Jesteś: 4. Sarkastyczny

Gdy wyszłam z pokoju, Malfoya już nie było, na co wskazywał brak kurtki i unoszący się w powietrzu duszący zapach perfum. Zmarszczyłam nos, bo nie przypadły mi do gustu. Były takie „zbyt męskie”, zbyt ostre. Zdecydowanie wolałam łagodniejsze zapachy. Podeszłam do okna i rozsunęłam je, wpuszczając powiew chłodnego powietrza, i dopiero wtedy mogłam odetchnąć.

Co mogłam robić sama przez trzy godziny w Nowym Jorku? Siedzieć w hotelu i napawać się luksusami? A może wyjść na zewnątrz i zwiedzić trochę miasto? Zdecydowanie ta druga opcja. Choć chłodnawe powietrze nie zachęcało, to i tak na pewno poczuję się lepiej i pewniej na zewnątrz.

Jednak przed wyjściem musiałam zająć się jeszcze jedną sprawą. Rozejrzałam się uważnie i zlokalizowałam telefon na półeczce przy drzwiach. W kilku krokach pokonałam dzielącą mnie od niego odległość i podniosłam bezprzewodową słuchawkę, po czym bez zastanowienia wbiłam znany mi na pamięć numer.

- Halo? – Lucy odebrała po pierwszym sygnale.

- Dzień dobry, słonko – powiedziałam, uśmiechając się szeroko, a ona pisnęła do słuchawki.

- Grangina! Buongiorno! Jak Nowy Jork?

Przysiadłam na kanapie, przygotowując się na obstrzał jej pytań i równocześnie ciesząc się na jej entuzjazm.

- Dobrze. Więcej powiem ci po powrocie. – Niemal widziałam, jak Lucy przewraca tymi swoimi szarozielonymi oczami.

- A ja tak niecierpliwie czekam na twój telefon! – wykrzyknęła. – I wytłumacz mi się, dlaczego to trwało tak długo?

- Ledwo zameldowaliśmy się w hotelu – powiedziałam szybko, chcąc ją udobruchać. – I Malfoy w końcu wyszedł, więc mogę z tobą na spokojnie porozmawiać.

- Uważaj, może założył ci pluskwę – zaśmiała się Lucy. – Nie wiesz, do czego jest zdolny, kiedy ci szefuje.

Prychnęłam, uznając taki pomysł za niedorzeczny.

- Bez przesady – zganiłam ją. – Jak na razie zachowuje się w miarę przyzwoicie. I traktuje mnie w porządku, tak, wiem, że chcesz o to spytać.

- Jak na razie! – powtórzyła za mną. Słyszałam w jej głosie ożywienie. – Swoją drogą to takie ekscytujące, kiedyś byliście wrogami, później ta cała szpitalna heca, a teraz, proszę, proszę, jest twoim szefem!

- Dla mnie to nie jest ekscytujące – wymamrotałam, mnąc materiał spodni. – To jest niesamowita ironia losu.

Lucy nie odzywała się przez chwilę, a ja nie wiedziałam, co mogłabym dodać, więc milczałyśmy, słuchając tylko swoich oddechów.

- Nie jest najgorzej – powiedziała w końcu Lucy i dodała radośniej: - Przynajmniej nieźle ci płaci. O ile nie wykiwa cię jak ten psychol. Nie żebym coś sugerowała, tfu, tfu, tak mi się tylko powiedziało, w zasadzie to…

- Spokojnie – przerwałam jej ze śmiechem. – Wiem, o co ci chodzi. Wiesz, jest w porządku. Nie sądziłam, że będę w stanie się z nim dogadać.

Naprawdę myślałam, że może być między nami gorzej. Przez ostatnie godziny tyle razy powtarzałam sobie, że ta sytuacja jest w porządku, iż przełożyło się to na moje opanowane zachowanie. Nie rwałam sobie włosów z głowy, myśląc, jak to będzie. A Malfoy do tej pory nie zrobił nic, co kazałoby mi jeszcze raz dokładnie przemyśleć naszą współpracę.

- W gruncie rzeczy to przystojny, młody mężczyzna, dżentelmen wychwalany przez gazety, znana i szanowana osobistość – wyliczała Lucy.

- Nie brzmi ci to trochę przereklamowanie? – spytałam. – Bo mi owszem. Znałam go jako nastolatka i mogę poświadczyć, że nie zawsze był taki, jak o nim mówią.

- Cóż, ludzie najwyraźniej się zmieniają…

Westchnęłam.

- A może po prostu dobrze się maskują.

Ta kwestia nie dawała mi spokoju. Co ja najlepszego wyprawiałam? Dawałam mu szansę, choć nie powinnam. Odkładałam na bok swoje uprzedzenia, mając nadzieję, że… W porządku, miał wobec mnie dług wdzięczności. Gdybym tylko mogła zaufać, że to sprawi, że zawsze będzie się zachowywał w przyzwoity sposób. Kim ja byłam, by spekulować na temat jego cech i zachowań? Tak naprawdę go nie znałam. Mogłam jedynie spodziewać się po nim najgorszego. Albo trochę odpuścić.

- Daj spokój, Hermiono – prychnęła Lucy. – Wiem, że za nim nie przepadasz. Ale przeprowadziłyśmy już tę rozmowę. Uważam, że powinnaś dać mu szansę, żeby się zrehabilitował. Możliwe, że ma ci bardzo dużo do zaoferowania. Zaczynając od pieniędzy za zwiedzanie świata – jęknęła tęsknie. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że marzy o udaniu się w podróż życia: zatrzymanie się w każdym z krajów Europy, a w dalszej przyszłości może i nawet poznanie sekretów innych kontynentów. Na sam początek nie pogardziłaby Nowym Jorkiem.

- Wiem – odpowiedziałam od niechcenia. – I uwierz mi, doceniam to. Po prostu jest mi trochę nieswojo z taką „bezinteresowną” pomocą, zwłaszcza z jego strony. Musi się tu kryć jakiś haczyk.

- Tego jeszcze nie wiesz – zaprotestowała, po czym szybko zmieniła temat. – Jakie macie plany na dzisiaj? Jutro? Pojutrze?

- Malfoy jest na jakimś spotkaniu, a ja przejdę się do Central Parku. Kiedy wróci, pójdziemy na lunch, a później ponoć zabierze mnie na zakupy. – Lucy zachichotała, ale nie dopuściłam jej do słowa. – Bo wieczorem mamy się wybrać na jakiś bankiet.

- Cudownie! – wykrzyknęła. – Uwielbiam bankiety, przyjęcia, uroczystości, dlaczego nie zaproponował tej pracy mnie?

- Bo jesteś zbyt kochana i cudowna – odparłam, uśmiechając się. To prawda, Lucy była prawdziwym skarbem. – I nie zasługuje na to, żeby mieć cię blisko siebie.

- Daj spokój, z taką kasą i wyglądem? Rzuciłabym się na niego jak dzikie zwierzę. Serio. Marzę o takiej możliwości.

- Ale ty jesteś powierzchowna!

- Zawsze.

Zaśmiałyśmy się obie, a ja poczułam, jakbym miała ją tuż obok siebie, mogła chwycić za rękę i przegadać cały dzień i noc. Miałam naprawdę wielkie szczęście, że los postawił ją na mojej drodze. Była w tej chwili najlepszym, co miałam w swoim życiu. Znała mnie w moich najgorszych chwilach i mogłam mieć pewność, że będzie mi towarzyszyć również w tych lepszych.

- Dobra, Granger – powiedziała w końcu stanowczo. – Idź podziwiać uroki Nowego Jorku, a ja w końcu się ogarnę. Zadzwoń do mnie, jak tylko będziesz mogła – poprosiła. – Chociaż pewnie dopiero jutro. Ten bankiet i w ogóle.

Była sobota, a to znaczyło, że Lucy wróciła z pracy później, niż w ciągu tygodnia, zapewne już o świcie. Podejrzewałam, że niedawno wstała.

- Zadzwonię – obiecałam. – Trzymaj się!

- Miłego zwiedzania!

Rozłączyłam się i siedziałam chwilę ze słuchawką w ręku, zamyślona. Nie powinnam za dużo rozmyślać. Powinnam wstać i cieszyć się chwilą. Obsesyjne rozważania na temat „dokąd zaprowadzi mnie ta sytuacja” to nienajlepszy pomysł, zwłaszcza jeśli odpowiedzi mogłyby mieć duży wpływ na moją przyszłość.

Wstałam więc, odłożyłam słuchawkę na miejsce i wróciłam do swojego pokoju po kilka niezbędnych rzeczy. Wychodząc na korytarz nagle poczułam się bardzo dziwnie. Nie mogłam uwierzyć, że jestem właśnie w tym miejscu, zamykając drzwi do bajeranckiego i zapewne absurdalnie drogiego apartamentu, w starym, znoszonym płaszczu z dziurą w kieszeni i butami za knuty. Nie pasowałam tutaj, a mimo to byłabym w stanie przyzwyczaić się do takiego życia.

Wyszłam z hotelu odprowadzana serdecznymi uśmiechami personelu i ruszyłam przed siebie, mając nadzieję na dotarcie w niedalekiej przyszłości do Central Parku, a przy okazji pooglądanie kilku wystaw sklepowych i drapaczy chmur. W uszach słyszałam zgiełk dużego miasta – pisk opon, warczenie silników, pęd, pokrzykiwania. Wszystkim bardzo się spieszyło. Tylko nie mi. Kilkakrotnie zostałam potrącona przez spóźnionego przechodnia łokciem i prawie wpadłam pod rozpędzoną taksówkę, ale ostatecznie udało mi się dotrzeć do celu.

Bezchmurne niebo i piękne słońce zachęciły mnie do dłuższego spaceru, zanim ostatecznie usiadłam na ławce i otworzyłam czarną teczkę. Gdyby nie mój dobry refleks, stos papierzysk wysypałby się z niej na ziemię. Zaklęłam bardzo nieładnie pod adresem Malfoya i ostrożnie wydobyłam papiery na światło dzienne.

To by było na tyle w temacie zanurzenia się w powieści w pięknym miejscu. Zanim zapoznam się dokładnie z tymi papierzyskami, minie mnóstwo czasu! Przejrzałam je pobieżnie, odnajdując sporo tabel i wykresów. Westchnęłam. Okej, chyba czas się wziąć porządnie do pracy.

Świat zestawień, analiz i raportów wciągnął mnie na tyle, że przestałam zauważać spacerujących z przyjemnością ludzi. Po kilkudziesięciu stronach wiedziałam już mniej więcej, jak funkcjonuje dział Malfoya, wiedziałam też, że ostatnimi czasy zyski firmy zmniejszyły się o kilka procent. Pojawiły się naciski kierownictwa na dział marketingu, by zwiększyć sprzedaż produktów oraz prowadzić skuteczniejsze kampanie reklamowe. Byli też w trakcie wprowadzania na rynek nowego produktu. Malfoy miał pełne ręce roboty i – nie kłamał – burdel w papierach. A to tylko część. Już bałam się, co zastanę na swoim nowym stanowisku w firmie. Poprzednia asystentka to jakaś porażka, nawet ja, mając niewielkie doświadczenie w tej branży, potrafiłam to stwierdzić na pierwszy rzut oka.

Czas bardzo szybko zleciał i nim się obejrzałam, musiałam wracać do hotelu. Wsunęłam z powrotem papiery do teczki i podniosłam się z ławki. W głowie trochę mi huczało od spraw marketingowych, budżetowych i wielu innych, o których nie za bardzo miałam pojęcie. Czułam się trochę zagubiona w tym wszystkim i, szczerze mówiąc, miałam ochotę po prostu pójść do Malfoya, oddać mu tę teczkę, podziękować serdecznie za propozycję pracy i zniknąć z jego życia. Ale wtedy nie mogłabym nazywać się Hermiona Granger.

* * *

- Będziesz zajmować się moim kalendarzem, zapisywać mi wizyty, spotkania, wyjazdy i całą resztę. – Siedziałam wyprostowana na skórzanej kanapie, przyciskając do piersi teczkę, a Malfoy chodził po salonie, wyliczając na palcach. – Odbiór telefonów, organizacja spraw biurowych, tworzenie zestawień i raportów, przygotowywanie materiałów na spotkania…

- Potrzebuję szkolenia – przerwałam mu. Nie mogłam uwierzyć, że te słowa wyszły z moich ust, ale to już się stało. Przyznałam się, że czegoś nie wiem.

- Jasne, nie martwię się tym – rzucił Malfoy, gestykulując nonszalancko.

- Mówię serio. – Skupił w końcu na mnie uwagę, a ja wzięłam głęboki wdech. – Wiem, że może ci się wydawać, iż ta praca jest łatwa, w końcu jesteś dyrektorem. Ale wziąłeś osobę praktycznie z ulicy, a ja nie potrafię z dnia na dzień nauczyć się wszystkiego o…

Uniósł dłoń, by powstrzymać potok słów wydobywający się z moich ust. Jego oczy błyszczały dziwnie.

- Powtórz to.

Nie zrozumiałam, co ma na myśli.

- Powtórz tę część o tym, że czegoś nie potrafisz.

Wywróciłam oczami. Teczkę, którą przyciskałam do klatki piersiowej, opuściłam na kolana i zastukałam w nią palcem wskazującym. Policzki delikatnie mnie piekły na samą myśl o tym, że tak bardzo odkryłam się przed osobą, której w ogóle nie ufam.

- Tego jest naprawdę dużo – odparłam wymijająco.

- I?

- I co?

Malfoy zatoczył dłonią kilka kółek, ponaglając mnie do mówienia. Dlaczego musiał uczepić się tego jednego słowa? Wolałby, żebym udawała, że wszystko potrafię, a później coś koncertowo schrzanię?

- Nie potrafię – wydobyło się przez moje zaciśnięte zęby – tego wszystkiego.

- Dobrze się składa, bo jestem dyrektorem tego działu i wiem, jak cię „tego wszystkiego”… – Nakreślił cudzysłów palcami w powietrzu. -  …nauczyć. Nie ma za co.

Oczywiście, że nie. Ugryzłam się w język.

Chodziło o to, że zaczęło zależeć mi na tej pracy. Nie na towarzystwie Malfoya, ale na byciu czyjąś asystentką – tak, wiem, że to dziwne. Rola drugoplanowa nie wydawała mi się czymś złym. Wiedziałam, że w wielu sprawach będzie ode mnie uzależniony i podobała mi się wizja dbania o każdy, nawet najdrobniejszy szczegół papierkowej roboty, życia działu czy kalendarza szefa. To masa roboty i mnóstwo satysfakcji.

- Jeszcze jakieś pytania? – Malfoy popatrzył na mnie, ale szybko przeniósł wzrok na swój zegarek. Nie miałam na tę chwilę pytań, ale byłoby miło, gdyby chociaż udał, że na jakiekolwiek czeka. – Nie ma czasu do stracenia. Bierz to, co potrzebujesz, i idziemy.

Nie miałam pojęcia, kiedy zrobił się z niego taki zasadniczy sztywniak. Ja wciąż widziałam w nim tego chłopca, który popłakał się, gdy został zamieniony we fretkę. Co, swoją drogą, było okrutne, i chyba pierwszy raz w życiu zrobiło mi się go wtedy żal. Nieważne.

Gdy wychodziliśmy z hotelu, głośno zaburczało mi w brzuchu, więc Malfoy pokręcił z niedowierzaniem głową i zaprosił mnie na lunch. Wróć, wcale nie zaprosił mnie na lunch. Oświadczył mi, to byłoby bardziej odpowiednie słowo. Niedługo później dłubałam widelcem w sałatce cezar, starając się nie pożreć jej w ciągu minuty, tak bardzo mi smakowała. A może ten dzień sprawił, że byłam tak niesamowicie głodna. Czułam się, jakbym nie spała już od wielu, wielu godzin… chociaż to prawda. Dla mojego organizmu było pięć godzin później, niż w Nowym Jorku. Nie miałam pojęcia, jak utrzymam się na nogach na wieczornym bankiecie.

Malfoy pochłaniał sałatkę z krewetkami, przeglądając jakieś dokumenty, które przyniósł z porannego spotkania z inwestorami.

- Co tam masz? – spytałam, nie mogąc już znieść milczenia. Podniósł głowę i spojrzał mi prosto w oczy.

- Listę osób, które muszę przekonać do zainwestowania w naszą najnowszą technologię. – Przesunął papiery tak, żebym też je widziała, a później wskazał kilka nazwisk palcem. – Zależy nam szczególnie na pozyskaniu tych osób. Trzeba się koło nich zakręcić na dzisiejszym bankiecie. Nie są do końca przekonani, a współpraca z nimi byłaby bardzo zyskowna.

- Co rozumiesz przez „zakręcić się koło nich”? – spytałam. Czy chodziło o jakieś przemyślne gierki?

- No wiesz, porozmawiać z nimi, olśnić wrodzonym wdziękiem, zdobyć sympatię… Do części męskiej potrzebuję twojej pomocy. Znajdziemy ci jakąś seksowną kieckę.

Wzdrygnęłam się na słowo „seksowna”.

- Chyba sobie żartujesz.

Uśmiechnął się krzywo, unosząc jeden kącik ust.

- Tak, Granger. Założymy ci najbardziej zgrzebną spódnicę do ziemi, jaką uda ci się znaleźć. Będziesz odstraszać wszystkich na swojej drodze.

Byłam oburzona tym, że potraktował mnie jako swój rekwizyt.

- Wydawało mi się, że mam być twoją asystentką – powiedziałam z naciskiem. – Do świecenia nogami i biustem polecam opłacić kogoś innego.

Jak w ogóle śmiał potraktować mnie tak przedmiotowo? Czy to po to byłam mu potrzebna? Dlatego tak upierał się, żebym towarzyszyła mu w wyjazdach? Nie wydawało mi się, żeby coś takiego wchodziło w zakres obowiązków asystentki. A on tylko się uśmiechał.

- Wyluzuj, Granger – rzucił swobodnie. – Tylko cię sprawdzam.

- Sprawdzasz? – powtórzyłam, nadal naburmuszona. Chyba nie zrozumiałam tego dowcipu, a poza tym wcale nie był śmieszny.

- Jedz – uciął temat Malfoy, kiwając głową w stronę mojej sałatki. Jak zauważyłam, jego już prawie w całości zniknęła z talerza. Nadziałam kawałek kurczaka na widelec, ale nie uniosłam go do ust.

- Malfoy? – Coś nagle przyszło mi do głowy. – Co ja będę robić na tym bankiecie? Przecież nikogo tam nie znam.

Westchnął ciężko.

- Znasz mnie. Jejku, Granger, czy ty musisz mieć tysiące problemów? Jedz.

Nie mogłam powstrzymać delikatnego uśmiechu, który wpełzł niepostrzeżenie na moje usta.

* * *

- Hej, Granger?

Spojrzałam z ukosa na Malfoya, który wysiadł za mną z samochodu. Wyglądał jak milion dolarów – grafitowo-szary, szyty na miarę garnitur, lśniące buty, drogi zegarek, gładkie policzki i te przytłaczające perfumy. Nawet przygładził trochę włosy, a przecież przestał przylizywać je na szóstym roku.

- Tak? – spytałam.

- Wyglądasz dobrze. – Wydawał się być tym faktem zdziwiony. Parsknęłam, uniosłam wyżej głowę i utkwiłam wzrok przed sobą. Jasne, że wyglądam dobrze. Wydałam na suknię więcej, niż na ubrania w ciągu ostatniego roku. A wszystko to z firmowych pieniędzy.

Kategorycznie sprzeciwiłam się, gdy Malfoy chciał towarzyszyć mi przy wyborze sukienki. To byłoby naprawdę dziwne. Może i nie uczestniczyłam wcześniej w takiego rodzaju bankiecie, ale co to za filozofia, żeby kupić ładną kieckę? Nawet nie musiałam się ograniczać do najtańszej propozycji w sklepie, choć, oczywiście, nie zawiesiłam nawet wzroku na najdroższych kreacjach.

- To był komplement – pospieszył z wyjaśnieniami, zrównując ze mną krok, ale nie doczekał się odpowiedzi. Oczywiście wiedziałam, że to komplement. – Mogę prosić?

Kątem oka zauważyłam, że odchylił zgiętą w łokciu rękę, proponując mi ramię do uchwycenia. Zawahałam się przez chwilę. Hermiono, nie bądź niemądra, powiedziałam do siebie w myślach. Instynkt samozachowawczy chciał mnie powstrzymać, ale kazałam mu się wypchać i wsunęłam dłoń w zgięcie łokcia Malfoya.

Weszliśmy po szerokich, imponujących schodach, zwieńczonych kolumienkami, do dużych i zapewne ciężkich, bogato zdobionych drzwi. Malfoy pokazał zaproszenie wysokiemu mężczyźnie o mocno rozrośniętych ramionach, a ten wpuścił nas do środka.

Było… oszałamiająco. Kwartet smyczkowy grał przyjemną dla ucha melodię. Środek sali, nad którym zwisały kryształowe żyrandole, był pusty, czekając na przyjęcie tańczących par. Pod jedną ze ścian ustawiono okrągłe stoliki – mnóstwo stolików, przy których kręcili się już ludzie. Gdy przechodziliśmy pod żyrandolami, nie mogłam się powstrzymać przed spojrzeniem w górę. Były ogromne i piękne. Na ścianach wisiało mnóstwo wysokich obrazów, przedstawiających różne osobistości, których nie znałam. Natychmiast zapragnęłam zapytać o nie wszystkie i już nawet otworzyłam usta, ale szybkie spojrzenie na Malfoya kazało mi je zamknąć. Nie wydawało mi się, żeby potrafił zaspokoić mój głód wiedzy.

Mój wzrok padł na nasze ręce i nagle poczułam się bardzo dziwnie, zupełnie jakby to wszystko było snem. Trzymanie go pod ramię nie było aż tak niekomfortowe, jak mi się wydawało, ale w pewien sposób nierealne. Ciekawe, co powiedzieliby na to Harry i Ron… Wzdrygnęłam się na wspomnienie żywiołowej reakcji Rona, gdy przyszłam na szkolny bal w towarzystwie Wiktora Kruma. Czy to możliwe, żeby na Malfoya zareagował jeszcze gorzej? Przez krótką chwilę poczułam wstyd, że tak nisko upadłam, ale później przypomniałam sobie, że zdanie Rona już mnie nie obchodzi.

Usiedliśmy przy jednym z ośmioosobowych stolików, na którym znaleźliśmy plakietki z naszymi nazwiskami. Szybko przebiegłam wzrokiem po nazwiskach pozostałych, którzy jeszcze nie dotarli na miejsce, ale nic mi one nie mówiły.

- Nie denerwuj się – dobiegł mnie opanowany głos Malfoya. Rzuciłam mu spojrzenie spod przymrużonych oczu.

- Nie denerwuję się – zaprotestowałam, na co pokiwał energicznie głową.

- Jasne.

Ciekawe od kiedy z niego taki dobry obserwator. Oczywiście, że się stresowałam, ale zdenerwowało mnie wytknięcie mi tego, zwłaszcza przez niego. Musiałam się odgryźć.

- Ciekawe, czy nie wezmą mnie za twoją żonę.

Wzruszył niedbale ramionami.

- Nazywasz się Granger – odparł.

- No i? – Że niby ktoś, kto usłyszy moje nazwisko, z miejsca zaklasyfikuje mnie jako kogoś, kto nie należy do tego świata?

- Nie sądzisz, że gdybyś była moją żoną, nazywałabyś się Malfoy?

Prychnęłam. Czyli nie chodziło mu o to, że jestem gorsza.

- A kto chciałby nazywać się Malfoy?

- No cóż… - Nachylił się do mnie poufale - …sądzę, że moja żona.

Chwilę zajęło mi zrozumienie, że on sobie ze mnie żartuje. Zachowywał poważną minę i miałam problem z odróżnieniem u niego powagi i dowcipu, ale zauważyłam ten charakterystycznie uniesiony kącik ust. Mnie to jakoś nie śmieszyło.

- Jesteś dzisiaj bardzo złośliwy – zauważyłam. Nigdy dotąd nie zwróciłam uwagi na to, jak niezwykły odcień mają jego tęczówki. Raz szare, zimne jak lód, a czasem błękitne jak czyste niebo. Teraz błyskały w nich psotne iskierki.

- Nie byłem złośliwy, mówiąc, że dobrze wyglądasz.

- Jakoś ciężko mi w to uwierzyć.

Zwłaszcza, że mówi to ktoś, z kogo strony usłyszałam już dość drwin i docinków, by stworzyć z nich słownik. I znów uderzyło mnie to dziwne uczucie nierealności. My, Granger i Malfoy, siedzieliśmy przy jednym stole i prowadziliśmy coś, co można by nazwać rozmową. On, wielki dziedzic czystej krwi rodu, i ja, pospolita szlama.

Stop. Dlaczego sama siebie upokarzałam, myśląc w taki sposób? Urodziłam się mugolaczką i nie miałam na to wpływu. Nie sprawiało to, że byłam gorsza od czarodzieja o nawet najdłuższym i najszlachetniejszym, magicznym rodowodzie. Hermiono, gdzie twoja pewność siebie?

Poprawiłam materiał prostej, beżowej sukienki, marszczącej się na kolanach. Była zwężana w talii i przylegająca tam, gdzie trzeba, ale bez przesady. Żeby nie kusić losu wybrałam taką, która sięgała mi do kolan, a równocześnie zakrywała biust dekoltem w karo. Włosy spięłam w gładki kok, wypuściłam tylko kilka kosmyków przy twarzy. Profesjonalnie, ale bez przesady. I oczywiście buty. Również ufundowane z firmowego budżetu. Kupiłam klasyczne, czarne szpilki, które będą pasować do każdej innej kreacji, jaką ubiorę. Malfoy skomentował, że powinnam chodzić w takich na co dzień, na co prychnęłam. Nie ma szans, żebym codziennie wykrzywiała sobie nogi i obciążała kręgosłup dla jego przyjemności, już nie wspominając o bolesnych odciskach i otarciach na moich stopach. Więc tak, wyglądałam dobrze, i tak, nie zamierzałam zbyt często sobie na to pozwalać. To niezdrowe. A zdanie Malfoya miałam gdzieś.

Popatrzyłam na niego z nagłą myślą, o czym my, do stu hipogryfów, będziemy rozmawiać? Przy naszym stoliku panowała przerażająca cisza. Szukałam w głowie jakiegoś tematu, który mogłabym poruszyć, czegokolwiek, ale nie wpadłam na żaden pomysł. Jedyna myśl, która nie chciała się ode mnie odczepić, to to, że Malfoy bardzo się zmienił, od kiedy ostatnio mieliśmy ze sobą do czynienia. Dwudziestopięcioletni Malfoy był szerszy w barkach, bardziej umięśniony, a rysy jego twarzy stały się ostrzejsze. W jego oczach widziałam drapieżny błysk.

- O czym tak rozmyślasz? – spytał, a ja szybko odwróciłam wzrok, przyłapana na przyglądaniu się mu. Jeszcze mógł dojść do jakichś mylnych wniosków.

- O czym mam rozmawiać z tymi ludźmi? – wypaliłam, machając ręką w stronę stolików. – Nie znam się na sprzęcie do quidditcha.

- Spokojnie – zapewnił łagodnie w powolnym tempie. – Wszystkiego się nauczysz, na razie jesteś w tym nowa.

Wcale mnie to nie uspokoiło. Do naszego stolika podeszły dwie roześmiane pary. Panowie mówili donośnymi głosami, wskazującymi na to, że nie odmówili sobie procentów, panie szły pod rękę jak najlepsze przyjaciółki, rozmawiając konspiracyjnie i chichocząc. Gdy przywitali się wylewnie z Malfoyem, zrozumiałam, że doskonale go znają.

- Draco… - zapiała jedna z pań, przyglądając mi się bez skrępowania. Puściła mu oczko. Wiedziałam, że tak będzie.

- To moja nowa asystentka – zreflektował się. – Hermiona Granger. A to moi partnerzy biznesowi, Andrew Nowak z żoną Imogen, oraz Michael i Mimoza Spencer.

Udało mi się nie parsknąć śmiechem na imię ostatniej z pań. Uścisnęłam każdemu dłoń, wstając z miejsca i uśmiechając się z przymusem. Usiedliśmy wszyscy na powrót przy stoliku. Nie byłam zachwycona naszymi towarzyszami.

- A kiedy poznam twoją żonę, Draco? – spytała jedna z pań, grubsza, o obfitym biuście, który wylewał się z przyciasnego dekoltu.

- Mimozo, moja droga – Draco jakby automatycznie dopasował ton głosu do jej, przesadnie serdecznego. – Astoria niechętnie towarzyszy mi w delegacjach. Zapraszam do Londynu, tam na pewno z chęcią do nas dołączy.

- Ależ Draco – zawyła druga z pań, o wielkim koku na czubku głowy, najeżonym mnóstwem migoczących ozdób. – Tak częste rozłąki źle robią dla związku, wiem co mówię – tu popatrzyła wymownie na swojego wąsatego męża. – I plotki, tak, to najgorsze, co może być – dodała z wszystkowiedzącą miną.

Zauważyłam, że zerknęła na mnie przelotnie. „Hej, ja tu jestem!”, miałam ochotę krzyknąć. Nie zrobiłam nic złego, a mimo wszystko poczułam się jak przyłapana na gorącym uczynku. Rzuciłam Malfoyowi spojrzenie pełne wyrzutu, ale go nie zauważył, wpatrywałam się więc w niego aż do momentu, gdy spojrzał mi prosto w oczy i wydął lekko usta.

- Imogen, plotki to rozrywka dla znudzonych życiem kobiet – odparł niby żartobliwie, ale uśmieszek, który pojawił się na jego ustach, nie objął oczu. Jego wzrok mógł spopielić. – Nie ma potrzeby się nimi przejmować.

Imogen lekko poczerwieniała.

- Ależ oczywiście – odparła szybko, jakby chciała podkreślić, że ona osobiście nie zajmuje się tak niewdzięczną rozrywką. Chciała wydusić z siebie coś jeszcze, ale przerwało jej pojawienie się dwóch brakujących przy naszym stoliku osób – nadętego biznesmana i jego młodej, niepewnie uśmiechającej się żony, Charlesa i Alice Hollisów. Z miejsca polubiłam tę szczupłą brunetkę, która zajęła miejsce tuż obok mnie. Wymieniłyśmy porozumiewawcze uśmiechy i odetchnęłam z ulgą. Ona też myślała o towarzyszących nam paniach to, co ja.

- Jak długo pracujesz dla Draco? – spytała, kiedy pozostali zajęli się głośną rozmową na temat ludzi, których nazwiska nic mi nie mówiły. Miała brązowe oczy o kształcie migdała i niesamowicie długich rzęsach, które budziły sympatię. Rysy jej twarzy były łagodne i na swój sposób nienachalanie piękne.

- Dopiero zaczynam. Prawdę mówiąc jestem w tym wszystkim trochę zagubiona – wskazałam podbródkiem w stronę stolików pełnych gwarnie rozmawiających ludzi. Alice uśmiechnęła się, ukazując białe, idealnie proste zęby.

- Kiedy poślubiłam Charlesa, też byłam zielona w sprawach towarzyskich. To wszystko takie sztuczne, wymyślne, prawda?

Przytaknęłam ochoczo, szczęśliwa, że ktoś mnie rozumie.

- Ale to nie wszystko – wtrąciłam. – O quidditchu też za dużo nie wiem. Nawet nie za bardzo umiem latać na miotle.

Alice roześmiała się.

Musiałyśmy przerwać naszą rozmowę, ponieważ na podwyższenie wyszedł organizator spotkania, by wygłosić przydługą mowę o historii firmy, która obchodziła swoje dwudziestolecie. Następnie płynnie przeszedł do rozważań, jak istotne są więzi międzyludzkie. Nawet ja wyłączyłam się w trakcie, by nieco z opóźnieniem dołączyć się do końcowego toastu i oklasków. Nie wypiłam całego kieliszka szampana, który został dyskretnie postawiony przed każdym podczas przemówienia, a jedynie umoczyłam usta. Szampan był pyszny, ale nie chciałam pić na pusty żołądek. Alkohol zawsze trochę za szybko uderzał mi do głowy.

Po chwili do sali wkroczył zastęp kelnerów, lewitujących przed sobą talerze z przystawkami. Jedzenie rozstawione błyskawicznie przy naszym stoliku wyglądało i pachniało fantastycznie. Kucharze zadbali o każdy, najmniejszy detal wizualny potraw, które przyozdobione zostały z finezją, bogato, ale bez przesady.

Miałam drobny problem z wyborem odpowiednich sztućców, ale przyjrzałam się uważnie ludziom przy moim stoliku, i postanowiłam ich naśladować. Spróbowałam po trochu wszystkiego z wielkiego talerza owoców morza. Większość nie przypadła mi do gustu, ale kto wie, kiedy znów będę miała okazję skosztować czegoś tak dobrego gatunkowo i tak dobrze przyrządzonego? Rozmrażane krewetki z przepisu mojej mamy nie umywały się do tego.

Panie Imogen i Mimoza korzystały z uprzejmości kelnera, który wciąż dolewał im wina. Przestałam liczyć, ile już wypiły. Wszyscy panowie pogrążeni byli w rozmowie; dochodziły do mnie słowa takie jak „inwestować”, „rynek”, „marża”, „współpraca”, toteż nie zwracałam na nich większej uwagi. Widocznie Malfoy przystąpił do zacieśniania więzi z biznesmenami. Rozglądałam się po sali i coś mi się nie zgadzało. Było zdecydowanie zbyt dużo stolików.

- Bankiet miał być stuosobowy? – spytałam Alice, która bardzo powoli smakowała jakąś wymyślną zupę.

- Tak – odparła, odkładając łyżkę. – Plus osoby towarzyszące.

Malfoy jakoś zapomniał tego dodać.

- A do której trwają takie bankiety? – drążyłam.

- To zależy. Bardzo często na koniec zostają ci, którzy zbyt dobrze się bawią. Obsługa wsadza ich po kolei do taksówek, chyba że ktoś ma własnego kierowcę. Nie żeby nie stawiali oporu.

Uśmiechnęłam się blado. Miałam nadzieję, że Malfoy nie okaże się być jednym z nich.

- A takie dystyngowane towarzystwo – westchnęłam, tocząc wzrokiem po sali.

- Prawda? Ale spokojnie, Draco zwykle wychodzi koło północy – dodała, jakby czytając mi w myślach. Może miałam przerażenie wypisane na twarzy.

Północ to i tak trochę za długo jak dla mnie. Przez zmianę strefy czasowej to będzie tak, jakbyśmy wychodzili o piątej rano. Nie wiedziałam, jak uda mi się nie zasnąć. Już powieki trochę za bardzo mi opadały.

Po przystawkach na stół wjechały dania główne. Pogrążyłam się w rozmowie z Alice, która postanowiła przybliżyć mi świat quidditcha. Opowiedziała wszystko, co sama wiedziała na temat mioteł, akcesoriów, trendów i modeli. Skubałam powoli przepysznego łososia, chłonąc każde jej słowo.

Na parkiecie zaczęły się zbierać pierwsze tańczące pary, przykuwając mój wzrok. Suknie wirowały wokół ich właścicielek, wykonujących różne skomplikowane obroty. Nie byłam zbyt dobrą tancerką. Nie żebym nie miała poczucia rytmu, po prostu w tańcu zawsze czułam się skrępowana, dlatego nawet nie myślałam o tym, by do nich dołączyć. A przynajmniej nie przeszło mi to przez głowę, póki nie usłyszałam miękkiego „zatańczymy?” ze strony Malfoya. Popatrzyłam na niego, zaskoczona.

- Ja… ty… w sensie…

- Tak, my.

Czekałam, aż zaśmieje mi się w twarz, rzucając jakiś kąśliwy komentarz, ale gdy tak patrzyłam na niego, a wyczekująca mina nie znikała, zrozumiałam, że pytał poważnie.

Ja i on, trzymając się za ręce, tańcząc razem… Wróć! Ja tańcząca z kimkolwiek na tak eleganckim przyjęciu. Już to widzę!

- Ale ja nie umiem – wymamrotałam, choć moje ciało uznało, że to bardzo dobry pomysł, i bez konsultacji z umysłem już podnosiło się z krzesła. Zupełnie jakby Malfoy rzucił na mnie jakiś czar.

- Oj, Granger. – Ujął moją dłoń i zaczął prowadzić mnie na parkiet. – Ważne, że ja umiem.

Wykrzywiłam się do niego.

- Nie rób tak, bo ci tak zostanie – sarknął. Zmrużyłam oczy, ale nic nie powiedziałam. Nogi same prowadziły mnie na środek sali, a umysł nie potrafił przetworzyć informacji, że zatańczę z Malfoyem. Nawet kiedy przystanęliśmy wśród tłumu tańczących, a jego ręka oplotła moją talię. Zaczęliśmy poruszać się powoli w rytm muzyki. Bacznie obserwowałam ruchy nóg mojego partnera i starałam się przewidzieć następne.

- Wyluzuj – powiedział. Zadarłam głowę, by spojrzeć mu w oczy. Trochę dziwnie było mi patrzeć w nie z tak bliska.

- Przecież jestem wyluzowana – odparłam wojowniczo, na co parsknął krótko śmiechem.

- Wiesz co, Granger? To ja nie chciałbym cię widzieć spiętej.

Pomyliłam się i nadepnęłam mu niechcąco na stopę. Może i na to zasłużył, choć przysięgam, nie miałam takich intencji. Poczułam, że czerwienię się ze zdenerwowania. Byłam w trakcie przygotowywania ciętej riposty, kiedy Malfoy wskazał podbródkiem w stronę stolików.

- Dobry pomysł – pochwalił, już bez cienia kpiny. Patrzyłam na niego, nie rozumiejąc, o co mu tym razem chodzi. – Charles Hollis to jeden z przedsiębiorców, na których pozyskaniu najbardziej mi zależało. Zdaje się, że wywarłaś dobre wrażenie na jego żonie.

- Ja nie… - zaprotestowałam, oburzona jego insynuacjami. – Ja wcale nie miałam zamiaru… Jak możesz… - plątałam się, aż w końcu dźgnęłam go palcem wskazującym w klatkę piersiową. – Jestem po prostu miła!

Wzruszył ramionami, jakby moja przemowa nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. Albo jakby mi nie wierzył.

- Idę o zakład, że Alina właśnie mówi mężowi, jak bardzo miła jesteś.

- Alice – poprawiłam go, urażona. Nie rozumiałam, jak mógł traktować ludzi jak zwykłe pionki, środki do celu. Bardzo mi się to nie podobało.

Gdy piosenka dobiegła końca, wyswobodziłam się z ramion Malfoya i wróciłam do stolika. Kątem oka zauważyłam, że już znalazł sobie inną partnerkę. I dobrze, przynajmniej w najbliższym czasie nie będę się dusić jego zbyt mocnymi perfumami.

Uśmiechnęłam się do Alice, która odwdzięczyła się tym samym. Też mi coś, rozmawiałam z nią tylko po to, żeby przekonać jej męża do współpracy z Malfoyem? Przecież to nawet głupio brzmiało. Nie miałam wpływu na to, co myśli o całej firmie jej mąż. Nawet go zresztą nie znałam.

- Przystojny ten twój szef. – Alice mrugnęła do mnie, gdy usiadłam. – Tworzylibyście piękną parę.

- To mój szef! – zaprotestowałam. Romans z szefem to ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek bym zrobiła. Poza tym to dupek. – I jest żonaty – dodałam, zatrzymując dla siebie niechęć do jego osoby. Nie wypadało źle mówić o pracodawcy.

- Draco jest żonaty? – Alice zrobiła wielkie oczy. Wyglądała na autentycznie zdziwioną. Chyba rzeczywiście była nowa w towarzystwie. – Od kiedy?

Zastanowiłam się, gdyż nie umiałam od razu odpowiedzieć na to pytanie. Czy dwa lata temu, wtedy w szpitalu, był już żonaty? Przed oczami stanęła mi duszna sala. Było wtedy tak gorąco… albo po prostu to mi było gorąco. Mnóstwo krwi, krzyki, to ja krzyczałam najbardziej. Zupełnie puściły mi nerwy.

Chyba wziął ślub niedługo później. Mgliście przypomniałam sobie Astorię Greengrass, zwiniętą w kulkę na plastikowym krześle w korytarzu, gdzie czuwała. Tak, to musiało być później. Nie była członkiem rodziny.

- Nie wiem, jakieś dwa lata? – odpowiedziałam niepewnie. – Może trochę krócej.

Przypomniałam sobie nieprzyjemne uczucie utraty przytomności, gdy upadałam w nicość. Z trudem oderwałam się od tych wspomnień.

- Hm. – Alice nie miała pojęcia o tym, co działo się w mojej głowie. – Nigdy o niej nie mówił.

- Ja też niewiele o niej wiem – ucięłam temat. Przywołałam kelnera, który przechodził koło naszego stolika, i poprosiłam go o napełnienie białym winem mojego kieliszka. Opróżniłam go zdecydowanie zbyt szybko.

Obserwowałam spod zmrużonych powiek, jak Malfoy nie może opędzić się od kobiet, chętnych, by z nim zatańczyć. Był dla nich czarujący i uprzejmy. Leciały do niego jak muchy do lepu. Czy one wszystkie oślepły?

Kiedy Malfoy wrócił w końcu do stolika, złość na niego trochę mi przeszła pod wpływem rozmowy z uśmiechniętą Alice i jej mężem na temat współczesnej medycyny, w którym akurat mogłam się wykazać. Wypiłam już dwa kieliszki wina i zrobiło mi się bardzo przyjemnie. Nawet nie zwróciłam większej uwagi na mojego partnera, który błyskawicznie pogrążył się w rozmowie ze Spencerami. Państwo Nowak wywijali żywiołowo na parkiecie.

Byłam już  bardzo senna, toteż z chęcią przystałam na propozycję mocnej kawy, złożoną przez kelnera. Sączyłam drogocenny napój, nie sięgając po pyszniące się na stole słodkie i słone przekąski, choć wyglądały niezwykle apetycznie. Właśnie wtedy Malfoy postanowił w końcu się do mnie odezwać.

- Jak się bawisz? – zapytał. Obdarzyłam go spojrzeniem znad filiżanki.

- Dobrze – odparłam. – Nawiązałeś jakieś przydatne kontakty?

- Och, mnóstwo. – Chyba się uśmiechnął. Nie mogłam być tego pewna. Jego twarz dziwnie reagowała na próby uśmiechu, jakby nie robił tego zbyt często. – Właściwie moglibyśmy już wrócić do hotelu, jeśli oczywiście masz ochotę.

W tym momencie ktoś wdrapał się na podium i próbował zwrócić na siebie uwagę tłumu. Jęknęłam w duchu na myśl o kolejnej przydługiej przemowie, i skinęłam głową Malfoyowi. To odpowiedni moment, żeby się ulotnić. Pożegnaliśmy się szybko z towarzyszami ze stolika i ruszyliśmy do wyjścia.

Podróż do hotelu minęła nam w milczeniu. Prawie nie odzywaliśmy się też do siebie w drodze do apartamentu. Malfoy pozwolił mi zająć łazienkę jako pierwszej, więc z radością zanurzyłam się w gorącej, odprężającej kąpieli. Gdy dotarłam w końcu do łóżka, byłam tak zmęczona, że natychmiast zasnęłam.