Jesteś: 17. Troskliwy

Astoria czekała już na mnie, kiedy pojawiłam się w kawiarni. Siedziała tyłem od wejścia, jej rozpuszczone blond włosy rozsypały się miękko na ramionach i plecach. Długimi paznokciami w kolorze głębokiego fioletu postukiwała o blat. Gdy zbliżyłam się do niej, wpadłam w charakterystyczną, słodką aurę wytworzoną z jej perfum. Nie były brzydkie. Ale ja pozostawałam zwolenniczką delikatnych, subtelnie dozowanych zapachów, a nie takich wypełniających całe pomieszczenie.

- Dzień dobry, pani Malfoy – powiedziałam.

Poderwała się z gracją i uścisnęła mi dłoń na powitanie.

- Dzień dobry. Ale może przejdziemy na „ty”? Mów mi Astoria.

- Hermiona.

Usiadłyśmy naprzeciwko siebie. Po raz kolejny moją uwagę przykuły jej nienaturalnie długie i gęste rzęsy. Były piękne.

Zamówiłam dla nas dwie zielone herbaty, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko?

- Nie, skądże. – Pokręciłam głową. A miałam nadzieję na kubeł mocnej, porządnej kawy. Na przykład z sosem czekoladowym i grubą czapą z bitej śmietany. Mmm… Astoria pewnie zamówiłaby bezkofeinową na mleku sojowym, ryżowym, kokosowym, koniecznie odtłuszczonym czy nie wiadomo jakim innym wymyśle. Dbała o linię. Chociaż teraz, kiedy jest w ciąży, nie za dużo jej to da, odnotowałam ze złośliwą satysfakcją.

Astoria była drobna. Założyła sweter oversize w błękitnym kolorze, który ładnie komponował się z jej jasnymi włosami i niebieskimi oczami, ale wydawała się w nim jeszcze szczuplejsza niż w rzeczywistości, niemal wątła.

Poczułam się grubo. I zdecydowałam, że nie domówię do herbaty żadnego ciasta, chociaż jeszcze przed chwilą miałam na to ochotę.

- Draco przekazał mi, że chciałaś ze mną porozmawiać.

Jej dłonie spoczywały płasko na stole. Mogłam się dokładnie przyjrzeć jej wszystkim drogim pierścionkom.

- Tak. – Odrzuciłam włosy do tyłu. Specjalnie na rozmowę z Astorią zostawiłam je rozpuszczone. Spływały lokami na ramiona. – Dziękuję – powiedziałam do dziewczyny, która przyniosła nam herbatę.

Sięgnęłam po cukier. Astoria siedziała nieruchomo. Świadoma jej świdrującego spojrzenia, wsypałam dwie łyżeczki do herbaty. Patrzyła na mnie wyczekująco, więc zebrałam wszystkie swoje siły.

- Charakter mojej pracy z twoim mężem jest… no cóż, jaki jest.

- To znaczy?

Zamieszałam herbatę zgodnie ze wskazówkami zegara, a później w przeciwnym kierunku.

- To znaczy, że spędzamy razem dużo czasu, i to nie tylko w biurze. Chciałabym się upewnić, że nie masz nic przeciwko temu.

Wzruszyła ramionami.

- Draco jest dyrektorem już dłuższy czas. Wiem, na czym polega praca jego asystentki.

To nawet nie była odpowiedź na moje pytanie! Odchrząknęłam.

- Nie wątpię. Odniosłam jednak wrażenie, że nie jesteś tym zachwycona.

Roześmiała się pięknym, dźwięcznym śmiechem, takim jakby wystudiowanym, a już na pewno nie obejmującym jej oczu.

- To chyba normalne, że jestem nieufna wobec każdej kobiety, która zbliży się do mojego męża, złotko. – Na kilka sekund uścisnęła moją leżącą na stole dłoń. Jej palce były chłodne. Objęła nimi gorący kubek. – Jakbyś się czuła na moim miejscu?

- Szalałabym z zazdrości. – Uśmiechnęłam się blado. – Nie dopuściłabym do tego, żeby mąż pokazywał się na oficjalnych uroczystościach z asystentką zamiast ze mną.

Zamilkłam, uświadamiając sobie, co ja takiego powiedziałam. Zabrzmiało to niestosownie i oskarżająco. Popatrzyłam w zimne oczy Astorii. Słodka woń jej perfum wydała mi się zbyt mdląca, zbyt nachalna. Uśmiechnęła się do mnie chłodno.

- A ja mu ufam – odparła. Upiła łyk herbaty. – Poza tym te wszystkie bankiety i spotkania są, jak pewnie zauważyłaś, bardzo nudne. Naprawdę nie ma powodu, żebym zaprzątała sobie tym głowę.

Kręciłam się w kółko. Draco powiedział, że Astoria nie chce mu towarzyszyć. Astoria powiedziała, że nie chce mu towarzyszyć. A ja… a ja wciąż czułam, że to dziwne, i pokręcone, i że coś mi tutaj nie pasuje. Gdybym ja była jego żoną…

Ale nie jesteś.

- Czyli nie masz zupełnie nic przeciwko temu, że jadę z nim na Malediwy?

Astoria zbladła. Bardzo się starała, żeby nic po sobie nie pokazać, ale wyraźnie widziałam, że poczuła się nieswojo.

- Na Malediwy – powtórzyła po mnie. Odchrząknęła i uśmiechnęła się krzywo. – Nie. Nie mam nic przeciwko. Pamiętam, że Draco mówił mi coś… to za dwa tygodnie, tak?

Strzelała na ślepo. Nic nie wiedziała, byłam tego pewna. I odczułam dziwną, chorą satysfakcję. A masz, Astorio.

- Za trzy. Poczułam się trochę dziwnie, no bo jednak ślub szefa to nie jest powód, żeby zabierać asystentkę, prawda? Jestem prawie pewna, że na zaproszeniu widnieje twoje imię. – Zamknij się, Hermiono, jesteś nieuprzejma. Nie potrafiłam się pohamować. Byłam jak tir, staczający się z góry bez hamulców. Nabierałam rozpędu. – Ale może rzeczywiście, w twoim stanie to dobry pomysł, żeby zostać.

- W moim stanie?

Zamrugała. Spojrzałam wymownie na jej brzuch.

- Och. – Nachmurzyła się. – Miło, że tym też Draco się z tobą podzielił.

Wytrzymałam jej spojrzenie. Pierwsza odwróciła wzrok. Ha!

Co ja wyrabiam?, przebiegło mi przez głowę. Przecież miałam opanować sytuację, nie jeszcze bardziej zaognić. Mój wzrok mimowolnie powędrował do obrączki na jej palcu serdecznym, siostrzanej do tej, którą nosił Draco. Dwa lata temu ich nie mieli. Nieszczęśliwy wypadek Draco zbliżył ich do siebie, jak to czasem następuje w związkach. Ratując mu życie, wepchnęłam go w ramiona Astorii.

- Moje gratulacje – mruknęłam, z trochę zbyt dużym opóźnieniem. Kiwnęła głową na znak, że przyjęła moje słowa do świadomości. Nie zamierzała mi podziękować. Podniosłam swój kubek do ust. Chwilę rozkoszowałam się dotykiem ciepłej, aromatycznej pary owiewającej moją twarz. Była taka przyjemna.

To bez sensu. Co ja sobie wyobrażałam, że ja i Astoria siądziemy nad kawką, poplotkujemy i dojdziemy do jakiegoś porozumienia? Tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że mnie nie lubi i nigdy nie polubi. Celowo czy nie, byłam jej rywalką. Choć co to za konkurencja dla fantastycznej Astorii!

- Wiesz, zaimponowałaś mi. – Astoria rozsiadła się w końcu wygodniej i nie wyglądała już, jakby połknęła kij od miotły. W jej oczach zobaczyłam coś cieplejszego, akurat wtedy, gdy już skazałam spotkanie na straty. – Większość asystentek Draco? Mizdrzenie się i pindrzenie na porządku dziennym. Miałam ich dość. Wyeliminowałam je jedna po drugiej. Ale ty? Jesteś mądra, zdolna, inteligentna… na tyle inteligentna, żeby się do niego nie dobierać, prawda?

Obdarzyła mnie kurtuazyjnym uśmiechem. Przełknęłam ślinę. Taka ociekająca słodyczą wydała mi się jeszcze niebezpieczniejsza.

- Oczywiście – odparłam. – To tylko praca. Draco jest moim szefem.

Wmawiaj to sobie dalej, odezwał się irytujący głos w mojej głowie. Pogoniłam go gdzie pieprz rośnie.

- W takim razie cieszę się, że sobie to wyjaśniłyśmy.

Wcale nie byłam tego taka pewna.

* * *

Wiadomość o chorobie taty była dla nas wszystkich szokiem. Skrzętnie ukrywał przed nami, że źle się czuje, albo bagatelizował swoje objawy. Długo obwiniałam się o to, że niczego nie zauważyłam, ponieważ nie było mnie przy nim. A przecież studiowałam medycynę i pracowałam w szpitalu. Mugolskie przysłowie mówi: „Szewc bez butów chodzi”.  Ja nie zauważyłam, że mój najukochańszy tata jest chory, choć próbowałam zmniejszyć swoje poczucie winy, przypominając sobie, jak prosiłam mamę, która opowiadała mi przez telefon, że tata znowu źle się poczuł, żeby zaciągnęła go na badania. To nie działało.

A później było za późno. Diagnoza. Chemia. Tata nikł w oczach. Codziennie przed snem płakałam w poduszkę, nie mogąc pogodzić się z tym, że nie zareagowałam wcześniej. Bo byłam zajęta, zapracowana, bo sypiałam po sześć godzin na dobę i ciągle się czymś martwiłam. Bo Ron mnie nie wspierał. Te argumenty nie wystarczały.

Wzięłam się w garść. Uzbierałam całą potrzebną mi wiedzę. Wyciągnęłam mnóstwo pieniędzy z konta i zrobiłam to, co musiałam – pojechałam ratować mojego tatusia. Zrobiłam to, czego nie potrafili mugolscy lekarze: spowolniłam gwałtowny postęp choroby, kolejne przerzuty. Dałam tacie kilka lat życia więcej. Tylko kilka. Ta myśl zżerała mnie od środka.

Tato walczył dzielnie jeszcze zanim zdecydowałam się na wyjazd do Zurychu. Nadal walczył, gdy stamtąd wróciłam. Uśmiechał się, doceniał życie. Kazał mi się sobą nie przejmować i nie zadręczać. Po wielu miesiącach przeszłam nad tym do porządku dziennego, choć ciągły ucisk i niepokój pozostał.

Później na głowę zwaliło mi się jeszcze więcej problemów.

Jeszcze później poznałam Trevora, który dał mi nadzieję na wyzdrowienie taty, a następnie brutalnie ją zdeptał.

* * *

Relacje między mną a Trevorem stały się skomplikowane. To znaczy bardziej niż do tej pory. Z jednej strony byłam mu wdzięczna za wynalezienie eliksiru, z drugiej wkurzona, że tak bardzo upiera się przy decyzji Ministerstwa. Kto jak kto, ale ja wiedziałam dobrze, że przy pracy nad lekiem nie zawsze przestrzegał prawa. A ja nie zamierzałam nikomu paplać, że otrzymałam od niego dawkę, by uzdrowić mojego tatę. Uparł się i nie rozumiałam dlaczego.

- Przecież ci zapłacę – powiedziałam nawet w pewnym momencie. Pozostawał nieugięty. Nie mogłam pogodzić się z porażką.

- Przykro mi, że nie mogę nic w tej sprawie zrobić – mówiła Lucy. – Trevor to debil.

Siedziałam właśnie przy swoim biurku w pracy i zawiesiłam wzrok gdzieś w przestrzeni, wyszukując mocnych argumentów, które mogłyby go przekonać. Drzwi do gabinetu Malfoya otworzyły się, przywołując mnie do rzeczywistości. Spojrzałam na niego z koniuszkiem pióra w ustach, oprzytomniałam i usiadłam prosto.

- Do roboty, Granger. – Uniósł sugestywnie brwi.

Prawdę mówiąc moje godziny pracy już się skończyły. Głowiłam się nad tym, jak dotrzeć do prezesa tej głupiej korporacji, zajmującej się strojami sportowymi, by w końcu zgodził się na współpracę. Moje myśli uciekały jednak ciągle do Trevora i lekarstwa, a rozwiązanie problemu widziałam tylko jedno… i nie mogłam się go podjąć.

Malfoy rozłożył się na kanapie dla gości. Potarł w zamyśleniu podbródek.

- Powiedz mi, jak to możliwe, że niezadowolenie tego idioty z zarządu rośnie wprost proporcjonalnie do sukcesów mojego działu?

Malfoy wciąż narzekał na tego mężczyznę. Jerome Walter miał spore udziały i spory wpływ na decyzje zarządu. A teraz uwziął się na Malfoya. Przynajmniej jego zdaniem.

- Nie podpadłeś mu czymś przypadkiem?

Skrzywił się.

- To było dawno temu. Ja i jego córka…

- Ugh! Stop!

Rzucił mi rozbawione spojrzenie.

- Granger, jestem żonaty. Powstrzymaj te sprośne myśli. Hm, powiedzmy… że mieliśmy małą różnicę zdań. Polyanna poczuła się urażona, obiecała też, że mnie zniszczy, i chyba próbuje to zrobić za pomocą tatusia. - Prychnął. - Żałosne. Powiedz mi, Granger, czy takie groźby spełnia się, chowając się za tatkiem?

- Co? - Słowo „tata” trochę mnie rozstrajało.

- Ziemia do Granger. Chyba za dużo ostatnio pracujesz. I te cienie pod oczami? Zdradź mi, ten urlop, który jest ci koniecznie potrzebny, poświęcisz na wizytę w spa?

Jego docinki, choć często mnie rozbawiały, tym razem nawet nie potrafiły zirytować. Wszystko spływało po mnie jak po kaczce.

- Nie wzięłabym wolnego, żeby wylegiwać się w błocie – odparłam.

- No tak. - Złożył ręce na piersi. - Nudna Hermiona Granger na pewno udaje się na misję ratowania świata. Na przykład na protest przeciwko złemu traktowaniu kangurów czy czegoś tam. Przecież w innym przypadku nigdy w życiu nie poprosiłaby o wolne.

Patrzył na mnie wyzywająco. Nie chciałam podnieść rzuconej przez niego rękawicy. Westchnęłam.

- Słuchaj, mówiłam już, że jadę do rodziców. Wszelkie inne szczegóły nie są ci do niczego potrzebne.

- Dobra.

Zacisnął usta. Opuściłam wzrok na swoje dłonie. Naprawdę nie mam pojęcia, jak do tego doszło, ale tuż obok nich na biurku rozprysła się moja łza.

Malfoy prowadził jakiś monolog mający na celu mnie ośmieszyć, a ja walczyłam ze łzami zbierającymi się w moich oczach. Było ich mnóstwo i nie potrafiłam nad nimi zapanować. Łaskotały mnie w policzki i lądowały na biurku – kap, kap, kap. Bałam się wykonać jakiś ruch w celu ich wytarcia. Proszę, żeby tylko Malfoy się nie zorientował, żeby się nie zorientował...

- ...i to akurat w momencie, kiedy… Granger? - Zacisnęłam oczy. Usiadł na kanapie, pochylił się w moim kierunku, próbując zajrzeć mi w twarz. Czułam na sobie jego palący wzrok. - Granger, ty płaczesz?

W odpowiedzi moim ciałem wstrząsnął szloch. Malfoy poderwał się z kanapy i podszedł do mnie, wciąż mówiąc.

- Granger, ja nie chciałem… No, daj już spokój… Wiesz, że gadam głupoty… - Stanął nade mną i najwyraźniej nie wiedział, jak ma się zachować. Przestąpił z nogi na nogę i zaklął szpetnie. - Wiesz przecież dobrze, że jestem trochę szorstki i… nie chciałem powiedzieć niczego… - Plątał się w słowach. Gdybym nie była w takiej rozsypce, uznałabym to nawet za zabawne.

Niepewnie położył mi dłoń na ramieniu i wykonał dziwny ruch, coś pomiędzy poklepaniem a pogładzeniem. Zaczęło mi ciec z nosa. Przepięknie. Pochyliłam się do torebki, by wydobyć z niej chusteczki. Wydmuchałam hałaśliwie nos.

Właściwie nie mam pojęcia, dlaczego tak się rozkleiłam. Może to nieznośne poczucie rozczarowania, którego tak często już w życiu doznawałam. Tym razem nie potrafiłam się z tym pogodzić. Z moich oczu ciągle spływały łzy, choć starałam się je powstrzymać.

Przecież już odbiłam się od dna. Nie powinnam znów się tak czuć. To nie w porządku.

- Jak przestaniesz płakać, dam ci podwyżkę – dobiegł mnie na wpół karcący, na wpół przejęty głos Malfoya. Parsknęłam śmiechem przez łzy.

- Nie wierzę w ani jedno twoje słowo – odchlipałam. Moja pierś falowała śmiechem i szlochem. Usta nie wiedziały, czy wygiąć się w górę, czy w dół. – I jesteś beznadziejnym pocieszycielem.

- Co mam robić? – Wzruszył ramionami. – Umiem być dyrektorem i sprawnie zarządzać działem, wydawać polecenia, negocjować umowy, opracowywać strategie i odnosić sukcesy. Ale kiedy przechodzi do kobiet… - Pokręcił głową. – Jedna wielka zagadka.

Uśmiechnęłam się. Już się nie trzęsłam.

- Możesz paplać, rozpraszasz moją uwagę. I, na litość boską, przestań mnie poklepywać po ramieniu jak jakiegoś konia. – Natychmiast zabrał rękę. Usiadł na biurku. Teraz patrzył na mnie z góry.

- No, to o co chodzi? Domyślam się, że nie wprawił cię w taki humor ten dupek od sportowych gatek.

O nie, zwierzanie się Malfoyowi to już lekka przesada. Wstałam i zaczęłam porządkować papiery, prawie wyrównując poziom naszego wzroku. Nienawidziłam, gdy patrzył na mnie z góry.

- Granger?

- Nie chcę o tym rozmawiać, okej?

Przytrzymał moją dłoń sięgającą po kolejny dokument. Chcąc nie chcąc spojrzałam mu w oczy. Nasze twarze znalazły się zbyt blisko siebie, było mi niezręcznie.

- Przed chwilą płakałaś. Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. O co chodzi?

Zwiesiłam głowę. Nie mogłam uwierzyć, słysząc, jak moje usta wypowiadają te słowa:

- Mój tata jest bardzo chory.

Zapadła cisza.

- Przykro mi. – Malfoy wzmocnił uścisk mojej dłoni. – Co mogę zrobić?

Stanowczo zbyt blisko. Widziałam delikatne, złote piegi na jego nosie i policzkach. Z daleka niemożliwe do dostrzeżenia. Było ich mnóstwo.

- Nic – odparłam. – Ja też nie mogę nic zrobić.

- Na pewno jest jakaś możliwość… wystarczy pociągnąć za sznurki, zapłacić…

Boleśnie przypomniałam sobie, że on pochodzi z zupełnie innego świata. Takiego, w którym wszystko jest możliwe. Ale w tym wypadku się mylił. Niemal wyrwałam dłoń spod jego dłoni i cofnęłam się, by zwiększyć dystans pomiędzy nami. Pokręciłam głową.

- Nie. I naprawdę nie chcę o tym mówić.

Zapadła cisza. Byłam świadoma tego, że Malfoy przygląda mi się i zastanawia się nad całą tą sytuacją. Nie powinnam była mu niczego mówić. W pomieszczeniu atmosfera zrobiła się tak gęsta, że można by ją kroić nożem.

- Idę zrobić sobie kawę. Chcesz też?

Uciekłam najszybciej, jak było to możliwe. Dopiero w cichej, sterylnej kuchni odetchnęłam. Wyglądało na to, że tylko my dwoje z całego działu postanowiliśmy zostać po godzinach. Gabinety i korytarze, które mijałam, były opustoszałe. Czekając, aż ekspres wypluje z siebie kawę, zagapiłam się w okno.

Wiedziałam, co muszę zrobić dla taty. Trevor nie chciał się zgodzić na udostępnienie mi eliksiru. Musiałam więc go wykraść. Było mi niedobrze na samą myśl o tym, w końcu zawsze brzydziłam się uczynkami niezgodnymi z prawem i sumieniem. Nie widziałam innego wyjścia. Wolałam żyć z myślą, że zniżyłam się do kradzieży, niż z taką, że nie zrobiłam tego, by uratować tatę.

- Jesteś głodna?

Aż podskoczyłam na dźwięk głosu Malfoya. Na policzki wpełzła mi czerwień zażenowania, zupełnie jakby przyłapał mnie na czymś niedozwolonym. Odwróciłam się szybko do ekspresu i podstawiłam pod niego drugą filiżankę. Jak na zawołanie zaburczało mi w brzuchu. Z tego całego zaabsorbowania lekarstwem i „dupkiem od sportowych gatek”, zupełnie wyleciało mi z głowy jedzenie.

- Trochę – odparłam niezgodnie z prawdą. Uświadomiłam sobie, że umieram z głodu.

- Może być pizza? Jak to się… A! – Kiedy na niego spojrzałam, walczył z ulotką pizzerii. Nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu.

- Poczekaj, daj mi to…

- Dam sobie radę! O, havanana…

- Chyba havana.

- Chyba śnisz.

Dwie godziny później siedzieliśmy na kanapie. Pomiędzy nami leżał ogromny karton z resztkami pizzy, której żadne z nas nie potrafiło w siebie wmusić. Czułam, że mój brzuch zaraz pęknie. Nie miałam najmniejszej ochoty już nigdy wstawać z tej kanapy.

- A pamiętasz, jak Finnigan raz po raz powodował wybuch kociołka? – pytał Malfoy. Zaśmiałam się razem z nim. Mój przepełniony żołądek zaprotestował bólem.

- Tyle razy mu tłumaczyłam, że należy przestrzegać kolejności dodawania składników, a on nadal swoje. – Pokręciłam głową z niedowierzaniem. – Byłoby prościej, gdyby ludzie raczyli słuchać moich rad.

- Och, no tak, teraz już rozumiem, czemu zostałaś uzdrowicielką. – Zrobił pauzę, budując napięcie. – Wszystko po to, żeby móc bezkarnie rozkazywać pacjentom i nazywać to „zaleceniami lekarskimi”.

Nawet ja zaśmiałam się z jego słabego żartu, choć zrobiło mi się trochę przykro. Czy naprawdę ludzie odbierali mnie jako sztywniarę?

- Potrafię być zabawna, wiesz – powiedziałam, podążając za swoimi myślami. – Kiedyś, jeszcze w Hogwarcie, ukarałam Rona za romansowanie z Lavender zgrają wściekłych ptaszków. Kiedy już ochłonął i przeszła mu złość… oraz Lavender! Zaśmiewał się do rozpuku.

Malfoy nie wyglądał na zachwyconego. Jego mina wyrażała raczej politowanie.

- Granger, jeśli to uważasz za super zabawne, to naprawdę jesteś najnudniejszą osobą, jaką znam.

Nie chciałam być nudna w jego oczach. Podjęłam kolejną próbę.

- No dobrze, to co powiesz na to… Kiedy robiłam Ronowi kanapki, lubiłam dodawać im buźki. Oczy z oliwek, nos z ogórka, uśmiech z papryki… takie różne. Albo talerz owoców! Oczy to plasterki ananasa, włosy z plastrów arbuza, nos z kiwi, bananowy uśmiech…

Pokręcił głową. Na jego twarzy gościł uśmiech, w oczach widziałam coś ciepłego, co sprawiało, że aż się roztapiałam.

- Jesteś szalona, Granger. Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo trzeba być pokręconym, żeby… - Urwał, a po chwili zorientowałam się dlaczego. Z korytarza dochodził nas stukot obcasów, zbliżający się z każdą chwilą. Wymieniliśmy zaskoczone spojrzenia. Zerknęłam jeszcze na zegarek ścienny, wskazujący godzinę dwudziestą, omiotłam spojrzeniem idealnie wysprzątane biurko, sosy i papierki zalegające na stoliku, prawie puste pudło pizzy, nasze porozrzucane po podłodze buty. W progu stanęła Astoria, a ja poczułam, jak lodowaty ciężar wpada mi wprost do żołądka.

Nie wyglądało to najlepiej.

W zasadzie wyglądało to tragicznie.

Astoria przystanęła, złożyła ramiona na piersi i uniosła wysoko brwi. Niczym fala, dotarł do mnie zapach jej słodkich perfum – najpierw delikatnie, jakby zapowiedź na horyzoncie, później uderzył z całą mocą. Patrzyła prosto na Malfoya.

- To tak pracujesz do późna, kochanie? – spytała przesłodzonym głosem.

- Astorio, skarbie.

Malfoy z twarzą pokerzysty podszedł do żony i pocałował ją w policzek. Miałam wrażenie, że strasznie głośno oddycham, więc starałam się nabierać i wypuszczać powietrze jak najciszej. Najgorsze było to, że wiedziałam, iż nie robiliśmy niczego niewłaściwego, a jednak paliło mnie poczucie winy.

To mój szef. Jestem jego asystentką. Pomagam mu w pracy, nic więcej…

Czy aby na pewno? Mój wzrok padł na karton pizzy, uwalniający charakterystyczny, przyjemny aromat ciepłego ciasta, sera i dodatków.

- Zgłodnieliśmy, pracując. Masz ochotę na pizzę? Trochę jeszcze zostało – trajkotał Malfoy.

Skompletowałam swoje buty. Wstałam z kanapy i wygładziłam spódnicę. Uniosłam dumnie głowę, uśmiechnęłam się przyjaźnie. To najwyższy czas, żebym wróciła do domu.

- Ja już pójdę – powiedziałam. Chwyciłam płaszcz i torebkę. W drzwiach spojrzenia moje i Astorii się skrzyżowały. Gdyby wzrok mógł zabijać, już padłabym martwa. Rzuciłam szybkie pożegnanie i uciekłam stamtąd jak tchórz.

Nie zniknęłam jeszcze na dobre, kiedy dobiegł mnie syk Astorii. Nie mogłam zrozumieć słów. Nie chciałam zostawiać go z nią. Dlaczego się z nią ożenił? Dlaczego nie mógł być sam? Wszystko byłoby o wiele prostsze.

To znaczy co „wszystko”?

* * *

Egzaminy na uzdrowiciela zdałam śpiewająco. Wciąż nie mogłam uwierzyć w te wszystkie „wybitne” na moim arkuszu. Zerkałam na nie raz po raz, tak jakby w którymś momencie miały zniknąć. Tak się jednak nie działo. Wypełniający mnie balonik szczęścia rósł z każdą chwilą.

Harry, Ron i Ginny wydali na moją cześć zaimprowizowane przyjęcie. W salonie Potterów rosły góry sałatek, chipsów, ciast i ciasteczek, wraz z kolejną przybywającą osobą. Zaprosili mnóstwo naszych znajomych z Hogwartu, pozostałych Weasleyów, a nawet moich współpracowników z Munga. Kilkoro z nich odmówiło, gdyż nie pozwalała im na to praca lub inne obowiązki, ale byłam zdumiona, jak wielu zdołało się pojawić.

Nawet sama Agnes Thornton poświęciła mi kilka minut ze swojego życia. Odnalazła mnie w kącie, sączącą razem z Ginny szampana, i poprosiła na kilka słów na osobności.

- Moje gratulacje – powiedziała po raz kolejny, kiedy otulone kurtkami wyszłyśmy na balkon. Wyglądała na zmęczoną, ale uśmiechała się szczerze. – Oczywiście rozmawiałam już z dyrekcją szpitala, zgodzili się na zatrudnienie cię w charakterze pełnoprawnego uzdrowiciela.

Aż pisnęłam i rzuciłam się jej na szyję.

- Dziękuję, dziękuję! – wykrzykiwałam.

- Zarobki początkowo nie będą wysokie, ale myślę, że bardzo szybko dostaniesz podwyżkę. Jesteś niezwykle utalentowana, sumienna i wróżę ci niesamowitą przyszłość.

Szampan i dobre nowiny huczały mi w głowie. Podskakiwałam jak nastolatka na koncercie swojego idola. Czułam się tak, jakby moje żyły zamiast krwi wypełniały bąbelki od szampana. Byłam jak naelektryzowana.

Jeszcze długo po tym, jak pani Thornton opuściła przyjęcie, wychylałam się przez balkonową barierkę i szczerzyłam zęby w uśmiechu. Właśnie taką znalazł mnie Ron. Objął mnie od tyłu, przyprawiając o palpitacje serca.

- Przestraszyłeś mnie! – zaprotestowałam i odwróciłam się w jego objęciach.

Kilka tygodni starania się o przebaczenie Rona zaskutkowało tym, że znów byliśmy szczęśliwi. Choć miałam na głowie naukę do egzaminów i ogrom pracy w Mungu, zawsze czekał na niego ciepły posiłek i dobre słowo z mojej strony. Kochaliśmy się częściej niż kiedykolwiek wcześniej, w różnych miejscach i różnych pozycjach, o jakich nawet mi się nie śniło. W końcu byliśmy szczęśliwi.

- Kochanie, zamarzniesz. Masz lodowate ręce. – Uniósł moje dłonie do ust i ucałował zgrabiałe palce, nie spuszczając wzroku z moich oczu.

- Dostałam tę pracę, Ron – wypaliłam. – Jestem uzdrowicielką! To już oficjalne!

- Bardzo się cieszę.

Przytulił mnie, ale okazał trochę mniejszy entuzjazm, niż się spodziewałam. Odsunęłam się na odległość wyciągniętej ręki.

- Ron? Marzyłam o tym.

Utrzymywał na ustach przyklejony uśmiech. W jego oczach widziałam niezadowolenie. Nie mogłam w to uwierzyć. Chciałam spytać prosto z mostu, o co znowu, do jasnej ciasnej, mu chodzi, ale nie chciałam psuć atmosfery między nami.

- Po prostu myślałem, że teraz spędzimy trochę więcej czasu razem? – Na końcu zdania czaiło się zapytanie. Uśmiechnęłam się.

- Głuptasku. To, że dostałam pracę, nie oznacza, że nie będę już miała czasu dla ciebie.

- No tak, ale… - Uszy mu poczerwieniały. – Wiesz… To zawsze inaczej, jak kobieta opiekuje się domem, rodziną…

- Nie, nie, poczekaj. – Oparłam ręce na biodrach. Bąbelki we mnie stopniowo pękały. Obiecałam sobie, że nie dam się wyprowadzić z równowagi i nie pozwolę na zepsucie mojego dnia. – Rozmawialiśmy już o tym, Ron. Jeszcze za wcześnie na dzieci i za wcześnie na to, żebym zrezygnowała ze swojej szansy, z robienia tego, co kocham. Rozmawialiśmy o tym – powtórzyłam z naciskiem.

- Harry i Ginny są szczęśliwi – powiedział, jakby to był najlepszy argument na świecie. – Planują kolejne dziecko. Może ja też tego chcę?

Zacisnęłam usta, powstrzymując słowa cisnące się na język. Jesteś szowinistyczną świnią, Ron. Nie dopuszczasz do siebie myśli, że kobieta może coś osiągnąć, że chce się rozwijać. Że może robić karierę, zamiast gotować dwudaniowe obiady, na dodatek z przystawką i deserem, w międzyczasie doglądając piątkę plączących się pod nogami dzieci i piorąc twoje brudne skarpetki. Myślałam, że mnie znasz, że wiesz, co dla mnie jest ważne. Myślałam, że bierzesz mnie na poważnie. Nie powiedziałam tego, tylko patrzyłam na niego w milczeniu, próbując przekazać mu to wszystko bez słów.

- Kiedyś byłeś dumny z moich osiągnięć – rzuciłam tylko pogodnym tonem.

- Kiedyś byliśmy w Hogwarcie – odparł. Tak jakby skończenie szkoły miało równocześnie zakończyć moją „błazenadę”. Nie mogłam uwierzyć, że tak mało o mnie wiedział i tak mało rozumiał.

- Wiesz co? Nie będę o tym z tobą teraz rozmawiać. Dzisiaj jest mój dzień i zamierzam dobrze się bawić.

Zostawiłam go samego na balkonie i wróciłam do salonu, wpadając w centrum zainteresowania moją osobą. Cały wieczór Ron rzucał mi pełne wyrzutu spojrzenia, ale starałam się nie zwracać na niego uwagi. Przejdzie mu, myślałam sobie. Przekonywałam samą siebie, że coś go po prostu ugryzło. Przecież wiele razy mówił mi, że jestem najinteligentniejszą osobą, jaką zna, zwłaszcza w momentach, gdy ratowałam mu tyłek. Musiał mieć świadomość tego, że nie może mieć mnie tylko dla siebie. Że inni ludzie też mnie potrzebują, a to daje mi satysfakcję i szczęście.

Tej nocy spał na kanapie.

* * *

Po powrocie z pracy nie czułam się najlepiej. Falami opanowywało mnie mdlące poczucie winy – po pierwsze z powodu tego, co zamierzałam zrobić, po drugie z powodu Malfoya. Na przywitanie Trevora, który przemknął z kawą z kuchni do swojego pokoju, odpowiedziałam tylko niezrozumiałym mruknięciem. Wbijałam wzrok w jego plecy, w duchu wykrzykując swoje żale. Lucy pracowała.

Zadzwonił telefon, więc go odebrałam. Nie sądziłam, by Trevor się do tego palił.

- Chciałem tylko się upewnić, że wszystko u ciebie w porządku – powitał mnie głos Malfoya, na którego dźwięk przeszły mnie ciarki. Wyszczerzyłam się do słuchawki jak głupi do sera.

- A co miałoby nie być w porządku? – spytałam.

- Odprowadziłbym cię, gdyby nie Astoria. – Wyczuwałam w jego głosie nutkę niezadowolenia.

- Hej, umiem sama wrócić do domu! – zaprotestowałam.

Westchnął.

- Jest późno, ciemno, a ja zatrzymałem cię dłużej w pracy. Należała ci się eskorta.

- Dobra, dobra – przerwałam mu. – Lepiej powiedz mi, czy Astoria dała ci popalić.

Zamilkł na chwilę, a następne słowa wypowiedział ściszonym głosem, jakby z wahaniem.

- Powiedziałaś jej o Malediwach?

Nie tego się spodziewałam. Wyobraziłam go sobie – stojącego w jakimś ogromnym holu ze słuchawką przy uchu, rozglądającego się, czy jego żona przypadkiem nie nadchodzi. Miał idealnie ułożone włosy, na powrót ciasno zawiązany krawat, stał prosto i sztywno, jak rasowy biznesmen.

- Tak. Myślałam, że wie.

Znów westchnął.

- Nie wiedziała.

- Domyśliłam się.

Dzieliło nas wiele kilometrów, a razem z nimi cisza. Słyszałam tylko jego oddech, on zapewne też słyszał mój. Nie było mi niezręcznie, a raczej… czułam się spokojniej, jakkolwiek dziwnie mogło to brzmieć. Jego obecność była namacalna.

W końcu odchrząknął.

- Muszę kończyć. Widzimy się jutro, tak?

Kiwnęłam głową. Później zdałam sobie sprawę z tego, że on tego nie widzi, ale kiedy wydobyłam z siebie głos, towarzyszył mi już tylko sygnał urwanego połączenia.

Wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam samotnego, zakapturzonego człowieka, opartego o przeciwległy budynek. Zdawało mi się, że patrzył na mnie, i poczułam nagły, niewytłumaczalny niepokój, ale już po chwili odszedł i zniknął za rogiem.

* * *

Trevor praktycznie nie opuszczał pokoju. Dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę, jak ciężko zastać jego pokój pusty. Do łazienki wychodził sporadycznie i na krótko. Nie chciałam włamywać się tam, kiedy gotuje coś w kuchni, która znajdowała się bardzo blisko. Wszystko wskazywało na to, że w ciągu kilku ostatnich dni wyszedł tylko do Ministerstwa, żeby opatentować swój wynalazek.

Kończył mi się czas. Musiałam wymyślić coś innego, coś z użyciem magii. Było mi przykro z tego powodu i naprawdę nie miałam ochoty robić krzywdy Trevorowi. To jedyne wyjście.

Zdecydowałam się na eliksir nasenny. Z bólem serca weszłam do kuchni, gdy przygotowywał standardową, wieczorną kawę. Małą fiolkę schowałam w kieszeni swetra, ubranego na piżamę. Uśmiechnęłam się przyjaźnie.

- Jak długo jeszcze zostaniesz w Londynie? – zagaiłam rozmowę.

Obrócił się na dźwięk mojego głosu, wyglądał jak przestraszone zwierzątko. Musiałam wytrącić go z głębokiego zamyślenia. Jego oczy były zaczerwienione i podkrążone. Pomyślałam, próbując zmniejszyć wyrzuty sumienia, że tak naprawdę przyda mu się kilka godzin spokojnego snu.

Zanim odkryje, co zrobiłam.

- Nie wiem – odpowiedział. – Na razie nie zamierzam nigdzie wyjeżdżać.

Przeczesał włosy dłonią, odgarniając je do tyłu. Naprawdę wyglądał na zmęczonego.

Różdżkę miałam ukrytą w rękawie. Gdy się odwrócił, rzuciłam na niego szybkie zaklęcie konfundujące. Zachwiał się, a ja zacisnęłam powieki. Ile razy w życiu użyłam tego zaklęcia? Za każdym miałam ogromne wyrzuty sumienia. Oczywiście jeśli nie chodziło o samoobronę, a o zrealizowanie własnych celów.

Kiedyś skonfundowałam Cormaca McLaggena, by umożliwić Ronowi dostanie się do drużyny quidditcha. Wmawiałam sobie, że cel uświęca środki i że postąpiłam dobrze, że McLaggen to pyszałkowaty, zbyt pewny siebie ślimak i nie zasłużył na pozycję obrońcy. Wynajdywałam setki powodów, dlaczego moje postępowanie było słuszne. Nie przyćmiewało to najgłębiej schowanej we mnie pobudki – po prostu go nie lubiłam. Wstydziłam się za siebie.

Z Trevorem było jeszcze trudniej. Trevora lubiłam i darzyłam szacunkiem i nie chciałam działać na jego niekorzyść, nie chciałam go oszukiwać ani do niczego zmuszać. Zawahałam się. Wzięłam głęboki wdech, później długi wydech, próbując zagłuszyć sumienie.

- Ups. – Trevor zaśmiał się, kiedy uderzył bokiem o stół. Zaczął go przepraszać, a ja wykorzystałam szansę. Wlałam kilka kropel eliksiru słodkiego snu do jego kubka, później cofnęłam się, nim zdążył zauważyć, że w ogóle się ruszałam.

Szczęka bolała mnie od uśmiechu. Miałam wrażenie, że z minuty na minutę przeradza się on w grymas. Trevor otrząsnął się z zamroczenia i skrzywił się.

- Ale jestem zmęczony! – Przyjęłam jego usprawiedliwienie delikatnym skinieniem głowy. Uniósł kubek z kawą, jakby wznosił toast. Okulary na jego nosie były przekrzywione, co zdawało się mu nie przeszkadzać. Wyszedł z kuchni. W skupieniu nasłuchiwałam jego kroków, trzasku zamykanych drzwi do pokoju, a później chaotycznej krzątaniny. Usiadłam przy stole, złożyłam dłonie przed sobą.

Dochodziła dziesiąta.

Czas rozwlekał się jak kłębek wełny, długą, kolorową nitką oplatając mój umysł. Uwięzione myśli szarpały się na wszystkie strony, rozciągały i urywały. Nie mogłam żadnej z nich przyjrzeć się na dłużej. Miałam wrażenie, że zaraz wybuchnie mi głowa.

Minęło pięć minut. Dziesięć. Wciąż słyszałam Trevora. Może jeszcze nie spróbował kawy. Eliksir powinien wywrzeć natychmiastowy skutek. Może nigdy jej nie wypije.

Po piętnastu minutach zapadła cisza.

Po następnych trzydziestu było już po wszystkim. Zamknęłam drzwi, zaciskając dłoń na rączce walizki.

Idę do ciebie, tato.