Jesteś: 2. Łaskawy

Obudziłam się z zaczerwienionymi i zapuchniętymi oczami oraz okropnym bólem głowy. Wstałam powoli z łóżka, starając się nie wykonywać gwałtownych ruchów, po czym powlokłam się do kuchni. Wstawiłam wodę i ustawiłam przed sobą w równym rządku kubek, puszkę z kawą, mleko i cukierniczkę, przystępując do odmierzania życiodajnych ziarenek. Stworzyłam kawę z idealnych proporcji i już po chwili, siedząc przy stoliku i obserwując ruchliwą ulicę za oknem, powoli zaczęłam sączyć napój.

Choć w ostatnich miesiącach zajmowałam się głównie sprzątaniem, to w moim mieszkaniu nie panowała nieskazitelna czystość, dnie bowiem spędzałam na bieganiu z miotełką po czyimś domu, odpoczywaniu, szukaniu pracy lub użalaniu się nad swoim losem bezrobotnej. Niedobrze mi się robiło, gdy miałam wziąć się za pucowanie okien, podłogi czy ścieranie kurzy, nie wspominając już o dokładnym szorowaniu łazienki. Zwykle wystarczało mi kilka prostych zaklęć, by zaprowadzić względny porządek. Kto by się tego spodziewał – ja, Hermiona Granger, dotąd uosobienie pedanterii. Ale od kiedy nie mogłam zaprowadzić porządku we własnym życiu, przestałam też dbać o porządek wokół mnie. Brakowało mi kontroli nad tyloma sprawami, że wypuściłam też z uwięzi te, które dotąd nie sprawiały mi problemu.

Ściskając kubek mocno w obu dłoniach i przyglądając się ludziom śpieszącym dokądś chodnikiem, boleśnie przypomniałam sobie, że zbliża się nieuchronny termin zapłaty za mieszkanie, a ja nie mam pieniędzy. W portfelu zostało mi jedynie parę drobnych, które powinny wystarczyć na jedzenie maksymalnie do końca przyszłego tygodnia. Podążałam wzrokiem za otyłym jegomościem z kaczkowatym chodem, który dzielnie stawiał czoło spychającemu go w stronę jezdni wiatrowi.

Moja sytuacja była bardziej niż beznadziejna. Musiałam zdobyć pieniądze na piątek, do którego pozostały jedynie dwa dni. Wątpiłam, by Lucy była w stanie pożyczyć mi tę kwotę. Nawet nie chciałam jej o to prosić, bo i tak byłam jej dłużniczką. Poza nią nie miałam już innych przyjaciół, którzy mogliby mnie wesprzeć. Z kolei rodzice oni od dłuższego czasu żyli w przekonaniu, że mam stałą pracę i bardzo dobrze sobie radzę. Zresztą nieczęsto się z nimi widywałam i wolałam, żeby się niepotrzebnie nie martwili. Nie odważyłabym się wrócić do Martensa po pieniądze, poza tym byłam pewna, że i tak by mi ich nie dał. Musiałam coś wykombinować.

Gdy skończyłam kawę, uszykowałam się do wyjścia z domu. Musiałam zamaskować zaklęciami i kosmetykami bladość cery i inne jej mankamenty. Wczorajsza przygoda pozostawiła nie tylko mokry od łez ślad na poduszce. Co prawda błyskawicznie poradziłam sobie z rozciętą wargą i brwią, zmniejszyłam też siniak, który wykwitł wokół mojego lewego oka. Uleczyłam nadgarstki i próbowałam zapomnieć o wszystkim, co się wydarzyło, ale nie potrafiłam zmyć z siebie jego dotyku i śladu, jaki odcisnął w mojej głowie. Nie wierzyłam, że tak mało brakowało… Musiałam koniecznie porozmawiać z Lucy.

Lucy Sands pracowała jako barmanka w klubie i zwykle spała do południa, dlatego też odczekałam trochę, nim skierowałam się do niej, a kiedy już stanęłam przed drzwiami jej mieszkania, zwlekałam z naciśnięciem dzwonka, wiedząc, że mogę ją obudzić. W końcu, doprowadzona do granic możliwości, zadzwoniłam.

Drzwi otworzyły się szybciej, niż się spodziewałam. Lucy, w piżamie i z szopą na głowie, ziewając, zaprosiła mnie do środka. Jej mieszkanko było niewiele większe niż moje, z tym że ja mieszkałam w kawalerce, Lucy zaś miała na własność osobną, malutką sypialenkę, a także pokój Trevora, jej brata, który podczas jego ciągłej nieobecności był zamknięty na cztery spusty. I od kiedy znalazła stałą pracę, nie zalegała z opłatami, a nawet udawało jej się odłożyć co nieco na konto. Prowadziła skromne życie.

Była to nieco ekscentryczna, drobna dziewczyna o gęstych, kasztanowych włosach i przenikliwych, szarozielonych oczach. Z racji niskiego wzrostu z chęcią wkładała na nogi bardzo wysokie obcasy, teraz jednak stała przede mną boso, co sprawiało, że żeby patrzeć jej w oczy, musiałam obniżyć wzrok bardziej niż zwykle. Lucy odznaczała się naiwnością, czego ja już dawno się pozbyłam. Jej największym marzeniem było zostanie pisarką. W wolnych chwilach pracowała nad mnóstwem wierszy, opowiadań i powieści, dodatkowo prowadząc pamiętnik i zapisując każdy, nawet najdrobniejszy szczegół swojego życia. Moim zdaniem jej talent był wręcz oszałamiający, ale wydawnictwa uważały inaczej, więc wciąż pracowała nad czymś, co nadawałoby się do opublikowania.

- Napijesz się czegoś? – spytała, przeczuwając, że mam jej do zakomunikowania coś ważnego. Nieczęsto bowiem przychodziłam do niej z samego rana.

- Herbaty – odparłam, siadając na kanapie w salonie, podczas gdy ona skierowała się do kuchni. Wróciła po paru minutach, niosąc przed sobą dwa parujące kubki. Podała mi jeden z nich i usadowiła się w fotelu.

- Więc o co chodzi? – zapytała, wpatrując się we mnie wyczekująco.

Zanim zdążyłam jakoś wszystko sobie poukładać, potok słów wypłynął z moich ust. Opowiedziałam jej wszyściutko od momentu, w którym Martens pojawił się w kuchni, do mojego rozstania z Malfoyem pod kamienicą. Lucy wręcz spijała słowa z moich ust, a jej oczy z każdym z nich robiły się coraz większe.

- A to burżujskie świnie! Co za…! – Z jej ust popłynął potok bardzo niecenzuralnych słów. Gdy już skończyła wyżywać się werbalnie na całym rodzaju męskim, przytuliła mnie mocno i zapewniła, że ona nie pozwoli, żeby spotkała mnie więcej krzywda, i że kiedyś się na nich wszystkich zemścimy. – Mam nadzieję, że złożyłaś oficjalne doniesienie? – zakończyła.

Pokręciłam przecząco głową.

- Nie… nie chcę tego rozgrzebywać. Chcę tylko zapomnieć.

Lucy próbowała przekonać mnie do swoich racji, ale pozostałam nieugięta.

- Najgorsze, że jestem spłukana – jęknęłam, gdy już jako tako ją udobruchałam. – A właściciel mieszkania poprzysiągł, że jeśli jeszcze raz spóźnię się z terminem zapłaty, to wywali mnie na zbity pysk.

- Na pewno tego nie zrobi – zaprotestowała Lucy, gładząc mnie po włosach jak małą dziewczynkę. – A nawet jeśli, to zamieszkasz ze mną.

- Lucy.

- Nie słyszę!

Problem, oczywiście poza dzieleniem tak małej przestrzeni, polegał na tym, że Lucy nie mieszkała sama. Współwłaścicielem mieszkania był jej brat, Trevor, który pojawiał się od czasu do czasu, zamykał się w pokoju, z którego raz po raz dochodziły wybuchy, trzaski i świsty i znów znikał wszystkim z oczu na dłuższy czas. Trevor i ja przez bardzo krótki okres byliśmy razem, ale nasz związek szybko się zakończył, pozostawiając między nami niesmak i milczenie. Wspólne mieszkanie nie byłoby komfortowe zarówno dla mnie, jak i dla niego, mimo że zjawiał się tak rzadko.

Schowałam twarz w dłoniach. Po mojej głowie błąkały się myśli dotyczące Malfoya i jego oferty. Niczego od niego nie chciałam. Zniszczył moje życie już w wystarczającym stopniu. Może i zasługiwałam na jakąś rekompensatę za poniesione straty, ale nienawidziłam go tak bardzo, że nie mogłabym znieść tego, iż przyjmuję od niego pieniądze. Musiałam znaleźć jakąś pracę. I to szybko. Lucy zapewniła, że gdy tylko zwolni się miejsce w klubie, mogę liczyć na jej rekomendację. Podziękowałam jednak z pobłażliwym uśmieszkiem, wiedząc, że wywaliliby mnie w ciągu tygodnia. Do Lucy zalecało się wielu „miłych panów”, mogłam więc być pewna, że i ja otrzymałabym jakieś propozycje. Szczególnie teraz nie potrafiłabym zachować się profesjonalnie.

- Masz może dzisiejszego „Proroka”? – spytałam w końcu.

Lucy pognała po gazetę i rozłożyła ją przede mną. Odnalazłam stronę z ogłoszeniami i wzięłam się za ich przeglądanie. Od pewnego czasu telefon stawał się coraz popularniejszym wynalazkiem wśród czarodziejów, toteż przy większości ogłoszeń znajdował się numer. Lucy położyła przede mną bezprzewodową słuchawkę telefonu stacjonarnego, a ja zaczęłam dzwonić do każdego po kolei.

- Dzień dobry, dzwonię w sprawie ogłoszenia…

- Niestety już nieaktualne.

Odbyłam wiele tego typu rozmów. Lucy przysłuchiwała się im, wpatrując się we mnie wyczekująco i zaciskając kciuki. Ja sama pałałam coraz mniejszym entuzjazmem.

- Dzień dobry, ja w sprawie ogłoszenia zamieszczonego w „Proroku”, czy oferta nadal jest aktualna?

- Dzień dobry. Jak najbardziej.

Ożywiłam się, ale szybko wyszło na jaw, że nie nadaję się do danej pracy ze względu na brak doświadczenia w branży. Pożegnałam się, odłożyłam telefon i oparłam głowę o blat stolika do kawy.

- Nie mam już siły – zakomunikowałam bełkotliwie. – A nawet jeśli coś znajdę, to i tak nie przed piątkiem, a jeśli przed piątkiem, to i tak nie dostanę pieniędzy od razu!

Lucy pogłaskała mnie uspokajająco po plecach.

- Coś wymyślimy. Nie denerwuj się, pożyczę ci na ten miesiąc, oddasz mi, jak będziesz miała. Jeśli Trevor będzie chciał pieniędzy, to każę mu spadać na drzewo.

Trevor ciągle wikłał się w jakieś „projekty”, które jakimś cudem jeszcze go nie wzbogaciły. Uśmiechnęłam się, ale i tak wiedziałam, że nie mogę skorzystać z jej oferty. Lucy miała zbyt dobre serduszko, a ja nie chciałam po raz kolejny tego nadużywać, tak jak robił to Trevor. I tak wisiałam jej już sporo pieniędzy.

Lucy namówiła mnie na jeszcze jeden telefon. W ogłoszeniu była mowa o „asystentce”, co bardzo źle mi się kojarzyło w świetle ostatnich wydarzeń. Ale z drugiej strony – zawsze był to jakiś krok naprzód. Nie mogłam grymasić. Chciałam w końcu robić coś ambitniejszego, ale musiałam mieć pieniądze.

- Dzień dobry, dzwonię w sprawie ogłoszenia…

- Witaj, Hermiono.

Otworzyłam usta i przez chwilę poruszałam nimi bezgłośnie, zupełnie jak ryba wyjęta z wody. Wmurowało mnie na tyle, że dopiero po jakimś czasie udało mi się coś z siebie wydusić.

- Czy to ma być jakiś żart? – syknęłam, bowiem głos, który rozpoznałam w słuchawce, należał do Malfoya. Słuszność mojego myślenia potwierdził charakterystyczny, zimny śmiech, który rozbrzmiał w moim uchu. Lucy zmarszczyła brwi i przysunęła się bliżej, żeby słyszeć, z kim rozmawiam.

- Nie, naprawdę mam zamiar kogoś zatrudnić. Ale nie sądziłem, że zadzwonisz w sprawie ogłoszenia. Dałem ci moją wizytówkę.

- Twoja wizytówka już nie istnieje – skłamałam, przypominając sobie, że wciąż leży zgnieciona w kieszeni płaszcza. – Nie chcę nic od ciebie. I nie zamierzam u ciebie pracować. Żegnam.

Z wściekłością przerwałam połączenie i sapnęłam. Lucy miała na twarzy wypisany wielki znak zapytania.

- Wyobraź sobie, że Malfoy! – wykrzyknęłam. – Jak on ma czelność…?!

W tym momencie zadzwonił telefon, dość niegrzecznie przerywając mi w pół zdania. Lucy odebrała go szybko.

- Halo? Nie, Lucy.

Widziałam jak potakuje, mruczy coś i kiwa głową.

- To do ciebie – powiedziała, zmuszając mnie do przejęcia telefonu.

- Słucham – warknęłam, wiedząc już, kto to taki próbuje się ze mną skontaktować. Byłam zła na siebie, że dałam się namówić na zadzwonienie akurat do Malfoya. To musiał być prawdziwy pech. Jakim cudem udawało mi się unikać go przez dwa lata, a teraz tak nieznośnie mi się narzucał?

- Proszę cię, nie odkładaj słuchawki. To było bardzo niegrzeczne z twojej strony.

- Nie będziesz mnie pouczał, nie masz do tego żadnego prawa.

Po drugiej stronie rozległo się głębokie westchnienie zniecierpliwionego człowieka.

- Kiedy ty wreszcie zrozumiesz, że jedynie próbuję ci pomóc?

- Hmm… nigdy?

Nawet nie chodziło o to, że w ogóle nie chcę pomocy, po prostu nie zamierzałam jej przyjmować od niego. Poza tym jakoś nie wierzyłam w jego cudowną przemianę, a znając Malfoya było bardzo prawdopodobne, że próbuje mnie zniszczyć. Jakby to, co przytrafiło się dotychczas, nie wystarczyło.

- Wiem, że potrzebujesz pieniędzy. Martens…

- Nawet nie chcę o tym słyszeć! – zaprotestowałam, ale nie dało się go tak łatwo zmusić do milczenia. Żołądek znów mi się ścisnął, gdy usłyszałam to nazwisko.

- …mówił mi, że masz pilne terminy – dokończył z naciskiem. – Nie chodzi mi o to, żeby wprawiać cię w zakłopotanie, czy sprawiać, żebyś czuła się nieswojo. Proszę, po prostu spotkaj się ze mną. Jeśli nie chcesz pieniędzy, mogę zaproponować ci uczciwą pracę. Jutro w południe w „Heavenue”. Chociaż mnie wysłuchaj!

Milczałam przez chwilę, rozważając jego słowa. Jakkolwiek byłabym dumna i uparta, potrzebowałam pieniędzy. Nie chciałam ich po prostu dostać, choć może i należała mi się jakaś rekompensata z jego strony. Oferta pracy brzmiała uczciwie.

- Zastanowię się – odparłam.

- Dziękuję – powiedział, a w jego głosie wyczułam wyraźną ulgę. – To wiele dla mnie znaczy…

- Nie robię tego dla ciebie, Malfoy – wtrąciłam szybko ostrym tonem i rozłączyłam się, zanim zdążył coś odpowiedzieć.

* * *

Próbowałam znaleźć jakąś inną opcję. Naprawdę nie miałam ochoty na spotkanie z Malfoyem. Nie mogłam mu przecież tak po prostu zaufać. Coś musiało kryć się za jego z pozoru dobrymi intencjami, i na pewno nie było to wyłącznie poczucie winy.

Obdzwoniłam mnóstwo ludzi, ale nie udało mi się znaleźć pracy. Następnego dnia wybrałam się na spacer na Pokątną. Obeszłam wiele sklepów, w tym księgarnię, zoologiczny, aptekę i parę kawiarni. Tuż przed południem kroki skierowały mnie do małej, niedawno otworzonej kawiarenki o nazwie „Heavenue”, gdzie byłam umówiona z Malfoyem. Zauważyłam tam kartkę, na której dużymi literami zostało napisane: „przyjmę do pracy”. Zaciekawiona weszłam do środka, mając nadzieję, że Malfoy spóźni się o tyle, że zdążą mnie zatrudnić i wrócę do domu. Pełna nadziei podeszłam do lady.

- Dzień dobry, zauważyłam, że potrzebujecie pracownika. U kogo mogę dowiedzieć się czegoś więcej?

- Zawołam szefową – odpowiedziała mi dziewczyna wyglądająca na młodszą ode mnie, ubrana w firmowy, brązowy fartuszek obszyty białą koronką. Znikła na zapleczu, a ja poczułam za plecami czyjąś obecność.

- Czy ja dobrze słyszę? – odezwał się głos, na którego dźwięk zrobiło mi się niedobrze. A jednak przyszedł wcześniej.

- Tak, bardzo dobrze słyszysz – odpowiedziałam, nie odwracając się w jego stronę. – Szukam pracy, tutaj mają stanowisko do zaoferowania. Masz jakieś obiekcje?

- Tak się składa, że mam – powiedział bezczelnie, stając obok mnie i wbijając uporczywie wzrok w moją twarz. Pachniał mocnymi, drogimi perfumami. – Chcę ci zaoferować dwukrotnie wyższą stawkę, a ty…

- Przepraszam – przerwałam mu – ale wydaje mi się, że coś takiego słyszałam kilka chwil przed tym, jak twój kumpel zaczął się do mnie przystawiać, więc dzięki, ale nie.

Starałam się nie pokazać, że tamta sytuacja miała na mnie jakikolwiek wpływ, ale chyba nie do końca mi się to udało. Widziałam po minie Malfoya.

- Prosiłem cię, żebyś mnie wysłuchała, ale oczywiście ty musisz wszystko utrudniać. Jak zawsze. Czy nie możesz choć raz przestać być taka uparta i pozwolić sobie pomóc?

- Przestań o tym gadać – odparłam, teraz już zirytowana na całego. – Czy nie możesz zrozumieć, że ja nie chcę twojej pomocy?

- Ale myślę, że będziesz jej potrzebować.

- To się jeszcze okaże.

Gdy wymienialiśmy między sobą uwagi, tuż przed nami pojawiła się pulchna kobieta po czterdziestce z bułeczkowatym kokiem, ubrana w taki sam fartuszek, jak pracownica.

- Dzień dobry – przywitała nas. – Państwo w sprawie pracy?

- Dzień dobry – odpowiedziałam, uśmiechając się promiennie. – Ja w sprawie pracy, ten pan po prostu nie chce się ode mnie odczepić.

- Och – zdumiała się kobieta, spoglądając niepewnie na Malfoya, który skłonił się przed nią lekko.

- Przepraszam panią najmocniej, ale nastąpiła pomyłka – powiedział miękko, wprawiając mnie w osłupienie. – Ta pani sądziła, że potrzebuje pracy, ale wcześniej została zatrudniona u mnie. Sama pani rozumie, zasada pierwszeństwa obowiązuje…

- Przestań wygadywać głupoty – skarciłam go i zwróciłam się do kobiety, przykuwając jej uwagę. – Chciałabym u pani pracować, proszę nie przejmować się tymi słowami. Temu panu po prostu coś się pomyliło.

- Hermiono! – sapnął, patrząc na mnie z wyrzutem. Kobieta przyjrzała się uważnie każdemu z nas i wyrzuciła w górę ręce.

- Proszę się zdecydować! – ponagliła nas. – Nie mam całego dnia.

- Świetnie. Wychodzimy – zakomunikował Malfoy, chwytając mnie pod ramię. Próbowałam się wyrwać, ale ze zbyt wielką siłą ciągnął mnie w kierunku drzwi.

- Jeszcze tu wrócę! – obiecałam, ale będąc już prawie na zewnątrz zauważyłam, że kobieta kręci z niedowierzaniem głową. Mogłam być pewna, że uznała mnie za szaloną i nie ma zamiaru mnie zatrudniać. Zresztą nie wypadłam zbyt pozytywnie.

- Dziękuję ci pięknie! – krzyknęłam, gdy już znaleźliśmy się na ulicy i uwolniłam się od Malfoya. – Tak bardzo chcesz mi pomóc? To dlaczego zrujnowałeś szansę na moją pracę w tym miejscu?!

- Nie będę z tobą rozmawiał, gdy unosisz głos – stwierdził, odchodząc i po raz kolejny wprawiając mnie w osłupienie. Właśnie uniemożliwił mi zdobycie posady, zrobił ze mnie wariatkę i wywlókł z kawiarni, żeby zostawić mnie samą na środku ulicy.

- No chyba coś ci się pomyliło! – krzyknęłam za nim. – Wracaj tu!

- Krzyki, krzyki i krzyki – wymruczał, teatralnie zatykając sobie uszy dłońmi, lecz nadal idąc. – Czy nie przyjemniej byłoby rozkoszować się tym pięknym dniem w ciszy i spokoju?

- Pada deszcz! – wykrzyknęłam, ale podążyłam za nim. – Jesteś nienormalny!

- A ty jeszcze bardziej nienormalna – stwierdził, zatrzymując się i odwracając w moją stronę. Zbliżyłam się do niego na odległość wyciągniętej ręki. – Czy raczysz mnie w końcu wysłuchać?

Wywróciłam oczami i skrzyżowałam ręce na piersi, sapiąc z niedowierzaniem. Ten człowiek doprowadzał mnie do szału!

- Słucham – warknęłam obrażona, nie zamierzając już odzywać się więcej, niż będzie to naprawdę konieczne. Przez chwilę miałam wrażenie, że Malfoy uśmiecha się lekko, ale to złudzenie szybko minęło.

- Jak zapewne wiesz, jestem kierownikiem działu sprzedaży i marketingu firmy produkującej sprzęt do quidditcha.

W normalnych warunkach przytaknęłabym, ale jako że był to Malfoy, postanowiłam udawać, że nigdy nie dotarła do mnie taka informacja, i po prostu wpatrywałam się w niego ze średnim zainteresowaniem. Nie pokazałam też po sobie zniesmaczenia, że osoba w jego wieku objęła tak odpowiedzialne stanowisko. To powinno wzbudzać szacunek, ale byłam pewna, że nie zasłużył na nie swoją ciężką pracą.

- Mam burdel w papierach, a do tego często wyjeżdżam na różnego rodzaju konferencje, bankiety zagraniczne i spotkania towarzyskie – ciągnął. No to miło, że się tak urządził. Aż zazdrość skręciła mnie w żołądku, gdy pomyślałam o tym, jaki kawał świata zdążył już zwiedzić. – Na ogół wyjeżdżam sam. Wszystko jest organizowane przez firmę, ale… – Biedny, biedny Malfoy, aż cisnęło mi się z sarkazmem na usta, lecz konsekwentnie milczałam. – Potrzebuję kogoś, asystentki, która zadbałaby o takie szczegóły, jak na przykład obecność szampana w barku. Kogoś, kto zajmie się kwestią doradczą, pomocniczą i dotrzymywaniem towarzystwa. A na co dzień porządkiem w biurze i papierach, terminarzem, profesjonalną obsługą…

Nie wytrzymałam.

- Ty. Jesteś. Porąbany – wycedziłam, celując palcem w jego klatkę piersiową. – I myślisz, że się na to zgodzę? Osobista posługaczka! Przynieś, wynieś, pozamiataj, a na dodatek mam z tobą wyjeżdżać, zamieszkiwać, a ty będziesz mi za to uczciwie płacił?

Nie był ani odrobinę zbity z tropu.

- Prawdę mówiąc tak, to właśnie ci proponuję. Użyłem jednak słowa „asystentka”.

Sapnęłam z irytacją, kierując głowę ku niebu. Krople deszczu powpadały mi do oczu. Czułam się nieco upokorzona. Owszem, wielokrotnie poniżyłam się dla pieniędzy, ale nigdy przed Malfoyem – pomijając ostatnie wydarzenia.

- Moja stawka jest zdecydowanie wyższa, niż w tej nędznej kawiarence. Dlaczego ciągle szukasz najmniej płatnych prac? A wiesz chociaż, jak wygląda tam grafik? U mnie nie zostaniesz na dłużej niż osiem godzin dziennie, od poniedziałku do piątku. No i wyjazdy. Niestety czasem są to weekendy, ale zapewniam, że na premię nie będziesz narzekać. Na ogół mam w miesiącu dwa takie wyjazdy, czasem jeden, a czasem zdarza się więcej, ale rzadko. W tej kawiarni musiałabyś się mocno namęczyć, żeby otrzymać zapłatę. U mnie nie dość, że zwiedzisz nieco świata, to będziesz miała zapewnione pełne luksusy, obiecuję ci, że niczego ci nie zabraknie.

Patrzyłam na niego tak, jakby stał przede mną największy tępak świata. Luksusy? Pewnie wydawało mu się, że oferuje mi skrawek nieba. Okej, może nie była to zła oferta. I pewnie przyjęłabym ją, gdyby nie wyszła od Malfoya.

- Mam być z tobą przez dzień i noc, przez kilka dni pod rząd?

Kąciki ust Malfoya zadrgały, jak gdyby powstrzymywał uśmiech.

- Czy to dla ciebie problem?

- TAK, to jest dla mnie problem, miło, że w końcu to zauważyłeś! – wykrzyknęłam. Dlaczego sądził, że jest taki genialny i wspaniałomyślny, a na dodatek robi mi wielką łaskę? – Przypominam, że TY masz żonę. Jak myślisz, co ona na to?

Wzruszył niedbale ramionami, jakby nie miało to najmniejszego znaczenia. Na pewno na miejscu Astorii Malfoy nie przejęłabym się tym, że mój mąż wyjeżdża za granicę z jakąś kobietą, która, ponoć, tylko towarzyszy mu w wycieczkach krajoznawczych. Tak, na pewno bym w to uwierzyła.

- Hermiono – powiedział spokojnie, rzeczowym tonem. – Nie byłabyś moją pierwszą asystentką. Uważam, że ta oferta nie jest zła. Powinnaś się nad nią na spokojnie zastanowić, przemyśleć wszystkie za i przeciw. Nie bądźmy dziećmi. Na najbliższy wyjazd wybieram się w sobotę. Chciałbym, żeby był on naszym integracyjnym i zapoznawczym z warunkami twojej pracy. Jeśli będziesz chciała zrezygnować – proszę bardzo, ale nie rób tego w tym momencie. Byłaś kiedyś w Nowym Jorku?

Pokręciłam ze zrezygnowaniem głową, nie wiedząc już sama, czy to z jego głupoty, czy po prostu odpowiadam mu na pytanie.

- Znakomicie! – rozpromienił się. – Będziesz miała szansę zwiedzić miasto, a przy okazji odpocząć od tej paskudnej pogody.

- O ile się nie mylę, to kilka minut temu twierdziłeś, że mamy piękny dzień – zauważyłam. – Czyżbyś zmienił zdanie?

Machnął na to ręką.

- Po prostu wyjedź ze mną. Oczywiście dostaniesz umowę i zapłatę za wszystkie nadprogramowe godziny, do których wlicza się wyjazd. A jeśli ci się nie spodoba, zawsze możesz zrezygnować.

Westchnęłam ciężko. Wiedziałam już, że jakąkolwiek opcję wybiorę, będę żałować. Jeśli zdecydowałabym się z nim pojechać, z pewnością przypłaciłabym to zdrowiem psychicznym. Ale gdybym postanowiła zostać, zeżarłaby mnie złość, zazdrość i ciekawość, a przede wszystkim brak pieniędzy.

- Czy jest taka możliwość, biorąc pod uwagę naszą znajomość, żebym część zapłaty otrzymała jako zaliczę? – spytałam, zupełnie już zrezygnowana. Byłoby to bezczelne wobec pracodawcy, gdyby nie dotyczyło Malfoya. – Do jutra?

Malfoy aż przyklasnął w dłonie.

- Nie ma najmniejszego problemu. Witam w zespole, panno Granger.