Jesteś: 5. Nadęty

2 maja 1998 roku to niezwykle ważna data w historii czarodziejów. Właśnie tego dnia Harry Potter, niezwykły, niespełna osiemnastoletni chłopiec, pokonał potężnego Lorda Voldemorta, który rozpadł się na miliony kawałeczków. Tego dnia społeczeństwo magiczne zobaczyło światełko w tunelu. Nie było ono osiągalne na wyciągnięcie ręki, ale wieloletnie, sukcesywne dążenia doprowadziły do celu.

Największym priorytetem w powojennej rzeczywistości było ustanowienie silnej, dobrze prosperującej władzy, aby przywrócić porządek. W całym Ministerstwie Magii ludzie mieli pełne ręce roboty. Została utworzona specjalna jednostka pod dowództwem najlepszych aurorów, która miała za zadanie ścigać popleczników Czarnego Pana, surowo karać obywateli za przewinienia i stać na straży porządku. Limity przyjęć na szkolenia aurorskie zostały praktycznie zniesione, a wymagania oraz stopień trudności testów drastycznie obniżone. W ten właśnie sposób Harry, Ron oraz wielu innych dostało się do służb aurorskich, i to bez owutemów. Właściwie byłam pewna, że jako bohaterowie dostaliby się nawet bez uczęszczania do Hogwartu. Na pewno znalazłoby się dla nich jakieś obejście.

Harry podjął się swojej prywatnej misji ulepszania świata, a Ron – no cóż, poszedł tam, gdzie Harry. I bardzo podobało mu się poczucie władzy, które dawała mu odznaka, zupełnie jak wtedy, gdy został prefektem. Ja natomiast nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Z miejsca moja twarz znalazła się na okładkach gazet, chciano pisać o mnie książki, proponowano mi różnorodne posady w Ministerstwie. Nie przyjęłam ich, ponieważ wiedziałam, że gdybym nie była sławna, nie otrzymałabym żadnej z nich. Chciałam na wszystko uczciwie zapracować.

Uciekłam do Australii przed rozgłosem, i żeby odnaleźć moich rodziców, którym przywróciłam pamięć. Spędziłam z nimi cudowny miesiąc, podczas którego regenerowałam siły i rozmyślałam nad tym, co zrobić ze swoim życiem. Rodzice postanowili zostać w Australii jeszcze przez jakiś czas. Nowa rzeczywistość, którą im dałam, choć budowana na kłamstwach, spodobała im się i nie chcieli z niej tak szybko rezygnować. Mówili, oczywiście już po tym, jak wygłosili miliony kazań o niemoralności mojego zachowania, że gdybym ich nie zmusiła, nigdy nie zdecydowaliby się na tak wielki krok, jak wyprowadzka z Londynu, a teraz nie wyobrażali sobie tak po prostu wrócić do domu. Namawiali mnie, bym została razem z nimi w Australii i szczerze mówiąc rozważałam taką opcję, choć bardzo tęskniłam za przyjaciółmi i moim dotychczasowym życiem.

Któregoś dnia jednak stanęłam przed rodzicami, by oświadczyć im, że wracam do Anglii. W związku z przerażającą liczbą ofiar zamieszek, które co dzień przetaczały się przez Wielką Brytanię, szpital im. Św. Munga poszukiwał wolontariuszy do pomocy. Nigdy specjalnie nie interesowałam się medycyną, ale w ciągu ostatniego roku doświadczyłam tyle zła, tyle bólu i cierpienia, wobec których byłam bezsilna, że zapragnęłam pomóc wszystkim tym, którym będę w stanie. Nie mogłam też wiecznie chować się na innym kontynencie przed byciem Hermioną Granger.

Tak oto szłam pierwszego dnia mojego wolontariatu do Munga, a towarzyszące mi zdenerwowanie działało na mnie stymulująco. Nie miałam pojęcia, jak wygląda praca w szpitalu, przy rannych, ani jakie będą moje zadania jako wolontariuszki, za to wiedziałam, że z przyjemnością się tego nauczę.

Wszystko to, co zobaczyłam w ciągu pierwszych dni, zostało głęboko zapisane w mojej pamięci. Po pewnym czasie przestał się liczyć powrót do Hogwartu na owutemy. Przestała się liczyć nauka, zdobywanie nowych doświadczeń, działanie w imię większego dobra, ulepszanie świata.

Był taki moment, kiedy stawałam oko w oko z kimś, kto potrzebował mojej pomocy tu i teraz, komu mogłam ulżyć poprzez obmycie ran, otarcie potu z czoła, czy podanie szklanki wody. Nic innego nie miało znaczenia, byłam tylko ja i on, mój refleks, moja wiedza i umiejętności, a także zwyczajne, ludzkie współczucie.

Dowiedziałam się wtedy o sobie pewnej ważnej rzeczy. Nie potrafiłabym robić nic innego, wiedząc że tam, w szpitalu, umierają ludzie.

* * *

Po nowojorskim bankiecie spałam zdecydowanie dłużej, niż pozwoliłabym sobie na to w Londynie. Odpuściłam tylko i wyłącznie dlatego, że poprzedni dzień był strasznie długi i męczący, i nadal doskwierała mi zmiana strefy czasowej.

Przemknęłam po cichu z pokoju do łazienki, modląc się w duchu, by nie natknąć się na Malfoya. W powietrzu unosił się ostry zapach męskich perfum, co wzbudziło moją czujność. Rozejrzałam się uważnie po salonie i mój wzrok padł na kartkę pozostawioną na stoliczku. Malfoy poinformował mnie, że wychodzi odwiedzić przyjaciela, a ja mam się ogarnąć (tu użył wielkich liter), bo przyjdzie po mnie przed dwunastą, bym towarzyszyła w lunchu, na który umówił się z jakimiś przedsiębiorcami. Na tym samym stoliczku znalazłam też dwa croissanty i gorącą kawę, której temperaturę podtrzymywało najpewniej zaklęcie. Momentalnie na mojej twarzy wykwitł uśmiech, tak bardzo zrobiło mi się miło. Szybko jednak potrząsnęłam głową, przerywając przelewającą się przez nią litanię ciepłych słów pod adresem Malfoya. Burak. Mamy do wyboru tyle smakowitości serwowanych przez hotelową kuchnię, a on zostawia mi croissanty! Starałam się myśleć w ten sposób, maczając rogaliki w kawie i delektując się ich smakiem.

Uszykowałam się, żeby być w każdej chwili gotowa do wyjścia, i rozłożyłam się z czarną teczką od Malfoya na skórzanej kanapie, tak, aby móc od czasu do czasu spoglądać przez wielkie okno na zewnątrz. Zapowiadał się piękny dzień.

Nie odpowiadało mi to, że czegoś nie wiem, dlatego zmusiłam się do ponownego przebrnięcia przez dokumenty. Tym razem więcej już z tego wszystkiego rozumiałam, ale nadal niewystarczająco. Postanowiłam, że kiedy wrócimy do Londynu, odwiedzę bibliotekę i poszukam książek związanych ze sprzedażą i marketingiem. To powinno otworzyć mi nieco oczy, zanim po raz pierwszy przekroczę próg Broomark Company, by zająć miejsce za biurkiem przed gabinetem Dracona Malfoya, i stanę oko w oko z bałaganem pozostawionym przez ostatnią asystentkę.

Mój problem zawsze polegał na tym, że gdy zaczynałam coś robić, zatracałam się w tym bez reszty. Często gubiłam poczucie czasu, nie czułam głodu, pragnienia, ani zmęczenia. Zdarzało się, że zasypiałam z policzkiem przyciśniętym do stronicy książki, nawet nie wiedząc kiedy. I tym razem czas magicznie mi uciekł, a kiedy drzwi do apartamentu otworzyły się z ciężkim kliknięciem, podskoczyłam.

- Dzień dobry – powiedział Malfoy, przystając, kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały. Kiwnęłam mu głową w odpowiedzi. Miał na sobie intensywnie niebieską koszulę. Na jej tle jego oczy nabrały niezwykle niebieskiej barwy, choć jeśli jeszcze chwilę wcześniej ktoś spytałby mnie o kolor jego oczu, przysięgałabym, iż są one szare.

Nagle poczułam się zadziwiająco niezręcznie w jego towarzystwie. Uderzyło mnie, że jest dla mnie zupełnie obcym człowiekiem i tak naprawdę nic o nim nie wiem. Obrączka na jego palcu zalśniła, gdy się poruszył. Odwróciłam wzrok.

- Jesteś gotowa, Hermiono? – spytał łagodnie.

- A, tak – wymamrotałam, wrzucając papiery byle jak do teczki i wstając. – Wezmę tylko torebkę.

Podróż na dół, do samochodu, minęła nam w milczeniu. Nie wiedziałam, czy Malfoy też odczuwa to skrępowanie, które pojawiło się między nami, ani nie mogłam rozgryźć jego przyczyny. Może to kwestia, że zastał mnie w tak bardzo domowej, intymnej sytuacji, kiedy rozłożona na kanapie zajmowałam się swoimi sprawami. To bardzo osobiste, a przecież byliśmy dla siebie praktycznie obcymi ludźmi. Tak czy inaczej zrobiło się dziwnie.

Podczas lunchu nie odzywałam się zbyt dużo. Zjedliśmy go z sześcioosobową grupką mężczyzn, z którymi niespecjalnie miałam wspólne tematy do rozmowy, choć bardzo się starałam. Żaden z nich nie zabrał ze sobą asystentki, co jednak mogłam zrozumieć – była niedziela. Poza tym panowie rozmawiali niekoniecznie na tematy służbowe. Stanowiły one bardzo mały procent tego, o czym tak zawzięcie debatowali. Wynudziłam się niezmiernie jeszcze zanim dostałam moją tortillę, nie mówiąc już o tym, co było później.

- Po co mnie tu zabrałeś? – spytałam Malfoya, gdy już pożegnaliśmy się z Amerykanami i wyszliśmy na zewnątrz.

- Żebyś zjadła lunch? – odpowiedział pytająco. Wywróciłam oczami.

- Wynudziłam się jak mops – wyrzuciłam z siebie bez zastanowienia, by już po fakcie ugryźć się w język. Takie odzywki były bardzo nieprofesjonalne, ale gdy zaniepokojona popatrzyłam na Malfoya, okazało się, że towarzyszy mu uśmieszek. Miło, że udało mi się go rozbawić.

- A co powiesz na małą wycieczkę po Nowym Jorku w ramach rekompensaty? – zaproponował. – Mógłbym pokazać ci moje ulubione miejsca.

Uśmiechnęłam się szeroko w odpowiedzi. Momentalnie ogarnęło mnie podekscytowanie, którego nie potrafiła zabić nawet świadomość tego, że resztę dnia spędzę z byłym Ślizgonem. Dobrze, że nie zapiszczałam jak małolata.

Mam być zupełnie szczera? Spędziłam kilka naprawdę dobrych godzin w towarzystwie Malfoya – tak, bez ironii. Zawsze z przyjemnością słuchałam ludzi, którzy zechcieli dzielić się ze mną swoją wiedzą – a tak się złożyło, że Malfoy takową posiadał. Był świetnym przewodnikiem po Nowym Jorku, co wskazywało na to, że nie kłamał i rzeczywiście odwiedzał to miasto dość często.

Po kilku godzinach intensywnego zwiedzania padałam z nóg. Byłam zmęczona, ale usatysfakcjonowana. Ściemniło się już dawno, zanim wróciliśmy do apartamentu.

- Masz ochotę na coś do jedzenia? – spytał mnie Malfoy, przeglądając hotelowe menu. Trochę już burczało mi w brzuchu, więc przytaknęłam. – Zjemy tutaj, czy idziemy na dół do restauracji?

Coś przewróciło mi się w żołądku. Nie powiedział niczego niestosownego, a jednak takie odniosłam wrażenie.

- Na dół – odparłam cicho. Mimo że spędziliśmy razem cały dzień, nie chciałam zostać z nim sam na sam.

- Okej, zadzwonię, żeby zarezerwować stolik, a ty idź się przygotować.

Przez chwilę stałam w miejscu, obserwując, jak podnosi słuchawkę do ucha, a później dotarł do mnie sens jego słów. „Idź się przygotować”. Byliśmy w luksusowym hotelu, a ja właśnie powiedziałam, że chcę zjeść kolację w restauracji na dole. „Przygotuj się” znaczyło, że mam się prezentować elegancko. Mam wbić się w kieckę i szpilki i zrobić wieczorowy makijaż. Westchnęłam i wycofałam się do swojego pokoju. Jedyna wyjściowa sukienka, jaką miałam przy sobie, to ta, którą założyłam poprzedniego dnia na bankiet. Z Londynu zabrałam ze sobą jedynie strój oficjalny, czyli białą koszulę i czarną spódnicę, co w tym wypadku raczej nie wchodziło w grę, oraz to, co miałam na sobie podczas zwiedzania, czyli dżinsy i lekki, niebieski sweter. Chwyciłam sukienkę i szpilki i zabrałam to wszystko do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się i otworzyłam drzwi. Stanęłam oko w oko z Malfoyem. Przygładziłam nieco naelektryzowane po zderzeniu z parą wodną włosy, odwracając wzrok, i wyminęłam go.

- Jestem prawie gotowa – rzuciłam w przestrzeń.

Czekając, aż szef przygotuje się do wyjścia, usiadłam przed toaletką w moim pokoju. Poprawiłam makijaż, upięłam włosy i psiknęłam się perfumami. Wykrzywiłam się do własnego odbicia. Uszykowałam się, jakbym szła na kolejny oficjalny bankiet, a przecież zupełnie nie o to chodziło. Sięgnęłam do włosów i rozpuściłam je. Gdy opadły mi puszystą falą na ramiona, od razu poczułam się trochę lepiej. Wyciągnęłam zakleszczoną w torebce różdżkę i zmieniłam kolor sukienki z beżowego na bladoróżowy.

Rozległo się pukanie do drzwi. Posłałam swojemu odbiciu pokrzepiający uśmiech, zgarnęłam różdżkę do kopertówki i wyszłam z pokoju. Udałam, że nie dostrzegam taksującego spojrzenia Malfoya, gdy przepuszczał mnie przodem. Z wysoko podniesioną głową zeszłam u jego boku do restauracji, gdzie zostaliśmy posadzeni przy intymnym stoliku za przepierzeniem. Nie do końca zgadzało się to z moją wizją uwolnienia się od bycia sam na sam. Marszcząc brwi, skupiłam się na menu.

- Coś nie tak? – spytał Malfoy. Przewróciłam stronę w karcie, nie spoglądając na niego.

- Nie, dlaczego?

- Bo wyglądasz, jakbyś chciała kogoś zamordować.

Skrzywiłam się, zaszczycając go swoim wzrokiem. Wcale tak nie wyglądałam. Nawet nie miałam ochoty go zamordować… dopóki władczo nie machnął na przechodzącego w pobliżu kelnera, i nawet na niego nie patrząc, bez żadnego „proszę, dziękuję, pocałuj mnie w de” rzucił rozkazująco nazwę wina. A przynajmniej tak mi się wydawało, że chodziło mu o wino. Odłożyłam menu na stół. Zagotowało się we mnie.

- Jak możesz? – syknęłam. Miałam przed sobą człowieka, który potrafił zachować się niczym czarujący amant, gdy na czymś mu zależało, a równocześnie jak totalny gbur, kiedy chodziło o kogoś niższego w hierarchii. Kiedyś i w stosunku do mnie był okropny, więc doskonale wiedziałam, jak czują się wszyscy ci, którzy nie zasłużyli sobie na takie traktowanie.

Malfoy uniósł brwi. Wyraźnie prosił się o wykład.

- Czy ty w ogóle nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak się zachowujesz?

- Myślę, że zaraz mnie oświecisz. – Ton jego głosu był spokojny, a twarz pozostała praktycznie bez wyrazu. Patrzyłam w jego jasne oczy z myślą co, do cholery, dzieje się w jego mózgu.

- Jak nadęty burak, ot co.

- O. – Nie wyglądał na urażonego, ani nawet odrobinę przejętego. Chciałabym posiadać taką umiejętność zachowania twarzy w każdej sytuacji. – A to ciekawe.

Otworzyłam usta, by rozwinąć swoją myśl, ale przerwało mi pojawienie się kelnera z kieliszkami i butelką wina, którą otworzył przy nas. Poprosił Malfoya o skosztowanie trunku, i dopiero po jego aprobacie (właściwie oszczędnym skinięciu głową) rozlał go do obu kieliszków. Podziękowałam mu serdecznie, uśmiechając się trochę zbyt przesadnie. Malfoy uniósł swój kieliszek, jakby czekał, aż stuknę w niego moim. Nie takie jednak były moje plany.

- Nie lubię słodkiego wina – powiedziałam trochę z przekory. Kelner trzymał butelkę w taki sposób, że mogłam dokładnie przyjrzeć się etykiecie. To nie tak, żeby mnie odrzucało, choć wolałam wytrawne. Mój towarzysz odstawił kieliszek na stół i spojrzał na mnie badawczo.

- Czemu nagle zrobiłaś się na mnie taka cięta?

- Przecież ci powiedziałam – zirytowałam się. – Traktujesz ludzi jak śmieci.

I była to moja sprawa tylko i wyłącznie dlatego, że wiedziałam, jak to jest stać po tej „gorszej” stronie.

- No, no – zamruczał Malfoy. – Jesteś pierwszą asystentką, która próbuje mnie wychować.

Zrobiło mi się głupio, ale nie na tyle, żeby go przeprosić. Ugryzłam się w język i utkwiłam wzrok w menu. Chciałam powiedzieć mu wiele rzeczy, na przykład to, że w pierwszej kolejności powinna zająć się tym jego matka, ale nie starczyło mi śmiałości. Może i zachowywał się przy mnie jak potulny baranek, ale to nie znaczyło, że podły Ślizgon, zdolny do wszystkiego, dalej w nim nie drzemie.

Żadne z nas nie odezwało się aż do momentu, gdy kelnerka spytała o nasze zamówienie. Także później rozmowa nie bardzo się kleiła. Ja byłam wciąż nabuzowana chęcią spoliczkowania go za zachowywanie się jak gbur, a on… Właściwie to nie miałam pojęcia, o czym myśli. Sączył powoli wino, nie zwracając na mnie uwagi.

- Jutro rano mam nadzieję podpisać co najmniej jedną ważną dla firmy umowę – zakomunikował przystawce, którą otrzymał chwilę wcześniej. Nawet na mnie nie spojrzał. – Pójdziesz ze mną, ale masz się w nic nie wtrącać, rozumiesz?

Poczułam się jak skarcone, małe dziecko. Nie za bardzo podobała mi się władza, którą nade mną sprawował. To chyba jednak nie był dobry pomysł, żeby dla niego pracować. Wiedziałam, że nie powinnam mu ufać, że pod maską dżentelmena kryje się ten sam, zimny i egoistyczny nastolatek. Przytaknęłam, choć nie miałam najmniejszej ochoty iść razem z nim. Gdyby nie pieniądze, których potrzebowałam, zrezygnowałabym z tej pracy tu i teraz i wróciła do Londynu.

- Jedz. – Tym razem ton jego głosu był trochę łagodniejszy, i nawet rzucił mi „zaniepokojone” spojrzenie. Och, jaki on obłudny! Nie mogłam na niego patrzeć. Nowy, profesjonalny Malfoy zniknął. Przede mną siedział aktor, który chciał coś osiągnąć, choć nie wiedziałam jeszcze co.

- Jak sobie życzysz – burknęłam pod nosem, biorąc się za stojący przede mną tatar z łososia. Wciąż czułam na sobie wzrok szefa, choć nie odezwał się już ani słowem.

Między przystawką a daniem głównym zamówił nowe wino, tym razem wytrawne. I nawet nie zapomniał podziękować. Teraz jednak było już za późno na robienie dobrego wrażenia. Przejrzałam go, to nie prawdziwy on. Mój nietknięty kieliszek został zamieniony na nowy, który szybko opróżniłam. Czułam się bardzo nieswojo.

Porcję lazanii i kilka kieliszków później, rozparłam się na swoim krześle i uśmiechnęłam.

- Wiesz co? – zagadnęłam Malfoya. – Ja cię chyba nie lubię.

Czułam, jak po moim organizmie rozlewa się rozgrzewająca i ogłupiająca fala alkoholu. Malfoy wypił trochę więcej ode mnie, ale wciąż wyglądał, jakby nic go nie ruszało.

- Ja też mam prawo cię nie lubić – odpowiedział, patrząc mi intensywnie prosto w oczy. Tym razem mnie to nie peszyło.

- Jasne, tylko po co udajesz?

- Że cię nie lubię?

Pokręciłam energicznie głową.

- Że mnie lubisz.

Uniósł lekko brwi. Nachyliłam się w jego stronę, chcąc bardzo wyraźnie usłyszeć odpowiedź.

- Nie nie lubię cię.

Parsknęłam trochę zbyt wymuszonym śmiechem.

- Jasne. Właśnie widziałam.

- Masz ochotę na deser? – spytał, już rozglądając się za kelnerem.

- Nie – odparłam. – Koniec przedstawienia, możemy wracać.

Nie czekając na Malfoya, odsunęłam krzesło i ruszyłam do wyjścia. Dogonił mnie przy windzie, do której dotarłam, ostrożnie stawiając kroki w butach na obcasie. Nie chciałam przecież się wywrócić.

- Chyba za dużo wypiłaś – stwierdził, gdy drzwi do windy otworzyły się, a ja potknęłam się, wchodząc do niej. Rzuciłam mu wyzywające spojrzenie.

- A nawet jeśli, to nie twoja sprawa, panie dyrektorze – odparowałam. Winda ruszyła w górę, a my wciąż mierzyliśmy się spojrzeniami. Poczułam nieodpartą chęć, by się odezwać. Alkohol jeszcze bardziej osłabił moją umiejętność trzymania buzi na kłódkę. – Jak to zrobiłeś? – zapytałam.

- Co zrobiłem? – Wyglądał na zdziwionego.

- Jakim cudem zostałeś dyrektorem? Przecież nikt cię nie lubi.

Nie wydawało mi się wtedy, żebym powiedziała coś niewłaściwego. Przecież tylko stwierdzałam fakty. Malfoy wzruszył ramionami.

- Może kiedyś ci opowiem. I na pewno nie kiedy jest szansa, że tego nie zapamiętasz.

Posłałam mu oburzone spojrzenie.

- Nie jestem aż tak pijana.

- Yhm.

Winda zatrzymała się na naszym piętrze, drzwi rozsunęły się, a ja wypadłam na korytarz. Malfoy przytrzymał mnie, żebym się nie przewróciła. Wyrwałam ramię z jego uchwytu.

- Poradzę sobie – rzuciłam. Dopiero wtedy wpadłam na pomysł, żeby zdjąć buty, i resztę drogi pokonałam na boso, niosąc szpilki w ręku.

- Hermiono? – Miałam już wejść do swojej sypialni, gdy zatrzymał mnie głos Malfoya. – Naprawdę uważasz, że jestem burakiem?

Popatrzyłam na niego uważnie. Starał się nie dać nic po sobie poznać, ale w jakiś sposób napięcie w kącikach jego ust poruszyło mnie bardziej, niż jego słowa. Zależało mu na odpowiedzi przeczącej.

- Tylko trochę – oświadczyłam litościwie. Niemal niezauważalnie odetchnął. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie. Jeszcze do mnie nie dotarło, co tak naprawdę się stało. Mianowicie chyba jakimś cudem go polubiłam.

* * *

Uczestnicząc w poniedziałkowym spotkaniu nareszcie miałam szansę dowiedzieć się czegoś w praktyce. Uważnie obserwowałam biznesmenów, każde ich zachowanie, słuchałam specjalistycznego żargonu i nawet trochę się w tym odnajdowałam. Po zakończeniu negocjacji zarówno ja, jak i Malfoy, byliśmy szczęśliwi – on, bo podpisał arcyważny kontrakt, a ja, ponieważ nauczyłam się czegoś nowego.

Trochę przykro było mi żegnać się z oszałamiającym apartamentem w Domino, a równocześnie tęskniłam za moim przytulnym mieszkankiem. Nie mogłam doczekać się wieczoru z Lucy, która zaprosiła się do mnie na pogaduchy z noclegiem. Szczęśliwie złożyło się tak, że ubłagała koleżankę o zmianę w grafiku, a ja – no cóż, Malfoy oświadczył, że nam obojgu należy się dzień wolny. Nie zamierzałam bynajmniej z tego powodu rozpaczać.

Lucy nie mogła się na mnie doczekać. Kiedy uwolniłam się od Malfoya, chcącego za wszelką cenę odprowadzić mnie pod same drzwi, i wyszłam zza rogu, gdzie się aportowałam, wpadłam prosto w ramiona przyjaciółki.

- Ile można czekać? – spytała z pretensją, ale uśmiechała się. Jej bujne włosy tworzyły niesamowity, wysoki koński ogon. Wcale nie opuściliśmy późno Nowego Jorku, ale tu już zdążyło się zrobić ciemno. Pomyślałam o tym, jak to dobrze, że nie muszę rano wstawać po zmianie strefy czasowej, i poczułam nagłą wdzięczność do Malfoya.

Ruszyłyśmy do mojego mieszkania, wspólnie taszcząc torbę – ja trzymałam za jedną rączkę, a Lucy za drugą. Przyjaciółka psioczyła trochę, że nie zaczarowałam wcześniej mojego dobytku, by mniej ważył. Czarodzieje to bardzo leniwe stworzenia. Owszem, mogłam sprawić, żeby bagaż był lekki jak piórko, zmniejszyć go i schować do kieszeni, albo wysłać prosto do mieszkania, ale… jaki w tym sens? Jeśli czary mogłyby zająć się za nas każdym problemem, życie byłoby niesamowicie proste, przewidywalne i nudne. Moim rodzicom zależało na tym, żebym nigdy nie szła na skróty, a ja przyznawałam im rację.

Gdy dotarłyśmy na górę, wstawiłam wodę na herbatę. Lucy usiadła na kanapie, skąd miała świetny widok na mnie, krzątającą się w aneksie kuchennym, i bez przeszkód mogła zasypać mnie pytaniami.

- Naprawdę nazwałaś go burakiem? – nie dowierzała, gdy dotarłyśmy do tego momentu. Postawiłam na stoliku przed nami dwa kubki z herbatą oraz talerz z ciasteczkami, wygrzebanymi z odmętów szafki kuchennej, które schowałam specjalnie na taką okazję.

- Wiesz, dokładnie to powiedziałam, że  z a c h o w u j e  się jak nadęty burak, a to nie to samo.

- Właśnie że to samo – upierała się Lucy, chichocząc. – Nie wierzę. Powiedziałaś tak do szefa?

- Spadaj – ucięłam. Wzięłam łyk herbaty i sparzyłam sobie język. – Zasłużył na to. Marzyłam o powiedzeniu mu tego od samego początku naszej znajomości. Później jednak trochę przesadziłam, bo zasugerowałam, że nikt go nie lubi. Gdyby nie chronił go pancerz gburstwa, mógłby się tym przejąć. No i sam jest sobie winny. Traktuje innych ludzi jedynie jako pionki potrzebne do osiągnięcia celu. Nie wybaczę mu stwierdzenia, że rozmawiam z Alice tylko po to, by podpisać kontrakt z jej mężem! Jak bardzo trzeba mieć spaczoną psychikę, żeby widzieć w ludziach tylko i wyłącznie… Z czego się śmiejesz?

Lucy zaśmiewała się do łez i nawet nie próbowała tego kryć. Siedziała po turecku na kanapie, trzymając w dłoniach kubek z gorącą herbatą. O mało jej nie wylała.

- Jak myślisz, kiedy cię zwolni? – spytała. Wzruszyłam ramionami.

- Szczerze mówiąc dziwię się, że jeszcze tego nie zrobił.

- Chyba musi cię lubić. – Lucy puściła do mnie oczko, co sprawiło, że zagotowało się we mnie ze złości. Ona chyba nie rozumiała powagi sprawy. To nie był jakiśtam facet. To mężczyzna, z którym łączyła mnie długa przeszłość, wypełniona wieloma nieprzyjemnymi zdarzeniami. Wciąż widziałam jego wykrzywioną grymasem twarz, gdy rzucał w moją stronę wszelakie obelgi. Większość z nich była tak idealnie wymierzona w moje słabości, że brzmiała jeszcze okrutniej. Nie tak łatwo było o tym zapomnieć. Nie potrafiłam też wyrzucić z umysłu oskarżenia, że to przez niego moje życie legło w gruzach. On z pewnością widział to inaczej.

- Nie obchodzi mnie to, czy on mnie lubi, czy nie – odparowałam. – Jeszcze sobie nie zasłużył na to, żeby w ten sposób zaprzątać moje myśli.

- Ale próbuje – zauważyła Lucy. – Musisz mu przyznać, że się stara.

Westchnęłam.

- Na moje oko to on próbuje uspokoić własne sumienie. Ja nie mam z tym nic wspólnego. Ale to dobrze, rzeczywiście przydadzą mi się jego pieniądze.

Potoczyłam wzrokiem po mojej kawalerce. Może nie była najpiękniejsza na świecie, ale miałam dach nad głową i własny kąt. Na tę chwilę nie potrzebowałam nic więcej. Gdybym miała stracić i to… Lucy trąciła mnie łokciem.

- Wiesz co? – Na jej ustach gościł łobuzerski uśmieszek – Ta herbata jest pyszna, ale mam w torebce coś lepszego.

Pogroziłam jej palcem, ale nie protestowałam, gdy przygotowywała kolorowe drinki, poruszając się po moim mieszkaniu z taką samą swobodą, jak po własnym. Moje żałosne życie zasługiwało na opicie. Honorowe miejsce na stoliku zajęły szklanki z procentami. Lucy nie poskąpiła lodu, który trzeszczał w całkiem miły sposób.

- Za przyjaźń! – wzniosła toast, a ja stuknęłam się z nią szklanką. Drink był mocny, słodki i bardzo zimny. Od razu poczułam, jak uderza mi do głowy.

- Mam nadzieję, że na ten wieczór już wystarczy Malfoya. Powiedz mi lepiej: co u ciebie?

Lucy westchnęła.

- Trevor przyjechał.

- Kiedy?

- Dzisiaj rano. Oczywiście musiał mnie obudzić swoim chodzeniem w tę i z powrotem i rozbijaniem się o wszystko, co tylko się dało. Nawrzeszczałam na niego i poszłam dalej spać. Tylko tyle go widziałam, porozwalał swoje rzeczy i dokądś wyszedł.

Trevor, brat Lucy, był specyficznym człowiekiem i chadzał własnymi drogami. Trochę typ szalonego naukowca. Wiecznie miał swoje sprawy do załatwienia, albo nie można mu było przeszkadzać podczas tworzenia różnych prototypów. Niesamowicie inteligentny, choć ekscentryczny. Przez jakiś czas mi tym nawet imponował.

- A kiedy wyjeżdża?

- Ha ha – powiedziała z naciskiem. – Może sama go spytaj, mi nie odpowiada na takie pytania. Ciekawa jestem, kiedy w końcu zaprezentuje nam jakiś swój genialny wynalazek, bo na razie się na to nie zapowiada.

- Nie bądź dla niego zbyt surowa – poprosiłam. – Jestem pewna, że któregoś dnia wymyśli coś wielkiego, widziałam niektóre z jego projektów i są naprawdę obiecujące.

- Mhm. – Lucy wyglądała na poirytowaną. – Już to widzę. A poza tym spotkałam Daniela z Melindą – zaakcentowała.

Rzuciłam jej współczujące spojrzenie. Choć starała się nie pokazać po sobie, jak bardzo to nią wstrząsnęło, i najwyraźniej próbowała przekazać mi informację mimochodem, ja już wiedziałam swoje. Związek Lucy i Daniela był krótki, ale intensywny. Wydawali się dla siebie stworzeni, po kilku miesiącach znajomości planowali ślub, dzieci i domek z ogródkiem, istna idylla, gdyby nie jeden szczegół… Daniel nie należał do monogamistów. Lucy wykopała go z hukiem ze swojego życia, by pogrążyć się w otchłani rozpaczy. Napisała wtedy większą część swojej książki.

- Co tam u nich? – zapytałam neutralnym tonem.

- Wygląda na to, że mój pierścionek znalazł nową właścicielkę – głos Lucy był przepełniony jadem i wcale się jej nie dziwiłam.

- Żartujesz – udało mi się z siebie wydusić. Potrząsnęła energicznie głową.

- Powiedziałam „piękny pierścionek”. Idiotka. Powinnam jej go zerwać z palca.

- Moooja kochana – zamruczałam uspokajająco, przytulając się do niej. – Bydlę z niego. Jego strata, że zrezygnował z takiej świetnej dziewczyny… No już.

Lucy nie rozpłakała się, ale była blisko. Nie miałam pewności, czy to ze smutku, czy raczej ze złości. Możliwe, że jedno nie wykluczało drugiego. Choć Daniel od dłuższego czasu nie był już tematem numer jeden poruszanym w naszych rozmowach, wiedziałam, że w sercu i życiu Lucy nadal odgrywa ogromną rolę. Należała do tych osób, które jeśli się zakochują, to z pełnym zaangażowaniem, a każdą porażkę przeżywają jak koniec świata.

Ponarzekałyśmy na Daniela, przenosząc temat na każdego z dotychczasowych partnerów Lucy, moich, partnerów naszych znajomych bliższych i dalszych, ludzi sławnych, a wreszcie na ogół mężczyzn, wypracowując uniwersalną zasadę, że każdy z nich jest świnią. Poczułyśmy się obie lepiej i mogłyśmy przejść do spraw mniejszej wagi. Standardowo przegadałyśmy pół nocy, choć co chwilę zapewniałyśmy się wzajemnie, że już idziemy spać. W takich chwilach jak ta dziękowałam losowi, że postawił nas na swojej drodze i pozwolił nam się zaprzyjaźnić. Nie mam pojęcia, co zrobiłybyśmy bez siebie, i byłam pewna, że podzielałyśmy te uczucia.

Szkoda tylko, że nie wszystkie przyjaźnie, jakie dotąd zawarłam, okazały się być na całe życie.