Ślad: rozdział czterdziesty siódmy

Dzisiaj wychodzę z Dylanem na randkę. Choćby Convalie powtórzyła to zdanie w myślach jeszcze tysiąc razy, wciąż wydawałoby się bezsensowne. Ona. Dylan. Randka. Nawet w najśmielszych marzeniach nie myślała, że… No dobrze, myślała o tym wiele, wiele razy, choć miała wrażenie, jakby było to w poprzednim życiu.

Wciąż leżała w łóżku, choć obudziła się już jakąś godzinę temu. Wyobrażała sobie, jak to wszystko będzie wyglądać. Pójdzie do sali wejściowej, szukając go wzrokiem, a on będzie stał lekko na uboczu, nie przeszkadzając wychodzić na zewnątrz uczniom zmierzającym do Hogsmeade. Będzie lekko zamyślony, jak to często się zdarza. Lubiła to, że ma tak dużo do przemyślenia, a mniej do powiedzenia. To dodawało mu tajemniczości. Minie kilka chwil, zanim ją zauważy, a wtedy uśmiechnie się i zaczeka, aż do niego dołączy… nie, podejdzie do niej, a to ona na niego zaczeka… albo może spotkają się w pół drogi? Spojrzy w jego brązowe oczy i poczuje, jak z ekscytacji drży całe jej ciało. Rozleje się po nim ciepło, które uderzy do głowy, zupełnie jak po alkoholu. Ponieważ będzie patrzyła na miłość swojego życia, na chłopaka, który był jej przeznaczony, od kiedy ich oczy spotkały się po raz pierwszy w przedziale ekspresu do Hogwartu.

Nie mogła w to uwierzyć. To było tak nierealne…

W przypływie roznoszącej ją energii wstała z łóżka i zaczęła przeglądać zawartość szafy. Co mogła ubrać? Nie chciała wyglądać tak, jakby za bardzo jej zależało, ale pragnęła pokazać Dylanowi, że jest dla niej ważny. Jak pogodzić te dwie rzeczy?

A co, jeśli będzie sterczeć jak głupia, czekając na Dylana, a on się nie pojawi? Może umówił się z nią po to, żeby z niej zadrwić i sprawić, żeby poczuła się tak, jak on kiedyś, gdy dała mu kosza? Musiała jak najszybciej wyrzucić takie myśli z głowy. Dylan nie był taki! Nie wszyscy musieli zachowywać się jak Lucas.

Podczas śniadania miała problem z przełknięciem czegokolwiek. Cały czas zerkała na stół Krukonów, czekając, aż Dylan się pojawi. Uważnie obserwowała też wejście do Wielkiej Sali, a jej serce biło mocniej za każdym razem, gdy widziała kogoś choćby minimalnie podobnego do Dylana, żeby uspokoić się z rozczarowaniem, gdy okazywało się, że to nie on.

Nie mogła już dłużej ślęczeć przy stole. Po godzinie pełnego napięcia wypatrywania, zdecydowała się wrócić do swojego pokoju i ostatecznie przygotować się na randkę. Wciąż jednak towarzyszyło jej złe przeczucie. Powoli zaczynała panikować. A co, jeśli okaże się nudziarą? Może nie będzie miała o czym rozmawiać z Dylanem? W końcu nie znali się zbyt dobrze. A jeśli Dylanowi nie spodoba się coś, co powie mu o sobie i zrazi go do siebie? Nie zniosłaby tego.

Poprawiła makijaż, choć nie było takiej potrzeby. Kilkakrotnie wygładziła bluzkę i dwa razy zmieniła buty. Rozpuszczone włosy związała w koński ogon, a później znów je rozpuściła. Dokładnie wyszorowała zęby, spryskała się perfumami i nałożyła na siebie płaszcz. Było jeszcze troszkę za wcześnie, ale nie mogła już wysiedzieć w pokoju. Narzuciła na ramiona szalik, chwyciła w ręce czapkę i wyszła.

W Sali Wejściowej kręcili się już ludzie, ale nigdzie nie mogła dostrzec Dylana. Spokojnie, powtarzała sobie, jest jeszcze wcześnie. Było jej jednak głupio, że dotarła na miejsce jako pierwsza. Wyraźnie pokazywała, jak bardzo jej zależy. Chociaż czy ta gra pozorów ich obowiązywała? Znała Dylana od ponad roku, dzielili razem kilka intymnych momentów, przez które poczuła, że jest jej bliższy niż ktokolwiek. Czy naprawdę musiała udawać?

Zwalczyła w sobie chęć ucieczki, choć peszył ją wzrok mijających ją uczniów. Pewnie myśleli, czy została wystawiona, albo na kogo czeka. Ciekawe, co mówili o niej w Hogwarcie. Czy ktoś wiedział, że spotyka się z Dylanem? Czy kogokolwiek to obchodziło?

Myślała, że zemdleje, gdy niespodziewanie zobaczyła zbiegającego po schodach Dylana. Serce waliło jej tak mocno, że bała się jego rychłego uwolnienia się z piersi. Drżące dłonie wsadziła w kieszenie rozpiętego płaszcza. Dylan zatrzymał się i rozejrzał. Gdy ją dojrzał, uśmiechnął się, po czym ruszył w jej kierunku. Czuła, jak na jej policzki wpełza rumieniec i, paradoksalnie, zaczerwieniła się jeszcze bardziej, gdy zdała sobie z tego sprawę.

- Cześć – powiedział Dylan, gdy ona wpatrywała się w jego brązowe oczy jak zahipnotyzowana. Zabujał się na stopach, a ona otworzyła usta, żeby też się z nim przywitać, a wtedy on wystrzelił w jej kierunku, przez jej głowę przebiegła szybka myśl: O Merlinie, czyżby chciał mnie pocałować?, ale niefortunnie zawahała się, tak jak i on, a jego usta musnęły jej żuchwę z lewej strony. Gdy odsunęli się od siebie, szybko uciekła wzrokiem. Zapadła pomiędzy nimi krępująca cisza.

- No to… hm… może pójdziemy? – spytał Dylan, na co pokiwała gorliwie głową. Ruszyli w kierunku drzwi wejściowych. Convalie myślała, że trzymanie się za ręce mogłoby być czymś odpowiednim w ich sytuacji, ale nie miała odwagi tego zaproponować, a i Dylan najwyraźniej się do tego nie palił. Zresztą – czy byli teraz parą? A może tak po prostu się spotykali? Czy szli na randkę, czy… Ugh, Convalie, oczywiście, że to jest randka, ty idiotko!, zganiła się w myślach. Bo niby jak inaczej to nazwać? I chyba nawet byli parą… chyba… czy „chcesz ze mną być?” jest równoznaczne z „czy chcesz być moją dziewczyną?” i oznacza, że od tej pory tworzą parę? I dlaczego… och. Poczuła dłoń Dylana wślizgującą się w jej własną i przeszedł ją prąd, zmierzający od ręki w stronę serca. Ojej.

- Masz niedługo urodziny, prawda? – zagaił Dylan, na co pokręciła głową, po czym zorientowała się, że ucina tak rozpaczliwą konwersację i poczuła przymus powiedzenia czegokolwiek.

- Tak, siedemnaste. Będę pełnoletnia, ale czy cokolwiek się zmieni? – Nim się spostrzegła, zaczęła trajkotać jak najęta. Opowiedziała o tym, że trochę boi się tak wielkiej odpowiedzialności, że jej brat jest dorosły i wyniósł się z domu, po czym zerwał całkowity kontakt z rodziną, opowiedziała o swojej mamie, zaczynając od swoich relacji z nią, a kończąc na jej pracy, o Dannym, który próbował wkupić się do ich rodziny, o tym, że tak wiele wokół niej się zmienia, a ona chce, żeby wszystko pozostało po staremu, a także o tym, że Lucas i Juliette to świnie. – Och, przepraszam – dodała cicho, nagle nie wiedząc, co powiedzieć. – Nie chciałam psuć naszego spotkania rozmową o nich i…

Zdała sobie sprawę z tego, że wciąż trzymają się za dłonie, i poczuła się dziwnie. Nie mogła myśleć równocześnie o Lucasie i Dylanie, to było fizycznie niemożliwe, smażyło jej mózg.

- Gdzie chciałabyś pójść? – zmienił temat Dylan, a ona rozejrzała się i ze zdziwieniem spostrzegła, że dotarli już do Hogsmeade. Śnieg osiadł na dachach domów, drzewach i chodnikach, zamieniając wioskę w magiczną, lodową krainę. Przygryzła wargę.

- Umm… no nie wiem… - mruknęła, gdy Dylan wpatrywał się w nią wyczekująco. – Może na kremowe piwo? – zaproponowała nieśmiało, nie wiedząc, czy chłopak lubi je tak samo mocno jak ona, i czekając na jego reakcję.

Przytaknął bez większej radości. No cóż, liczyła na więcej entuzjazmu, ale musiało jej to wystarczyć. Kiedy szli przez wioskę, zauważyła, że Dylan ma zamyśloną minę.

- Convalie? Czy miałabyś coś przeciwko, żebyśmy skoczyli na chwilkę do antykwariatu? – machnął ręką w stronę niezbyt rzucającej się w oczy witryny sklepowej. Convalie zawstydziła się, zdając sobie sprawę, że antykwariat znajdował się tu od dawna, a ona nigdy nie zwróciła na niego uwagi.

- Oczywiście… to znaczy… możemy wejść.

Jasne, że lubiła książki, ale czy było to odpowiednie miejsce na randkę? Ją i Dylana łączyła pasja czytania i nauki, ale teraz miała dzień wolny, czas na lepsze poznanie się i może wyrzucenie w kąt tej całej niepewności i niezręczności… Czy myszkowanie między książkami mogło ich do siebie zbliżyć? Czy tak właśnie pomyślał Dylan?

Weszli do środka. Convalie zadziwiło to, jak małą przestrzeń zajmował antykwariat. Przejścia między nielicznymi półkami były tak ciasne, że mogły pomieścić tylko jedną osobę. Gdyby ktoś chciał przejść od drugiej strony, nie dałby rady. Chociaż, jak zauważyła, byli jedynymi klientami.

- To znowu ty – rozległ się nieco skrzekliwy głos starszej czarownicy, która stanęła za nimi i wskazała na nich palcem. – Prawie nikt mnie nie odwiedza.

- Dzień dobry, Mirando – przywitał ją Dylan i kiwnął głową w stronę Convalie. – Przyprowadziłem pasjonatkę, jak ja.

Pasjonatkę?, pomyślała, Czy to aby nie za dużo powiedziane? Uśmiechnęła się jednak i przywitała z kobietą, a za jej plecami Dylan już myszkował pomiędzy książkami. Convalie kichnęła, gdy strzepnięty przez niego kurz dotarł do jej nosa.

- Cudownie tu, prawda? – dopytywał z entuzjazmem w oczach. – Uwielbiam zatapiać się w tych starych książkach, to tak jakbym trzymał w rękach historię… Mirando! Czy znalazła się gdzieś ta książka z serii wojen z goblinami, o której rozmawialiśmy ostatnio?

Convalie wyłączyła się, czytając wyblakłe tytuły opasłych tomiszczy wyłożonych na półce na wysokości jej oczu. Coś przewróciło jej się w żołądku, gdy zorientowała się, że zawierają głównie złowrogie klątwy i eliksiry. Przesunęła się na bok i nadepnęła Dylanowi na stopę.

- Przepraszam – szepnęła, paląc się ze wstydu, ale ten spojrzał na nią z uśmiechem.

- Nie szkodzi. Widziałaś to? – sięgnął po książkę, której tytuł był tak wytarty, że nie mogła go odczytać. Gdy Dylan ją otworzył, w powietrzu uniósł się zapach zbutwiałego papieru, a Convalie skrzywiła się lekko. Nie przepadała zbytnio za starociami.

- Historia Hogwartu? – spytała z lekkim rozczarowaniem.

- Egzemplarz z pierwszego nakładu! – rozentuzjazmował się Dylan. – To prawdziwa perełka. Gdyby tylko było mnie na nią stać…

Wyszli z antykwariatu godzinę później. Convalie nie chciała tego przyznać, ale strasznie się wynudziła. Dylan pokazywał jej coraz to nudniejsze książki, a ona uśmiechała się i potakiwała.

- Marzę o tym, by kiedyś mieć własną bibliotekę pełną tego typu antyków – mówił z zapałem, gdy ruszyli w końcu zaśnieżoną ulicą. – Myślę, że po Hogwarcie mógłbym szkolić się na konserwatora takich perełek. A może Departament Tajemnic… A ty?

- Yyy… - Convalie, zaskoczona pytaniem, nie mogła znaleźć dobrej odpowiedzi. Tak naprawdę nie wiedziała jeszcze, co chciałaby robić w przyszłości, ale było jej głupio to przyznać. Wyszłaby na niesamowitą nudziarę. – Chciałabym pomagać innym – wypaliła.

- W jaki sposób?

Przygryzła wargę.

- Uzdrowiciel. Wynalazca. Coś… wiesz… pożytecznego…

Pokiwał w zamyśleniu głową, a po chwili zatrzymał ją ruchem ręki.

- Miodowe Królestwo – powiedział. – Kupmy sobie czekoladę.

Był naprawdę mroźny dzień, i choć spędzili godzinę w antykwariacie, gdy tylko wyszli na zewnątrz, Convalie poczuła, jak zamarza. Marzyła o tym, by usiąść w Trzech Miotłach nad kremowym piwem i zaznać jego rozgrzewających właściwości. Ale Miodowe Królestwo to przecież po drodze, nic się nie stanie, jeśli na chwilkę zboczą z kursu.

Dylan sterczał przed czekoladami wieki. Zastanawiał się nad kilkoma smakami, sprawdzał dokładnie składniki na etykiecie i pytał Convalie, co o nich sądzi.

- Weź orzechową – powiedziała w końcu, chcąc po prostu stąd wyjść.

- Orzechową? – Dylan popatrzył na nią pytająco, a ona poczuła się okropnie, widząc jego piękne oczy. Jak mogła denerwować się na kogoś tak przystojnego? – Ale z jakich orzechów? Ta nie ma w sobie za wiele pistacji, myślę, że smak nadają jej sztuczne aromaty… Z kolei ta wydaje się być idealna, ale nie przepadam zbytnio za laskowymi, a ta…

Cierpliwość powoli opuszczała Convalie. Zabrała mu z ręki czekoladę z mieszanką różnych orzechów i podeszła do kasy, by zapłacić. Czuła jego oddech na plecach.

- Jesteś pewna, że ta będzie dobra?

- Idealna – warknęła przez zaciśnięte zęby. Nie miała najmniejszej ochoty na czekoladę. Marzyła tylko o kremowym piwie.

Gdy tylko wyszli przed sklep, Dylan zabrał się do dzielenia czekolady na mniejsze kawałki. Podziękowała, ale nalegał, żeby koniecznie spróbowała, więc, chcąc nie chcąc, przyjęła kwadracik.

- Jest przepyszna – stwierdziła. – Możemy iść…?

Ostatecznie nie poszli do Trzech Mioteł, ponieważ okazało się, że Dylan zna „lepszą” kawiarnię, w której zamówił im po gorącej czekoladzie. Convalie musiała przyznać, że zarówno czekolada, jak i okraszająca ją bita śmietana są przepyszne. Mimo to dalej chodził za nią smak kremowego piwa i gdy wracali do zamku, czuła, że czegoś jej brakuje do pełni szczęścia.

- Było wspaniale – powiedział Dylan, gdy zatrzymali się przed wejściem do lochów. Stał naprzeciwko niej. Jej brzuch szarpnął nagły skurcz, gdy zrobił krok w jej stronę i pochylił się… przymknęła oczy… pachniał słodkawo, odrobinę dusząco… powietrze między nimi zawirowało, niemal czuła, jak drobinki kurzu wzbijają się wraz z ich oddechami… i wreszcie dotyk ust. Zadrżała. Zarzuciła ręce na szyję Dylana i przyciągnęła go bliżej, chcąc całować zachłanniej, ale wtedy odsunął się od niej i pokręcił lekko głową.

- Jesteśmy w Sali Wejściowej – zauważył, a ona westchnęła, starając się zrobić to jak najmniej wymownie.

- Zatem… do zobaczenia – odpowiedziała szybko i odeszła. Tak długo o nim marzyła, tak bardzo pragnęła jego pocałunków, dotyku, a on jej tego odmawiał. Warknęła z irytacji, a jej głos odbił się echem od ścian lochów. Miała ochotę krzyknąć. Doprowadzał ją do szału.

* * *

Hector Elijah Firley, pierworodny syn Demelzy i Johanna Firleyów, przyszedł na świat miesiąc przed terminem. Ginny nie mogła napatrzeć się na małe, różowe ciałko, które spało w kołysce. Chłopczyk był mniejszy nawet od Convalie, ale, jak zapewniała Demelza, szybko nadrabiał swoją niską masę urodzeniową i dosłownie rósł w oczach.

- Jak się miewa mamusia? – spytał Johann po powrocie z pracy, wchodząc do dziecinnego pokoju, gdzie przesiadywały. Pocałował swoją żonę w policzek, a następnie podszedł do kołyski i zapatrzył się na cud życia.

- Mamusia jest zmęczona po płaczliwej nocy, ale nadal pełna energii – odpowiedziała mu Demelza, strzelając oczami w stronę Ginny. – Tatuś za to wygląda, jakby się bardzo nie wyspał.

Johann obrócił się do nich z uśmiechem. Jego twarz wyglądała na zmęczoną, ale szczęśliwą. Rodzina wyraźnie mu służyła. Ginny pamiętała go z czasów, kiedy jeszcze nie umawiał się z Demelzą. Sprawiał wtedy wrażenie wiecznie zamyślonego i niezadowolonego z życia mężczyzny, poważniejszego, niż wymagało od tego jego stanowisko. Okazało się jednak, że kiedy bliżej się go pozna, jest niezwykle ciepłym i przyjaznym człowiekiem. A gdy zobaczy się go z żoną i synem, nie można wyjść z podziwu, jak taki szczegół może zmienić całą powierzchowność. Oboje z Demelzą odmłodnieli, a przyjaciółka śmiała się częściej niż kiedykolwiek. Ginny starała się nie spłonąć z zazdrości.

- Gin, musisz być jego matką chrzestną – podjęła urwany wcześniej temat Demelza. – Nie wyobrażam sobie nikogo innego. Nawet nie próbuj mi odmawiać.

Ginny zaśmiała się.

- Przecież wiesz, że dla ciebie wszystko, ale czy jesteś pewna? Siostra Johanna jest zdecydowanie młodsza, może byłaby odpowiedniejszą matką chrzestną dla…

- Nie wykręcaj się. Johann, powiedz jej coś.

Mężczyzna pokręcił ze śmiechem głową.

- Mariana może być chrzestną dla któregoś z naszych kolejnych dziesięciorga dzieci – zażartował, na co Demelza wydała odgłos sprzeciwu. – Poza tym ma swoje własne maluchy i sporo na głowie.

- No właśnie, właśnie – przytaknęła. – Nie masz jak się wykręcić.

- Przecież się nie wykręcam. – Ginny wzniosła oczy ku sufitowi. – Nawet nie wiem, czy pamiętam, jak się trzyma małe dzieci.

- Już nie przesadzaj – zganiła ją Demelza. – Jeśli ja potrafię, to ty tym bardziej.

Hector obudził się i rozpłakał, a Johann szybko wziął go w ramiona.

- Jest głodny? Zapełnił pieluchę? Coś go boli? – zmartwił się, a Ginny uśmiechnęła się, widząc jego troskę. Ojciec z synem to przepiękny widok. Draco z Nicolasem też wyglądali razem cudnie. Poczuła, jak w jej oczach stają łzy wzruszenia.

Demelza uspokoiła rozdygotanego tatusia i razem z Ginny opuściły pokój, pozwalając Johannowi utulić do snu dzidziusia. Zeszły do kuchni, gdzie Demelza, z pomocą Ginny, zabrała się za przygotowywanie obiadokolacji. W międzyczasie rozległ się dźwięk domofonu i Demelza wpuściła Danny’ego, który bardzo chciał im pomóc, ale kobiety stwierdziły, że więcej będzie z niego szkody niż pożytku i skierowały go na górę, do Johanna.

Godzinę później zasiedli we czworo przy stole, jedząc i popijając wino oraz, w przypadku Demelzy, sok porzeczkowy. Na rozmowach i śmiechach miło minął im czas i gdy Ginny razem z Dannym opuszczała dom przyjaciół, nie mogła przestać się uśmiechać.

- Ginny? – w ciszy rozległ się głos Danny’ego, gdy siedzieli później w jej salonie, pijąc kawę.

- Tak? – spytała, wyrywając się z zadumy. Ten dzień i widok szczęśliwej rodziny dał jej sporo do myślenia.

Danny odstawił swoją filiżankę na stolik i położył dłonie na kolanach, przybierając poważną minę. Ginny również odstawiła filiżankę, czując, że to nie będzie luźna rozmowa.

- Ja i Isabelle poznaliśmy się dwanaście lat temu – powiedział. – Byłem z kolegami na piwie i odchodziłem od baru z czterema kuflami. Nie byłem uważny i oblałem ją, gdy tylko się odwróciłem. Przez dziesięć minut wykrzykiwała pod moim adresem najgorsze obelgi, a gdy skończyła, zaprosiłem ją na randkę. – Uśmiechnął się, a Ginny zrobiła to samo. – Po dwóch latach wzięliśmy ślub. Każde z nas było zajęte robieniem kariery i realizowaniem się w życiu. Po pięciu latach małżeństwa w końcu stwierdziliśmy, że to odpowiedni czas na dzieci. – Ginny wiedziała już, że ta historia nie będzie miała szczęśliwego zakończenia. – Ale Isabelle nie mogła zajść w ciążę. Biegaliśmy po magomedykach i czekaliśmy na cud. Któregoś dnia wróciłem do domu, a jej już nie było. Zginęła w wypadku samochodowym.

Ginny spuściła wzrok. Znała to uczucie, gdy dowiaduje się o śmierci ukochanej osoby. Najpierw przychodzi niedowierzanie, później ten moment, gdy spada się coraz głębiej w dół.

- Gdy zmarła, cztery lata temu, myślałem, że już nigdy więcej nie będę szczęśliwy. Że za długo zwlekałem ze znalezieniem odpowiedniej kobiety, ustatkowaniem się, że za dużą wagę przywiązywałem do pracy, podróży, życia pełnego zabawy i przyjemności. Byłem pewny, że to kara.

- To nie jest kara ani niczyja wina – wtrąciła Ginny. – To po prostu los.

- Teraz to wiem – przyznał Danny, wyciągając rękę i zaciskając ją na splecionych dłoniach Ginny. – Tak widocznie miało być, pogodziłem się z tym. Ale teraz, widząc Demelzę i Johanna z Hectorem, czuję, że coś mnie omija. Że rodzina to to, czego pragnę.

Ginny przełknęła ślinę, czując gulę w gardle. Nie mogła na niego patrzeć.

- Uwielbiam cię – ciągnął. – Nie wyobrażam sobie dalszego życia bez ciebie. Czy zechcesz stworzyć ze mną rodzinę? Czy zechcesz mieć ze mną dzieci? Mogę być ojcem dla twoich. Mogę być twoim mężem do końca naszych wspólnych dni. Po prostu się zgódź.

To wszystko brzmiało wspaniale – ukochany mężczyzna, wspólne śniadania, obiady, kolacje, wspólnie spędzone noce. Powolne starzenie się, ramię w ramię, obserwowanie, jak dzieci dorastają, jak opuszczają dom i zakładają własne rodziny. I dwie, pochylone ku sobie, siwe głowy, oświetlone blaskiem słońca. To było piękne i o tym od zawsze marzyła. Istniał tylko jeden, jedyny problem.

- Dziękuję ci za tę propozycję – powiedziała, patrząc mu ze smutkiem w oczy. – To również moje marzenie. Ale nie potrafię zobaczyć w nim ciebie.

Usta Danny’ego zadrżały. Opuścił głowę, ale nie wypuszczał z uścisku jej dłoni.

- Kocham cię, Ginny – powiedział. – Nawet jeśli ty nie kochasz mnie, proszę, po prostu daj mi szansę. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Możemy wspierać się nawzajem. Możemy być razem do kresu naszych dni.

„I że nie opuszczę cię aż do śmierci” - powiedziała, biorąc ślub z Draco. To było tak dawno temu. Tak wiele dla niej znaczyło. Umarł, a ona i tak nie potrafiła go opuścić.

- Danny, zasługujemy na miłość, małżeństwo, rodzinę. Oboje. Ale nie czuję, że mamy jakąś wspólną przyszłość. Przepraszam.

Wstała z kanapy i wzięła ze stolika filiżanki z zimną, niedopitą kawą, by zanieść je do kuchni. Gdy odwróciła się tyłem do Danny’ego, po jej policzkach spłynęły łzy. Tak bardzo pragnęła być szczęśliwa. Ale nie potrafiła być szczęśliwa z kimkolwiek innym, niż Draco.

* * *

- Witaj, Annelise.

Na dźwięk głosu Anne podskoczyła i obejrzała się za siebie. Nadine miała świadomość tego, że nieźle ją wystraszyła. Lekki uśmieszek błądził na jej ustach, gdy od niechcenia przekładała różdżkę z ręki do ręki.

Obserwowała ją od kilku godzin, nim zdecydowała się uderzyć. Poczekała, aż dziewczyna wyjdzie na zewnątrz po drewno na opał i ruszyła za nią do szopy oddalonej o kilkaset metrów od chatki. Dopiero wtedy zdecydowała się na ujawnienie.

Wzrok Anne automatycznie powędrował ku chatce, gdzie znajdował się James. Nadine widziała wcześniej, że chłopak śpi na kanapie, przykryty po nos kocami. Nie wiedziała, czy Anne martwi się o niego, czy też oczekuje jego pomocy.

- Nadine, jak mniemam – powiedziała opanowanym głosem, prostując się. W ramionach ściskała kilka drewien. Zostawiła różdżkę w chatce.

Nadine spojrzała prosto w jej zwężone oczy i uśmiechnęła się szerzej.

- Wiesz, kim jestem. To dobrze.

- Czego ode mnie chcesz? – spytała Anne. – Jeśli chodzi ci o Nicolasa, to…

- Oczywiście, że chodzi mi o Nicolasa – zaśmiała się Nadine. – Ja i ty nie mamy innych wspólnych tematów. Dobrze, że tak szybko załapałaś. Znaczy, że masz coś w tej swojej pustej główce.

Anne parsknęła, krzywiąc się.

- Pustej główce? I kto to mówi. Zołza, która chciała zabić swojego faceta.

Zapadła cisza. Nadine przekrzywiła lekko głowę, uważnie przyglądając się dziewczynie, której postawa była wyraźnie spięta. Zastanawiała się, jaki ruch powinna teraz wykonać. Nie zamierzała wściekać się o to, co właśnie usłyszała, bo zrozumiała już, że wybuchy złości nie zaprowadzą jej do celu. Anne oddychała szybko i płytko. Musiała być przerażona.

- Nieźle – odparła w końcu Nadine. – Umiesz się bawić. Ale ja zabawiłam się lepiej.

- Co masz na myśli? – spytała Anne, gdy nie doczekała się rozwinięcia wypowiedzi. Nadine zaśmiała się i zaczęła powoli spacerować wokół dziewczyny, ciągle bawiąc się różdżką. Anne była w naprawdę parszywym położeniu. Gdyby tylko chciała, mogłaby pozbyć się jej jednym zaklęciem, a ta nie miała możliwości obrony. Nawet jeśli zaczęłaby krzyczeć o pomoc, nie uzyskałaby jej. Bo niby od kogo, szalonego Jamesa?

- Tak bardzo starałaś się, żeby Nicolas o niczym się nie dowiedział, prawda? – zagaiła. – Biedna, głupiutka Anne. Czy naprawdę myślałaś, że wszystko ujdzie ci na sucho?

- O czym ty mówisz? – zdziwiła się Anne. Na jej twarzy gościł wyraz niezrozumienia.

- Biedny Nicolas. Został porzucony w niewiedzy. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że próbował cię odnaleźć? Biedny, biedny, zakochany idiota. Na szczęście położyłam temu kres.

Wiedziała, że Anne coś do niego czuje. Gdyby tak nie było, nie przejęłaby się jej słowami. I nie zostawiłaby go, myśląc, że sprawi jej ból.

- Widzisz, Nicolas i ja bardzo zbliżyliśmy się do siebie po twoim nagłym odejściu – ciągnęła. – Możesz mi wierzyć lub nie, ale – ściszyła teatralnie głos – nadal ma świetny gust co do wina. I niezwykle wygodne łóżko. – Przeciągnęła się. – Wspaniałe.

Anne zacisnęła mocno szczęki, najprawdopodobniej powstrzymując się od powiedzenia czegoś, czego mogłaby później żałować – na przykład gdy wykrwawiałaby się czerwoną plamą na bieluśkim śniegu. Samo wyobrażenie takiego widoku było niezwykle przyjemne.

- Bo wiesz… - podjęła, gdy zorientowała się, że Anne nic jej nie odpowie. – Nicolas był bardzo smutny, gdy powiedziałam mu o tobie i tym kryminaliście. Ale nie martw się. Już go pocieszyłam.

- James nie jest kryminalistą! To wszystko to nieporozumienie, ale skąd niby ty mogłabyś o tym wiedzieć? Oczywiście, tylko poczekałaś, aż odejdę, a wtedy… Ugh! Niby dlaczego Nicolas miałby tak bardzo się tym przejąć?

- Może dlatego, że nic mu o tym nie powiedziałaś? – podrzuciła Nadine. Zdecydowanie wolała rozmawiać, niż prowadzić monolog. – Ktoś musiał cię wyręczyć.

Anne spojrzała na nią spod byka.

- Nie powiedziałam mu, ponieważ nie uznałam tego za konieczne. James nie czuje się na tyle dobrze, żeby…

- James, James, James – przedrzeźniała ją Nadine. – Całe szczęście, że nie pisnęłaś ani słowa. Bo dzięki temu mogłam… hm… troszeczkę „podkoloryzować” rzeczywistość.

Widziała, jak Anne myśli usilnie, składając do siebie kawałki układanki, i jak odpowiednie elementy wpasowują się w swoje miejsca. Gdy udało jej się ułożyć całość, skrzywiła się.

- Jak mogłaś… jak śmiałaś…

- O, więc jednak jesteś bystra – zakpiła z niej, doskonale się bawiąc.

- James jest moim bratem, lafiryndo!

Nadine uniosła wysoko brwi.

- Ależ wiem o tym, kochanie – zaszczebiotała. – Problem w tym, że Nicky kupił moją bajeczkę bez mrugnięcia okiem. Chyba nie wierzy w ciebie aż tak mocno, jak ci się wydawało, co?

W Anne wszystko się gotowało. Nadine nie zdziwiłaby się, gdyby albo rzuciła się na nią, albo wybuchła płaczem. Musiała jednak pamiętać o tym, że to nie ona ma różdżkę.

- Przepiękna historia – ciągnęła. – Twój ukochany skazany na więzienie, ty zrozpaczona, stęskniona, niekochana i znudzona. Rozwinęłaś sieci i czekałaś, aż jakieś biedaczysko w nie wpadnie. I zobacz! Złapał się Nicolas! Zabawiłaś się, a kiedy tylko kochany James opuścił Azkaban, Nicolas przestał ci być potrzebny. – Zrobiła krótką pauzę. – Jak myślisz, jak on się czuje z tą myślą?

- Jesteś nienormalna – wycedziła Anne. – To wszystko można bardzo szybko zweryfikować. Nic nie osiągnęłaś.

- Ależ osiągnęłam. I powiem ci więcej. Albo zostawisz go w spokoju, albo będzie to miało nieprzyjemne konsekwencje.

- Grozisz mi?!

W odpowiedzi Nadine wycelowała różdżką w jej stronę.

- Tak, grożę. A nawet nie tobie, tylko Nicolasowi. Powiedzmy, że spotka go mały wypadek, po którym straci pamięć, a wtedy…

Nim zdążyła zorientować się, co się dzieje, leżała już na ziemi. Anne rzuciła ją w głowę kawałkiem drewna.

- Ty mała… - wysyczała, celując w nią różdżką i namyślając się, jakiego zaklęcia użyć. Strumień z różdżki wystrzelił, ale nie tam, gdzie powinien, bo Nadine została mocno pchnięta na ziemię.

- James! – usłyszała rozdzierający krzyk, gdy skuliła się, przyjmując na siebie mocne ciosy. – James, James, przestań!

Nie spodziewała się tego. Miała przewagę. Miała różdżkę. Była bezpieczna. Osłoniła głowę rękami, kuląc się jeszcze bardziej. Bolało tak, jak nigdy sobie nie wyobrażała, że może boleć. Każde kolejne uderzenie osuwało ją coraz dalej w ciemność. W akompaniamencie krzyków, których już nie potrafiła zrozumieć, rozsadzana bólem, straciła przytomność.

* * *

Nicolas zaciskał mocno palce na różdżce, gdy opuszczał swoją rezydencję. Miał wrażenie, że droga do bramy ciągnie się w nieskończoność. Szedł sztywno, sprężyście, z zaciętym wyrazem twarzy. Wiedział już, kogo szuka. Nie mógł się mylić.

Draco zginął prawie osiemnaście lat temu w tym domu. Brzydził się nim, kiedy pomyślał, że przebywał w nim Voldemort i wszyscy ci… parszywi… obrzydliwi… śmierciożercy. Jak mógł nic o tym nie wiedzieć? To musiało być w tej dużej sali na parterze, której nigdy nie używał… Ciarki przeszły mu po plecach. To było okropne.

Ale wiedział, kto czyhał na Draco, wiedział, kto nie mógł sobie odpuścić nawet po tylu latach, nękając jego syna. I szedł wymierzyć sprawiedliwość.

Wcześniej tego dnia teleportował się w poszukiwaniu kolejnego wspomnienia, które okazało się być ostatnim. Zamrugał, zaskoczony, gdy znalazł się w centrum tętniącego życiem miasteczka. Właśnie odbywał się jakiś festyn czy coś w tym stylu. Grała głośno muzyka, a tłum ludzi wydawał z siebie piski i krzyki. W centralnym miejscu placu została ustawiona duża scena, na której śpiewał ludowy zespół, a wszędzie ustawiono pełno straganów z jedzeniem, pamiątkami i innymi rzeczami. Nicolas poczuł się zagubiony. Nie sądził, żeby coś pomylił we współrzędnych, ale nie rozumiał, z jakiego powodu wspomnienie Draco, które powinno być ukryte gdzieś w bezpiecznym, odludnym miejscu, miałoby się znajdować praktycznie na widoku. Rozejrzał się uważnie, jakby spodziewał się, że zobaczy wielki znak „tutaj!”, wskazujący kryjówkę wspomnienia. Zamiast tego jego wzrok zatrzymał się na zakapturzonej postaci, stojącej nieco na uboczu. Serce zabiło mu szybciej, gdy do umysłu dotarła myśl, że go znaleźli. Przez kilka pełnych napięcia sekund wpatrywał się w tę osobę, która niespodziewanie obróciła się do niego przodem. Pod kapturem mógł zobaczył twarz pryszczatego nastolatka, zupełnie dla niego niegroźnego. Odetchnął z ulgą i oderwał wzrok od chłopaka.

No dobrze, gdzie powinien pójść? Nie mógł tak na środku mugolskiego miasta wyciągnąć różdżkę i zacząć nią wymachiwać. Więc co miał robić? Muzyka docierała do niego z dudnieniem, utrudniając koncentrację. Ludzie koło niego rozmawiali głośno, ci pod sceną śpiewali wraz z zespołem. Nie mógł się skupić. Przetrząsał wzrokiem najbliższą okolicę, ale po raz pierwszy czuł się tak bardzo zagubiony. Był na jakiejś starówce, otoczonej kamienicami. Pomiędzy nimi przebiegały brukowane drogi. Nie miał pojęcia, którą z nich powinien wybrać.

- Nareszcie – usłyszał gdzieś z tyłu, i w tym samym momencie poczuł na swoim ramieniu silną rękę. Obrócił się szybko, ściskając w kieszeni różdżkę, gotowy do ataku, ale gdy zobaczył, kogo ma przed sobą, odetchnął z ulgą.

Wysoki mężczyzna górował nad nim, a jego szerokie barki sprawiały wrażenie, jakby był dwa razy szerszy od Nicolasa. Ale jego rudawe włosy i lekki, zachęcający uśmiech sprawiały, że nie sposób się było bać jego postury. Miał przed sobą Timothy’ego Waynarda, brata wujka Carla, znajomego z przeszłości Dracona. Nicolas uśmiechnął się i chciał coś odpowiedzieć, ale Timothy pokręcił ledwie dostrzegalnie głową i półgębkiem rzucił: „nie tutaj”. Nie puszczając ramienia Nicolasa, wyprowadził go ze zbiegowiska.

Im dalej w głąb uliczki, tym bardziej tłum się przerzedzał, aż w końcu skręcili i zostali sami. Wtedy Timothy przyspieszył, naciskiem na ramię zmuszając Nicolasa do tego, by nie zostawał w tyle.

- O co chodzi? – spytał Nicolas. Raz po raz patrzył nerwowo za siebie, zaniepokojony reakcją mężczyzny, ale nie wydawało mu się, by ktoś ich śledził.

- Sza – zganił go rudowłosy. – Później.

Szli przed siebie jeszcze jakiś czas, aż zatrzymali się przed rzędem takich samych, niepozornych domków. Timothy zaprowadził go do jednego z nich, zamknął za nimi drzwi i opieczętował je zaklęciami. Nicolas nie miał nawet czasu, by się dobrze rozejrzeć, a już został zaprowadzony do skąpanego w półmroku saloniku. Żaluzje w oknach były szczelnie zaciągnięte.

- Usiądź – powiedział Timothy i Nicolas w końcu mógł przyjrzeć się jego zaniepokojonej twarzy. Był równocześnie podobny i niepodobny do wujka Carla. Nieco bardziej surowy od niego, a jednak młodszy i o łagodniejszych rysach. – Coś do picia? Kawę, herbatę, coś mocniejszego?

- Herbatę – odparł Nicolas, a gospodarz wyszedł z pokoju.

 Timothy Waynard nie był zbyt rodzinnym typem. Po raz pierwszy spotkał się z nim twarzą w twarz w okresie po wykradnięciu danych z Departamentu Tajemnic. Był jedynie nazwiskiem umieszczonym na liście osób, z którymi Draco utrzymywał kontakty, ale Nicolas szybko skojarzył fakty, zdjęcie z domu Angelique i Carla, gdzie dwaj bracia stali obok siebie, obejmując się ramionami, i sytuację z dzieciństwa, w której widział mężczyznę przelotem w ich domu. Wysłał do niego sowę, prosząc o spotkanie, a ten zgodził się i umówił z nim w Dziurawym Kotle. To właśnie on powiedział mu o miejscu pod dębem, gdzie Draco ukrył swoje pierwsze wspomnienie.

A może to wcale nie był Draco? Może to od początku był Timothy? Były śmierciożerca podczas tego krótkiego spotkania mógł wcale nie powiedzieć mu prawdy o tym, że śledził Draco na rozkaz Voldemorta i to właśnie dzięki temu odkrył barierę, za którą Malfoy znikał. Może to wszystko było ukartowane, może nie powinien mu wierzyć…?

Gdy Timothy wrócił z dwoma parującymi kubkami, nie miał już na sobie zimowej kurtki, w którą wcześniej był okutany. Nicolas rozpiął swoją i złapał w dłonie kubek, ogrzewając je jego ciepłem. Timothy usiadł w fotelu naprzeciwko.

- Zaroiło się od nich, jakby na ciebie polowali. I to tak porządnie – zaczął Timothy. Nicolas pomyślał, że jeśli mówi prawdę, to miał dużo szczęścia.

- Nie widziałem nikogo – odparł. – I nie wiem, skąd wiesz o tym wszystkim…

- Obserwuję cię, tak jak i oni – wyjaśnił Timothy, zagłębiając się w oparciu fotela. – Widzisz, przyrzekłem Draconowi, że będę nad tobą czuwać. Ale chyba nie jestem zbyt dobrym opiekunem, co?

Musiał mieć na myśli to porwanie, gdy Nicolas zlekceważył zagrożenie i dał się złapać. Chciał zażartować, że gdyby go tam zabili, to dopiero miałby powód do rozgoryczenia, ale powstrzymał się. Zamiast tego pomyślał o tym, jak wielokrotnie udało mu się uniknąć zdemaskowania.

- Pomagałeś mi? – spytał. – Sądziłem, że po prostu mam dużo szczęścia, że nie dałem im się więcej złapać, ale… - Timothy potakiwał bezgłośnie. – Zaraz. Ty wiesz, kim oni są, prawda?

Mężczyzna westchnął. Wyglądał w tym momencie o wiele starzej.

- Domyślam się, że chodzi tu o kogoś, kto miał nierozwiązane sprawy z twoim ojcem – przyznał. – Ale uwierz mi, takich ludzi może być naprawdę sporo. Draco to był skomplikowany człowiek.

- Więc nie wiesz? – Nicolas poczuł rozczarowanie dotkliwiej, niż mógłby się spodziewać. – Chciałbym rozprawić się z ich przywódcą. Nie wiem, co im zrobiłem.

Timothy wyglądał, jakby się nad czymś intensywnie zastanawiał. Nicolas zaczął podejrzewać, że nie powie mu wszystkiego, co wie.

- Tu chodzi o coś innego – powiedział w końcu Waynard. - Oni chcą wspomnień.

- Oni nie wiedzą, że to wspomnienia – sprostował szybko Nicolas. Oczy jego rozmówcy rozbłysły. Nie wiedział, czy może mu ufać, ale z nikim innym nie mógł porozmawiać na ten temat. – Pytali mnie, czego szukam, i dlaczego wchodzę im w drogę. Tutaj nie może chodzić o wspomnienia. Ale dlaczego tak bardzo się tym wszystkim interesujesz? Nie wierzę, że przez tyle lat po prostu trzymasz się słowa danego mojemu ojcu.

Timothy wpatrywał się w niego w milczeniu. Nicolas czuł, że powiedział za dużo. Może nawet nieświadomie dostarczał mu jakichś ważnych informacji… Nie, nie można wpadać w paranoję. Nie wszyscy musieli być nastawieni na to, by go wykończyć.

- Opowiedz mi o Draco – zażądał Nicolas. – Przekonaj mnie, że mogę ci zaufać. Skąd mam wiedzieć, że z nimi nie współpracujesz?

- Rozumiem, że jesteś nieufny. Rozumiem też twoje wątpliwości. Ale co powiesz na to, że przekażę ci  ostatnie wspomnienie?

Ostatnie wspomnienie? Dlaczego miałoby się znajdować u niego, dlaczego nie w jakimś bezpiecznym miejscu? Ale może… może właśnie to było najbezpieczniejsze. Nie odezwał się, gdy Timothy wyszedł z pokoju, po czym wrócił po kilku minutach z fiolką i myślodsiewnią, które postawił na stoliku przed Nicolasem. Ten spojrzał na jego przyjazną twarz, nie wiedząc, co o tym wszystkim myśleć. Timothy wykonał gest w stronę myślodsiewni, zachęcając go do obejrzenia wspomnienia, a Nicolas, nie zastanawiając się dłużej, odkorkował fiolkę i wlał jej zawartość do naczynia. Spojrzał po raz ostatni na mężczyznę, ale nie widział powodów, dla których miałby się ociągać. Pochylił się nad myślodsiewnią i przeniknął przez mgłę do wspomnienia.

Draco leżał na ziemi, obejmując rękoma brzuch. Z jego ust sączyła się krew. Nad nim stało dwóch mężczyzn. Ich szaty śmierciożerców powiewały na wietrze. Obaj się śmiali.

- Jesteś słaby, Malfoy – powiedział jeden z nich, a drugi splunął koło niego. – Ta twoja pindzia robi z ciebie mięczaka. Spróbuj mi się postawić jeszcze raz, a możesz już jej nie znaleźć.

Zarechotali, ale wzrok Nicolasa był utkwiony w Draco. Pod jego okiem wykwitał szybko nabrzmiewający siniak. Zakrztusił się i odkaszlnął krwią. Był cały ubabrany w ziemi.

- Nie tkniesz jej palcem – powiedział, próbując podnieść się z ziemi i krzywiąc się przy tym. – Czarny Pan ukaże cię za to, a wtedy…

- Nie bądź tego taki pewny – przerwał mu drugi.

- Jest chroniona jego słowem – wycedził Draco. W końcu udało mu się chwiejnie stanąć. – Nie tkniecie jej, albo spotka was jego gniew, nie wspominając już o moim.

- Tak, twoim – zadrwił pierwszy i roześmiał się głośno, uderzając Draco, który zatoczył się i upadł. – A tak na marginesie, nie myśl, że nie powiemy mu o twojej próbie ratowania tego bachora. Misja to misja.

Draco zacisnął zęby, a mężczyźni deportowali się, zaśmiewając się do łez. Opadł na ziemię, przylegając do niej policzkiem, i zamknął oczy. Nie miał siły wstać. Krew wciąż sączyła się z jego ust.

Po kilku długich minutach podniósł się i teleportował wprost do domu Timothy’ego. Nicolas przeżył dziwne deja vu, podążając za nim korytarzem, którym jeszcze nie tak dawno sam szedł.

- Draco? Co tym razem?

Młodszy o kilkanaście lat Waynard zerwał się na równe nogi i odłożył czytaną przez siebie gazetę. Podszedł do Draco i pomógł mu położyć się na kanapie, na której jeszcze przed chwilą sam siedział. Na jego twarzy malowała się troska. Draco zamknął oczy.

- Douglas i Shemmler. Próbują znaleźć na mnie haczyk. Nienawidzą mnie.

- Ci cholerni śmierciożercy, za grosz przyzwoitości, napadać na swojego…

Draco uniósł dłoń, uciszając towarzysza.

- Nie mów nic. Po prostu mi pomóż, proszę. Muszę wrócić do domu.

Nicolas przypatrywał się, jak Timothy zajmuje się ranami Draco, nacierając go maściami, mrucząc zaklęcia i podając eliksiry. Nie miał pojęcia, że tych dwóch było tak blisko. Czyżby Draco przyjaźnił się z Waynardem? Oboje byli w szeregach śmierciożerców… No i skądś Timothy wiedział o wspomnieniach, a Draco musiał mu osobiście przekazać to ostatnie.

- Co zrobiłeś? – spytał Timothy, gdy skończył pracę i usiadł w fotelu, tak samo jak siedział w teraźniejszości, wpatrując się w Nicolasa.

- Chciałem oszczędzić dziecko. Powiedziałem, że pokój jest pusty. Wychodziliśmy, a wtedy zaczęło płakać. Nic już nie mogłem zrobić.

Nicolas rozważał słowa Dracona. „Chciałem oszczędzić dziecko”. Jak żywo stanął mu przed oczami obraz mężczyzny, do którego po raz pierwszy w życiu wypowiedział niewybaczalne słowa, Avada Kedavra, jego pusty, szklany wzrok, i to wrażenie spadania w przepaść, zrobienia czegoś obrzydliwego i nieodwracalnego. Śmierciożercy byli zwykłymi mordercami. Nie mieli uczuć jak on czy Draco.

- Kiedy przystąpiłem do śmierciożerców, myślałem, że sprawa jest bardzo ważna – wyznał Timothy. – Chciałem, by świat był lepszym miejscem. Nie podobało mi się to, że musimy się ukrywać, podporządkowywać się mugolom. Chciałem, żeby czarodzieje byli wolni. Myślałem, że Voldemort też tego chce.

Draco parsknął śmiechem.

- Ja myślałem, że ojciec mnie zabije, jeśli nie będę kontynuował rodzinnej tradycji – powiedział. – Byłem dumny z tego, że mogę podążać jego śladami, dopóki nie dowiedziałem się, jak działają śmierciożercy, jeszcze zanim do nich wstąpiłem. Pamiętam jego spojrzenie, kiedy mówił o tym, że chce, żebym do nich dołączył. Uważał, że to czyni ludzi wyjątkowymi. Myślę, że zmienił zdanie, kiedy Voldemort go zabił.

Timothy skrzywił się lekko, ale na twarzy Draco nie pojawiły się żadne emocje. Nie krwawił już, a siniak powoli malał, ale jego ubranie pozostało utytłane ziemią.

-  Powiesz jej?

- Nie mogę, Tim. Nie chcę jej martwić. I tak umiera ze strachu o mnie, gdy tylko wychodzę z domu. Marzę, żeby to wszystko się skończyło. Jest coraz gorzej. A co, jeśli mnie zdemaskuje? To będzie koniec. Mnie już nie będzie, a oni zostaną sami. Od razu po mnie Voldemort pójdzie po Nicolasa, a przy okazji zabije Ginny. Nie wiem, czy zachowa dziecko przy życiu, czy po prostu z nim skończy. Ona nie może o tym wiedzieć.

Znów tajemnice? Przecież mieli zacząć od nowa, mieli być partnerami, a Draco znów coś przed nią ukrywał?

- Poradzi sobie, jest silna – powiedział Timothy. – Musisz ją ostrzec, żeby w razie co potrafiła się obronić.

Draco pokręcił głową.

- Nie rozumiesz. Bierzemy ślub. I tak ma dużo na głowie. I tak wyobraża sobie Merlin wie co, a mam jej jeszcze dokładać?

- Zrobisz, jak będziesz chciał. – Pauza. – Muszę ci coś powiedzieć.

Draco uniósł głowę, utkwiwszy spojrzenie w rozmówcy.

- Voldemort kazał mi cię śledzić – wyznał Timothy. – Nie wydam cię, ale jeśli wpadniesz, to ja razem z tobą.

Twarz Draco stężała.

- Nie możesz tego dla mnie robić – zaprotestował. – Nikt cię nie podejrzewa, nie możesz się narażać.

- Mogę – odpowiedział Waynard z taką stanowczością, że Draco zamilkł. – Nie mam nic do stracenia. Nawet jeśli umrę, nikt nie będzie po mnie płakał.

Nicolas zapałał sympatią do Timothy’ego. Skoro przyjaźnił się z Draconem, skoro składał mu takie obietnice, to musiał być godny zaufania.

- Skoro mnie śledziłeś, to musisz wiedzieć o wspomnieniach, prawda? – spytał Draco, na co Timothy przytaknął. – To wszystko dla Nicolasa. Jeśli mnie zabraknie, chciałbym, żeby znał całą historię. Żeby wiedział o przepowiedni, żeby wiedział, dlaczego umarłem. Żeby mógł być ze mnie dumny.

- Na pewno będzie – odparł Waynard. – Jesteś jego ojcem.

Draco opadł na poduszkę, zamykając oczy.

- Czuję, że mnie zdemaskuje. Rozmawiałem już o tym z Dumbledorem, obiecał mi, że w razie co… - głos uwiązł mu w gardle. Odchrząknął. – Wkroczy do akcji najszybciej, jak się da, zadba o bezpieczeństwo Ginny i Nicolasa.

- Draco – zaczął cicho Timothy. – A co z aurorami? Oni też depczą ci po piętach. Ten cały Emory Hunter… nie podoba mi się to. Co jeśli to oni dopadną cię jako pierwsi?

Draco wzruszył ramionami.

- Mam Dumbledore’a po swojej stronie. Niech sobie robią, co chcą, mam ich w nosie. Zresztą, najważniejsze, żeby moja rodzina była bezpieczna. Ja nie muszę. I mam do ciebie prośbę. Chciałbym, żebyś przekazał Nicolasowi ostatnie wspomnienie, kiedy znajdzie już wszystkie poprzednie. Chciałbym, żebyś wyjaśnił mu wszelkie wątpliwości. Czy mogę na ciebie liczyć?

Waynard skinął głową.

- Oczywiście.

- Dziękuję.

Nicolas obserwował, jak chwilę później Draco podnosi się z kanapy i idzie do łazienki, gdzie podążył za nim. Jeśli wspomnienie się nie urwało, to znaczy, że miało zdarzyć się jeszcze coś ważnego. Draco zamknął drzwi na klucz i stanął przed lustrem, przyglądając się sobie.

- Nicolasie Draconie Malfoyu – powiedział po dłuższej chwili ciszy, uśmiechając się lekko. – A więc to już koniec. Twoje ostatnie chwile ze mną. Nie wiem, ile masz lat, jak wyglądasz, czy może masz dziewczynę. Jak potoczyło się twoje życie, czy trafiłeś do Slytherinu, czy może do Gryffindoru, jak chciała twoja matka? Czy ułożyła sobie życie, gdy mnie zabrakło? Czy może ona też… odeszła… - Przez jego twarz przemknął smutek. – Mam nadzieję, że Voldemorta już dawno nie ma. Zawsze chciałem dla ciebie spokojnego, bezpiecznego życia. Nie chciałem być ojcem, ale pokochałem cię jak nikogo innego. Sam zrozumiesz, kiedy urodzi się twoje dziecko. To ogromna odpowiedzialność. Żałuję, że mogłem być z tobą tak krótko, że nie zobaczę, jak dorastasz, jak układasz sobie życie, zakładasz własną rodzinę. Kocham cię, synu. Nie wiem w tej chwili, co jeszcze mógłbym ci powiedzieć. Uchwyć się tej myśli i pamiętaj o tym, że twój ojciec cię kocha i nie chce opuszczać. Jestem z ciebie dumny, kimkolwiek teraz jesteś, cokolwiek robisz. Proszę cię, żyj dalej… - westchnął ciężko. – Nie trzymaj się przeszłości. Bądź szczęśliwy. I wybacz mi wszystkie błędy, które popełniłem.

Uśmiech Draco był ostatnią rzeczą, którą zobaczył, zanim wrócił do rzeczywistości. Miał go jeszcze przed oczami, kiedy wpatrywał się w myślodsiewnię. To już koniec, naprawdę koniec. Nigdy więcej nie zobaczy już Draco. W jego oczach stanęły łzy. Draco go kochał i wierzył w niego. Po jego ciele rozlało się przyjemne ciepło.

Uniósł głowę i utkwił wzrok w Timothym.

- Jak zginął? – spytał.

- Kilka miesięcy po tym, jak poprosił mnie o przechowanie wspomnienia. Voldemort dowiedział się o tym, że pracuje dla Dumbledore’a.

Nicolas coś sobie przypomniał.

- Ty go wydałeś? – spytał. – We wspomnieniu powiedziałeś, że Voldemort kazał ci go śledzić i że go nie wydasz. Ty to zrobiłeś?

Timothy pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Nie, nigdy bym go nie zdradził.

- Więc dlaczego jeszcze żyjesz?

Zapadła cisza, podczas której mierzyli się spojrzeniami. Nicolas nic z tego nie rozumiał.

- Posłuchaj, w noc, w którą zginął twój ojciec, rozpętało się piekło. Chwilę po tym, jak Voldemort posłał w jego stronę Avadę, zaczęli teleportować się aurorzy. Emory Hunter był najbardziej zaciekłym przeciwnikiem Voldemorta w tamtych czasach, tępił każdego, kto mógł mieć z nim jakiekolwiek powiązania. Miał obsesję. Śledził twojego ojca miesiącami, tak jak i większość ze śmierciożerców, szukając mocnych dowodów. Ktoś sypnął, Hunter ze swoją zgrają przybył na spotkanie i wszczął wojnę. Myślę, że tylko dlatego ty i twoja matka jeszcze żyjecie. Nikt nie miał czasu się wami zająć. Wybili jedną trzecią obecnych śmierciożerców, aż Voldemort dopadł Huntera.

- Ale Hunter żyje – zaprotestował Nicolas, marszcząc brwi. – Widziałem go w Ministerstwie, zaatakował mnie i… - urwał.

- Voldemort uwięził go w swojej twierdzy – kontynuował Timothy. – Był jednym z najbardziej strzeżonych więźniów. Uwolnił się na kilka dni przed upadkiem Voldemorta.

Mózg Nicolasa pracował na najwyższych obrotach, a wszystkie trybiki powoli wskakiwały na swoje miejsce. To mogło być to. Nie wiedział, jaki jest motyw, ale miał bardzo silne przeczucie.

- Czy Hunter może stać za tymi wszystkimi atakami? – spytał Nicolas. – Czy ma bzika na punkcie tych barier Draco, i próbuje dowiedzieć się, o co chodzi? Czy to możliwe?

Timothy nie nie potwierdził ani nie zaprzeczył.

- Zastanawiałem się nad tym. Ale nie mam pojęcia, jaka jest prawda.

- Powiedz mi jeszcze jedno – poprosił Nicolas. – Gdzie zginął Draco?

- Na pewno chcesz to wiedzieć?

Pokiwał energicznie głową. Musiał poznać odpowiedź, jakkolwiek by ona nie brzmiała. Musiał tam pójść.

- W Malfoy Manor – zabrzmiał wyrok.

Nicolas musiał pomyśleć. Wrócił do rezydencji, żeby pozbierać wszystkie swoje rozproszone myśli i poskładać je w jedną całość. Myślał przez wiele godzin, aż nabrał pewności. To był głos Huntera, ten, który docierał do niego, gdy miał zasłonięte oczy i nie mógł niczego zobaczyć. To on posyłał w jego stronę zaklęcia niewybaczalne, to on go uwięził i on stał za tym wszystkim. Nigdy nie pomyślał o tym, że słynny auror może mieć w sobie tyle okrucieństwa. To była idealna przykrywka.

Szedł po niego. Minął bramę rezydencji, dławiony wściekłością i chęcią zemsty, rozżalony nad ostatnimi słowami Draco, które ten skierował w jego stronę. Miał nie trzymać się przeszłości? Dobrze, ale dopiero wtedy, gdy Hunter zapłaci za swoje i odpowie na wszystkie pytania, które tak natrętnie go męczyły. Wciąż pamiętał ból po zaklęciu Cruciatus. Ten ból dodawał mu siły.

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

 

Coraz bliżej końca! Już nie mogę się doczekać, a Wy? :)