Jesteś: 25. Zachłanny

- Byłaś z nim? – spytał zaniepokojony Trevor, gdy odnalazłam go po powrocie na salę. Podążyłam za jego wzrokiem i dostrzegłam Malfoya wślizgującego się do pomieszczenia. Poczułam przemożną potrzebę wytłumaczenia się.

- Trevor, to wcale nie tak…

- Rozmazała ci się szminka.

Gorąco napłynęło do moich policzków. Pospiesznie sięgnęłam dłonią do ust, chcąc wytrzeć niewygodne dowody. Trevor raczej nie powiedział tego, żeby być wrednym, ale odebrałam jego uwagę jako przytyk w kierunku romansowania z żonatym mężczyzną. Nachylił się do mnie i ściszył głos.

- Astoria patrzy.

Dyskretnie obejrzałam się i natrafiłam na jej czujne spojrzenie. Stała kilkadziesiąt metrów dalej, pogrążona w rozmowie z jakąś starszą panią o przesadnie natapirowanych włosach, która gestykulowała żywo. Astoria wyglądała tak pięknie, że moje poczucie własnej wartości momentalnie wylądowało na podłodze, rozłożone na łopatki. Żona Malfoya upięła jasne włosy w luźny, pozornie niedbały splot, eksponując łabędzią szyję i lśniące, bogato zdobione kolczyki w uszach. Mocny makijaż nie oszpecał jej, lecz paradoksalnie dodawał lekkości i tajemniczości. Wszystkiego dopełniała długa i czerwona, przylegająca do idealnego ciała sukienka.

Nienawidziłam jej. Patrzyła mi prosto w oczy, wykrzywiając lekko usta. Stałam się jeszcze bardziej świadoma własnych nadprogramowych kilogramów, wykonanego samodzielnie makijażu, luźno rozpuszczonych włosów. Nawet moja sukienka przy niej wyglądała, jakbym znalazła ją w pierwszym lepszym lumpeksie. Wygładziłam opinający się na brzuchu, pospolity, czarny materiał.

Astoria odwróciła wzrok i gestem przywołała do siebie przechodzącego w pobliżu Draco. Ten podszedł do niej, a ona wspięła się na palce i ostentacyjnie go pocałowała.

Suka.

- Ał! – zaprotestował Trevor. Zorientowałam się, że zaciskam palce na jego dłoni, więc rozluźniłam uścisk. -  Dziękuję!

Pomasował miejsce, w które wbiły się moje paznokcie. Ta chwila rozproszyła mnie, więc nie widziałam, czy Draco dał się dłużej całować, czy może odepchnął kobietę. Kiedy ponownie na nich spojrzałam, Astoria obejmowała go w pasie i śmiała się z czegoś, co powiedziała rozmawiająca z nią kobieta. Pochwyciłam wzrok Draco. Pokręciłam lekko głową ze zbolałą miną, na co wyartykułował coś, co odebrałam jako „przepraszam”. Jeszcze przed chwilą całował mnie, na gacie Merlina, dobierał się do mnie w gabinecie, a teraz tak po prostu stał ze swoją żoną i udawał, że są przykładnym małżeństwem? Bolało.

Astoria znowu na mnie spojrzała, wydymając kpiąco usta. Ona wie, pomyślałam. Oczywiście, że wiedziała. Przecież nie była głupia. Musiała coś podejrzewać, zwłaszcza po tym, jak spotkałam się w nią w kawiarni, żeby zapewnić, że między mną a Draco nic nie ma.

Idiotka!

- Chodźmy stąd. – Trevor wziął mnie pod ramię. – Hermiono. Nalegam.

Oderwałam wzrok od ukochanego w ramionach innej. Czułam się zdruzgotana. Czego się spodziewałaś? Przecież wiedziałaś, że jest żonaty. Wiedziałaś, że Astoria to żmija. Wiedziałaś, na co się piszesz.

Trevor zaprowadził mnie na parkiet. Zraniona duma nie pozwoliła mi na wyciągnięcie szybkich wniosków. Kiedy sobie uświadomiłam, że Trevor jedną dłoń opiera na moim barku, a w drugiej trzyma moją i zaczyna się powoli obracać, było za późno, żeby się wycofać. Orkiestra grała spokojną melodię, więc dopasowaliśmy do niej swój rytm. Miarowe kołysanie się z Trevorem było nieskomplikowane.

- Jestem idiotką – powiedziałam po prostu. Nadal nie mogłam otrząsnąć się po scenie, której właśnie byłam świadkiem. Wyraz twarzy Trevora złagodniał.

- Nie jesteś idiotką. Jesteś po prostu zakochana, tak jak… - uciął w pół słowa i zacisnął usta.

- Jak?

- Jak ja w tobie kiedyś – dokończył, odwracając wzrok. Sprawiło to, że zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno wszystkie jego uczucia odeszły już w niepamięć.

Było mi wstyd, że go zraniłam.

- Trevor? Popatrz na mnie.

Przeniósł ponownie wzrok na mnie. Oprawki okularów, skrywających jego szarozielone oczy, lśniły w blasku świec, umieszczonych w zwieszających się z sufitu, kryształowych kandelabrach.

– Jesteś wspaniałym facetem, i jest mi naprawdę przykro, że nie potrafiłam poczuć do ciebie niczego głębszego. Nie. Nie, poczekaj – zaprotestowałam, gdy otworzył usta, żeby coś powiedzieć. – Poczekaj. Ja…

Westchnęłam głośno, zyskując czas na uporządkowanie rozbieganych myśli. Chciałam przekazać mu, ile dla mnie znaczy, ale na tyle ostrożnie, żeby nie wyszedł z tego żaden podtekst.

– Naprawdę bardzo cię cenię. Nie mówię tego tylko dlatego, żeby nie sprawiać ci przykrości. Te chwile, które spędziliśmy będąc razem… Wiesz, że przebolewałam wtedy Rona. Wiesz, że byłam w ciężkim stanie.

Mruknął coś niezrozumiałego, znów odwracając wzrok.

- Bardzo mi pomogłeś. Jest mi przykro, że poniekąd cię wykorzystałam…

- Nie wykorzystałaś mnie – zaprotestował. Kołysaliśmy się w tańcu powoli, rytmicznie na boki. Wręcz prawie nie ruszaliśmy się z miejsca. – Ja sam tego chciałem.

- Mimo wszystko wiedziałam od początku, że nigdy cię nie pokocham. A pozwoliłam ci wierzyć, że możemy naprawdę być razem, tylko dla własnej korzyści. Potrzebowałam cię wtedy. – Kiedy już zaczęłam, nie mogłam przestać mówić. – I potrzebowałam cię, kiedy mój tata chorował. Nie zgodziłeś się mi pomóc, więc wzięłam sprawy we własne ręce. Nie powinnam była tego robić.

Spojrzał na mnie z ukosa, z krzywym uśmieszkiem.

- Przecież tego nie żałujesz. Jakbyś mogła? Uratowałaś ojca.

Wywróciłam oczami.

- Tak, ale chodziło mi o to, że to nie w porządku wobec ciebie.

Kiwnął głową, jakby przyznawał mi rację.

- Przyjmuję przeprosiny. I odpuść sobie. Wiem, że jesteś dzisiaj trochę rozemocjonowana i w ogóle, ale nie pakujmy się w to gówno.

- Okej.

Uśmiechnęłam się do niego szczerze. Dzięki tej rozmowie chociaż na chwilę zapomniałam o Draco i Astorii. Podczas powolnego obrotu rozejrzałam się po sali, lecz nigdzie nie dostrzegłam państwa Malfoy. Pary wirowały wokół nas rytmicznie, zwiewnie i pięknie. Szczególnie moją uwagę przykuła kobieta w zielono-niebieskiej, rozkloszowanej sukience, której dół przypominał ogon pawia. Wyglądała niestandardowo, skupiała na sobie spojrzenia i zdecydowanie sprawiało jej to przyjemność.

- Mogę porwać? – usłyszałam obok siebie głos Draco, który momentalnie wywołał ciarki w moim ciele. Jeszcze zanim się obejrzałam, poczułam woń słodkawych perfum, leniwie docierającą do moich nozdrzy. Obejrzałam się i stanęłam oko w oko z Malfoyem.

- Myślałam, że jesteś zajęty żoną – syknęłam, zwężając oczy. Draco wychylił się za mnie, żeby zwrócić się do Trevora.

- Masz coś przeciwko?

Mężczyzna wypuścił mnie z objęć. Pochwyciłam jeszcze jego zaniepokojone spojrzenie, zanim Draco okręcił mnie wokół własnej osi i tanecznym krokiem zaprowadził w głąb fali tańczących. Zrobiło mi się jakoś tak ciasno. Nie czułam się komfortowo, tańcząc z mężczyzną, którego nie powinnam kochać.

Prowadził zupełnie inaczej niż niepewny Trevor. Władczo przygarnął mnie do siebie i to on nadawał tempo naszym krokom.

- Co na to twoja żona? – spytałam. Jego ręka zdecydowanie zjechała zbyt nisko na moich plecach. Nie odrywałam wzroku od jego stalowoniebieskich tęczówek, patrząc na niego wyzywająco.

- Porozmawiam z nią dzisiaj – odparł. Jego pewny siebie wyraz twarzy nie zmienił się ani odrobinę. Uniosłam brwi.

- O czym?

- Czy to nie oczywiste? – Moje głupie serce zatrzymało się na chwilę, by zacząć bić szaleńczym tempem. To już, to właśnie ten moment, na który czekałam, którego tak bardzo się bałam.

- Wybierasz… mnie? – Te słowa wypowiedziałam tak cicho, że ledwo je słyszałam, a co dopiero on, ale przytaknął, jak gdybym wykrzyczała je wprost do jego ucha.

- Jak możesz w to wątpić?

- No cóż, zostały ci jakieś… - Przekrzywiłam głowę, patrząc na spoczywający na jego ręce, designerski zegarek. – Jakieś trzy godziny. Powodzenia. Ona najwyraźniej nie spodziewa się takiej informacji.

Wybrał mnie.

Mnie!

Nieidealną Hermionę zamiast idealnej Astorii, przykładnej, pięknej żony. Nie mogłam w to uwierzyć.

Gdy już usłyszałam od niego te słowa, z moich barków spadł ogromny ciężar, który przygniatał mnie od kilku miesięcy. Mogłam nareszcie odetchnąć.

- Spodziewa się – sprostował Draco. Spoważniał. – Ta scena chwilę temu… Gra kobietę sukcesu przed swoimi gośćmi. Nie przejmuj się nią.

- Nie przejmuj się? – Prychnęłam. – Pozwoliłeś jej na znacznie więcej, niż się umawialiśmy. Obiecałeś mi, że się od niej oddalisz. Nie pamiętam, żeby w umowie było przytulanie czy całowanie?

Nie chciałam brzmieć jak zazdrosna wariatka. Nie rozumiałam tego ich świata pozorów i konwenansów. Może przesadzałam i wychodziłam na idiotkę?

- Kochanie, wiem, że nadużywam twojej cierpliwości, ale czy mogłabyś wytrzymać jeszcze trochę?

Wywróciłam oczami.

- Nie podlizuj się.

Tańczyliśmy, jak gdyby nie istniał świat poza nami. Jakbyśmy wcale nie znajdowali się na sali pełnej ludzi, nie narażając się na plotki i pogardliwe uśmieszki. Draco Malfoy, poważany arystokrata, żonaty organizator balu, i ja, bezimienna asystentka. Mój partner zakręcił mną, a później szybko przechylił mnie do tyłu, podtrzymując silnymi rękoma, kiedy opadałam ku ziemi. Jeszcze prawie nic nie wypiłam tego wieczoru, ale narkotyk imieniem Draco był skuteczniejszy, niż podawany gościom drogi szampan. Wirowałam, śmiałam się, opadałam, tonęłam w jego ramionach. Zapomniałam, że nie wolno mi zapominać.

Nie chciałam wypuszczać z objęć Draco, ale nagle znalazłam się w ramionach kogoś innego. Kogoś o ciemnych włosach, kogo znałam.

- Adam – sapnęłam z rozczarowaniem.

- Nie wiem o co chodzi, ale Lucy kazała mi interweniować.

Rozejrzałam się w poszukiwaniu Draco, i dostrzegłam go, oddalającego się w rytmie tańca razem z roześmianą Lucy. Jej srebrzysta sukienka unosiła się, wirując wokół stóp. Poczułam niemożliwą do zastąpienia obecnością Adama pustkę. Bardzo starałam się, żeby na mojej twarzy nie malował się zawód.

- Mam nadzieję, że to był dobry powód.

Adam również prowadził pewniej od Trevora, ale nie tak protekcjonalnie jak Draco. I nie próbował mnie obmacywać. Tańczyło mi się z nim dobrze, lecz poniekąd niezręcznie. Odchrząknęłam.

- Więc… Adam… co u ciebie słychać?

Przypatrywał mi się przez chwilę, jakby nie dowierzał, że zadałam to pytanie, a później parsknął. W jego intensywnie zielonych oczach zalśniły psotne iskierki.

- Hm, no wiesz, po staremu. Tak tylko znalazłem wspaniałą dziewczynę i wybrałem się z nią na bal sylwestrowy człowieka, którego zupełnie nie znam, ale zapewniała mnie, że jest w porządku. No więc jestem tu i tańczę z jej przyjaciółką.

- Ale z ciebie bufon – mruknęłam.

- Czy mam się niepokoić tym, że Lucy tak bardzo chciała zatańczyć z tym… Malfoyem?

Poruszał brwiami, a ja potrząsnęłam głową.

- Ani trochę. Jest żonaty – dodałam konspiracyjnie, choć uśmiech w tej sytuacji z pewnością wyszedł mi tak, jak gdybym chwilę wcześniej zjadła cytrynę.

- Och.

Adam zmarszczył brwi.

- Myślałem, że kręci z tobą. No wiesz, tańczyliście trochę… sugestywnie.

- Co to znaczy?

- To znaczy: jakbyście zamierzali skorzystać z oferty „Bed&Breakfast” w najbliższym hotelu.

Zasznurowałam usta. To było niemożliwe, choć bardzo bym tego chciała. Końca tego ukrywania się, upokorzenia, ciągłego poczucia, że jestem wstydliwym sekretem, kaprysem pana dyrektora, któremu wszystko wolno.

Wybrał cię, pamiętasz? Przestań się dołować.

Nie potrafiło mnie to pocieszyć w tym momencie. Przypominałam sobie, jak razem tańczyliśmy, jak patrzyliśmy na siebie, i że dla postronnych obserwatorów mogło się to wydać zbyt intensywne. Zrobiło mi się głupio. Zrozumiałam, dlaczego Lucy interweniowała.

- Chyba muszę się napić. Przepraszam.

Wyswobodziłam się z objęć Adama i oddaliłam w kierunku kelnera krążącego pomiędzy ludźmi ze srebrną tacą, na której roznosił kieliszki wypełnione szampanem. Dopadłam jednego i zgarnęłam porcję alkoholu.

- Niech pan chwilę poczeka – poprosiłam. Wypiłam cały kieliszek na raz i odstawiłam pusty na jego tacę, biorąc w ręce dwa kolejne. – W porządku, może pan iść dalej. Dziękuję.

Nie dałabym rady przeżyć reszty tego wieczoru na trzeźwo. Nie z krążącą w pobliżu Astorią, ludźmi próbującymi przyłapać mnie na czymś niestosownym, na pewno plotkującymi o mnie – o nas – o nich. Draco szukającym mojego spojrzenia i dotyku. Tego było zbyt wiele i czułam, że mnie przytłacza. Wzięłam łyk szampana z jednego z kieliszków.

- Oooch, wzięłaś też dla mnie, jak miło!

Lucy, która odnalazła mnie szybciej, niż mogłam sądzić, wzięła ode mnie drugi kieliszek, nim zdążyłam zaprotestować, i umoczyła usta w alkoholu. Była lekko zaczerwieniona od tańca i wachlowała się dłonią. Podziwiałam przez chwilę rudawe refleksy, wydobywane przez oświetlenie z jej opadających na jedno ramię włosów.

- Dziękuję – powiedziałam, posępnie łypiąc w kierunku parkietu. Draco tańczył z jakąś kobietą w szerokiej sukni, przywodzącej na myśl bezę. Obserwowałam każdy jego ruch. Był naprawdę utalentowanym tancerzem, poruszał się płynnie, pewnie i z gracją.

- Masz już werdykt?

Zamrugałam, odrywając wzrok od Draco. Lucy nie zamierzała odpuścić.

- Wybrał ciebie czy Astorię?

Pociągnęłam łyk szampana.

- Mnie.

Lucy odetchnęła, zmarszczki na jej twarzy wygładziły się. Uśmiechnęła się serdecznie.

- To świetna wiadomość! Szczerze mówiąc nie sądziłam, że się na to zdobędzie, ale trzymałam kciuki. W takim razie nie musiałam wam przerywać?

Nie odpowiedziałam, unikając jej wzroku.

- Hermiono? – Naciskała. – O co chodzi?

- Jeszcze jej nie powiedział.

- Chyba żartujesz.

Dokończyłam mojego szampana.

- Jak bardzo ci na tym zależy? – spytałam, wskazując na trzymany przez Lucy kieliszek.

- Hermiono…

- Dzięki.

Nie protestowała, kiedy wyjęłam szkło z jej dłoni i wypiłam zawartość. Czułam rozchodzące się po ciele mrowienie spowodowane alkoholem.

- Wybacz mi, muszę do łazienki.

Oddaliłam się, nim Lucy miała szansę zaprotestować. Odłożyłam oba trzymane przeze mnie kieliszki na tacę przechodzącego kelnera. Uśmiechnął się do mnie; jego uśmiech przywodził na myśl ciepło wschodzącego słońca. Automatycznie odpowiedziałam na niego. Te kilka sekund dodało mi niespodziewanej nadziei, przyrównywanej do tej, jaka zdarza się o poranku, kiedy jeszcze cały dzień i tysiące możliwości tworzy rozpościerająca się przede mną ścieżka.

Kto by się przejmował Lucy i jej dogryzaniem? Draco wybrał mnie. Jeszcze dzisiaj powie o tym Astorii i nareszcie będziemy wolni.

Kiedy wracałam z łazienki, obraz wokół mnie zaczął się rozmywać. Zdecydowanie wypicie trzech kieliszków pod rząd nie było dobrym pomysłem. Alkohol błyskawicznie wziął we władanie moje ciało, sprawiając, że postrzegana przeze mnie rzeczywistość stała się dziwnie odległa i nierealna, a problemy przestały mieć znaczenie. Chodzenie męczyło mnie, więc po powrocie na salę zajęłam miejsce siedzące przy stole ozdobionym pokaźnym bukietem peonii, gdzie mogłam na spokojnie, z dystansu, obserwować tłoczących się ludzi.

Na bal Malfoya przyszło ich wielu, wszyscy wystrojeni, dystyngowani i z pewnością bogaci. Przyglądałam się, jak trzech mężczyzn, siedzących dwa stoliki dalej, prowadzi ożywioną dyskusję, namiętnie gestykulując. Podążałam wzrokiem za kobietą w łososiowej sukni, która szybkim krokiem przemierzała salę. A później wypatrzyłam w oddali Draco. Uśmiechnęłam się szeroko i wsparłam ręce na stole, zamierzając w ten sposób pomóc sobie wstać.

- Coś do jedzenia, madame?

Tuż przy mnie zmaterializował się życzliwy kelner ze swoją srebrną tacą z alkoholem.

- Szampan wystarczy, dziękuję!

Porwałam kieliszek i oddaliłam się, podążając w kierunku Draco. Dopadłam go kilkadziesiąt sekund później, po przedarciu się przez rozmawiający, spacerujący i gestykulujący tłum.

- Jesteś dzisiaj baaaardzo przystojny – mruknęłam, gładząc go po ramieniu. Popatrzył z ukosa na mnie, na trzymany przeze mnie kieliszek, a później na dwóch mężczyzn w średnim wieku, z którymi właśnie rozmawiał. Wyglądali bardzo poważnie. Twarz jednego z nich zdobiły olbrzymie, sumiaste wąsy.

Draco chwycił mnie za nadgarstek i odsunął moją rękę.

- Co ty robisz? – spytał cicho, nachylając się do mnie. Spojrzeniem próbował dać mi coś do zrozumienia, ale zignorowałam przekaz i zaśmiałam się, przymykając oczy. Draco drugą ręką zabrał mi z dłoni kieliszek.

- Ej! Dlaczego…?

- Przepraszam na moment, panowie.

Pociągnął mnie za sobą. Chcąc nie chcąc drobiłam za nim, stawiając nieco niepewne kroki na wysokich obcasach.

- Zwolnij! – poprosiłam, kiedy noga się pode mną wykręciła.

Draco obrócił lekko głowę, nie przestając iść. Błysnęła stal jego oczu.

- Granger, jesteś pijana.

Posłałam mu buziaka.

- Przecież lubisz mnie taką.

Zatrzymał się w końcu. Podszedł do mnie bardzo blisko. Ręka, za którą mnie trzymał, zapiekła, gdy najprawdopodobniej nieumyślnie ją wykręcił. Syknęłam.

- Nie. Na moim. Cholernym. Balu. – Mówiąc, ledwo poruszał ustami. Miał tak poważną minę, że parsknęłam śmiechem. – Granger! – zganił mnie. Próbowałam odebrać od niego kieliszek, który wcześniej mi zarekwirował, ale cofnął rękę z alkoholem. – Dostaniesz, jak za mną pójdziesz.

- Obiecuuujesz?

Zamrugałam zalotnie. Wypuścił moją rękę, a ja natychmiast rozmasowałam obolałe miejsce. Podjął wędrówkę, a ja, chcąc nie chcąc, podążałam za nim. W międzyczasie dostrzegłam oddalającą się sylwetkę Trevora, więc zatrzymałam się i zmrużyłam oczy, by upewnić się, że to właśnie on. Przy okazji straciłam z pola widzenia Malfoya, i kiedy sfrustrowana tym, że nie udało mi się znaleźć Trevora, chciałam iść dalej, nie wiedziałam, w którym kierunku się oddalił. Stałam więc jak ta ostatnia sierota, potrącana barkami przechodzących ludzi, dopóki zza naprawdę grubej kobiety nie wychynął Draco. Miał zaciśnięte usta, a jego oczy miotały błyskawice, ale i tak uśmiechnęłam się do niego.

- Wróciłeś po mnie!

Nie odezwał się, jedynie szarpnął mnie za rękę, prowadząc do wyjścia.

- Ał! – zaprotestowałam. – To boli.

Poluzował uścisk, ale dalej ciągnął mnie za sobą. Wyszliśmy z sali i podążyliśmy ponurym korytarzem.

- Hermiono – powiedział do mnie, wyraźnie zirytowany. – Sugeruję, żebyś mimo wszystko przyspieszyła kroku.

Z westchnieniem uniosłam wolną ręką rąbek przeszkadzającej mi, długiej sukni, i zaczęłam szybciej przebierać nogami. Draco zaprowadził mnie do pomieszczenia, które okazało się lśniącą, sterylną kuchnią. Kręciło się po niej kilka osób z obsługi. Posadził mnie na stołku barowym i polecił się nie ruszać. Obserwowałam go, gdy otwierał kolejne szafki w poszukiwaniu szklanki, którą szybko napełnił wodą.

- Wypij – polecił, stawiając przede mną naczynie. Wywróciłam oczami, a on znów się ode mnie oddalił. Przechyliłam szklankę, powoli sącząc znajdującą się w niej wodę. Nie chciało mi się pić.

Draco w międzyczasie porozmawiał z kilkoma ludźmi, po czym podsunął mi pod nos talerz z buchającym parą mięsiwem, otoczonym jakąś wytworną surówką i tłuczonymi ziemniakami, polanymi obficie tłuszczem. Obok niego postawił filiżankę z kawą. Jedzenie ledwie zmierzyłam niechętnym spojrzeniem, ale odstawiwszy pustą szklankę po wodzie, wzięłam się za picie kawy. Na jej smak na języku byłam gotowa o każdej porze.

- Wow, najwyraźniej uczyłeś się manier od wikingów – mruknęłam pomiędzy łykami.

Stał naprzeciwko mnie, po drugiej stronie barku, opierając się o niego.

- To nie jest śmieszne – niemal warknął. – Nie możesz się tak zachowywać. Nie możesz się upijać na tak ważnym wydarzeniu i zdecydowanie nie możesz zalecać się do mnie przy ojcu Astorii.

Westchnęłam.

- Oj przepraaaszam. Przecież wiesz, że nie chciałam źle, prawda?

Stuknęłam go palcem po nosie i spróbowałam nachylić się do niego przez blat, by po pocałować. Znów pochwycił mnie za nadgarstek.

- Ani tutaj. Nie jesteśmy sami, Hermiono.

Wykrzywiłam się do niego i wróciłam do mojej kawy. Trochę marudzenia, zjedzenie przeze mnie posiłku i dwie próby ucieczki z kuchni później, dobry humor mnie opuścił.

- O Boże – jęknęłam, uzmysławiając sobie moje idiotyczne zachowanie. Nadal nakręcona alkoholem dopuściłam do tego, że w moich oczach pojawiły się łzy. – Draco, przepraszam. Nie gniewaj się na mnie, proszę.

Ukryłam twarz w dłoniach. Draco delikatnie poklepał mnie po plecach. Było to znacznie bardziej z wyczuciem, niż gdy po raz pierwszy próbował mnie nieporadnie pocieszyć, kiedy płakałam w jego gabinecie.

- Nie gniewam się. – Jego głos wyraźnie złagodniał.

- To wszystko przez ten stres i niepewność i… Nie powinnam była tu dzisiaj przychodzić.

- Postąpiłem egoistycznie zapraszając się tutaj – przyznał, gładząc moje ramię. – Nie pomyślałem o tym, jak ciężko nam będzie trzymać się z dala od siebie. Chciałem tylko mieć cię w pobliżu.

Otarłam łzy i zamrugałam, by pozbyć się tych, które znów zebrały się w moich oczach. Wyłowiłam ciekawskie spojrzenie kelnera. Draco podążył za moim wzrokiem i zacisnął usta.

- Podejdź tu na chwilę – podniósł głos, zwracając się do niego. Młody, nieco przestraszony chłopak zbliżył się do nas. Najwyraźniej rozpoznał w Draco swojego pracodawcę. – Nie widziałeś nas tutaj, zrozumiano? – Chłopak pokiwał gorliwie głową.

- Tak jest, sir.

- Na pewno? Bo jeśli tylko się dowiem, że ktoś poleciał do mojej żony z bezpodstawnymi oskarżeniami, to zrobię ci z dupy jesień średniowiecza.

- Draco. – Pokręciłam nieznacznie głową, wyrażając dezaprobatę.

- Zmykaj.

Chłopak odszedł szybko, nawet nie oglądając się za siebie.

- Nie odzywaj się tak do ludzi, którzy dla ciebie pracują – upomniałam rozmówcę.

- To jest najskuteczniejszy sposób na wymuszenie posłuszeństwa.

Westchnęłam. To tak, jakbym spierała się z kimś, kto w ogóle nie słucha moich argumentów. Nie miałam w tym momencie siły ani ochoty na taką rozmowę, poza tym siedzieliśmy w kuchni już dość długo. Nie zdziwiłabym się, gdyby ktoś zaczął nas szukać.

- Myślę, że powinniśmy wracać.

Zsunęłam się ze stołka. Nagły kontakt z ziemią wywołał zawroty głowy, ale szybko podparłam się o blat. Przeklęłam się w myślach za ilość wypitego na prawie pusty żołądek alkoholu.

- Hermiono… - Draco zatrzymał mnie, gdy odchodziłam. – Obiecałem ci, że porozmawiam dzisiaj z Astorią i zrobię to.

Skinęłam głową. Problem polegał na tym, że nawet jeśli mu wierzyłam, to bałam się konsekwencji. I tego, że Astoria nie odda go bez walki. Odeszłam, opierając się przemożnej potrzebie zatopienia się w jego szerokich, silnych ramionach.

Do północy nie wypiłam już ani kieliszka więcej. Zrobiłam się senna i marudna. Głównie siedziałam przy stole, zasłaniając się bukietem peonii, choć przetańczyłam też kilka piosenek z Trevorem lub Adamem. Miałam także prośby o taniec od innych mężczyzn, które uparcie ignorowałam.

Jakieś czterdzieści minut przed północą zauważyłam, że Draco i Astoria opuszczają salę. Mężczyzna trzymał dłoń na jej krzyżu i momentalnie zrobiło mi się gorąco ze zdenerwowania.

Wrócił chwilę przed północą bez niej. Moje serce zabiło szybciej. Co to oznaczało? Powiedział jej? Nie przyszła razem z nim, bo złamał jej serce? A może stało się coś zupełnie innego? W myślach tworzyłam różne scenariusze, a tymczasem Draco wszedł na podwyższenie, z którego korzystała orkiestra i wycelował różdżką w swoje gardło.

- Szanowni państwo. – Muzyka ucichła, a ludzie przestali tańczyć i rozmawiać i skupili na nim wzrok. – Zbliża się godzina dwunasta. Chętnych do obserwowania pokazu sztucznych ogni proszę o ubranie się w coś ciepłego i wyjście na taras, który znajduje się za tymi drzwiami.

Na machnięcie jego różdżką otworzyły się ogromne, przeszklone drzwi, prowadzące na zewnątrz. Zrobiło się zamieszanie. Ludzie zaczęli rozmawiać między sobą i przekrzykiwać się, bądź pchać w kierunku szatni po płaszcze. Nie spuszczałam wzroku z Draco. Nie wyglądał na specjalnie poruszonego. Czy znów założył swoją maskę? A może to ja dopatrywałam się zbyt wiele nieistniejących rzeczy? Zszedł z podestu, nawet nie patrząc w moją stronę, co nieco mnie rozczarowało.

- Chłopaki wezmą nasze płaszcze – poinformowała mnie Lucy, dosiadając się do stolika. – Super, nie będziemy musiały przepychać się przez ten tłum. Istne zoo! No popatrz, a ta kobitka w złotej kiecce niby taka elegancka i glamour, a pcha się jak rozwydrzona gorylica.

Lucy była zaczerwieniona po tańcu. Fryzura trochę jej się zniszczyła, włosy opadały luźniej, ale wcale nie odbierało jej to uroku. Poszczególne pasma wokół twarzy zakręciły się od potu. Jej oczy błyszczały radością jak dwa psotne ogniki.

Nie odezwałam się. Moją uwagę ciągle rozpraszały myśli o Draco i Astorii. Miałam ochotę podejść do niego i o wszystko spytać, ale biorąc pod uwagę prąd tworzony przez tłum, najpewniej gdybym próbowała przekroczyć rzekę ludzi, zostałabym stratowana. Poza tym czekałam na płaszcz, gdybym się oddaliła, prawdopodobnie nie miałabym już szansy na odnalezienie chłopaków. Jednak mój niepokój i frustracja rosły. Było mi trochę niedobrze, choć to pewnie tylko kwestia wypitego wcześniej alkoholu.

- Hej! – Lucy pstryknęła mi palcami przed oczami. – Pytałam czy już z nią rozmawiał.

- Nie wiem, chyba tak – odparłam w roztargnieniu.

- Jak to „nie wiesz”? On jest niepoważny, czy może ty?

- Proszę cię, nie teraz…

- A właśnie że teraz!

Uderzyła pięścią w środek rozłożonej płasko dłoni.

- Miałaś postawić mu sprawę jasno. Albo ty, albo Astoria, nie może mieć ciasteczka i zjeść ciasteczko. Za kogo on się, do cholery jasnej, uważa?!

- Kto? – spytał Adam. On i Trevor wrócili do nas, niosąc naręcza płaszczy. Popatrzyłyśmy po sobie z Lucy.

- Nikt – odpowiedziałyśmy równocześnie.

Podziękowałam Trevorowi za płaszcz, który mi przyniósł, i ubrałam się w niego. Pozostało jedynie kilka minut do północy. Taras już zaczął zapełniać się ludźmi, chcącymi zabrać jak najlepsze miejsca. Trochę się ociągałam, więc w pewnym momencie zostałam w tyle za Lucy, Adamem i Trevorem, jednak nie na tyle daleko, żeby nie widzieć pleców Lucy. Przepychając się, dobrnęłam na zewnątrz, a wtedy czyjeś palce wbiły się w moje ramię, pociągnęły mnie w bok i stanęłam oko w oko z Astorią.

Musiała wcześniej płakać. Poznałam to po delikatnych, czerwonych obwódkach wokół oczu, choć jej makijaż i nieprzyjemny wyraz twarzy pozostały niewzruszone.

- Ty dziwko – syknęła, kiedy odciągnęła mnie pod ścianę. Chwilę szamotałam się z nią, zanim udało mi się wyswobodzić z jej kurczowego uścisku. Zwęziła oczy. – Myślałam, że jesteś na tyle inteligentna, żeby trzymać się od niego z daleka.

Nie wiedziałam co mam jej odpowiedzieć, jak się bronić. Przecież wiedziałam, że miała pełne prawo myśleć o mnie wszystko, co najgorsze.

Popchnęła mnie, rozjuszając mnie tym.

- Łapy przy sobie – warknęłam.

- Odezwała się ta, co tego nie potrafi.

- Może trzeba było lepiej pilnować swojego męża!

Rozległ się trzask, a chwilę później poczułam pieczenie na policzku. Krowa mnie uderzyła! Cofnęłam się o pół kroku, nadal w to nie dowierzając.

A później zalał mnie gniew. Każdym porem mojej skóry wylewały się stres i niepewność, te okropne tygodnie pełne obaw i lęków. To wszystko musiało gdzieś znaleźć ujście.

- Jak śmiesz mówić tak do mnie?! – Choć Astoria była drobna, złość jakby dodawała jej postawności. – Ty?! Głupia sprzątaczka, która została sekretarką i teraz się panoszy?

Wzięłam dwa głębokie oddechy, nim się odezwałam.

- Gdybyś nie była taką ignorantką, wiedziałabyś, że to ja byłam uzdrowicielką, która dwa lata temu uratowała życie Draco.

Na jej twarzy odbiło się chwilowe zmieszanie, szybko jednak przeszła nad tą informacją do porządku.

- Jak widać byłaś do dupy, skoro cię wylali.

- Uratowałam. Twojego. Męża. – Wycedziłam. – Zawiesili mnie, bo nie dopełniłam innych obowiązków, walcząc o jego życie.

- To nie ma nic do rzeczy! – Astoria gestykulowała żywo. Na jej smukłych palcach błyszczały niezliczone pierścionki. – Oświadczył się mi. To mi ślubował miłość i wierność. Weszłaś pomiędzy nas, omamiłaś go pewnie jakimiś swoimi eliksirami tak, że stracił dla ciebie głowę. Wiedźma! Jak mogłaś? Przecież wiedziałaś, że jestem w ciąży!

- Byłaś.

- Jestem.

Poczułam się tak, jakby wymierzyła mi kolejny policzek.

- Co? – Tylko to wydobyło się z moich ust. Uśmiechnęła się kpiąco, najwyraźniej wyczuwając swoją przewagę. Zrobiło mi się niedobrze.

- Wiedziałaś, że jestem w ciąży. Przecież sama mi gratulowałaś.

- Ale Draco powiedział mi…

- No? Słucham, co ci powiedział? – Astoria przystawiła dłoń do ucha i nachyliła się do mnie. Pokręciłam z niedowierzaniem głową. – Ach, powiedział ci, że nie ma żadnego dziecka? No proszę. Czyżby cię okłamał?

Wokół nas zdążył się już zebrać niewielki tłumek, ale dostrzegałam go zaledwie gdzieś na granicach świadomości. Moja perspektywa zawęziła się do Astorii i wypowiedzianych przez nią słów.

- Ty kłamiesz – zarzuciłam jej. Widziałam jej drgający drwiąco kącik ust i miałam ochotę jej przywalić. Naprawdę mocno.

- Możesz spytać Draco, jeśli chcesz. Ciekawe, co ci odpowie.

Zacisnęłam usta, przełknęłam gorycz rozczarowania. To nie ma teraz znaczenia, powiedziałam sobie. Ona chce mnie zranić za wszelką cenę. Nie cofnie się przed niczym. Wdech. Wydech.

Jej triumfujący uśmieszek nie pozwalał mi jednak na uspokojenie się. Do cholery, przecież to ona została dopiero co porzucona! Powinnam się tym cieszyć, a im dłużej z nią rozmawiałam, tym czułam się gorzej.

- Jest kłamcą i oszustem. Jest w tym doskonały – ciągnęła Astoria. – Wiem to, bo jestem jego żoną. Znam go na wylot. A ty czym możesz się pochwalić? Pieprzeniem się z nim po kątach?

Paznokcie zaciśniętych rąk wbijały się w moją skórę. Ból był dobry. Powstrzymywał mnie od zrobienia czegoś naprawdę głupiego.

- Tak dobrze go znasz? – spytałam. – Tak jesteś z nim blisko? Jak myślisz, komu zwierza się od kilku miesięcy? Komu opowiada o tym, jak wielkim jesteś dla niego rozczarowaniem?

- Dziewczyny, dajcie spokój, zaraz będą fajerwerki – odezwał się ktoś z gapiów, ale obie go zignorowałyśmy.

- A powiedz mi, do kogo wracał każdej nocy? – odbiła piłeczkę Astoria.

- Jesteś po prostu…

- Ty jesteś…

- …zdruzgotana tym…

- …głupią, naiwną…

- …że od ciebie odchodzi!

- …siksą, która myśli, że go usidli!

Ciężko powiedzieć, która z nas pierwsza wyciągnęła różdżkę. Z mojej wydobywały się drobne, złote iskry, różdżka Astorii skrzyła na czerwono, prawie dokładnie w takim odcieniu, jak jej suknia.

Rozległy się świsty, a później wybuchy. Pierwsze fajerwerki poszybowały w niebo. Ktoś zamknął mnie w uścisku i odciągnął od Astorii. Kątem oka widziałam, jak ktoś inny przytrzymuje ją, usiłując odebrać jej różdżkę.

- Zostaw mnie – warknęła.

Próbowałam wyrwać się ze stalowego uścisku nieznanego mi mężczyzny. Nad naszymi głowami niebo rozbłysło wszelkimi kolorami tęczy, skrzyło się, jaśniało i ciemniało na przemian. Wtem gdzieś za moimi plecami rozległy się krzyki i piski, takie, które instynktownie wzbudzają niepokój. Obejrzałam się, by dostrzec, o co chodzi. Wyrwałam się na tyle mocno, że mężczyzna w końcu mnie puścił.

W tłumie panowało poruszenie. Nie wiedziałam, o co chodzi, ale miałam bardzo złe przeczucia. Zaczęłam przepychać się do serca największego skupiska ciekawskich ludzi, korzystając z łokci i kopniaków.

- O co chodzi? Co się stało? – pytałam.

Nie uzyskałam odpowiedzi. Im bliżej środka, tym bardziej ludzie byli poruszeni. Nadepnęłam na kilka stóp, wciąż prąc do przodu z różdżką wyciągniętą przed siebie. Pomiędzy skupiskiem głów dostrzegłam Trevora.

- Trevor! – krzyknęłam. – Trevor! Co się dzieje?!

Kilka kroków dalej zobaczyłam, że ktoś leży na ziemi w pozostawionej przez ludzi przestrzeni. Trevor pochylił się nad tym kimś.

- Przepraszam, przepuśćcie mnie! – domagałam się. – Jestem uzdrowicielką. Zróbcie przejście!

Ostatni ludzie rozstąpili się. Aż do tej chwili funkcjonowałam jak na autopilocie, nie dopuszczając do siebie myśli, że komuś z bliskich mi osób mogłoby stać się coś złego. Wstrzymałam oddech, a później załkałam, wypuszczając i wciągając spazmatycznie powietrze.

Wszędzie rozpoznałabym tę srebrzystą suknię. Na ziemi leżała Lucy.

~ * ~ * ~ * ~

Od autorki: Czy ja aby nie przeładowałam tego rozdziału? Pisało mi się świetnie, ale później jak doszło do poprawek, to zaczęłam się nad tym zastanawiać.

Jak wrażenia? Co sądzicie? Bardzo liczę na Wasze opinie i reakcje, a także pomysły, co będzie dalej!