Jesteś: 18. Ciekawski

- GRANGER, WIEM ŻE TO TY. NIE MIAŁAŚ PRAWA ZABIERAĆ TEGO ELIKSIRU. ZNAJDĘ CIĘ, CHOĆBYM MIAŁ PRZEMIERZYĆ AUSTRALIĘ WZDŁUŻ I WSZERZ, I WŁASNORĘCZNIE CIĘ ZAMORDUJĘ!

Wyjec zapłonął, opadł i zmienił się w kupkę popiołów. Utkwiłam w nim wzrok, jakby czekając, aż ze spopielin coś jeszcze się wyłoni. Przełknęłam z trudem wstyd i upokorzenie. Rozległo się delikatne pukanie do drzwi.

- Kochanie? – Mama brzmiała na zaniepokojoną. – Słyszałam jakieś krzyki. Wszystko w porządku?

- Tak! – odkrzyknęłam, wciąż nie spuszczając wzroku z czegoś, co było kiedyś listem. Ze stosiku wciąż lekko się dymiło.

Mama nie odezwała się, ale nie słyszałam też kroków, świadczących o tym, że odeszła od drzwi.

- Za chwilę jedzenie – powiedziała po namyśle.

- Dobrze, zaraz zejdę.

Tym razem usłyszałam, jak kieruje się na dół. Machnęłam różdżką, usuwając kupkę popiołów, znad których kurz zdążył już opaść. Usiadłam przy biurku.

Przepraszam, Trevor – napisałam. – Wyjaśnię ci wszystko, jak wrócę. Zawahałam się, po czym naskrobałam szybko: Proszę, nie złość się na mnie. Twoja Hermiona

Idiotka ze mnie, myślałam, przywiązując list do wyciągniętej nóżki szarobrązowej sowy Trevora, która przebyła mnóstwo kilometrów i jakimś cudem potrafiła mnie znaleźć. Wcześniej napojona przeze mnie i nakarmiona okruszkami, rozpostarła skrzydła i wyleciała w świat.

Trevor nigdy mi nie wybaczy.

Kiedy poprzedniego dnia weszłam do jego pokoju, leżał pogrążony w głębokim śnie na łóżku. Jego kończyny były porozrzucane, jakby kładł się w pośpiechu i natychmiast zasnął, jeszcze zanim zdążył znaleźć wygodną pozycję. Odczuwałam z tego powodu lekkie wyrzuty sumienia. Zamknęłam za sobą cichutko drzwi i przystąpiłam do poszukiwań.

Pokój Trevora zawsze mnie fascynował. Panował w nim pozorny bałagan, w którym on odnajdywał sobie tylko znany ład i porządek. Przy dużym biurku walały się różne delikatne instrumenty, pomagające w badaniach. Ogromna lampa wciąż świeciła ostrym światłem, jakby Trevor tylko na chwilę odwrócił się od swojego stanowiska.

Zaczęłam szukać. Moją uwagę wciąż jednak odwracało to, nad czym obecnie pracował Trevor. W końcu dałam się poprowadzić ciekawości i rzuciłam kilka zaklęć.

Dyptam. Krew salamandry. Akonit… Wszystkie główne składniki mogły działać regenerująco czy wzmacniająco. Co próbował osiągnąć? Byłam prawie pewna, że przygotowuje jakieś antidotum, ale na co?  

Trevor poruszył się przez sen, a ja aż podskoczyłam. Straciłam poczucie czasu. Obserwowałam go chwilę, upewniając się, że się nie wybudza. Jego oczy były zamknięte, a okulary zsunęły się z nosa. Podniosłam je i odłożyłam na szafkę, żeby nie przygniótł ich we śnie. Oddychał równo i spokojnie. Wzbudzał we mnie opiekuńcze uczucia. Odgarnęłam włosy z jego czoła. Kiedyś był to dla mnie naturalny gest, kiedy jeszcze kierowała mną ogromna wdzięczność i chore przywiązanie.

Mój związek z Trevorem nie był normalny. Nie był nawet związkiem, a prawie symbiotyczną relacją dwojga ludzi, pragnących ciepła i bliskości, skrzywdzonych przez los. Miałam do niego wielki sentyment, chociaż nigdy go nie pokochałam, on zaś uparcie twierdził, że jesteśmy sobie pisani.

To byłoby takie proste, gdybym potrafiła w przeszłości odkochać się w Ronie i zakochać w Trevorze. Życie jednak to nie bajka.

W górnej szufladzie komody znalazłam fiolkę wypełnioną gęstą, rubinowoczerwoną miksturą, która lśniła, lekko migocząc, niewątpliwie efekt uzyskany dzięki dodatkowi sproszkowanego rogu jednorożca.

Krew jednorożca miała zapewniać zdrowie, młodość i długie życie, być może sama w sobie potrafiłaby wyleczyć raka, jednak krzywdzenie tych niewinnych stworzeń było bestialskie i pozostawiało ślad na duszy. Róg mający potężną moc magiczną to coś, na co nie wpadliśmy wcześniej podczas wspólnej pracy nad eliksirem. W połączeniu z innymi ingrediencjami stworzył coś niesamowitego.

I znacząco podbił cenę cudownego specyfiku. Trzymałam fiolkę bardzo ostrożnie w wyciągniętej dłoni. Miałam świadomość jej wartości, nie tylko materialnej, ale symbolicznej, nie wspominając już o uzdrawiającej.

Naciągnęłam na dłonie rękawiczki ze smoczej skóry, nałożyłam gogle i pobrałam próbkę leku do analizy. Skorzystałam ze wspaniale wyposażonego stanowiska pracy Trevora. Przeanalizowałam skład, sposób wchłaniania się do organizmu, ustaliłam statystyczną długość leczenia i dozowanie. Zdążyłam już zapomnieć, jak wciągająca i satysfakcjonująca jest praca z eliksirem. Pozostało tylko zbadać dokładnie tatę i dobrać odpowiednią dawkę.

Zabezpieczoną fiolkę schowałam we wcześniej przygotowanej torbie i opuściłam mieszkanie. Podróż do Australii nie należała do najprzyjemniejszych. Kilka teleportacji, podróż siecią Fiuu i świstoklikiem później, stanęłam pod drzwiami domu rodziców. Nie był tak duży i przestronny jak nasz dawny dom w Londynie, ale też kiedy rodzice go wybierali, nie pamiętali o tym, że mają córkę. Wendell i Monika Wilkinsowie spełnili życiowe marzenie, przeprowadzając się do Australii i zabierając ze sobą tak mało rzeczy, ile tylko było konieczne. Stałam przed budynkiem pokrytym ciemnobrązową cegłą, o czekoladowym dachu. Niewielki ganek zdobiły donice z kwiatami, podjazd był pusty. Choć w Londynie panował środek nocy, tutaj rodzice wyszli już do pracy. Mama zostawiła dla mnie zapasowy klucz pod doniczką. Otworzyłam drzwi i stanęłam w przedpokoju, który był dla mnie równocześnie znajomy i zupełnie obcy.

Wzięłam orzeźwiający prysznic przed położeniem się do łóżka w pokoju gościnnym. Długo wpatrywałam się w sufit, nie mogąc zasnąć, gryziona wyrzutami sumienia. Kiedy wreszcie odpłynęłam, męczyły mnie idiotyczne sny.

Wstałam zdecydowanie za szybko. Przywitałam się entuzjastycznie z rodzicami, szczególnie długo ściskając tatę. Jeszcze nie powiedziałam mu, że mam dla niego lekarstwo. Nie chciałam go rozczarowywać w razie gdyby nie udało mi się z nim przyjechać.

Po obiedzie, ziewając szeroko, ponieważ te kilka marnych godzin snu nie było wystarczające, rzuciłam się w wir obowiązków domowych: zebrałam naczynia ze stołu, pozmywałam, dwa razy usadowiłam mamę przy stole, zapewniając ją, że świetnie sobie ze wszystkim poradzę sama, zaparzyłam kawę i usiadłam z rodzicami w salonie.

Tata wyglądał gorzej, niż kiedy ostatnio go widziałam. Widocznie starał się zachowywać normalnie, ale zmęczona twarz mówiła sama za siebie. Cierpiał. Wyciągnęłam rękę i chwyciłam jego chłodną dłoń.

- Jak się czujesz, tatku? – spytałam.

Przez kilka ostatnich lat niesamowicie się postarzał. Bolało mnie patrzenie na jego zmarszczki i łysinę, a także to, jak schudł. Ubranie wisiało na nim jak na wieszaku. Nie zasłużył sobie na to, przez całe życie był niesamowitym człowiekiem, moim bohaterem. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek zrobił coś złego. To on nauczył mnie szanować innych ludzi, być dobrą i uczciwą.

- Wiesz jak jest, Hermionko – Mrugnął do mnie. – Po staremu. Jeszcze nie umieram.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Było w tym grymasie coś tak smutnego, że aż chwyciło mnie za serce. Równocześnie powiedziałam sobie, że dobrze zrobiłam, kradnąc serum Trevora.

- I nie umrzesz w najbliższym czasie – zapewniłam tatę. Mama poruszyła się niespokojnie w swoim fotelu. Popatrzyłam w jej pełne nadziei oczy, a później znów na tatę. – Mam lekarstwo – powiedziałam.

Te dwa słowa wywołały szybką i gwałtowną reakcję. Mama wciągnęła ze świstem powietrze, później jej ręce powędrowały do otwartych ust. Tata zareagował trochę mniej entuzjastycznie. Spod usilnie utrzymywanej maski obojętności wyzierała nadzieja. Pokiwałam głową i ścisnęłam mocniej jego dłoń.

- Tak, tatusiu. Będziesz zdrowy.

* * *

Przygotowywałam kolację, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Wymieniłam zdziwione spojrzenia z Ronem, siedzącym przy kuchennym stole. Odłożył czytaną przez siebie gazetę na blat i poszedł otworzyć niezapowiedzianemu gościowi.

Chwilę później wrócił z Harrym, który cmoknął mnie na przywitanie w policzek i opadł na krzesło, przecierając twarz dłońmi. Nie wyglądał najlepiej.

- Co się stało, Harry? – spytałam, dorzucając więcej makaronu do garnka, żeby starczyło dla trzech osób.

- Nie wyrabiam. Po prostu nie wyrabiam.

- Coś z Ginny? Z Jamesem? – zaniepokoiłam się. Pokręcił głową.

- Nie, chodzi o te mistrzostwa.

Ron ostatnio ciągle gadał o mistrzostwach świata w quidditchu, które miały odbyć się niedługo w Belgii. Nasze Ministerstwo Magii ściśle współpracowało z Belgami, by zapewnić jak największe bezpieczeństwo w związku z napiętą atmosferą na terenie Wielkiej Brytanii, promieniującą na najbliższe kraje. Tak duże skupisko ludzi budziło uzasadnione obawy, że dojdzie do ataków czy zamieszek ze strony ugrupowania Niepokonanych.

- Co tym razem? – ożywił się Ron.

- Belgowie chcą wprowadzić zakaz wstępu na teren Mistrzostw dla Brytyjczyków.

- Przecież to absurdalne! – Popierałam oburzenie Rona. – I co, teraz nagle, po tylu miesiącach rozmów i ustaleń oni tak po prostu chcą się wycofać?

- To niezgodne z prawem – dorzuciłam. Zamieszałam sos. – Nie mogą tak po prostu nie wpuścić Brytyjczyków. Co na to inne Departamenty?

- Robert Rowle z Departamentu Magicznych Gier i Sportów chodzi wściekły jak osa i drze się na kogo popadnie. Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów próbuje załagodzić sytuację. Depertament Przestrzegania Prawa Czarodziejów dolewa oliwy do ognia, zwłaszcza Eliza Storndake. Powiedziałbym nawet, że wstąpiła w nią Umbridge, taka jest dla wszystkich słodka. Ci od transportu histeryzują i zapowiadają strajki. Nas wysyłają na pertraktacje.

Ron zwietrzył przygodę.

- Kiedy?

Westchnęłam. Ktoś tu robi mi wyrzuty odnośnie brania dodatkowych zmian w szpitalu, ale kiedy chodzi o kolejną akcję, nawet nie ogląda się za siebie, tylko biegnie do celu.

- W poniedziałek. Ginny już suszy mi głowę. Obiecałem, że zajmę się Jamesem, kiedy ona pójdzie na jogę.

Przelałam makaron przez durszlak.

- Ja mogę się zająć Jamesem – zaoferowałam. W poniedziałek, wtorek i środę miałam wolne. Do tej pory łudziłam się, że mi i Ronowi uda się spędzić trochę czasu razem. Najwyraźniej musiałam zmienić plany.

- Mogłabyś? Hermiono, jesteś wielka.

- Tak, tak, wiem – przewróciłam oczami.

- Co mamy robić? Skopać komuś tyłki? – Ron uderzył pięścią w otwartą dłoń. Był w swoim żywiole.

- Żebym tylko nie musiała cię później łatać. – Pogroziłam mu palcem.

W międzyczasie przesypałam makaron do miski, polałam go sosem i zamieszałam dwiema drewnianymi łychami. Postawiłam na stole makaron, sałatkę i talerze.

- Nie, nie, oczywiście, że nie. – Harry nie był tak skory do rozwiązań przemocowych jak Ron. – Dziękuję ci, Hermiono.

Usiadłam koło nich, nałożyłam sobie jedzenie. Na sam jego zapach ciekła mi ślinka i burczało w brzuchu. Ron rzucił się na makaron, jakby nie jadł od tygodnia.

- Co? – spytał pod moim morderczym spojrzeniem. – Jak myślę o akcji, to robię się głodny.

- Ty zawsze jesteś głodny.

Wymieniłam z Harrym porozumiewawcze spojrzenia.

- Jedziemy w charakterze obstawy – podjął temat Potter, wywołując jęk zawodu Rona. – Łudzą się, że na nasz widok Belgowie zmiękną.

- Mnie interesuje jedna rzecz – wtrąciłam. – Co takiego się stało, że Belgowie chcą powziąć aż tak drastyczne środki?

Widelec Harry’ego zamarł w drodze do ust. Nawet Ron przestał przeżuwać. Widziałam na ich twarzach zakłopotanie, kiedy popatrzyli na siebie w popłochu.

- Hermiono – zaczął Harry oficjalnym tonem, jakiego używał w pracy. – Przepraszam cię, ale to jest ściśle tajne. Nie możemy wywoływać paniki wśród cywilów.

Patrzyłam na niego z niedowierzaniem.

- Harry, ja nie jestem pierwszym lepszym cywilem. Jestem twoją przyjaciółką. A twoją żoną – zwróciłam się do Rona, który unikał mojego wzroku. – Poza tym ci fanatycy rozwalili pół skrzydła mojego szpitala, zabijając sześciu uzdrowicieli, moich kolegów, więc tak, dotyczy mnie ta sprawa i tak, chcę wiedzieć, co jest grane.

Harry wbił wzrok w swoje spaghetti. Wiedziałam, że wywołałam w nim poczucie winy. On miał na tyle przyzwoitości, żeby zobaczyć, jak absurdalna jest ta sytuacja – kiedyś dzielili się ze mną wszystkim i zawsze potrafiłam znaleźć rozwiązanie, teraz zasłaniali się tajemnicą służbową, a mnie męczyło poczucie, że jestem coraz bardziej spychana na drugi plan, coraz mniej potrzebna.

- Mielibyśmy naprawdę ogromne kłopoty, gdyby ktoś się dowiedział.

Przyszpiliłam ich spojrzeniem, pod którym wili się jak piskorze, jednak obaj zasznurowali usta i nie mieli zamiaru odpuścić. Odsunęłam swoje krzesło i wstałam od stołu.

- Dzięki, że tak wiele znaczy dla was nasza przyjaźń – rzuciłam, zanim zostawiłam ich samych. Czułam, że zachowuję się jak rozkapryszona nastolatka, ale ich zachowanie raniło mnie niewyobrażalnie mocno.

Straciłam apetyt.

* * *

- Hermionko, i to wystarczy?

Tata patrzył na mnie oczami pełnymi nadziei. Chciał uwierzyć, że tym razem rak zniknie całkowicie i już nigdy więcej się nie odrodzi, a równocześnie doświadczył już tyle rozczarowań, tyle cierpienia, i rozumiałam, że stara się uchronić siebie samego od jeszcze większego bólu. Ścisnęłam jego dłoń.

- Mam nadzieję.

Nie powiedziałam, że uzdrowi go na sto procent. Zawsze pozostawała jakaś szansa, że się nie uda. Trevor był pewien, że lek jest gotowy, a ja przebadałam i przeanalizowałam jego skład. Moja wiedza medyczna pozwalała mi na śmiałą tezę, że wszystko zadziała zgodnie z planem. Nie bałam się, że tata może źle zareagować na lek, jednak jako osoba praktyczna, przygotowana na każdą okoliczność, miałam pod ręką różnorodne antidota i eliksiry lecznicze – tak na wszelki wypadek. Śledziłam uważnie każdy ruch taty, który namyślał się nad łyżeczką z przygotowaną przeze mnie dawką. Trzymałam w pogotowiu różdżkę, by na bieżąco monitorować jego parametry życiowe i wpływ eliksiru na organizm.

Mama przystanęła w drzwiach sypialni, która służyła za prowizoryczny gabinet uzdrowiciela. W zmarszczkach wokół oczu i napięciu ust czaiła się obawa. Posłałam jej uspokajające spojrzenie, lecz cała jej postawa wciąż świadczyła o napięciu. Była nieufna wobec magii, co wcale mnie nie dziwiło. Choć moi rodzice byli podekscytowani i dumni z tego, że ich córka posiada w sobie magię, czasem ten fakt ich przytłaczał, zwłaszcza gdy zdawali sobie sprawę z jej potężnego wpływu na życie człowieka. Nie mogłam ich za to winić, nie po tym, jak usunęłam z ich wspomnień całe dotychczasowe życie i stworzyłam nową tożsamość. Odkrycie tego było dla nich ogromnym szokiem i napawało ich lękiem, nawet jeśli nie przyznawali tego otwarcie.

- To do dna. – Tata dodał otuchy sobie i nam uśmiechem, i połknął zawartość łyżeczki. Kątem oka widziałam, jak mama zamyka oczy i zaciska razem dłonie jak do modlitwy.

ŁUBUDU!

Aż podskoczyłam, tak bardzo skupiona na tacie, że myślałam, iż dźwięk ten wydaje jego organizm. Tata zmarszczył brwi.

- Tak szybko po mnie przyszli? – spytał. Razem z mamą jęknęłam na jego słaby żart, ale skoro tata mógł się na niego zdobyć, wszystko było w porządku.

Łomotanie rozległo się po raz kolejny, głośne, natarczywe i wściekłe.

- HERMIONA! – dołączył do niego stłumiony ryk.

Przygryzłam wargę. Tata się mylił. Nie przyszli po niego, tylko po mnie. Rodzice wymienili zdumione spojrzenia. Wątpiłam, żeby kiedykolwiek ktoś dobijał się tak dosadnie do ich drzwi.

- Otworzę – powiedziałam ochryple i odchrząknęłam, oczyszczając gardło. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na wyniki taty, które były dobre. Poinstruowałam mamę, że ma krzyczeć, jak tylko coś ją zaniepokoi. Z nieco niepewną miną usiadła na moim miejscu, wpatrując się w unoszące nad tatą wstążki liczb i linii. Pokazałam jej uniesiony kciuk, zanim wyszłam z pokoju.

Na dole dudnienie przybrało na sile.

- Wiem, że tam jesteś! – krzyczał Trevor. – Nie ukryjesz się przede mną!

Zdziwiłam się dopiero w momencie, gdy usłyszałam, że ktoś coś do niego mówi. Kogo Trevor mógł wziąć ze sobą? Aurorów? Oblał mnie zimny pot i pociemniało mi w oczach, kiedy tak stałam naprzeciwko drzwi wejściowych, niezdolna podejść bliżej i je otworzyć. Okej, mogłam zachować się odpowiedzialnie i przyjąć winę na klatę. Mogłam też uciec jak najdalej stąd, co wydawało się bardzo kuszącą opcją.

- Granger, nie zmuszaj mnie do wyważenia tych drzwi.

O. Mój. Boże. Wiedziałam, że jest tak zły, że zdolny machnąć różdżką i wyburzyć całą ścianę, a wszystko to na wścibskich oczach mugolskich sąsiadów. Nogi jakby wrosły mi w podłogę, więc tylko ścisnęłam mocniej różdżkę i machnęłam nią, otwierając zamek i naciskając na klamkę. Drzwi uchyliły się lekko, wstrzymałam oddech, kiedy zostały pchnięte od zewnątrz i Trevor wypełnił swoją wściekłą osobą całą ich przestrzeń.

Złożył ręce na piersi, ja starałam się powstrzymać nerwowe drżenie dłoni i stać prosto.

- Cześć, T. – powiedziałam, na co ryknął ze złością i ruszył w moją stronę. Czyjeś ręce powstrzymały go w pół kroku.

- Rozmawialiśmy o tym – rozległ się głos należący do Malfoya, który pojawił się tuż za nim. Szczęka musiała opaść mi aż do podłogi. Zza jego pleców wyłoniła się pełna poczucia winy twarz Lucy. Potoczyłam wzrokiem po wszystkich przybyłych, by ostatecznie utkwić go w przyjaciółce.

- Lucy… - zaczęłam.

- Przepraszam! – pisnęła, przerywając mi. – Ja wcale nie chciałam cię wydawać i normalnie bym tego nie zrobiła, ale oni dwaj uwzięli się na mnie i zaczęli mi grozić i… - W międzyczasie cały pochód przesunął się do przodu, a drzwi zamknęły się za nimi z trzaskiem. Trevor wyglądał jak rozjuszony byk, który zaraz ruszy w moją stronę, Malfoy przytrzymywał go ostrzegawczo za ramię, a Lucy chowała się za nimi dwoma, pełna skruchy. – Z Trevorem poradziłabym sobie sama! – zapewniła. – Ale doszedł do tego twój szef i on jest… - ściszyła głos, otwierając szerzej oczy – …naprawdę… przerażający. – Ostatnie słowo wypowiedziała tak cicho, że musiałam niemal czytać z ruchu jej warg.

- Nie przesadzajmy. – Malfoy prychnął. – Po prostu wiem, jak osiągnąć to, czego chcę.

- Hermiono, jak mogłaś? – Spojrzenie Trevora paliło, aż zaswędziała mnie skóra. Miałam ochotę schować się gdzieś i zakryć kocem. Cofnęłam się o krok.

- Trevor… to mój tata…

- Nie wyraziłem na to zgody!

Unikałam go wzrokiem jak tylko mogłam. Wiedziałam, że źle zrobiłam. Może wystarczyło go przekonać, porozmawiać, i sam udostępniłby mi lek? Zachowałam się jak gówniara. Ale tata… Tak bardzo zależało mi na tym, żeby go uleczyć.

Malfoy nachylił się i powiedział coś do ucha Trevora. Wyglądał schludnie i nienagannie jak zawsze, ubrany w idealnie dobrany płaszcz ze srebrnymi guzikami, rzeźbionymi w kształt owijającego się wokół siebie węża. Jego jasnoblond włosy opadały lekko na czoło, jakby nie zdążył ich ułożyć, ale nie odbierało mu to niczego. Wyglądał niesamowicie, a nawet jeszcze lepiej. Nasze spojrzenia się spotkały. Szaroniebieskie tęczówki równocześnie mroziły i roztapiały mnie na nowo.

- Oddaj mi ten eliksir natychmiast i zapomnimy o sprawie – powiedział spokojniej Trevor, skupiając na sobie moją uwagę. Przełknęłam głośno ślinę i pokręciłam głową.

- Ale ja już go użyłam.

Trevor ryknął. Nie zdziwiłabym się, gdyby z jego nozdrzy wydobyły się płomienie, a z uszu huknął dym. Malfoy zacisnął mocniej palce na jego ramieniu, aż jego kłykcie pobielały. Lucy wyminęła ich i stanęła jak bufor pomiędzy nami, unosząc dłonie.

- Stop. Ludzie, porozmawiajmy spokojnie. To nie koniec świata. – Rzuciła mi pokrzepiające spojrzenie, wciąż pomieszane ze skruchą. Uśmiechnęłam się do niej lekko na znak, że nie mam jej za złe, iż mnie wydała. Nie mogłam jej winić za to, że zmiękła pod wpływem dwóch rozsierdzonych mężczyzn. Poza tym prędzej czy później i tak musiałabym stawić czoła Trevorowi.

- Lucy – zganił ją Trevor. Z tej złości okulary mu się przekrzywiły, ale nie poprawił ich. – Nie wtrącaj się. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jaki ten lek jest ważny. A Hermiona tak. – Popatrzył na mnie zmrużonymi oczami. – I właśnie dlatego nie rozumiem, jak mogłaś…

- Hermionko! – dobiegł nas z góry zaniepokojony głos mamy. – Hermionko, coś tutaj się dzieje!

Bez zastanowienia odwróciłam się na pięcie i pobiegłam na górę. Słyszałam za sobą ciężkie kroki. Trevor wpadł do sypialni tuż za mną i stanęliśmy ramię w ramię, próbując dociec, co takiego się wydarzyło. Wskaźnik temperatury migał jak szalony, zwiększając swoją wartość. W kilku susach dopadłam taty i przyłożyłam mu rękę do czoła.

- Jak się czujesz? – spytałam. Nieznośne literki zmieniały się co chwilę. Temperatura przekroczyła trzydzieści osiem stopni Celsjusza. Zaraz za temperaturą zaczęło rosnąć ciśnienie i wszystko inne, jednak już nie tak szybko. Możliwe, że tata po prostu zdenerwował się sytuacją.

- W porządku – odparł tata. Zmarszczyłam brwi.

- Jego organizm walczy z lekiem – powiedziałam. – Trevor, czy możesz podać mi fiolkę z eliksirem na zmniejszenie temperatury?

- Nie. – Trevor stał tuż za mną. – Jego organizm walczy z rakiem, nie z lekiem.

Jego słowa wybrzmiały w pomieszczeniu. Odwróciłam się do niego. Był spokojny i nie żartował. Nie wiedziałam jednak, czy powinnam mu uwierzyć. Przygryzłam wargę.

- Jeśli nafaszerujesz go eliksirami, zniwelujesz cały wpływ leku. – Trevor już siedział po drugiej stronie łóżka taty i chwytał go za nadgarstek. – Ile mu podałaś?

- Pięć mililitrów.

Prychnął.

- Żartujesz? Potrzebuje dziesięciu.

Popatrzyłam na niego jak na wariata.

- Co? Chcesz podać mu dziesięć mililitrów TEGO? Przecież jego organizm nie wytrzyma. Wszystko bardzo dokładnie sprawdziłam i wyliczyłam odpowiednią dawkę…

- Panie Granger – Trevor nie patrzył już na mnie. – Podam panu jeszcze raz taką samą porcję, dobrze? Wiem, że może pan mieć wątpliwości, ale to ja opracowałem formułę eliksiru i musi pan uwierzyć mi na słowo. Musimy działać szybko, uzupełniając dawkę.

Tata był zdezorientowany. Z jednej strony miał człowieka, którego w ogóle nie znał, twórcę eliksiru, który mówił jedną rzecz, z drugiej strony swoją córkę wykształconą na uzdrowiciela. Szukał u mnie potwierdzenia, że może zastosować się do polecenia Trevora.

- Przecież jego organizm już świruje. Trevor, nie wiem, czy to dobry pomysł.

- Inaczej eliksir nie zadziała tak, jak powinien. – Chciałam mu wierzyć, ale miałam wątpliwości. Temperatura wciąż rosła. – Biorę to na siebie. Przyrzekam ci, że wszystko będzie w porządku.

- Hermiono, co robimy? – dopytywał tata.

Choć moja świadomość zawęziła się do tych dwóch osób, gdzieś za plecami słyszałam ciche, przestraszone łkanie mamy. Czułam też obecność Lucy i Malfoya, choć nie potrafiłam ich zlokalizować.

- Grangina, ja bym mu uwierzyła – powiedziała cicho Lucy. – Może i Trevor jest idiotą, ale przecież to on opracował formułę. Jest dobry w eliksirach.

Malfoy pozostawał cicho. Wiedziałam, że jego zdanie nie ma żadnego znaczenia, ponieważ totalnie się na tym nie znał, ale i tak poszukałam jego wzroku.

- Uratowałaś mi życie – powiedział, kiedy sekundy milczenia pomiędzy nami się przedłużały. - Jego życie też uratujesz.

Nie byłam tego taka pewna. Nie wszystkie istnienia da się uratować.

- Hermiono – ponaglał Trevor. – Musimy to zrobić teraz.

Zaryzykowałam i kiwnęłam głową. Nie chciałam na to patrzeć, ale nie mogłam pokazać tacie mojego zwątpienia. Usiadłam koło niego, chwytając go za rękę.

- Wszystko będzie dobrze – powiedziałam uspokajającym głosem. – Nie denerwuj się tym. Im mniej się denerwujesz, tym lepiej. Pamiętasz, jak stresowałam się przed zagraniem Calineczki w wieku sześciu lat?

Tata uśmiechnął się. Trevor podał mu kolejną dawkę, a tata skrzywił się na jej smak.

- Byłam ubrana w przepiękną sukienkę, ślicznie uczesana, potrafiłam wyrecytować tekst każdej z postaci bez zająknięcia. Tak bardzo denerwowałam się, że coś pójdzie nie tak. Wtedy wziąłeś mnie na ręce i powiedziałeś: „Hermionko, wierzę w ciebie i wiem, że wszystko będzie dobrze. Ale jeśli coś się nie uda, pamiętaj, że to nic nie szkodzi i że i tak będziemy cię z mamą bardzo kochać”. Wtedy pomyliłam się z tekstem, ale popatrzyłam na ciebie i znalazłam w sobie siłę, żeby kontynuować i się tym nie przejmować. Nauczyłam się determinacji, wytrwałości i tego, żeby się nie poddawać. I ty też się nie poddasz, tatusiu, bo ja nad tobą czuwam. I zrobię wszystko, żeby cię ochronić. I bardzo cię kocham. Wszystko będzie dobrze.

Kolejne godziny pamiętam jak przez mgłę. Trevor uparcie zabraniał mi zbicia gorączki i ustabilizowania stanu taty. Czas mijał na wymianie zimnych okładów, gaszeniu pragnienia i zapewnianiu, że wszystko jest w porządku. Zagryzałam usta przy każdym spojrzeniu na parametry życiowe i upewniałam się, że stan taty nie jest krytyczny i mogę powstrzymać się od działania.

Po drugiej w nocy temperatura zaczęła spadać. Tata spał od dawna, jego policzki były zaróżowione, czoło upstrzone kropelkami potu, które z czułością ocierałam. Zmusiłam mamę do tego, żeby położyła się spać, dając jej eliksir spokojnego snu i zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Ja i Trevor nie ruszaliśmy się od łóżka taty, Lucy zniknęła w kuchni, przygotowując jedzenie, którego nie tknęliśmy, a Malfoy… Właściwie nie wiedziałam, co się z nim stało.

- W jaki sposób to działa? – spytał po wielu godzinach, stając obok mnie przy łóżku.

- Przede wszystkim chodzi tu o wykorzystanie układu immunologicznego jego własnego organizmu – wyrwał się z odpowiedzią Trevor. – Mój lek wspiera i wzmacnia jego naturalne siły obronne, żeby organizm mógł sam zwalczyć nieprawidłowości w mnożeniu się komórek nowotworowych. Nawet mugole wpadli już na pomysł leków immunoekspresyjnych, ale nie posiadają takich składników, na jakie my możemy sobie pozwolić.

Malfoy popatrzył na mnie w zmieszaniu.

- Immunoco?

Parsknęłam śmiechem po raz pierwszy od dłuższego czasu.

- Wzmacniają odporność.

- I że jak to ma niby działać?

Trevor poprawił okulary. Szykował się na wykład.

- W organizmie każdego człowieka dochodzi do różnych nieprawidłowości, ale nie u każdego automatycznie rozwija się nowotwór złośliwy. Zdrowy, silny organizm potrafi często sam się obronić, stąd pomysł, żeby zamiast działać na zmianie, wspierać odporność i pozwolić działać…

- Dobra, wystarczy, załapałem. – Malfoy uniósł rękę, stopując potok słów wydobywający się z ust Trevora. – Brednie – mruknął cicho, za co potraktowałam go kuksańcem w żebra.

- Nie dyskutuj z nauką.

- No, moi drodzy. – Lucy stanęła w drzwiach pokoju z rękoma opartymi na biodrach. – Jedzenie cały czas na was czeka. Nie mówcie mi, że nie jesteście głodni.

Lucy jako jedyna z nas nie wyglądała na zmęczoną. Włosy Malfoya z godziny na godzinę były coraz bardziej potargane, oczy Trevora podkrążone i czerwone. Nie nadawaliśmy się do spania, bo w Londynie dopiero jedlibyśmy obiad. Mimo to czułam się wycieńczona.

- Idźcie – powiedział Trevor do mnie i Malfoya. – Ja tu z nim posiedzę.

- Nie chcę zostawiać taty – zaprotestowałam.

Trevor był nieugięty.

- Popilnuję go i zawołam cię, gdyby cokolwiek złego się działo. Możesz być spokojna.

Uwierzyłam szczerości w jego oczach i odetchnęłam. Kiedy wstałam, zakręciło mi się w głowie, pewnie z tych wszystkich emocji, zmęczenia i głodu. Malfoy poszedł w moje ślady.

- Hej, wszystko będzie dobrze – powiedział do mnie, gdy ramię w ramię pokonywaliśmy schody.

Był ubrany w elegancką koszulę, której rękawy podwinął aż do łokci. W ciepłej, domowej atmosferze wyglądał dziwnie nie na miejscu, a równocześnie cholernie seksownie.

- Co ty tu właściwie robisz? – zadałam nurtujące mnie pytanie.

- Przyjaciół nie zostawia się w potrzebie – odparł enigmatycznie i wyprzedził mnie w drodze do kuchni. Obserwowanie jego pleców zajęło mi dłuższą chwilę, zanim otrząsnęłam się z zamyślenia.

Przyjaciół.

* * *

Rano podaliśmy tacie kolejną dawkę, na którą jego organizm znów zareagował gorączką, jednak nie tak gwałtowną i wysoką jak wcześniej. Trevor powiedział, że to dobrze. Chciałam wierzyć mu na słowo, ponieważ ponoć przeprowadzał już wstępne działania i znał przebieg leczenia. Wciąż jednak pozostawałam nieufna. Jakby nie było tata to nie przedmiot badań, a po prostu tata. Kiedy jego stan się unormował, Trevor dał się przekonać, że potrzebuje trochę snu. Malfoy już dawno spał na kanapie w salonie. Mama wstała i teraz to ona czuwała przy łóżku taty. Ja i Lucy zeszłyśmy do kuchni na kawę.

- Dobra, to teraz mów, co właściwie się stało – nakazałam, mocując się z ekspresem. Lucy przysiadła na stołku i westchnęła.

- Trevor wyrwał mnie z łóżka z samego rana z wrzaskiem, gdzie jest Hermiona. Przestraszył mnie na śmierć, myślałam, że coś ci się stało – patrzyła na mnie z wyrzutem. – Do głowy by mi nie przyszło, że ukradniesz mu eliksir, nad którym pracował w pocie czoła przez pół życia i który był jego oczkiem w głowie, a później uciekniesz.

Potarłam w zmieszaniu twarz.

- Wiem.

- To nie w twoim stylu.

- Wiem.

Z każdym jej słowem czułam się coraz gorzej.

- Może wystarczyło trochę mocniej go przycisnąć.

Odwróciłam się od niej.

- Lucy, przecież wiem to wszystko. Po co mi to mówisz?

- Bo… - Zastanawiała się chwilę. – Bo gdybyś wtajemniczyła mnie w swoje plany, pojechałabym z tobą.

- Serio? – pisnęłam.

- Serio. Przecież się przyjaźnimy. Nie zostawiłabym cię samej w takiej sytuacji. Dlatego jestem tutaj.

Pociągnęłam nosem. Ze wzruszenia już zdążyły zaszklić mi się oczy.

- Och, chodź tutaj, głupolu – Lucy zamknęła mnie w uścisku. Pachniała… no cóż, Lucy. Kiedy odsunęła się ode mnie, otarła zwilgotniałe oczy, ja otarłam swoje. Zaśmiałyśmy się obie. Podałam jej kawę i usiadłyśmy przy stole.

- No to co było dalej? – ponagliłam.

Zanim zaczęła mówić, upiła łyk.

- Mmm, dobra. Trevor doszedł do wniosku, że skoro ukradłaś mu eliksir, wybrałaś się prosto do rodziców i chciał wydobyć ode mnie ich adres. Powiedziałam, że gdzieś w Australii i nigdy tam nie byłam, i żeby dał mi spokój.

- Nie uwierzył.

- No nie. – Wywróciła oczami. – Ale obstawiałam przy swoim. Powiedział, że w takim razie znajdzie kogoś innego, kto może wiedzieć, i żebym poszła się bujać, ale gorszymi słowami. Standard.

Milczała przez chwilę, pijąc kawę. Ponagliłam ją gestem.

- No już mówię. Daj człowiekowi się dokofeinować. Kilka godzin później wpadł w towarzystwie twojego szefa. Ponoć uznał, że on może wiedzieć, gdzie mieszkają twoi rodzice, i chyba od słowa do słowa Trevor powiedział mu o eliksirze, nie wiem czemu tak się skumplowali. W każdym razie wpadli do mieszkania i osaczyli mnie we dwóch. Trevorem bym się nie przejęła, ale Malfoy… - Wzdrygnęła się, a ja nie po raz pierwszy zaczęłam zastanawiać się, w jaki sposób skorzystał z siły perswazji. Potrafił być dość niepokojący, jeśli tylko chciał. – Malfoy zaczął podchodzić do mnie psychologicznie, nawet nie jestem w stanie ci tego wszystkiego powtórzyć. Wzbudził we mnie poczucie winy, świadomość powagi sprawy, i ogólnie jest mi strasznie głupio, że udało mu się mnie nakłonić do wydania cię. Przepraszam. – Skrzywiła się.

Szturchnęłam ją łokciem.

- Potrafi być czarujący, co?

Skinęła głową.

- Merlinie, nawet nie wiesz jak! Jeszcze chwila i skakałabym wokół niego jak tresowany piesek. – Pochyliła się do mnie. – Myślisz, że posunął się do stosowania jakichś niecnych czarów?

- Jasne, to moja specjalność.

Obie podskoczyłyśmy na dźwięk głosu Malfoya, który bezszelestnie wszedł do kuchni. Zupełnie jakby był u siebie w domu, dopadł do ekspresu i zaczął komponować kawę. Wymieniłyśmy spojrzenia, kiedy stał do nas tyłem. Lucy wywróciła oczami, ja wykrzywiłam się do jego pleców. Kiedy odwrócił się do nas, obie byłyśmy skupione na swoich kubkach.

- Jakbyście mnie potrzebowały, będę w salonie – oświadczył. – No wiecie. Tam, gdzie doskonale słychać każde wasze słowo.

Poruszał znacząco brwiami i wyszedł z kuchni.

- Nie musisz słuchać! – krzyknęłam za nim.

Odpowiedział mi śmiech.

- Ale jestem ciekawski. Myślisz, że co tu robię?

Znów się wykrzywiłam, wzbudzając tłumiony śmiech Lucy. Ciekawski dupek.