Jesteś: 1. Bohaterski

Dwa lata później

Lekka mżawka osiadała na moich włosach, twarzy, wczepiała się w ubranie. Nie była to żadna anomalia pogodowa w Londynie, a wręcz codzienność w ostatnich miesiącach. Nie pamiętałam już daty ostatniego słonecznego dnia. Wszystkie tygodnie, a nawet miesiące, powoli zlewały się w jedno. Kursowałam między pracą i domem, wciąż brakowało mi pieniędzy. Musiałam zapłacić za mieszkanie, bo inaczej właściciel mnie wywali. Musiałam też zapłacić część moich długów. I musiałam coś jeść.

Kilka tygodni temu straciłam ostatnią stałą pracę. Podobno nie spisywałam się na stanowisku, ale ja wiedziałam, o co tak naprawdę chodzi. Nikt o zdrowych zmysłach nie chciał zatrudniać Hermiony Granger na poważnych stanowiskach. Byli ludzie, którzy już się o to postarali. I nie dziwiłam im się. To ja sama wszystko zawaliłam.

Wyciągnęłam z torebki parasol i rozłożyłam go nad głową, ale natrętna mżawka nie dawała się zbyć byle kawałkiem materiału. Nadal wczepiała się w każdy milimetr mojego ciała. Niemal czułam, jak mój zgrabnie upięty kok zaczyna namakać. Mogłam spodziewać się w najbliższym czasie wysuwających się z niego niesfornych loczków, dodatkowo zachęconych przez wilgoć do nieznośnego kręcenia i puszenia się. Zresztą trudno, nie wybierałam się przecież na pozowane zdjęcia do „Czarownicy”, ale do sprzątania rezydencji wyjątkowo nadętego bufona.

Od pierwszego spojrzenia na niego wiedziałam już, że mogą być z nim problemy, ale potrzebowałam pieniędzy dosłownie na wczoraj. A nie mogłam znaleźć kolejnej stałej pracy. Dopóki sprzątałam wszystko dokładnie, nie grzebałam w jego prywatnych rzeczach i ładnie wyglądałam, stosunki między nami układały się poprawnie. Ja przychodziłam sprzątać dwa do trzech razy w tygodniu, a on mi płacił.

Nigdy nie sądziłam, że stanę się jedną z tych, którzy muszą niemal żebrać, by jakoś przeżyć. Byłam młoda, miałam plany, ambicje, marzenia. Dorosłość brutalnie zdeptała kiełkujący we mnie entuzjazm, zabijając to, co mogłam zaoferować. Straciłam wszystko – pracę, przyjaciół, rodzinę. Zyskałam wielkie nic. Moim jedynym światełkiem była Lucy, która stała się dla mnie jak siostra. Tylko ona mnie nie opuściła.

Dotarłam pod bramę rezydencji. Mierził mnie przepych, przedmioty wystawione „na pokaz”, a tak naprawdę niepotrzebne, obrzydzał mnie cały budynek, w którym spokojnie pomieściłoby się kilka rodzin, a mieszkały dwie osoby. Jednak „szlama” nie miała tu nic do gadania.

Mimo obalenia rasistowskich rządów Voldemorta, świat nie stał się oczekiwanym przez wszystkich „lepszym miejscem”. Szlamy pozostały szlamami, mieszańcy mieszańcami, a czystokrwiści czystokrwistymi, choć oficjalnie się o tym nie mówiło. Cała wojna, uznawana za wygraną, okazała się być jednym wielkim oszustwem, po którym wmawiało się ludziom, że są szczęśliwsi. Świat nie zmieni się sam z siebie. Potrzeba by charyzmatycznych, silnych osobowości, które zaprowadziłyby porządek, wskazały właściwą drogę i położyły kres wszelkiej dyskryminacji i nieprawości. Dziwnym trafem nie wierzyłam, że coś takiego może się wydarzyć, nauczona już życiowym doświadczeniem, że tego typu marzenia się nie spełniają. Całe to społeczeństwo było zepsute i zakłamane, biedniejszymi rządzili bogatsi, wmawiając im, że mają jakikolwiek wpływ na władzę i na swoje życie. Kartą przetargową były pieniądze, znajomości, spryt, chytrość, przebiegłość, brak jakichkolwiek zasad czy moralności, oraz jeszcze więcej pieniędzy. Ci, którzy ich nie posiadali – no cóż, mieli pecha.

Rozpoczęłam swoją pracę. Wyszorowałam wszystkie okna, podłogi, pozbyłam się kurzu i brudu, wypolerowałam wszelkie przedmioty i powierzchnie, a po dobrych kilku godzinach rezydencja lśniła czystością (choć dzięki temu, że przychodziłam po kilka razy w tygodniu, niewiele było trzeba, by doprowadzić ją do takiego stanu). Zadowolona z wykonanego zadania, stanęłam w kuchni, rozglądając się dookoła. Byłam potwornie zmęczona, bo spędziłam na nogach bardzo dużo czasu

- Czy to już koniec na dzisiaj? – usłyszałam głos Martensa, właściciela rezydencji, komponujący się z jego dystyngowanymi tupnięciami po linoleum.

- Tak jest, panie Martens – odpowiedziałam, przywołując na twarz szeroki, sympatyczny uśmiech. Nie lubię cię. Naprawdę cię nie lubię, powtarzałam w myślach, kiedy zbliżał się do mnie coraz bardziej.

- Doskonale, możesz już iść.

Zamiast po prostu wykonać jego polecenie, nadal stałam w miejscu. Edmund Martens był czarodziejem czystej krwi, z dość znaczącego w tych czasach rodu. Pamiętałam go z Hogwartu. Typowy Ślizgon, usiłujący zjednać sobie wszystkich łapówkami. W piątej klasie cudem nie został poturbowany przez McGonagall za próbę jej przekupienia – chciał koniecznie dostać z transmutacji „Wybitny”, podczas gdy jego prace zasługiwały najwyżej na „Zadowalający”. Był dwie klasy wyżej ode mnie. Wtedy uważałam, że jest żałosny. Teraz to on górował nade mną.

Edmund był zadbanym, dobrze ubranym, eleganckim mężczyzną, wystrojonym w niebotycznie drogi garnitur, o dopracowanej fryzurze i skórze zaróżowionej i delikatnej jak u niemowlaka. Nie prezentował się odrażająco, a wręcz piekielnie dobrze. Jednak moje głębokie obrzydzenie do ludzi jego pokroju sprawiało, że w życiu nie spojrzałabym na niego przychylnie. Nigdy nie spotkałam jego żony, Florencji, która rzadko kiedy bywała w rezydencji. Wiedziałam tylko, że jest byłą modelką, której kariera skończyła się razem z poważna kontuzją kolana, przez którą już nigdy więcej nie założy szpilek. Para musiała być razem szczęśliwa, pławiąc się w luksusach i blasku fleszy. Wszyscy wiedzieli też, że są nieprzyzwoicie bogaci.

- Mam do pana pewną prośbę – powiedziałam cicho, wpatrując się w niego nadal z szerokim uśmiechem, od którego bolała mnie już szczęka. – W tym tygodniu muszę zapłacić czynsz i…

- Chcesz pieniędzy – powiedział, uśmiechając się obleśnie. Przytaknęłam, a wstrętny grymas pobłażliwego bogacza nie schodził z jego twarzy. Powinnam dostać zapłatę w zeszłym tygodniu, ale wtedy zbył mnie stwierdzeniem, że jeśli będę skłonna zaczekać jeszcze parę dni, zapłaci mi z bonusem. Nie śpieszyło mu się do tego.

Martens podszedł bliżej do mnie i choć nie wiedziałam, czego mogę się po nim spodziewać, stałam dalej w miejscu jak wrośnięta. Jego twarz mimowolnie kojarzyła mi się z twarzą śmierciożercy – sztuczna, bez emocji i odrzucająca.

- Dostaniesz swoją zapłatę – powiedział miękko, unosząc dłoń do mojego policzka. Powstrzymałam dreszcz obrzydzenia, który chciał obiec moje ciało, gdy dotknął skóry. – Uważam tylko, że takie sprzątanie to jednak za mało, żeby sobie na nią zasłużyć. Wiesz, co mam na myśli…?

Moje serce kołatało coraz mocniej, oddychałam nierównomiernie, a całe ciało ogarnął mdlący strach. W jego oczach widziałam wesołość. Mi nie było do śmiechu.

- Przykro mi, ale nie przystanę na pana propozycję. Proszę wypłacić mi zaległą kwotę, rezygnuję z pracy.

- Nie ma takiej opcji – odparł, jeszcze bardziej przybliżając się do mnie. Próbowałam się cofnąć, ale napotkałam na swojej drodze wysepkę kuchenną. – Powiedzmy, że będę szczodry… mogę nawet obiecać ci dwukrotność twojej pensji. To chyba nie jest zbyt niska cena za jeden szybki numerek?

- Nie zamierzam… Nie jestem… proszę… nie życzę sobie… proszę mnie puścić! - zażądałam, gdy zaczął mnie obłapiać. Wyszarpnął z mojej dłoni różdżkę, którą już chwytałam, by rzucić zaklęcie, i cisnął ją gdzieś daleko. Potoczyła się po podłodze z pustym dźwiękiem, który napełnił mnie rozpaczą. Szykowałam się, żeby zadać cios. Co wiedziałam o samoobronie? Jak najefektywniej wybrnąć z tej sytuacji?

- No już się tak nie stawiaj, wiem, że tego chcesz. Każda szlama o tym marzy, potraktuj to jako zaszczyt… Ładniutka jesteś…

Na te słowa oprócz strachu poczułam gwałtowny gniew. Zaczęłam szamotać się w jego stalowym uścisku i szukać drogi ucieczki od jego ciała, przyciskającego mnie do mebla. Próbowałam kopnąć go w czułe miejsce, ale zablokował moje nogi tak, że nie mogłam nimi poruszyć, choć próbowałam wierzgać we wszystkie strony.

- Proszę mnie puścić! – wykrzyknęłam po raz kolejny, ale na nic się zdały moje błagania. Robiłam, co tylko mogłam: krzyczałam, drapałam, kopałam, nawet naplułam mu w twarz. – Nie przespałabym się z tobą, choćbyś był władcą świata, ty obrzydliwa świnio…

- Zamknij się, szlamo – warknął, uderzając mnie w twarz. Pociemniało mi przed oczami, ale nie zaniechałam prób ucieczki. Wytarł twarz rękawem. – Jeżeli nie chcesz polubownie, to wezmę cię siłą, dziwko! Ty jesteś po to, żeby tobą pomiatać, a nie od stawiania warunków! Masz czelność mi się sprzeciwiać?!

Zaczęłam krzyczeć bardzo głośno, szarpiąc się z całej siły, próbując szczypać, drapać, gryźć i kopać. Przerażenie sprawiło, że nie byłam świadoma tego, co robię, chciałam jedynie wydostać się z tego domu i nigdy więcej nie wrócić, nawet jeśli przepadnie zapłata za moją ciężką pracę. Martens, niezwykle silny jak na swój szczypiorowaty wygląd mężczyzna, wykręcił moje ręce tak, że aż syknęłam z bólu, a później szarpnął moją koszulę, z której poodpadały guziki. Próbowałam ugryźć go w usta, którymi gorączkowo wodził po mojej twarzy. Uderzył mnie po raz kolejny, gdy zacisnęłam zęby na jego policzku. Pchnął mnie na blat i próbował zerwać ze mnie koszulę, której guziki poodlatywały z trzaskiem. Nie zdążył jednak dobrać się do reszty ubrania, bo coś odrzuciło go do tyłu.

Ledwie przytomna ze strachu, osunęłam się z wysepki i wylądowałam na podłodze, niezdolna do ustania o własnych nogach. Jeszcze nie do końca byłam w stanie stwierdzić, czy to się dzieje naprawdę. Martens leżał rozciągnięty na podłodze w dziwacznej pozycji, nieprzytomny, a w drzwiach kuchni stał człowiek, którego nigdy więcej nie chciałam widzieć. Draco Malfoy.

Ubrany w podobny, drogi garnitur, wygładzony, wydelikacony, z beznamiętną twarzą. Podszedł do mnie mimo moich głośnych protestów. Mogłam się spodziewać tylko najgorszego. Wyciągnął rękę w moją stronę, a ja kopnęłam go w przyrodzenie. Zawył z bólu.

- Idiotko! Próbuję ci pomóc!

Nie uwierzyłam w jego słowa. Zerwałam się z podłogi i poprawiłam koszulę tak, żeby nie było widać ciała i stanika. Podbiegłam do mojej różdżki, która wylądowała w odległym kącie, nie oglądając się na Malfoya, który przykucnął i skulił się, trzymając za klejnoty. Dopiero po dłuższej chwili zorientowałam się, że z mojej twarzy na bluzkę spływa ciepła, gęsta ciecz o czerwonej barwie. Nie miałam teraz czasu, żeby się tym zajmować. Rzuciłam się do wyjścia, ale poczułam, jak trafia we mnie zaklęcie i nieruchomieję wpół kroku. Usłyszałam, że ktoś zbliża się do mnie, ale nie mogłam odwrócić głowy. Przede mną stanął Malfoy. Miał załzawione oczy. To już koniec, pomyślałam. Wiedziałam, że teraz zmiesza mnie z błotem, że odbierze mi wszelką godność. Psychiczny ból sprawiało mi samo patrzenie na niego, a z powodu zaklęcia nie mogłam odwrócić wzroku.

- Pomagam ci, okej? – powiedział spokojnie, wykonując jak najmniej ruchów, jakby bał się, że może mnie przestraszyć. – Nie bój się.

Wycelował we mnie różdżkę i poczułam, jak materiał koszuli napina się, wracając do nienaruszonej postaci. Jeszcze jedno machnięcie i zorientowałam się, że krew, która mnie zalała, krzepnie. Oderwał kawałek swojej własnej koszuli, wycelował w niego strumień wody, a później przemył delikatnie moją twarz.

- Czy masz zamiar krzyczeć, gdy cię uwolnię? – usłyszałam, ale nie mogłam zareagować, wbijałam więc w niego wściekły wzrok, mając nadzieję, że zrozumie, iż się nie poddam. Mimo wszystko jednak cofnął zaklęcie. Runęłam w stronę podłogi, lecz podtrzymałam ciężar ciała na rękach. Aż syknęłam z bólu w wykręconych nadgarstkach, ale udało mi się podnieść i rzuciłam się przed siebie. Usłyszałam za sobą kroki i poczułam, jak silne ramiona Malfoya obejmują mnie w talii, uniemożliwiając ucieczkę.

- Puść mnie! – krzyknęłam.

- Czy ty naprawdę nie możesz się uspokoić? Obezwładniłem mojego przyjaciela, żeby cię przed nim ratować, a ty nadal nie możesz uwierzyć w moje dobre intencje?

- Ładnych dobierasz sobie przyjaciół! – wrzasnęłam, próbując się wyrwać, ale już czułam, że mi się to nie uda. Byłam wykończona zarówno fizycznie, jak i psychicznie, a poziom adrenaliny w moich żyłach gwałtownie zmalał.

- Spokojnie – wyszeptał Malfoy do mojego ucha. – Oddychaj spokojnie. Nie pozwolę, żeby stała ci się krzywda. Musisz mi uwierzyć. Przecież mam wobec ciebie dług.

- Niczego od ciebie nie chcę – powiedziałam już spokojniej, przestając się wyrywać. Może to tylko taka gra, żeby osłabić przeciwnika, ale w głębi duszy czułam, że mówi prawdę. Gdy gwałtowne emocje opadły, zorientowałam się, że mam mokre policzki, i to tym razem z pewnością nie od krwi.

- Chodźmy stąd – ponaglił mnie, popychając lekko do przodu. – Odprowadzę cię do domu.

Przystałam na tę propozycję z wdzięcznością, choć mdliło mnie na samą myśl, że jestem całkowicie spłukana. Obdarta z dumy, honoru, godności, a na dodatek z pieniędzy. Malfoy poprowadził mnie, podtrzymując w pionie, do wyjścia.

- Mój płaszcz i torebka! – zaprotestowałam, gdy już chciał wyprowadzić mnie na zewnątrz. W przypływie jasności umysłu przywołałam je zaklęciem. Malfoy pomógł mi założyć na siebie płaszcz. Upewniłam się, że w mojej torebce jest parasol, ale tym razem nie użyłam go do osłony przed deszczem. Było mi wszystko jedno czy zmoknę, czy też nie.

- Gdzie mieszkasz? – spytał Malfoy, gdy już znaleźliśmy się poza obszarem rezydencji. Zbyt wykończona, by się sprzeciwiać, podałam mu adres. Malfoy teleportował nas, łamiąc wszelkie zasady tajności, miał jednak szczęście, że nie wylądowaliśmy wśród niczego niespodziewających się mugoli, a w zacienionym zaułku, do którego nikt by nie próbował wejść. Podtrzymał mnie, gdy nogi ugięły się pode mną, składając hołd grawitacji, i dalej podtrzymując, podprowadził mnie pod właściwy numer budynku.

- Dziękuję za pomoc – wycedziłam jakoś te słowa, próbując wyzwolić się z jego podparcia, ale ścisnął mocniej moje ramię.

- Tutaj mieszkasz? – spytał, spoglądając zwężonymi oczami na rząd obskurnych kamienic i wejście do jednej z nich.

- Nie wszyscy urodzili się pod szczęśliwą gwiazdą jak ty, Malfoy – odparowałam. – Niektórzy na swoje utrzymanie muszą zapracować naprawdę ciężką pracą, za którą nikt nie jest im wdzięczny.

- Hermiono – powiedział łagodnie, patrząc na mnie smutnymi oczami. – Próbowałem interweniować, naprawdę. Rozmawiałem z wieloma ludźmi, chciałem…

- To nie ma znaczenia – odpowiedziałam, czując, jak wzbiera we mnie złość. Nie chciałam słuchać, co ma mi do powiedzenia. – Dziękuję za odprowadzenie, ale teraz już poradzę sobie sama.

Wyrwałam się z jego uścisku i ruszyłam w stronę klatki, zatrzymało mnie jednak wołanie po imieniu. Nie miałam serca tak po prostu go zignorować, bądź co bądź, nawet jeśli go nienawidziłam, dopiero co mnie ocalił.

- Hermiono, jeśli potrzebujesz pieniędzy – powiedział cicho, podchodząc do mnie – to proszę cię, nie odrzucaj mojej oferty. Jeśli tylko potrzebujesz pomocy, daj mi znać.

Po tych słowach wyciągnął w moją stronę swoją wizytówkę. Przyjęłam ją z niechęcią, nie wypowiedziawszy ani słowa, i zniknęłam w budynku, nie oglądając się za siebie ani razu. Niczym nie był w stanie zrekompensować mi życia, które straciłam, a tym bardziej nie jakąś marną wizytówką. Zgniotłam ją i schowałam głęboko w kieszeni płaszcza, postanawiając nigdy, przenigdy nie korzystać z jego „pomocy”.