Jesteś: 20. (Nie)winny

Mistrzostwa Świata w Quidditchu, mimo obaw czarodziejów, odbyły się bez przeszkód i nieprzyjemnych incydentów. Jeszcze na długo przed Mistrzostwami panikę i zamieszanie zaczęli wprowadzać ludzie głoszący, że zostaną przesunięte o rok, tak jak te z 1998. Potencjalnie miało na to wpłynąć niezadowolenie i bunty Brytyjczyków, nad którymi wisiała groźba zakazu wstępu. Na szczęście Biuro Aurorów i całe Ministerstwo, we współpracy z Ministerstwami innych krajów, poradziły sobie z tym szybko i bezboleśnie.

Ron, ja i Potterowie wybraliśmy się na finał Mistrzostw. Mieliśmy wydzielone miejsca namiotowe w specjalnej strefie, w towarzystwie szych z Ministerstwa, gwiazd czy innych sławnych osób. Wciąż dziwnie czułam się w takich sytuacjach. Przypominały mi one, że jestem rozpoznawalna i zaczepiana, a nigdy mi na tym nie zależało. Nie chciałam być po prostu sławna. Chciałam osiągnąć coś ważnego, za co będę podziwiana. Nie uważałam pomocy w pokonaniu Voldemorta za szczególne osiągnięcie w moim życiu i było mi przykro, że rozgłos sprowadza się wyłącznie do tego.

Na szczęście minęło już kilka lat, a ja konsekwentnie usuwałam się w cień, więc sytuacja powoli się uspokajała. Na tyle, że mogłam normalnie funkcjonować. Nie tak jak na początku, kiedy zdarzały się sytuacje, że ludzie otaczali mnie całymi gromadami, całowali po rękach i dziękowali za wyzwolenie spod terroru Voldemorta.

Obecna sytuacja izolacji przypominała mi jednak o tych nieprzyjemnych konsekwencjach sławy.

Nigdy nie przepadałam za quidditchem. Czasem, gdy słuchałam ożywionych rozmów Harry’ego i Rona, do których dołączała Ginny, czułam się jak jakiś dziwoląg. Nie rozumiałam tej gry i nawet nie chciałam.

- Hermiono, jak myślisz, kto ma większe szanse na złapanie znicza? Krum czy Zaghloul?

Wzruszyłam ramionami.

- Nie mam pojęcia.

- No ale tak z logicznego punktu widzenia – nie odpuszczała Ginny. – Musisz mieć jakieś swoje numerologiczne wyliczenia.

Jakbym miała na to czas i chęci. I tak ledwo udało mi się wyrwać z Munga, żeby z nimi pojechać. Ron wyśpiewywał jakąś pieśń pochwalną dla Bułgarskiej drużyny. Harry przysłuchiwał się z uśmiechem na ustach. Ginny siedziała mu na kolanach.

- Numerologia to nie wróżenie z fusów – sprostowałam. – To o wiele bardziej skomplikowane, i nie sądzę, żeby było mądrze…

- Hermiono, po prostu powiedz kto wygra! – przerwał mi Ron. Wypił już zdecydowanie za dużo ognistej whisky. Jego twarz była czerwona.

Wszyscy chcieli, żebym przyznała, że będzie to Krum. Nawet Ron, który po ślubie ze mną przestał pałać do niego niechęcią, nabytą podczas naszego czwartego roku w Hogwarcie. Ale takie gdybanie było bez sensu. Wygrana nie zależała od tego, co ja powiem, a od umiejętności zawodników i tego, kto złapie znicz.

- Nie mam pojęcia, dobrze? – Nie bawiło mnie to. Widziałam te porozumiewawcze spojrzenia, które pojawiały się nie raz w sytuacjach, gdy zachowywałam się jak sztywniara. Po prostu ledwo wróciłam z nocnego dyżuru, byłam zmęczona i miałam pełną głowę przemyśleń. Jedna z pacjentek, która do nas trafiła, była w okropnym stanie. Na jej ciele mieszały się krzywdy fizyczne i magiczne. Okazało się, że tym, który ją skatował, był mąż. Wywarło to na mnie przygnębiające wrażenie i nie mogłam się go pozbyć.

Właściwie to wolałabym zostać w domu, ale zgodziłam się już dawno temu i nie miałam wyjścia. Ron chyba obraziłby się na mnie na amen. Po prostu musiałam się wyłączyć, trochę odprężyć i zrelaksować. Żaden problem.

  - Bułgaria czy Egipt? – Ginny nie odpuszczała. Wymachiwała szalikiem w barwach bułgarskiej drużyny. Wszyscy, tak jak dziewięć lat temu, kibicowali Krumowi. Westchnęłam, poddając się.

- Jasne, że Bułgaria.

- Buł-ga-ria! – rozległy się krzyki, wszyscy zaczęli piszczeć, tupać, skakać, zupełnie jak dzieci. A ja ciągle miałam przed oczami tę skatowaną kobietę. Nie mogłam o niej zapomnieć.

Przed wyjściem na finał Mistrzostw, wypiłam chyba cały litr kawy, żeby móc utrzymać się na nogach. Nie spałam całą noc, a w dzień drzemałam może ze dwie godziny. Oczy mi się kleiły i padałam z nóg. Odetchnęłam z ulgą, gdy usiedliśmy już w loży, a ja mogłam podeprzeć ciążącą głowę na ręce.

Harry i Ron ciągle byli zaczepiani przez ludzi, chcących chociaż przez chwilę z nimi porozmawiać. Dołączałam do dyskusji, gdy podchodził do nas ktoś ze znajomych, a wycofywałam się, gdy byli to zupełnie obcy ludzie. Ron szturchał mnie i patrzył na mnie porozumiewawczo, żebym dołączyła do dyskusji i, jak to ujął, „spełniała obowiązki sławnej osoby”, ale mnie to w ogóle nie kręciło.

- A ten co tutaj robi? – zapytał głośno w pewnym momencie. Podążyłam za jego wzrokiem i zobaczyłam zasiadającego w loży Malfoya. – Przecież jego rodzina nie cieszy się już ani szacunkiem, ani poważaniem. To zdrajcy.

Ron zachował uczucia i poglądy z czasów szkolnych. Dotyczyły one różnych spraw, ale już na pewno pozostało mu uprzedzenie do Ślizgonów, zwłaszcza do Malfoya.

- Daj spokój, Ron – powiedział Harry. – Nie jesteśmy już wrogami.

Dziewczyna o długich, jasnych blond włosach nachylała się do Ślizgona, coś mu opowiadając. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Odwróciłam wzrok.

- Ma prawo tutaj być – zauważyłam. – Tak jak każdy inny.

Mecz wygrali Egipcjanie. Jeszcze do późnych godzin nocnych słychać było radosne biesiady kibiców. W naszym namiocie panowała grobowa atmosfera.

- Podobno Krum ma zamiar zakończyć karierę – mówiła Ginny. – Tak słyszałam, kiedy przechodziłam obok Roberta Rowle’a, no wiecie, z naszego Departamentu Gier i Sportów.

- Nie dziwię się mu – przyznał Harry. Druzgocząca porażka Bułgara, który nawet nie podjął próby złapania znicza, gdy pędziła do niego Rawya Zaghloul, egipska szukająca. Poddał się jeszcze zanim gra była zakończona.

- E, gadanie! – wtrącił Ron. – Każdemu się zdarza. Jest najlepszym szukającym na świecie! Nie może tak po prostu obrazić się jak primadonna! To bardzo w jego stylu. – Prychnął. Jego stosunek do Kruma pozostawał ambiwalentny.

Zostawiłam ich troje zapijających smutki i zniknęłam w sypialni mojej i Rona. Nie miałam więcej siły. Przygotowałam się do snu i padłam na łóżko. Zaczynałam już zapadać w sen, gdy otrzeźwił mnie ruch w pomieszczeniu. Chwilę później poczułam obejmujące mnie ręce i dotyk ciepłych ust na karku.

- Śpisz?

- Nie. – Już nie, pomyślałam z irytacją. Śmierdział alkoholem.

- Słuchaj… - Jego ręce błądziły po moim ciele i wiedziałam, do czego to prowadzi. – Może byśmy…

- Jestem zmęczona, Ron.

Nie był zadowolony. Ale ja nie spałam od ponad dwudziestu czterech godzin i miałam dość. Wystarczyło mi ciepło jego ciała, by zapaść w najgłębszy sen.

- Nie spaliśmy ze sobą od dwóch miesięcy. – W jego głosie słyszalny był zawód. – Ciągle jesteś zmęczona. Miałem nadzieję, że chociaż dzisiaj… - Przygryzł płatek mojego ucha. Westchnęłam. Czułam się winna za brak naszych cielesnych kontaktów. Naprawdę minęły już dwa miesiące od naszego ostatniego razu…? Nie potrafiłam sobie przypomnieć.

- No dobrze… - mruknęłam rozespana. Zamknął mi usta pocałunkiem jeszcze zanim zdążyła wybrzmieć ostatnia litera.

Po wszystkim zasnęłam w jakieś trzy sekundy.

* * *

Usłyszałam zgrzyt zamka w drzwiach, który wyrwał mnie z rozmyślań. Uniosłam głowę. Herbata, którą trzymałam w dłoniach, już dawno wystygła, choć nie wypiłam ani jednego łyka.

- Hej! Jesteś? – krzyknął Ron z przedpokoju. Odchrząknęłam.

- Jestem w salonie.

Usłyszałam zbliżające się kroki, a później zobaczyłam go w drzwiach. Mój mąż. Mężczyzna, z którym kilka lat temu zdecydowałam się związać przyszłość. Wiedziałam, że ta chwila kiedyś nastąpi. Ale dlaczego tak szybko?

- Musimy porozmawiać – powiedziałam.

Obrzucił moją twarz uważnym spojrzeniem, po czym skinął głową. Wrócił do przedpokoju, by pozbyć się kurtki i butów. Słyszałam jego szamotaninę, która dobiegała do mnie jak z innego świata. Bo to niemożliwe, żeby ten świat był tym samym, co jeszcze kilka godzin temu. Zorientowałam się, że zaschło mi w ustach, więc wypiłam duszkiem całą, zimną już herbatę, i odstawiłam kubek na stolik. Podciągnęłam nogi pod brodę.

- O co chodzi? – Ron wrócił do mnie. Widząc moją pozycję, usiadł obok i objął mnie ramieniem. – Nie jesteś w pracy?

- Wzięłam dzisiaj wolne.

Oparłam głowę na jego ramieniu i zamknęłam oczy. W końcu poczułam się bezpiecznie. Wdychając jego zapach, poczułam, że nie jestem sama. Gładził moje ramię w oczekiwaniu na to, co mu powiem. Nie pośpieszał mnie. Zanim przyszedł, próbowałam już brzmienia tych słów i odpowiedzialności, jaką za sobą niosą. Powiedziałam je w próżnię na sto różnych sposobów, ale żaden nie był odpowiedni.

- Jestem w ciąży, Ron. – To był koniec mojego spokoju. Załkałam.

- To… Hermiono… Dlaczego płaczesz?

Nie mogłam przestać. To nie miało być tak. Potrzebowałam jeszcze kilku lat na to, by dorosnąć i tego zapragnąć. Dziecko miało być moją świadomą decyzją, wiadomością, na którą będę czekać. Nie teraz. Nie kiedy dopiero stawiałam swoje pierwsze kroki jako uzdrowicielka, kiedy nie byłam jeszcze przygotowana na rolę matki. Kiedy chciałam osiągnąć mnóstwo rzeczy, które właśnie stały się dla mnie nieosiągalne.

- To nie jest zła wiadomość – mówił Ron. Spojrzałam na niego, na jego głupkowaty uśmiech, i złość we mnie wezbrała. Odepchnęłam go.

- To wszystko twoja wina, prawda?

Obserwowałam jak jego uśmiech blednie. Nawet piegi stały się mniej widoczne.

- Słucham?

- Zaplanowałeś to. Czekałeś, aż nie będę w stanie nawet pomyśleć o zabezpieczeniu. Wiedziałeś, że jestem zmęczona, że nie myślę jasno…

- Myślałem, że bierzesz eliksir.

Jęknęłam.

- W ogóle mnie nie słuchasz. Odstawiłam go kilka tygodni temu, bo źle się po nim czułam. Gdybyś choć raz, chociaż przez chwilę skupił się bardziej na mnie, niż na swojej pracy, może udałoby ci się to zakodować!

Czułam, że histeryzuję i przesadzam. Wiedziałam, że moje oskarżenia są bezpodstawne i okrutne, i tak naprawdę to była w równej mierze moja wina, ale nie powstrzymało mnie to przed wyrzuceniem z siebie wszystkiego, co mnie boli.

- Merlinie, Hermiono, przepraszam. Ale niczego nie planowałem, jestem równie zaskoczony, jak ty.

Tam w środku, w moim brzuchu, pojawiło się nowe życie, za które byłam odpowiedzialna. Ze strachu straciłam cały rozsądek. Przyłożyłam dłoń do tego miejsca, tam, gdzie była najbliżej maleństwa, części mnie i Rona. Nie mogłam w to uwierzyć. Cała ta sytuacja po prostu nie mieściła mi się w głowie. Może pójdę spać, a kiedy obudzę się następnego dnia, okaże się, że to tylko sen?

- Wiem, że nie tego chciałaś. Ale stało się. Będziemy rodzicami. – Pochylił się i położył dłoń na mojej, na moim brzuchu. – Mów co chcesz, dla mnie to nie jest koniec świata. I wierzę, że dla ciebie też nie.

Oczy mnie piekły, gdy skupiłam wzrok na jego niebieskich tęczówkach. Nie rozumiałam w tamtym momencie mojego życia. Tego, co dla mnie przygotowało. Nie poznawałam w nim siebie. Coś się stało. Zorientowałam się, że tak będzie wyglądać moja przyszłość, że to koniec wielkich marzeń, gonienia nie wiadomo za czym. Tylko szara rzeczywistość.

Ale może to nic złego. Może samo zejście na ziemię to jakieś osiągnięcie.

Nie byłam pewna, jak się z tym czuję. Trochę jak złapana w klatkę, przyszpilona do jej tylnej ściany, pod obstrzałem. A trochę jak ktoś zupełnie inny. Może jak ktoś patrzący na to z boku.

Westchnęłam.

- Nie, to nie jest koniec świata. Po prostu się boję.

- Każdy się czegoś boi, kochanie. To nic złego.

Nachyliłam się do niego i musnęłam ustami jego usta.

- Dziękuję.

* * *

To była dziewczynka. Kate, magomedyczka, bardzo szybko określiła płeć dzięki nowoczesnemu zaklęciu. Dumna i szczęśliwa, wysłałam wiadomość Ronowi i poszłam prosto do sklepu dziecięcego. Nie wiedziałam, gdzie mam podziać wzrok. Czułam się jak dziecko w fabryce słodyczy. Te wszystkie słodkie śpioszki, pościelki czy pluszaki sprawiały, że miałam łzy w oczach. Ciąża sprawiła, że stałam się aż nadwrażliwa.

Hermiono, spokojnie, nie wolno ci wykupić całego sklepu, strofowałam się w myślach. Przyłapałam się na gapieniu na łóżeczko z przepięknym baldachimem w motyle i zastanawianiu, czy mogę sobie na nie pozwolić. Zganiłam się i zwyzywałam od głupiutkich trzpiotek. Jeszcze nie czas na to.

Wyszłam ze sklepu z parą maleńkich, różowych bucików. Pomyślałam, że to czas na powiadomienie rodziny. Jeden bucik dla moich rodziców i jeden dla rodziców Rona.

Nie mogłam uwierzyć w to, jak szybko moje życie się zmieniło. Wciąż miałam wrażenie, że to jakiś sen, z którego niedługo się obudzę. Właściwie miałam rację.

* * *

- Nie podoba mi się to, że pracujesz po nocach.

Ron opierał się o futrynę łazienki, obserwując, jak szykuję się do pracy. Mimo że był wieczór, dopiero teraz się malowałam. Spędziłam cały dzień na leżeniu, spaniu i czytaniu książek o macierzyństwie. Nie odpowiedziałam mu, tuszując dokładnie rzęsy.

- Mówię serio. Wiem, że to dopiero dziesiąty tydzień, ale uważam, że powinnaś bardziej o siebie dbać. O was dbać.

Obdarzyłam go uśmiechem odbitym w lustrze.

- Przecież dbam. Jem regularnie. Nie piję, nie palę. Nie denerwuję się. Łykam witaminy.

- Sypiasz nieregularnie – podrzucił Ron. – Faszerujesz się kofeiną. Obiecałaś, że wyeliminujesz kawę. Pracujesz na nocną zmianę. Przez wiele godzin. Powinnaś jak najszybciej zgłosić ciążę tej swojej przełożonej. Niech ona już zatroszczy się o twój grafik.

Sięgnęłam po szczotkę i zaczęłam układać włosy.

- Pani Thornton wyjechała na kilka tygodni. Wróci dopiero w poniedziałek. – Chciał coś powiedzieć, ale nie pozwoliłam mu. – Obiecuję, że jak tylko postawi stopę na oddziale, pójdę z nią porozmawiać. Dobrze?

Skinął głową.

- Dobrze. I żadnych więcej nocnych dyżurów.

Wychodząc z łazienki, pocałowałam go w policzek.

- Dobrze.

Tej nocy nie miałam zbyt wiele do roboty. Żadnych pilnych interwencji, jedynie standardowy obchód. Delektowałam się chwilą spokoju w swoim gabinecie przy dźwiękach ulubionej muzyki. Powoli studiowałam „Proroka Codziennego”, sączyłam poranną kawę i nuciłam pod nosem. Została godzina do końca mojej zmiany. Marzyłam o tym, by wrócić do domu i położyć się spać. Wiedziałam, że będzie tam na mnie czekać śniadanie, przygotowane przez Rona przed jego wyjściem do pracy. Zastanawiałam się, co to będzie tym razem. Na pewno mogłam spodziewać się czegoś zdrowego i pożywnego. Ron nalegał, bym zmieniła swoje nawyki żywieniowe i nie tylko to na zdrowsze. Powinnam bardziej o siebie dbać, zwłaszcza jako uzdrowicielka, która mogłaby dawać dobry przykład.

Zagłębiłam się w artykule na temat skrzatów domowych, który bardzo mnie poruszył. Jego autor przytaczał przypadki nadużywania swojej władzy nad nimi przez czarodziejów i pytał, czy powinniśmy się na to godzić? Bardzo podobały mi się jego argumenty i wojowniczy ton, w jakim utrzymany został tekst. Może po jego przeczytaniu wielu ludziom otworzą się oczy, zrozumieją, jak ważną sprawą jest godne traktowanie skrzatów, które przecież powinny być pomocą, a nie niewolnikami, mieć swoje prawa i móc o nie zabiegać. Sięgnęłam po pergamin i pióro, by napisać list do autora i wyrazić swoje poparcie dla sprawy.

Zdążyłam umoczyć koniuszek pióra w atramencie i przenieść je nad pergamin, kiedy drzwi do mojego gabinetu otworzyły się gwałtownie i do środka wpadła Susan, pielęgniarka. Jej rudoblond włosy były rozwiane, grzywka sterczała na różne strony. Oparła się o futrynę i przyłożyła rękę w okolicy serca, zamykając oczy i dysząc ciężko. Musiała biec naprawdę szybko. W mig zrozumiałam, że stało się coś poważnego. Kropla atramentu zawisła na koniuszku pióra i skapnęła na pergamin, tworząc nierównomierny kleks.

- Hermiono… jesteś… potrzebna… zamieszki na ulicy… mnóstwo poszkodowanych… cały szpital na nogach…

- Znowu?

Nie było czasu na zastanowienie. Zerwałam się od biurka, zostawiając za sobą wszystko łącznie z ledwo napoczętą kawą. Wybiegłam na korytarz. Słyszałam, jak Susan biegnie za mną, z trudem łapiąc oddech.

- Dopiero co… ich przetransportowali… Kilku jest w bardzo… bardzo… złym… stanie…

- Okej, Susan, zwolnij – zarządziłam, zatrzymując się i obracając na pięcie. Wyciągnęłam przed siebie rękę, by zahamować koleżankę. – Powiadom Garry’ego, Franklina i panią Thornton. Niech się natychmiast teleportują. To najlepsze, co możesz zrobić.

- Pani Thornton wyjechała – zaprotestowała Susan z lękiem malującym się w oczach. – Dlaczego wyjechała teraz? Potrzebujemy jej. Co my bez niej zrobimy?

Wzięłam głęboki wdech na uspokojenie. Paplanina dziewczyny wprawiała mnie w zdenerwowanie. Nie mogłam sobie na nie pozwolić.

- W porządku, zostawmy panią Thornton. Wezwij Garry’ego i Franklina, pronto.

Susan pokiwała energicznie głową. Nie mogłam pozwolić sobie na dłuższą zwłokę, więc obróciłam się i rzuciłam pędem przed siebie, nie upewniając się, czy wypełnia moje polecenie.

- Annabelle, co się dzieje? – spytałam, gdy tylko weszłam do sali z poszkodowanymi. Moim oczom ukazał się okropny widok – sponiewierane, brudne, zakrwawione ciała, niektóre o znacznych ubytkach, jęki, płacz, nawoływania. Ludzie w żółto-zielonych szatach z naszytymi na piersi emblematami przedstawiającymi skrzyżowaną kość z różdżką, krążyli między pacjentami w – na pierwszy rzut oka – bezładnym chaosie.

Annabelle, stażystka z wielkimi okularami i nieodłączną podkładką w ręku, stała przy drzwiach, dygocząc.

- Z tego co mi wiadomo, małe ugrupowanie Niepokonanych zaatakowało na Pokątnej. W biały dzień! Kilku ludzi oberwało, reszta to ci, którzy próbowali powstrzymać Niepokonanych i wdali się w walkę.

Niepokonanymi nazywali się poplecznicy Voldemorta, rozproszeni po całym świecie. Chciałabym móc powiedzieć, że po jego śmierci wszystko się zmieniło. Śmierciożercy wycofali się i poddali, Ministerstwo z miejsca zostało odbite, a czarodzieje szybko zapomnieli o miesiącach terroru i rozpaczy. Zapomnieli o wszystkim, co ich podzieliło, i zjednoczyli się w imieniu lepszej przyszłości. Ale tak nie było.

Zamiast tego zrobiło się jeszcze gorzej. Zapanował chaos, a zabrakło lidera – po każdej ze stron. Ludzie mordowali się nawzajem bez żadnych konsekwencji, bez chwili zawahania. Ciężko było odróżnić, kto jest po stronie „dobra”, a kto po stronie „zła”. Liczyło się przeżycie. Albo śmierć. Z poszkodowanymi nieszczęśnikami miałam do czynienia na co dzień. Niestety nie wszyscy z tego wychodzili.

Widziałam, jak Raignar transportuje jedno z noszy na zewnątrz. Spoczywające na nim ciało było przykryte prześcieradłem. Wszyscy mieli bolesną świadomość tego, co to oznacza. Zdusiłam smutek i podeszłam do przydzielonej mi pacjentki, nieprzytomnej kobiety.

- Dalila Selwyn – pisnęła Annabelle, stając za moimi plecami.

Świetnie. Czystokrwista. Z takimi pacjentami zawsze są problemy. Ciekawe, czy jest Niepokonaną, czy może była w opozycji?, myślałam, równocześnie dokonując oględzin obrażeń. Nie powinnam myśleć tak stereotypowo, ale nic nie mogłam na to poradzić.

- Pisz – powiedziałam do Annabelle. Wymieniałam na głos doznane przez kobietę obrażenia, między innymi dość poważnie wyglądający uraz głowy, którym będzie trzeba zająć się w pierwszej kolejności. Odetchnęłam, kiedy uznałam, że obrażenia nie zagrażają życiu pacjentki, i przystąpiłam do naprawiania szkód.

Od pracy oderwało mnie nagłe poruszenie, kiedy drzwi do sali otworzyły się na oścież, a moim oczom ukazał się Patrick, uzdrowiciel z pogotowia ratunkowego, lewitując kolejne nosze. Był pobladły i robił dużo hałasu.

- Znaleźliśmy jeszcze jednego! – wykrzyknął. – Nie sądziliśmy, że został tam ktoś jeszcze.

Ratowniczka Tina, którą zauważyłam za jego plecami, mamrotała pośpiesznie zaklęcia, celując różdżką w zakrwawiony korpus poszkodowanego. Patrick potoczył szalonym wzrokiem wokół i zatrzymał go na mnie. Zrobił błagalną minę.

- Granger, tylko ty możesz go uratować.

Popatrzyłam na moją pacjentkę, błyskawicznie podejmując decyzję. Ona mogła przeżyć beze mnie jeszcze trochę. Tamten mężczyzna potrzebował mnie znacznie bardziej.

- Annabelle, załóż jej opatrunek – poprosiłam stażystkę, na której twarzy natychmiast odmalowało się przerażenie. – Nie rób takiej miny, potrafisz to zrobić. Jesteś świetna.

- Ale… ja…

Rzuciłam jej stanowcze spojrzenie, pod którym głos zamarł jej w gardle. Po kilku sekundach zamknęła usta, nie decydując się powiedzieć nic więcej. Była młoda, ambitna i zdolna, ale niewystarczająco wierzyła we własne siły. Przypominała mi mnie samą.

- Obserwuj ją uważnie i zawołaj mnie, jak tylko będzie działo się coś niepokojącego. Poradzisz sobie.

Nie miałam czasu na dłuższą przemowę motywującą. Odwróciłam się do niej plecami i podążyłam za Patrickiem i Tiną, którzy transportowali pacjenta w dogodne miejsce. Za nimi na podłodze ciągnęła się cienka strużka krwi. Skoro Tina, która była świetną ratowniczką, nie potrafiła zatamować krwawienia, sprawa wyglądała naprawdę poważnie. Prawdopodobnie mieliśmy do czynienia z jakąś paskudną klątwą.

Z tej odległości widziałam krótkie, jasne włosy, rozsypane na noszach. Były przybrudzone i wilgotne. Twarz mężczyzny, częściowo zakrwawiona i zdeformowana, a częściowo utytłana czymś, co wyglądało jak ziemia, była wykrzywiona bólem.

Niemal zderzyłam się z Franklinem, który wpadł jak burza na salę i pomknął pomagać reszcie. Rzucił mi przepraszający uśmiech, ale nie było czasu na jakąkolwiek wymianę zdań. Stanęłam obok Tiny, a Patrick wycofał się. Zobaczyłam głęboką, poszarpaną ranę, przez którą widoczne były wnętrzności. Mimo że widziałam mnóstwo podobnych obrażeń, to było wyjątkowo poruszające i obrzydliwe. Zrobiło mi się trochę mdło.

Skup się, skup, powtarzałam w myślach jak mantrę. No już. Działaj.

- Nie goi się zaklęciami – usprawiedliwiła się Tina. Jej głos brzmiał niemal płaczliwie, z wyrzutem. Machnęłam różdżką, przywołując eliksiry przeznaczone do tego typu obrażeń. Spojrzałam w twarz pacjenta na ułamek sekundy…

…i poczułam się tak, jakby grunt usuwał mi się spod stóp.

To Malfoy. Draco Malfoy. Znałam go.

Zadrżałam i zawahałam się po raz pierwszy. To odkrycie wytrąciło mnie z równowagi. Jak mogłam traktować go jedynie jako zadanie do wykonania, kiedy przed oczami stanęły mi setki obrazów z nim w roli głównej? Jeszcze nigdy przedtem nie zajmowałam się nikim mi znajomym, kto miałby tak poważne rany. Malfoy mógł zginąć jeszcze tego dnia, jeszcze w tej godzinie, w tej minucie. Z jakiegoś powodu wydało mi się to bardziej realne, ważniejsze, niż w przypadku każdego innego pacjenta.

Jak to dziwnie się wszystko układa. Kiedyś on uprzykrzał mi życie, wywyższał się i wskazywał mi „moje miejsce”. Teraz to ja stałam nad nim, mając jego życie w moich rękach.

- Hermiono? – Tina patrzyła na mnie wyczekująco. Domyśliłam się, że coś do mnie powiedziała. Zamrugałam i spostrzegłam, że przede mną unoszą się w powietrzu fiolki z eliksirami, gotowe do użycia. Musiałam wziąć się w garść.

- On nie umrze – powiedziałam z przekonaniem. – Malfoy nie zginie mi na rękach.

Nie wybaczyłabym sobie, gdybym miała go mieć na sumieniu.

Tego dnia zdarzyły się dwie rzeczy, które wpłynęły znacząco na moje życie. Pierwszą z nich było to, że Draco Malfoy przeżył. Drugą to, że Dalila Selwyn umarła. Annabelle założyła jej opatrunek i czuwała nad nią, ale nie powiadomiła mnie w momencie, gdy zaczęło dziać się coś niepokojącego, tak jak ją instruowałam. Kiedy do niej dotarłam, było już za późno. Krwotok wewnątrzczaszkowy pojawił się pomimo postawionych przeze mnie dobrych rokowań, i nie udało mi się już go zatamować.

Mogłam winić za to różnych ludzi. Annabelle, która miała nad nią czuwać. Która nie zauważyła zmian zachodzących na jej oczach i która nie zawołała o pomoc. Mogłam winić moich kolegów i koleżanki, którzy jeden po drugim zaczęli opuszczać szpital. Nikt nie zainteresował się Dalilą, bynajmniej nie na tyle, żeby zignorować zapewnienia stażystki, że wszystko jest pod kontrolą, i zająć się pacjentką.

Ale tak naprawdę winna byłam ja. Za bardzo skupiłam się na Malfoyu, za bardzo mi na nim zależało. Może i dzięki mnie przeżył. Ale kosztem życia innej osoby. Zapomniałam o całym świecie, liczył się tylko on. Mogłam oddelegować kogokolwiek do opieki nad Dalilą. Mogłam poprosić o chwilowe zastąpienie mnie i osobiście się nią zająć. Nie zrobiłam żadnej z tych dwóch rzeczy i tak, byłam winna.

Nikt w Mungu nigdy mi tego nie powiedział. Ludzie umierają, a uzdrowiciele popełniają błędy. To była ciężka sytuacja, z mnóstwem poszkodowanych i niektórymi obrażeniami tak poważnymi, że wielu z nas śniło o nich w najgorszych koszmarach. Pani Thornton, gdy tylko do nas dotarła, kazała mi przestać się mazać i wziąć do kupy, bo to nie jedyny i ostatni pacjent, który umrze. Czasem ludzie po prostu odchodzą nam na rękach i nic z tym nie możemy zrobić.

Ale to była inna sytuacja. To było poważne zaniedbanie, do którego doszło tylko dlatego, że leczyłam – wbrew etyce – pacjenta, którego znałam. I zaangażowałam się w to zbyt mocno emocjonalnie.

Nigdy sobie tego nie wybaczyłam.

Nie chodziło zresztą tylko o to. Rodzina Selwyn nie zamierzała przejść nad tym do porządku dziennego. Mąż Dalili złożył pozew do sądu o zaniedbanie w Mungu i zrobiło się naprawdę nieprzyjemnie. Komisja rozpatrywała moje kompetencje jako uzdrowicielki i okoliczności śmierci mojej pacjentki. Proces trwał długo i był nieprzyjemny nie tylko dla mnie, ale też dla wielu innych osób. Zbieranie dowodów z dokumentów, zeznań świadków, opinii biegłego. Od początku wszyscy powtarzali mi, że nie była to moja wina, i że nie grożą mi żadne poważne konsekwencje. Ale Selwynowie byli obrzydliwie bogaci i wynajęli najlepszych prawników, a ja byłam szlamą, i za to również mnie nienawidzili.

Do czasu zakończenia procesu zostałam oddelegowana z Munga.

- Wyjdzie ci to na dobre – powiedziała pani Thornton, wiedząc także o ciąży. – Będziesz mogła skupić się na sobie i dziecku. Głowa do góry, pierś do przodu. Takie rzeczy się zdarzają. My wszyscy tutaj stoimy za tobą murem i chyba każdy poświadczy, że jesteś wspaniałą uzdrowicielką.

Więc siedziałam w domu, ku zadowoleniu Rona. Ale to wcale nie sprawiało, że czułam się lepiej. Wręcz przeciwnie. Miałam za dużo czasu na myślenie i obwinianie się. Dalila Selwyn to pierwsza osoba, której nie udało mi się uratować. Nawet jeśli nie chodziłoby o to, że zostawiłam ją, by zająć się Malfoyem, byłaby to dla mnie trudna sytuacja. Nie dbałam o siebie tak, jak powinnam, nie potrafiłam myśleć o czymkolwiek innym.

Malfoy usilnie próbował się ze mną skontaktować. Najpierw były to listy z podziękowaniami, kwiaty i czekoladki. Później próbował nachodzić mnie osobiście. Nie chciałam mieć z nim do czynienia, zero kontaktu. Nie pragnęłam jego podziękowań ani nieszczerych słów. I przede wszystkim nie chciałam jego osoby w moim życiu.

Pewnego dnia po prostu zaczęło się krwawienie. Towarzyszył mu nasilający się ból. Wiedziałam, co to oznacza, choć nie chciałam przyjmować tego do świadomości. Nie miałam pojęcia, ile łez wylałam przez ostatnie dni, teraz płynęły już jak na zawołanie.

- Ron. – Stanęłam przed nim w salonie. Byłam blada i roztrzęsiona. Wargi drżały mi, gdy mówiłam. Popatrzył na mnie i w mig pojął, że dzieje się coś złego, tylko nie wiedział jeszcze co. – Ron, musimy jechać do szpitala.

- Co się stało?

Byłam mu wdzięczna, że nie odebrał tego jako moją fanaberię związaną z procesem, pracą czy czymkolwiek innym, a naprawdę się tym przejął.

- Myślę… - Byłam pewna, że nie potrafię tego powiedzieć. – Wydaje mi się, że… - To było niemożliwe, żeby wydusić z siebie te słowa. Patrzyłam na niego błagalnie. – Ja… - Czułam coraz większą wilgoć między nogami i coraz silniejszy ból. – Chodzi o dziecko.

Zerwał się na równe nogi. Dotarliśmy do Munga w kilka minut. Kilka minut później przyjęto mnie na oddział ginekologiczno-położniczy. Kolejne kilka minut później poinformowano mnie, że poroniłam.

* * *

Rodzina Selwyn walczyła wytrwale do samego końca. Domagali się kary za śmierć Dalili, nieważne kto miałby ją ponieść. Rozdmuchali sprawę do granic możliwości, nadając jej rozgłos. Pieniądze i znajomości pozwoliły na sprawną manipulację, tak aby cała nienawiść społeczeństwa obróciła się przeciwko mnie. Byłam pewna, że Selwynowie przekupili przynajmniej część urzędników Wizengamotu, a już na pewno biegłych. Wyrokiem sądu zostałam zawieszona w prawach do wykonywania zawodu na okres dwóch lat, oprócz tego Selwynom przyznano absurdalnie wysokie odszkodowanie. Nie obchodziło mnie to. Byłam u kresu wytrzymałości i chciałam po prostu usunąć się w cień.

- To niesprawiedliwe – powiedziała Susan, pielęgniarka w Mungu, patrząc jak krzątam się po gabinecie, zabierając swoje rzeczy. Miała łzy w oczach. Susan bardzo łatwo się wzruszała, a pokłady płynącej od niej empatii sprawiały, że czułam się jeszcze gorzej. – Jesteś świetną uzdrowicielką. Nie twoja wina, że ta krowa Annabelle nie potrafi zauważyć, że pacjentce się pogarsza.

Rzuciłam jej krótkie, karcące spojrzenie.

- Annabelle jest stażystką. Obarczyłam ją odpowiedzialnością, która powinna spoczywać na mnie.

- Ale…

- Nie, Susan. Zasłużyłam sobie na to.

Przywołałam mój ulubiony kubek z misiem z regału. Ułożyłam go ostrożnie w kartonie, w którym spoczywała już większość moich rzeczy.

- Ale uratowałaś tego mężczyznę. Tego Malfoya. Poskładałaś go do kupy, choć nikt nie wierzył, że ci się uda.  – Zacisnęłam powieki, stojąc tyłem do Susan. Nie chciałam tego słuchać. – Był tutaj wczoraj. Chciał z tobą rozmawiać, prawie błagał o twój adres.

- Nie chcę mieć z nim nic wspólnego – powiedziałam więcej, niż chciałam. Nie sądziłam, że w moim głosie może się pojawić tyle goryczy. Bo to wszystko jego wina. Gdyby nie on, gdyby nie wpakował się w środek tego całego zamieszania i nie wylądował zmasakrowany w Mungu, nigdy nie opuściłabym boku Dalili Selwyn, którą bym uzdrowiła. Nie toczyłby się żaden proces. Pracowałabym dalej, dbając o siebie i dziecko. Może zaczęłabym kompletować tę cholerną wyprawkę. Może miałabym szansę dać rodzicom bucik.

- Hermiono, jeśli mogę… - głos Susan brzmiał trochę niepewnie. – Malfoy zawdzięcza ci życie. I jest bogaty. Może mógłby jakoś…

- W dupie mam jego pieniądze – syknęłam i obróciłam się do przestraszonej koleżanki. – Przepraszam Susan, nie chcę o tym rozmawiać.

Wydała z siebie pomruk podobny do „mhm” i pokiwała gorliwie głową. Zmusiłam się do powrotu do pakowania. Byłam wytrącona z równowagi. Kiedy wszystkie moje rzeczy znalazły się już w kartonie, wzięłam go w ręce, nawet nie próbując czarować. Dłoń mi drżała, a ostatnie zaklęcie lewitujące nie wyszło najlepiej. Popatrzyłam na Susan i zdziwiłam się, widząc za jej plecami w otwartych drzwiach resztę załogi.

- Och – wyrwało się z moich ust.

Byli tam wszyscy obecni na zmianie, wśród nich pani Thornton, Franklin, a nawet Annabelle. Dziewczyna stała na uboczu, chowając się za sylwetkami innych pracowników, dlatego nie zauważyłam jej od razu. Choć powtarzałam, że Annabelle nie zawiniła, na widok jej idealnego koka i dużych okularów skontrastowanych z drobną twarzą poczułam ukłucie złości.

Pani Thornton odezwała się jako pierwsza.

- Mamy nadzieję, że wrócisz do nas za dwa lata.

Nie wierzyłam w to, że kiedykolwiek jeszcze będę uzdrowicielką. Dwa lata to ogromna przepaść, poza tym ledwo zaczęłam. Mimo pięcioletniego stażu w Mungu, nawet mimo kształcenia pod okiem specjalistów z Zurychu, wciąż pozostawałam świeżo upieczoną uzdrowicielką. Od obronienia dyplomu minęło dopiero pół roku.

Pokiwałam jednak głową, by nie sprawiać jej przykrości. Zainwestowała we mnie naprawdę dużo energii i wiązała z moją osobą wielkie nadzieje. To chyba było najgorsze w tej sytuacji.

- Dziękuję za wspólną pracę. Cieszę się, że mogłam was poznać. Żegnajcie. – Po moich słowach podniosły się protesty ludzi i zapewnienia, że życzą mi wszystkiego dobrego, że spotkała mnie niesprawiedliwość, i że zawsze mogę na nich liczyć. Z każdym pożegnałam się z osobna, uroniłam kilka łez, a później odwróciłam się i przemierzyłam długi korytarz. Ciągnął się i ciągnął, ale wreszcie dotarłam do wyjścia z oddziału. Pchnęłam drzwi i znalazłam się na zewnątrz.

Wiedziałam, że już nigdy więcej tam nie wrócę.

* * *

Razem z Ronem prawie dzień w dzień chodziliśmy na spacery. Uspokajało mnie to. Czas między kolacją a snem był dla nas. Nawet nie potrzebowałam rozmowy, wystarczyła mi jego ciepła dłoń przytrzymująca mnie przed upadkiem.

Tak było też tym razem. W żołądku układała się rolada z indyka, chłodne powietrze smagało twarz. Ron był cichy jak prawie nigdy. Mogłam zatopić się we własnych myślach. Myślałam o tym, jak wyglądałoby moje życie, gdyby nie Malfoy. Nie mogłam powstrzymać się przed ulubioną zabawą: „co by było gdyby…?”. Torturowałam się nią dzień i noc, bezustannie. Psuła każdą potencjalnie pozytywną chwilę. Zanurzyłam się w nią tak bardzo, że dłuższą chwilę zajęło mi powrócenie do rzeczywistości, w którą przywołał mnie głos Rona.

- Przepraszam, możesz powtórzyć?

Westchnął.

- Pytałem o to, czy chciałabyś spróbować jeszcze raz.

Popatrzyłam na niego z niezrozumieniem. Rytm naszych kroków był równy. Raz-dwa, raz-dwa. Żadnych fałszywych brzmień.

- Czego spróbować?

- Postarać się o dziecko. – Odebrałam to niczym solidny cios w brzuch. Ból szybko rozlał się do innych części ciała. Ron kontynuował, niczego nieświadomy. – Widzę, jak cię to gryzie. Też go pragnęłaś. A teraz straciłaś pracę i myślę, że to odpowiedni czas…

- Ron, to wcale nie jest odpowiedni czas. – Minęło zaledwie kilka tygodni. Jeszcze nie zdążyłam się pozbierać. – Na razie nie chcę o tym myśleć. To za wcześnie.

Zacisnął szczękę i widziałam, że powstrzymuje się przed powiedzeniem czegoś. Byłam prawie pewna, że jego słowa zraniłyby mnie na tysiąc różnych sposobów.

- Nie wykluczam tego, ale za jakiś czas – dodałam.

Musiałam wszystko sobie poukładać. To kim się stałam i jak się z tym czuję. Po raz kolejny musiałam poszukać swojego miejsca, dowiedzieć się, kim naprawdę jestem i czego chcę od życia. Bez dziecka, które straciłam i bez uzdrawiania czułam się jak bez ważnej części ciała. Niekompletna.

- Kiedy będzie ten czas? – drążył Ron. – Za miesiąc, dwa?

- Nie mogę ci na to odpowiedzieć.

Czułam jego narastającą frustrację. Ogarniała mnie coraz większa rozpacz. Dopiero kiedy później, w ciemności, wsłuchiwałam się w miarowy oddech śpiącego obok mnie Rona, zdałam sobie sprawę z tego, że po tej rozmowie nie wymieniliśmy między sobą ani słowa.

* * *

Z ulubienicy tłumów stałam się trędowatą. Selwynowie skutecznie zatroszczyli się o mój negatywny PR. Ukazało się mnóstwo oczerniających mnie artykułów, plotki roznosiły się po magicznym świecie. Delikatnie zaczęłam naciskać na Rona, żebyśmy wycofali się z aktywnego życia towarzyskiego, wystrzegali się oficjalnych imprez i spotkań. On w pracy też nie miał łatwo. Wszyscy wiedzieli, że jestem jego żoną. Przy nim nikt nie śmiał mówić o mnie źle, ale milknące rozmowy były niepodważalnym dowodem na to, że nie krępowali się przed ocenianiem.

Gasłam coraz bardziej. Moja bezsenność pogłębiała się. Zaczęłam przyrządzać eliksir słodkiego snu i wypijać go prawie codziennie wieczorem, by choć przez kilka godzin móc odpocząć od życia. Wydawało mi się to niestosowne, więc ze wstydu nie przyznałam się do tego Ronowi. Starałam się wypijać eliksir po kryjomu, ale nie na wiele się to zdało. Jakimś sposobem on wiedział o wszystkim i odsuwał się ode mnie coraz bardziej. Każde z nas inaczej i z osobna przeżywało sytuację, w której się znaleźliśmy. Ron rzucił się w wir pracy i obowiązków, ja odpływałam w świat wyobrażeń. Miałam w końcu na nie mnóstwo czasu od otworzenia oczu rano, do zamknięcia ich wieczorem. Czas sączył się leniwie przez moje palce. Obserwowałam swoje życie jakby z boku, nie uczestnicząc w nim.

- Mam tego dość, Hermiono.

Ron wyrwał mi z rąk gazetę, w którą wpatrywałam się od kilku minut, nawet nie przewracając strony. Cisnął ją na stół, tuż obok mleka i paczki płatków śniadaniowych. Zamrugałam i spróbowałam skupić wzrok na mężu. Powrót do rzeczywistości trwał dłużej, niż powinien.

- Za trzy dni są święta. Za trzy cholerne dni. Wiesz chociaż o tym?

Coś dzwoniło, ale nie wiedziałam gdzie. Wpatrywałam się w niezrozumieniu w jego oczy, aż powoli zaczęłam kojarzyć fakty.

- Och.

- Och? Tylko tyle?

Potarłam w zamyśleniu twarz.

- Dobrze. Zajmę się prezentami. – Już obliczałam w myślach, ile będzie mnie to kosztować energii. – Skontaktuję się z twoją mamą, żeby spytać, co mogę przygotować i…

- Nie o to mi chodzi.

Jego spojrzenie było twarde i karcące. Obce. A o co chodzi?, chciałam spytać, lecz nie starczyło mi sił. Mimo to odpowiedział na niezadane pytanie.

- Jesteś kompletnie nieobecna. Wiesz chociaż, jaki mamy miesiąc? Nie może tak być. Trzeba coś z tym zrobić, Hermiono.

- Nie mogę.

Przygryzłam dolną wargę aż zabolało. Wciąż jeszcze odczuwałam ból. To oznaka, że nie zniknęłam zupełnie.

- Nie „nie możesz”, tylko „nie chcesz”. Weź się w garść, albo…

- Albo?

Zmieszał się. Miał chociaż tyle przyzwoitości. Poczerwieniały mu końcówki uszu. W tym samym tempie rozbudziła się we mnie iskra złości.

- Albo co, Ronaldzie? No dokończ.

Rzucił mi krótkie spojrzenie, popatrzył w stół, a potem znów na mnie. Otworzył usta.

- Albo będziemy musieli się rozstać.

Nie odpowiedziałam. Zacisnęłam wargi, wstałam od stołu i wyszłam.

Tydzień później Ron wyprowadził się, a ja wniosłam pozew o rozwód. Oddaliliśmy się od siebie zbyt mocno. Nie potrafiliśmy już ze sobą rozmawiać. Odmawiałam uczestniczenia w jego życiu, a on odmawiał uczestniczenia w moim. On chciał iść naprzód, ja nie chciałam ruszyć się z miejsca. Potrzebowałam go, ale on nie potrzebował mnie.

* * *

Ginny zaszła w drugą ciążę. Próbowała ukrywać to przede mną jak najdłużej, ale zorientowałam się, gdy po raz kolejny odmówiła proponowanego przeze mnie wina, zadowalając się herbatą.

- Nie martw się o mnie. Cieszę się twoim szczęściem – powiedziałam. Chciałam, żeby to była prawda, ale to nie takie proste. Zazdrość to okropne uczucie, które poznałam od podszewki. Wewnątrz gotowało się we mnie, a ja robiłam dobrą minę do złej gry.

Salon był pusty bez Rona. Zaprosiłam Ginny do siebie po to, by w końcu nie czuć się samotna. To niewiele pomogło. Wciąż myślałam o tym, że jestem sama w tym domu, niegdyś wymarzonym i upragnionym, który teraz stał się przekleństwem. Wiedziałam, że ona kiedyś wyjdzie, a ja znów zostanę sama jak kołek. Jeszcze bardziej nieszczęśliwa, niż zanim do mnie przyszła, bo bogatsza o nową wiedzę.

Ginny nosiła pod sercem dziecko. Ja przekroczyłabym już półmetek ciąży. Mój brzuch powiększyłby się, a wewnątrz czułabym ruchy mojego dziecka. Nie było mi to dane. Z jakiegoś powodu los zdecydował o tym, że nie zostanę matką.

Przestałam też być żoną.

I uzdrowicielką.

I Hermioną Granger-Weasley.

Stałam się nikim.

W miarę jak ciąża Ginny postępowała, miałyśmy coraz słabszy kontakt. Ona była zaaferowana domem i życiem rodzinnym. Ja próbowałam poukładać sobie wszystko od nowa. Było między nami dużo żalu i niedopowiedzeń. Nawet nie zorientowałam się, jak przestałyśmy się do siebie odzywać.

Harry, choć próbował utrzymywać ze mną kontakt, przestał zniechęcony tym, że ciągle go od siebie odpycham, tak jak wszystkich. Poza tym miał ze sobą Rona i Ginny. Jego rodzinę i wszystko, co potrzebne. Nie winiłam go za to. To jego najbardziej było mi szkoda w tej przepychance, bo niczym sobie na to nie zasłużył. Do niego też miałam największy żal, bo był moim najbliższym przyjacielem od pierwszego roku w Hogwarcie, a on również ze mnie zrezygnował.

Musiałam oddać Ronowi pieniądze za połowę spłaconego kredytu za dom. Jako że przez ostatnie lata moim dochodem był nieszczególnie dobrze płatny staż, moje konto świeciło pustkami. Po ślubie zachowaliśmy rozdzielność majątkową. Szanowałam to, że zarabiał więcej ode mnie i zgromadził oszczędności. Kiedy jeszcze byliśmy razem, miałam do nich niepisane prawo. Docelowo miały zapewnić nam godną przyszłość. Nawet nie przyszło mi do głowy, żeby rościć sobie do nich jakiekolwiek prawo. Pozostawała też niespłacona część kredytu, który wzięliśmy na dom, a który zobowiązałam się przejąć, zachowując dom dla siebie.

Zaczęłam podejmować mało płatne, doraźne prace.

Później dowiedziałam się o chorobie taty, w którą zainwestowałam wszystko to, co mi zostało. Sprzedałam dom i wynajęłam mieszkanie. Uciekłam przed plotkami czarodziejskiego świata do mugoli. Część pieniędzy poszła na uregulowanie kredytu, część do Rona, reszta na leczenie taty.

Hermiona Granger wylądowała na bruku.

Nie potrafiłam zasnąć bez eliksiru słodkiego snu. Byłam w takim stanie, że nie mogłam nawet go uwarzyć. Zaczęłam kupować gotowe wytwory i wydawać na nie stanowczo zbyt dużo pieniędzy. Umierałam ze zmartwienia na samą myśl, że miałabym poradzić sobie bez eliksiru. Zaczęłam też więcej wieczorów spędzać z alkoholem, który stał się moją ucieczką.

Poznałam Lucy w barze. To był dzień, który zaplanowałam jako mój ostatni. Postanowiłam zrobić wiele rzeczy po raz ostatni w życiu, miedzy innymi iść do baru, upić się i iść do łóżka z nieznajomym. Lucy pracowała jako barmanka. Jej zaniepokojone spojrzenie, gdy podawała mi kolejnego drinka, wzbudzało we mnie wyrzuty sumienia.

- Nie masz już dość? – spytała.

Rzuciło mi się w oczy to, że była niska i zaplotła włosy w gruby, kasztanowy warkocz. Wydawała się sympatyczna. Zwracała na mnie uwagę, jak mało kto ostatnimi czasy.

- Muszę się dzisiaj upić – odpowiedziałam jej. Szumiało mi w głowie, moje ciało tańczyło w rytm muzyki bez konsultacji z mózgiem.

Po seksie z nieznajomym planowałam przedawkować eliksir słodkiego snu i w ten sposób zakończyć swoje życie. Sądziłam, że nic nie mogło mnie od tego odwieść.

Dziewczyna obsłużyła klienta, który zamówił whisky z lodem, i wróciła do mnie. Zmarszczyła w zamyśleniu czoło.

- Jestem Lucy – powiedziała. Nie uznałam za stosowne, by też się przedstawić. Przez chwilę biła się z myślami. – Słuchaj… Przychodzą tutaj różni ludzie. Ale widzę, że jesteś bardzo nieszczęśliwa. Co się stało?

Nie miałam zamiaru jej nic mówić, ale gdy wzięłam głęboki oddech, słowa zaczęły się ze mnie wylewać falami. Opowiedziałam jej o dziecku, o pracy, o moim małżeństwie. Chorobę taty zachowałam dla siebie. To nie było coś, czym chciałam się podzielić. Lucy wysłuchała mnie uważnie, a później wzięła moją dłoń w swoją, popatrzyła na mnie swoimi zielonymi oczami i powiedziała:

- Bardzo ci współczuję. Ale wiesz co? Sądzę, że jesteś wspaniałą osobą, a przed tobą jeszcze wiele lat życia i czeka na ciebie mnóstwo wydarzeń, które sprawią, że uwierzysz w jakiś sens tego wszystkiego. Daj sobie trochę czasu.

Czas. Nie byłam w tym dobra. Zacisnęłam palce na jej dłoni i uśmiechnęłam się lekko. Jakimś sposobem poczułam z nią dziwną więź.

Tego dnia zmieniłam swoje plany. Wróciłam prosto do mieszkania. Popatrzyłam na cały zapas eliksiru słodkiego snu, wahając się jeszcze przez chwilę, po czym wylałam go do zlewu.

To nie był koniec. Ale na pewno kolejny początek.

Przez bardzo długi czas winiłam Malfoya za to, jak potoczyło się moje życie. Było tak do momentu, gdy zrozumiałam, że mogę winić tylko siebie. Odzyskałam kontrolę nad życiem w momencie, gdy przyznałam, że nie ma nade mną władzy.

Moje ataki paniki ustały w chwili, gdy przyznałam to tego dnia, kiedy siedzieliśmy razem na kanapie w moim salonie. Dopiero po kilku miesiącach sobie to uświadomiłam.

Odzyskałam kontrolę.