Ślad: rozdział czterdziesty ósmy

- Poczekaj, CO zrobiłaś?

Ginny skrzyżowała ręce na piersi, wpatrując się wyzywająco w Demelzę. Jej przyjaciółka zastygła w bezruchu, niepewna, czy dobrze usłyszała rewelację. Wychylona w stronę Ginny, miała półprzymknięte usta i szeroko otwarte ze zdziwienia oczy.

- Powiedziałam mu, że nie mamy wspólnej przyszłości – powtórzyła, na co Demelza jęknęła.

- Ginny… Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że właśnie ci się oświadczał?

Wywróciła oczami, wzdychając ciężko.

- W ogóle mnie nie słuchasz.

Gdy Danny wyszedł od niej feralnego wieczoru, zabierając swoją obecność z reszty jej życia, nie poczuła nic. Machinalnie wzięła prysznic i przygotowała się do snu, ale kiedy położyła się do łóżka i przykryła kołdrą po sam czubek nosa, gdy w jej uszach dźwięczała cisza, poczuła się wolna. I nie mogła nic na to poradzić, ale uszczęśliwiało ją to.

Minęło kilka dni, zanim zdobyła się na wyznanie wszystkiego Demelzie. Zaprosiła ją do siebie na kawę, tłumacząc jej, że kilka godzin z dala od domu, pieluch i Hectora dobrze jej zrobi. Świeżo upieczona mamusia niespodziewanie stała się kurą domową.

- Słucham cię. – Demelza nie odzywała się o kilka chwil za długo, żeby Ginny mogła uznać jej odpowiedź za naturalną. – Ale nie rozumiem.

Siedziały w kuchni, jak często im się zdarzało, popijając kawę z dużych, białych kubków. Zapowiadała się długa rozmowa. Ginny, chcąc zyskać na czasie, napiła się kilka łyków napoju.

- Widzisz, bardzo się cieszę, że udało ci się wszystko poukładać – powiedziała w końcu. – Cieszę się, że Johann okazał się być dla ciebie bratnią duszą, że urodził wam się syn i wszystko zmierza ku „i żyli długo i szczęśliwie”. Ja również miałam nadzieję, że moje życie nareszcie się poukłada. Ale myliłam się.

- Jak to się myliłaś? – Demelza wpatrywała się w nią oskarżycielsko. – Na Merlina, Ginny, byliście doskonałą parą, przecież troszczył się o ciebie, świata poza tobą nie widział! Johann wyznał mi, że rozmawiali wielokrotnie o tym, że Danny zamierza ci się oświadczyć, radził się w wyborze pierścionka…

Ginny pokręciła głową, nieco zdumiona.

- I nic mi nie powiedziałaś? Gdybym tylko wiedziała, zakończyłabym to wcześniej. To po prostu… nie ta bajka.

Demelza nie odpowiedziała. Z pewnością czuła się winna z tego powodu, choć dominującym uczuciem musiało być niedowierzanie.

- Nic ci nie mówiłam, bo myślałam, że oświadczy ci się, a później weźmiecie ślub. Jaka przyjaciółka psuje taką niespodziankę?

Ginny opuściła lekko głowę, nagle nie mogąc spojrzeć jej w oczy. To oczywiste, że Demelza nie wiedziała o jej prawdziwych uczuciach. Przecież sama nie zdawała sobie z nich do końca sprawy jeszcze chwilę przed rozmową z Dannym. Myślała, że to dla niej wielka szansa na lepsze życie, na życie u boku mężczyzny, który ją kochał. Ale nic nie mogła poradzić na to, co sama czuła.

- Ja go nie kocham – wyszeptała. Nie mogła patrzeć na Demelzę. W ciszy, która zapadła, słyszała echo swoich słów i wiedziała, że są one najszczerszą prawdą. – Wydawało mi się, że to możliwe, czułam się szczęśliwa, że ktoś poświęca mi siebie. Troszczy się o mnie i zależy mu na mnie, ale gdybym się zgodziła, to wszystko byłoby kłamstwem.

Demelza położyła dłoń na jej własnej, którą obejmowała ucho kubka.

- Chodzi o Draco, tak?

Ginny wyszarpnęła dłoń i spojrzała na przyjaciółkę ze łzami złości w oczach.

- Draco nie żyje – odpowiedziała z zaciśniętym gardłem. – Kocham go, ale wiem, że nie mogę przeżyć całego życia myśląc tylko i wyłącznie o nim. Nie jestem taka głupia.

- Nie uważam, że jesteś głupia – wyjaśniła łagodnie Demelza. Ginny nieczęsto widziała w niej tyle delikatności. – Zostałaś skrzywdzona, gdy tak brutalnie i bezprawnie ci go odebrano, ale masz prawo do szczęścia.

- Oczywiście, że mam. – Ginny zaśmiała się krótko. – Jasne, że mam prawo do szczęścia. – Podobało jej się to, jak brzmiały te słowa i z trudem powstrzymała się, by nie powtórzyć ich raz jeszcze. – Ale dlaczego musi to być mężczyzna, którego nie kocham? Czy to nie obróci się przeciwko mnie? Bardzo go lubię, ale obawiam się, że to nie wystarczy.

Demelza otworzyła usta, ale nic nie odpowiedziała. Ginny znów uciekła wzrokiem, czując dławiącą gulę w gardle. Sama nie wiedziała, dlaczego tak bardzo chce jej się płakać. Czy chodziło o utracone szanse? O to, jak bardzo los okazał się dla niej niesprawiedliwy? Czy o to, że tak bardzo chciała wierzyć, że Danny będzie jej szczęśliwym zakończeniem?

- Ginny, nikt nie może zmusić cię do miłości. – To jedno zdanie sprawiło, że kompletnie się rozkleiła. Zaczęła szlochać, trzęsąc się na całym ciele, jej usta drgały, a z oczu popłynęło morze łez. Demelza obeszła stół i przytuliła ją.

- Poczułam, że jestem wolna. Poczułam się cudownie – próbowała wytłumaczyć Ginny, zachłystując się powietrzem. – Tak bardzo jest mi z tym źle. Co ze mną nie tak? Dlaczego nie mogę przyjąć szczęścia, gdy wprasza się do mojego domu? Dlaczego to nadal tak bardzo boli, gdy myślę o Draco, o tym, jak mogłoby wyglądać nasze życie?

- Ciii… - powtarzała Demelza, gładząc ją po głowie, dopóki nie uspokoiła się i przestała płakać. Spędziły tak w ciszy jeszcze dłuższy czas, nim Ginny zdecydowała się odezwać.

- Myślisz, że powinnam przyjąć jego oświadczyny? – spytała. – Powiedział coś takiego… powiedział, że jesteśmy przyjaciółmi i że możemy się wspierać nawzajem, czy jakoś tak. To brzmiało wspaniale i prawie to widziałam. Może powinnam dać sobie spokój z czekaniem na księcia na białym koniu? Może w życiu istnieje tylko jedna, pełna pasji miłość?

Demelza zamyśliła się.

- Myślę, że czeka na ciebie coś więcej – powiedziała, uważnie dobierając słowa. – Jeśli czujesz, że Danny nie da ci szczęścia, to nie brnij w to. Ale nie zamykaj się na możliwości. Nie chciałam słyszeć o tym, żeby pójść na randkę z Johannem. A zobacz, jak to wszystko się skończyło.

Zaśmiały się obie, a Ginny otarła z twarzy niezaschnięte łzy.

- Masz rację – powiedziała. – Wydaje mi się, że dobrze zrobiłam. Ale to nie koniec, tylko dopiero początek. Wszystko jeszcze przede mną, prawda?

- Prawda – przytaknęła Demelza, po czym dała jej kuksańca w bok, a Ginny pisnęła, zaskoczona.

* * *

Ogień w kominku przygasł dawno temu, zmieniając się w ledwo tlący się żar. Dzień powoli przechodził w noc. Biel bijąca od płachty śniegu za oknem wpadała do środka, rozjaśniając pomieszczenie. Anne nawet nie zwróciła uwagi na to, że robiło się coraz ciemniej, i że coraz słabiej widzi dwie postaci na środku pokoju. Nadine, spoczywającą bezwładnie na prostym krześle kuchennym, przytrzymywały liny, którymi została przywiązana. Jej głowa odchyliła się do tyłu. Strużka krwi, która wcześniej wypływała z jej ust, zastygła. Nieruchoma, spokojna twarz budziła w niej opiekuńcze instynkty, choć przecież nie lubiła tej dziewczyny. Była piękna i bezbronna. Anne targały wyrzuty sumienia.

James stał nad dziewczyną niczym kat, bacznie obserwując, czy się nie budzi. Jego zacięta twarz, ściągnięte usta, brwi i skupiony wzrok budziły jej niepokój, wzmacniając chęć pomocy Nadine. Anne podciągnęła kolana pod brodę i objęła je rękoma, bujając się lekko w przód i w tył i powstrzymując się przed szlachetnymi działaniami, które podpowiadało jej sumienie.

- Nie powinieneś jej atakować – powiedziała cicho, wbijając wzrok w podłogę. Adrenalina, która pchnęła ją do rzucenia w Nadine drewnem, już dawno ją opuściła, pozostawiając poczucie winy i bezradność. Nie rozumiała, dlaczego ktoś mógł uznać ją samą za zagrożenie. Jak to się stało, że została celem tak wielkiej nienawiści, choć przecież nie zrobiła nic złego? Nadine była nienormalna, to dlatego Nicolas z nią zerwał, a nie dlatego, że spotkał Anne. To absurdalne!

Ale nawet jeśli zrobiłaby coś złego, to nie byłby to powód do takiej zemsty. Było to dla niej czymś zupełnie zaskakującym i nie do pomyślenia, że ktoś będzie ją szpiegował, wnikał w jej prywatne życie i kłamał jak z nut, opowiadając o nim. I to osobie, na której tak bardzo jej zależało.

Chociaż może to i lepiej. Nicolas da sobie z nią spokój i, może jeszcze nie teraz, ale kiedyś zapomni o niej. Będzie musiał.

James spojrzał na nią z niechęcią.

- Chciała cię zabić – powiedział z wyrzutem.

- Och, James… - Westchnęła. – Chciała mnie nastraszyć. Na pewno nie próbowała mnie zabić, nie mów tak.

James otaksował ją wzrokiem. W kąciku jego ust czaił się kpiący uśmieszek. Jego brązowe oczy lśniły zaangażowaniem.

- Jesteś naiwna.

Zabolało. Nagle, niespodziewanie, tuż przed jej oczami pojawił się obraz nastoletniego chłopca, roześmianego, niepoważnego, niedoświadczonego. Szczęśliwego. Rysy twarzy chłopca zmieniły się, wyostrzyły i zmężniały, pełne policzki zapadły się. Zmieniło się coś jeszcze, coś, czego nie potrafiła nazwać, coś w wyrazie jego twarzy. Nie znała go. Coś w niej pękło.

- Nie jesteśmy aurorami, James. Nie możesz trzymać jej tutaj i przesłuchiwać. Ona może potrzebować pomocy, leczenia. Mogła jej się stać krzywda.

- Krzywda? – James wszedł jej w słowo. – Gdybym jej nie powstrzymał, byłoby już po tobie, a ty tylko myślisz o tym, że mogłem jej coś zrobić?

- Nie mów tak – znów poprosiła cicho. Od tego wszystkiego rozbolała ją głowa. Miała w niej zbyt wiele przemyśleń. Potarła skroń, krzywiąc się. – To nie przestępca. To osiemnastoletnia dziewczyna.

James łypnął na nią groźnie.

- Gdy miałem osiemnaście lat, Hunter złapał mnie na miejscu zbrodni i oskarżył o pomoc w morderstwie. – Każde słowo było dla niej niczym sztylet wbijany na nowo w serce, prosto w zabliźnioną ranę. – Nikt nie mówił, że jestem „tylko osiemnastoletnim chłopakiem”.

Krzywy uśmieszek nie znikał z jego twarzy. Nie miała pojęcia, jak udaje mu się mówić o tym wszystkim z takim spokojem, kiedy ona sama chciała krzyczeć.

- Przysięgam, że zrobiłam wszystko, co mogłam, żeby wyciągnąć cię z… - zawahała się. - …tego miejsca.

James parsknął śmiechem.

- Miałaś piętnaście lat. Nikt nie słucha piętnastoletnich siostrzyczek.

Spojrzała na niego z wyrzutem. Ich rodzina przeżyła horror, gdy w drzwiach ich domu stanął auror, informując, że James Lionel Campbell został zatrzymany w pobliżu miejsca zbrodni i skierowany do aresztu tymczasowego. Pamiętała, jak dzień za dniem powtarzała sobie, że to pomyłka, sen, z którego zaraz się obudzi, nawet kiedy na procesach przedstawiano jednoznaczne argumenty przemawiające za winą. Nawet wtedy, gdy rodzice zwątpili i uwierzyli, że ich najstarszy syn brał udział w zbrodni, gdy rzucali mu oskarżające spojrzenia, a w domu szeptali cicho, gdy myśleli, że wszystkie dzieci dawno śpią. Anne nie spała. Cierpiała w tym czasie na bezsenność. To wszystko wydarzyło się tuż przed świętami bożonarodzeniowymi. James został skazany na Azkaban jeszcze przed Nowym Rokiem.

Odmówiła wtedy powrotu do Hogwartu. Przewlekła chandra zaniepokoiła rodziców, pozbawionych swojego pierworodnego syna, oczka w głowie. Skierowali ją na kompleksowe badania w świętym Mungu, a uzdrowiciele stwierdzili epizod depresyjny i starali się pomóc. Gdy tylko stanęła na nogi, owładnęła ją żądza zemsty. Niemal zawaliła rok w Hogwarcie, gdy zamiast na nauce skupiła się na wertowaniu woluminów prawniczych. Dorabiała, by móc wynajmować adwokatów. Tak, miała piętnaście lat i niewiele mogła zrobić, ale kochała brata najmocniej na świecie i nie zamierzała pozwolić, by stuknięty auror zrujnował mu życie. Poruszyła niebo i ziemię, by w końcu wywalczyć wcześniejsze zwolnienie. Tylko tyle mogła zdziałać.

Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zastygła w bezruchu, gdy od strony Nadine dobiegł ją krótki jęk. Dziewczyna poruszyła się i skrzywiła, zatrzepotała powiekami. Chciała unieść rękę, ale uniemożliwiły jej to więzy. James przybrał napiętą pozycję, celując w Nadine różdżką.

- Nie ruszaj się – rozkazał, a dziewczyna zamarła. Anne otrząsnęła się z zaskoczenia i podeszła bliżej, by być w pogotowiu. Ona też wyciągnęła różdżkę, ale nie była pewna, czy powinna wycelować nią w Nadine, czy w Jamesa, dlatego zniżyła ją lekko, przygotowując się na każdą okoliczność.

- Co mi zrobiliście? – warknęła Nadine, przesuwając wzrokiem od jednego do drugiego, ale nie ruszając się. Anne przyszło na myśl zwierzątko złapane z pułapkę, zastygłe z przerażenia.

- To, na co sobie zasłużyłaś – odparł James z gniewem w oczach. – Zaatakowałaś moją siostrę. Dlaczego?

Twarz Nadine przez chwilę nie wyrażała nic, a potem, jak w zwolnionym filmie, Anne mogła zaobserwować, jak wykwita na niej szyderczy uśmiech.

- Nie twoja sprawa. – Jej głos był cichy, ale pewny. – To sprawa tylko i wyłącznie między mną, a nią. – Mówiąc to, skinęła głową w stronę Anne, która starała się zachować kamienny wyraz twarzy, gdy ich spojrzenia spotkały się. Poczuła nagły skurcz w brzuchu.

- Rozmawiasz ze mną – przypomniał. – I to moją różdżkę masz przy gardle, więc może raczysz odpowiedzieć?

Jego dłoń, zaciśnięta na różdżce, zbielała. Nadine milczała.

- Dlaczego chciałaś zabić moją siostrę?

Uniosła brwi.

- Zabić? – spytała powątpiewająco. – Tak ci naskarżyła?

- Nie naskarżyłam – wyrwało się Anne. Nie spodobało jej się to słowo, brzmiało tak, jakby zrobiła coś złego. James i Nadine automatycznie utkwili w niej spojrzenia. Złożyła ręce na piersi, niewerbalnie odmawiając wyjaśnień.

- Wnioskuję z obserwacji własnej – podrzucił James, na co Nadine przewróciła oczami i dmuchnęła na pasmo ciemnych włosów, opadające jej na twarz.

- Nikt tu nikogo nie chciał zabić – zaprotestowała. – Chciałam ją nastraszyć, żeby trzymała się z daleka od Nicolasa.

- Kogo?

James znów spojrzał pytająco na Anne, a Nadine parsknęła krótko śmiechem. Anne zacisnęła wargi, powstrzymując się od odpowiedzi. „Mojego chłopaka” – cisnęło jej się na usta, ale ta odpowiedź nie pasowała w tej sytuacji. Poza tym nie byli razem, mimo że w myślach wciąż określała go jako „jej”. „Chłopaka, którego kocham”. Też nie na miejscu. „Chłopaka, którego zostawiłam. Z różnych powodów”.

- Może powinnaś być trochę mniej tajemnicza – rzuciła w jej stronę Nadine. – No nie wiem, mieć mniej sekretów przed bliskimi…

- Dobra, zamknij się – nakazał James, przytykając końcówkę różdżki do jej szyi. Anne widziała wyraźnie coraz większe wgłębienie, które powstawało pod naciskiem. Nadine zdawała się to ignorować.

Anne uniosła wzrok i popatrzyła prosto na Jamesa, którego twarz wyrażała zmieszanie. Nie miał zielonego pojęcia, co się tu dzieje, i bardzo chciał się tego dowiedzieć, ale nie chciała tłumaczyć mu wszystkiego przy Nadine. Delikatnie nachyliła głowę w kierunku drzwi wyjściowych, mając nadzieję, że podąży za nią. Zrobiła kilka kroków w tamtą stronę.

- Nie ruszaj się – usłyszała głos Jamesa i odwróciła się przez ramię, pewna, że mówił do niej, ale on wpatrywał się w Nadine. – Zaraz wracamy. Nawet nie próbuj uciekać.

Nadine potrząsnęła głową z rozbawieniem, jakby próbowała pozbyć się z niej jakiejś myśli. James minął Anne, kierując się do drzwi, a ta podążyła za nim.

Gdy znaleźli się na zewnątrz, James zajrzał przez okno, by upewnić się, że Nadine siedzi na swoim miejscu. Anne stanęła dwa metry od niego i wykręciła ręce, nie wiedząc, od czego zacząć.

- No, proszę – zaczął James, kierując na nią wzrok. – Może oświecisz mnie, o co tu chodzi?

- To wariatka – powiedziała cicho Anne, unikając patrzenia mu w oczy. – Kompletnie sfiksowała. Może nawet nie wie, co robi…

James uniósł dłoń.

- Bez przesady – wtrącił. – Ona doskonale wie, co robi. Gra na czas.

Anne pokręciła głową. Nie miała pojęcia, co powinni z nią teraz zrobić. Nie mogli wypuścić jej ot tak. Mogła na nich donieść aurorom, albo zaplanować kolejną napaść, tym razem skuteczną. Ale nie mogli jej też przetrzymywać. Przygryzła wargę.

- Posłuchaj. Poznałam niesamowitego chłopaka. Jak głupia zadurzyłam się w nim i nie podobało mi się to. Czułam, że będą z tego kłopoty, więc odpychałam go od siebie. I miałam rację, okazało się, że ma świrniętą dziewczynę – wskazała na okno – która faszerowała go eliksirem miłosnym. Kiedy wszystko się wydało, zerwał z nią i myślałam, że na tym historia się zakończy. Ale, jak widać, ona tak nie uznała.

James zamyślił się.

- Nie rozumiem – powiedział. – Dlaczego przyszła do ciebie, a nie do niego?

Anne wydała z siebie krótki dźwięk irytacji. Nie tak łatwo było mówić o swoich uczuciach starszemu bratu, który spędził ostatnie trzy lata w Azkabanie.

- Bo uważa, że jej go odebrałam.

James wyglądał na zdezorientowanego. Marszczył czoło w zamyśleniu.

- A tak było? – spytał, na co zacisnęła usta. Nie miała ochoty opowiadać mu o wszystkim ze szczegółami.

- Oczywiście, że nie – zaprotestowała po chwili. – Zakochaliśmy się w sobie, ale to było już później.

Uniósł brwi.

- Jesteś tego pewna?

- James!

Dlaczego jej nie wierzył? Nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego, nigdy nie próbowałaby być z kimś, kto jest w związku. Poza tym to Nicolas o nią zabiegał, ona nie robiła w jego stronę żadnych kroków, dopóki nie upewniła się o jego intencjach.

- Rozumiem, czyli dziewczyna ma nierówno pod sufitem i uwzięła się na ciebie bez powodu.

Anne wyrzuciła w górę ręce w poczuciu bezradności.

- Dlaczego nie możesz mi po prostu uwierzyć? – spytała.

James popatrzył na nią przez chwilę, a później skierował wzrok przez okno do pomieszczenia, wpatrując się w plecy uwięzionej Nadine. Anne nie potrafiła rozszyfrować wyrazu jego twarzy. Nie wiedziała, co teraz myśli o całej sytuacji, ale bardzo chciała, żeby stanął po jej stronie.

- Mówi, że chciała cię tylko nastraszyć – powiedział w końcu z namysłem, nadal patrząc na więźnia. – Co takiego ci powiedziała?

Westchnęła.

- Powiedziała mu, że uciekłam z moim tajemniczym kochankiem – odparła ze zrezygnowaniem. Wydawało się to absurdalne, ale jednak ją bolało. Cierpiała, myśląc o tym, że Nicolas tak łatwo w to uwierzył i że to nieprawda. James parsknął.

- Nieźle – skomentował.

- To nie wszystko. Najgorsze jest w to, że jej uwierzył. Osiągnęła swój cel, a mimo to przyszła tu, żeby zagrozić, że jeśli spróbuję się z nim skontaktować, wymaże mu wszystkie wspomnienia o mnie. Dlaczego ona mi to robi? Dlaczego uparła się akurat na niego?

Nie sądziła, że może się tak rozkleić. Całe ciało jej ciążyło. Czuła się kompletnie opadła z sił, miała ochotę położyć się tutaj, na śniegu, i płakać. Przecież masz Jamesa, odezwał się cichy głosik w jej głowie, przecież to najważniejsze. Zawsze stawiała swoją rodzinę na pierwszym miejscu. Nie rozumiała, dlaczego pojawił się ktoś taki jak Nicolas, przez kogo miała ochotę uciec od swojego życia, by spędzić wieczność z nim. Nie współpracowało to z jej dotychczasowym obrazem siebie, oddanej rodzinie, i bała się tego.

James podszedł bliżej i objął ją nieco sztywno ramieniem, co przypomniało jej o tym, że przez ostatnie lata praktycznie nie miał kontaktu z drugim człowiekiem. Nie dbała jednak o jego poczucie komfortu, gdy oplotła ręce wokół jego szyi i przycisnęła policzek do jego klatki piersiowej, wstrząsana dreszczami. Szloch wzbierał w jej gardle, ale nie potrafiła i nie chciała się rozpłakać. Była na to zbyt silna.

- Jeśli chcesz, mogę zmodyfikować jej pamięć – zaproponował James. – Mogę sprawić, że zapomni zarówno o tobie, jak i o nim. Czy tego chcesz?

Pokręciła głową, wdychając znajomy zapach brata, który nie zmienił się przez te wszystkie lata, gdy byli osobno.

- To nic nie zmieni. Nie jesteśmy już razem i nigdy nie będziemy. Poprosiłam go, żeby o mnie zapomniał. Najwyraźniej już mu się to udało – stwierdziła gorzko. – Niech sobie będą szczęśliwi, nie obchodzi mnie to, po prostu chcę, żeby dali mi spokój.

James zawahał się, ale przejechał dłonią po jej włosach, by już po chwili gładzić ją uspokajająco, jakby uczył się na nowo, jak powinno się to robić. Zacisnęła powieki. Miała z powrotem swojego ukochanego braciszka. Zrobi wszystko, żeby mu pomóc, żeby go uleczyć, żeby oczyścić jego dobre imię. Żeby dopiec aurorowi, który wsadził go za kratki. I musi wyprzeć z siebie wszelkie myśli o Nicolasie. Im szybciej o nim zapomni, tym lepiej, a obecność Nadine wcale nie pomagała.

- Nie chcę jej tu – powiedziała i natychmiast poczuła się jak mała kapryśna dziewczynka, co tylko sprawiło, że jej smutek się powiększył.

- Zajmę się tym. – James oddalił się na odległość wyprostowanej ręki i popatrzył jej prosto w oczy. – Poczekaj tu.

Skinęła głową, ale gdy odchodził, zawołała za nim:

- Nie rób jej krzywdy!

Zamarł na chwilę i odwrócił się. Na jego ustach gościł lekki uśmiech, choć nie był taki, jak pamiętała. Zapadłe policzki wszystko zmieniały.

- Tylko ty możesz prosić o coś takiego – stwierdził. – Spokojnie. Nic jej nie będzie.

Odetchnęła, gdy zamknął za sobą drzwi, i potarła ramiona. Nadal miała na sobie płaszcz, w którym wyszła kilka godzin wcześniej po drewno, ale do tej pory nie zdawała sobie sprawy z tego, że mimo to jest jej zimno. Opatuliła się szczelniej i odwróciła się tyłem do chatki, by odejść i zostawić wszystko na barkach Jamesa. Była dzielna, ale na tę konfrontację nie starczyło jej siły.

Gdy wróciła ze spaceru, James rozpalał ponownie w kominku. Nie usłyszał jej, układając kształtny stos z drewna, a ona podeszła cicho i położyła mu dłoń na ramieniu. Wzdrygnął się, ale nie odskoczył, jak to zdarzało mu się jeszcze kilka dni temu. Spojrzał na nią, a ona nie potrafiła wyrazić słowami, jak bardzo dziękuje mu za to, że ją wspiera.

- Co się z nią stało? – spytała zamiast tego, na co James wzruszył ramionami.

- Porozmawialiśmy sobie – powiedział. – W gruncie rzeczy ma całkiem poukładane w głowie i jest zrozpaczona. Dałem jej do zrozumienia, że pocieszenia powinna szukać gdzie indziej, niż w zemście.

Ukucnęła obok niego. Nie wiedziała, jak ma rozumieć jego słowa.

- Groziłeś jej?

- Może trochę. – Uśmiechnął się. – Ale spokojnie. Nie spotkała jej żadna krzywda.

Oparła głowę na jego ramieniu.

- Dziękuję – szepnęła i zamknęła oczy. Ten dzień był przełomem nie tylko dla Jamesa, ale też dla niej. Poczuła, że od teraz będzie tylko łatwiej.

* * *

Convalie obudziła się ze snu raptownie, uginając się pod poczuciem winy, gdy uświadomiła sobie, o czym właśnie śniła. To było tak bezpruderyjne, że aż się zawstydziła. Najgorsze w tym wszystkim było jednak to, że to nie Dylan był bohaterem jej snu.

Wstała z łóżka, pocierając oczy dłońmi, by się dobudzić, i skierowała swoje kroki do łazienki, gdzie opłukała twarz zimną wodą. Spojrzała w lustro. Jej odbicie wyglądało normalnie, tak jak zawsze z samego rana, a mimo to nie mogła odpędzić od siebie myśli, że coś musiało się zmienić.

Śniła o Dylanie. Śniła też o tym, że zdradziła go z Lucasem, że to ona była z nim w krzakach wtedy, gdy spędzał czas z Juliette, i to w nią Dylan wpatrywał się z bólem i wyrzutem. Czuła w talii dłoń Lucasa, gdy patrzyła w oczy Dylana, i nawet teraz było jej gorąco. Dotyk Lucasa parzył.

- Wariujesz, po prostu wariujesz – powiedziała do swojego odbicia, po czym odwróciła się, nie chcąc już na siebie patrzeć. Miała wrażenie, że zrobiła coś bardzo złego, choć przecież to był tylko sen. Nie pragnęła Lucasa i tego, co z nią robił, gdy Dylan ich nakrył. I nie pragnęła zdradzić Dylana, to śmieszne. Był spełnieniem jej marzeń, księciem na białym koniu i kochała go.

Gdy weszła do Wielkiej Sali zjeść śniadanie, miała wrażenie, że wszyscy wiedzą o tym, co jej się śniło. Szła szybko, ze spuszczoną głową, unikając spojrzeń innych. Zdawała sobie sprawę z tego, że to głupie, ale nic nie mogła na to poradzić. Usiadła przy stole Ślizgonów, kilka miejsc od głośnej, roześmianej grupki przyjaciół, nalała soku dyniowego do najbliższego pucharu i zbliżyła go do ust, chcąc ugasić pragnienie. Aż do tej pory nie zdawała sobie sprawy z tego, jak blisko znalazła się Lucasa. Jej wzrok padł na niego, gdy podnosił głowę, a ich spojrzenia spotkały się. Siedział prawie naprzeciwko niej, tylko trochę z boku. Zakrztusiła się sokiem i zakaszlała kilkakrotnie, co umożliwiło jej odwrócenie wzroku. Palące gorąco wypełniło jej ciało, ponieważ wciąż potrafiła sobie wyobrazić dotyk jego rąk, jego ust i to wyjątkowe spojrzenie, którym ją obdarzał, i wiedziała, że to jest złe.

Kiedy znów na niego spojrzała, był zajęty jedzeniem. Dlaczego wyglądał tak normalnie? Nawet nie obeszło go to, że siedziała tak blisko niego. Nic już dla niego nie znaczyła. I dobrze, pomyślała, nawet do siebie nie pasowaliśmy. Dobrze, że nie jesteśmy już razem. Prędzej czy później to i tak by się skończyło, bo jesteśmy zbyt różni.

Tylko dlaczego nadal o nim myślała? Przecież miała już wszystko to, czego pragnęła. Wymarzony książę z bajki wyznał, że coś do niej czuje, poszli razem na randkę, całowali się i było pięknie. Dlaczego czegoś jej w tym brakowało?

- Dzień doooobry! – rozbrzmiał głos i uniosła głowę w samą porę, by zauważyć, jak Coleen z uśmiechem obejmuje Lucasa za szyję, po czym wciska się na wolne miejsce koło niego. Zauważyła, że się jej przygląda i wydęła wargi, ale nie odezwała się ani słowem. Convalie nie wiedziała, co takiego się zmieniło, ale najwyraźniej ona i Coleen nie były już wrogami.

Lucas nachylił się, by powiedzieć coś cicho do swojej towarzyszki. Convalie utkwiła wzrok w swoim pucharze, czując, że te słowa specjalnie*** nie miały dosięgnąć jej uszu. Więc co, teraz zarywał do Coleen? A co z Juliette, już mu się znudziła? Odhaczona – zapomniana? Powstrzymała się od prychnięcia i sięgnęła po owsiankę, starając się usilnie nie podnosić wzroku znad stołu. Słyszała chichot Coleen. Miała wrażenie, że każda łyżka owsianki rośnie jej w gardle, uniemożliwiając przełknięcie. Gdyby tylko nie była głodna, dałaby sobie spokój z jedzeniem i uciekła jak najszybciej. Chciała, żeby Dylan do niej podszedł, i żeby zrobiło im się głupio.

Katorga dobiegła końca wraz z ostatnią łyżką owsianki i Convalie zerwała się z miejsca. Szła szybko przed siebie, nie rozglądając się na boki. Musiała zabrać z pokoju książki i przygotować się do lekcji, pozbierać rozproszone myśli. Przy drzwiach dogonił ją Dylan. Nie widziała go wcześniej w sali, ale też niespecjalnie się rozglądała. Gdy poczuła muśnięcie jego łokcia, w jej brzuchu obudził się mały, pojedynczy motylek.

- Dzień dobry – powiedział chłopak, zrównując się z nią krokiem. Uśmiechał się do niej przyjaźnie, ale nie wykonał żadnego gestu, który zdradziłby jego romantyczne zaangażowanie. Żadnego całusa na powitanie, tylko otwarta książka w jego dłoni.

- Cześć – powiedziała po dłuższej chwili ciszy, co zabrzmiało trochę sztucznie. Odwzajemniła jego uśmiech. Miała ochotę złapać go za rękę, pokazać całemu światu, że są razem, ale zabrakło jej odwagi.

Gdy wyszli z Wielkiej Sali i zniknęli sprzed oczu setek uczniów, chwyciła za jego nadgarstek, by go zatrzymać.

- Tutaj jestem – powiedziała. Nie wiedziała nawet, co ją do tego podkusiło. Było jej przykro, że nie jest dla niej czulszy. Popatrzył na nią tak, jakby nie rozumiał, o co jej chodzi.

- Przecież widzę – odparł, marszcząc brwi, na co wywróciła oczami.

- Posłuchaj, może… może wyobrażam sobie za dużo – zaczęła cicho – ale po tym wszystkim, co przeszliśmy, wydawało mi się, że możemy ominąć etap ignorowania i być ze sobą szczerzy.

- Szczerzy? – powtórzył. W końcu zamknął książkę i schował ją do torby. Miała całą jego uwagę i powinna się cieszyć, ale jakoś nie sprawiało jej to radości. Nadal wpatrywał się w nią z niezrozumieniem. – Raczej w niczym cię nie okłamałem.

- Co? – Pokręciła głową, dając mu do zrozumienia, że zupełnie nie o to chodziło. – Dobrze, może źle to ujęłam. Po prostu myślałam, że jesteśmy sobie bliżsi.

To chyba złość nią kierowała. Inaczej nigdy w życiu nie otworzyłaby się przed nim w korytarzu pełnym przechodzących w tę i z powrotem ludzi. Miała wrażenie, że napadła na niego bez powodu, ale nie mogła już cofnąć swoich słów.

- Convalie. – Spojrzał jej głęboko w oczy, tak intensywnie, że zapomniała, co właściwie chciała powiedzieć. – Przecież jesteśmy sobie bliscy. Jesteśmy sobie przeznaczeni. – Wskazał na nią, a później na siebie. – Ty. Ja. To niesamowite.

Zbliżyła się do niego i delikatnie położyła dłoń na jego policzku. Wpatrywała się w twarz, o której tak długo marzyła. W chłopaka, który, miała nadzieję, był jej bratnią duszą. I naprawdę, naprawdę chciała być z nim szczęśliwa.

Wzrok Dylana złagodniał. Miała w końcu całą jego uwagę. Wspięła się na palce i powolutku, niepewnie, musnęła pocałunkiem jego usta. To dziwne, że jej policzków nie pokrył błyskawicznie rumieniec wstydu.

- Czy to jest wystarczająca bliskość? – spytała.

Gdyby to wszystko działo się jeszcze rok temu, byłaby przeszczęśliwa, że może go tak po prostu pocałować. Radość wypełniałaby ją jak powietrze balonik i byłaby dumna z tego, że może spleść swoje palce z jego. Traciła dla niego głowę. Była w stu procentach przekonana, że właśnie tak wygląda miłość.

Ale to nie działo się rok wcześniej. Działo się tu i teraz, po Lucasie, po tym, jak poznała namiętność i zwyczajne, platoniczne zauroczenie pomieszane z przyjaźnią wydawało jej się czymś niewłaściwym. Chciała czegoś więcej.

Miała nadzieję, że Dylan ją pocałuje. Albo chociaż obejmie, zagarnie w ramiona tak, żeby poczuła, że należy do niego, a on należy do niej. Zdawała sobie sprawę z tego, że nawet jeszcze nie zostali oficjalnie parą, ale przecież wyszli już ze strefy przyjaźni, prawda?

- Nie wiem, czego ode mnie oczekujesz – powiedział Dylan, a ona poczuła, jak wszystko w niej opada. Cofnęła się o krok.

- Dylan, ja… - Zastanowiła się. W tej chwili nawet nie wiedziała, czego chce. Lepiej było powstrzymać się od słów, których mogłaby żałować. – Porozmawiamy później, dobrze?

Nie czekając na odpowiedź, wyminęła go i zeszła do lochów. Nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć.

* * *

Emory Hunter szczycił się opinią jednego z najlepszych aurorów obecnego wieku. Nie mógł jednak uwolnić się od ciągłych porównań do Alastora „Szalonookiego” Moody’ego, zmarłego podczas jednej z walk z Voldemortem. W tamtym czasie emerytowany auror dość często pojawiał się na szkoleniach przygotowujących aktywnie działających stróżów prawa do stawienia czoła uzurpatorowi i jego armii. Emory był gwiazdą swojego wydziału, zajmującego się bezpośrednimi interwencjami. Moody dostrzegał w nim potencjał i traktował go w sposób wyjątkowy – nakładał na niego jeszcze więcej zadań, jeszcze więcej od niego wymagał i nigdy nie wypowiedział w jego stronę ani słowa pochwały. Jego nauki były ciężkie, ale przynosiły rezultaty. Pod jego okiem Emory, dwudziestokilkuletni auror, który niewiele wcześniej uzyskał tytuł po ukończeniu szkoły aurorskiej, ambitny, odważny i lekkomyślny, spokorniał, nabrał doświadczenia i zahartował się. W tamtym czasie czuł się dumny z tego, że ktoś odważył się porównać go do Szalonookiego, jego największego idola. Jeszcze przez kilka lat po śmierci jego autorytetu przyjmował pochwały z uśmiechem, ale później zaczęło mu to przeszkadzać. Chciał być samodzielny. Chciał być po prostu sobą, a nie tylko kimś „podobnym do Moody’ego”.

W swojej karierze kierował się instynktem. Jeśli czuł, że ktoś powinien siedzieć za kratkami, to go tam wsadzał, nie patrząc na koszty. Dorobił się opinii fanatyka, czego nie rozumiał, ale też kogoś, z kim nie warto zadzierać. Podobało mu się to, że wzbudzał strach w przestępcach, których ścigał, i że traktowali go na poważnie. Jego opinia gwiazdy wydziału pomogła mu w zdobyciu pozycji kogoś, z kim warto się liczyć. Nie trwało to długo, by zaczął przeskakiwać kolejne szczeble kariery. Może to szalone, ale podobało mu się to, że trwa wojna, że ma tyle pracy i może ścigać śmierciożerców. W całym tym wirze obowiązków wychodził z domu wcześnie i wracał późno, aż zabrakło mu czasu na życie.

To on doprowadził przed wymiar sprawiedliwości najwięcej z najbardziej nieuchwytnych i najgroźniejszych śmierciożerców z czasów drugiej wojny z Voldemortem. Prowadził dziesiątki kartotek ludzi podejrzanych o spółkowanie z czarnoksiężnikiem i nie odpuszczał ani na chwilę. To go w pewnym sensie zgubiło. Rwał się do walki i pokonania „Wielkiego Złoczyńcy”, a w zamian dostał klątwę, z którą musiał borykać się do końca życia. Jednak to nie sprawiło, że się poddał. Stał się jeszcze zacieklejszy, skuteczniejszy i bezwzględny. Żartował, że gdyby sam był przestępcą, to na widok Huntera narobiłby w gacie.

W późny, niedzielny wieczór Emory tkwił przy biurku w swoim domowym gabinecie. Mebel był pokaźnych rozmiarów i miał mnóstwo szuflad, gotowych pomieścić sterty papierzysk. Każda z nich była starannie opatrzona etykietką i zapieczętowana zaklęciami ochronnymi. Choć biurko było duże, jego blat zapełniał się tylko gdy, tak jak teraz, Hunter wyciągał plik kartek z którejś z szuflad i rozkładał je przed sobą tak, żeby wszystko dokładnie widzieć. Nie lubił, gdy coś mu umykało, a tak właśnie było w sytuacji Nicolasa Dracona Malfoya. Jego kartoteka była jedną z najgrubszych, bo dołączył do niej również informacje o rodzinie. Już sama kartoteka Dracona Lucjusza miała pokaźne rozmiary, i urywała się przed ostatecznym rozwiązaniem sprawy. Hunter poprzysiągł sobie, że zrobi wszystko, byle kartoteka jego syna nie skończyła w taki sam sposób.

W wysokim, elegancko zdobionym kominku płonął ogień. Oprócz magicznego światła unoszącego się nad biurkiem, było to jedyne oświetlenie w pokoju. Płomienie rzucały tańczące cienie na regały z równo ułożonymi książkami i dywan, imitujący skórę niedźwiedzia.

Hunter wpatrywał się w nakreślone odręcznie notatki, pełne znaków zapytania i wykrzykników. Musiał powstrzymać chłopaka przed dostaniem się do Twierdzy za wszelką cenę. Zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby udaremnić mu zdobycie… czegoś, co kryły magiczne bariery, cokolwiek to było. Wiedział, że mogło go to doprowadzić do celu i bał się tego, a przecież on nigdy się nie bał. Uważał to za słabość, ale co innego pozostało mu w sytuacji, gdy na szali ważyło się jego własne życie?

Poderwał raptownie głowę, gdy w głębi domu rozdzwonił się alarm. Zmarszczył brwi – od dawna już żaden z alarmów nie okazał się prawdziwy. Najczęściej wzbudzały go błąkające się po okolicy koty, albo jakiś sąsiad, któremu zabrakło cukru, ostrożności jednak nigdy nie za wiele. Chwycił różdżkę, która spoczywała w pogotowiu tuż koło prawej dłoni. „Stała czujność”, tego właśnie nauczył go Szalonooki. Nie było sensu w przygaszaniu świateł, by udawać, że nie ma go w domu, ale jeśli to rzeczywiście jakiś włamywacz lub ktoś owładnięty rządzą zemsty, komu zalazł głęboko za skórę, to światło mogło być przydatne, zadziałać na zasadzie wabika, przyciągać niczym ćmę.

Starając się jak najmniej hałasować, odsunął krzesło i wstał od biurka. Zacisnął mocniej palce na różdżce i najciszej jak mógł skierował się w stronę drzwi. Wyszedł na korytarz i skrył się w cieniu. Nasłuchiwał. W domu nikogo jeszcze nie było, a przynajmniej na to wskazywała dojmująca cisza. Na paluszkach przeszedł do kuchni, skąd miał idealny widok na front domu. Stanął plecami tuż przy oknie i wychylił się kilka centymetrów, by móc wyjrzeć na zewnątrz. Latarnie oświetlały ulicę jak zawsze, tworząc spektakl świateł i cieni, ale nic się nie poruszało. Pewnie to znów fałszywy alarm. Będzie musiał wziąć się za wzmacnianie systemu, bo nie miał ochoty za każdym razem podrywać się jak oparzony, przygotowany do walki na śmierć i życie.

Wracał już do gabinetu, gdy alarm zawył ponownie. Przyparł do ściany. Raz mógłby być przypadkiem, ale dwa razy? Znów ostrożnie wyjrzał przez okno i po raz kolejny ulica okazała się być pusta. Może alarm został wzbudzony w innej części domu? Może ktoś był w ogródku? Emory po cichu przemieścił się na tyły domu, po drodze wyglądając przez każde mijane okno. Obszedł wszystko dookoła i wrócił do kuchni, nie zauważając niczego niecodziennego. Nie opuszczała go jednak myśl, że to pułapka. Na razie jednak był bezpieczny. Alarm rozlegający się w domu informował o napieraniu na zaklęcia ochronne z zewnątrz, gdyby ktoś dostał się do środka, wszystko brzmiałoby inaczej. Może po prostu powinien wrócić do gabinetu…

Był już prawie przy drzwiach, kiedy alarm rozległ się po raz trzeci.

- Co do diaska? – zaklął, ściągając brwi w niezadowoleniu. Ścisnął mocniej różdżkę i skierował się do drzwi wejściowych. Zerknął przez umieszczoną w nich szybkę na zewnątrz, ale wszystko wyglądało tak, jak powinno. Pewnie system nawalał. Auror westchnął i obarykadował drzwi, by wydostać się z domu.

Różdżkę trzymał w pogotowiu, rozglądał się uważnie, a zaklęcie miał na końcu języka, gotowe do wypowiedzenia, gdy zobaczy jakikolwiek ruch. Minął rabatki kwiatowe i wyszedł na chodnik przed domem, zatrzymał się tylko na chwilę tuż przed przekroczeniem zasięgu zaklęć ochronnych, a później zrobił duży krok. Kątem oka zobaczył coś, czego nie zdążył zarejestrować jego mózg, i błyskawicznie uchylił się przed mknącym w jego stronę zaklęciem. Nie obróciwszy się nawet dokładnie cisnął klątwą przez ramię, nie wiedząc, w co celuje, ale najwyraźniej chybił. Kolejne zaklęcie przyszło już z innej strony. Chyba był otoczony.

W tym momencie powinien cofnąć się w bezpieczny obszar chroniony przez jego własne zaklęcia, ale nie zdążył. Tuż przed nim wyrósł młody mężczyzna i uderzył go zwiniętą pięścią w twarz. Emory zachwiał się, głowę odrzuciło mu do tyłu. Chciał się cofnąć, ale napastnik chwycił go za przód koszuli i pociągnął dalej na ulicę. Jak doszło do takiej sytuacji? Był aurorem, do jasnej ciasnej, stała czujność, a dał się podejść jak dziecko. Zamachnął się, by oddać cios, zupełnie zapominając o trzymanej przez siebie różdżce. Puchate, za duże kapcie, które dostał w prezencie, nie ułatwiały mu zadania. Przeklął je w myślach, gdy się potknął. Wymierzył i uderzył celnie w szczękę napastnika, którego głowa obróciła się rozpędzona impetem ciosu. Prawie w tej samej chwili Emory poczuł w okolicach klatki piersiowej coś mocnego i długiego, co pozbawiło go tchu. Miotła, został uderzony miotłą, która zatrzeszczała w zetknięciu z jego ciałem. Chwila zaskoczenia sprawiła, że nie zauważył w porę, jak przeciwnik celuje w niego różdżką i o ułamek sekundy za późno próbował się uchylić. Nie miał pojęcia, jak mógł wpakować się w tak głupią sytuację.

* * *

Nie było łatwo dopaść Huntera, ale buzująca w nim wściekłość, o dziwo, nie zaćmiewała jego myślenia, lecz sprawiła, że był jeszcze bardziej skuteczny. Auror miał więcej lat doświadczenia i szkolenia w bitwach, ale element zaskoczenia zadziałał na korzyść Nicolasa. Nie wiedział, co sobie myślał, przychodząc w pojedynkę po tak znakomitego i słynnego aurora. Na zdrowy rozsądek nie miał z nim żadnych szans, a jednak, po długiej i ciężkiej walce, udało mu się pozbawić go różdżki i wbić swoją własną w jego szyję.

- Nie ruszaj się – ostrzegł, zwiększając nacisk różdżki na jego gardło. Z mściwą satysfakcją przypomniał sobie, jak jego sługusy robiły mu to samo. – Odwróć się i idziemy do domu, ale już. I trzymaj ręce na widoku – rozkazał.

Podobał mu się błysk… może nie strachu, to za dużo powiedziane, ale bezradności w jego oczach. Uśmiechnął się. Czuł krew spływającą po twarzy z rozciętego łuku brwiowego, mieszającą się z kroplami potu. Szczęka bolała go od mocnego uderzenia, ale mógł jeszcze nią ruszać, więc nie było tak źle. Adrenalina krążyła w jego żyłach i nie zdawał sobie sprawy z większości obrażeń. Gdy Hunter powoli odwracał się z rękami uniesionymi do góry, Nicolas postarał się, żeby nie przerwał się kontakt między nimi – nie wiedział, co za zaklęcia chronią jego dom, ale wydawało mu się, że mogą go odepchnąć. Chwycił więc w lewą dłoń materiał koszuli na karku aurora i tak szli przez całą drogę do domu. Naraz mnóstwo myśli zaczęło krążyć w jego głowie. To było zbyt proste, zbyt łatwo udało mu się zwyciężyć w walce jeden na jednego, w której na dobrą sprawę nie miał szans. Zbyt łatwo ominął zaklęcia chroniące posiadłość i wszędzie było zbyt cicho. Szarpnął aurora i nakazał mu się zatrzymać. Nie powinien pchać się do nieznanego mu domu aurora. To mógł być podstęp. Ale gdzie indziej mógłby go zabrać? W swoich wyobrażeniach nie dotarł aż tak daleko. Jeśli zabierze go do siebie, zdradzi miejsce zamieszkania, chociaż z drugiej strony Hunter i tak miał wszystkie jego dane. Potrząsnął głową, próbując pozbyć się z niej plątaniny myśli. Wejdzie do tego domu i nic mu się nie stanie.

Nakazał Hunterowi otworzyć drzwi i wszedł za nim do środka. Jego nozdrza uderzył zapach środków do czyszczenia i morskiego odświeżacza powietrza. Wszystko było ciemne, nieruchome i ciche. Zatrzasnął za sobą drzwi kopniakiem, nie spuszczając ani na chwilę wzroku z Huntera, który mógł trzymać jakiegoś asa w rękawie. Nie przemyślał sobie tego wszystkiego i to był błąd, nie powinien działać pod wpływem impulsu, nawet jeśli to Hunter był tym, który go więził.

Na końcu korytarza zobaczył światło i tam nakazał iść aurorowi, podążając za nim krok w krok. Znaleźli się w gabinecie. Po krótkim rozeznaniu, Nicolas rozkazał mężczyźnie usiąść na kanapie przed kominkiem, w którym wesoło trzaskał ogień, a sam stanął przed nim, wpatrując się z nienawiścią w jego twarz.

- To ty mnie prześladowałeś – powiedział powoli, oczekując na jakieś drgnięcie mięśni mężczyzny. Jego ciemne, krótko ścięte włosy były przyprószone siwizną. Nieprzyjemna, aczkolwiek na swój sposób atrakcyjna twarz pozostała bez wyrazu. – Odpowiedz – nakazał, na co Hunter uniósł lekko kącik ust, jakby chciał się zaśmiać.

- Prześladowałeś… to za dużo powiedziane – odparł spokojnie. – Jestem aurorem, a ty pakujesz się w poważne tarapaty, nie wiem czy zdajesz sobie z tego sprawę.

Nicolas zacisnął wargi. Dłoń trzymająca różdżkę lekko mu zadrżała.

- To ty jesteś „Panem”.

Hunter wpatrywał się w niego bez słowa, działając mu na nerwy. Musiał poznać odpowiedź. Czuł, jak ciemna kotara gniewu powoli przesłania mu pole widzenia. Jego serce biło bardzo szybko. Nie zastanowił się dobrze, bo krew w jego żyłach wrzała coraz mocniej. Chciał go zranić, sprawić, że poczuje złość.

- Crucio!

Wiedział, co dzieje się z człowiekiem ugodzonym tym zaklęciem. Pojawia się ogromny ból, od którego nie można się uwolnić, co nie znaczy, że obędzie się bez prób. Ciało wygina się i wije, oczy zachodzą mgłą, i myśli się tylko o tym, by ten ból minął, by to się skończyło. Ciało Huntera napięło się, ale nic poza tym się nie stało. Jego twarz wykrzywił uśmiech, a Nicolas nie wiedział, co takiego się stało. Potrafił wypowiedzieć zaklęcie śmiercionośne, a nie potrafił użyć tego sprawiającego ból? Może Hunter był na nie w jakiś sposób uodporniony?

- Używasz zaklęć niewybaczalnych na aurorze? – To pytanie zmroziło mu krew w żyłach. Co ty wyprawiasz?, pytał sam siebie. W uszach mu dzwoniło, prawie nie mógł się pohamować.

- Spytałem, czy to ty jesteś „Panem” – powtórzył przez zaciśnięte zęby. – Czy to ty torturowałeś mnie i próbowałeś wydobyć informacje?

Hunter nie był łatwym orzechem do zgryzienia. Nicolas męczył się godzinami, nim udało mu się cokolwiek z niego wydobyć. Wiele zaklęć później, choć nie próbował już użyć więcej tych niewybaczalnych, udało mu się wedrzeć do umysłu aurora, wcześniej pilnie strzeżonego. Zobaczył ugrupowanie, skłające się z kilkunastu ludzi, którym ten dowodził. Zobaczył samego siebie, przesłuchiwanego przez Huntera. Jednak mężczyzna czegoś bronił, nie pozwalał mu się dostać do sedna tego wszystkiego.

To była bardzo długa, męcząca i pełna niejasności noc. Nicolas ledwo trzymał się na nogach, gdy zza horyzontu wyszły pierwsze promienie słońca.

- DLACZEGO? – pytał po raz kolejny i po raz kolejny nie dostał odpowiedzi.

Wiedział już, że tego dnia, w którym zginął Draco, Hunter dowodził grupą aurorów, którym ich wewnętrzny szpieg podał miejsce spotkania Voldemorta ze śmierciożercami. Wiedział, że nawiązała się wyrównana walka, że wielu ludzi zginęło, i że Hunter został pojmany i przetrzymywany w jakiejś celi. Umysł aurora bronił się jednak przed ujawnieniem szczegółów. Mijały miesiące, Voldemort, twarz Voldemorta, okropna, oszpecona, wężowa, wypowiedziane przez Huntera słowa „przysięgam”. Ale co poprzysiągł? O co mogło chodzić?

I wreszcie czarna, żelazna brama, a za nią kamienna budowla z wąskimi oknami i wysoką wieżą. Niemal czuł desperację aurora.

- Nie idź tam! – wykrzyknął, gdy tylko wypchnął Nicolasa ze swego umysłu. Jego źrenice były rozszerzone ze strachu, twarz zlana potem.

- Jak się tam dostać? – spytał Nicolas. Hunter milczał, nadal przerażony. – Powiedz mi to, a zostawię cię w spokoju – zaproponował, ale nie spotkał się z entuzjazmem.

- Błagam… - Udało mu się doprowadzić mężczyznę do momentu, kiedy się złamał. – Jeśli tam pójdziesz, umrę. Jestem związany Wieczystą Przysięgą, nie mogę pozwolić nikomu tam dotrzeć. – Wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami, wyglądając jak szaleniec. Nicolas zawahał się. A co, jeśli mówił prawdę? Jeśli przez niego zginie?

- Co tam jest? - Hunter zatrząsł się. – Pytam co tam jest?!

Nie otrzymał odpowiedzi. Podjął decyzję.

- Przykro mi, ale nie mogę ci w takim razie pomóc.

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

 

Trochę się uwijałam, żeby zdążyć na czas, i część jest niesprawdzona (no, prawie wszystko) i mogą się zdarzyć różne błędy, zwłaszcza pod koniec, więc tym razem proszę o przymknięcie trochę oka ;)

Mam nadzieję, że z okazji Mikołajek każdy otrzymał miły prezent, albo chociaż dobre słowo, a ja dorzucam się do tego wszystkiego nowym rozdziałem. Coraz bliżej święta, żeby tak jeszcze spadł piękny, biały śnieg!

Pozdrawiam, trzymajcie się cieplutko :*