Jesteś: 9. Czarujący

Dzień zaczął się katastrofalnie. Ja, Hermiona Granger, zaspałam.

Zerwałam się z łóżka i przeklinając, co było zupełnie nie w moim stylu, rzuciłam się do łazienki, by wziąć szybki prysznic i uszykować do wyjścia. Stałam w strugach lodowatej wody, próbując się dobudzić. Nie podobała mi się perspektywa pójścia do spa zamiast do pracy. Stanowisko asystentki zajmowałam dopiero od niedawna. Było mnóstwo spraw, o których jeszcze nie miałam pojęcia i które chciałam zgłębić, na co nie pozwalał mi szef. Nie zasłużyłam na relaks, nawet jeśli były to moje urodziny.

Co prawda nie powinnam sobie wyobrażać za dużo. Ważniejsze od moich urodzin było spotkanie Malfoya z Charlesem Hollisem. Zdążyłam się już zorientować, że umowa z tym biznesmenem to żyła złota nie tylko dla firmy, ale przede wszystkim dla samego Malfoya. Wyciągnęłam wnioski z podsłuchanej rozmowy między nim a Islą. Może nie chciał się do tego przyznać, ale jego wizerunek leciał na łeb na szyję, a ten potrzebował szybkiej poprawy i potwierdzenia kompetencji w faktach. Kto śmiałby wyrzucić czy zdegradować faceta, który zapewnia tak obiecujące kontrakty?

Cholera jasna. Otworzyłam zaspane oczy, by powrócić do rzeczywistości. Moje nogi wymagały natychmiastowego golenia!

Kiedy wreszcie wyszłam z łazienki, zawinięta w ręcznik, było później niż się spodziewałam. Cisnęłam torbę na środek pokoju i rzucałam do niej w pośpiechu rzeczy, które były mi potrzebne do wyjścia. Strój kąpielowy, ręcznik, klapki, bielizna na zmianę, dezodorant… Większość z nich nie trafiała do torby, a obok niej. Przewiesiłam przez ramię dobrane części garderoby i właśnie zmierzałam do łazienki, by się ubrać, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Znieruchomiałam.

Nie, to się nie dzieje naprawdę. Mój wzrok padł na ubranie, którego nie zdążyłam założyć, torbę i porozrzucane na ziemi rzeczy, niepościelone łóżko, a następnie na spoczywającą na stoliku różdżkę. Ułamek sekundy zajęło mi podjęcie decyzji o jak najszybszym dotarciu do niej. Pukanie rozległo się po raz kolejny.

- Chwileczkę! – krzyknęłam. Machnęłam raz, by schować pościel, drugi, by poukładać na kanapie poduszki, trzeci, żeby zapakować torbę. Przysięgam, że zajęło mi to kilka sekund, a ktoś znów natarczywie zapukał do drzwi. Miałam ogromną nadzieję, że to nie Malfoy, a tylko któryś z sąsiadów. Cisnęłam ubrania na kanapę i schowałam pod nimi różdżkę. Na boso i w ręczniku podbiegłam do drzwi i otworzyłam je.

To był Malfoy. Przez wąską szparę w drzwiach widziałam wyraźnie jego wykrzywioną grymasem twarz. Kto go w ogóle wpuścił do klatki? Co za nieodpowiedzialni ludzie, pewnie znowu nie zamknęli drzwi.

- No nareszcie, Granger, ile można… - Najwyraźniej w tym momencie dostrzegł, w co jestem ubrana. Zamknął na chwilę usta, by ułożyć je w uśmieszek. Przygotowywał się zapewne do wygłoszenia zjadliwego komentarza.

- Daruj sobie – ostrzegłam go. – Miałam ciężką noc i nie zdążyłam się przygotować, okej? A ty nie musiałeś przychodzić tak wcześnie.

- Jest jedenasta.

Wzruszyłam ramionami i poczułam, jak ciasny dotąd splot ręcznika się poluzowuje. Zła na siebie, że nie postanowiłam najpierw się ubrać, a dopiero później pakować, przytrzymałam go ręką i cofnęłam się, chowając za drzwiami, które otworzyłam szerzej, zapraszając Malfoya do środka. Wszedł nieśpiesznie, przyglądając się małemu przedpokojowi i zatrzymał się na progu pokoju. Wyminęłam go, by zabrać z kanapy ubranie. Byłam świadoma jego wzroku, a jeszcze bardziej tego, że pod ręcznikiem nie mam absolutnie nic. Powtarzałam sobie, że jesteśmy dorosłymi ludźmi, a Malfoy na pewno nie raz widział gołą kobietę. Zresztą nawet nie byłam zupełnie naga.

- Ręcznik ci się podwinął. – Skamieniałam na te słowa, serce zabiło mi mocniej. Wykręciłam głowę do tyłu, by ocenić rozmiary zniszczeń, i napotkałam rozbawiony wzrok Malfoya. – Spokojnie, tylko żartowałem.

- Mało śmieszne te twoje żarty – powiedziałam, unosząc wysoko głowę. Odetchnęłam z ulgą. – Ile ty masz lat?

- Wystarczająco dużo, żeby różne rzeczy sobie wyobrażać.

Obrzuciłam go oburzonym spojrzeniem. Nadal sobie żartował, czy…? Uniósł ręce w geście obronnym.

- Czy możesz nie mieć takiej miny, jakbyś chciała mnie zamordować? Do stu dementorów, Granger, trochę luzu!

Tak, luzu. Mojemu ręcznikowi chyba się to podobało, bo zaczął się zsuwać. Chwyciłam go mocno, nie dopuszczając do najgorszego, i bezceremonialnie przeszłam przez pokój do łazienki, po czym nieco zbyt zamaszyście zamknęłam za sobą drzwi, wywołując głośny trzask. Drżącymi rękoma zaczęłam się ubierać, boleśnie świadoma tego, że za cienką ścianą jest Malfoy. Nie było sensu się malować, więc tylko rozpuściłam upięte do mycia włosy, by je rozczesać, po czym zaplotłam warkocz.

Kiedy wyszłam z łazienki, Malfoy stał przy komodzie, oglądając ustawione na niej zdjęcia. Jedno przedstawiające moich rodziców, drugie mnie i Lucy, a trzecie Rona. To właśnie to przechylał lekko, przyglądając się mu. Już dawno powinnam je podrzeć i wyrzucić, ale zawsze coś mnie powstrzymywało. Na co dzień praktycznie nie zwracałam na nie uwagi, teraz jednak poczułam się obnażona bardziej, niż w samym ręczniku.

- Zrobić ci herbatę albo kawę? – spytałam. Panowałam nad głosem lepiej, niż się spodziewałam. Malfoy odstawił zdjęcie i obejrzał się na mnie.

- Ręcznik zniknął, szkoda.

Skrzyżowałam ramiona na piersi i popatrzyłam na niego z przyganą, co najwyraźniej dostarczało mu mnóstwo rozrywki. Ha, ha, ha, tak się uśmiałam.

- Jeszcze chwila i cofnę propozycję.

Obserwowałam każdy ruch Malfoya, gdy rozsiadał się na kanapie. Czuł się tu trochę za swobodnie, co z kolei sprawiało, że ja czułam się nieswojo. Nie pasował do mojego mieszkania ani trochę, było dla niego za małe i zbyt ubogie. Wystarczy popatrzeć na ściany, które domagały się malowania, czy na trochę przestarzałe meble. Swoim ciałem zajmował większą część kanapy, wrażenie to potęgowały jego swobodnie rozparte na oparciu ramiona.

- Zaspałaś? – spytał, obrzucając mnie uważnym spojrzeniem. Było mi głupio się do tego przyznać, ale najwyraźniej sam udzielił sobie odpowiedzi. – Zrób sobie śniadanie, nie przejmuj się mną. Mogę wypić z tobą kawę.

Zdziwiona tym przejawem troski, obróciłam się i zniknęłam w kuchni. Choć może to za dużo powiedziane, gdy ma się aneks.

- A co z Hollisami? – zapytałam, wstawiając wodę.

- Mają lekkie opóźnienie.

Przyjęłam to skinieniem głowy. Wyciągnęłam dwa kubki, nasypałam do nich kawę i odstawiłam na bok, czekając na zagotowanie się wody. Zaczęłam przygotowywać sobie kanapkę, walcząc ze sobą, by nie podjąć tematu, który nie dawał mi spokoju od jakiegoś czasu. Nie wytrzymałam.

- Mogę cię o coś spytać?

Nie odważyłam się spojrzeć na Malfoya, który przytaknął. Słowa wylały się ze mnie, zanim zdążyłam je zatrzymać.

- Wiem, że to nie moja sprawa, ale czy ty i Astoria macie jakieś problemy?

Kiedy zerknęłam na niego, marszczył brwi.

- Dlaczego pytasz?

Potrząsnęłam głową. Intuicja.

- Po prostu takie odniosłam wrażenie. Jest chyba jakieś napięcie między wami, no i samo to, że na spotkanie z Hollisami zabierasz mnie, a nie ją...

Kiedy tylko to powiedziałam, zorientowałam się, że popełniłam błąd. Malfoy przybrał na twarz maskę bez wyrazu, tylko jego oczy zabłysły złowrogo. Zdecydowanie nie chciał drążyć tego tematu. Schowałam się głębiej w kuchni. Jako że razem z pokojem tworzyła literę L, w jej najdalszym kącie byłam dla Malfoya niewidoczna.

- To są sprawy między mną a moją żoną – powiedział jak robot.

- Przepraszam – mruknęłam tak cicho, że nie byłam pewna, czy mnie dosłyszał. Woda w czajniku się zagotowała, więc zalałam nasze kawy. Swoją zabieliłam mlekiem, Malfoya tylko posłodziłam połową łyżeczki cukru; nie miałam pojęcia, czy te pół łyżeczki cokolwiek zmieniało. Dlaczego nie mógł słodzić całej albo wcale?

- Masz dobry wpływ na Alice – podjął Malfoy, jakby nie zabił poprzedniej wymiany zdań. - Nie jestem pewny, czy ona i Astoria by się porozumiały.

- Jasne.

Nie chciałam wyrażać powątpiewania, ale nie było to takie proste. Malfoy musiał to zauważyć. Kiedy stawiałam przed nim kubek z kawą, miał niezadowoloną minę.

- Może i nie wszystko między nami jest w porządku – przyznał się.

Uniosłam brwi, ale nie skomentowałam tego. Kontynuował:

- Nie ma powodów do zmartwień. Wyjdziemy z tego.

- Skoro tak mówisz.

Przyniosłam sobie kanapkę i usiadłam na krańcu kanapy, jak najdalej od Malfoya. Mężczyzna uniósł kubek do ust i podmuchał na kawę. Była jeszcze za gorąca, żeby mógł ją wypić.

- Gdybyś pił z mlekiem, już miałaby odpowiednią temperaturę – rzuciłam bez namysłu. Popatrzył na mnie, jakbym zgrzeszyła.

- Mleko zabija smak i aromat prawdziwej kawy. To zwykła zbrodnia.

- Okej, co kto lubi.

Zjadłam śniadanie w milczeniu. Cisza między mną i Malfoyem ciążyła mi, czułam się skrępowana, ale nawet pojedyncze zdania, które wymienialiśmy, nie mogły sprawić, żeby atmosfera się rozluźniła. Co ty robisz, Hermiono?, pytałam samą siebie. To przecież Malfoy. Wróg.

Mężczyzna, któremu uratowałam życie, co w konsekwencji przekreśliło moją karierę i zniszczyło rodzinę, którą wtedy miałam. Jak mogłam być mu wdzięczna za pracę jako jego asystentka, skoro mogłam być teraz jedną z najlepszych uzdrowicielek w kraju?

To nie jego wina. To nie jego wina. To nie jego wina.

- Dobrze się czujesz?

Malfoy spoglądał na mnie z zaniepokojeniem. Popatrzyłam mu w oczy. Oddychałam szybko, nie mogłam nabrać powietrza, miałam wrażenie, że zaczynam się dusić - to znowu się stało – mój napad paniki. Pociemniało mi przed oczami. Wymusiłam uśmiech i odwróciłam wzrok. Spojrzenie jego jasnych tęczówek prześladowało mnie nawet kiedy zamknęłam oczy.

Oddychaj spokojnie. Tylko spokojnie. Wyjdziesz z tego.

- Wszystko w porządku – odpowiedziałam po kilku sekundach, odzyskując panowanie nad sobą. Już przez wiele miesięcy ataki nie wracały, ponieważ nauczyłam się radzić sobie z nimi. Teraz też udało mi się zablokować strach, zanim zdążył mną zawładnąć, byłam jednak wyczerpana.

To niepokojące, że dopadł mnie w towarzystwie Malfoya. On nie powinien tyle o mnie wiedzieć. Mógł to wykorzystać przeciwko mnie.

Przestań być taka nieufna. To nie jego wina. A on nie ma powodu, żeby cię znowu skrzywdzić.

- Nie powinniśmy już wychodzić? - spytałam. Malfoy spojrzał na zegarek, po czym skinął głową.

- Myślę, że to odpowiednia pora.

- Świetnie.

Zerwałam się z kanapy trochę zbyt gwałtownie, ale nie obchodziło mnie to. Zgarnęłam naczynia i zniknęłam w kuchni, gdzie mogłam pozwolić sobie odetchnąć. Nie rozumiałam, co się stało. Myślałam, że najgorsze mam już za sobą, a tutaj – proszę! – moje ciało zawiodło mnie w najmniej oczekiwanym momencie.

Nie mogłam ufać nawet sobie.

* * *

Odchyliłam się do tyłu na krześle, śmiejąc się. Wino w moim kieliszku zakołysało się, zbliżając niebezpiecznie do krawędzi. Czułam rozchodzące się po ciele uczucie błogości, specyficzne dla działania alkoholu. Odprężyłam się na tyle, żeby kilka minut wcześniej zsunąć ze stóp niewygodne szpilki i wkopać je pod stół. Zachowanie całkowicie nieodpowiednie w restauracji, tyle że jakoś się tym nie przejmowałam.

Naprzeciwko mnie siedział mężczyzna, którego wiele kobiet mogłoby opisać jako zniewalającego – wysoki, o nienagannej posturze, szerokich, umięśnionych barkach, seksownie zmierzwionych blond włosach, jasnych, bystrych oczach i interesującej twarzy – takiej, na którą przyjemnie było patrzeć. W tym mężczyźnie było coś więcej, niż wrażenie posiadania zasobnego konta, w każdym jego ruchu, spojrzeniu, słowie, widoczna była klasa i dobre wychowanie. Czy był księciem z bajki?

Otóż nie. Był Malfoyem.

Tyle że prawie całkowicie o tym zapomniałam.

Dzień minął zdecydowanie przyjemniej, niż się spodziewałam. Najwyraźniej potrzebowałam dnia wolnego (o ile można go tak nazwać, zważywszy na interesy, które miał do omówienia mój szef z nowojorskim przedsiębiorcą). Na szczęście ani ja, ani Alice nie uczestniczyłyśmy w prywatnej rozmowie, którą panowie odbyli w saunie, korzystając w tym czasie z dobrodziejstw masażu i zacieśniając więzy. Po dniu relaksu czułam się jak nowo narodzona, a uszy aż szczypały mnie od pikantnych ploteczek, które wymieniałam z nową znajomą.

Pod wieczór opuściliśmy spa i udaliśmy się do restauracji, by świętować podpisanie umowy. Siedzieliśmy we czwórkę przy stole do dziesiątej, kiedy to Hollisowie oświadczyli, że czas już na nich, i pożegnali się z nami jak ze starymi przyjaciółmi. Ja i Malfoy zostaliśmy sami, i jakoś żadne z nas nie śpieszyło się do wyjścia.

- Myślę, że przynosisz mi szczęście – wypalił w pewnym momencie Malfoy, pochylając się poufale w moją stronę. Zaśmiałam się w głos, tak jak nie odważyłabym się, gdyby w moim ciele nie krążył alkohol. Drewniane przepierzenie, po którym pięły się zielone pędy roślin, oddzielało nas od reszty restauracji tak, że można by zapomnieć o całym świecie.

- Oj przestań. – Nadal się śmiałam. – Nabierasz wprawy w negocjacjach, to wszystko. Twój urok osobisty też nieźle sobie radzi.

Malfoy przypatrywał mi się z cieniem uśmiechu błąkającym się na ładnie wykrojonych ustach, których nie wykrzywiał żaden grymas. Było mu bez niego do twarzy.

- Nie miałem pojęcia, że potrafisz się tak ślicznie śmiać.

Na ten komplement zareagowałam niepewnym uśmiechem i pociągnęłam kilka dużych łyków z kieliszka. Ciepło uderzyło mi do twarzy.

- Wtedy robi ci się dołeczek w policzku – ciągnął Malfoy. – I oczy ci błyszczą. I wtedy chciałbym…

Urwał i pokręcił głową, zmieszany. Co byś chciał? No co?, pytałam w myślach. Nie byłam pewna, czy powinien dokończyć zdanie.

Malfoy przywołał gestem przechodzącego kelnera i poprosił go o uzupełnienie naszych kieliszków. Momentalnie opróżniłam resztkę, którą miałam w swoim, i odstawiłam go na stół. Przez dłuższy czas mierzyliśmy się wzrokiem, nie odzywając się do siebie. W mojej głowie kłębiło się mnóstwo myśli, których nie odważyłabym się zwerbalizować.

Tak, spędzałam wieczór w restauracji z Malfoyem, zresztą nie po raz pierwszy. I był to całkiem miły wieczór po bardzo udanym dniu. Czułam się zupełnie rozluźniona, jak gdyby moje ciało przestało reagować obronnie na samą jego obecność. Mogłam zapomnieć, że jest Malfoyem, i udawać, że piję wino z moim szefem, z którym się lubimy. Z głębi sali dopływał do nas kojący dźwięk fortepianu. Patrzyłam w szaroniebieskie oczy mojego towarzysza i myślałam o tym, że czuję się dobrze.

Za dobrze.

Aż głupio przyznać, że zdarzało mi się patrzeć na jego usta i myśleć o tym, jakby to było po prostu go pocałować… Co było zupełnie niemożliwe. Po pierwsze i najważniejsze – wiedziałam, że będę tego żałować ze względu na skomplikowaną relację, która nas łączyła. Po drugie – był moim szefem, a ja jego asystentką, co wykluczało taką możliwość i było skrajnie niestosowne. Po trzecie – siedzący przede mną mężczyzna był czyimś mężem, co czyniło go dla mnie nietykalnym. I po czwarte… wrócił kelner z winem… co ja to chciałam…? Rozproszyłam się zupełnie.

- Picie razem wina nie powinno wejść nam w nawyk – powiedziałam, uważnie przypatrując się swojemu kieliszkowi, który znów był pełny. Odrobinę kręciło mi się w głowie.

- Trochę się ciebie boję po winie – wyznał Malfoy śmiertelnie poważnie. Zmarszczyłam brwi, kiedy próbowałam zrozumieć rzuconą przez niego aluzję, ale żadne rozwiązanie nie przychodziło mi do głowy.

- Oświecisz mnie?

- Ostatnio nazwałaś mnie burakiem.

- Hm. – Podparłam brodę na zgiętej w łokciu ręce. – Taak?

- Powiedziałaś też, że mnie nie lubisz.

- Coś mi się wydaje, że mówiłam z sensem.

Drgnął mu kącik ust, gdy powstrzymywał się od uśmiechu.

- Chciałbym ci przypomnieć, że jestem twoim szefem. Jeśli nie będziesz zachowywać się stosownie, utnę ci premię.

Wywróciłam oczami w odpowiedzi.

- Przecież ja nie mam premii.

Malfoy pstryknął na mnie palcami.

- Właśnie dlatego.

Przyglądałam mu się z zadumą, kiedy przeglądał menu, mrucząc o tym, że powinniśmy coś zjeść do alkoholu. Spytał mnie nawet o zdanie w sprawie wyboru jednej z trzech opcji. Kilkanaście minut później pochłanialiśmy malutkie grzanki z serem i masłem ziołowym, przyozdobione listkami bazylii. Były przepyszne.

Właśnie wtedy to zauważyłam.

- Nie nosisz obrączki.

Nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widziałam ją na jego palcu. Dzisiaj rano na pewno nie, ale może wczoraj… a może w zeszłym tygodniu? Malfoy dotknął palca serdecznego, jakbym przyłapała go na gorącym uczynku.

- Zgubiłem ją – wyznał, zakłopotany. – Szukałem wszędzie, ale gdzieś wsiąkła. Powiedziałem Astorii, że zawieruszyła się w gabinecie.

Od razu przed oczami stanęła mi moja świętej pamięci babcia, wygłaszająca zabobony na różne okazje. Jednym z nich było to, że zgubienie obrączki wróży nieszczęście w małżeństwie. Nie byłam przesądna, ale usłyszałam jej głos, jak gdyby stała tuż koło mnie. Zrobiło mi się tak jakoś nieswojo, biorąc pod uwagę moją wcześniejszą rozmowę z Malfoyem, w której pytałam go, czy w jego związku wszystko jest w porządku.

Wyciągnęłam rękę i ze współczuciem chwyciłam dłoń Malfoya.

- Mogę jej jeszcze jutro poszukać, a jeżeli się nie znajdzie, osobiście zajmę się złożeniem zamówienia na nową i dopilnuję, żeby odbiór był możliwie jak najszybciej.

Uśmiechnął się do mnie tak jakoś miło, że aż zrobiło mi się ciepło na sercu. Musiałam odwrócić wzrok, speszona. Zabrałam też rękę i umieściłam ją bezpiecznie na moim udzie. Powietrze zrobiło się dziwnie naelektryzowane niezręcznością.

- Jak to się stało, że jesteście razem? – spytałam, czując presję, by powiedzieć cokolwiek. Pamiętałam, że Astoria należała do Slytherinu, i tylko dlatego nie spytałam go, jak się poznali.

- Ojcu bardzo zależało na tym, żebym spotykał się z Daphne Greengrass, uważał, że jest dla mnie idealną partią. Na pewno ją pamiętasz, była z nami na roku. – Przytaknęłam, a on kontynuował: – Mi z kolei zależało, żeby zrobić mu na złość. Byłem dla niej tak okropny, jak tylko mogłem, żeby ją do siebie zrazić. Po jakimś czasie nie chciała już nawet na mnie patrzeć, kiedy musieliśmy być razem w pomieszczeniu na różnych oficjalnych spotkaniach. Astoria, jej młodsza siostra, była pierwszą osobą, która odważyła się wziąć mnie na bok i w kilku dobitnych słowach wyjaśnić mi, co mnie spotka, jeśli dalej będę się tak zachowywał. Ojciec nigdy jej nie lubił, uważał, że jest zbyt - jak on to nazwał? – niepokorna. Więc zaprosiłem ją na randkę.

Uśmiechał się lekko, mówiąc o Astorii. Czułam, że za tą historią kryje się dużo ciekawych szczegółów, ale ze zdziwieniem odkryłam, że nie chcę ich poznać. Zastanawiałam się nad tym, gdy Malfoy mówił dalej:

- Zanim się zorientowałem, byłem w niej zakochany. Była przy mnie w najważniejszych momentach mojego życia i nie opuszczała mnie na krok, kiedy umierałem w Mungu. – Lekkość, z jaką wypowiedział ostatnie słowa, przyprawiła mnie o ciarki. – Kiedy tylko z tego wyszedłem, poprosiłem ją o rękę.

- Czyli znalazłeś miłość swojego życia? – uśmiechnęłam się z rozrzewnieniem. Równocześnie poczułam niezbyt mocne ukłucie na myśl o tym, że kiedyś sądziłam, iż znalazłam własną.

- Chyba mogę tak powiedzieć – przyznał. Między jego brwiami pojawiła się pionowa kreska, która mnie zaniepokoiła.

- Ale?

Westchnął.

- Astoria marzy o dziecku.

- O. – Nie potrafiłam wykrzesać z siebie nic więcej. – A ty… nie?

- Nie o to chodzi. – Potarł czoło, krzywiąc się. – Nie mam nic przeciwko, ale ona zachowuje się trochę nieracjonalnie. Staramy się od kilku miesięcy i jak na razie nic z tego, co bardzo ją frustruje, a ja mam ochotę dać sobie z tym spokój.

Chyba przekroczyliśmy jakąś granicę dobrego smaku. Nie mogłam odpędzić od siebie obrazu Malfoya i Astorii starających się o dziecko. Na pewno nie chciałam go sobie wyobrażać w takiej sytuacji. Ale zdałam sobie sprawę z tego, że jest bardziej ludzki, niż dotąd mi się wydawało. Nie jest cyborgiem zaprogramowanym do chodzenia wyprostowanym i wygłaszania ciętych uwag. Ma życie prywatne, żonę i… sypialnię… byłam wstrząśnięta tym odkryciem.

- A teraz jeszcze ta obrączka – zakończył Malfoy, jakby nie zauważając mojego zmieszania. Napiłam się wina, żeby nie musieć od razu mu odpowiadać.

- Domyślam się, że to może być stresująca sytuacja dla was obojga. Czy stąd nieporozumienia między wami?

- Między innymi. – Tą zdawkową odpowiedzią Malfoy dał mi do zrozumienia, że nic więcej nie powie na ten temat. Odchrząknął. – Ale mieliśmy świętować, a nie zajmować się problemami. Dzisiaj jest dobry dzień, ty masz urodziny, a ja podpisałem świetną umowę i powinniśmy się cieszyć.

- Oczywiście.

Jakiś czas później Malfoy uparł się, żeby odprowadzić mnie do domu. Jako że restauracja nie znajdowała się aż tak daleko od mojej kamienicy, poszliśmy na pieszo (poza tym mówiłam stanowcze „nie” teleportacji po alkoholu). Noc była chłodna, więc opatuliłam się szczelniej płaszczem. Miałam ochotę zdjąć szpilki i iść na boso, ale postanowiłam być dzielna i wytrzymać jeszcze trochę. Towarzyszył nam ich stukot po chodniku i przejeżdżające od czasu do czasu samochody.

- Za tydzień o tej porze będziemy w Neapolu – zauważył Malfoy. Uśmiechnęłam się na myśl o tym. Już widziałam oczami wyobraźni przepiękną zatokę o przejrzystej wodzie i unoszące się na niej jachty.

 - Poprawka, panie dyrektorze. Za tydzień o tej porze będziemy już z powrotem.

Zastanawiał się przez chwilę.

- Wiesz co? Jutro zadzwonisz do hotelu i przedłużysz nasz pobyt. Muszę pokazać ci wszystkie perełki i nie ma możliwości, żebyś się wykręciła.

Uśmiechnęłam się do niego najpiękniej, jak potrafiłam. Już nie mogłam się doczekać! Czekały na mnie te wszystkie muzea, zamki, kościoły i przepiękne widoki! Jutro od razu po pracy pójdę do biblioteki i wyszukam informacje o wszystkich miejscach, które chcę zobaczyć. I pomyśleć o tym, że gdybym nie pracowała u Malfoya, prawdopodobnie nigdy nie odwiedziłabym Neapolu. A chciałam pracować w głupiej kawiarni, byle tylko nie przyjmować pomocy z jego strony.

- Tak jest, szefie – zasalutowałam. – Czy miesiąc nam wystarczy?

Studiował przez chwilę moją rozweseloną twarz, zanim pozwolił sobie na oszczędny uśmiech, z którym wyglądał bardzo, bardzo, bardzo… Wypiłam za dużo wina. Już nawet Malfoy wydawał mi się być pociągający. Hermiono, masz absolutny zakaz picia w jego towarzystwie!

- Chciałbym, ale firma może sobie bez nas nie poradzić.

- Och, daj spokój. Nie jesteś niezastąpiony. Poza tym co to za frajda być dyrektorem, skoro nie można sobie zrobić urlopu?

- Masz absolutną rację, biorę rok wolnego i jadę w podróż dookoła świata.

- No, bez przesady – przeraziłam się. – Ja muszę za coś żyć.

- Ty pojedziesz ze mną. Koszty utrzymania gratis.

Udałam, że poważnie zastanawiam się nad tą propozycją. Wyciągnęłam do niego dłoń, którą chyba z zaskoczenia uścisnął.

- Umowa stoi. Ale ostrzegam, mam dość duże wymagania.

Parsknął śmiechem.

- Ty chyba naprawdę nie przyjrzałaś się Astorii.

Znowu ta Astoria. Jej imię otrzeźwiło mnie trochę. Co ja wyrabiam? Powinnam natychmiast się z nim pożegnać i nie utrzymywać kontaktów poza ściśle służbowymi. Już!

Przystanęłam.

- Dziękuję za odprowadzenie mnie. Moja kamienica jest na końcu ulicy, więc możesz już wracać do domu.

Nie wyglądał na zadowolonego.

- Chyba żartujesz, że zostawię cię samą na ulicy o takiej porze?

Wzruszyłam ramionami. Proszę cię, nie zachowuj się, jak gdyby miało to dla ciebie jakiekolwiek znaczenie, powiedziałam mu wzrokiem.

- Daj spokój. Nie mam szesnastu lat, tylko dwadzieścia sześć. Nie raz chodziłam tędy sama i nie boję się, więc wracaj do żony.

Przyspieszyłam, chcąc zostawić go w tyle, ale dotrzymał mi kroku. Nie odzywał się do mnie, i tak dotarliśmy pod drzwi kamienicy. Przetrząsałam torebkę w poszukiwaniu kluczy, na co wyciągnął różdżkę i wycelował ją w zamek. Już po chwili drzwi stały przede mną otworem. Popatrzyłam na niego ze złością.

- Mówiłam ci już, że mieszkają tutaj sami ludzie niemagiczni. Nie możesz afiszować się z czarami, bo akurat tak ci pasuje.

Patrzył na mnie tak, jak gdyby nie rozumiał, co do niego mówię.

- Słyszałaś kiedyś o Obliviate?

Potrząsnęłam głową z rezygnacją.

- Ty naprawdę nic nie rozumiesz.

Weszłam do środka i zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.