Ślad: epilog

6 lat później

Moja Księżniczko,

już za kilka minut się spotkamy. Nie wiem jeszcze, jak dziś wyglądasz, ale to nie ma większego znaczenia, bo i tak jesteś najpiękniejszą kobietą na świecie. Ja za to dzisiaj przesadziłem. Patrzę w lustro i myślę, że możesz mnie nie rozpoznać. Gdybyś miała problemy, to ja będę ten bez pary na przedzie sali.

Uśmiechasz się, prawda? Tak dobrze Cię znam. Nie jestem już w stanie przypomnieć sobie, jak wyglądało moje życie przed spotkaniem Ciebie. Musiało być bardzo nudne. Nie było w nim kosmetyków zajmujących wszystkich półek w łazience, muzyki klasycznej włączonej na cały regulator, ani włosów w odpływie mojego prysznica. Nie musiałem zbierać Twoich ubrań i wrzucać do szafy, a później wysłuchiwać, że sama byś to za chwilę posprzątała. Nie, nie posprzątałabyś. Nie jadałem niedogotowanego makaronu tylko dlatego, że ktoś zrobił go specjalnie dla mnie. Ale przede wszystkim nie kochałem nikogo z każdym dniem coraz bardziej, tak jak Ciebie. I nie zamieniłbym tego na nic innego.

Mam nadzieję, że nie rozmyślisz się w ostatniej chwili. Bo wiesz, że mam w łóżku Twojego ukochanego misia, i mogę Cię nim szantażować. A poza tym wcale nie jest taki brzydki, jak mówiłem.

Trochę się denerwuję. Chciałbym Cię teraz zobaczyć, zanim to wszystko się zacznie. Moja mama gada jak najęta i działa mi na nerwy. Staram się myśleć tylko o Tobie, żeby jej nie słyszeć. Wierz mi, ciesz się, że to nie Ty masz ją teraz na głowie.

Kocham Cię. Do zobaczenia,

Twój narzeczony

Convalie uśmiechała się, czytając list. Siedziała przy biurku w swoim starym pokoju, spędzając ostatnie chwile życia jako panna. Wariowała ze zdenerwowania, ale myśl o tym, że jeszcze przed chwilą to Lucas dotykał pergamin, działała na nią uspokajająco. Gdy skończyła czytać, przycisnęła list do piersi i zamknęła oczy.

Wspominała dzień, w którym Lucas zaprosił ją na szkolny bal, a ona odmówiła. Był dla niej praktycznie obcym człowiekiem. Jak to możliwe, że kiedyś nie znała osoby, za którą teraz oddałaby życie? Cieszyła się, że ich historia potoczyła się w taki sposób. Byli prawdziwie bratnimi duszami, połączonymi na dobre i na złe.

Rozległo się krótkie pukanie do drzwi, a chwilę później głos Anne:

- Zbieraj się, już prawie czas.

Obróciła się do niej, odkładając list na blat. Bratowa wyglądała tego dnia przepięknie. Jej ciemnobrązowe włosy zostały zaplecione na kształt wianka dookoła głowy, a z ich kolorem pięknie współgrał zatknięty nad uchem, kremowy kwiat. Miała zrobiony delikatny makijaż w odcieniach różu, podkreślającego brąz jej oczu. Była ubrana w prostą, bladoróżową sukienkę z kopertowym dekoltem, odcinaną pod biustem. Pofałdowany dół lekko okalał widoczny już brzuszek. Ona i Nicolas oczekiwali narodzin swojego pierwszego dziecka.

- Jeszcze chwila. Muszę odpisać na list. Wejdź – powiedziała. Anne usiadła na łóżku, natychmiast zaplatając ręce na brzuchu w charakterystycznym geście przyszłej matki. Convalie pochyliła się nad pergaminem, jeszcze raz przebiegła wzrokiem po treści listu od Lucasa i obróciła go na drugą stronę. Wzięła do ręki pióro.

Kochanie,

ja nie zamierzam się rozmyślić, a Ty?Chociaż nerwy zaraz mnie zjedzą. Wszyscy będą patrzeć tylko na nas. Boję się, że coś pomylę, albo przewrócę się w tych obcasach. Sukienka wydaje się być za  długa, co jeśli potknę się o nią?Obiecaj mi, że gdy tylko tata zaprowadzi mnie do Ciebie, będziesz pilnował, żebym nie zemdlała z tych wszystkich emocji. To dopiero byłby wstyd.

Żałuję, że nie zdecydowaliśmy się uciec i pobrać się na jakiejś plaży, w promieniach zachodzącego słońca, bez tej całej otoczki i tłumu ludzi. Wiem jednak, że oni nas kochają i chcą towarzyszyć nam w tym pięknym dniu. Nie mogłabym im tego odebrać.

Spokojnie, powinnam Cię rozpoznać. Nikt inny nie ma przecież tak wielkiego ego. A poza tym wiem, co masz na sobie. Wieszak w szafie, której część praktycznie należy do mnie, to nie za dobra kryjówka.

Kocham. Do zobaczenia,

Twoja przyszła żona

Odesłała list przez sowę i podeszła do wysokiego lustra, by jeszcze raz spojrzeć na swoje odbicie. Zobaczyła nieco bladą dwudziestotrzylatkę, wystrojoną w najpiękniejszą suknię ślubną, jaką kiedykolwiek widziała. Wyglądała w niej jak prawdziwa księżniczka – przylegający gorset bez ramiączek, ozdobiony delikatnym, kwiatowym wzorem, i rozkloszowany dół. Jego wierzchnia warstwa była lekka, prześwitująca i mieniła się delikatnie w blasku słońca. Ivy zadbała o fryzurę Convalie – efektowny kok zwieńczony jakby diademem splecionym z konwalii. Jedyną biżuterią był bardzo subtelny, biały naszyjnik, który imitował splątane luźno kwiaty.

- Nie możesz wyglądać już piękniej – powiedziała Anne, uśmiechając się. Convalie spojrzała w oczy jej lustrzanemu odbiciu. Wygładziła ze zdenerwowaniem sukienkę.

- Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak się stresowałam – wyznała. – Chyba nawet jest gorzej, niż podczas ostatnich egzaminów.

Ukończyła studia archeologii magicznej z wyróżnieniem. Naprawdę nie musiała wtedy się denerwować, przecież wszystko umiała. Teraz też znała cały scenariusz, wiedziała co i w którym momencie musi powiedzieć, przećwiczyła też całą drogę, którą pokona w długiej sukni na obcasach. Kochała Lucasa całym sercem i chciała spędzić z nim resztę swojego życia. Dlaczego więc tak bardzo się bała?

Anne stanęła za nią i ścisnęła jej dłoń w uspokajającym geście.

- Wszystko będzie dobrze, uwierz mi.

Convalie przełknęła z trudem ślinę. Robiło jej się niedobrze.

- Wczoraj dowiedziałam się, że to chłopiec – powiedziała Anne bardzo cicho.

- Ojej, gratulacje! – Uściskała serdecznie swoją bratową. – Jak go nazwiecie?

Anne wywróciła oczami.

- Sprawa wygląda tak, że Nicolas wymarzył sobie Aarona i nie chce słyszeć innych propozycji.

- A tobie się nie podoba?

- Niespecjalnie.

Rozległo się pukanie do drzwi. Przez szparę, którą pozostawiła za sobą Anne, Convalie dostrzegła przejętą twarz Ginny.

- Wszyscy już czekają – powiadomiła je. – Connie, nie zapomnij bukietu!

Convalie, która już ruszyła w stronę mamy, wróciła po wiązankę z białych róż i konwalii. Przez chwilę, dzięki Anne, udało jej się zapomnieć, jak bardzo się denerwuje, ale emocje wróciły błyskawicznie. Ręce zaciśnięte na bukiecie drżały jej.

Uroczystość miała odbyć się w sali balowej Malfoy Manor, którą z radością udostępnili Nicolas i Anne, właściciele posiadłości. Zaproponowali też, żeby Convalie i Lucas zamieszkali z nimi w wielkiej rezydencji, w niewykorzystanym przez nich skrzydle. Na tę chwilę jednak Lucas upierał się przy swoim małym, ale własnym mieszkanku, na które zarobił, grając w popularnej drużynie quidditcha. Convalie nie była zresztą pewna, czy na tę chwilę chciałaby zamienić jego skromne, dwupokojowe mieszkanie na ogromną, starą rezydencję, z lokajem i skrzatami włącznie. Lubiła gotować, choć nie zawsze jej wychodziło, lubiła nawet sprzątać. Nie wiedziała, czy chce to zamienić na życie pani na włościach. Poza tym propozycja od brata wyszła jeszcze zanim dowiedział się, że zostanie ojcem. Teraz jego życie będzie wyglądać trochę inaczej.

Gdy dotarła przed salę balową, zza otwartych na oścież drzwi dobiegł ją szmer przyciszonych rozmów i ciche dźwięki muzyki. Draco, który już na nią czekał, wyciągnął ramię.

- Mogę prosić? – spytał. Zachichotała nerwowo i złapała go. Gdy była młodsza, nie sądziła, że do ślubu zaprowadzi ją własny ojciec. Marzyła o tym.

- Tatusiu, tak dobrze, że jesteś – szepnęła do jego ucha, kiedy rozległy się pierwsze dźwięki marsza weselnego. Ginny pocałowała Victorię, która wystrojona w radosną, żółtą sukienkę miała sypać kwiaty. Dziewczynka była bardzo przejęta swoim zadaniem. Kurczowo ściskała koszyczek, w którym znajdowały się płatki.

- Już, kochanie – ponagliła ją delikatnie Ginny, kładąc dłoń na jej plecach. Dziewczynka pokiwała rudowłosą głową i ruszyła przed siebie, znikając w sali. Ginny spojrzała na Convalie i Dracona, po czym rozpłakała się.

- Mamo, przestań, bo ja też zacznę płakać – poprosiła ją Convalie, czując, jak do oczu napływają jej łzy wzruszenia. Jej młodsza siostrzyczka rozsypywała płatki kwiatów po drodze, którą miała przejść za chwilę razem z ojcem. Ginny pocałowała w czoło także ją, i wślizgnęła się do sali, żeby zająć miejsce.

- Gotowa? – spytał Draco, na co Convalie pokręciła głową.

- Nie, ale chciałabym już mieć to za sobą.

- Jeśli chcesz, możemy jeszcze uciec.

Parsknęła śmiechem.

- Tato, kocham Lucasa.

Wyglądał na zawiedzionego. Choć jego relacje z przyszłym zięciem były poprawne, to jednak nie podobała mu się perspektywa oddania mu pod opiekę córki. Mimo że nie znali się przez całe życie, wywiązała się między nimi bardzo silna więź. W końcu Convalie mieszkała w domu rodzinnym przez cały okres studiów, no cóż, poza tymi dniami, kiedy zostawała u Lucasa, a ostatnio było ich coraz więcej.

Powoli ruszyli przed siebie. Na twarzy Convalie wykwitł radosny uśmiech, gdy tylko dostrzegła Lucasa. Był najprzystojniejszym mężczyzną na świecie, a w dodatku jej mężczyzną. Musiała odwrócić od niego wzrok, żeby nie zacząć chichotać niekontrolowanie.

Zgromadzili się wszyscy, których kochała. Nicolas i Anne, którzy trzymali się za ręce i wyglądali jak para zakochanych w sobie na zabój nastolatków, choć byli już trzy lata po ślubie. Płacząca Ginny, która zerkała to na pięcioletnią Victorię, to na idących za nią Convalie i Draco.  Babcia Molly i dziadek Artur, oboje bardzo przejęci. Niezliczeni wujkowie, ciocie i kuzyni, a wśród nich Juliette ze swoim nowym facetem, którego poznała dwa miesiące wcześniej. Wydawali się szczęśliwi. Nie mogło oczywiście zabraknąć byłych wrednych Ślizgonek – Coleen, Rosalie i Amarie. Convalie nie mogła powiedzieć, żeby się z nimi przyjaźniła, ale ich stosunki były ostatnio bardzo poprawne. Zwłaszcza od kiedy Coleen poprosiła ją o zostanie druhną na jej pospiesznym ślubie z Abem, zorganizowanym gdy tylko okazało się, że będą mieli dziecko. Coleen bujała teraz w ramionach małą, śpiącą Colette. Rosalie nie zwróciła większej uwagi na to, co dzieje się na sali, zajęta swoją osobą towarzyszącą. Amarie ocierała oczy chusteczką. Kawałek dalej siedzieli Ivy z Michaelem. Ci dwoje mieli pobrać się w przyszłym miesiącu.

Convalie, przesuwając wzrokiem po tłumie, dostrzegła Dylana. Jeszcze kilka lat temu nie do pomyślenia było to, że chłopak mógłby znaleźć się na jej ślubie z Lucasem. Szybko jednak przekonała się, że los lubi płatać figle. Co prawda nie zaprosiła Dylana imiennie, ale musiała liczyć się z tym, że gdy wysyła zaproszenie dla Natalie Waynard z osobą towarzyszącą, będzie nią właśnie West. Wyglądało na to, że po wielu latach przyjaźni między nimi zaczęło kiełkować uczucie. Dowodziły temu splecione dłonie. Kto by pomyślał!

Kolejną niespodzianką od losu było dziwne połączenie Nadine Baker oraz Jamesa Campbella. Nie wiadomo dokładnie kiedy zaczęli się spotykać. Wydawało się, że w pewnym momencie wytworzyła się między nimi bardzo silna więź. Anne doprowadzało to do szewskiej pasji, zwłaszcza, że Nadine była niegdyś szaleńczo zakochana w jej obecnym mężu. Dziewczyny bardzo się nie lubiły, choć Convalie nigdy nie dowiedziała się do końca, co się między nimi wydarzyło. Musiała zaakceptować fakt, że pokłóciły się o Nicolasa, i przestać dopytywać.

- Zawracamy? – spytał Draco tak cicho, że ledwo go usłyszała. Okazało się, że gdy tak rozmyślała o wszystkich, zwolniła. Spojrzała prosto przed siebie, na Lucasa. W jej oczach pojawiły się łzy wzruszenia. Był taki przystojny, a już za chwilę miał zostać jej mężem. Kochała go całym swoim sercem. Pokręciła nieznacznie głową, a Draco westchnął. Chciał zatrzymać ją jeszcze dłużej w domu. Niedoczekanie!

Sala balowa była bardzo duża. Spokojnie zmieściło się w niej kilkuset gości, siedzących na śnieżnobiałych krzesłach. Była bardzo jasna dzięki wysokim oknom, przez które wpadało ostre światło słońca. Cała jedna przeszklona ściana została otwarta na ogród. Pachniało odurzająco mnóstwem kwiatów i ciepłym, letnim powietrzem.

Wreszcie stanęła obok Lucasa. Bardzo chciała go pocałować, choć wiedziała, że to niestosowne. Urzędnik Ministerstwa zaczął przemawiać swoim monotonnym głosem. Nie mogła się skupić. Kiedy musiała się odezwać, robiła to jak na autopilocie, nie widząc nic poza Lucasem. W końcu wymienili się obrączkami i mogła paść w jego ramiona, już jako jego żona, pani Convalie Alexandra Norwood.

Nagle wszyscy gratulowali im i składali życzenia. Convalie dziękowała, śmiała się i płakała. Nie miała czasu, żeby powiedzieć mężowi, jak bardzo jest szczęśliwa. Próbowała przekazać wszystkie swoje uczucia spojrzeniem. W końcu Lucas nachylił się do niej.

- Czemu nie powiedziałaś o tej bezludnej plaży wcześniej? Z przyjemnością bym z tobą uciekł.

- Już za późno – odpowiedziała z uśmiechem, a jakaś daleka ciotka weszła jej w słowo, zaczynając wygłaszać gratulacje.

Wystrój całej sali zmienił się. Teraz białe krzesła stały przy niedużych, okrągłych stołach, a przed każdym miejscem stała złota tabliczka z wygrawerowanym imieniem i nazwiskiem. Część stołów znalazła się na tarasie. W tle słychać było delikatną, spokojną muzykę, graną przez zespół skrzypków. Convalie, gdy tylko mogła, ściskała dłoń Lucasa.

Jakiś czas później wirowali na parkiecie w pierwszym tańcu jako małżeństwo, nie zwracając uwagi na nikogo poza sobą. Nie mogła oderwać wzroku od hipnotyzującego błękitu jego oczu, od jego pięknie wykrojonych, słodkich ust i linii szczęki. Wszystko poza nim przestało istnieć.

- Czy to znaczy, że zostałem księciem? – spytał nagle. Zmarszczyła brwi.

- Co masz na myśli?

Odgarnął niesforny kosmyk włosów z jej twarzy i uśmiechnął się roztkliwiająco.

- Poślubiłem księżniczkę.

Convalie zaczęła się śmiać. Przyciągnęła go do siebie bliżej i przytuliła mocno w tańcu. Ustami musnęła jego ucho.

- Nie – odpowiedziała. – Byłeś księciem już o wiele, wiele wcześniej. I to na białym koniu, och, przepraszam, porsche.

- Szkoda tylko, że moje porsche jest szare, jak twoje oczy.

- Moje oczy nie są szare, skarbie, za mało się im przyglądasz.

Były niebieskoszare. Dobrze, czasem wyglądały jak szare. Ale dużo częściej jak niebieskie. Zwłaszcza, kiedy była szczęśliwa.

- A ty za mało przyglądasz się mojemu porsche – odciął się.

- Odbijany!

Nim Convalie zorientowała się, co się dzieje, już tańczyła z Draco.

- Tato, mieliśmy ważną rozmowę – zaprotestowała, gdy okręcił ją wokół własnej osi. Draco roześmiał się.

- Będziecie mieli mnóstwo czasu na swoje ważne rozmowy, a ja rozstaję się dzisiaj z moją ukochaną córeczką!

Wywróciła oczami. Nie pamiętała już, jak to jest nie mieć ojca. Jej życie wyglądało zupełnie inaczej, od kiedy pojawił się w nim Draco.

- Twoja ukochana córeczka właśnie do ciebie biegnie – skwitowała, widząc kątem oka pędzącą w ich stronę Victorię. Draco puścił Convalie i wyciągnął ramiona, by pochwycić w nie rudowłosą dziewczynkę. Okręcił się dookoła, imitując szum pędzącej miotły. Victoria chichotała.

- Tatooo! – krzyczała. – Jeszcze! Jeszcze!

Convalie przyglądała się tej rozczulającej scenie z uśmiechem. Była szczęśliwa, że jej siostrzyczka, w przeciwieństwie do niej, znała Draco od pierwszego dnia swojego życia. Tak urocza istota zasługiwała na wszystko, co najlepsze.

Odszukała wzrokiem Nicolasa, skupionego na powolnym tańcu z Anne. Poczekała chwilę, aż ją zauważy, i posłała mu całusa. W tym szczęśliwym dniu miała ochotę ucałować cały świat. Nicolas uśmiechnął się do niej. Anne zauważyła ich wymianę spojrzeń i pomachała radośnie. Nicolas przeprosił ją i podszedł do siostry.

- Straciłam partnera – pożaliła się Convalie, wskazując na Draco oddalającego się w tańcu z Victorią, uwieszoną na jego szyi. Kątem oka widziała, jak Lucas oferuje Anne swoje ramię.

- Trzeba coś na to poradzić. – Nicolas wykonał jakiś skomplikowany ukłon i wyciągnął dłoń, prosząc siostrę do tańca.

Poruszali się znacznie szybciej, niż pozwalała na to muzyka. Tak właśnie tańczyło się z Nicolasem. Convalie nie mogła przestać się śmiać, gdy tak podrygiwali zupełnie poza rytmem.

- Anne powiedziała mi, że będziecie mieli synka – wykrzyknęła, gdy zespół zauważył ich wyczyny i zmienił piosenkę na żywszą, a przy tym głośniejszą. – Gratuluję!

Na twarzy Nicolasa pojawił się wyraz nieskrywanej dumy.

- Nie gratuluj – odparł – weź się do roboty i podaruj mu kuzyna.

Trzepnęła go żartobliwie w ramię.

- Zapomnij. Jeszcze za wcześnie na dzieci. Dopiero skończyłam studia!

- Ja też – przypomniał jej Nicolas. – Tak jak i Annie. I co z tego?

Brat i bratowa chcieli rozkręcić własną kancelarię. Gdyby nie fortuna odziedziczona po Narcyzie Malfoy, Nicolas nie mógłby pozwolić sobie teraz na niepewny interes. Nie chciała jednak mu tego wytykać. Nie zazdrościła bratu pieniędzy. Pragnęła do wszystkiego dojść sama, zaangażowaniem i ciężką pracą. I zwrócić Lucasowi pieniądze za połowę mieszkania, które kupił samodzielnie, choć ten nie chciał o tym słyszeć.

- Nic z tego – odparowała. – Jeszcze przyjdzie na to czas, braciszku.

Miała dwadzieścia trzy lata i całe życie przed sobą. Piękne życie u boku ukochanego mężczyzny. Na razie nie pragnęła niczego więcej.

Tańczyła z wieloma osobami, ale dopiero gdy znów trafiła w objęcia swojego męża, poczuła się naprawdę zmęczona. Wtuliła się w niego w imitacji wolnego tańca, w którym jedynie kołysali się delikatnie.

- Kocham cię – wymamrotała z policzkiem przyklejonym do jego klatki piersiowej.

- Ja ciebie też, księżniczko. – Pocałował ją w czoło i przytulił mocniej do siebie.

Ktoś zawołał wszystkich na zewnątrz, gdyż właśnie zaczynał się pokaz fajerwerków. Był głośny, długi i imponujący. Convalie przyglądała się wszystkim zgromadzonym ludziom, którzy tak wiele dla niej znaczyli. Bliższej i dalszej rodzinie, przyjaciołom, znajomym, a także tym, którzy pojawili się przypadkowo (jak Dylan). Otaczało ją tak wiele szczęśliwych ludzi, że niemal czuła pozytywną energię unoszącą się w powietrzu. Tego wieczoru nic nie mogło pójść źle. Właśnie rozpoczynał się nowy etap jej życia. Nie miała pojęcia, czy będzie lepszy od poprzedniego. Nie wiedziała, co ją spotka. Ale i tak czekała na niego z utęsknieniem. Bo to, jak będzie wyglądało jej życie, zależało przede wszystkim od niej samej. Od tego, czy nie przestanie się starać osiągać jak najwięcej i kochać jak najmocniej. Czy nie podda się w dążeniu do szczęścia. I czy będzie starać się być najlepszą wersją siebie.

Chodziło o to, że na końcu zawsze wszystko się ułoży. A jeśli nie jest dobrze, to znaczy, że to jeszcze nie koniec. Bo przecież każdy zasługuje na swój happy end.