Jesteś: 24. Ulotny

Między nami zrobiło się dziwnie, ale oboje bardzo staraliśmy zachowywać się tak, jakby tej rozmowy nie było. W poniedziałek rano postawiłam kawę na biurku Draco i nie widziałam go aż do lunchu. Ja zajmowałam się swoim projektem, on zaś przyjął do gabinetu kilku współpracowników. Wyściubił nos dopiero, gdy szykowałam się na przerwę.

- Czy dzisiaj mam jeszcze tylko to spotkanie z Johnem Wrightem? – spytał.

Poprawił klapy marynarki, choć i bez tego wyglądał perfekcyjnie. Samo patrzenie na niego powodowało, że chciałam rzucić wszystko i spędzić z nim resztę dnia.

- Tak, o czternastej. Wszystkie materiały położyłam ci rano na biurku i…

- Wiem, dzięki.

Przygryzłam wargę. Zupełnie zapomniałam, po co wstałam od biurka. Malfoy rzucił mi krótkie spojrzenie.

- Mógłbym cię prosić o jeszcze jedną kawę? Aha, i gdyby pytał ktokolwiek poza Wrightem, to nie ma mnie i nie wiesz gdzie jestem, jasne?

We wtorek wcale nie było lepiej. Prawie nie odezwał się do mnie poza pytaniem, czy mam dla niego jakąś pocztę, i oczywiście prośbą o kawę. Nie mogłam skupić się na pracy, bo w kółko powtarzałam sobie naszą rozmowę.

Nie zasługuję na bycie tą drugą.

Skończ z udawaniem.

Nie wybrałam tego, że cię pokocham.

Myślę, że ci na niej zależy.

Daję ci czas do końca roku.

Było mi głupio za własne słowa, które zniszczyły nasz spokój, ale one musiały wybrzmieć. Za długo nosiłam to wszystko w sobie. Cała nasza relacja była… niepoprawna.

Obiecałam, że nie będę drążyć tematu, że dam mu czas do spokojnego namysłu. Tylko dlatego siedziałam jeszcze za biurkiem, przekonując siebie samą, że jestem w stanie wymyślić coś kreatywnego do projektu, nad którym ślęczałam.

W środę nie wytrzymałam. Po zaniesieniu Draco porannej kawy nie wyszłam z jego gabinetu, ale skrzyżowałam ręce na piersi.

- Wiesz, wcale nie prosiłam cię o to, żebyś mnie ignorował.

Wyglądał na tak irytująco spokojnego i niewzruszonego, że aż wzbudzał we mnie tryb niszczyciela. Miałam ochotę wziąć z jego biurka ramkę ze zdjęciem Astorii, którego do tej pory się nie pozbył, i roztrzaskać mu ją na głowie.

A jeśli wybrał ją? Jeśli stwierdził, że nie chce się ze mną użerać?

- Nie, ale wyglądasz seksownie, kiedy się o to denerwujesz.

Prychnęłam.

- Naprawdę marny tekst na podryw, dyrektorze.

Nie podobało mi się to, co robiło ze mną głupie uczucie. Czułam, że wychodzę na idiotkę. Wściekałam się o byle co, a moje emocje szalały. Sama ledwo ze sobą wytrzymywałam. Malfoy rozparł się wygodnie na krześle i pogładził się po brodzie.

- Kiedy przylatują twoi rodzice?

- W piątek wieczorem. Bo co?

Uśmiechnął się do mnie chyba po raz pierwszy tego dnia.

- Bo myślę, że zrobimy sobie w piątek wolne. Aha, gdybyś była tak miła, to poproszę na śniadanie naleśniki.

- Chyba śnisz.

Ale, oczywiście, naleśniki czekały na niego jeszcze ciepłe, gdy w piątek rano zapukał do moich drzwi. Napięcie wzbudzał we mnie fakt, że spotkamy się poza firmą po raz pierwszy od naszej „ważnej rozmowy”. Zmieniła ona bardzo dużo w naszych relacjach. Nawet bałam się, że przeważyła szalę na stronę Astorii.

Nadal nie wierzyłam, jak mogłam się w to wplątać, ale kiedy obserwowałam jedzącego Draco, jego koszulę ze swobodnie rozpiętym guzikiem pod szyją, jego marynarkę odrzuconą niedbale na oparcie pobliskiego krzesła, wszystko rozumiałam. Nie potrafiłam żyć bez tego człowieka.

- Przestań się na mnie gapić. – Poruszał zabawnie brwiami, wyrywając mnie z rozmyślań. – Zaraz zaczniesz się ślinić.

Uśmiechnęłam się do niego, nadal pozostając jednak w stanie rozmemłania psychicznego. Bezmyślnie gładziłam fakturę stojącego przede mną kubka. Nietknięta przeze mnie kawa prawie już wystygła.

- Hej – Draco pochylił się lekko, próbując zajrzeć mi w oczy. – Jestem tu dzisiaj po to, żeby naprawić to, co się zepsuło.

Jego noga musnęła moją pod stołem. Był tutaj. W mojej kuchni, przy moim stole, jedząc moje naleśniki. Patrzył na mnie, nie na Astorię. Musiałam przestać myśleć o niej i o życiu, które Draco prowadził na co dzień. Skupić się na chwili obecnej, na zapachu kawy, czekolady zdobiącej naleśniki, na delikatnej, oszałamiającej woni Draco, która unosiła się w powietrzu przy każdym jego ruchu.

Wzięłam pierwszy łyk kawy tego dnia. Była zaledwie lekko ciepła, gorzkawa, i zawierała stanowczo zbyt mało mleka, ale i tak ją piłam.

- Powiedziałem, że cię kocham.

Drgnęłam. Jego oczy patrzyły na mnie z taką szczerością, ciepłem. Chciałabym zatracić się w tej chwili i cieszyć nią. Chciałabym, żeby świat zewnętrzny nie istniał.

- Naprawdę to czuję – ciągnął łagodnym tonem. – To nie jest w porządku wobec Astorii, wobec świata… wobec ciebie. Ale nic na to nie poradzę, i nie zamierzam tego żałować. Pojawiło się między nami coś niesamowitego.

Sięgnął do mojej dłoni, której palcami nieświadomie wybijałam coraz szybszy rytm na blacie. Pogładził kciukiem jej wierzch, kojąc moje zdenerwowanie.

- Tylko ty się dla mnie liczysz. I jeśli muszę wszystko dla ciebie rzucić, do diabła, zrobię to z przyjemnością.

Pozwoliłam na to, by przyciągnął mnie do siebie, by złączył swoje usta z moimi. Przymknęłam oczy, rozkoszując się jego łaskoczącym oddechem na moich wargach, smakiem czekolady, dłonią podążającą wzdłuż mojego kręgosłupa, bliskością ciepłego ciała. Kiedy miałam ramiona Draco wokół siebie, cały świat przestawał mieć znaczenie. Odsunęłam głowę, by móc popatrzeć mu w oczy. Jasnoniebieskie tęczówki kontrastowały z rozszerzonymi źrenicami. Obwiodłam wzrokiem jego twarz – zmarszczone czoło, jasne brwi, długie rzęsy okalające oczy, cień zarostu na policzkach. Skupiłam się na różowych ustach, stworzonych do całowania.

Wyzwalał we mnie równocześnie ogień i porządny sztorm. Zrywał mosty i walił otaczające mnie mury. To wszystko było tak intensywne, że nie wiedziałam już, kim jestem i czego mogłabym chcieć prócz niego.

- Kocham cię – wyszeptałam jedynie. Moje gardło wiązała ilość i siła napływających do mnie uczuć.

Nie chciałam, by ta chwila kiedykolwiek się skończyła.

* * *

Kiedy wieczorem odbierałam rodziców z lotniska, wciąż czułam na sobie dotyk Draco, jego pocałunki, jego zapach wokół mnie. Dłonie zaciśnięte na moich, gdy kochaliśmy się na dywanie obok pachnącej igliwiem choinki, oczy sięgające mojej duszy, przyjemność płynącą z mojego ciała.

Aż było mi głupio stać tak w tłumie ludzi i myśleć o takich rzeczach. Czułam się jak jakaś wyuzdana rozpustnica. Uśmiech nie schodził z mojej twarzy.

Gdy tylko wypatrzyłam rodziców przechodzących przez bramki, z piskiem podbiegłam, by ich uściskać.

- Tato, wyglądasz wspaniale! – Nie mogłam nadziwić się temu, jak szybko nastąpiła u niego widoczna poprawa. Jego twarz wyglądała na zdrową i wypoczętą, sylwetka znów nabrała sprężystości, ale największa zmiana zaszła w oczach. Już nie patrzyłam na człowieka, który utracił nadzieję. Patrzyłam na kogoś, kto dostał drugą szansę, i nie zamierzał jej zmarnować.

- Ty też dobrze wyglądasz, Hermiono.

Ucałowałam go w czoło i uścisnęłam mamę.

- Też świetnie wyglądasz – powiedziałam, podziwiając jej szeroki uśmiech. – Jestem… Jestem taka szczęśliwa, że was mam.

Może to trochę tandetne i wstydliwe, ale przysięgam, że wszystkim nam szkliły się oczy. Roześmiałam się i otarłam łzy szczęścia.

* * *

Spędziliśmy razem cudowne święta. Moje mieszkanie nareszcie tętniło życiem, tak jak powinien to robić prawdziwy dom. Rodzice nawet domagali się, żebym zaprosiła Lucy i Trevora, gdy tylko wrócą od swojej rodziny, więc w pewnym momencie zrobiło się naprawdę tłoczno.

- Panie Granger, proszę przestać zamęczać mnie pytaniami o składniki eliksirów, ja się na tym nie znam! – protestowała żartobliwym tonem Lucy przy wspólnym stole, zastawionym masą najróżniejszych potraw. Miała na sobie odświętną granatową sukienkę, do której dopasowała kolorystycznie opaskę przytrzymującą wyprostowane, gładkie kasztanowe włosy. – Hermiona bardzo dobrze radzi sobie z eliksirami, proszę pytać ją!

Jęknęłam, wywołując śmiech zgromadzonych. Tata w ostatnim czasie zainteresował się magomedycyną tak bardzo, że aż w pewnych momentach działał na nerwy. Kupiona przeze mnie książka wyjaśniająca jej podstawy wcale nie zaspokoiła jego ciekawości, a wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej ją rozbudziła.

Tata miał na głowie czerwoną czapkę Mikołaja. Kiedy obrócił głowę w stronę Trevora, biały pompon podskakiwał razem z nim.

- A może ty odpowiesz na kilka moich pytań, młody człowieku? Wyglądasz mi na takiego, co ma anielską cierpliwość, nie to co moja córka.

- Tato… - jęknęłam. Trevor poprawił okulary na nosie.

- Słucham, panie Granger.

- Wszyscy słyszymy – zaprotestowałam, ale na nic się to zdało, bo mężczyzn pochłonęła rozmowa o magii.

- Byłoby miło, jakby Draco do nas dołączył, prawda? – spytała mama, odciągając od nich moją uwagę. Żołądek mi się ścisnął. – Tak jak w Australii.

Natrafiłam na porozumiewawcze spojrzenie Lucy i szybko odwróciłam od niej wzrok. Chciałabym mieć go tutaj, siedzącego obok mnie, nachylającego się co jakiś czas do mojego ucha i szepczącego nieprzyzwoite rzeczy. Potrafiłam to sobie wyobrazić.

- Draco jest… - odchrząknęłam. – Mamo, Draco ma swoją rodzinę i nie sądzę, żeby…

- Och, nonsens. Lucy i Trevor znaleźli chwilę, by nas odwiedzić, prawda? Poza tym mógłby przyprowadzić swoją żonę, z chęcią bym ją poznała.

Lucy zakasłała, by zamaskować śmiech. Zgromiłam ją wzrokiem.

- Uwierz mi, wcale nie chciałabyś jej poznać. Jest okropna.

- Dlaczego ktoś tak sympatyczny i inteligentny jak Draco miałby poślubić okropną kobietę? – Najwyraźniej nie mieściło jej się to w głowie. – Mam wrażenie, że przesadzasz.

- No właśnie, Hermiono – wtrąciła Lucy. Patrzyła na mnie ze słodką niewinną miną. Miałam ochotę zetrzeć ten uśmieszek z jej twarzy.

- Poza tym wątpię, żeby chciała tutaj przyjść. Nie lubimy się.

To ogromne niedopowiedzenie z mojej strony, ale nie chciałam i nie mogłam wprowadzać mamy w temat. Jeśli Draco rozstanie się z Astorią, wtedy będę mogła powiedzieć rodzicom i… Nie, nie powinnam o tym myśleć. Denerwowałam się na myśl o tym, co powiedzą, kiedy dowiedzą się, że rozbiłam czyjeś małżeństwo. Co pomyślą o mnie i o Draco, mimo że tak bardzo nie chciałam trzymać tego przed nimi w tajemnicy.

Mama najwyraźniej wyczytała coś z mojej twarzy.

- Czy wszystko w porządku? – spytała. – Pokłóciliście się? O co chodzi?

- Tak, pokłóciliśmy się – przyznałam, wykorzystując szansę, która się pojawiła. – Poszło o… o sprawy związane z pracą. Przeprowadzamy reorganizację działu i trochę się ze sobą nie zgadzamy. – Plotłam, co ślina mi na język przyniosła. – No wiesz, jest moim szefem. Ma jakieś swoje założenia, z którymi się nie zgadzam i po prostu…

- Tak to jest, jak miesza się sprawy służbowe z towarzyskimi – zawyrokowała Lucy. Wiedziałam, że w jej słowach czai się podtekst. Oczy błysnęły jej złośliwością. – Ciężko to później rozgraniczyć.

- Otóż to – przyklasnęła jej mama. – Nawet jeśli szef wydaje się być tak ludzkim człowiekiem. Pamiętam, jak trzydzieści lat temu…

Mama oddała się opowiadaniu o swoich wspomnieniach, a ja odetchnęłam z ulgą. Czułam się, jakbym zaraz miała eksplodować z nadmiaru tego wszystkiego związanego z Draco.

Po skończonym jedzeniu rodzice z Lucy przenieśli się na kanapę w salonie, a Trevor został ze mną, by pomóc w sprzątaniu. Zamiast skupić się całkowicie na tu i teraz, wspominałam ten piątek, gdy Draco spędził u mnie cały dzień. Po przyrządzeniu i zjedzeniu obiadu, siedzieliśmy na kanapie w salonie, udając, że oglądamy telewizję, a tak naprawdę spędziliśmy ten czas przyglądając się sobie i kradnąc pocałunki.

Draco powiedział, że nie chce przesyłać mi świątecznego prezentu pocztą i woli dać mi go osobiście, nawet jeśli troszkę za wcześnie. Podał mi zgrabnie zapakowane, podłużne pudełko. Na tle brokatowej, srebrnej struktury, odcinała się śnieżnobiała wstążka.

- Otwórz – zachęcił mnie, kiedy tak wpatrywałam się w to małe cudeńko. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio dostałam tak ładnie zapakowany prezent.

- Ty pierwszy – powiedziałam, przywołując różdżką spakowany wcześniej prezent dla niego i oddając go w jego ręce.

Zaciskałam nerwowo palce na trzymanym przeze mnie pudełeczku, kiedy z uśmiechem na ustach rozrywał czerwony papier ozdobiony gałązkami ostrokrzewu.

- Och. – Jego mina nie mówiła zbyt wiele. Obejrzał pudełko skrywające nowe perfumy i dobrał się do jego zawartości. Z niepokojem obserwowałam, jak będą się mu podobać. Rozpylił zapach cedru, różowego pieprzu i gałki muszkatołowej. Były równocześnie subtelne, słodkie, drzewne i męskie. W połączeniu z jego naturalną wonią okazały się eksplozją dla zmysłów.

- Podobają ci się? – dopytałam, mając nadzieję na twierdzącą odpowiedź. Ja niemal odpływałam, zatracając się w tym połączeniu. Uśmiechnął się szeroko.

- Nawet gdyby mi się nie podobały, twoja reakcja rekompensowałaby mi wszystko. Sio!

Odgonił mnie od siebie, gdy bezwstydnie wwąchiwałam się w niego. Chichocząc jak głupia małolata, zabrałam się do rozpracowywania mojego prezentu. Ostrożnie zdjęłam półprzezroczystą wstążkę i otworzyłam pudełko.

Wewnątrz znajdował się delikatny, połyskujący naszyjnik z niewielkim serduszkiem. Wyjęłam go z opakowania i przyjrzałam się mu z bliska. Na tylnej stronie wygrawerowano:

Kocham Cię

D.

- Pomożesz mi? – poprosiłam, podając mu naszyjnik i obracając się do niego tyłem. Męczył się chwilę z zapięciem, drażniąc muskaniem palców moją skórę. Dotknęłam serduszka, które spoczęło pod wgłębieniem mojej szyi. Czułam się taka szczęśliwa!

- Ten eliksir rzeczywiście pomógł twojemu tacie – powiedział Trevor, wyrywając mnie z rozmyślań. Przyłapałam się na przekładaniu serduszka między palcami i opuściłam rękę. Efemeryczne wspomnienie ulotniło się.

Trevor transportował zaklęciem naczynia ze stołu do zlewu, a ja miałam zabezpieczyć i umieścić w lodówce resztki jedzenia. Wróciłam do swojego zadania.

- Tak – odparłam. – Mówiłam ci, że tak będzie. Jesteś geniuszem.

Westchnął.

- Żeby tylko Ministerstwo w to uwierzyło.

- Nadal blokują rozpowszechnianie eliksiru?

Przytaknął. Za sprawą jego czarów naczynia zaczęły same się myć pod jego czujnym okiem, wywołując charakterystyczne szczękanie.

- Powołują się na procedury bezpieczeństwa. To jeszcze trochę potrwa.

- To dość innowacyjny eliksir – podrzuciłam. – Mogą mieć dużo wątpliwości. Muszą zbadać go dokładnie pod każdym kątem, żeby nie zagrozić pacjentom.

- Jakoś nie wykazywałaś się takim rozsądkiem, kiedy wykradłaś mi go, żeby podać tacie.

- Mhm, no nie – wymamrotałam.

Mimo że Trevor zapewnił mnie już, że między nami wszystko okej, uwielbiał mi to wypominać, a ja wtedy czułam się jak kryminalistka. Było mi wstyd, nawet jeśli swoim działaniem przyniosłam wiele dobrego.

- Pracuję teraz nad czymś innym, żeby zabić czas. – Trevor znów zmieniał się w szalonego naukowca, mogłam zobaczyć ten specyficzny błysk w jego oczach i podekscytowanie bijące z całej jego postawy. – Malfoy pomaga mi finansowo.

Zastygłam ze ścierką w ręce, którą miałam zamiar przetrzeć blat stołu. Przypomniałam sobie, jak on i Trevor rozmawiali o współpracy w domu rodziców. Zupełnie wyleciało mi to z głowy.

- Malfoy pomaga ci finansowo? – powtórzyłam, patrząc na niego z niedowierzaniem.

Wzruszył ramionami.

- No tak. Zobowiązał się i dotrzymuje słowa. Równy z niego gość.

Mhm. Przetarłam blat. Z salonu dobiegały żywe odgłosy rozmowy rodziców i Lucy. Miałam wrażenie, że dzielące nas kilka metrów to prawdziwa przepaść. Tutaj, między mną a Trevorem, wciąż był obecny Malfoy, który psuł całą atmosferę spokoju i komfortu, rozpalając moją tęsknotę. Potrząsnęłam głową, próbując pozbyć się go z niej.

- Czy ktoś chce kawy? – zawołałam.

- Ja poproszę!

- Ja też!

- A ja herbatę!

- Pomogę ci. – Lucy zaczęła podnosić się z kanapy, ale powstrzymałam ją ruchem ręki.

- Nie trzeba, naprawdę.

Wróciłam do Trevora, który przyglądał mi się otwarcie, bez jakiegokolwiek zażenowania. Ręce skrzyżował na piersi, wystająca z jego dłoni różdżka skierowana była na zlew, w którym wciąż myły się naczynia. Wyglądał… groźnie. Co było dziwne, biorąc pod uwagę jego wątłą sylwetkę, okulary, szmaragdowy sweter z białym kołnierzykiem i znoszone spodnie.

- Co jest między wami? – spytał. Nie miałam wątpliwości, że chodzi mu o mnie i Malfoya, i nie chciałam udawać głupiej. Obróciłam się za siebie, chcąc sprawdzić, czy nikt inny nie ma szansy usłyszeć naszej rozmowy. Tata poklepywał Lucy po ramieniu, mówiąc coś do niej, mama przysłuchiwała się im z uwagą. Odwróciłam się do Trevora, przygryzając wargę.

- A co ci się wydaje?

Wyprostował się bardziej, teraz wydawał się jeszcze wyższy. Jego mina była nachmurzona.

- Myślę, że macie romans – powiedział wprost. Przez chwilę biłam się z myślami, patrząc w jego szczere, wyczekujące oczy, a później spuściłam wzrok.

- To jest aż tak oczywiste?

- Nie wiem. Ja to widzę.

Oparłam się o blat kuchenny.

- Skąd wiesz?

Przyglądał mi się przez chwilę, jakby oceniając, ile może mi wyjawić.

- Znam cię dobrze, Hermiono. Widzę, że coś cię trapi. I widziałem, jak na siebie patrzyliście, jeszcze w domu twoich rodziców. Poza tym Malfoy… Wiesz, że on to wszystko robi dla ciebie, prawda?

- Co wszystko?

- Pomaga mi. – Wiedziałam, że tak. Czułam to. – Prześledziłem jego przeszłość. Akcje charytatywne to nie do końca jego bajka. Zmieniłaś go.

Dumałam przez chwilę nad dwoma ostatnimi słowami. Nie wiedziałam, czy to powód do radości. Dziwnie czułam się z tym, że to właśnie ja miałabym być przyczyną zmiany w jego zachowaniu.

- I… co o tym myślisz? O nas? – Miałam na uwadze to, że kiedyś byliśmy razem, a on jeszcze przez długi czas po naszym rozstaniu nie tracił nadziei, że do siebie wrócimy. Nawet jeśli nasz „związek” był bardzo krótki i zakończyłam go, nim zdążył się na dobre zacząć.

- Myślę, że musicie być ostrożni, bo możecie skrzywdzić wiele osób, a przede wszystkim siebie nawzajem.

Gdy jego słowa wybrzmiały echem w mojej głowie, przytaknęłam. Miałam tego pełną świadomość.

- Co z tą kawą? – krzyknęła Lucy z salonu. Otrząsnęłam się z rozmowy z Trevorem.

- Chwila, już robię!

* * *

- Chyba sobie żartujesz?!

Ja i Draco staliśmy naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem. Absurdalność jego propozycji była z każdą chwilą… no cóż, coraz bardziej absurdalna.

- Jak wyobrażasz sobie mnie na balu sylwestrowym w twoim domu? Twoim i Astorii?

Wzruszył ramionami.

- Będzie tam mnóstwo ludzi. Nie panikuj. Weźmiesz Sandsa jako swoją osobę towarzyszącą i wszystko będzie w porządku.

W porządku?!

Draco wezwał mnie do siebie do gabinetu, gdzie przyjął mnie w rozluźnionej postawie, opierając się tyłem o biurko. Jego zaproszenie było dla mnie jak cios poniżej pasa, ponadto zasugerował, że ja i Trevor przyjdziemy sobie pod rękę jakby nigdy nic, sprawiając wrażenie, że jesteśmy parą, podczas gdy… Ugh!

- Serio? – jęknęłam. – Nie możesz mnie do tego zmusić. To upokarzające.

- Nie. – Jakim cudem pozostawał tak irytująco spokojny i nieczuły? – To jedyny sposób dla nas, żebyśmy przywitali razem Nowy Rok.

- I z Astorią. – Nie kryłam kpiny w moim głosie. – Dwie pieczenie na jednym ogniu.

Ugryzłam się w język, ale słowa już zostały wypowiedziane. Draco westchnął. Wyglądał na bardzo zmęczonego. Może tak jak ja nie spał po nocach, męcząc się sytuacją pomiędzy nami.

- Do stu dementorów, gdybym wiedział, jaka zrobisz się zgryźliwa, to…

- To co?

Zaklął pod nosem.

- Słuchaj, ten bal był zaplanowany od wielu miesięcy. Nie mogę tak po prostu tego odwołać. Zależy mi na tym, żebyś spędziła ten wieczór ze mną, ale jeśli nie chcesz, to w porządku.

Wywróciłam oczami. Miał skubaniec rację, a jego racjonalne argumenty naprawdę do mnie trafiły.

- Okej. – A wszystkimi swoimi obawami i kompleksami będę mogła zająć się później, na osobności, jak już ochłonę.

- Naprawdę wolałbym zabrać cię na sylwestra do Paryża i oglądać fajerwerki na tle masywu wieży Eiffla, ale…

- Okej – powtórzyłam. Nakręcał się coraz bardziej.

- Nie tym razem. Próbowałem się z tego wykręcić, nie ma szans. Właśnie dlatego… poczekaj… co? – Najwyraźniej dopiero do niego dotarło, że już zdążyłam się zgodzić.

Wiedziałam, że będę tego żałować.

Dwa lata temu w sylwestra ja i Ron byliśmy jeszcze razem. Zaprosiliśmy do siebie Ginny i Harry’ego, ale nie czułam tego dnia, nie potrafiłam się cieszyć zabawą, kiedy w moim sercu wciąż gościła żałoba. Upiłam się i zasnęłam jeszcze grubo przed dwunastą.

Rok temu z żalem patrzyłam na piękne kolory i kształty wykwitające na niebie z bezpiecznej przestrzeni swojej własnej kanapy. Sama. Ten dzień był żałosny. Chyba nigdy wcześniej i później nie czułam się aż tak samotna. Tęskniłam za moim życiem z Ronem, Harrym i Ginny. Mimo wszystko było dobre, a później tak po prostu się skończyło.

Nie zamierzałam powtarzać tego i tym razem, siedząc jak ostatnia sierota na kanapie. Nie zamierzałam już czuć się tak żałośnie. Chociaż pojawienie się u Draco miało być nie lada wyzwaniem, wolałam rzucić się w wir życia, niż bezwolnie czekać na cud.

Trzeba stawiać czoła swoim obawom i słabościom.

* * *

- Nie idę tam. – Zatrzymałam się na środku podjazdu i cofnęłam o krok. Trevor obrócił się do mnie z cierpiętniczą miną.

- Mam ci przypomnieć, kto niemal siłą zmusił mnie do uczestnictwa w tej błazenadzie?

Uniósł brew, na co nie mogłam powstrzymać kącików ust od uniesienia się. To do niego nie pasowało; wystroił się w eleganckie ubranie, nawet przygładził niesforne włosy. Prezentował się bardzo przyzwoicie. A cały ten wizerunek psuła jego niezadowolona mina.

- Dzięki, że się zgodziłeś. – Zatrzepotałam rzęsami. Wyciągnął do mnie dłoń, którą chwyciłam. Wzięłam głęboki, uspokajający wdech i pozwoliłam się prowadzić.

- Nie miałem wyjścia, prawda? Zresztą przyda ci się jakieś oparcie, skoro Lucy postanowiła przyjść z tym bucem.

Trevor nie potrafił pogodzić się z faktem, że Lucy ma nowego faceta. Nie lubił go i korzystał z każdej sytuacji, w której mógł to wyrazić. Obecność Lucy na balu była jednym z moich warunków, które wystosowałam do Draco w związku z moim uczestnictwem, a on na niego przystał.

Popatrzyłam w rozjarzone jasnością, ogromne okna, których poświata padała na uśpiony zimową porą ogród. Oprócz tego na zewnątrz unosiły się rozmieszczone strategicznie pochodnie, oświetlając mury starej, imponującej swoim rozmiarem i przepychem rezydencji. Po bielonym murze piął się zimozielony bluszcz, który oplatał także potężne kolumny strzegące głównego wejścia.

- I pomyśleć, że ktoś tutaj naprawdę mieszka – ściszyłam głos, przytłoczona. Pomyśleć, że Malfoy tu mieszka. To zupełnie inny świat. Aż do tego momentu nie do końca zdawałam sobie z tego sprawę.

Trevor popatrzył na mnie z ukosa. Otworzył usta, później zamknął je niepewnie.

- Co? O co chodzi?

- Ja tylko… - urwał. Jego oczy przeczesywały otoczenie. Nachylił się do mnie, zmniejszając dystans pomiędzy nami. – Mam nadzieję, że naprawdę dobrze to wszystko przemyślałaś.

- Szczerze? Starałam się nie myśleć za dużo.

Przerwało nam powitanie stojącego w drzwiach, posępnego i postawnego mężczyzny, który sprawdził nasze nazwiska na liście i oszczędnym skinieniem głowy zezwolił nam wejść do środka.

W holu czekała już Lucy. Wyglądała pięknie w srebrzystej, lejącej sukni, z pełnym makijażem i kasztanowobrązowymi włosami spływającymi kaskadą loków na jedno ramię. Miałam nadzieję, że sama wyglądam nienajgorzej, choć przy niej czułam się jak siostra Kopciuszka.

- A gdzie Adam? – Trevor najwyraźniej uznał pytanie za odpowiednie przywitanie. Wymieniłam z Lucy krótki uścisk, podczas gdy ta odpowiadała:

- Zanosi nasze okrycia do szatni, powinien już… O, w samą porę.

Uśmiechnęła się, utkwiwszy wzrok powyżej mojego ramienia. Obróciłam się, podążając za jej spojrzeniem, i mój wzrok padł na Adama. Do tej pory widziałam go zaledwie kilka razy, głównie przelotnie, pomijając nasze pierwsze spotkanie na siłowni (gdzie, swoją drogą, więcej nie wróciłam). Jego ładnie wyrzeźbioną sylwetkę skrywała gustowna marynarka, idealnie dobrana do jego postury – w przeciwieństwie do Trevora, który wyglądał tak, jakby pożyczył swoją od starszego brata. Adam szedł dumnie wyprostowany, niemal nie odrywając spojrzenia zielonych oczu od Lucy. Przywitał się z nami krótko, po czym władczo ujął dziewczynę pod ramię.

- Nie lubię typa – wtajemniczył mnie Trevor, kiedy Adam i Lucy byli zajęci pożeraniem się wzrokiem. Boże, to żenujące. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek afiszowała się uczuciem tak bardzo, żeby inni czuli się przy tym niczym świadkowie gry wstępnej.

- Chodźmy odnieść kurtki – zaproponowałam, na co Trevor pokiwał ochoczo głową. Nie byłam pewna, czy Lucy i Adam zauważyli nasze odejście, kiedy zostawialiśmy ich szepczących sobie do ucha i chichoczących.

- Jest irytujący. A ona zachowuje się przy nim jak trzynastolatka.

- Jesteś jej bratem, Trevor.

- To co? Chcesz powiedzieć, że przesadzam, tak? – Uderzył pięścią w otwartą dłoń. – Wiem, co mówię. Coś mi się w nim nie podoba, ot co. No sama zobacz.

- Tak, przesadzasz. – Mimo mojego zdania nie mogłam powstrzymać się od zerknięcia w kierunku parki i szybko tego pożałowałam. Adam najwyraźniej próbował dobrać się do migdałków Lucy, czy coś w tym stylu. Odwróciłam wzrok, krzywiąc się. – No cóż, wydaje się być szczęśliwa.

Następną godzinę spędziłam na krążeniu pomiędzy ludźmi z niemal nietkniętym kieliszkiem szampana i gorączkowym wypatrywaniu Malfoya. Jako gospodarz powinien się udzielać i być doskonale widoczny, ale jak dotąd udało mi się zobaczyć go tylko dwa razy na drugim końcu sali, i zanim zdążyłam do niego podejść, ulatniał się. Skosztowałam kilku przekąsek proponowanych przez lawirujących przez tłum kelnerów ze srebrnymi tacami, ze trzy razy zgubiłam Trevora, a na dokładkę wpadłam na podchmieloną już grupkę koleżanek z pracy, i nie mogłam się od nich uwolnić. W końcu wyswobodziłam się pod pretekstem wyjścia do toalety. Opuściłam zatłoczoną ludźmi salę i ruszyłam trochę mniej uczęszczanym korytarzem w stronę łazienek. Automatycznie zwolniłam kroku, podziwiając porozwieszane na ścianach obrazy Malfoyów, z których jeden wyglądał dziwniej od drugiego. Wszyscy zaś patrzyli na mnie z charakterystyczną wyższością.

Skręciłam tak, jak prowadził mnie korytarz, i w oddali zobaczyłam znajomą sylwetkę Draco. Na ustach wykwitł mi szeroki uśmiech, a serce przyspieszyło bicia. Mężczyzna obrócił się powoli, jak w zwolnionym tempie. Obserwowałam jego kamienną twarz, błysk rozpoznania pojawiający się w oczach, aż wreszcie wygładzenie czoła i kąciki ust unoszące się w uśmiechu.

- Granger. – Tak bardzo ucieszył mnie ten jego zgryźliwy głos. – Jak podoba ci się na moim przyjęciu?

- Dziękuję, coraz bardziej.

Gdy zbliżyłam się do niego na odpowiednią odległość, chwycił mnie za przedramię, rozejrzał się uważnie i otworzył najbliższe drzwi. Pociągnął mnie za sobą do ciemnego pomieszczenia. Słyszałam, jak mruczy zaklęcie, i nagła jasność płynąca do wnętrza lamp rozproszyła mrok.

- Łał! – Z miłym zdziwieniem odkryłam, że jesteśmy w gabinecie, którego dwie ściany zajmowały całkowicie regały z książkami. Były ich setki, tysiące! – Naprawdę podoba mi się coraz bardziej.

- Bardzo się cieszę.

Przylgnął do moich pleców, objął mnie ręką w talii i musnął ustami wrażliwe miejsce na szyi. Westchnęłam, kiedy przyjemne uczucie rozlało się na resztę ciała. Znów mnie pocałował, odsunął usta, a później po raz kolejny je zbliżył. Torturował mnie naprzemiennym kontaktem i jego brakiem, budując frustrację i pożądanie. Pachniał perfumami ode mnie: różowy pieprz, drewno cedrowe i gałka muszkatołowa, co zauważyłam z zadowoleniem i dumą.

- Chyba powinniśmy wrócić na salę – wydukałam wbrew sobie. Draco obrócił mnie szybkim ruchem, stanęłam z nim oko w oko. Pochylił się i naparł na moje usta.

- Jesteś… tego… pewna? – wymamrotał pomiędzy pocałunkami. Niczego nie byłam pewna, ale położyłam dłoń na jego piersi i odepchnęłam lekko. Popatrzyłam w jego zdumione, pociemniałe oczy.

- Twoja żona może tu wejść w każdej chwili. Cholera, każdy z gości może tu wejść.

- No to co? – Wzruszył ramionami. – Jesteś moja i nie obchodzi mnie nic więcej.

Przemknęłam obok niego i dopadłam drzwi.

- Tak ci się tylko wydaje. – Puściłam do niego oko. – Widzimy się później.

Zatrzasnęłam za sobą drzwi, walcząc z beznadziejnym przyciąganiem, które nakazywało mi się cofnąć. Starając się odrzucić od siebie wszelkie myśli o Malfoyu, wróciłam na salę wypełnioną różnokolorowym, bezimiennym tłumem ludzi.

~ * ~ * ~ * ~ 

Od autorki: mam wrażenie, że ten rozdział wyszedł mi jakoś koślawo. Nie chciałam dodawać go wcześniej, bo bardzo długo nad nim dumałam, ale nie wymyśliłam niczego odpowiedniego, więc dodaję to co mam, żeby już nie przedłużać.

Jak myślicie, co wydarzy się dalej? Czy Hermiona i Draco zmierzają do rychłego happy endu? Czy po drodze napotkają jeszcze na jakieś przeszkody? Co z Astorią?

 Nie gryzę, śmiało piszcie! ;)