Jesteś: 3. Protekcjonalny

Od samego rana chodziłam jak w letargu. Nie byłam do końca świadoma tego, co robię. Gorączkowo przetrząsałam torbę podróżną, coś z niej wypakowywałam lub dokładałam. W międzyczasie piłam herbatę i pogryzałam kanapkę z ogórkiem, mój lunch. Kilkakrotnie udało mi się ją zgubić, zostawiając na jakiejś półce czy szafce.

Żołądek bolał mnie ze zdenerwowania. Nie mogłam uwierzyć, że zgodziłam się na ten wyjazd. Czy naprawdę byłam aż tak zdesperowana? To zmusiło mnie do przemyśleń. Z moim życiem działo się bardzo nie tak, jak powinno. Na galopujące hipogryfy, powinnam właśnie przygotowywać obiad mężowi i tulić do siebie dziecko. Zawsze pragnęłam szybko założyć rodzinę, a prawie dwadzieścia sześć lat to już najwyższa pora. Co poradzić – ciałem starzałam się z każdym dniem, a duchem utkwiłam na kilka lat wstecz. Miesiące zmartwień pozostawiły na mojej twarzy lekki ślad zniszczeń, które z rozpaczą starałam się ukrywać. Czułam się tak, jak gdyby ktoś wyrwał mi z rąk moją przeszłość i przeniósł mnie w inne miejsce, w inną rzeczywistość. Wciąż mrugałam zdezorientowana, próbując zrozumieć, co takiego właściwie się stało.

Zapięłam zamek błyskawiczny torby podróżnej i usiadłam na kanapie, splatając ręce na podołku. Zagapiłam się w okno, za którym widziałam kamienicę z naprzeciwka i kawałek zachmurzonego nieba. Było szaro i ponuro, a na dodatek siąpił deszcz. Najchętniej wpełzłabym pod kołdrę i zasnęła, licząc na to, że kiedy się obudzę, zobaczę słońce.

Rozległo się pukanie do drzwi. Aż poderwałam się na równe nogi, taka byłam nabuzowana emocjami. Wszedł na górę? Miał tylko czekać na mnie pod klatką! Nie może zobaczyć mojego mieszkania, nie może! Spaliłabym się ze wstydu!

Niemal podbiegłam do drzwi i uchyliłam je lekko. Ubrany w długi, elegancki płaszcz, Malfoy zerknął ponad moim ramieniem, więc jeszcze zmniejszyłam szczelinę pomiędzy nami.

- Dzień dobry – powiedział, patrząc mi w końcu w oczy. Poczułam, jak na moje policzki wpełza delikatny rumieniec wstydu. Wszedł na górę. Zobaczył obdrapaną klatkę schodową, marną imitację drzwi i kawałek wyblakłej ściany. Policzki zapiekły mnie jeszcze mocniej, gdy pomyślałam o luksusach, w których musiał się pławić na co dzień. Z lekko skwaszonym wyrazem twarzy oparł dłoń o ścianę i zajrzał mi jeszcze głębiej w oczy. Odchrząknęłam.

- Dzień dobry, panie Malfoy – odpowiedziałam profesjonalnym tonem, jakiego nawet ja bym się po sobie nie spodziewała w takiej sytuacji. – Proszę chwilę poczekać, już wychodzę.

Po tych słowach zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem. Mieliśmy razem pracować. Okej. Czułam nerwowe pulsowanie w całym ciele. W co ja się wpakowałam? Hermiono, powinnaś mieć więcej rozsądku. Trochę godności. Jęknęłam i wyobraziłam sobie, jak następuję na tę nieznośną myśl butem i przygważdżam ją brutalnie do podłogi. Ja już nie miałam godności.

Szybko rozejrzałam się, sprawdzając, czy na pewno wszystkie potrzebne rzeczy znajdują się w torbie. Obeszłam mieszkanie, upewniając się, że nie zostawiłam niczego włączonego i mogę je spokojnie opuścić. Podeszłam do drzwi i kilka razy odetchnęłam głęboko, próbując się uspokoić. Wyjeżdżałam z Malfoyem, do cholery, z Malfoyem! Co mi strzeliło do głowy? Zapomniałam o płaszczu. Wróciłam się i narzuciłam go na plecy. Nie był nawet w połowie tak elegancki, jak mojego szefa, ale jedyny, jaki miałam. Powinnam wybrać się na zakupy, jak tylko będzie mnie na nie stać.

Otworzyłam drzwi i jak najszybciej przecisnęłam się na zewnątrz, próbując ukazać jak najmniejszą część mojego mieszkania. To nie był widok dla niego. Ze znudzoną miną otaksował wzrokiem mnie i moją starą torbę podróżną. Poczułam się, jak gdyby ktoś przepuścił mnie przez skaner, i wcale nie było to miłe uczucie. Dłoń trochę mi drżała, gdy przekręcałam klucz w zamku. Kiedy się odwróciłam, napotkałam uniesioną brew Malfoya.

- Jakiś problem, proszę pana? – spytałam.

Wzruszył ramionami.

- Po prostu myślałem, że jesteś cza…

Nie pozwoliłam mu skończyć zdania, tylko błyskawicznie zatkałam mu usta dłonią. Miotając groźne spojrzenie, syknęłam cicho:

- Nie tutaj.

Dopiero po chwili zorientowałam się, że go dotykam, wiec czym prędzej zabrałam dłoń i wytarłam ją o płaszcz. Poprawiłam ciężką torbę na ramieniu i ruszyłam w dół po schodach, niemal czując oddech Malfoya na karku.

- Czy mógłbym ponieść twoją…

- Nie, dziękuję.

Gdy wyszliśmy na mokrą ulicę, zrównał ze mną krok i przybliżył usta do mojego ucha.

- O co chodzi, Granger? Dlaczego mieszkasz wśród mugoli? Dlaczego mieszkasz tutaj? – demonstracyjnie rozejrzał się dookoła z obrzydzeniem wymalowanym na twarzy. – Nie spodziewałem się tego po tobie.

- To obelga czy komplement? – spytałam, starając się udawać, że jego słowa wcale mnie nie zabolały. Zadarłam wysoko głowę. Malfoy przyglądał mi się przez chwilę w milczeniu.

- Jedno i drugie – odparł po chwili. Czekałam, aż jakoś to rozwinie, ale widocznie nie kwapił się do tego, a ja nie miałam zamiaru dopytywać, żeby nie wyszło tak, że niby zależy mi na jego zdaniu. Nasze stosunki powinny być czysto służbowe.

Zaprowadziłam Malfoya w uliczkę, za śmietnik, żebyśmy mogli się teleportować. Skrzywił się jak na zawołanie.

- Śmierdzi tutaj – zaprotestował. – Czy naprawdę nie było innego…?

- Przykro mi, panie Malfoy – przerwałam mu i spojrzałam na niego wyczekująco. Chwycił moje ramię i po chwili świat zawirował…

…żeby zatrzymać się przed Dziurawym Kotłem.

- Dlaczego jesteśmy…?

Malfoy rzucił mi szybkie spojrzenie, które sprawiło, że głos ugrzązł mi w gardle. Weszliśmy do środka, mijając szybko ladę i barmana, a wtedy zorientowałam się, że zmierzamy ku kominkowi.

– Czyżby nie było bardziej dogodnego środka transportu dla pana dyrektora? Ach… - zrobiłam pauzę i klepnęłam się otwartą dłonią w czoło. – No przecież nie może pan sobie poradzić bez asystentki.

- Nie wiem, o czym mówisz – wymamrotał w moją stronę, sięgając do ustawionej na półce nad kominkiem misy, a ja wywróciłam oczami. Nabrał szczyptę błyszczącego proszku i wrzucił go w płomienie.

- Słowiczy Zakątek – powiedział wyraźnie, patrząc na mnie wyczekująco, więc weszłam w płomienie, które zmieniły kolor na szmaragdowozielony i powtórzyłam słowa Malfoya. Nie lubiłam podróżowania za pomocą proszku Fiuu, więc zacisnęłam mocno oczy, gdy zaczęłam szybko wirować wokół własnej osi. Było mi niedobrze. Człowiek, który wymyślił ten transport, zasługiwał na mocnego kopa w cztery litery. Poczułam, że lecę twarzą w dół i w ostatniej chwili oparłam się na rękach, ratując nos przed złamaniem. Ogień za mną buchnął mocniej i tuż koło mnie stanął Malfoy. Przekrzywiłam głowę, żeby spojrzeć na niego, wyprostowanego i czystego, podczas gdy ja wyglądałam, jakbym miała zamiar robić pompki. Czułam, że na twarzy osiadła mi sadza z kominka. Kąciki ust Malfoya drgnęły, gdy patrzył na mnie w dół, zupełnie jakby miał ochotę serdecznie się roześmiać, tyle że w jego przypadku było to niemożliwe. Szybko podniosłam się i zaczęłam otrzepywać swój beżowy płaszcz, który pokryły czarne smugi.

- Po prostu wspaniale – mruczałam, starając się wyczyścić. – A tak na przyszłość: wystarczyłby świstoklik.

- Zapomniałem złożyć wniosek w Ministerstwie – odparł Malfoy, na co parsknęłam.

Nie zwróciłam uwagi na miejsce, w którym się znalazłam, i dopiero kiedy doprowadziłam się do porządku, rozejrzałam się dookoła. Był to jakiś bar czy restauracja. Wszystko – podłogi, ściany, stoły i krzesła – wykonano z drewna. W oknach powiewały białe firanki, a z sufitu zwieszały się zwyczajne żarówki, bez żadnego żyrandola.

Obok Malfoya stała czarna walizka, dwukrotnie większa od mojej torby podróżnej, którą podniosłam z podłogi i przewiesiłam sobie przez ramię. Musiał jakoś przywołać ją do Dziurawego Kotła przed wejściem do kominka. Dwa dni, tak? Ja wzięłam zaledwie kilka ubrań i małą kosmetyczkę, więc co musiało być jego bagażem? No dobrze, może potrzebował jakichś dziwnych przedmiotów do swoich interesów, ale i tak…

- Gdzie jesteśmy? – spytałam. Za oknami widziałam zwyczajną, brukowaną ulicę, od czasu do czasu przecinaną przez jakiegoś przechodnia. I świeciło słońce.

- W Nowym Jorku, a co myślałaś? – Ton Malfoya wyraźnie wskazywał na to, że kpi sobie ze mnie. Ścisnęłam dłoń na pasku torby, żeby powstrzymać się przed jakąś uwagą, której później mogłabym żałować. Bądź co bądź, stał przede mną mój szef, dzięki któremu udało mi się zapłacić czynsz w terminie.

Nigdy nie podróżowałam na tak długie dystanse siecią Fiuu. Dopiero niedawno otworzono tunel między Wielką Brytanią a Ameryką Północną. Nic dziwnego, że było mi niedobrze, a podróż wydawała się trwać w nieskończoność.

– Jako że jestem tu tak często, udamy się do hotelu, w którym zwykle wynajmuję apartament – poinformował mnie. – To niedaleko.

Podszedł do okna, a ja, chcąc nie chcąc, zbliżyłam się do niego. W Nowym Jorku przynajmniej nie padało i świeciło słońce, choć tutaj także nie mogłam spodziewać się upałów. Szybko przypomniałam sobie jednak, że jest pięć godzin wcześniej, niż w Londynie, czyli minęła ósma. Wiele jeszcze mogło się zmienić.

Bliżej znajdowały się rzędy kamienic, a za nimi dostrzegałam drapacze chmur. Ich ogrom sprawił, że poczułam się nagle maleńka.

 - Manhattan – odezwał się Malfoy. Przyjrzałam się mu, gdy prześlizgiwał wzrokiem po widoku za oknem. Sprawiał wrażenie, jakby to, co widzi, budziło w nim radość. – Nie byłem tu od marca. Uwielbiam Nowy Jork.

Nie miałam pojęcia, dlaczego mi się zwierza, a już tym bardziej nie wiedziałam, co miałabym odpowiedzieć mu poza niewyraźnym pomrukiem wyrażającym coś pomiędzy aprobatą i przytaknięciem. Może chodziło mu o to, żebym po prostu źle się poczuła? Nigdy nie opuściłam Europy, nie mówiąc już nawet o zwiedzeniu jej całej. Nie było go tu pół roku. Wielkie mi rzeczy. Ale jeśli miał zamiar tak sterczeć i przyglądać się widokowi za oknem, nie było potrzeby, żebym uginała się pod ciężarem torby. Położyłam ją na podłodze.

Za naszymi plecami zrobiło się jakieś zamieszanie, więc odwróciłam się, czujna, a Malfoy chwilę po mnie. W naszą stronę szedł bardzo wysoki mężczyzna, ubrany elegancko w biel i czerń, z przylizanymi do tyłu włosami i służalczym uśmiechem na ustach.

- Pan Malfoy – powiedział, pochylając się nisko. – Dawno tu pana nie było.

- Zgadza się, Berkeley, zbyt długo – odpowiedział Malfoy, a ja kątem oka zauważyłam, że jego twarz promienieje radością. Co było dziwne. Miałam nadzieję, że nie gapię się na niego z otwartymi ustami.

- Czy zechce pan razem ze swoją uroczą towarzyszką zatrzymać się tutaj, by coś zjeść lub wypić?

Zmarszczyłam brwi, otrzymując przyjazne spojrzenie Berkeleya. Odzwyczaiłam się od tego, że ktoś może mi słodzić. Za dużo obelg usłyszałam przez ostatnie dwa lata, a jeśli brać pod uwagę całe życie, to nazbierałoby się tego naprawdę bardzo, bardzo dużo. Cóż, to tylko i wyłącznie kwestia tego, że pojawiam się w towarzystwie Malfoya. Inaczej nawet by się do mnie nie uśmiechnął. Wyglądał na takiego ważniaka.

Na szczęście nie miałam napisane na czole „szlama”, choć według niektórych powinno być to obowiązkowe oznaczenie. Powstrzymałam się od prychnięcia na tę myśl. Nie czułam się gorzej dlatego, że pochodziłam z niemagicznej rodziny, ale czystokrwiści z miejsca zakładali, że to mnie w jakiś sposób określa, dyskredytuje. Co za głupi pogląd na świat! Jakby to był mój wybór. Jakby miało to sprawić, że będę innym człowiekiem.

- Zamówiłem już kierowcę – odparł Malfoy. – Czeka mnie pracowity dzień, nie mam czasu do stracenia.

- Naturalnie – zgodził się Berkeley, kłaniając się jeszcze raz i odchodząc.

Spojrzałam wyczekująco na Malfoya.

- W takim razie jakie jest moje zadanie? – spytałam. Mój nowy szef jeszcze nie zapoznał mnie z całym zakresem obowiązków, czułam się więc niekomfortowo, gdy nie miałam w planach nic do zrobienia.

- Wszystko w swoim czasie – odpowiedział, machając ręką w nonszalanckim geście. – Najpierw musimy zameldować się w hotelu. Aha, i koniecznie potrzebne są zakupy, bo nie zamierzam pokazywać się w twoim towarzystwie, gdy jesteś tak ubrana.

Otworzyłam usta, by zaprotestować, ale postanowiłam ugryźć się w język. Wcale nie byłam źle ubrana. Może mój płaszczyk nie zachwycał, ale miałam na sobie dokładnie wyprasowane, czarne spodnie w kant, a do tego śnieżnobiałą koszulę w lekkie, błękitne prążki. No dobrze, była śnieżnobiała, gdy ją kupiłam, czyli jakiś rok temu. Ale moim zdaniem nie prezentowałam się źle. Włosy spięłam gładko w kok, a na stopach miałam czarne, lakierowane botki na niedużym obcasie. Co takiego mu się we mnie nie podobało? Według mnie wyglądałam bardzo elegancko. Wydawało mi się, że w taki sposób prezentują się asystentki.

Do pomieszczenia powrócił Berkeley, informując, że samochód podjechał pod wejście. Malfoy wyraził aprobatę, chwycił za rączkę swojej walizki i skinął na mnie, żebym podążyła za nim. Chcąc nie chcąc podniosłam swoją torbę z ziemi, po raz kolejny przewieszając ją sobie przez ramię, i ruszyłam za nim, mijając Berkeleya, który żegnał nas ciepłymi słowami, których Malfoy nie skomentował. Odpowiedziałam przyjaznym uśmiechem. Nie lubiłam zachowywać się nieuprzejmie, a skoro Malfoy nie reagował, to chociaż ja powinnam.

Skierowaliśmy się do dużych, drewnianych – jak chyba wszystko tutaj – drzwi. Malfoy otworzył je i przesunął się, robiąc mi miejsce. Przygryzłam wargę, nieco speszona takim zachowaniem, ponieważ nie spodziewałam się szarmanckiego Malfoya. Szybko przemknęłam na zewnątrz, schodząc po niskich stopniach na chodnik zalany blaskiem słońca. Nawet rano było tu cieplej niż w Londynie. Przesunęłam się trochę na bok, robiąc miejsce podążającemu za mną krok w krok Malfoyowi, który zrównał się ze mną i zatrzymał. Spojrzałam na niego; mrużył oczy, lustrując wzrokiem ulicę. Naprzeciwko nas stała czarna limuzyna. Szofer właśnie wysiadł z miejsca kierowcy i obszedł auto. Był to uśmiechnięty od ucha do ucha, młody chłopak, który już otwierał bagażnik i ładował do niego walizę Malfoya, po czym wyciągnął ręce, by przejąć moją torbę. Podałam mu ją z wdzięcznością. Chłopak otworzył drzwi i zaprosił nas do środka, a Malfoy przepuścił mnie przodem, po czym usadowił się na siedzeniu obok mnie.

- Czyli jakie mamy plany na dzisiaj? – spróbowałam po raz kolejny, ponieważ poprzednia odpowiedź mnie nie satysfakcjonowała, a krępująca cisza była dla mnie nie do zniesienia.

Zmarszczył brwi, kierując na mnie wzrok, jakby poważnie zastanawiał się nad moim pytaniem. Coś musiało go zdziwić, albo mu nie pasować. W każdym razie przyglądał mi się tak, sprawiając, że miałam ochotę odwrócić wzrok, ale tego nie zrobiłam, dzielnie wytrzymując jego spojrzenie.

- Zameldujemy się w hotelu. Następnie muszę wybrać się na spotkanie, ty będziesz miała trochę czasu wolnego. Możesz go spędzić na spacerowaniu czy co tam sobie chcesz, sugeruję jednak, żebyś znalazła chwilę na zapoznanie się z materiałami, które ode mnie dostaniesz. Kiedy wrócę, zjemy lunch i wybierzemy się na zakupy. Wieczorem odbędzie się bankiet i chciałbym, żebyś mi w nim towarzyszyła.

Bankiet. To słowo rozbrzmiało w moich uszach bardzo wyraźnie, ale przez kilka chwil nie mogłam zrozumieć jego znaczenia. Czy Malfoy naprawdę chciał, żebym wbiła się w kieckę i przez cały wieczór obracała się w towarzystwie bogatych snobów? Mógł mnie na to przygotować wcześniej, nie wiem, jakoś uprzedzić…

- A… jak duży będzie ten bankiet? – spytałam, czując suchość w gardle.

- Dość kameralny. Sto osób. Zorganizowany na dwudziestolecie jednej z firm. Głównie w celach integracyjnych, aby w poniedziałek lepiej podpisywało się ostateczne umowy handlowe – wyjaśnił. Przytaknęłam, jakby było to dla mnie oczywiste.

- W takim razie co będziemy robić w niedzielę?

- Porozmawiamy o tym w czasie lunchu – uciął znowu Malfoy. Hej, przecież jadłam już lunch! No tak. Ten dzień będzie bardzo długi.

Szofer usadowił się na swoim miejscu i ruszyliśmy. Malfoy nawet nie podał nazwy hotelu, do którego zmierzamy, skąd wywnioskowałam, że musiał już wcześniej korzystać z usług tej firmy. Chłopak sprawnie włączył się do ruchu i entuzjastycznie obiecał, że droga nie zajmie więcej niż dwadzieścia minut.

- To sporo – zauważył Malfoy, a ja zwróciłam uwagę na to, że przemawia poważnym, całkiem miłym, ale protekcjonalnym tonem, który tak bardzo do niego pasuje, a który musiał wykształcić się u niego gdzieś pomiędzy ukończeniem Hogwartu, a dniem obecnym. – Czy nie dałoby rady przyspieszyć?

- Moim zadaniem jest dbać o bezpieczeństwo pasażerów – odrzekł chłopak. – Zależy mi na tym, żeby zapewnić wysoką jakość usług.

- A mi zależy – powiedział Malfoy, przetrząsając zawartość portfela – żeby jak najszybciej być na miejscu. – Wysunął rękę z kilkoma banknotami do przodu, tak, żeby kierowca je zauważył. Obserwowałam, jak chłopak waha się przez chwilę, po czym przyjmuje pieniądze.

- Pana życzenie jest dla mnie rozkazem, sir – odparł i nadepnął na pedał gazu, sprawiając, że pęd wbił mnie w fotel. Ja zdecydowanie byłam za bezpieczeństwem, nie za prędkością, ale nie sądziłam, żeby moje zdanie się liczyło.

Po przejechaniu kilku przecznic natrafiliśmy na długi rząd nieporuszających się samochodów. Nie mogłam dostrzec ich końca.

- O-o, nie dobrze – skomentował kierowca, na co Malfoy skierował oczy ku górze.

- Chłopcze, weź się w garść – powiedział opanowanym, zimnym tonem. – Śpieszy mi się.

Szofer wyraźnie się spiął i chciałam warknąć na Malfoya, żeby dał mu spokój i go nie stresował, ale ugryzłam się w język. Musiałam pamiętać, że jest teraz moim szefem i to od niego zależy, czy będę miała pieniądze na życie. Kierowca rozejrzał się uważnie, po czym przy dźwięku klaksonów i pisku opon zdecydował się zawrócić do skrzyżowania i wybrać inną drogę.

- Może by tak trochę szybciej? – spytał Malfoy, z poirytowaniem wpatrując się w drogi zegarek na swoim nadgarstku.

Chłopak przyspieszył, przekraczając limity prędkości i skręcił w prawo, w ulicę, która była zdecydowanie mniej zatłoczona niż poprzednia. Skręcał co chwilę, klucząc uliczkami, by uniknąć korków. Malfoy cmokał ze zniecierpliwieniem, a ja miałam ochotę mu przyłożyć. Niby gdzie tak mu się spieszyło? Mówił o planie dnia z taką nonszalancją, że odnosiłam wrażenie, iż nic z tego nie ma większego znaczenia. I nie było tego nie wiadomo jak dużo!

Zatrzymaliśmy się z piskiem opon przed wysokim wieżowcem z ogromnym napisem „Domino” umieszczonym nad przeszklonym wejściem. Budynek był czarno-biały, bardzo nowoczesny i bardzo wysoki. Spojrzałam z powątpiewaniem na Malfoya, który, jak się okazało, zdążył wysiąść z samochodu, nie czekając na to, aż nasz szofer otworzy drzwi. Wygramoliłam się niezgrabnie na zewnątrz. Kiedy się wyprostowałam, moja torba już stała obok mnie, a Malfoy chwytał za rączkę swojej walizki. Kierowca wrócił na swoje miejsce, zapewniając, że z radością poczeka, aż będzie potrzebny, choć widziałam, jak ucieka wzrokiem i ukrywa przerażenie – no cóż, jazda przez miasto z niezadowolonym Malfoyem nie należała do najprzyjemniejszych.

Szef lekko dotknął moich pleców, zachęcając mnie do ruszenia w stronę wejścia do hotelu, mrucząc coś o niekompetentnych małolatach. Wywróciłam oczami, podniosłam torbę leżącą u mych stóp i podążyłam przed siebie. Malfoy szedł równo ze mną, nie wyprzedzając mnie ani nie zostając w tyle. Dziwnie się czułam, idąc z nim tak ramię w ramię. Podskórnie czułam, że coś jest nie tak, choć wciąż powtarzałam sobie, że muszę dać spokój uprzedzeniom. Jestem dorosłą kobietą i powinnam zachowywać się tak, jak przystało w moim wieku. Poza tym złe stosunki z szefem to nic dobrego. Może powinnam spróbować być dla niego milsza.

- Granger, wleczesz się, jakbyś miała spać w luksusowym hotelu za karę – skomentował, a ja zacisnęłam wargi, nie wypuszczając z nich riposty, którą miałam już na końcu języka, i zamiast tego przyspieszyłam. Bycie milszą dla niego to nie taki znowu idealny pomysł.

- Czy tak jest dobrze?

- Doskonale.

Automatyczne drzwi rozsunęły się, gdy podeszliśmy bliżej, wpuszczając nas do środka. Portier ukłonił się, witając nas z szerokim uśmiechem na ustach, ale Malfoy zdawał się go nie zauważać. Nie wiedząc, co o tym sądzić, zmarszczyłam brwi i ruszyłam, będąc pół kroku za szefem, w stronę recepcji.

- Dracon Malfoy – powiedział wolno i wyraźnie, uderzając palcami w blat.

Szczerze mówiąc było mi głupio. Na ogół stałam po tej drugiej stronie – to ja byłam tą, której wydawano rozkazy i traktowano protekcjonalnie. Teraz czaiłam się za Malfoyem, niepewna, jak powinnam się zachować. Uciekałam wzrokiem, nie chcąc patrzeć na recepcjonistkę, młodą, uśmiechniętą blondyneczkę, ubraną w elegancki, czarno-biały uniform z motywem połączonych kilku kostek domina na jednym z boków.

- Witamy pana serdecznie w „Domino” – rozpoczęła z uśmiechem formułkę, jakby go nie słyszała. – Za chwilkę sprawdzę pana rezerwację i…

- 5001 – przerwał jej Malfoy, podnosząc rękę, jakby chciał zastopować jej gadaninę. – Jak zawsze.

Recepcjonistka zamrugała, wpatrując się w niego, jakby próbowała coś sobie przypomnieć, a później przeniosła wzrok na mnie. Wytrzymałam jej spojrzenie, choć miałam ochotę odwrócić głowę i udawać, że nie znam tego pana.

- Słuchaj… - Malfoy pochylił się nad ladą i odczytał imię z plakietki na piersi kobiety - …Jill. Najprawdopodobniej jesteś tu nowa, bo nigdy wcześniej cię nie spotkałem. Ale uwierz mi, że powinnaś zapamiętać to nazwisko. Dracon Malfoy – niemal przesylabował. – Poproszę kartę do apartamentu 5001. Dwie – poprawił się szybko, zerkając na mnie.

Nie byłam w stanie stwierdzić, czy w jego głosie bardziej słychać groźbę, czy nutkę flirtu. Pewnie łatwiej by to było ocenić, patrząc mu w oczy, jak Jill, której policzki zaróżowiły się niemal nieznacznie i szybko zaczęła coś wklepywać w komputer. To niesamowite, jak ludzie przy nim stawali się potulni i posłuszni. Jak ja sama zaczynałam mu ulegać. Zupełnie jakby był jakimś rodzajem bóstwa. Zapewne przyzwyczaił się do tego, że nikt mu się nie sprzeciwia. Swoją drogą to mogło być dla niego krzywdzące – jeśli nauczył się już, że każdy spełnia jego życzenia, to musiał mieć naprawdę ogromne ego.

Recepcjonistka wydała w końcu dwie karty do pokoju i z szerokim uśmiechem życzyła nam miłego pobytu w hotelu. Draco obrzucił ją długim spojrzeniem i ruszył w stronę wind, rzucając do mnie krótkie: „nie zostawaj w tyle”.

Więc poprawiłam torbę na ramieniu, uśmiechnęłam się przepraszająco do Jill i podążyłam za nim. Hotelowy boy próbował przejąć nasze bagaże, ale Malfoy odprawił go ruchem dłoni jak natrętną muchę.

- Zawsze taki jesteś? – spytałam, gdy przystanęliśmy, czekając, aż któraś z wind zjedzie do nas na dół. Skrzywiłam się. – To znaczy… zawsze pan taki jest?

- Hermiono, nie musisz mówić mi per „pan” – odparł spokojnie, spoglądając na mnie praktycznie bez wyrazu. Przytaknęłam.

- Zdaję sobie z tego sprawę, jednak wolałabym zachować pomiędzy nami stosunki szef-pracownica… proszę pana.

Wyglądał, jakby miał zamiar wywrócić oczami, ale się powstrzymał.

- Bycie pracownikiem nie znaczy, że nie możesz mówić mi po imieniu.

Wzruszyłam ramionami.

- Skoro tak sobie życzysz.

Niespecjalnie podobała mi się perspektywa zwracania się do niego po imieniu. Zawsze był dla mnie tylko Malfoyem, nigdy Draco. I chciałam zachować między nami jakieś minimum dystansu. Nie mogłam zbytnio angażować się w naszą relację. To było niewłaściwe.

Jedna z oszklonych wind zjechała na dół, nie robiąc przy tym najmniejszego hałasu. Wypuściła grupkę elegancko poubieranych ludzi, a wtedy Malfoy, jak przed hotelem, położył dłoń na moim krzyżu, zachęcając mnie do ruszenia naprzód. Nie podobało mi się to, że mnie dotyka. Odwróciłam głowę w jego stronę, bliska powiedzenia mu tego, ale on szybko przerwał kontakt cielesny i wszedł do windy, ciągnąc za sobą walizkę na kółkach. Chcąc nie chcąc, zrobiłam to samo. Ale kiedy drzwi zamknęły się za nami cichutko i zostaliśmy sami w ciasnej przestrzeni, zrobiło mi się nieswojo.

- Chciałabym postawić sprawę jasno – powiedziałam, kiedy Malfoy wcisnął guzik oznaczający jedno z najwyższych pięter i winda ruszyła w górę. Szef przyjrzał mi się uważnie. – Nie sądzę, żeby jakakolwiek forma spoufalania się była właściwa. Nie życzę sobie tego.

Uniósł brwi, jakby w zdziwieniu.

- Jeśli w jakiś sposób cię uraziłem, to przepraszam najmocniej. Nie taka była moja intencja. Chciałem tylko, żebyś w końcu zdała sobie sprawę z tego, że nie musisz być cały czas taka spięta i możesz sobie pozwolić na rozluźnienie. Nie jestem zagrożeniem. W żaden sposób.

Jak w ogóle mógł pomyśleć, że jest dla mnie jakimś zagrożeniem? I co to za komentarz o rozluźnieniu? Bezczelny. To chyba jasne, że jestem spięta. Znajduję się w nowym środowisku, sytuacji, w nowej pracy i w windzie z człowiekiem, z którym nie mam ochoty przebywać.

- W porządku – powiedziałam tylko. – Chciałam po prostu dać ci znać, że życzę sobie, abyś traktował mnie profesjonalnie.

- Chodzi ci o to? – spytał, dotykając moich pleców tak jak wcześniej i uśmiechając się kącikiem ust. – Daj spokój. To nie jest spoufalanie się. To bardzo biznesowy gest.

- Oczywiście – sarknęłam, powstrzymując się od obszerniejszego komentarza. Że nie podoba mi się jego zachowanie, że dla mnie to właśnie jest spoufalanie się i przekracza moją przestrzeń osobistą. I że nie mam ochoty czuć na sobie jego dotyku w żadnej formie.

Podniósł obie ręce do góry, jakby pokazując mi, że się poddaje.

- Okej, żadnego dotykania – zgodził się. – Mogę to dodać do mojej listy.

- Jakiej listy?

- No wiesz… rzeczy, których nie lubi Granger? Trzeba dbać o swoich pracowników.

Zacisnęłam usta i wgapiłam się w mijane piętra, gdzie wszystkie korytarze zostały pokryte białą posadzką w czarne kropki, lub na odwrót. W końcu winda zatrzymała się na najwyższym piętrze i z dźwiękiem dzwoneczka drzwi rozsunęły się, robiąc nam przejście. Wyszłam na korytarz, a Malfoy deptał mi po piętach. Szybko dotarłam do rozwidlenia. Cholera, w którą stronę jest 5001?

- W prawo – powiedział Malfoy, wskazując gestem odpowiednią stronę. Z każdym krokiem coraz bardziej zdawałam sobie sprawę z tego, że mamy jeden apartament. Jeden. Ścisnęłam pasek torby tak mocno, jak tylko mogłam. Jeśli nie będzie oddalonych od siebie, starannie oddzielonych sypialni, to ja się z tego wypisuję. Rzuciłam Malfoyowi wściekłe spojrzenie, którego nie zauważył, zbyt zajęty rozglądaniem się po korytarzu.

Przyłożył kartę do czytnika umieszczonego na drzwiach pokoju, a czerwona dioda zapikała i zmieniła kolor na zielony. Malfoy sięgnął do klamki i otworzył drzwi. Stanęłam w progu, niepewna, co dalej mnie czeka, bo jak dotąd zobaczyłam tylko wielkie okno naprzeciwko, wpuszczające oślepiające promienie słoneczne. Usłyszałam westchnienie Malfoya i pewnym krokiem weszłam do środka, by zatrzymać się już kilka metrów dalej, otwierając szeroko oczy ze zdumienia. No proszę, ja, Hermiona Granger, totalnie spłukana kobieta, miałam spędzić dwie noce w tym zachwycającym, nowoczesnym apartamencie.

Jak w całym hotelu dominowały tu czerń i biel, pewna surowość, ale też i postępowość. Znajdowałam się w wielkim, przestronnym salonie o lśniącej, białej posadzce i śnieżnobiałych ścianach z rozmieszczonymi w pewnych od siebie odległościach pasami czarnych kół ułożonych pionowo. Pokój usytuowany był na rogu budynku, toteż na dwóch sąsiadujących ścianach znajdowały się ogromne okna. Dzięki temu wydawał się niesamowicie wręcz jasny i czerń skórzanych kanap, mebli oraz sprzętów elektronicznych (jak wielki telewizor plazmowy po mojej lewej) wcale nie nadawała ponurego wyglądu, wręcz przeciwnie – jakiejś surowej elegancji, czegoś przyjemnego.

Draco wtarabanił się ze swoją walizką za mną i skierował się do kanapy – postawił koło niej bagaż, zdjął z rozmachem kurtkę, ukazując bladoniebieską koszulę – i rozsiadł się na niej, odginając głowę do tyłu i zamykając oczy.

- Ubóstwiam tę kanapę – wyznał. – Wciąż i wciąż próbuję przekonać Astorię, że zakup identycznej to dobry pomysł. Ale ona twierdzi, że nie jest dość stylowa.

Brr. Malfoy, mój szef, opowiadał mi o swoim życiu prywatnym.

- Wybacz, ale nie wezmę twojej strony – powiedziałam. – Również uważam, że tego typu mebel nie jest czymś, co powinno stać w części reprezentatywnej domu.

- Zwariowałaś? – mówiąc to, podniósł nieco głos i otworzył szeroko oczy, wpatrując się we mnie. – Tylko na niej usiądź! To jest szczyt elegancji! To jest… ach… - znów zatopił głowę w oparciu i obsunął się nieco niżej.

Wywróciłam oczami, zdjęłam torbę z ramienia i położyłam ją tam, gdzie stałam, po czym podeszłam do drugiego końca kanapy i ostrożnie usiadłam na jej brzeżku. Malfoy otworzył jedno oko, przyglądając się mi.

- Granger, nie jesteś u McGonagall, trochę luzu.

Tego typu uwagi zaczęły mnie już poważnie irytować. Zagłębiłam się w kanapie i poczułam… luksus. Miękka, niesamowicie wręcz delikatna skóra była tak przyjemna i tak wygodna, że w mig zrozumiałam, o co chodzi Malfoyowi. Nie udało mi się powstrzymać cichego westchnienia, gdy śladem szefa odchyliłam głowę i ułożyłam ją na oparciu, zamykając oczy.

- No widzisz – mruknął. – To co, wesprzesz mnie?

- Nie ma mowy – odpowiedziałam, rozkoszując się wygodą kanapy. Co tam moje łóżko w domu, z wielką chęcią zamieniłabym je na ten mebel! W życiu nie powiedziałabym, że skóra może być aż tak niewiarygodnie miękka.

Po kilku minutach ciszy i relaksu poczułam, że Malfoy wstaje z kanapy i otworzyłam oczy, żeby go obserwować. Dopóki był w bezruchu, mogłam się odprężyć, ale kiedy zaczynał się kręcić w pobliżu, musiałam go mieć na oku.

Widocznie moje spojrzenie wydało mu się pytające.

- Mam spotkanie – powiedział, strzepując z koszuli niewidzialne pyłki. – Zdejmij ten płaszcz, Granger, bo się zagotujesz. Proszę – dodał, wygrzebując z kieszeni jedną z kart do pokoju i wręczając mi ją. Machnął różdżką, a z jego torby wydostała się czarna, lśniąca teczka, którą również mi podał. – Masz wolne przez jakieś… - obrócił rękę, by spojrzeć na bajerancki, srebrny zegarek z dużym wyświetlaczem – …cztery godziny. O trzynastej widzę cię w tym miejscu, zapoznaną z dokumentami, i idziemy na lunch. Nastaw sobie zegarek. Wszystko jasne?

Ach ten jego wyniosły, nieznoszący sprzeciwu ton głosu. Jakby czuł się dostatecznie ważny, żeby dyrygować całym światem. I dostatecznie wspaniały, by nie wyglądać poza czubek własnego nosa.

Pokiwałam powoli głową, starając się nie krzywić. Ten ton działał mi na nerwy. Malfoy uśmiechnął się jakby pobłażliwie i odwrócił się, sięgając do swojej walizy, po czym, ciągnąc za rączkę, skierował się do jednych z czworga drzwi. Przystanął tuż przed nimi i spojrzał na mnie przez ramię.

- Ten pokój należy do ciebie – wskazał na drzwi znajdujące się na prawo od tych, które właśnie otwierał. Cudownie. Tuż za ścianą. Miałam nadzieję, że da się je zamknąć na klucz.

Och, Hermiono, przecież jesteś czarodziejką, zganiłam samą siebie, przypominając sobie, że mogę rzucić jakiekolwiek tylko zapragnę zaklęcie, by utrzymać Malfoya z dala od mojej sypialni. Zdawałam sobie sprawę, jak to brzmi, ale nie chodziło mi o to, że Malfoy mógłby się zakradać do mnie z jakichś sprośnych powodów. Fuj. Chodziło mi raczej o to, że utrzymanie go w bezpiecznej odległości to priorytet. Nigdy nie wiadomo, co takiemu Malfoyowi przyjdzie do głowy. Może nagle stwierdzi, że zamorduje mnie we śnie. A może to wszystko jeden wielki podstęp.

Poczekałam, aż drzwi się za nim zamkną, i wstałam z kanapy, błyskawicznie ściągając z siebie płaszcz. Rozejrzałam się w poszukiwaniu miejsca, gdzie mogłabym go umieścić. Malfoy zostawił swój na oparciu kanapy, ale nie uważałam, żeby to był dobry pomysł. Ściskałam więc swój w ręce razem z czarną teczką, wracając po torbę i kierując się do mojego pokoju. Byłam ciekawa, co też może znajdować się za tymi tajemniczymi, „moimi” drzwiami. Otworzyłam je i zamrugałam, bo poraziła mnie wszechobecna biel.

Biała puchata wykładzina, białe ściany z perłowym połyskiem, lekka jak piórko biała pościel na podwójnym łóżku z białą ramą i czterema kolumienkami, a do tego białe, lekko prześwitujące muślinowe zasłonki za wszystkich jego stron i takie same firanki przesłaniające okno. Białe komody, biała wielka szafa i wszędzie tylko biel, biel, biel. Jedyny akcent w innym kolorze stanowiły poukładane na przemian z białymi złote poduszki u szczytu łóżka. Ostrożnie zamknęłam za sobą drzwi, rozglądając się uważniej. W rogu zauważyłam białą kanapę, ozdobioną złotymi nitkami, na pierwszy rzut oka niezwykle mięciutką, puszystą i przytulną. Była też toaletka z wielkim lustrem i umieszczonymi wokół niego światełkami, stolik i dwa krzesła po dwóch jego stronach, a na nim duży wazon z przepięknie pachnącym bukietem białych i bladoróżowych róż. Na ścianach wisiało kilka obrazów, przedstawiających w pastelowych kolorach zachody słońca w różnych miejscach świata, a z sufitu zwieszał się imponujący, kryształowy żyrandol ze złotymi zdobieniami.

- Och – wyrwało się z moich ust, gdy oparłam się plecami o zamknięte drzwi i otwartymi szeroko oczami chłonęłam każdy szczegół tego pokoju. Był tak piękny i tak różny od ogólnego obrazu hotelu, a równocześnie tak do niego pasujący – ta surowa biel i dość ostre krawędzie. Ale w tym pokoju nie znalazłam niczego czarnego.

Podeszłam do dużej, szerokiej szafy i otworzyłam ją, odkrywając niezliczoną ilość półek, których nie miałam szans zapełnić tą garstką ubrań, które ze sobą przywiozłam. Zaczęłam się rozpakowywać. Z wnętrza szafy wydobywał się przyjemny, różany aromat odświeżacza i zaśmiałam się na myśl, że z tym zapachem nie będę musiała już używać perfum. Następnie podeszłam do toaletki i rozłożyłam na niej zawartość kosmetyczki – wydawało się tego skandalicznie mało.

Teczkę od Malfoya, a także książkę, którą wzięłam do czytania w razie nudy, umieściłam na stoliku, a pustą torbę schowałam pod łóżkiem, gdzie nie znalazłam ani odrobiny kurzu. Po skończonym rozpakowywaniu usiadłam na kanapie. Choć nie była to miękkość skóry, przyjemnie się w niej zapadało. Zdecydowanie wolałam tę.

Nie usiedziałam jednak długo w jednym miejscu. Wstałam i podeszłam do okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Byliśmy wyżej niż część wieżowców, ale by zobaczyć szczyty innych, musiałam spojrzeć w górę. Widziałam otaczającą wyspę wodę i budynki po jej drugiej stronie. Dostrzegłam również ogromną plamę zieleni – Central Park. Słońce świeciło mocno i jasno, napawając moje ciało nieopisanym uczuciem szczęścia. Odkryłam, że uśmiecham się jak głupia i szybko przybrałam poważniejszą minę. Gdyby Malfoy zobaczył, jak dużą radość sprawia mi przebywanie tutaj, to byłaby katastrofa. Nie dałby mi żyć. Na pewno znalazłby setki docinek i sposobów na psucie mi humoru.

Chociaż tak właściwie sam jego widok mógł go zniszczyć. Te jego drogie buty, mocne perfumy i ułożone włosy. I ta nadęta mina… skrzywiłam się, ale już po chwili uśmiechnęłam. Malfoy wyraźnie potrzebował kogoś, kto trochę sprowadzi go na ziemię. I ja idealnie się do tego nadawałam.