Jesteś: 8. Wspaniałomyślny

Rok 1998 pożegnałam na tarasie nowego domu Harry’ego w Dolinie Godryka. Opierałam się o drewnianą balustradę, wypatrując na niebie zbliżającego się pokazu fajerwerków. To był dobry rok. Chociaż zaczął się koczowaniem w namiotach i poszukiwaniem horkruksów, poprzez tortury w dworze Malfoyów, bitwę o Hogwart, kończąc na śmierci bliskich mi osób: Freda, Tonks, Lupina, Colina i Lavender, niósł za sobą wiele pozytywnych rzeczy.

Pierwszą i najważniejszą była definitywna śmierć Voldemorta. Czarnoksiężnik nie miał już nigdy więcej nikomu zagrażać. Zostały przeprowadzone intensywne prace nad odbudowaniem Hogwartu, by z lekkim opóźnieniem mógł on przyjąć tłumy uczniów. Ministerstwo Magii przechodziło gruntowną rewitalizację. Ludzie zaczęli wracać do swoich prywatnych interesów. A ja odnalazłam moich rodziców, którzy wybaczyli mi odesłanie ich do Australii. Pozbierałam się, wróciłam do Londynu, zamieszkałam u mojej ciotki i rozpoczęłam wolontariat w Mungu. Szło mi bardzo dobrze, tak dobrze, że Agnes Thornton zapewniała, iż w trakcie studiów mam szansę na płatny staż, a po ich ukończeniu na pełny etat.

Zdałam owutemy, rozpoczęłam studia i wciągnęłam się w wir nauki. Weekendami pomagałam Georgowi w „Magicznych Dowcipach Weasleyów”. Zresztą wszyscy - w miarę możliwości - mu pomagaliśmy. Po śmierci brata bliźniaka kompletnie się załamał. Nawet nie potrafiłam sobie wyobrazić uczucia pustki, które musiało towarzyszyć mu każdego dnia. Z czasem ból słabł, ale nasza pomoc nie ustała. Mimo sprzeciwów George zaczął nam płacić za godziny spędzone na zmianach w sklepie. W duchu musiałam jednak przyznać, że zastrzyk gotówki bardzo mi się przydał. Choć moi rodzice dbali, żeby mi, ich jedynej córce, nigdy niczego nie brakowało, cieszyłam się z pierwszych zarobionych samodzielnie pieniędzy. Nie miałam zbytnio czasu na ich wydawanie – pomiędzy wolontariatem, studiami i pracą niewiele czasu zostawało mi na przyjemności. Pracowałam bez ustanku na pełnych obrotach i byłam z tego bardzo zadowolona.

Poczułam czyjeś dłonie, oplatające mnie delikatnie w talii, i uśmiechnęłam się, odrywając się od rozmyślań. Obróciłam głowę, wymierzając idealnie moment, gdy Ron chciał oprzeć podbródek na moim ramieniu, i pocałowałam go w policzek.

- Masz w końcu trochę wolnego czasu, a nie spędzasz go ze mną – powiedział żartobliwym tonem, choć wyczułam w jego głosie lekki wyrzut. Miał absolutną rację, nie poświęcałam mu tyle czasu, na ile zasługiwał. Ciągle moje myśli zaprzątało coś innego.

- Kochanie, wiesz dobrze, że nie umiem inaczej funkcjonować. – Prowadziliśmy już tę rozmowę. Było mi błogo, gdy czułam jego klatkę piersiową, ściśle przylegającą do moich pleców. Czułam się tak, jakbym nareszcie była kompletna.

- Wiem – odparł, wzdychając ciężko. – Przecież znam cię nie od dziś. Zawsze zapracowana, zawsze zajęta, zawsze musisz piąć się w górę. Między innymi za to cię kocham.

Cmoknęłam go jeszcze raz, czując miłe ciepło rozprzestrzeniające się po moim ciele. To było wspaniałe – nie musiałam udawać, nie musiałam się dopasowywać ani zmieniać. Ron i ja znaliśmy się od wielu lat, praktycznie od dzieciństwa. Nasz kilkumiesięczny związek, choć wciąż nowy i ekscytujący, był bardzo dojrzały. Znaliśmy się na wylot i nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic. Wspólna przyszłość była dla nas czymś oczywistym.

- Hermiono – zaczął, a kiedy przez kilka sekund nie mogłam się doczekać dalszej części, obróciłam się tak, żeby spojrzeć mu w oczy.

- Co się dzieje? – spytałam, zauważając jego zakłopotanie. Czubki jego uszu poczerwieniały, a piegi uwydatniły się.

- Może powinniśmy wynająć razem mieszkanie? – bąknął.

- DZIESIĘĆ!

Końcówkę jego pytania zagłuszyło odliczanie.

- DZIEWIĘĆ!

Zrobiłam wielkie oczy, nieprzygotowana na taką propozycję.

- OSIEM!

Właściwie nie było to zbytnio zaskakujące. Rodzice, przenosząc się do Australii, sprzedali nasz rodzinny dom. Mieszkałam z ciotką, kuzynką mojej mamy, ciepłą i przyjazną kobietą, która nie miała zielonego pojęcia o magii. Miałam dość ukrywania różdżki i udawania, że studiuję na mugolskim uniwersytecie, a ponadto pracuję w zwyczajnym sklepie z zabawkami, nie wspominając nawet o wolontariacie w Mungu. Ciotka stawała się podejrzliwa.

- SIEDEM!

Ron pracował jako auror. Zarabiał swoje pierwsze pieniądze i stać go było na wyprowadzenie się z Nory. Ja miałam odłożoną małą sumkę dzięki pracy u George’a i  liczyłam na zdobycie w przyszłości stażu w Mungu, nie mówiąc o pieniądzach, które regularnie przesyłali mi rodzice. Mogliśmy sobie na to pozwolić.

- SZEŚĆ!

Harry już się usamodzielnił. Przez kilka pierwszych miesięcy po pokonaniu Voldemorta mieszkał w Norze, w starym pokoju Percy’ego. Państwo Weasley przyjęli go z otwartymi ramionami, ku uciesze Rona, a przede wszystkim Ginny. Po tym jak został aurorem, a Ginny wróciła na siódmy rok nauki do Hogwartu, postanowił skorzystać z pieniędzy zgromadzonych przez jego rodziców w skrytce u Gringotta, by kupić własny dom. Naturalnym krokiem było to, że każdy z nas po kolei musiał dorosnąć.

- PIĘĆ!

Stado motyli załaskotało mnie w żołądku na myśl o tym, że codziennie zasypiałabym i budziła się w objęciach Rona. Na myśl o wspólnym piciu kawy, przygotowywaniu posiłków, spędzaniu razem każdej chwili czasu wolnego, uśmiechnęłam się.

- CZTERY!

A równocześnie przestraszyłam. Miałam dopiero dziewiętnaście lat. Czy byłam już gotowa na stworzenie domu z chłopakiem, z którym umawiałam się zaledwie od kilku miesięcy? Czy to nie za wcześnie? Czy to może się udać?

- TRZY!

Ale przecież znaliśmy się całe życie. Co mogłoby nam nie wyjść? Przecież to naturalna kolej rzeczy. Choć szybko, przecież wiedzieliśmy, że jesteśmy dla siebie stworzeni.

- DWA!

Na stado galopujących gargulców, a co na to rodzice? Moi, jego? Na pewno będą bardzo zdenerwowani, no bo jak to tak, bez ślubu i mieszkać razem? W tak młodym wieku? Nie ma szans, żeby to zaakceptowali, a nie chciałam się im sprzeciwiać.

- JEDEN!

Wpatrywałam się w oczy Rona i wiedziałam. Nie mogłoby być inaczej. Nikt i nic się nie liczyło, byliśmy tylko my i nasza miłość, która przetrwa wszystko. Byłam gotowa zaryzykować.

- ZERO!

Z wycelowanych w niebo różdżek uniosły się snopy iskier, które utworzyły różnokolorowe konstelacje. W oddali, z mugolskich wiosek, unosiły się w górę oszałamiające, przepiękne fajerwerki. Przyciągnęłam Rona do siebie i pocałowałam go z pasją. Nieco oszołomiony, początkowo zesztywniał, ale po chwili odpowiedział na mój pocałunek z nawiązką. Oderwałam się od niego na chwilę.

- Zgadzam się – powiedziałam i na powrót przywarłam do jego ust. Zamknął mnie całkowicie w swoich objęciach, niemal boleśnie do siebie przyciskając. Grube, zimowe kurtki ograniczały naszą wspólną przestrzeń. Miałam ochotę je z nas zerwać.

Pisnęłam, gdy nagle wydarzyło się kilka rzeczy naraz: rozległ się huk, następnie syk, a później poczułam, że oblewa mnie coś mokrego, zimnego i musującego. Wycelowany w nas szampan.

- SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU! – krzyknął George, sprawca całego zamieszania, wymachując butelką. Za jego plecami zauważyłam uśmiechniętego Harry’ego, z pokładającą się ze śmiechu Ginny u boku, niezadowolonego Percy’ego, który przecierał ze skwaszoną miną szkła swoich okularów i stojącą nieco na uboczu Angelinę Johnson, byłą Gryfonkę. Ona i George spędzali ze sobą mnóstwo czasu po śmierci Freda, niczyjego zdziwienia nie budziło więc to, że przyjaciele pojawiali się razem przy wszystkich okazjach. To głównie dzięki niej George znów zaczął żartować.

- Doprawdy, mógłbyś już sobie darować te wygłupy – powiedział wyniośle Percy, którego obecność na przyjęciu zdziwiła wszystkich. Co prawda często był zapraszany z grzeczności na różnego rodzaju okazje, ale miał w zwyczaju wymawiać się pracą i obowiązkami. Świetnie go rozumiałam, ponieważ sama wolałam się skupiać na rzeczach ważniejszych niż zabawa. Zawsze dość dobrze się dogadywaliśmy i bardzo mi pomógł podczas dokonywania różnych wyborów związanych z nauką i potencjalną karierą. Swoim komentarzem jednak mnie zdenerwował. To dobrze, że George znów się uśmiechał, nawet jeśli postanowił kogoś wkurzyć.

Chciałam odezwać się, by go bronić, ale okazało się, że George doskonale radzi sobie sam z Percym. Zatkał palcem butelkę, potrząsnął nią i skierował na starszego brata. Percy zaklął, gdy szampan wybuchł w jego stronę, suto go oblewając. Reszta umknęła na boki, chichocząc.

- Słuchajcie, Hermiona zgodziła się ze mną zamieszkać – powiedział Ron, gdy tylko ogólna wesołość przycichła. Poczułam, że oblewam się rumieńcem i rzuciłam mu groźne spojrzenie, ale było już za późno. Ginny pisnęła i rzuciła się na mnie, prawie przewracając.

- Tak się cieszę! Teraz już naprawdę będziemy jak siostry!

Kątem oka zauważyłam, że Harry poklepuje Rona po ramieniu, a George przybija mu piątkę. Z tłumu wyłonili się Neville i Luna, zmierzając w naszą stronę. Oboje mieli pytające miny, ale szybko zostali wtajemniczeni.

- Moje gratulacje – powiedział Percy, poprawiając na nosie okulary, które skończył po raz kolejny czyścić. Patrzył na nas nieco protekcjonalnie. – Ciekaw jestem jednak, co na to rodzice.

- Nie martw się, nie będą zszokowani bardziej, niż kiedy w końcu przyprowadzisz do domu jakąś dziewczynę – odgryzł mu się Ron.

- Martwią się już, że lubisz chłopców – podrzucił George. Percy nadął się jak balon.

- Doskonale wiesz, że to nieprawda. Byłem w związku z Penelopą Clearwater…

- Byłem w związku z Penelopą Clearwater, bla bla bla – zaczął go przedrzeźniać George. Percy wyciągnął różdżkę i rzucił się z dzikim okrzykiem w pogoń za bratem, który umknął w tłum ludzi.

Ja i Ron popatrzyliśmy sobie w oczy. Wiedzieliśmy już, że mamy wsparcie przyjaciół. Mieliśmy jednak świadomość, że to dopiero początek, a przed nami najtrudniejsze zadanie: przetrwać obstrzał rodziców.

* * *

Siedziałam po turecku na kanapie, wpatrując się w telefon, który trzymałam w dłoni. Ściemniło się już jakiś czas temu. Byłam pogrążona we własnych myślach. Wspominałam związek Lucy i Daniela.

Poznała go rok temu w klubie, w którym pracowała. Był klientem zauroczonym piękną barmanką i nie odrywał od niej wzroku. On również nie pozostał jej obojętny. Zerkała w jego stronę, ilekroć mogła sobie na to pozwolić. Przychodził często i siadał na krześle barowym. Zawsze prosił o to, żeby to właśnie ona go obsługiwała. Nie wiem, w którym momencie zaczęli rozmawiać o czymś więcej niż głośna muzyka, pogoda czy drinki. Któregoś dnia czekał na nią do końca jej zmiany i odprowadził ją do domu. Sytuacja powtarzała się jeszcze kilka razy, aż zaproponował jej randkę, a ona się zgodziła.

Poznałam Daniela jakiś czas później na podwójnej randce, którą wymusiła na mnie Lucy. Wydawał się być w porządku, w przeciwieństwie do Brandona, jego kolegi, który został moją randką w ciemno. Byłam szczęśliwa, patrząc na uczucie pomiędzy Lucy i Danielem. Wyglądali na zakochanych w sobie na zabój, jakby nie widzieli świata poza sobą.

Później wszystko zaczęło się walić. Lucy coraz bardziej izolowała się od wszystkich, a co najboleśniejsze – ode mnie. Liczył się tylko Daniel. Nie mogła wpaść do mnie na kawę, bo Daniel przyszedł do niej z niezapowiedzianą wizytą. Nie mogłyśmy wyjść wieczorem na drinka, bo obiecała Danielowi, że pójdzie z nim do jego przyjaciół. Nie miała czasu iść ze mną na zakupy, bo gotowała wystawną kolację dla Daniela. Choć bardzo się starałam do tego nie dopuścić, nasz kontakt słabł.

Nie widziałyśmy się od kilku tygodni, gdy zastałam ją po powrocie z pracy przed moim mieszkaniem, zapłakaną. Odkryła, że Daniel ją zdradzał. Postanowiła zakończyć związek i nigdy więcej się z nim nie spotykać. Została u mnie na noc, rozmawiałyśmy do piątej jak za starych dobrych czasów. Rano obie byłyśmy niewyspane, z podpuchniętymi i zaczerwienionymi oczami. Miało być lepiej.

Kilka dni później Lucy zadzwoniła do mnie z wiadomością, że Daniel się jej oświadczył. Powiedziała, że tamta kobieta to nic wielkiego, Daniel nic do niej nie czuje, żałuje i kocha tylko Lucy. Żadne tłumaczenia z mojej strony nie przynosiły rezultatów. Odpuściłam, ale od tej pory postanowiłam bacznie się gagatkowi przyglądać. Nie musiałam zresztą długo czekać. Zaledwie kilka tygodni później, kiedy rozpoczęły się przygotowania do ślubu, zobaczyłam go idącego za rękę z jakąś kobietą. Na domiar złego pocałował ją na pożegnanie. Nie zastanawiając się ani chwili, odwiedziłam Lucy, żeby wszystko jej opowiedzieć. Wyrzuciła mnie z krzykiem za drzwi, ale po dwóch dniach zadzwoniła do mnie z przeprosinami. Nakryła Daniela w łóżku z inną kobietą, gdy złożyła mu niezapowiedzianą wizytę. Rzuciła w nich pierścionkiem zaręczynowym i zmądrzała.

Nie na długo. Daniel korzył się przed nią, błagał, by go nie zostawiała, tłumaczył, że wcale nie chciał jej zdradzić, że to silniejsze od niego i ma z tym problem. Choć prosiłam, by nie dała mu się zwieść, po początkowym oporze zaczęła mięknąć. „A co jeśli on naprawdę chce się zmienić?”, pytała. Nie potrafiłam jej utrzymać od niego z daleka, zresztą nie miała pięciu lat i mogła sama podejmować decyzje – nawet jeśli nie były one mądre. Znów się zeszli i wyglądało na to, że tym razem się uda.

Dopóki Daniel nie oświadczył, że poznał Melindę, miłość jego życia, i z tego powodu nie może ożenić się z Lucy. Szczerze nienawidziłam tego faceta i bolała mnie każda wylana przez niego łza mojej przyjaciółki. Gdyby przemoc nie była karalna, z chęcią rzuciłabym się na niego z gołymi pięściami. Powstrzymywało mnie też to, że Lucy go kochała.

Dlatego siedziałam, modląc się w duchu i czekając na wieści od Lucy, która poszła na spotkanie z tym łajdakiem, mimo moich protestów. Drgnęłam, słysząc dźwięk trzymanego przeze mnie telefonu, i odebrałam pośpiesznie.

- Lu? – spytałam z nadzieją.

- Tu mama – usłyszałam nieco zdziwiony głos. Rozluźniłam się, po czym szybko znów zaczęłam spinać. Nie wiedziałam czy to dobrze, czy źle, że Lucy jeszcze się do mnie nie odezwała. Miałam w głowie mnóstwo czarnych scenariuszy.

- Cześć, mamo – odparłam, zmuszając się do uśmiechu. Nie mogła mnie zobaczyć, ale miała bardzo wyczulony, matczyny słuch, który pozwalał jej na odczytywanie moich emocji.

- Czy z Lucy wszystko w porządku? – A nie mówiłam? Między innymi za to tak mocno ją kochałam, choć czasem doprowadzało mnie to do szewskiej pasji.

- Tak – powiedziałam ostrożnie. – Po prostu obiecała, że do mnie zadzwoni, i jeszcze się nie odezwała. Pewnie coś ją zatrzymało.

Albo ktoś.

Mama najwyraźniej wyczuła, że powinna się wycofać.

- Hermionko, wiem, że u ciebie jeszcze poniedziałek, ale u nas już są twoje urodziny. Wszystkiego najlepszego, kochanie. Tak żałuję, że nie mogę cię teraz wyściskać!

Uśmiechnęłam się, zapominając na chwilę o Lucy.

- Dzięki, mamo. Ale wyściskasz mnie przecież w piątek, jak tylko przylecicie.

Mama pociągnęła nosem. Bardzo łatwo się wzruszała, kiedy chodziło o mnie.

- Dopiero co trzymałam cię w moich ramionach, taką malutką i bezbronną, i chciałam chronić cię przed całym światem. A teraz kończysz dwadzieścia sześć lat i jesteś tam zupełnie sama…

- Nie jestem sama – zaprotestowałam szybko. – Mam Lucy. Nie przejmuj się tak mną. Jestem już dorosła.

Znów pociągnęła nosem.

- Dla mnie zawsze będziesz moją małą Hermionką.

Usłyszałam stłumiony głos taty, najwyraźniej domagającego się przekazania mu słuchawki. Nawet jeśli wielokrotnie im mówiłam, że doskonale radzę sobie bez nich, w tym momencie miałam ochotę po prostu zniknąć w ich objęciach i pozwolić sobie na bycie tą małą, rozpieszczaną Hermionką.

- Halo? Hermiona? – Tata przejął telefon. – Skarbie, wszystkiego dobrego! Starzejesz się nam – zaśmiał się z własnej docinki, którą wygłaszał co rok.

- Dzięki wielkie – udałam oburzoną, ale po moim ciele rozchodziło się przyjemne ciepło. Zamknęłam oczy, skupiając się na głosach rodziców, przekomarzających się które z nich powinno teraz mówić.

- Mam nadzieję, że spodoba ci się prezent od nas – powiedziała mama, wygrywając rywalizację. To ona zawsze rządziła w domu, a tata udawał, że jest wręcz przeciwnie, choć sam w to nie wierzył.

- Wszystko, co od was dostaję, mi się podoba – zapewniłam, wywołując śmiech taty.

- Tak, pamiętam, jak na dziesiąte urodziny daliśmy ci skarpetki, a ty z szerokim uśmiechem popatrzyłaś na nas i szczerze nam podziękowałaś. – Tata uwielbiał tę historię. Postanowili wtedy sobie ze mnie zażartować i sprawdzić moją reakcję, a ja, nie chcąc sprawić im przykrości, zachowywałam się, jakby był to najlepszy prezent świata. Wzruszyłam ramionami.

- Wystarczycie mi wy, nic więcej nie potrzebuję – odparłam.

No proszę. Dwadzieścia sześć lat, a zatęskniłam za rodzicami, jak gdybym miała sześć. Chciałam wtulić się w spódnicę mamy, albo usadowić na kolanach taty, jak wtedy, gdy byłam dzieckiem. Moje małe mieszkanko nagle zrobiło się dla mnie zbyt wielkie i zbyt puste. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, że siedzę w salonie rodzinnego domu. Drwa w kominku trzaskają, a z kuchni dobiega mnie zapach pieczonego ciasta i odgłosy krzątaniny mamy. Na moich ramionach spoczywa mój ulubiony, miękki koc, nogi ogrzewają grube, wełniane skarpety, a na sąsiednim fotelu siedzi tata, czytając książkę medyczną.

- Kochanie, to takie miłe z twojej strony. – Wzruszony głos mamy przywrócił mnie do rzeczywistości. – Strasznie za tobą tęsknimy.

- Ja też za wami tęsknię.

Rozmawialiśmy jeszcze chwilę, ustalając szczegóły ich przyjazdu do Londynu, a później się pożegnaliśmy, ponieważ rodzice musieli szykować się do pracy. Choć minęło już siedem lat, od kiedy zaczęliśmy kontaktować się ze sobą z różnych stref czasowych, nadal było to dla mnie trochę dziwne uczucie.

Znów zostałam sama z telefonem i rozmyśleniami, czas płynął nieubłaganie, a Lucy nadal nie dzwoniła. Mogło to znaczyć albo że jeszcze nie wróciła do domu, albo że zapomniała, co wydawało mi się mało prawdopodobne, lub z jakiegoś powodu nie miała ochoty ze mną rozmawiać. Wybrałam jej numer, mając nadzieję, że tym razem odbierze. Wysłuchałam pięciu sygnałów i już miałam się rozłączyć, kiedy usłyszałam ciche „halo?”.

- Lucy, hej! – zdziwiłam się. – Myślałam, że nie ma cię w domu.

- Dopiero weszłam – powiedziała na wydechu. – Daj odsapnąć.

Słyszałam jej szamotaninę po drugiej stronie słuchawki i ciche tąpnięcia, kiedy odrzucała buty.

- Jak poszło? – chciałam wiedzieć. Merlinie, proszę, niech ona do niego nie wraca! Nie zasługiwała na to, żeby kolejny raz cierpieć.

- Nieźle.

Lucy zamilkła, co nie było do niej podobne. Coś przede mną ukrywała.

- Co się stało? – Zaczynałam się denerwować. Westchnęła.

- Grangina, ja po prostu… sama nie wiem. Wspaniale jest znów z nim rozmawiać, ale…

- Ale?

Usłyszałam jej ciężki oddech i już wiedziałam, że płacze. Poderwałam się z kanapy.

- Luce, będę u ciebie za chwilę. Już się zbieram. - Zapłakała do słuchawki, co uznałam za zgodę. – Trzymaj się.

Rozłączyłam się i rozejrzałam, próbując zlokalizować torebkę. Zanim zdążyłam zrobić dwa kroki, telefon zadzwonił. Odebrałam szybko i pewna, że to przyjaciółka, spytałam:

- Tak, Luce?

Odpowiedział mi męski śmiech, który sprawił, że mnie zamurowało. Znałam ten śmiech. Coś zawibrowało mi w żołądku w reakcji na niego.

- Tu Draco – powiedział głos, sprawiając, że niespodziewanie zrobiło mi się ciepło.

- Mmm, cześć – odparłam. – Tu Hermiona.

Zaśmiał się jeszcze głośniej. Bardziej idiotycznej odpowiedzi nie mogłam wymyślić.

- Świetnie, zatem formalności mamy już za sobą. Przejdźmy do sedna sprawy, dobrze?

Uderzył mnie jego oficjalny, krępujący ton.

- Czy zrobiłam coś źle? – zapytałam. Nie widziałam innego powodu, dla którego miałby dzwonić do mnie i to tak późno wieczorem. W myślach już przebiegałam dzisiejszy dzień w pracy, lecz nie mogłam nic znaleźć.

- O ile mi wiadomo, nie.

- Och. – Uniosłam brwi w zdziwieniu. – W takim razie…?

- Uświadomiłem sobie właśnie, że jutro są twoje urodziny.

- Tak? – Mój głos zabrzmiał, jakbym była zdziwiona, więc odchrząknęłam i spróbowałam jeszcze raz. – To znaczy tak, są.

Skąd on, u licha, wiedział o moich urodzinach? Może studiował ostatnio moje papiery, ale z kolei nie potrafiłam wymyślić powodu, dla którego miałby połączyć fakty i jeszcze do mnie zadzwonić w tej sprawie.

- Tak sobie pomyślałem… może chciałabyś ten dzień wykorzystać na coś innego, niż pracę?

W świetle mojej niedawnej przygody z pracodawcą, który chciał mnie zmusić do czegoś, czego nie było w umowie, natychmiast nabrałam podejrzeń.

- Na przykład na co? – spytałam ostrożnie.

- Dzień w Spa, co ty na to?

- Co? - Nie byłam pewna, czy dobrze go usłyszałam. – I jak miałoby to wyglądać?

- Charles i Alice Hollis będą przejazdem w Londynie – oświadczył, po czym, najwyraźniej wyłapując moje zdezorientowanie, dodał: - Charles i Alice z Nowego Jorku. Poznałaś ich na bankiecie.

- Wiem, o kim mówisz – ucięłam. – I co w związku z tym?

- Umówiłem się na spotkanie z nimi…

- Żartujesz – przerwałam mu, zirytowana. – Jutro masz spotkanie z prezesem sieci sklepów Beaufort. Bardzo ważne spotkanie – podkreśliłam. – Nie ma szans, że się od tego wywiniesz.

Gdy Malfoy znów się odezwał, w jego głosie słyszałam zmęczenie.

- Już do niego dzwoniłem – zapewnił. – Przełożyliśmy to na środowy lunch.

- Ale w środę jesz lunch z dyrektorem działu produkcji!

Westchnął.

- Hermiono, wyluzuj. Wszystkim się zajmę.

- To w takim razie po co ja ci jestem potrzebna? – burknęłam. Z dużą uważnością umawiałam te spotkania, tak żeby nie kolidowały z niczym innym, a on tak po prostu zmieniał ustalenia, nie biorąc pod uwagę, że może tym na przykład rozwalić plan dnia osób, z którymi miał się spotkać. Nie lubiłam, kiedy ktoś wykazywał się tak nieobowiązkowym podejściem. Cóż, najwyraźniej dyrektor Malfoy miał w nosie zasady dobrego wychowania.

- Nie bądź dla siebie taka krytyczna – odciął się, denerwując mnie jeszcze bardziej. – Przydasz mi się w Spa. Porozmawiasz sobie z Alice. No i pomyślałem, że chętnie skorzystasz z tej propozycji, skoro masz urodziny.

- Jesteś bardzo wspaniałomyślny. – Powstrzymałam się od prychnięcia. – A w jaki dokładnie sposób ty skorzystasz?

- To już jest moja sprawa. Nie zapomnij wziąć stroju.

- Czekaj, nie powiedziałam przecież, że…

Odpowiedział mi szybki sygnał w telefonie.

Dziesięć minut później pukałam do drzwi mieszkania Lucy. Otworzyła mi z czerwonymi i zapuchniętymi oczami oraz mokrymi policzkami.

- Lucy… - powiedziałam łagodnie, wyciągając ramiona, w które wpadła, łkając. Pogładziłam ją po kasztanowych włosach.

- Hermiono, ja go wciąż ko-ooo-ocham – zaszlochała. – Tylko n-nie mam… siiiły.

Zaprowadziłam ją do salonu, gdzie usiadła na kanapie i objęła kolana rękoma. Przygotowałam jej mocną herbatę, którą postawiłam przed nią na stoliku. Usadowiłam się koło niej. Jej płacz już trochę zelżał, jednak łzy na policzkach nadal nie wyschły.

- Opowiedz mi wszystko – poprosiłam. Chwyciła kubek z herbatą z taką miną, jak gdyby nie była pewna, co powinna z nim zrobić.

- Przyszedł tu po mnie. Ledwo powstrzymałam się, żeby go nie pocałować. Poszliśmy do restauracji i było jak na randce, rozmawialiśmy o naszych rodzinach, o pracy, o przyjaciołach, codziennych sprawach, zupełnie jak kiedyś. Śmialiśmy się i tak dalej. Zjedliśmy, siedzieliśmy dalej pijąc wino, a wtedy temat zszedł na Melindę i… - Niespodziewanie znów zaniosła się płaczem. – I wtedy szlag wszystko trafił!

Łzy spływały jej do kubka, nad którym się pochylała. Wyjęłam go z jej dłoni, odstawiłam na stół i ją przytuliłam.

- Ciiii, już dobrze.

Przemoczyła moją bluzkę na ramieniu, ale nie miałam jej tego za złe. Czułam słodki zapach jej migdałowego szamponu. Używałam dokładnie takiego samego.

- To takie niesprawiedliwe. Dlaczego musiałam się zakochać akurat w nim? Dlaczego nie w kimś, kto nie zdradza mnie na prawo i lewo?

Dotarło do mnie, że była tego świadoma bardziej, niż myślałam. Sądziłam, że żyje w czymś w rodzaju bańki mydlanej, w której nie miało większego znaczenia to, że Daniel jest notorycznym podrywaczem, lecz jego obietnice poprawy. Wiedziałam przecież, jak to jest kogoś kochać i rozumiałam to… do pewnego stopnia.

- Myślę, że nie istnieje odpowiedź na to pytanie. – Pocałowałam ją w czubek głowy. – Luce, tak mi przykro.

- Nie chcę go kochać. Nie chcę go więcej widzieć na oczy, ale nie mam dość siły, żeby wykopać go za drzwi i zatrzasnąć je za nim na zawsze. Co mam robić?

Nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie. Myślę, że Lucy tak naprawdę nie chciała poznać mojej opinii. I tak nie miała większego znaczenia, bo przecież to nie możliwe po prostu przestać kogoś kochać.

- Nie wiem, Lu. Chyba będziesz musiała to rozgryźć sama. A ja mogę ci zaoferować moje drugie ramię, jest jeszcze suche.

Parsknęła śmiechem, co trochę rozluźniło atmosferę.

- Cieszę się, że cię mam – wymamrotała w moją bluzkę, co zabrzmiało bardziej jak seria pomruków, jednak zrozumiałam sens.

- Ja też, Lucy, ja też.