Jesteś: 26. Opanowany

Pamiętałam tamten dzień, jak gdyby wydarzył się wczoraj. Nagły przypływ adrenaliny, obrażenia mrożące krew w żyłach, niedostateczna ilość personelu i bezlitośnie upływający czas. Widok jak gdyby przez kraj przetoczyła się wojna, jak gdybym nagle weszła do dużego, płóciennego namiotu wypełnionego silnym zapachem medykamentów, jękami cierpiących rannych i nerwową krzątaniną pochylających się nad nimi ludźmi. I Malfoy, wtedy, tamtego nieszczęsnego dnia. Po raz pierwszy w życiu widziałam go bezbronnego, zmasakrowanego, zdanego na moją łaskę. Nigdy tak bardzo się nie bałam, że kogoś nie uratuję.

Nie wiem, czy kiedykolwiek byłam na nogach tyle godzin, co wtedy. Cały nocny dyżur, dzień spędzony na składaniu do kupy Malfoya, śmierć Delili Selwyn i przeczucie, że będą za tym podążać konsekwencje, choć wtedy nie mogłam jeszcze być świadoma ich wagi. Widok Astorii, czekającej w szpitalnym korytarzu, z potarganymi włosami, związanymi luźno na karku, z opuchniętymi od płaczu oczami. Obejmowała podciągnięte nogi rękoma, opierając podbródek na kolanach i kołysząc się lekko wprzód i w tył. Kiedy mnie dostrzegła, spytała o niego. O Malfoya.

- Będzie żył – powiedziałam do niej beznamiętnie, zupełnie wyczerpana i przerażona. Starałam się ukryć to wszystko głęboko w sobie, zapomnieć, że taki dzień w ogóle miał miejsce. Że Dalila Selwyn umarła. Czułam się, jak gdyby ktoś zdzielił mnie z całej siły w głowę czymś ciężkim. Skronie mi pulsowały, obraz zamazywał się przed oczami.

Chciałam zapomnieć. Wrócić do domu, zasnąć, i po obudzeniu nie pamiętać już tego dnia. Nie pamiętać mdlącego zapachu krwi, eliksirów, środków odkażających. Nie pamiętać zmasakrowanej twarzy Malfoya, która już na zawsze wryła się w moją pamięć i związała z tym okropnym dniem.

- Dziękuję – szepnęła Astoria.

Dwa lata później to ja siedziałam na plastikowym, szpitalnym krześle, kołysząc się miarowo w przód i w tył. To ja byłam tą, która nie mogła nic zrobić, która tylko czekała na wyrok. Nie chodziło o mężczyznę, chodziło o moją najbliższą, najlepszą przyjaciółkę, którą kochałam jak siostrę, i która została poważnie ranna.

A mężczyzna, którego wtedy uratowałam, podszedł do mnie.

- Hermiono…

Uniosłam głowę, patrząc mu w oczy. Po wszystkim tym, co usłyszałam od Astorii, szukałam w nim potwierdzenia. Albo zaprzeczenia. W każdym razie prawdy.

- Co ci się stało? – spytał, wyciągając rękę w moją stronę, lecz odwróciłam twarz.

Wcześniej w łazience widziałam mój policzek w lustrze. Widniały na nim cztery płytkie, lecz podbiegłe krwią szramy. Mogłabym z łatwością usunąć to zaklęciem, ale… Nie zależało mi na tym. Piekące zadrapania, które odczułam dopiero po opadnięciu adrenaliny, były moją karą. Karą za to, że nie byłam przy Lucy. Że zaufałam Malfoyowi. Że spałam z mężem Astorii, kiedy spodziewała się jego dziecka.

- Nie dotykaj mnie – syknęłam ostrzegawczo.

Zastygł z wyciągniętą ręką, nie wiedząc, co zrobić. W końcu westchnął i opadł na plastikowe krzesło obok mnie. Do moich nozdrzy dotarł słodkawy zapach kupionych przeze mnie perfum. Ten piękny zapach, który doprowadzał mnie do obłędu.

- Wszystko będzie dobrze – zapewnił mnie. – Poskładają ją do kupy. Słyszysz mnie? Nic jej nie będzie.

Miałam wyrzuty sumienia, bo martwiłam się o Lucy, ale niedostatecznie. Bo moje myśli zaprzątało to, czy mnie oszukał, czy mnie zdradził. Jak mogłam umierać ze strachu o przyjaciółkę, a równocześnie martwić się czymś tak przyziemnym?

- Astoria powiedziała mi, że jest w ciąży.

Nadal na niego nie patrzyłam, więc nie widziałam jego reakcji na moje słowa. Przez dłuższą chwilę nie odpowiadał, jakby próbował wymyślić na poczekaniu jakąś wymówkę. Zamknęłam z bólem oczy. Nawet nie zamierzał zaprzeczać.

- Dlaczego mnie okłamałeś? Dlaczego powiedziałeś mi, że nigdy nie było żadnego dziecka? Że się pomyliła?

- Hermiono…

- Proszę cię o szczerość.

W końcu na niego spojrzałam. Wpatrywał się we mnie ze zbolałym wyrazem twarzy. Widziałam pionowe zmarszczki na jego czole, nieuładzone włosy, cienie pod oczami.

- Powiedziałem ci prawdę. Powiedziałem ci to, co wtedy wiedziałem.

- Ale jest w ciąży?

- Tak mi dzisiaj powiedziała. Nie wiem, czy można jej wierzyć. Przysięgam, że…

- Och, przestań.

Zerwałam się z krzesła i zaczęłam nerwowo chodzić w tę i z powrotem. Nie potrafiłam pomieścić w sobie swojej złości, zmartwienia i frustracji, po prostu siedząc bezczynnie. Byłam świadoma obecności Adama, drzemiącego kilka siedzeń dalej, więc ściszyłam głos.

- Wiedziałam, że nie można ci ufać. Że to jakiś zabieg, że to… - Urwałam, patrząc na niego z nagłą myślą, od której bolało mnie serce. – Nigdy mnie nie kochałeś, prawda? To była dla ciebie tylko przygoda, zabawa, oderwanie od nudnego, poukładanego życia.

- Opowiadasz bzdury, Hermiono.

Nie zdenerwował się, choć na to właśnie liczyłam. Na to, że stanie ze mną twarzą w twarz i przyzna się, jak było naprawdę, wykrzyczy mi to w twarz. Wolałabym najgorszą prawdę od tej nieznośnej niewiedzy.

- Pomyślałeś, że fajnie będzie ze mnie zadrwić. Patrzcie, głupia szlama nabrała się na to całe pieprzenie o przeznaczeniu, o pokrewieństwie dusz, uwierzyła w to, że ktoś taki może ją pokochać.

- Jesteś roztrzęsiona, zmęczona. Wcale nie myślisz tego, co mówisz.

- A skąd możesz wiedzieć, co ja myślę? – Wycelowałam w niego oskarżająco palec. – Tam, za tymi drzwiami, walczy o życie moja najlepsza przyjaciółka. Dlatego, że zaciągnęłam ją na twój śmieszny bal, który miał mnie tylko upokorzyć.

- Nie wiemy, co stało się Lucy. A ty przereagowujesz. Powinnaś się przespać.

Nadal był spokojny i opanowany po tym wszystkim, co mu powiedziałam. Nawet nie zamierzał się bronić. Denerwowało mnie to, że nie chciał dać się sprowokować, stanąć przede mną, wykrzykując swoje racje, żebym mogła wyrzucić z siebie cały ból i gniew, żeby wyładować na nim złość.

- Wyjdź stąd.

Patrzył na mnie, jakby nie zrozumiał tego, co do niego powiedziałam.

- Wyjdź, nie chcę z tobą rozmawiać. Idź do swojej żony i zajmij się nią i dzieckiem.

Pokręcił głową.

- Nie wierzę w to, że…

- Po prostu stąd idź. Proszę.

Moje ostatnie słowo musiało w końcu coś w nim poruszyć, bo wstał, choć nadal przyglądał mi się z niedowierzaniem, jakbym zaraz miała rzucić się na niego i wydrapać mu oczy.

- Kiedy już ochłoniesz i wszystko sobie przemyślisz… albo… kiedy będziesz mnie potrzebować… - Uciekł wzrokiem. Tchórz. – Daj mi znać.

Nie chciałam, żeby wyszedł. Albo chciałam. Albo pragnęłam tylko, żeby mnie przytulił i powiedział, że ten dzień to jedna wielka pomyłka, że to nieporozumienie. Obserwowałam jego plecy, kiedy wychodził, bo mu kazałam. I mogłam mieć pretensje tylko do siebie.

Znów opadłam na krzesło i objęłam się ramionami, kołysząc w przód i w tył w marnej próbie uspokojenia się. Łzy płynęły po moich policzkach.

Właśnie taką znalazł mnie Trevor kilka minut później. Wyciągnął w moją stronę kubek z herbatą z bufetu i usiadł obok mnie, dmuchając na swoją. Wpatrywałam się w ścianę. Przez cienkie, papierowe ścianki herbata parzyła moją dłoń. Ten ból był przyjemny.

- Leczą ją najlepsi uzdrowiciele, ludzie, których znasz. Wszystko będzie dobrze.

Trevor pewnie próbował podnieść mnie na duchu, ale jego słowa nie pokrzepiły mnie w najmniejszym stopniu. Straciłam miłość mojego życia, mężczyznę, w którym nigdy nie powinnam się zakochać, i który mnie okłamał. Moja przyjaciółka, ta niesamowita osoba, która odmieniła mój świat wtedy, gdy nie widziałam już dla siebie ratunku, walczyła o życie, a ja myślałam o swoim samolubnym, cierpiącym sercu. Jakiego człowieka to ze mnie czyniło?

- Słuchaj… widzę, że ledwo patrzysz na oczy. Powinnaś wrócić do domu, przespać się przez kilka godzin. Ja tutaj zostanę, będę czekał na wieści i przekażę ci wszystko, jak tylko coś będzie wiadomo.

- Zwariowałeś? To moja przyjaciółka. Nigdzie się stąd nie ruszam.

- Może jednak powinnaś…

- Nie.

Upiłam łyk herbaty i skrzywiłam się, parząc język. Ten ból był dobry, ale nadal niewystarczający. Pragnęłam, żeby moje ciało cierpiało tak, jak moja dusza. Bo zasługiwałam na to wszystko.

Uwierzyłam, że jest mi pisane coś więcej. Uwierzyłam w prawdziwą miłość. W mężczyznę, który był spełnieniem moich marzeń. A nigdy nie powinnam była tego robić, wykradać szczęścia, które powinno należeć do kogoś innego.

Właśnie za to zostałam ukarana. W pełni mi się należało.

* * *

Musiałam przysnąć z głową opartą o bark Trevora, bo poderwałam się dopiero, gdy ktoś potrząsnął moim ramieniem. Otworzyłam oczy. Tuż przede mną zamajaczyła twarz kobiety z oczami skrytymi za dużymi, prostokątnymi okularami. Annabelle.

Wyprostowałam się. Moje mięśnie bolały po drzemce w niewygodnej pozycji. Zerknęłam na Trevora, ale ten spał dalej z głową odchyloną do tyłu, opartą o ścianę. Popatrzyłam znów na Annabelle, moją byłą stażystkę. Teraz miała na sobie szaty uzdrowicielki i wyglądała na trochę starszą, poważniejszą, lecz niektóre rzeczy się nie zmieniły – jak jej schludny kok, czy podkładka w ręce. Perfekcyjna i zorganizowana w każdym calu.

- Skończyliśmy zabiegi. Z twoją przyjaciółką wszystko w porządku – powiedziała ściszonym głosem, mając na uwadze śpiącego obok Trevora. Mężczyzna pochrapywał lekko. Odetchnęłam z głęboką ulgą. Wstałam i poprawiłam czarną suknię, której nie miałam szansy zmienić po balu. Odeszłyśmy z Annabelle kawałek dalej, by nie obudzić Trevora. Nigdzie nie widziałam Adama.

- Co się jej stało? – spytałam. – Nie potrafiłam tego stwierdzić. Czy udało się wam…?

- To była klątwa.

Prychnęłam.

- Przecież wiem, niby co innego?

- To była naprawdę potężna klątwa. Czy panna Sands miała jakichś wrogów? Czy ktoś chciałby się jej pozbyć?

- Co? To niedorzeczne. Lucy nigdy nikomu nie… Nie. To musiał być jakiś przypadek.

Annabelle patrzyła na mnie protekcjonalnie, wydymając usta, choć to ja byłam starsza, bardziej doświadczona, to pod moim okiem zdobywała pierwszą praktykę. Irytowała mnie. I miała bezpośrednie powiązanie z ciągiem porażek, w który zmieniło się moje życie.

A jednak to teraz ona była młodą, ambitną, odnoszącą sukcesy uzdrowicielką.

- Aurorzy już się tym zainteresowali. Takie czarnomagiczne klątwy to nie przelewki. Spodziewaj się przesłuchania w tej sprawie.

Sapnęłam z irytacją. Nawet mnie przy tym nie było. Niby co miałabym im powiedzieć? Zresztą nie to było najważniejsze w tym momencie.

- Mogę się z nią zobaczyć? – spytałam.

Annabelle otworzyła usta, lecz powstrzymała się, nim zdążyła coś powiedzieć. Zamknęła je z westchnieniem, po czym kiwnęła głową tak powoli i z takim ociąganiem, jakby sprawiało jej to ból.

- Tylko dlatego, że to ty. Wiesz doskonale, że nie możemy nikogo wpuszczać do tak ciężkich przypadków. I nie! – dodała, widząc, jak mój wzrok wędruje w kierunku Trevora. – Idziesz sama, albo wcale.

Lucy była nieprzytomna. Franklin, mój dawny kolega z pracy, którego spotkałam po wkroczeniu na oddział, powiedział mi, że nie mają pojęcia, kiedy powinna się wybudzić. Eksperymentowali lecząc klątwę, której nie znali, a która doprowadziła do licznych i rozległych obrażeń wewnętrznych.

Serce ściskało mi się w piersi na widok pobladłej, spokojnej twarzy przyjaciółki, otoczonej bezładnie zwisającymi po jednej stronie lokami kasztanowych włosów. Podeszłam i wygładziłam kosmyki palcami, by nie wyglądały tak nieporządnie.

- Cześć, Lucy – powiedziałam, siadając na krześle obok jej łóżka. – Wszystko będzie dobrze, wiesz? Nie masz się czym martwić. Wszyscy tutaj czekamy, aż się obudzisz. Wtedy wpuszczą do ciebie Trevora i Adama. – Wzięłam jej dłoń w swoją, pogładziłam jej grzbiet kciukiem. – Trevor powiadomił waszych rodziców. Oni też wkrótce powinni się zjawić. Wszyscy bardzo cię kochamy.

Siedziałam tak jeszcze jakiś czas, plotąc co ślina mi na język przyniesie, aż poczułam na sobie czyjś intensywny wzrok. Obróciłam się; zza szyby przyglądała mi się pani Thornton. Gdy zauważyła, że ją dostrzegłam, zmieszała się lekko, otworzyła drzwi i weszła do środka.

- Przykro mi, że spotykamy się w takich okolicznościach – powiedziała na powitanie. Nie miała na sobie służbowych ubrań, więc podejrzewałam, że ktoś zawiadomił ją o sytuacji, i przybyła pomimo wolnego. Otulała się obszernym kardiganem w ziemistym kolorze.

- Dzień dobry, pani Thornton – odpowiedziałam jej. Nie puszczałam dłoni Lucy.

- Franklin przesłał mi sowę. Rozmawiałam już ze wszystkimi, którzy zajmowali się twoją przyjaciółką. Świetnie się spisali, biorąc pod uwagę tak poważną klątwę.

Urwała, jakby spodziewała się, że wyjaśnię jej tę sprawę. Niestety nie wiedziałam wcale więcej od niej. Nie było mnie przy Lucy, kiedy to się stało, ale nawet Trevor i Adam, którzy stali przy niej, byli zdezorientowani. Dziewczyna po prostu krzyknęła i opadła w konwulsjach na podłogę, nim ktokolwiek zdążył zauważyć, że coś jest nie tak.

- Specjalizujesz się w takich sprawach – rzuciła zaczepnie pani Thornton, bacznie obserwując moją reakcję. Przełknęłam głośno ślinę. To prawda. – Twoja pomoc byłaby dla zespołu nieoceniona.

- Nie jestem już magomedykiem. Nawet nie pamiętam, jak postępować w takich przypadkach. – Kłamałam. Wiedziałam dokładnie, jak opiekować się Lucy i jakie czynności po kolei wykonywać. To ja udzieliłam jej pierwszej pomocy, jeszcze zanim trafiła do Munga. Pokręciłam głową, odpędzając od siebie te myśli. – Poza tym to moja przyjaciółka. Kiedy ostatnim razem zajmowałam się osobą, którą znałam, miało to nieprzyjemne konsekwencje.

Kobieta, wzdychając, podsunęła sobie krzesło i usiadła obok mnie. Z jej ciasnego koka uciekło kilka ciemnych kosmyków, świadczących o pośpiechu. Nieczęsto się to zdarzało. Usiłowała popatrzeć mi w oczy, lecz uparcie odwracałam wzrok.

- Przestań się katować, Hermiono. Wszyscy popełniamy błędy. Sztuką jest ponieść konsekwencje, podnieść głowę i iść dalej.

Denerwowało mnie, kiedy mówiła do mnie w ten sposób. Przecież odbiłam się od dna, zrobiłam coś ze swoim życiem, lubiłam swoją pracę. To nic nie znaczyło? Dlaczego jedynym wyznacznikiem postępu miałby być powrót do tego, co było w przeszłości?

Zmieniłam temat, wypytując o konkretne obrażenia, jakich dokonała klątwa w organizmie Lucy, o sposób ich naprawienia i przyszłego leczenia. Pani Thornton jeszcze przed naszą rozmową dowiedziała się wszystkiego od pracującego nad nią zespołu, toteż udzieliła mi wszelkich informacji, jakie udało jej się zdobyć, znacznie obszerniejszych niż zdawkowe wypowiedzi Annabelle, czy te wymijające Franklina, który nie chciał zagłębiać się w szczegóły, by mnie nie martwić. Myślałam, że pani Thornton odpuści temat mojej pracy, ale kiedy skończyłyśmy rozmawiać o Lucy, zauważyłam u niej znów to pełne rozczarowania spojrzenie, pod którym ze wstydu skręcały mi się wnętrzności.

- Pani Thornton, nie wrócę do tego. – Rozłożyłam ręce, obejmując nimi najbliższe otoczenie. – To zamknięty etap mojego życia.

- Czułaś się koszmarnie, nie mogąc być przy ratowaniu przyjaciółki, nie mogąc służyć wiedzą i pomocą – stwierdziła po prostu, podnosząc się z plastikowego krzesła. Przyłapałam się w połowie skinienia głową i znieruchomiałam. Kobieta poklepała mnie po ramieniu. – Nie zapomnij o tym.

Po jej wyjściu długo jeszcze siedziałam przy Lucy, przetrawiając wszystko, co wydarzyło się tego dnia. Nie śpieszyłam się do wyjścia i wiedziałam, że nikt nie będzie mnie poganiał, chyba że byłaby to Annabelle. Nawet miałam nadzieję, że tego spróbuje, a wtedy będę mogła wyładować na niej swoje frustracje. Franklin powiedział mi jednak, że Annabelle skończyła dyżur i poszła do domu.

W końcu zgłodniałam, co zauważyłam ze zdziwieniem i przypomniałam sobie, że nie miałam nic w ustach od kilkunastu godzin, więc odpuściłam oddział, by udać się do bufetu. Za drzwiami przywitał mnie nerwowo chodzący w tę i z powrotem Trevor. Zrobiło mi się głupio, że spędziłam tyle czasu przy Lucy, podczas gdy on musiał zadowolić się z pewnością lakonicznymi odpowiedziami kogoś z personelu. Tuż za plecami Trevora ustawił się Adam, czekając na moją relację. W głębi korytarza, na plastikowych krzesełkach, zobaczyłam rodziców Lucy, pochylonych ku sobie i rozmawiających przyciszonymi głosami.

- Będzie dobrze – zapewniłam wszystkich, bardzo starając się uśmiechnąć. Wiedziałam, że w przypadku nieznanych klątw zawsze mogą pojawić się jakieś powikłania i leczenie wcale nie jest takie proste. Jednak uśmiechy i ulga malująca się na twarzach zgromadzonych mówiły mi, że postąpię słusznie, pomijając takie informacje.

* * *

Wróciłam na noc do domu i przespałam głębokim snem pełne jedenaście godzin. Byłam zła na siebie, że zmarnowałam tyle czasu. Pospiesznie wypiłam kawę, zjadłam śniadanie i uszykowałam się do wyjścia do Lucy. Zakładałam buty w przedpokoju, kiedy mój wzrok padł na leżący na szafce naszyjnik.

Złote serduszko błysnęło w świetle, gdy podniosłam łańcuszek. „Kocham Cię”, zalśniło. Ściągnęłam naszyjnik przed wyjściem na bal sylwestrowy Malfoya, bo pomyślałam, że niewielka, wygrawerowana literka „D” mogłaby kogoś naprowadzić na trop naszej zażyłej relacji. Zacisnęłam dłoń z biżuterią w pięść. Nie wiedziałam, na czym stoję. Poinformowałam tylko Draco, żeby przez najbliższe dni nie spodziewał się mnie w pracy, a on odesłał mój list z nakreślonym pospiesznie „W porządku” na drugiej stronie.

Wsadziłam naszyjnik do kieszeni płaszcza i wyszłam z domu, a jego wyimaginowany ciężar ciążył mi, gdy kroczyłam z dumnie podniesioną głową w stronę szpitala.

Tego dnia na korytarzu spotkałam Harry’ego Pottera. Nie zdziwiło mnie to po informacji, że aurorzy zainteresowali się sprawą Lucy, ale wcale nie sprawiło, że byłam przygotowana na to spotkanie. Twarz Harry’ego, która zupełnie nie zmieniła się, od kiedy ostatni raz stanęłam z nim oko w oko, rozpromieniła się w uśmiechu.

- Hermiono. Miło cię widzieć. – Pozwoliłam się uścisnąć, niepewnie poklepałam go po plecach. Później oddalił się na długość wyciągniętej ręki. Omiatał mnie wzrokiem od góry do dołu, jak gdyby starał się zapamiętać każdy szczegół na wypadek, gdyby miał nie spotkać mnie przez kolejne dwa lata.

- Co słychać? Jak Ginny? – spytałam.

Więc usiedliśmy na plastikowych krzesełkach i zaczęliśmy rozmawiać. Harry opowiedział mi o swojej absorbującej pracy aurora, o Ginny tak świetnie zajmującej się domem i dziećmi, o tym, że jest po raz trzeci w ciąży i że tym razem to będzie upragniona dziewczynka. Czułam się, jakbym rozmawiała z zupełnie obcym człowiekiem, którego świat tak bardzo oddalił się od mojego, a z drugiej strony tak, jakbym nie widziała go zaledwie kilka dni. To był Harry. Nigdy tak naprawdę się na niego nie złościłam, a nasze relacje po prostu się rozmyły przez to wszystko, co działo się dookoła nas.

- A co u ciebie? – spytał, kiedy skończyłam zasypywać go pytaniami o wszystko z wyjątkiem Rona, i zapadła niezręczna cisza. – Słyszałem, że pracujesz teraz z Malfoyem?

Miał taki wyraz twarzy, jakby nie był pewien, czy nie powtarza głupiej plotki. Zabawnie marszczył brwi.

- Tak. To… firma zajmująca się sprzętem do quidditcha. Pracuję w dziale marketingu i sprzedaży.

Strategicznie nie dodałam, że jestem osobistą asystentką i kochanką Malfoya. Miałam nadzieję, że Harry nie ma o tym bladego pojęcia, i że tak pozostanie. Z rozrzewnieniem spoglądałam na jego poobijane okulary, skrywające intensywnie zielone oczy, i burzę rozczochranych, czarnych włosów, opadających na czoło tak, że zakrywały bliznę w kształcie błyskawicy. Kiedy bardzo się wysiliłam, mogłam sobie wyobrazić, że znów siedzimy w pokoju wspólnym Gryfonów i dyskutujemy o jakimś trywialnym problemie.

Nawet nie wiedziałam, że tak bardzo mi tego brakowało.

- Spotykasz się z kimś?

Chciałam potwierdzić. Albo zaprzeczyć. Tak naprawdę biłam się z myślami, roztrząsając, czego naprawdę chcę. Jedna część mnie pragnęła pozbyć się ciężaru z barków poprzez dzielenie się nim, inna planowała zabrać tę żenującą sytuację do grobu.

- To… skomplikowane – odparłam w końcu, kiedy wyczuwałam już, że cisza zbytnio się przeciąga. Harry zrozumiał aluzję i porzucił temat. Westchnął.

- Tak naprawdę jestem tutaj dlatego, że rozmawiam z pracownikami na temat tej dziewczyny, Lucy Sands. Słyszałem… że jest twoją przyjaciółką?

Przytaknęłam, choć czułam, że jego pytanie jest czysto kurtuazyjne. Podrapał się po głowie dobrze znanym mi gestem, jeszcze bardziej czochrając włosy. Choć nasze spotkanie mogłoby być niezręczne, czułam się przy nim bardzo swobodnie. Miałam wrażenie, że zgubiona część mnie wskoczyła na miejsce.

Harry upewnił się, czy może zadać mi kilka pytań dotyczących sylwestrowego wieczoru, rozprostował na kolanie wyciągnięty z kieszeni pergamin i umieścił nad nim samopiszące pióro. Opowiedziałam mu wszystko, co pamiętałam z tamtego wieczoru, nakierowywana jego wnikliwymi pytaniami, ale nawet ja wiedziałam, że nie uzyskuje ode mnie zbyt wielu wartościowych odpowiedzi. Harry zawsze był dla mnie jak otwarta księga, widziałam malujące się na jego twarzy zrezygnowanie.

- Obiecuję ci, że zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby złapać osobę, która jest za to odpowiedzialna.

- Wiem. Dzięki.

W przypływie emocji chwyciłam jego dłoń i ścisnęłam ją lekko, tak jak zdarzało mi się zanim straciliśmy kontakt. Zobaczyłam w jego oczach jakiś błysk, przelotną myśl. Tęskniłam za nim. Być może on za mną też. Ale kilka lat temu nie potrafiłam stawić czoła Ginny i jej wspaniałemu życiu, do którego należał Harry.

Nie pytaj o to, Hermiono. Nie rób tego. Nie.

- A co u Rona? – Starałam się, żeby mój głos brzmiał lekko i radośnie, ale zdradziło mnie załamanie na końcu.

- Och, w porządku. Chyba. – Harry nie potrafił spojrzeć mi prosto w oczy. Najwyraźniej też próbował uniknąć tego tematu. Coś ukrywał.

- Harry?

Kilka sekund intensywnego spojrzenia później złamał się.

- Hm, wiesz… spotyka się z kimś… ona pracuje z nami, też jest aurorem. To… dość świeża sprawa.

Mimo że przekonywałam samą siebie, że to nie ma dla mnie znaczenia, a Ron może ułożyć sobie ponownie życie, nie podobały mi się uzyskane informacje. Wolałabym, żeby był samotny, opuszczony i pokutował za to, że mnie zranił.

- To miłe. Życzę mu jak najlepiej – mruknęłam. Uśmiechnęłam się szeroko.

- Hermiono! Och, jak dobrze cię widzieć!

Odwróciłam się w samą porę, żeby zobaczyć pędzącą w moją stronę Susan, pracującą jako pielęgniarka. Wstałam i uścisnęłam ją, gdy zarzuciła mi ręce na szyję.

- Słyszałam o twojej przyjaciółce, to naprawdę straszne! Ale jest pod najlepszą możliwą opieką, wszyscy z zespołu są bardzo zaangażowani w to, żeby jak najszybciej wyzdrowiała. To straszne, straszne!

Harry pożegnał się ze mną i opuścił szpital, a ja pozwoliłam szczebioczącej Susan zaprowadzić się do zamkniętego dla odwiedzających skrzydła, w którym leżała Lucy.

* * *

Byłam w trakcie sączenia zimnawej herbaty z dużego kubka, gapiąc się bezmyślnie w okno, gdy rozległ się dzwonek do drzwi. Drgnęłam, odstawiłam naczynie na parapet i pospieszyłam, by otworzyć. Zanim przekręciłam klucz, przygładziłam włosy i przeciągnęłam palcem pod oczami, pozbywając się ewentualnych śladów obsypującego się po długim dniu tuszu do rzęs.

Za drzwiami stał Draco. Nie zdziwiło mnie to, ale i nie zachwyciło. Nie miałam ochoty na rozmowę z nim tego wieczora. Nie wiedziałam, czy kiedykolwiek jeszcze będę miała ochotę na rozmowę z nim.

- Czy możemy pójść na spacer? – spytał. Światło na klatce schodowej padało na niego z góry, tworząc pod oczami głębokie cienie. Skinęłam w milczeniu głową, zniknęłam na chwilę we wnętrzu mieszkania, by narzucić na siebie coś ciepłego, i wróciłam do Draco.

W milczeniu przemierzyliśmy odległość dzielącą budynek od parku. Było na tyle zimno, że nasze oddechy tworzyły parę. Pozbawione zapomnianych rękawiczek dłonie schowałam głęboko w kieszeniach płaszcza.

- Czy mogłabyś mnie wysłuchać od początku do końca? – odezwał się wreszcie.

Jego obecność u mojego boku była upragniona i pokrzepiająca, a równocześnie bolesna. Nie byłam pewna, czy uda mi się wydobyć z siebie głos, więc po raz kolejny skinęłam głową. W parku było cicho, nie dobiegały nas odgłosy przejeżdżających ulicami samochodów, ani rozmowy mijających nas ludzi. Prawdę mówiąc było trochę opustoszało i niepokojąco. Nagie gałęzie drzew wyginały się w naszą stronę, jakby próbowały nas dosięgnąć. Wiatr nie wydobywał szelestu z nieistniejących liści.

- Astoria na moją prośbę przeniosła się do rodziców. Podczas naszej rozmowy w sylwestra powiedziałem jej, że moje uczucie do niej wygasło, że spotykam się z kimś innym, i że nasze małżeństwo już od jakiegoś czasu było martwe.

Szliśmy bardzo powoli, ledwo przebierając nogami. Draco nie patrzył na mnie, podejrzewałam, że tak łatwiej było mu się zdobyć na powiedzenie mi wszystkiego, co sobie zaplanował.

- Powiedziała, że się mylę. Że jeszcze nigdy nie było tak żywe jak teraz, kiedy stworzyliśmy dziecko. – Widziałam niezadowolony grymas na jego twarzy. – Hermiono, przysięgam, że nie spałem z nią, od kiedy wróciliśmy z Malediwów. Obiecałem ci, że się od niej odsunę i dotrzymałem słowa.

- Z tego co mi powiedziała, zrozumiałam, że jest w ciąży od dłuższego czasu – wtrąciłam. – Że kiedy zapewniałeś mnie, że nie ma żadnego dziecka, ona wciąż była w ciąży.

- Nie rozumiem tego – Ton Draco bliższy był pełnemu frustracji warczeniu. – Zarzuciłem jej kłamstwo. Ona coś kręci. Albo próbuje mnie w ten sposób szantażować i coś ugrać, albo…

- Albo mówi prawdę.

W końcu popatrzył na mnie. W jego oczach odbijało się światło latarni.

- Dowiem się i nie odpuszczę jej za te wszystkie intrygi. Ale to nie zmienia tego, że wezmę z nią rozwód. Nie kocham jej. Kocham ciebie.

- Draco… - Westchnęłam. Tak bardzo pragnęłam podobnej deklaracji zanim wszystko jeszcze bardziej się nie skomplikowało. – Dziecko nie jest niczemu winne. Nie zasłużyło na…

- Nie wiem, czy jest jakieś dziecko. Mamy tylko jej słowa. Nie wiem, czy można jej wierzyć. Straciła całe moje zaufanie.

Pokręciłam głową, zrezygnowana.

- Nigdy nie chciałeś tego dziecka, prawda?

- To nie tak, ja po prostu… Astoria zwariowała na tym punkcie. Podejrzewam, że wmówiła sobie, że w ten sposób uratujemy nasze małżeństwo, ale już kilka miesięcy temu powinniśmy byli się rozstać. Wiem, że bardzo mnie kocha. Wiem, że bolał ją każdy mój wyjazd, każde wyjście bez niej, patrzenie na to, jak oddalamy się od siebie coraz bardziej. Jak jej unikam.

- Mówiłeś, że ona nie chce uczestniczyć w twoim życiu.

Zamilkł na chwilę, ważąc słowa, które miał wypowiedzieć.

- Już jakiś czas przed tym, jak zaczęłaś u mnie pracować, zmieniła taktykę. Zamiast przylegać do mnie za wszelką cenę, zaczęła mnie ignorować. Stała się chłodna, cyniczna. Udawała, że nic jej nie rusza. Może myślała, że w ten sposób wzbudzi moje zainteresowanie, ale to tylko sprawiało, że oboje byliśmy bardziej nieszczęśliwi.

- Nie zwracałeś na nią takiej uwagi, jakiej pragnęła.

- Tu nie chodzi tylko o nią. Nie mogłem dać jej takiej miłości, na jaką zasługiwała. Nie mogłem nosić jej na rękach, całować w deszczu, obsypywać płatkami róż. To nie byłoby szczere.

Nie byłam pewna, czy Astoria rzeczywiście zasługiwała na taką miłość. Przypomniałam sobie jej kpiące spojrzenie, raz po raz nazywanie mnie „sprzątaczką”, wywyższanie się. Astoria nie była dobrą kobietą.

I wtedy właśnie przypominałam ją sobie, skuloną na tym cholernym szpitalnym krześle, w przetartych dżinsach i powyciąganej szarej bluzie. Było mi jej żal.

- Astoria ciągle zmaga się z niskim poczuciem własnej wartości. Wciąż szuka potwierdzenia, że jest coś warta w oczach innych. Wymaga bezwarunkowej miłości i oddania. Bez poczucia kontroli grunt usuwa jej się spod stóp. Ubzdurała sobie, że chce mieć dziecko, bo bała się samotności.

- To smutne.

- Nie chciałem jej ranić. Chciałem być tym mężczyzną, którego potrzebowała. Ale wtedy zakochałem się w tobie.

Może to śmieszne, ale… pomyślałam o Ronie. O tym, jak moje sukcesy przestały go cieszyć, jak każdy mój gest interpretował jako odsuwanie się od niego. Bał się, że o nim zapomnę, że przestanę go kochać. Że go zostawię. Czy to ja wiecznie wpędzałam go w poczucie niepewności, czy robiłam coś, co kazało mu stać się tak podejrzliwym, zaborczym i próbującym mnie ograniczać? Każdy mój ruch odbierał jako afront. Może intuicyjnie przeczuwał, że nie jestem usatysfakcjonowana naszym związkiem, że prędzej czy później odejdę.

Może Astorii towarzyszyło to samo uczucie. Może tak usilnie starała się zatrzymać przy sobie Draco, że jeszcze bardziej go odepchnęła, ograniczając jego wolność. A on nie lubił tego, tak jak ja.

- Jest moją przyjaciółką. Ale przy tobie czuję – ciągnął Draco – że wszystko jest nareszcie tak, jak być powinno. Że wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce, że jestem wreszcie tym, kim chcę, a nie tym, kim powinienem. Czuję się wolny, a równocześnie chcę być przez ciebie zniewolony. Nie boję się tego.

Uchwyciłam jego wyciągniętą dłoń. Jego była ciepła, a moja zmarznięta. Wsadził nasze splecione dłonie do kieszeni swojego płaszcza, by zapewnić im ciepło.

Część mnie próbowała myśleć racjonalnie, tłumaczyć mi, że to tylko słowa, że nie mogę mu w pełni ufać i muszę mieć się na baczności. To przecież Malfoy.

Ale przeszliśmy już przez wiele, przetrwaliśmy wiele. Chciałam mu wierzyć i wyczuwałam szczerość w jego głosie.

- Nigdy nie czułam do nikogo tego, co do ciebie – odparłam, odsłaniając swoje karty. To on był tym bardziej wylewnym, co dziwnie pasowało do naszej relacji. – Ja… chcę ci wierzyć. We wszystkim. Chciałabym zapomnieć o tym, kim byłeś dla mnie kiedyś, co o tobie myślałam. Mamy długą historię…

- Zapomnij o niej. – Jego twarz była tak blisko mojej, że wystarczyło tylko pochylić się, by dosięgnąć jego ust. – Proszę. Dajmy sobie czystą kartę.

Palcami wolnej ręki wyczułam w kieszeni kształt, fakturę ciasnego splotu łańcuszka. Zacisnęłam chwyt na wisiorku w kształcie serduszka i przypomniałam sobie, że rano zgarnęłam go z szafki w przedpokoju. Ucieszyłam się, że mam go przy sobie. Dodał mi potrzebnej siły. Popatrzyłam głęboko w jasne oczy Draco, próbując odkryć jakąkolwiek próbę blefu. Nie znalazłam go.

- Dobrze. Ale chciałabym, żebyśmy mówili sobie otwarcie o wszystkim. Bez tajemnic. Bez przemilczeń. Bądźmy szczerzy i godni zaufania.

Odwrócił wzrok. Widziałam, jak porusza się jego jabłko Adama, gdy przełykał ślinę.

- Jest jeszcze coś, o czym powinnaś wiedzieć…

~ * ~ * ~ * ~

Od autorki: wybaczcie, że nie wyrobiłam się wcześniej z rozdziałem, trochę wciągnęło mnie życie. Ale przez ten dodatkowy tydzień udało mi się przemyśleć i dopracować kilka wątków, więc nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Bam. Co jeszcze Draco musi powiedzieć Hermionie? Piękny cliffhanger mi wyszedł, prawda? Wiem, że tego nie lubicie, ja też nie, ale czerpię z tego satysfakcję, bo to nie ja teraz się zastanawiam :D

Czekam na Wasze opinie! Buziaki ;*