Ślad: rozdział czterdziesty szósty

Draco przeszedł przez bramę cmentarza, trzymając w dłoni kwiaty. Szedł między nagrobkami z uniesioną wysoko głową, nie rozglądając się i nie przystając ani razu, jak gdyby znał drogę na pamięć. Może istotnie tak było. Nicolas podążał powoli za nim, bacznie przyglądając się otoczeniu i odczytując nazwiska zmarłych. Nie bywał często na cmentarzach. Na całe szczęście wśród najbliższej rodziny nikt nie zmarł w ostatnich latach, a po co miałby przychodzić do kogoś, kogo w ogóle nie znał? Zdał sobie nagle ze wstydem sprawę z tego, że nigdy nie był na grobie Draco, i poczuł się dziwnie, patrząc na tył głowy idącego przed nim chłopaka. Nie miał pojęcia, gdzie go szukać.

Podejrzewał, że – w świetle ostatnich wydarzeń – Draco zmierza tam, gdzie pochowano Dominica czy Elissę, albo może ich oboje? Ale przecież nie pałał do nich zbyt wielką sympatią. Co prawda Nicolas odniósł wrażenie, że jego i Elissę łączyła jakiegoś rodzaju nić porozumienia, przy czym miał całkowitą pewność, że nie będzie opłakiwał Attawaya. Czy może po raz kolejny nie zrozumiał Draco na tyle, na ile powinien?

Był niemal pewny, że za niedługo zobaczy nazwisko Sileo. Tak pewny, że nie zrozumiał, dlaczego Draco zatrzymuje się przed kimś o nazwisku Malfoy.

Nicolas podszedł bliżej i stanął obok Draco, który znieruchomiał, wpatrując się w imię i nazwisko swojego ojca. Jedynie jego poruszająca się w rytm oddechu klatka piersiowa i ruch powiek świadczyły o tym, że nie został spetryfikowany.

- Cześć, tato – powiedział lekko po kilku minutach ciszy i pochylił się, by położyć kwiaty, po czym wyprostował się. Między jego brwiami powstała lekka zmarszczka. Znów milczał, a Nicolas mógł dokładnie przyjrzeć się jego zmęczonej, strapionej czymś twarzy. – Zostałeś dziadkiem – odezwał się ponownie. – Ma mieć na imię Christopher. – Tu uśmiechnął się krzywo. – Christopher Dracon Malfoy. Czy to nie zabawne? Mimo wszystko trzymam się tradycji, wiesz, Dracon Lucjusz… - tu urwał, wciąż mając otwarte usta, jak gdyby chciał coś dodać, ale się rozmyślił.

Christopher. Czy naprawdę tak chcieli go nazwać? Nicolas skrzywił się i spróbował wyobrazić sobie siebie noszącego to imię, ale wydawało mu się to dziwne. Nagle ogarnął go strach. A co, jeśli tutaj nie chodziło o niego? Co jeśli Ginny i Draco mieli jeszcze jedno dziecko, to, które miało być „potężniejsze od samego Voldemorta”? Czy istniał jakiś jego brat? Myśli Nicolasa szybko popędziły do obrazu siebie i chłopaka niezwykle do niego podobnego, siedzących razem i rozmawiających o czymś zabawnym. Głos Dracona wyrwał go z iluzji.

- Nie byłeś najlepszym ojcem na świecie – stwierdził. – A mimo to cię kochałem. Dopóki nie poszedłem do Hogwartu, nie wiedziałem, że można myśleć w inny sposób, inaczej funkcjonować. Nie miałem pojęcia, że nie trzeba traktować wszystkich z góry, że nie trzeba bać się własnego ojca i okazywać mu respektu godnego króla. Że można być dla siebie kimś więcej niż tylko ojcem i synem. Żałuję, że moje życie nie wyglądało inaczej. Ale wtedy nie byłbym tym, kim jestem teraz.

A kim byłby Nicolas, gdyby wychowywał go Draco? Czy miałby do niego jakieś pretensje? Czy znienawidziłby go? A może, mimo wszystko, byłby on dla niego autorytetem i ideałem? Zawsze brakowało mu ojca, ale czy Draco był tym kimś, o kim marzył?

- Zrobiłeś wszystko dla mojego bezpieczeństwa. I ja zrobię to samo dla mojego syna. Voldemort nie położy na nim swoich łap – warknął Draco, przybiegając groźny wyraz twarzy. Jego oczy błyszczały gniewem. – Nigdy go nie dostanie.

Po tych słowach Draco odwrócił się i ruszył z powrotem drogą, którą wcześniej przebył. Szedł bardzo szybko, pewnie i sprężyście. Nicolas musiał podbiec, by za nim nadążyć. Draco jeszcze bardziej przyspieszył, prawie biegł. Minął bramę cmentarza i przeszedł jeszcze kawałek, po czym rozejrzał się, upewniając, że jest sam, i teleportował się.

Nicolas poczuł szarpnięcie i zorientował się, że przenosi się razem z Draco w inne miejsce. Zobaczył gabinet Voldemorta i jego samego, siedzącego za biurkiem. Wstał na widok Dracona, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmieszek.

- No, no, Malfoy. Słyszałem, że nasz chłopiec się urodził.

Draco skinął głową z szacunkiem, nie odzywając się.

- Kiedy go do mnie przyprowadzisz? – dopytywał Voldemort. – Chcę poznać mojego sługę. Zaznajomić z jego przyszłością.

- Panie – wtrącił cicho Draco, opuszczając wzrok. – On ma zaledwie kilka dni. Do niczego ci się nie przyda w tym momencie. Zapewniam, że ja sam dobrze się nim zaopiekuję. A kiedy podrośnie, będzie bardziej użyteczny.

Voldemort namyślał się przez chwilę, po czym podszedł do Draco i stanął naprzeciwko niego.

- Może i masz rację. Nie przepadam za dziećmi. Ale chcę, żebyś mi go pokazał. Spójrz na mnie.

Draco uniósł głowę, a spojrzenia jego i Voldemorta spotkały się. Mierzyli się tak przez dłuższą chwilę, aż Voldemort uśmiechnął się.

- Zdrowy, silny dzieciak. Wierzę, że wychowasz go w myśl naszych wartości.

- Tak, Panie – zapewnił Draco.

Voldemort zaczął powoli spacerować.

- Jednakże… martwi mnie ta Weasley. Będzie chciała chronić dzieciaka, wszczepiać mu miłość do całego świata, do charłaków, szlam, zdrajców, mugoli i Dumbledore’a. Trzeba się jej pozbyć.

Nicolas przyglądał się akurat Draco, gdy ten zadrżał niemal niezauważalnie i zacisnął mocno szczęki.

- Panie. – Pauza. Jakby ważył z rozwagą słowa. – Nie możemy odebrać mu matki.

- Dlaczego? – rzucił beztrosko Voldemort. – Będzie mu bez niej lepiej.

„Myśl, Draco!” – dopingował go w swojej głowie Nicolas. Był ciekaw, jak skończy się ta rozmowa. Miał pewność, że Draco nie da zrobić Ginny krzywdy. Gdyby było inaczej, nie miałby teraz matki.

- Panie, sądzę, że Weasleyowie nie uwierzą, że jej zaginięcie to przypadek. Nigdy się nie odczepią.

- O to się nie martw, już niedługo pozbędziemy się ich wszystkich. Chyba że chodzi ci o nią, co? Zależy ci na niej?

Draco wzdrygnął się teatralnie i skrzywił. Voldemort wyglądał na przekonanego.

- Oczywiście, że nie. To zdrajczyni krwi. Ale ufa mi i myślę, że mogę przeciągnąć ją na naszą stronę. Dlaczego marnować taką możliwość? Weasley wśród śmierciożerców – to dopiero byłoby coś. A dzieciak mógłby się wiele nauczyć.

Czy Draco naprawdę chciał zrobić z Ginny śmierciożercę? Wyglądał bardzo serio, gdy to mówił. Zawsze była to jakaś opcja. Ale jeśli tylko blefował, czy wszystko nie wyda się prędzej czy później? Stąpał po kruchym lodzie.

- Skąd bierzesz takie pomysły? – spytał zimno Voldemort. – Weasley wśród śmierciożerców… co prawda mogłoby z tego wyniknąć coś dobrego, ale czy ona może nam cokolwiek zaoferować? Czy ma jakieś specjalne umiejętności?

- Jest dobra w zaklęciach – pośpieszył z wyjaśnieniami Draco. – I bardzo zdolna. Może się wiele nauczyć. I byłaby dobrym wzorem dla dziecka.

Voldemort odwrócił się tyłem do Draco, mrucząc coś do siebie. Nicolas, mimo niechęci, podszedł bliżej do niego, ale zanim udało mu się coś podsłuchać, mężczyzna odwrócił się, a Nicolas, niespodziewanie stając z nim twarzą w twarz, krzyknął i odskoczył do tyłu. Skarcił siebie za tak głupie zachowanie i nakazał sobie spokój. Voldemort wyglądał okropnie.

- Dobrze, Draco, mam do ciebie zaufanie i wiem, że potrafisz to wszystko osiągnąć. Tylko nie każ mi zbyt długo czekać.

W następnej scenie Nicolas zobaczył śpiącą Ginny. W jej objęciach spoczywało małe, różowe dziecko, pogrążone we śnie razem z nią. Draco przyglądał się im obojgu w zamyśleniu, siedząc na krześle. Widać było, że coś go trapi. Przekładał między dłońmi różdżkę. Ginny westchnęła i przekręciła się lekko. Draco nie odrywał od niej wzroku.

Pokój pogrążony był w półmroku. Słabą, pomarańczowawą poświatę dawała zapalona lampka. Pół twarzy Dracona było lekko oświetlone, natomiast druga strona pozostawała w cieniu. Wyglądał niemal upiornie, zwłaszcza w zestawieniu z cukierkowym obrazkiem śpiących słodko Ginny i dziecka. Dziecka, którym był Nicolas – albo Christopher, jak podpowiadał mu natrętny głosik.

Draco odłożył różdżkę na komodę i ukrył twarz w dłoniach. Nicolas uklęknął przed nim, próbując coś z niego odczytać. Emanował smutkiem i żalem. Raptownie podniósł głowę i znów chwycił za różdżkę. Wycelował nią w Ginny, po czym cofnął rękę, jakby się rozmyślił. Ze złością cisnął różdżkę na podłogę i wstał. Zaczął chodzić po pokoju w tę i z powrotem. Nicolas obserwował uważnie każdy jego ruch. Pięści Draco były zaciśnięte, chód sztywny, a mina zacięta. Co on kombinował?

Wyszedł z pomieszczenia. Nicolas wstał z klęczek i otrzepał kolana, bardziej nawykowo niż z potrzeby, i poszedł za nim do jego gabinetu. Musiał przeniknąć przez drzwi, bo Draco zamknął mu je przed nosem. Gdy wszedł do środka, blondyn już siedział przy biurku, maczając pióro w kałamarzu. Przesunął je nad pergamin, ale zamarł, nie pisząc ani słowa. Odłożył pióro i wstał, podchodząc do okna. Złapał rękoma za włosy i pochylił głowę, szarpiąc je.

- Co mam robić? – pytał. – Co mam robić?

Znów gabinet, tym razem przez okno wpadało światło dnia. Podłoga była usłana papierami, a wśród nich siedziała zapłakana Ginny. Nicolas schylił się, żeby zobaczyć, co jest napisane na kartkach. Znalazł niewiele mówiące mu raporty z pracy i kilka prywatnych listów. Kątem oka zauważył, że w otwartych drzwiach stanął Draco, i wyprostował się, obserwując go. Przez jego twarz początkowo przebiegła złość, żeby zmienić się w smutek.

- Cześć – powiedział, na co Ginny zerwała się z podłogi i utkwiła w nim wzrok.

- Cześć – odparła bardzo cicho. Chciała sprawiać wrażenie silnej i opanowanej, ale zdradzał ją drżący podbródek i czerwone oczy.

- Znalazłaś coś ciekawego? – spytał niewinnie Draco. W kącikach jego ust pojawił się lekki uśmieszek, maskujący emocje.

- Tak, wiele ciekawych rzeczy – odpowiedziała mu Ginny. Patrzyli się na siebie przez chwilę, którą Nicolas wykorzystał, żeby zerknąć na list pozostawiony przez Ginny na podłodze, tuż obok miejsca, gdzie siedziała. Był częściowo zagięty, a Nicolas nie mógł go rozprostować jako intruz we wspomnieniu, ale udało mu się dostrzec kawałek.

Teraz chciałbym Ci podziękować za naszą znajomość, która, cóż, była jaka była, ale myślę, że to moja wina. I tego, że się wtrącałem. Nie zrozum mnie źle, ja naprawdę myślałem, że kocham Ginny, ale ona i tak wolała Ciebie. Wiesz, często przez sen mówiła Twoje imię. Myślę, że nie ma o tym pojęcia.

Będę już kończył. To naprawdę dziwne, ale nie chciałem zostawić wszystkiego bez wyjaśnień. A teraz czytaj uważnie: Draco, zdejmij z niej to głupie zaklęcie. Ma pełne prawo decydować o sobie, a Ty nie możesz tego kontrolować! I, do cholery, nie próbuj przetrzymywać jej listu!

Żegnam,

Nick

- Na przykład?

- Na przykład, że kontrolowałeś mnie zaklęciem.

Nicolas wiedział, jak trudne to było dla Dracona. Widział jego wątpliwości, jego strach, że wszystko może się wydać, a wtedy jego życie runie niczym domek z kart. I wiedział już, że nie wierzy w miłość Ginny. Nie ufa jej na tyle, by dać jej wolną wolę.

- Ach, tak – powiedział Draco tak, jakby mówił o pogodzie. – Przepraszam, że dowiadujesz się dopiero teraz.

Może i było w tym ziarnko prawdy. Ale dlaczego Draco to robił, dlaczego wszystko niszczył? Czy nie mógł porzucić tej maski i powiedzieć jej o wszystkim? Dlaczego nie potrafił jej zaufać? Czy Ginny nie zasłużyła sobie na to?

- Co przez to rozumiesz? – spytała Ginny, jakby nie dowierzając. Nicolas nie dziwił się jej. Rozumiał po części Draco, ale nie potrafił pojąć, dlaczego w momencie, gdy wszystko się wydało, nie przyznał się do błędu. Jeśli zależało mu na niej i dziecku tak bardzo, jak to deklarował, to dlaczego nie potrafił o nich zawalczyć?

- Cóż… to chyba nielegalne.

Nicolas powiedział o wszystkim Anne. Zaryzykował, choć nie miał z nią dziecka, nie mieszkał z nią, a ona nie nosiła na palcu pierścionka zaręczynowego. Zaufał jej na tyle, żeby pokazać jej prywatne wspomnienie Dracona. Jak mógłby milczeć, planując włamanie do Departamentu Tajemnic? Jak mógłby spojrzeć jej w oczy, wiedząc, że zataił przed nią tak ważną część swojego życia – poznawanie ojca? I wreszcie, gdyby działał sam, czy nie gniłby teraz w Azkabanie?

- Oczywiście, że nielegalne – zezłościła się Ginny. – Po co to zrobiłeś? Nie rozumiem, dlaczego…?

- Zostałabyś ze mną z własnej woli?

Anne została. A Ginny kochała Draco. Był też pewny, że kochała swoje dzieci. Nie była osobą, która załamuje się i poddaje, a zostawała, by walczyć. Gdyby tylko Draco powiedział jej o wszystkim, o przepowiedni, o niebezpieczeństwie… Czy rzeczywiście to dobre posunięcie, by trzymać ją w niewiedzy? Musiała czuć się okropnie, odkrywając, że jest jedyną, która nie ma o niczym pojęcia.

- Tak – powiedziała.

- Nie zostałabyś – sprostował Draco. – A tak nie miałaś wyboru.

Oczywiście, że nie miała! Nigdy go nie dostała.

- Nie rozumiem. Po co to wszystko? Jeśli… jeśli nie byłeś pewien, czy…

- Jak inaczej mogłem cię zmusić, żebyś została? Żebyś się nie narażała na niebezpieczeństwo? Wiesz, że gdyby nie ja, pewnie już dawno byś nie żyła? Ty i Nicolas?

Nicolas uśmiechnął się. Więc jednak chodziło o niego, nie o żadnego Christophera. Musieli zmienić zdanie co do imienia, tylko tyle.

- Zapytam cię ostatni raz. – Ginny wyglądała na zirytowaną. – Powiedz mi, przed czym właściwie mnie chroniłeś? I jaki miałeś w tym interes? Angelique powiedziała mi, że dostałeś zadanie od Dumbledore’a. Że dostaliście je obaj – ty i Nick – ale nie rozumiem, czemu się tego podjąłeś.

To był ten moment, w którym powinien jej wszystko wyjaśnić. Ostatnia szansa, najodpowiedniejsza. Zapytała go wprost, nie było już potrzeby, żeby chował się za maską kłamstw.

- Jestem śmierciożercą – powiedział, patrząc na Ginny wyczekująco. Wyglądało na to, że spodziewała się różnych rzeczy, ale nie tego.

- A… ha. No… to wszystko… wyjaśnia… Chcesz mnie zabić?

Nicolas zmarszczył brwi. Dlaczego Draco miałby chcieć ją zabić? Owszem, był śmierciożercą, ale czy to sprowadzało się tylko i wyłącznie do zabijania wszystkich jak popadnie? Z drugiej strony ona nie wiedziała tego, co wiedział Nicolas.

- Nie – odparł Draco z lekką przyganą.

- Nie zabijesz mnie, bo…

- Bo nie chcę.

Ginny przygryzła wargę.

- Czemu trzymasz te listy?

- Chciałem ci dać wybór.

Nicolas parsknął śmiechem.

- Po raz pierwszy. To bardzo szlachetne z twojej strony. – Ginny też musiało to na swój sposób rozbawić. Zebrała się w sobie i podeszła do Draco, który nadal stał w drzwiach. – Podaj mi choć jeden powód, dla którego powinnam zostać.

Nicolas znalazłby ich kilka czy kilkanaście. To przecież, do stu hipogryfów, nie było takie trudne! Ale Draco milczał, patrząc spokojnie, jak wszystko się wali, cały jego misterny plan, wszystkie kłamstwa i intrygi.

- Podaj mi choć jeden powód – drążyła Ginny – dla którego powinnam zostać ze śmierciożercą, który nigdy mnie nie kochał. Dla którego byłam tylko zadaniem do wykonania.

- Nie byłaś – powiedział Nicolas, choć nie mogła go usłyszeć. Chciał pójść do niej – w teraźniejszości - i jej to wyjaśnić, ale później przypomniał sobie, że ona myśli, że jest nieodpowiedzialnym gówniarzem i nie chce go widzieć.

- Kochałam cię, wiesz? Nie musiałeś mnie kontrolować. Zostałabym z tobą, bo jestem zbyt wielką egoistką. Ale teraz już nie mam zamiaru słuchać ciebie i twoich kłamstw. Widzisz mnie po raz ostatni.

Po tych słowach wyszła, a Nicolas wpatrywał się w Dracona, kręcąc z niedowierzaniem głową, ciągle mając nadzieję, że odwróci się i pobiegnie za nią, by wszystko jej wyjaśnić. Ale kiedy trzasnęły drzwi wejściowe, ona oddalała się coraz bardziej, a on stał nadal w miejscu, niezdolny do poruszenia się, zrozumiał, że na tę chwilę to koniec. Draco zamknął oczy. Wspomnienie rozmyło się.

* * *

- Malfoy!

Convalie przystanęła, uśmiechając się lekko. Wiedziała, że ten moment musi nastąpić i choć była na niego przygotowana, jej ciało spięło się z nerwów. Ledwo wyszła z klasy, podążając w kierunku Wielkiej Sali. Dylan przez całą lekcję wpatrywał się w nią wymownie, a ona jeszcze bardziej wymownie unikała jego wzroku, choć kilkakrotnie ich spojrzenia się skrzyżowały.

Odwróciła się, czekając, aż Dylan do niej podejdzie. Zatrzymał się przed nią i spojrzał jej w oczy. Uniosła lekko głowę. Bała się.

- Możemy porozmawiać? – spytał, a ona skinęła głową.

Odeszli kawałek od tłumu uczniów zmierzających do Wielkiej Sali i skręcili w mniej uczęszczany korytarz. Szli ramię w ramię. Convalie bardzo się pilnowała, żeby uniknąć kontaktu cielesnego.

- Rozstałem się z Juliette – powiedział Dylan, na co Convalie przytaknęła.

- Słyszałam.

Spojrzał na nią z ukosa, jakby próbując ocenić, ile to dla niej znaczy.

- Powiedziałaś, że cały czas myślałaś o mnie – przypomniał, a ona skrzywiła się lekko. To nie był dobry początek rozmowy.

- Dylan, ja…

- Tak, czy nie? – Zatrzymał ją, chwytając za jej łokieć. Jego oczy wpatrywały się w nią wyczekująco. Odwróciła wzrok. – Powiedz mi tu i teraz, czy chcesz ze mną być. Czy to wszystko ma sens. Czy jest dla nas jakaś przyszłość?

Przygryzła wargę i znów spojrzała na niego.

- Chcę – szepnęła cichutko, bojąc się tego. Od tak dawna próbowała się pozbyć tego uczucia, że przyznanie się do niego zdawało się być błędem.

Poczuła dłonie Dylana na swojej twarzy chwilę przed tym, jak dotknął ustami jej ust. Zamknęła oczy. Delikatny dotyk był jak prąd przenikający przez jej ciało. Dylan cofnął się lekko, a ona miała ochotę naprzeć na niego. Znów ich usta się zetknęły, delikatnie, powoli. Zaczęli się całować. Włożyła w pocałunek całą swoją niepewność i oczekiwanie. To było jak oczyszczenie. Objęła go, przeciągając dłońmi po jego łopatkach. Odsunął się od niej, nim była nasycona. Powoli otworzyła oczy, napotykając jego pytające spojrzenie. Chwycili się za ręce.

Coś było nie w porządku. Pragnęła tego, byli sobie przeznaczeni, a jednak pocałunek nie sprawił, że wszystko wróciło na swoje miejsce, że od tego momentu całe jej życie zmieniło bieg i zaczęło mienić się kolorami tęczy. Było przyjemnie.

Uśmiechnęła się lekko, a Dylan odwzajemnił uśmiech.

- Idziesz do Wielkiej Sali? – spytał.

- Miałam zamiar najpierw iść po coś do mojej sypialni – skłamała gładko.

Odprowadził ją do wejścia do lochów. Dziwnie się czuła, trzymając go za rękę. Zupełnie jakby robiła coś zakazanego. Pocałował ją na pożegnanie, zanim skierował się do Wielkiej Sali, a ona dotknęła ust, gdy się odwrócił, i zamrugała. Okręciła się na pięcie i ruszyła do salonu Ślizgonów. Już nie była głodna.

* * *

Prześlizgiwanie się koło ludzi Pana po raz kolejny nie było przyjemnym doświadczeniem. Nicolas nie mógł wydać z siebie żadnego odgłosu, nie mógł nadepnąć na żadną gałązkę, potknąć się czy zaszurać. Chroniły go zaklęcia wygłuszające, maskujące i jakie tylko udało mu się opanować, a jednak mógł wywołać zmianę w otoczeniu, która zostanie zauważona. Mijając rządek ludzi z wyciągniętymi różdżkami, stojących przed barierą jak strażnicy, wstrzymał oddech.

Bariera, gdy przez nią przechodził, zafalowała. Zakapturzona postać, stojąca najbliżej, wycelowała zaklęcie w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą znajdował się Nicolas. Czar rozprysnął się o barierę, kilka centymetrów od jego głowy. Odetchnął głośno i ruszył na miękkich nogach w kierunku wspomnienia.

Najgorszy był powrót. Wiedzieli już, że jest w środku, i zostali postawieni w stan alarmowy. Krążyli dookoła, przeczesując oczami przestrzeń. Nie wiedział, ilu ich było – kilkunastu, kilkudziesięciu? Miał ciążącą świadomość tego, że on jest sam przeciwko nim wszystkim. Ale mógł ich oszołomić. Musiał tylko się skupić i dobrze wybrać.

Zaczął rzucać zaklęcia po kolei, zaczynając od osoby, która znajdowała się najdalej od reszty, powoli przechodząc do kolejnych. Gdy utorował sobie przejście, wyszedł zza bariery i ominął zdezorientowanych ludzi, po czym pognał przed siebie, nie tracąc ani chwili na zastanawianie się nad tym, co zostawia z tyłu. To zaczynało się robić zbyt proste.

Wrócił do domu i rzucił się na kolejne wspomnienie.

Ku Draco pomknęło zaklęcie, a on starał się nawet nie mrugnąć. Znieruchomiał. Dumbledore stał naprzeciwko niego, celując w niego różdżką i przetrząsając zakamarki jego umysłu. Nicolas czuł się, jakby wylądował w jakiejś innej czasoprzestrzeni, gdzie wszystko odbywa się w zwolnionym tempie. Draco stał wyprostowany, patrząc hardo na dyrektora, który nie odrywał wzroku od jego oczu. W końcu cofnął się.

- Brawo, Draco – powiedział z uznaniem. – Robisz ogromne postępy w oklumencji.

- Chyba nie mam wyboru – zauważył Draco, krzywiąc się. Osunął się na krzesło przed biurkiem Dumbledore’a. – Jeśli Voldemort zacznie mieć jakiekolwiek wątpliwości, nie da mi spokoju. Dowie się, że go blokuję, a wtedy…

Zawiesił głos, a Dumbledore taktownie nie dokończył jego wypowiedzi. Za to Nicolas usłyszał ją bardzo wyraźnie w swojej głowie. „Zabije go. Zabije Ginny i dziecko”. Sytuacja wyglądała beznadziejnie. Ginny odeszła, i Draco nie miał jej przy sobie, by móc ją chronić.

- W Norze są bezpieczni – powiedział Dumbledore. – Chroni ich mnóstwo ludzi. Nie stanie im się krzywda.

- Ale nie są przy mnie – warknął Draco. – Nie tak łatwo to zatuszować. Poza tym nie ma pan pojęcia, jak łatwo byłoby przeprowadzić atak na Norę.

Zapadła cisza. Draco oddychał ciężko, pogrążony we własnych myślach.

- Jeszcze raz – powiedział po chwili i utkwił wzrok w Dumbledorze, który pokręcił lekko głową.

- Jesteś zmęczony – odpowiedział. – Dość na dzisiaj. Zrobiłeś nieprawdopodobne postępy i masz z czego być dumnym.

Draco prychnął.

- Na pewno będę miał powód do dumy, idąc na podwójny pogrzeb.

Wzrok Dumbledore’a był smutny. Ku zdumieniu Nicolasa, dyrektor nie skomentował zgryźliwej wypowiedzi Dracona, nie zganił go ani nie zaprzeczył. Westchnął.

W tym momencie drzwi otworzyły się raptownie. Harry Potter wpadł do gabinetu bez pukania.

- Nie ma jej! – wykrzyknął. – Uciekła w środku…

Dostrzegł Draco siedzącego przed biurkiem i urwał zdanie, przybierając zdziwioną minę. Draco natomiast zerwał się z krzesła i w mgnieniu oka znalazł się przy Potterze, chwytając go za ramiona i potrząsając nim.

- Co ty mówisz? Jak to jej nie ma?

- Draconie – zganił go Dumbledore, powoli wstając. Z jego postaci emanował spokój. Harry wyglądał na przestraszonego, jakby skulił się w sobie, podczas gdy Draco nadal zaciskał dłonie na jego ramionach.

- O-o-ona… zniknęła – wymamrotał. Zaczął gorączkowo szukać czegoś po kieszeniach, aż wyciągnął w stronę Dracona wymiętą karteczkę, zmuszając go do zostawienia go w spokoju.

- Odchodzę, nie szukajcie mnie – przeczytał na głos Draco i spojrzał wściekle na Harry’ego, jakby to była jego wina. – Co jej zrobiliście?

Dumbledore podszedł do chłopców i stanął niemalże pomiędzy nimi, próbując nie dopuścić do bójki – bo Draco wyglądał tak, jakby miał zamiar rzucić się na Harry’ego, który, nieco spłoszony, zezował to na Draco, to na Dumbledore’a.

- Dowiedziała się o tym, że wszyscy o wszystkim wiedzieliśmy…

Draco ryknął.

- Co za cymbał jej o tym powiedział?! TY?!

- Draco. – Dumbledore mierzył go uważnym spojrzeniem zza swoich okularów-połówek i kręcił lekko głową, jakby dając znać, że nie warto się unosić. – Powoli, po kolei – zwrócił się do Harry’ego. – Kiedy odkryliście, że jej nie ma?

- Dzisiaj rano pani Weasley znalazła kartkę, zawiadomiła wszystkich i zaczęliśmy jej szukać…

- Kto to jest „wszyscy”? – spytał szybko Draco. Nicolas mógł się domyślać, że zaniepokoiło go to określenie. Nikt z grona śmierciożerców nie mógł się o tym dowiedzieć.

- Weasleyowie, ja, Hermiona, Angelique z Carlem…

- I tak ma pozostać, słyszysz mnie? – Draco zagroził mu wyciągniętym palcem. – Znajdę ją, rozumiesz? To nie powinno się wydarzyć.

- Draco, zalecam spokój, niczego nie osiągniesz złością – tłumaczył Dumbledore. – Trzeba się na spokojnie zastanowić, dokąd mogła pójść, przeanalizować…

- To niech pan sobie analizuje – odpyskował Draco, i nim ktoś zdążył go powstrzymać, wybiegł z gabinetu.

- Pan nazywa się…?

- Malfoy.

Mężczyzna zapadnięty w fotelu posłał zdumione spojrzenie znad swoich okularów.

- Malfoy kto?

- Draco Malfoy.

Wzrok Nicolasa padł na rozłożonego na kanapie ojca, który wpatrywał się w sufit. Mężczyzna poprawił okulary spadające mu z nosa. Znajdowali się w niedużym, urządzonym przytulnie pokoju. Na niemal pustym biurku stała tabliczka z wygrawerowanym nazwiskiem: Dr. H. J. Brown.

- W takim razie co pana do mnie sprowadza, Draco? – spytał łagodnym, uspokajającym głosem mężczyzna. Draco przewrócił oczami.

- Mam problem – powiedział – z którym nie mogę sobie poradzić.

Brown zachęcił go do dalszego mówienia.

- Kobieta, którą kocham, odeszła ode mnie – wyznał Draco beznamiętnie. – Zabrała naszego syna. Nie mogę ich odnaleźć.

- To z pewnością duży problem – zgodził się terapeuta. – Czy zgłosił pan porwanie dziecka na policję?

- Porwanie? – prychnął Draco. – Proszę pana, tu nie ma mowy o porwaniu. Właściwie sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana. Istnieje grupa, która chce ich zabić. Oboje. A mnie nie ma przy nich, żeby ich chronić.

Mężczyzna nie wyglądał na przejętego. Z pewnością miał do czynienia z wieloma zaburzeniami psychicznymi i monolog Draco nie zbił go z tropu.

- Skąd pewność, że tak właśnie jest? – zadał pytanie.

Draco wyrzucił ręce w powietrze.

- Nie mam schizofrenii, jeśli to przychodzi panu na myśl – wyjaśnił. – Po prostu jestem czarodziejem.

Terapeuta zapisał coś w notatniku, marszcząc czoło.

- Co każe panu myśleć, że tak jest?

Draco westchnął i wyjął z kieszeni spodni różdżkę, po czym od niechcenia rzucił zaklęcie w stronę biurka, które zajęło się ogniem. Pan Brown zerwał się z krzykiem z fotela, upuszczając notes.

- Co to jest?! – wykrzyknął. – Trzeba wezwać straż pożarną, pogotowie, policję...!

- Ach, nie, nie trzeba – zapewnił go Draco, jednym ruchem nadgarstka gasząc pożar, który zostawił biurko w stanie nienaruszonym. – Przecież mówiłem, że jestem czarodziejem.

Brown gapił się na niego z otwartymi ustami. Na jego twarzy malowało się głębokie niedowierzanie.

- Niech pan usiądzie – zachęcił go Draco. – Muszę z kimś pogadać. I proszę nie krzyczeć – dodał. – Nic panu ze mną nie grozi.

Terapeuta posłusznie zajął swoje miejsce.

- No dobrze, co z tym ugrupowaniem, które zagraża pańskiej rodzinie? – spytał, otrząsając się z pierwszego szoku.

- To tylko śmierciożercy – odparł Draco. – Oni zawsze chcą czyjejś śmierci. Nie przejmowałbym się zbytnio nimi, gdyby ona nie uciekła. Jest nieodpowiedzialną, głupiutką egoistką i nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia. Jestem na nią wściekły. – Paradoksalnie, mówił cichym, spokojnym głosem. – Pan by nie był? Chronię ją od tak długiego czasu, a ona tak po prostu sobie ucieka… Nie mogę jej, cholera, znaleźć. Robię co w mojej mocy, a ona wymyka mi się z rąk. Czy to nie frustrujące?

- Tak, bardzo frustrujące – zgodził się Brown potulnie. – Nadal jednak nie rozumiem, dlaczego nie udał się pan z tym na policję.

Draco po raz kolejny westchnął.

- Bo jeśli nawet my, czarodzieje, nie możemy nic na to poradzić, to wasza śmieszna policja tym bardziej nie da rady. Normalnie zgłosilibyśmy to aurorom, ale sprawa musi pozostać ściśle tajna.

- Z jakiego powodu?

- Ponieważ ludzie, którzy chcą ją zabić, nie wiedzą jeszcze, że uciekła i jest bezbronna – wyjaśnił Draco. – I lepiej, żeby tak pozostało. Wie pan? Całe życie czułem, że czegoś mi brakuje. A teraz brakuje jeszcze bardziej.

Terapeuta pokiwał w zamyśleniu głową. Wyglądało na to, że udało mu się pokonać szok wywołany pokazem Draco.

- I jak pan myśli, co należałoby zrobić w tej sytuacji? – zapytał, wracając do notowania w swoim notatniku. Może stwierdził, że pożar mu się tylko przywidział?

- Myślę, że ją znaleźć? – zirytował się Draco. – Ale dlaczego miałaby chcieć być ze mną? Jestem okropnym człowiekiem.

- Dlaczego pan tak uważa? – dopytywał Brown, nie odrywając wzroku od notatnika.

- Bo ja też jestem śmierciożercą. Robiłem mnóstwo rzeczy, z których nie jestem dumny, i do których nadal jestem zmuszany. Groźby, tortury, egzekucje, wyłudzanie, zastraszanie, łamanie prawa. Takie tam.

Brown wyglądał już na naprawdę przerażonego. Nicolas pomyślał, że zdał sobie sprawę z tego, że ma w gabinecie kryminalistę i boi się o swoje zdrowie i życie.

- Więc dlaczego robił pan te wszystkie rzeczy?

- Bo musiałem? – odpowiedział pytaniem Draco. – Wiem, jak to brzmi. Każdy jest kowalem swojego losu i te sprawy, ale w moim przypadku nie do końca miałem na to wpływ. Niemniej jednak czuję się okropnie. Dzisiaj musiałem udawać przed wszystkimi, że jestem zasłużonym, lojalnym sługą Czarnego Pana i z uśmiechem na ustach torturować dwójkę aurorów z Zakonu. Umierali w przekonaniu, że jestem śmierciożercą.

- Chwileczkę – sprzeciwił się mężczyzna, upuszczając notes na kolana. – Nie bardzo rozumiem, o czym pan do mnie mówi. Śmierciożercy to ugrupowanie bandytów, tak? A kim są, u licha, ci aurorzy? Co to za Czarny Pan i o jakim Zakonie mowa?

Na chwilę zapadła cisza.

- Niech pan sobie nie zaprząta tym głowy, to nic ważnego – zapewnił Draco. – Po prostu muszę się komuś wygadać. Nie musi pan wszystkiego rozumieć.

- Na tym polega moja praca.

Draco uniósł głowę i spojrzał na niego.

- Nie – stwierdził. – Na tę chwilę pana praca polega na wysłuchaniu mnie. Czy mam powtórzyć numer z biurkiem?

- No wie pan co, to jest śmieszne! – wybuchł Brown. – Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest pan w pełni władz umysłowych, ale jakim prawem przychodzi pan tutaj i mi grozi?!

Draco tymczasem machnął różdżką w jego stronę i mężczyzna zamilkł, choć wciąż poruszał ustami, próbując coś powiedzieć.

- Znacznie lepiej. Widzi pan, gdybym tylko mógł, zniknąłbym na drugiej półkuli, byle tylko nie mieć do czynienia z tym całym bajzlem, ale to jest moja robota. I nie mogę siedzieć gdzieś bezczynnie, czekając, aż ktoś inny zajmie się problemem. O niczym innym nie marzę, jak o spokojnym życiu. Znajdę Ginny, jestem tego pewien, ale jak będzie wyglądać przyszłość? Czy mi przebaczy? Czy zechce być ze mną? Czy chciałaby ze mną uciec? Myślę o tym tak często, że staje się to moją obsesją. Ale wiem, że Czarny Pan i tak nas znajdzie, choćbyśmy nie wiem jak dobrze się ukryli. Czy warto ryzykować? Muszę grać dalej moją rolę, ale… och, chce pan coś powiedzieć?

Brown poczerwieniał na twarzy z wysiłku, próbując wydusić z siebie głos. Draco cofnął zaklęcie.

- To jest jakiś absurd! – wybuchł terapeuta. – Nie wiem, jak pan robi te wszystkie sztuczki, ale obawiam się, że będę zmuszony wyprosić pana z gabinetu, jeśli pan nie przestanie!

Draco podniósł się z kanapy, a terapeuta wbił się z przestrachem w fotel.

- Taa, już idę – mruknął Draco. - Tylko wie pan co? Nie chcę, żeby zamknęli pana w wariatkowie. Będzie lepiej, jak usunę panu pamięć. Obliviate!

W kolejnej scenie Draco i Ginny siedzieli na ławce w parku. Ona miała głowę opartą na jego ramieniu i przymknięte oczy, a on trzymał za rączkę stojącego przed nimi wózka i bujał nim delikatnie. W środku spało ubrane w niebieski kombinezon dziecko – Nicolas.

- Nie rozumiem, dlaczego nie mogłeś mi po prostu o wszystkim powiedzieć – mówiła Ginny, nie otwierając oczu. – O ile wszystko byłoby prostsze, ile bólu i trudów byśmy sobie oszczędzili…

- Powinienem – przyznał Draco. – Teraz to wiem. Wtedy myślałem, że postępuję słusznie. A jedyne, co byłoby słuszne, to nie pozwolić wam odejść.

Ginny uśmiechnęła się lekko.

- Na szczęście nic się nam nie stało – odpowiedziała. – Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jesteśmy w niebezpieczeństwie. Nie powiedziałeś mi, że jesteś śmierciożercą, a równocześnie członkiem Zakonu i człowiekiem Dumbledore’a, nie powiedziałeś mi, że wśród śmierciożerców są ludzie, którzy nie są ci życzliwi. Nie miałam pojęcia, że ty sam możesz być zagrożony. Skąd miałam wiedzieć?

Draco pogładził ją wolną dłonią po włosach i ucałował w czubek głowy.

- Nie mogłaś tego wiedzieć. Przepraszam. Już nigdy więcej cię nie okłamię. Zaczynamy nowe życie, przeprowadzamy się, stworzymy prawdziwy dom i prawdziwą rodzinę. Weźmiemy ślub.

- I nic nas już nie rozłączy – dodała Ginny, wtulając się w niego. – Już nigdy.

* * *

Nicolas nie mógł usiedzieć w domu. Wyszedł na spacer do ogrodu. Tak bardzo przeszkadzało mu to, że wszystkie rośliny wydawały się być zamrożone, martwe. Zupełnie jakby cały świat hibernował w oczekiwaniu na wiosnę. Z nieba padał lekki deszczyk, ale Nicolas nie przejmował się kapturem czy parasolem. Nie miał też przy sobie różdżki, bo w roztargnieniu zostawił ją koło myślodsiewni.

To była piękna historia. Dwoje ludzi, którzy nigdy nie sądzili, że będą razem, zakochują się w sobie po to, by w zwątpić, a następnie umocnić swoją miłość. Zdawałoby się, że taka opowieść nie może się źle kończyć. Wciąż miał przed oczami obraz rodziców –  młodych, szczęśliwych i zakochanych. Jak to się stało, że spotkał ich taki koniec – on umarł, a ona resztę swojego życia spędziła jako wdowa?

Draco zrozumiał, jak bardzo kocha Ginny. Zrobiłby dla niej wszystko.

Nicolas zrozumiał, jak bardzo kocha Anne, która uciekła od niego, zupełnie jak Ginny od Dracona. Co prawda nie rozstali się w gniewie, ani nie zostało powiedziane, że to on był powodem, dla którego Anne zapadła się pod ziemię, ale czuł się zupełnie tak, jakby historia zataczała koło. Nie mógł przestać o niej myśleć. Jak nic innego pragnął ją odnaleźć, ale nie wiedział, gdzie ma szukać.

Jego myśli były rozbiegane. Jak umarł Draco? Czy Nicolas dowie się tego w kolejnym wspomnieniu? Nie, przecież to wspomnienia Dracona, jeśli umarł, to nie mógł dodać już kolejnych, więc, prawdopodobnie, zostaną one w pewnym momencie po prostu urwane. Dlaczego Draco chciał, żeby je wszystkie zobaczył? Czy rzeczywiście były przeznaczone dla niego? A może to wiadomość dla Ginny, zapewnienie o jego miłości i wyjaśnienie wszelkich niejasności? Nicolas miał ochotę iść z tym wszystkim do niej i podzielić się wspomnieniami ojca. Czuł, że ona jest do nich bardziej upoważniona, niż on.

Jednocześnie nie mógł pozbyć się poczucia winy. Okazało się, że źle oceniał Dracona. Ale skoro udało mu się oszukać własnego syna, to z pewnością świadczyło to o tym, że potrafił oszukać również Voldemorta. Tak bardzo żałował tego, że nie dane mu będzie zadać Draco wszystkie dręczące go pytania, rozwiać wątpliwości.

Przepełniała go miłość do Ginny, nastolatki, która obdarzyła swoje niechciane dziecko miłością i zajęła się nim, mimo wszelkich przeciwności losu, mimo ogromnej straty, którą doznała po śmierci Dracona.

Czy Draco wiedział o Convalie? Czy umarł, myśląc o Ginny i Nicolasie? Czy nienarodzona córka również miała miejsce w jego sercu? Wiedział, że Draco nigdy jej nie zobaczył, ponieważ znał datę jego śmierci. Ale powinien przynajmniej o niej wiedzieć. To takie dziwne – umrzeć i zostawić po sobie nienarodzone życie…

Jak to jest być ojcem? Nicolas nigdy się nad tym nie zastanawiał. Jak to jest trzymać w objęciach swoje dziecko, coś, co powstało z dwojga ludzi, odbicie i pomieszanie ich wyglądu, cech, jak to jest mieć kogoś ze swojej krwi?

I jak to jest kochać kobietę, która je urodziła? Czy kochałby Anne tak, jak Draco kochał Ginny? Czy mogliby mieć jakąś wspólną przyszłość?

Anne, gdzie jesteś?, krzyczał w swojej głowie. Nie mógł znieść tej bezradności.

- Tęskniłeś za mną? – usłyszał za sobą znajomy głos i obrócił się, nie kryjąc zdziwienia.

Nadine Baker osłaniała się przed deszczem kolorową parasolką. Nicolas tak dawno jej nie widział. Zatrzymując wzrok na jej wykrzywionej w grymasie twarzy, poczuł wzbierającą w nim wściekłość - na nią, ale przede wszystkim na siebie. Gdyby nie postanowił jej uwieść, nigdy nie spotkałyby go wszelkie przykrości z nią związane.

- Niespecjalnie – odparł, lustrując ją od niechcenia wzrokiem. Miała na sobie obcisły, ciemnofioletowy płaszczyk i dżinsy, na nogach kozaczki na wysokim obcasie. Jej włosy były dłuższe niż niegdyś, trochę matowe, ale jednak wciąż bardzo ciemne. Oczy obwiodła ciemną kreską, która nadawała im niepokojący wygląd.

Nadine uśmiechnęła się.

- Słyszałam, że dziewuszka ci uciekła – powiedziała kpiąco.

- Nadine, co ty tu robisz? – Tu, na mojej prywatnej posesji, dodał w myślach.

Bawiła się przez chwilę kosmykiem swoich włosów, unikając odpowiedzi.

- Mam pewne informacje, które z pewnością ci się przydadzą – odparła wymijająco. Nie chciał dać się wkręcić w jej gierki, ale co ona mogła wiedzieć?

- Mów – zażądał, na co zaśmiała się.

- Nie zaprosisz mnie na lampkę wina? – spytała bezczelnie. – Zapomniałam już prawie, jak wygląda twoja jadalnia.

Nicolas zastanawiał się przez chwilę. Z jego znajomości z Nadine nie wynikło jak do tej pory nic dobrego, ale jeśli miała jakieś ważne informacje… Jeżeli rzeczywiście mogły one mieć dla niego jakieś znaczenie…

- Dobra. Ale lepiej, żebyś nie blefowała.

Zamrugała, udając zdziwienie, ale on już odwrócił się i podążył w stronę domu, licząc na to, że pójdzie za nim. Nie obejrzał się za siebie, ale czuł jej obecność. Otworzył szeroko drzwi wejściowe, lecz nie zatrzymał się, żeby przytrzymać je dla swojego gościa. Nadine nie wyglądała jednak na urażoną, gdy strzepywała parasolkę w jego holu, racząc kroplami wody ściany i podłogę.

- Idziesz? – spytał od niechcenia, gdy ociągała się z wejściem dalej, podczas gdy on kroczył już w stronę jadalni. Zajął krzesło przy stole i przywołał Lolka, swojego skrzata, polecając mu wybrać wino i je podać.

- No, nic się tu nie zmieniło – stwierdziła Nadine, zapadając się w krześle naprzeciwko niego. Jej policzki były niemal przeraźliwie blade.

Po pełnej napięcia chwili milczenia, w pomieszczeniu pojawił się Lolek. Postawił przed każdym z nich kieliszek i napełnił je do połowy winem, odstawił butelkę na stół, po czym, kłaniając się nisko, zniknął.

Nadine szybko upiła łyk.

- Wyborne – skomentowała. Nicolas nie spróbował wina, a tylko uważnie wpatrywał się w Nadine, zastanawiając się, co też ona kombinuje.

- Więc jakie masz dla mnie informacje? – spytał, na co wywróciła oczami.

- Strasznie jesteś spięty, wiesz? Wyluzuj. Musisz od razu przechodzić do konkretów? Nie możesz napić się ze mną wina?

Skrzyżował ręce na piersiach. Nie wiedział, czy może jej choć odrobinę zaufać. Wciąż potrafił poczuć się tak jak wtedy, gdy otruła go eliksirem miłosnym. Gdy upadał na ziemię, przerażony, że za chwilę umrze, a serce waliło mu w piersi tak mocno, że słyszał jego bicie.

- Okej – powiedziała zrezygnowana Nadine. – Wiem, gdzie jest twoja Anne.

Na te słowa Nicolas miał ochotę poderwać się z krzesła i ją uścisnąć. Z trudem udało mu się zachować kamienną twarz. Poczuł, jak jego serce przyspiesza, a ciało wypełnia podekscytowanie i nadzieja.

- Gdzie? – zapytał ostro.

Nadine pogładziła nóżkę kieliszka, a później uniosła go do ust i upiła trochę wina. Wiedział, że robi to specjalnie.

- Powiedziałabym ci, ale nie sądzę, żeby to miało już większe znaczenie.

Zmarszczył czoło, próbując zrozumieć, o co jej chodzi.

- Dlaczego nie miałoby to mieć dla mnie znaczenia?

Uśmiechnęła się i nachyliła nad stołem, jakby wyjawiała mu poufne informacje.

- Ponieważ… mój drogi… Anne najwyraźniej nie życzy sobie twojego towarzystwa. Cały czas grała na dwa fronty. – Zaśmiała się. Nicolas słyszał jej słowa, ale nie potrafił w nie uwierzyć. Anne miałaby mieć kogoś poza nim? Ona? Ta czuła, delikatna istotka, która… Która potrafiła być silna i odważna i stanowcza i… Merlinie. Czuł, jak blednie. Czy to mogła być prawda?

- Kim on jest? – warknął, wyprowadzony z równowagi. – Dlaczego mam ci wierzyć?

- Nicky, Nicky, trochę wiary w ludzi, dobrze? – powiedziała słodko. – Ma na imię James. Przez ostatnie trzy lata był więźniem w Azkabanie. Wyszedł na wolność jakiś czas temu, a twoja Anne przygarnęła go pod swoje skrzydła. – Zatrzepotała rzęsami. – Biedaczek. Taki wygłodzony, wychudzony, zaniedbany. Kto lepiej się nim zaopiekuje niż słodka Anne?

Nicolasowi robiło się coraz goręcej. Czuł się, jakby spadał. To nie mogła być prawda. I nie mógł pokazać Nadine, że go to obchodzi.

- Anne i ja zerwaliśmy ze sobą już jakiś czas temu – rzucił. – Nikt nie zabrania jej spotykać się z kimś innym.

Nadine roześmiała się głośno. Zauważył, że wypiła całe swoje wino. Sięgnęła po butelkę, nalewając sobie do pełna.

- Nicky, czy ty naprawdę jesteś taki głupi? Była z nim już zanim zesłano go do Azkabanu. James wypadł z gry, więc byłeś dla niej tylko pocieszeniem, rozumiesz? Ona cię już nie potrzebuje.

Nicolas wstał od stołu. Miał ochotę ją udusić, ale pohamował się i wyszedł do łazienki, by ochłonąć. Wiedział, że Nadine to perfidna żmija. Ale to, co powiedziała, nie dawało mu spokoju. W jakiejś części wierzył jej bezkrytycznie. Anne była raczej skrytą osobą, co do tej pory uważał za jej zaletę. Ale jeśli za skrytością przemycić przemilczenia i sekrety… Nie byłaby pierwszą dziewczyną, która go oszukała.

Oparł dłonie o boki umywalki i pochylił głowę. Nie mógł dać się zwariować. To Nadine, powtarzał sobie, mistrzyni intryg towarzyskich. Ale łapał się na tym, że przypominał sobie wszystkie sytuacje, w których Anne go zawiodła, lub nie chciała mu o czymś powiedzieć. To niemożliwe, żeby go wykorzystała. Była taka dobra, tak współczująca, narażała się dla niego tam, w Ministerstwie, i wcześniej, przyszła, kiedy nie potrafił poradzić sobie po uwięzieniu, i wsparła go, podniosła na duchu. Czy to możliwe, żeby w tym samym czasie myślała o kimś innym? Czy kiedy się z nim całowała, porównywała go do… skrzywił się… Jamesa? To nie było aż tak bardzo nieprawdopodobne. Jej chłoptasia nie było, musiała się obejść bez niego, dlaczego nie miałaby zakręcić sobie wokół palca Nicolasa? Zachłysnął się na tę myśl. Wszystko do siebie pasowało, ale tak bardzo nie chciał w to uwierzyć! Jego mózg przetwarzał zasłyszaną informację w przerażającym tempie, wplatając Jamesa w każde wspomnienie związane z Anne.

Odeszła. Akurat wtedy, gdy James wyszedł z Azkabanu. Już nie potrzebowała do niczego Nicolasa. Nie potrzebowała nawet swojej rodziny, którą – ponoć – tak bardzo kochała, i tak bardzo się dla niej poświęcała.

Gdy nieco ochłonął, wrócił do jadalni, by odkryć, że Nadine wypiła już pół butelki wina i uśmiechała się do niego triumfująco. Podniósł do ust swój kieliszek, ale zaraz go odstawił, gdy przypomniał sobie, że w obecności Nadine nie powinno się brać niczego do ust, jeśli była z tym choć na chwilę zostawiona sam na sam. Dziewczyna zauważyła jego ruch i przewróciła oczami. Sięgnęła po jego kieliszek, pociągnęła kilka łyków i odstawiła go na miejsce, wpatrując się w Nicolasa.

- Nic nie zrobiłam – powiedziała. – Widzisz? I nie okłamałam cię. Anne jest teraz z Jamesem w ślicznej, górskiej chatce. Spędzają najlepsze wakacje swojego życia.

- Jest zima – odparł kąśliwie Nicolas, bardziej czując potrzebę powiedzenia czegokolwiek, niż konstruktywnego komentarza.

- No to mają looodowate wakacje. – Nadine przeciągnęła z radością „o”, irytując tym Nicolasa, który zdecydował się opróżnić swój kieliszek i nalać więcej wina.

Stracił ostrożność. Nigdy nie powinien był robić tego w towarzystwie Nadine. Miał doskonały humor, gdy godzinę później wyzywał Anne, w akompaniamencie epitetów wykrzykiwanych przez Nadine. Zapomniał, że jej nienawidzi, teraz widział w niej tylko towarzyszkę niedoli, z którą mógł napić się wina.

Rano obudził się z bólem głowy. Był w swoim łóżku, a Nadine leżała obok niego. Oboje byli w ubraniach. Wstał, nieco zszokowany zwrotem sytuacji. Nie, do niczego nie doszło pomiędzy nimi, ale nie podobało mu się to, że dziewczyna jest znów w jego sypialni. Poczekał w fotelu nieopodal łóżka, aż się obudziła.

- Cześć – powiedziała, uśmiechając się do niego lekko, ale on nie odwzajemnił uśmiechu.

- Myślę, że na ciebie już pora – stwierdził i wstał z fotela, idąc do łazienki na długą kąpiel. Gdy wrócił, Nadine już nie było. I całe szczęście.

Zawołał skrzatkę Ważkę i nakazał jej zmienić pościel, a następnie opuścił dom, by przewietrzyć się w ogrodzie. Nawet jeśli Anne miała jakiegoś tam Jamesa, to co z tego? Nie powinien zaprzątać sobie tym głowy. Nie miał do niej prawa. A jeśli wolała tamtego, nie miał zamiaru wyjść na głupka, próbując o nią walczyć. Miał przecież swoją dumę.

Oczywiście. Kolejna dziewczyna zawiodła go, choć myślał, że w końcu znalazł swoją bratnią duszę. Jedyne, co mu pozostało, to ojciec, choć i jego miał utracić już niedługo, wraz z ostatnim wspomnieniem. Nie wiedział tylko, czy zostało jedno, czy może kilka. A póki ich nie znajdzie, nie dowie się tego.

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

 

Znów o wiele więcej czasu, niż powinno dzielić ten rozdział od poprzedniego. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że kilkakrotnie zacinałam się przy wspomnieniach, których, jak widać, jest tutaj dużo, no i piękna pogoda ostatnimi tygodniami <3

Dla zainteresowanych - założyłam stronę na facebooku, specjalnie dla tych, którzy chcieliby być na bieżąco. Zachęcam do rzucania okiem, ponieważ będę tam informować o postępach w pisaniu i o pojawieniu się nowych rozdziałów, a także zamieszczać różne swoje przemyślenia itp.

Pozdrawiam serdecznie :*