Ślad: rozdział czterdziesty czwarty

Błonia Hogwartu były posypane śniegiem jak karpatka grubą warstwą cukru pudru. Convalie lubiła patrzeć na ten widok z najwyższej wieży. Delikatne pagórki zdawały się falować na wietrze, który uderzał natarczywie w jej ciało, plącząc włosy, gdy podziwiała zimowy krajobraz. Ogołocone korony drzew w Zakazanym Lesie połyskiwały w promieniach słońca śniegiem i lodem. Chatka Hagrida wyglądała jak domek z piernika w tej bajkowej scenerii.

Convalie popatrzyła w dół, na labirynt utworzony specjalnie na bal styczniowy. Był to jakiś rodzaj tradycji, której nie rozumiała, ale z którą nie miała zamiaru się sprzeczać. Krzewy róż kwitły, jakby było ciepło. Zdawała sobie sprawę z tego, że teren labiryntu został magicznie ocieplony, zupełnie jakby była to szklarnia, tyle że nie powstał widzialny dach ani ściany. Z tej wysokości zawiłe ścieżki wyglądały jak wstążki.

Westchnęła i przeniosła wzrok na odległe boisko do quidditcha. Trwał trening którejś z drużyn, ale z tej odległości nie potrafiła nawet określić barwy ich szat. Może był z nimi Dylan. Co prawda nie śledziła treningów Krukonów, ale widziała go podczas meczów. Umiała wyobrazić sobie, jak z zaciętą miną broni pętli, by nie przeleciał przez nie kafel. Widziała charakterystyczną, pełną gotowości postawę, zupełnie jak gdyby stała naprzeciwko niego.  Oczami wyobraźni zobaczyła, jak przygotowuje się do uchwycenia kafla, od boku mknie ku niemu tłuczek, Dylan obraca głowę, jego źrenice rozszerzają się ze strachu i zdziwienia, a tłuczek trafia prosto w jego brzuch, spychając go w tył i zrzucając z miotły. Wychyliła się, przestraszona, i zobaczyła, jak jego oczy wpatrują się w nią z wyrzutem.

Potrząsnęła gwałtownie głową, odsuwając od siebie głupie wyobrażenia. Być może tak właśnie wyglądał Dylan, gdy Lucas uknuł intrygę, by pozbawić Krukonów obrońcy. Powinien prześladować go w snach ten widok. To właśnie zrujnowało wszystko.

Zacisnęła dłoń na różdżce, zupełnie jakby miała możliwość zrobienia czegokolwiek. Była stracona w oczach ich obu. Zraniła Dylana, zanim jeszcze uświadomiła sobie, ile dla niej znaczy. Zraniła Lucasa, ponieważ nie potrafiła rozegrać tego inaczej. A teraz była sama.

Coś zatrzepotało w powietrzu i, gdy rozejrzała się, szukając źródła tego dźwięku, zobaczyła małą sówkę niosącą w dziobie liścik. Uchwyciła go i przeczytała.

Wracaj natychmiast. Mam GENIALNY pomysł na twoją fryzurę i musimy ją przećwiczyć przed jutrem! Czekam u siebie,

Ivy

Convalie westchnęła i schowała liścik do kieszeni, po czym rzuciła ostatnie spojrzenie punkcikom przemieszczającym się po boisku. Ivy uparła się, że zrobi z niej kogoś, kim nie jest, żeby olśnić… no właśnie, kogo? Dylan był zajęty. Musiała spojrzeć prawdzie w oczy. Dopóki Juliette kręci się koło niego, nie ma szans.

* * *

Coleen naprawdę nienawidziła balu. Nikt nie wiedział tak naprawdę, czym spowodowana jest jej niechęć, i tak powinno pozostać. Wstydziła się wydarzenia sprzed dwóch lat. Nienawidziła siebie i nienawidziła okoliczności, które do niego doprowadziły. Znienawidziła cały rodzaj męski i na bardzo długi czas, być może na zawsze, wyleczyła się z chęci tworzenia związku z kimkolwiek. Odstraszała chłopców niczym ten sam biegun magnesu, a jeśli któryś zbliżył się zanadto, odpychała go. Nie pozwalała nikomu dotrzeć do siebie i była z tego dumna. Wystarczy spojrzeć na te wszystkie związki wokół niej, które się rozpadły w ciągu ostatnich lat czy miesięcy. Czy komuś coś dały? Czy coś zmieniły? I tak były nietrwałe. Po co w ogóle się pojawiły?

Rosalie jak zwykle miała partnera. Wokół niej zawsze kręciło się mnóstwo pełnych nadziei samców, wpatrzonych w nią jak w obrazek. Może chodziło o jej wygląd, a może o reputację. Bo na pewno nie o pogardliwe spojrzenie, którym obrzucała niegodnych jej kandydatów, ani o lekceważący ton skierowany do całej reszty. Coś z tego musiało jednak działać, skoro niczym armia trwali u jej boku, gotowi na rozkaz towarzyszenia jej na balu, ale Coleen nie miała pojęcia, co to takiego.

Amarie nie przejmowała się takimi głupotami. Owszem, spotykała się przelotnie z chłopakami, ale trzymała ich na dystans, ostatecznie stwierdzając, że żaden z nich do niej nie pasuje. Czekała na swojego księcia z bajki, którego kilka lat temu przepowiedziały jej karty. Na bal nie miała partnera, zupełnie jak Coleen. Amarie szła z nastawieniem, że będzie się dobrze bawić, szukając tego jedynego.

I był jeszcze Lucas. Jej najlepszy przyjaciel. Przez ostatnie tygodnie zbliżyli się do siebie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, oczywiście tylko i wyłącznie w sensie duchowym. Stawała się szczęśliwsza, mogąc wysłuchiwać jego uwag na temat wszystkiego, co działo się wokół. Miała nadzieję, że nie rozpamiętuje błędu, który popełnił rok temu, przychodząc na bal z Malfoy. Nie wspominał o niej, a ona nawet nie miałaby zamiaru tego słuchać. Ważne, że wrócił do nich, niczym syn marnotrawny, żałując za winy i obiecując poprawę. I miała zamiar świetnie się bawić w tym roku w jego towarzystwie, mimo całej tej beznadziejnej, balowej otoczki.

* * *

- Chcę, żebyś poszła ze mną na bal.

To zdanie dudniło jej w uszach, jak gdyby było wypowiedziane wczoraj. Nieważne, że minął ponad rok. Że ścięła włosy, przytyła dwa kilogramy i zaczęła się malować, a on ją znienawidził.

- Czyli jesteśmy umówieni. Świetnie!

Zamknęła oczy, skupiając się na tym, jak wyglądała jego twarz, gdy to mówił. Pamiętała, że gościła na niej determinacja i pewność siebie, ale nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Widziała jedynie ten wyjątkowy uśmiech, którym tyle razy ją obdarzał.

Przypomniała sobie moment, gdy, na widok Dylana z Juliette, bez namysłu pocałowała Lucasa. Zaskoczyła tym nie tylko wszystkich w otoczeniu, ale i samą siebie. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego musiała wszystko tak spieprzyć? Gdyby konsekwentnie odmawiała Lucasowi i nie poszła z nim na bal, to… Ugh, przestań.

Gdyby ktoś uzyskał wgląd w jej myśli, na pewno już miałby jej serdecznie dość. Przecież nie można rozpatrywać błędów w nieskończoność, zwłaszcza takich, których nie da się naprawić! A mimo tej świadomości ciągle to robiła, nie mogąc się opanować.

Rok temu wyglądała jasno i delikatnie, jak anioł. Na jej ustach gościł nieśmiały, zagadkowy uśmiech, długie blond loki spływały na jej plecy, a ona sama czuła, że oto w jej życiu coś się zmieni, sprawiając, że stanie się szczęśliwsza. Była pełna nadziei, radosnego podekscytowania i niepewności. Tym razem czuła się jak ostatnia oferma.

- Przestań się krzywić – zganiła ją Ivy. – Będziemy się świetnie bawić dzisiejszego wieczoru i nic nam tego nie popsuje!

Convalie zacisnęła usta, powstrzymując się od zgryźliwego komentarza. Ivy robiła wszystko, by nadać jej „kobiecy i drapieżny” wygląd, ale ona najchętniej wpełzłaby pod kołdrę i przespała cały ten śmieszny bal. Nie miała najmniejszej ochoty na zabawę.

- Witaj, księżniczko.

Patrząc na siebie w lustrze, nie potrafiła dostrzec księżniczki. Raczej czarnego łabędzia, obdartego z piór. I to nie dlatego, że wyglądała źle, ale dlatego, że z całej jej postawy emanowała rozpacz.

Jej sukienka była prosta. Spodnia warstwa dżerseju przylegała do jej ciała, nie pozwalając wierzchniej koronce na odkrycie skóry. Miała dekolt w łódkę i rękawy sięgające odrobinę za łokieć. Z tyłu królowało wycięcie w literę v, kończące się w połowie jej pleców. Prosty dół sukienki zakrywał uda do połowy, a wysokie, czarne szpilki podkreślały odkryte nogi. Ivy zebrała jej włosy w gładki, gustowny kok, a w uszach umieściła własne kolczyki, złote, długie i pobrzękujące. Convalie nie poznawała własnej twarzy w makijażu „przydymione oko”, dopełnionym cielistą pomadką. Wyglądała dorośle. I mimo wszystko czuła się trochę tak, jak gdyby szła na pogrzeb.

Ivy, w swojej kremowej, połyskującej sukience wyglądała świeżo i radośnie. Convalie pomogła jej w wykonaniu fryzury a’ la lata dwudzieste ubiegłego wieku, polokowane i podpięte, sięgając przez to ledwo za uszy. Ivy zachwyciła się taką fryzurą, przeglądając ostatnie wydanie „Czarownicy”, i przysięgła, że nauczy się ją robić. Jej mocno czerwone usta wyglądały niecodziennie i intrygująco w połączeniu z delikatnym makijażem oczu, wykończonym idealnymi kreskami. Kto jak kto, ale Ivy potrafiła wyczarowywać niesamowite rzeczy z tego, co znajdowało się w jej kosmetyczce.

- Gotowa? – spytała Ivy, biorąc w ręce przygotowane wcześniej maski – kremową, prostą dla siebie i czarną, koronkową, wykończoną trzema kwiatami w górnym rogu dla Convalie. Malfoy wzięła od niej swoją maskę i zakryła twarz, czując się jak w transie. Zdecydowanie nie miała humoru na zabawę.

Wyszły do pokoju wspólnego, gdzie czekał już Michael, chłopak Ivy, który rozpromienił się na jej widok i pocałował ją na przywitanie.

- Uważaj na szminkę! – ofuknęła go dziewczyna, ale w jej oczach czaiła się radość. Szybkim ruchem wytarła czerwoną smugę z ust swojego chłopaka.

Convalie starała się nie rzucać w oczy, ale była jedna osoba, przed której spojrzeniem nie mogła uciec. Lucas stał kilka metrów dalej, rozmawiając z Amarie Capelli, jak zwykle obwieszonej mnóstwem bransoletek i wisiorków. Poczuła, że nie może oddychać, gdy ich spojrzenia się skrzyżowały. Kącik ust Lucasa drgnął, jakby chciał się uśmiechnąć, ale na jego twarzy pojawił się wyraz irytacji. W tym roku nie ubrał się tak ekscentrycznie, jak w poprzednim. Jego brokatowy, srebrny garnitur został zastąpiony zwyczajnym, czarnym. Można by pomyśleć, że oboje szli na pogrzeb, i już nawet wiedziała czyj: ich związku.

Odwróciła wzrok i przygryzła wargę. Przypomniała sobie, jak rok temu przycisnął ją do lodowatej ściany, jak jego ręce mocno chwyciły ją w pasie, zaborczo pokazując, że należy do niego. Dlaczego w ogóle o tym myślała? To nie miało znaczenia. Ich usta złączone w pocałunku, oddechy kształtujące się w parę, dłonie szukające siebie nawzajem…

- Con?

Spojrzała na Ivy, która wpatrywała się w nią wyczekująco, trzymając się z Michaelem za ręce. Boleśnie odczuła brak innej osoby przy boku i wygładziła przód swojej sukienki, starając się ukryć drżenie rąk. Nigdy nie powinna się godzić na to, żeby poszli we trójkę.

- Gotowa na bal?

Psotne ogniki w jego oczach wtedy, a teraz nienawiść. Jego spojrzenie mówiło wszystko. Nie ma co, jak nikt potrafiła znajdować sobie wrogów.

* * *

- No, nareszcie! – powiedziała Juliette, gdy tylko dostrzegła zbliżającego się w jej kierunku Dylana. Czekała przed pokojem wspólnym Gryfonów, ponieważ Dylan zadeklarował się, że po nią przyjdzie. – Powiedz mi, dlaczego nie rozumiesz, jak ważne jest dla mnie to, żeby być na dole „możliwie jak najwcześniej”?

Dylan nie dał się sprowokować. Jej serce przyspieszyło bicia, gdy szedł w jej stronę niewzruszony, przystojny jak zawsze.

- Przepraszam, coś mnie zatrzymało – odparł, całując ją na przywitanie w skroń. Skrzywiła się, bo chwilę wcześniej wystawiła się tak, by pocałował ją w usta, ale nic nie powiedziała. Czuła się przy nim jak dziecko.

- Lepiej, żeby było to coś ważnego – stwierdziła, ale nie otrzymała odpowiedzi. Ruszyli w milczeniu w dół, kierując się do Wielkiej Sali. Była niezadowolona. Stroiła się wiekami, a on nawet nie zdobył się na drobny komplement! I w dodatku się spóźnił. Ścisnęła mocniej jego dłoń, jakby miało to sprawić, że staną się sobie bliżsi.

Zerkała na jego nachmurzoną twarz, starając się to robić z dyskrecją. Ach, gdyby tak przestał być taki zasadniczy i odpowiedzialny, gdyby powiedział „do diabła z tym” i zaciągnął ją do pustej sali, by obsypać jej ciało pocałunkami? Pragnęła tego, niemal płonęła z pożądania. Chciała go pocałować, ale wiedziała, że ją odepchnie, jak zawsze. Dylan nie lubił się „afiszować” z uczuciami. Uważał, że jest to ich prywatna sprawa i nie ma potrzeby, by ktoś był świadkiem ich pocałunków czy przytulanek. I być może byłoby to w porządku, gdyby rzeczywiście obłapiał ją, gdy są sami.

Taki już po prostu był.

- Dylan? – spytała cicho, upewniając się, że ludzie na schodach, kilka metrów przed nimi, jej nie usłyszą. – Czy ja cię w ogóle… nie podniecam?

Spojrzał na nią tak, jakby nie rozumiał, co ma na myśli.

- Nie opowiadaj bzdur. Jesteś wspaniałą dziewczyną.

- Wspaniałą – prychnęła. – No tak, to załatwia sprawę.

Dylan miał zrezygnowany wyraz twarzy.

- Juliette, nie możemy porozmawiać o tym później? Proszę, idziemy na bal. Czy nie możemy po prostu dobrze się bawić? Bez tych twoich dziwnych pytań?

Ale ona miała dość ciągłego zbywania.

- Jesteś prawiczkiem? – spytała go, trochę głośniej, niż miała zamiar. Dwie dziewczyny kilka stopni niżej obejrzały się na nich i zachichotały. Dylan zaczerwienił się.

- Julie…

- Jesteśmy ze sobą rok. ROK! Nie rozumiem, dlaczego ze mną o tym nie rozmawiasz, dlaczego nie możemy po prostu tego zrobić. CHCĘ tego, łapiesz? Od wielu miesięcy sugeruję ci, że nadszedł dobry czas, ale ty jesteś jak skała, nic do ciebie nie dociera. Jestem zbyt subtelna? Czy po prostu cię nie pociągam?

Dylan wyglądał na zażenowanego. Rozglądał się nerwowo, jakby bał się, że ktoś ich podsłuchuje. Nie patrzył jej w oczy, a ona dyszała ze złości.

- To nie jest dobry czas ani miejsce na takie rozmowy…

- Więc gdzie i kiedy?

Zatrzymali się na trzecim piętrze, a ona pociągnęła go za ramię, zmierzając w ciemność korytarza. Dylan szarpnął ręką do tyłu.

- Co ty robisz? – spytał.

Zrezygnowana, oparła rękę na biodrze i spojrzała ze złością prosto w jego oczy, zmuszając go, by się zawstydził i odwrócił wzrok, co też się stało.

- Co z tobą nie tak? Dlaczego mnie tak traktujesz? Jestem dużą dziewczynką, nie traktuj mnie jak dziecka. Nie życzę sobie całusków w czółko i pobłażliwego uśmiechu. WŁAŚNIE TAKIEGO, JAKIM OBDARZASZ MNIE TERAZ. Bądź mężczyzną, nie mamy po pięć lat!

Przewrócił oczami, jakby niezwykle nużyła go ta rozmowa, co jeszcze bardziej ją rozwścieczyło. Cofnęła się o dwa kroki.

- Julie, proszę cię, nie rób scen – powiedział półgłosem, gdy minęły ich dwie roześmiane pary. Jeśli myślał, że to ją uspokoi, to grubo się mylił.

- Jak chcesz mieć spokój, to idź sobie sam. Nie mam już ochoty na twoje towarzystwo.

Mówiąc to, wyminęła go i weszła na schody prowadzące w dół. Miała nadzieję, że za nią podąży, ale gdy schody zaniosły ją na niższe piętro, była na nich sama.

* * *

W tym roku ściany Wielkiej Sali były złote. Coleen nie miała pojęcia, kto z komitetu zajmującego się balem wpadł na taki pomysł, ale musiała przyznać, że był to strzał w dziesiątkę. Sufit odzwierciedlał nocne, bezchmurne niebo, tyle że połyskujące na nim gwiazdy również wydawały się być złote i rzucały migotliwą poświatę na całe pomieszczenie. Miała wrażenie, że w powietrzu unoszą się błyszczące, miniaturowe gwiazdeczki, podobne do konfetti. Nie opadały w dół, lecz unosiły się leniwie nad parkietem. Stoły tym razem zostały ustawione w długie rzędy wzdłuż ścian. Ozdabiały je połyskujące złotem obrusy, a nad nimi lewitowały świeczki.

Wielu uczniów już zajęło miejsca przy stołach, ale spora część nadal nie dotarła na salę. Coleen chwyciła za łokieć stojącego obok niej Lucasa i pociągnęła go w wypatrzone przez siebie miejsce. Na tę chwilę dotarli tylko oni dwoje – Rosalie była zajęta swoim partnerem, a Amarie… nie była pewna, gdzie właściwie poszła.

W rogu pomieszczenia, na podium, stała orkiestra, strojąca instrumenty przed występem. Niedaleko podium umieszczono stół nauczycielski, z którego grono pedagogiczne miało dobry widok na parkiet i na stoły uczniowskie. Trwały tam już ożywione rozmowy i Coleen nie mogła oprzeć się wrażeniu, że w ich kielichach nie sposób doszukać się soku dyniowego, tak samo zresztą jak w kielichach części co sprytniejszych uczniów. Ona sama nie zamierzała przeżyć balu na trzeźwo.

Gdy usiedli, Coleen zajęła się studiowaniem menu. Lubiła wiedzieć wcześniej, co może zamówić, niż dopiero później zastanawiać się, na co ma ochotę. Lucas rozglądał się gorączkowo po sali.

- Przestań jej szukać – zganiła go, nie podnosząc wzroku znad menu. Wyczuła, że rzuca jej niezadowolone spojrzenie.

- Kogo? – spytał, na co przewróciła oczami.

- Nie musisz udawać. I tak wiem, że zawsze chodzi o Malfoy.

- Tym razem się mylisz – odpowiedział, zmuszając ją tym samym do oderwania się od menu i przyjrzenia uważnie jego twarzy. Była tak zdziwiona jego stwierdzeniem, że przez chwilę nie wiedziała, co ma na to powiedzieć.

- Jak to? – zdziwiła się tylko, czekając na więcej informacji. Wiedziała, że za nią tęskni. Wiedziała, że Malfoy, ta niewdzięczna idiotka, złamała mu serce, a on mimo to nie może o niej zapomnieć. Dlatego nie wyobrażała sobie chwili, w której informuje ją, że chodzi o kogoś innego. Lucas uśmiechnął się tajemniczo.

- Nie mogę ci tego powiedzieć.

Nie zamierzała spuścić go z oczu do końca wieczoru. Może i nie chciał jej powiedzieć, ale ona i tak się dowie, co tu jest grane.

* * *

Convalie wpatrywała się ponuro w stół, jednym uchem słuchając przekomarzań Ivy i Michaela. Przyjaciółka siedziała koło niej, ale była lekko odwrócona do niej tyłem, skupiając uwagę na swoim chłopaku. W żadnym wypadku nie miała jej tego za złe, bo i tak dopadł ją podły nastrój. To nic nie zmieniało. Nie chciała się bawić, ale nie mogła teraz tak po prostu wrócić do swojego pokoju. Obiecywała sobie, że coś zje, posiedzi chwilę, popatrzy, jak uczniowie bawią się na parkiecie, po czym ucieknie do labiryntu, by zaczerpnąć świeżego powietrza przed snem. Później wróci do siebie i będzie mogła w końcu ściągnąć tę idiotyczną sukienkę, w której czuła się poważniej i dojrzalej niż kiedykolwiek, co nie do końca jej się podobało.

Coś ją tknęło i spojrzała na drzwi akurat w momencie, gdy wchodziła przez nie Juliette. Sama. Serce zabiło jej mocniej i przez chwilę nie wiedziała dlaczego, przynajmniej dopóki mózg nie nadążył za jego sposobem rozumowania. Nie było z nią Dylana. Dlaczego? Gdzie się podziewał, co robił, i dlaczego nie towarzyszył swojej dziewczynie? Juliette podeszła do swoich koleżanek z Gryffindoru i usiadła koło nich. Nie wyglądało na to, żeby zajęła też miejsce dla Dylana. Z jej zaciętego wyrazu twarzy nie mogła nic wyczytać. Poczuła ogromną ochotę na to, by podejść do niej i zapytać, o co chodzi, ale wiedziała, że kuzynka nie odpowiedziałaby jej na to pytanie. Nie przyjaźniły się już.

- Zarezerwujesz dla mnie taniec? – usłyszała czyjś głos i skupiła wzrok na chłopaku, którego, jak się jej zdawało, nigdy wcześniej nie widziała. Wszyscy nieznajomi, ze względu na maski, wyglądali tak samo. Przez chwilę zastanawiała się, czy rzeczywiście mówił do niej.

- Nie, nie sądzę – odpowiedziała i odwróciła głowę, nie mając zamiaru zaprzątać sobie tym myśli.

Ale chłopak nie odszedł, a nadal stał, wpatrując się w nią intensywnie. Convalie poczuła, że Ivy i Michael oderwali się od swoich przekomarzań i zwrócili uwagę na to, co się dzieje.

- Czy jest coś jeszcze, o co chciałbyś mnie spytać? – wyrzuciła z siebie w końcu, chcąc pozbyć się intruza. Ten pokiwał gorliwie głową, jakby od tego zależało jego życie.

- Moi znajomi mówią, że jesteś suką. – Drgnęła, ale starała się nie pokazać, jak bardzo zabolało ją to słowo. – Nie chciałem w to wierzyć, ale chyba jednak przyznam im rację.

- A ty jesteś…? – spytała, wyprostowana jak struna i wściekła.

- Nieważne – odpowiedział jej, uciekając wzrokiem. – Ważne, że ty jesteś Malfoy.

Z tymi słowami na ustach odszedł, zostawiając ją poczerwieniałą ze złości i wstydu. Wszyscy w jej najbliższym otoczeniu przysłuchiwali się tej wymianie zdań. Nie mogła znieść natarczywych spojrzeń. Wstała, mając zamiar pójść do łazienki.

- Con, nie przejmuj się tym – zawołała za nią Ivy, ale puściła jej słowa mimo uszu. Wszystko gotowało się w niej ze złości. Jak on śmiał tak po prostu podejść i wygadywać takie głupoty? Na jakiej podstawie ją osądził? I dlaczego w ogóle przejmowała się tym, co sądzą o niej jego przyjaciele, których nawet nie znała?

Bo nie była… nią. Nie była suką. Nie miał prawa jej tak nazwać. Nic o niej nie wiedział.

Żeby dostać się do łazienki, musiała wyjść z Wielkiej Sali i przejść kawałek korytarzem. W drodze przez parkiet miała wrażenie, że wszyscy się na nią gapią, szepcząc między sobą niemiłe rzeczy na jej temat. Gdy w pobliżu ktoś się roześmiał, przygryzła wargę i przyspieszyła kroku. Naprawdę nie miała ochoty być w centrum spojrzeń.

W drzwiach omal nie zderzyła się z kimś, kto chciał dostać się do sali. Uniosła wzrok, dotąd wbity w posadzkę, i rozchyliła lekko usta ze zdziwienia, widząc przed sobą Dylana.

- Przepraszam – powiedział, uśmiechając się do niej przyjaźnie, a ona automatycznie poczuła, jak żołądek zaciska jej się w supeł. Gorąco powoli uderzało do jej twarzy.

- Cześć – rzuciła, starając się odwzajemnić promienny uśmiech. Przypomniała sobie o tym, jak wygląda jej sukienka, kiedy zauważyła, jak w miarę dyskretnie przebiega po niej wzrok Dylana, i jej policzki zaczęły grzać jeszcze bardziej. Żebym tylko nie musiała się odwracać, pomyślała, czując wstyd na samą myśl o tym, jak głębokie jest wycięcie w jej plecach.

- Ślicznie wyglądasz – skomplementował Dylan, przyjacielsko muskając dłonią jej ramię i nachylając się do niej, jakby mówił o czymś poufnym. Convalie nie mogła przestać myśleć o tym, dlaczego on i Juliette przyszli osobno.

- Dziękuję – odpowiedziała po chwili wahania, upewniając samą siebie w przekonaniu, że właśnie tak powinna zareagować.

Patrzyli sobie w oczy, jego dłoń na jej ramieniu, nachyleni ku sobie, nie mogąc znaleźć słów, którymi mogliby się podzielić. Złota maska wokół jego oczu podkreślała ich brązowy kolor. Wielu ludzi znanych Convalie miało brązowe oczy, ale jego były wyjątkowe, żywe, wesołe. W połączeniu z brązowymi włosami nadawały mu niezwykle ciepły, przyjazny wygląd. Jego gładkie policzki, bez śladu zarostu, przywodziły na myśl chłopca, ale coraz ostrzejsze rysy twarzy świadczyły o tym, że jest o krok od stania się mężczyzną. Convalie nie wiedziała, jak ona sama wydaje się wyglądać, na pewno młodziej niż na swój wiek, do czego przyczyniała się drobna budowa i łagodne rysy twarzy. Jej buzia była jeszcze trochę zbyt zaokrąglona, żeby nazwać ją kobietą, a jednak już niedługo miała skończyć siedemnaście lat!

Nie wiedziała, jak długo tak stali, wpatrując się w siebie, choć wydawało się jej, że całą wieczność, którą ktoś postanowił przerwać.

- Ej, wy tam, blokujecie przejście!

Convalie szybko odwróciła wzrok, uśmiechając się nerwowo.

- To… ja już… - Dylan wskazał ręką w stronę stołów, a Convalie pokiwała głową i wyminęła go, zmierzając do łazienki. Policzki ją paliły.

Może w tym roku zatańczą ze sobą? Nie chciała robić sobie zbyt wielkich nadziei, ale jeśli on i Juliette przyszli osobno i jeśli nie usiądą koło siebie i jeśli nie będą spędzać ze sobą czasu… Obiecaj, że nie zrobisz niczego, żeby mi go odebrać. Słowa Juliette kołatały w jej głowie jak mucha obijająca się o okno, irytująco i nieustannie. Ale jeśli się pokłócili, jeśli się rozeszli, to co takiego się stanie, jeśli zbliży się do Dylana? Czy sama myśl o tym sprawia, że jest złą osobą? Miała jasne zdanie na temat dziewczyn, które „odbijają” chłopaków, ale przecież nie mogła się do nich zaliczyć, to zupełnie inna sytuacja, inne okoliczności, inne… Ale kogo ona oszukiwała? Z zewnątrz właśnie tak to by wyglądało. Nie mogła tego zrobić.

W łazience miała ochotę przemyć twarz lodowatą wodą, ale powstrzymała się ze względu na makijaż, i tylko przyłożyła zimną dłoń do karku. Lodowate igiełki przeszyły jej skórę, a ona poczuła się bardziej pobudzona. Spojrzała na siebie w lustrze krytycznie. Wyglądała bardzo elegancko, ale nie zbyt wyzywająco. Obróciła się, żeby spojrzeć na wycięcie na plecach, ale tym razem odniosła wrażenie, że jest mniejsze, niż to zapamiętała. Dobrze, odetchnęła głęboko. Nie powinna czuć się odkryta, czy nie na miejscu. Próbowała zapamiętać swój obraz, żeby dodawał jej odwagi przez cały wieczór.

Drzwi do łazienki otworzyły się i kątem oka zobaczyła wchodzącą przez nie Coleen, która na jej widok wydęła usta, ale powstrzymała się od komentarza. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze, a Convalie nie zamierzała oderwać od niej wzroku. Nie podobało jej się to, jak oblepiła Lucasa w momencie, gdy się rozstali. Nie chciała dla niego takiego towarzystwa. Był na nie za dobry, ale może tylko tak jej się wydawało… Coleen, nie mówiąc nic do niej, zniknęła w kabinie, a Convalie potrząsnęła głową. Brak spięcia to dobry znak, ale poczuła się bardzo dziwnie. Po raz ostatni spojrzała w swoje szaroniebieskie oczy, próbując uzyskać pewną siebie minę, i wyszła z pomieszczenia.

* * *

Gdy pierwsze pary zaczęły wychodzić na parkiet, Juliette postanowiła, że nie ma zamiaru przesiedzieć wieczoru samotnie, niczym wzgardzona, obrażona żona. Gdy Dylan wszedł do sali, łudziła się, że zajmie miejsce koło niej, ale on poszedł do swoich przyjaciółek z Ravenclawu, Sue i Ryan. Juliette starała się nie pokazać nikomu, jak bardzo ją to zabolało. Może powiedziała o kilka słów za dużo, ale to jeszcze nie powód, żeby się od niej odcinał! Mieli się wspaniale bawić tego wieczoru, a teraz już się na to nie zapowiadało. Dlatego zwróciła się do pierwszego wolnego chłopaka (no dobrze, może nie pierwszego, bo pierwszy miał twarz tonącą w pryszczach), prosząc go do tańca, i już po chwili wirowała na parkiecie, jakby nic się nie stało.

W zeszłym roku czuła się wyjątkowo, wspaniale, kiedy spędziła cały wieczór z Dylanem, a ich kiełkująca miłość dodawała jej skrzydeł. Teraz miała wrażenie, że ich związek się wali, a ona nie może zrobić nic poza biernym przyglądaniem się temu, choćby nie wiadomo jak mocno próbowała go posklejać. Ciągle łudziła się, że coś się zmieni na lepsze, ale nie zapowiadało się na to. Czy chodziło o Convalie? Czy kuzynka ośmieliła się działać za jej plecami? A może to wcale nie było tak, że ona się do niego zalecała, ale on do niej? Ta myśl była najgorsza ze wszystkich.

- Jakie przedmioty wybrałaś na owutemy? – spytał chłopak, z którym tańczyła, ale nie miała ochoty z nim rozmawiać.

- Po prostu tańczmy, dobrze? – zaproponowała. – Chcę się tylko świetnie bawić.

- Jak sobie życzysz. – Jej partner uśmiechnął się do niej zmieszany, ale nie obchodziło ją to, jak on się czuje. Miała inny cel przed oczami, tyle że nie zamierzała się nim z nikim dzielić.

W ciągu kilku utworów kilkukrotnie zmieniła partnera. Ta specyficzna radość, związana z pozostawaniem w ruchu, wprawiała ją w dobry humor, choć każde spojrzenie w stronę Dylana, rozmawiającego ze znajomymi, było dla niej ciosem prosto w serce. Nie spojrzał na nią ani razu, jakby w ogóle się dla niego nie liczyła. Dlaczego, mimo jej wszystkich starań, wciąż pozostawał tak nieczuły i obojętny? Gdyby naprawdę ją kochał, nigdy nie zachowywałby się tak, jakby nie istniała.

Chciała sprawić mu ból, wywołać zazdrość, zmusić go do okazania uczuć, ale jej wysiłki spełzały na niczym. Im bardziej kleiła się do kolejnego partnera, tym silniej odczuwała porażkę. Co z nim nie tak? Czy nie jest ani trochę zazdrosny? Czy w ogóle go to obchodzi?

Dostrzegła tył znajomej, jasnej czupryny, przepychającej się przez tłum tańczących.

- Norwood! – zawołała, odsuwając się od swojego obecnego partnera i nie zaszczycając go nawet jednym spojrzeniem. Chłopak nie usłyszał jej, więc podążyła za nim, torując sobie drogę łokciami. – Norwood! – zawołała jeszcze raz, z bliższej odległości, a wtedy odwrócił się przez ramię, spoglądając na nią z ciekawością.

- No proszę, Weasley, a mówiłem ci, że jestem twoim wybawieniem – powiedział tonem, którego nijak nie mogła rozszyfrować. Wydawał się być trochę drwiący, trochę szczery, a trochę dowcipny. Postanowiła to po prostu zignorować.

- Słuchaj… potrzebuję kogoś, kto mnie nie nienawidzi.

Lucas zaśmiał się krótko i spojrzał ponad jej ramieniem na stół, przy którym siedział Dylan. Juliette poczuła ciepło wpełzające na policzki, a przecież wcale tak często się nie czerwieniła! Rozgryzł ją tak szybko, że aż nie mogła w to uwierzyć. Dylan tak często traktował ją jak przybysza z innej planety, że nie spodziewała się tego. Przygryzła lekko wargę, czekając na werdykt.

- Skąd wiesz, że cię nie nienawidzę? – spytał, przenosząc na nią wzrok. Ich oczy spotkały się. Niebieskość jego tęczówek była tak inna od brązu Dylana, napawała spokojem i ufnością. W tym momencie mogłaby zdradzić mu wszystkie swoje najgłębiej skrywane tajemnice.

- Po prostu wiem – odpowiedziała. – Zatańczysz ze mną? – spytała, wyciągając w jego stronę dłoń, którą po krótkim wahaniu przyjął.

- On jest debilem, wiesz? Święty Krukonik, smętny kujonek, zawsze z nosem w książce. Co wy wszystkie w nim widzicie?

Zaczęli tańczyć w rytm wolnej piosenki, zachowując pomiędzy sobą niewielki dystans. Juliette uniosła głowę, by móc patrzeć w jego oczy. Był wyższy od Dylana, a ona nieprzyzwyczajona do takiej różnicy poziomów.

- Dlaczego tak mówisz? Nawet go nie znasz.

- Mam oczy – odparł szybko, bez zastanowienia. – Co w nim takiego jest? Na jakiej podstawie można go w ogóle uznać za atrakcyjnego? Czy on kiedykolwiek odrywa nos od książek?

Juliette zaśmiała się, ale szybko przestała, ogarnięta poczuciem winy. Nie powinna obmawiać Dylana za jego plecami. Poza tym wcale nie było tak, jak mówił Lucas.

- On jest… - zaczęła, chcąc znaleźć argumenty na jego obronę, ale nie przychodziły jej one na myśl tak szybko, jak powinny. – No cóż… jest inteligentny.

Lucas przewrócił oczami, co nieco ją zirytowało.

- Jest dobrym przyjacielem.

- Najwyraźniej – wtrącił Ślizgon, rzucając znaczące spojrzenie na stół, przy którym Dylan, otoczony grupką Krukonów, opowiadał jakąś zabawną historyjkę.

- Czuły i delikatny – rzuciła, odczuwając coraz bardziej palącą potrzebę do bronienia go.

- Czuły i delikatny? – powtórzył za nią Lucas, unosząc brwi. – I powiesz mi, że to cię kręci?

Juliette wyrwała dłonie z jego uścisku i oparła rękę na biodrze.

- Dlaczego nie? To rodzaj chłopaka, który może zaoferować stabilizację, szczere uczucia. Jest bardziej dojrzały od reszty z was, skłonny do zaangażowania, nieprzenikniony, tajemniczy i… - przerwała, gdy tylko zauważyła, że Lucas trzęsie się od cichego chichotu. Miała ochotę go spoliczkować. – Przestań! – wykrzyknęła. – Nic tobie do tego. Ty jesteś jak inni, jesteś niedojrzały, niepoważny, arogancki, jesteś… jesteś…

- Jedyny w swoim rodzaju – odparł, chwytając ją ramieniem w talii i zmuszając do dalszego tańca. – Czarujący. – Jego twarz była tak blisko niej, że powinna się odsunąć, ale z jakichś nieznanych jej przyczyn nie zrobiła tego. – Pociągający. – Zmrużyła oczy, wykrzywiając się. – Niebezpieczny. – Parsknęła śmiechem. Jego dłonie na jej plecach na pewno nie były bezpieczne. – Seksowny.

Powinna go odepchnąć. Flirtował z nią, a przecież ona była zakochana w innym. Co z tego, że chciała wzbudzić jego zazdrość, że była na niego zła i miała go dość? Powinna się opanować w tej chwili, ale nie potrafiła tego zrobić. Sytuacja za bardzo ją intrygowała.

- Seksowny? – powtórzyła za nim. – Nie zauważyłam.

Obrócił ją, a sukienka zawirowała wokół jej bioder, unosząc się i otulając je na powrót. Nie mogła oderwać wzroku od oczu Lucasa, które powinny wydawać się chłodne, a jednak obdarzały przyjemnym ciepłem.

- Ty też jesteś całkiem-całkiem – stwierdził, nie zmieniając nieprzeniknionego wyrazu twarzy. – Marnujesz się przy tym kujonie.

Mimowolnie obdarzyła go ciepłym uśmiechem i zatrzepotała rzęsami. Chciała odpowiedzieć coś błyskotliwego, ale nie mogła znaleźć odpowiednich słów. I stało się coś jeszcze, coś bardzo dziwnego i niespodziewanego. Zupełnie zapomniała o Dylanie.

* * *

- Co on kombinuje? – spytała Coleen, nie odrywając wzroku od Lucasa tańczącego z Weasley. Nie rozumiała, dlaczego poświęcił jej już któryś z kolei taniec, i dlaczego lepi się do niej jak do miodu.

Rosalie, która zostawiła swojego partnera przy stole, żeby tańczyć razem z Coleen i Amarie, nie zaszczyciła Lucasa ani jednym spojrzeniem.

- Nie obchodzi mnie to – stwierdziła. – I ciebie też nie powinno. To jego życie, jego sprawy, jego dziewczyny.

- Ale ona jest zajęta – syknęła Amarie, stając po stronie Coleen. – Z tego nie wyniknie nic dobrego, czuję to.

Rosalie roześmiała się.

- Proszę was, przecież ona jest z tym Westem z Ravenclawu, którego zrzucił z miotły. Lucas położy go małym palcem. Nie ma powodu do zamartwiania się, dziewczyny, tańczmy!

Coleen wymieniła jednak zaniepokojone spojrzenia z Amarie. W porządku, to była sprawa Lucasa i może nie bała się tego, że narazi się na jakieś niebezpieczeństwo, ale nie podobało jej się jego zachowanie. Owszem, stary Lucas mógłby zachowywać się w ten sposób, ale ona wiedziała, że stary Lucas już nie istnieje, czego Rosalie starała się nie dostrzegać. Nienawidziła go za to, że ośmielił się ją skrzywdzić, i choć jej romantyczne uczucia już dawno wygasły, traktowała go jak powietrze.

- Dlaczego tak się zamartwiasz? – spytała cicho Amarie, gdy Rosalie odwróciła się, by spławić natrętnego adoratora, który obłapiał ją w talii.

- Bo wiem, że on coś kombinuje, i boję się, że skrzywdzi samego siebie.

Amarie pokiwała w zamyśleniu głową.

- Zależy ci na nim.

- Jest moim przyjacielem. – Coleen poczuła, że musi się bronić. W stwierdzeniu Amarie krył się podtekst. – Znam go od dziecka. Jest z nim coś nie tak.

- O czym tak szepczecie? – przerwała im Rosalie, rzucając podejrzliwe spojrzenie, ale one tylko potrząsnęły głowami, bagatelizując sprawę.

Leciał właśnie jakiś skoczny, popularny ostatnio utwór, a cała sala oszalała, podrygując, podskakując i pokrzykując w rytm muzyki. Coleen zepchnęła wszystkie zmartwione myśli na dalszy tor i skupiła się na tańcu. Na jej twarzy gościł uśmiech, kiedy poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Odwróciła się, by dostrzec chłopaka, który wydawał się jej znajomy, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie go widziała. Włosy o bliżej nieokreślonym, ciemnym kolorze, miał postawione na jeża. Był umięśniony, jakby ćwiczył na siłowni, a jego policzki pokrywał lekki zarost, sprawiając, że wyglądał starzej niż chłopcy, których znała.

- Zatańczysz ze mną? – spytał do jej ucha, a ona wzdrygnęła się, rozpoznając jego głos i oczy o niezbyt intensywnym, niebieskim kolorze. Wyobraziła sobie jego imię przed oczami, zupełnie jakby zostało napisane na pergaminie.

- Jesteś Abe, prawda? – odpowiedziała pytaniem. Przypomniała sobie, jak wpadli na siebie prawie rok temu w Miodowym Królestwie, i jak pomógł jej pozbierać porozsypywane czekolady, więc odsunęła się od niego, zwiększając dystans między nimi.

- Oczywiście, że zatańczy! – wykrzyknęła Rosalie zza jej pleców, a Coleen powoli ogarniał coraz większy niepokój. Nie mogła z nim zatańczyć. Nie mogła zatańczyć z jakimkolwiek chłopakiem. Lucas był jedynym, któremu pozwalała się do siebie zbliżać.

- Tak, to ja – odpowiedział jej Abe, uśmiechając się przyjaźnie, a mimo to widziała w nim zagrożenie. – Uciekłaś mi ostatnio, ale może teraz zechcesz poświęcić mi chociaż chwilę?

Coleen zaczęła się cofać, kręcąc w panice głową. Zignorowała karcący wzrok Rose i zaciekawienie Amarie, a już tym bardziej zaskoczenie chłopaka, odwróciła się na pięcie i uciekła.

* * *

Convalie szła wzdłuż parkietu, przyglądając się tańczącym parom. Te wszystkie kolorowe sukienki, przebrania, maski, wyglądały cudownie, niesamowicie. Czuła się jak w zupełnie innej krainie, mimo że do niej nie należała.

To była zaledwie sekunda, gdy przeniosła wzrok w stronę stołów. Padł prosto na Dylana, który mówił coś do kolegów z drużyny quidditcha, ale gdy tylko ją zauważył, zamarł. Convalie przystanęła, nie mogąc zmusić się do ruszenia z miejsca. Jego wzrok ją paraliżował.

Wstał. Nie odrywając od niej wzroku, zaczął obchodzić stół. Śledziła uważnie każdy jego krok. Przepchnął się przez grupkę Puchonów, blokujących drogę, potrącił Gryfonkę, plotkującą ze swoją koleżanką i wpadł na prefekta naczelnego, który coś za nim zawołał z oburzoną miną. Convalie czuła, jak na jej twarz wpełza delikatny uśmiech, którego nie potrafiła powstrzymać.

Dylan obszedł stół i zmierzał w jej stronę. Dzieliła ich coraz mniejsza odległość, aż w końcu mogła dostrzec lekkie zmarszczki wokół jego ust, element uśmiechu. Nie zatrzymał się przed nią. Chwycił ją w ramiona i zaprowadził na parkiet. Nie odrywali od siebie wzroku.

- Gdzie jest Juliette? – spytała, nie mogąc pozbyć się tej myśli.

- Wyszła. Nie wiem.

Obrócił ją wokół własnej osi, a później przyciągnął do siebie, zmniejszając dystans między nimi. Pachniał cudownie, jak to on – subtelnie, słodkawo, upajająco. Jego ramiona były ciepłe i silne, a oczy roztapiały jej największe wątpliwości. Nic ją nie obchodziło, tylko on, tylko ten taniec, jego ciało i przepiękna muzyka. To było jak czar.

- Czego ode mnie oczekujesz? – zapytała.

- Nie wiem. A co jesteś w stanie mi dać?

Siebie, chciała odpowiedzieć, ale nie była na tyle odważna. Westchnęła.

- Pytałeś, czy Juliette coś do ciebie czuje – przypomniała mu, a także sobie, sytuację w bibliotece, która bardzo ją zabolała.

- Chciałem wiedzieć, czy jeśli odejdę, to ją zranię.

Convalie zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad tym. Czy to możliwe, że źle zrozumiała jego intencje? Przecież było dla niej oczywiste, że Dylan martwi się, czy Juliette darzy go takim uczuciem, jak on ją. Czy istniało prawdopodobieństwo, że nigdy jej nie kochał?

- Dlaczego? – spytała, patrząc mu w oczy, doszukując się najmniejszych oznak kłamstwa. Przypomniała sobie taniec, który skradli na weselu cioci Demelzy. Wtedy towarzyszyło im napięcie, nieśmiałość, niepewność. Wtedy Dylan zaproponował jej przyjaźń, a ona odebrała to dosłownie, bo niby jak inaczej?

- Dlatego, że nie powinienem nigdy tego zaczynać. Dlatego, że od początku byłaś tylko ty.

Convalie przełknęła głośno ślinę i spuściła wzrok, nie mogąc wytrzymać jego spojrzenia. To wyznanie zażenowało ją, ale równocześnie było wszystkim, czego pragnęła. Dlaczego czuła, że robią coś złego?

- Więc dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego oddaliłeś nas od siebie?

- Ja? – Zaskoczenie w jego głosie zmusiło ją do ponownego spojrzenia na niego. Nie rozumiała, co ma na myśli. – To ty mnie odepchnęłaś, to ty powiedziałaś, że „uwziąłem się na ciebie”, i żebym dał ci spokój.

Poczuła się równocześnie zawstydzona tym, jak go potraktowała, ale i wściekła. Wyjaśnili sobie już to wszystko, przeprosiła go za swoje zachowanie i myślała, że ją rozumie. A on wyciągał to po raz kolejny, obarczając ją winą za ich dalsze losy, przypominając to w takim momencie, jak w ogóle śmiał?

- A ty dałeś mi spokój – odparła. – Poddałeś się. Związałeś się z moją kuzynką, bo powiedziałam ci kilka niemiłych słów?

Cały czar opadł. Odsunęła się od niego, jej wzrok ciskał błyskawice, a on wyglądał na niewzruszonego.

- Wyraziłaś się jasno – stwierdził. – Byłem przekonany, że nie jesteś mną ani trochę zainteresowana.

- Ale byłam, okej?! – wykrzyknęła i zamilkła, zaskoczona swoim wybuchem. Odgarnęła z twarzy zbłąkane pasemko włosów i założyła je za ucho. – Spędziłeś rok z moją kuzynką, żeby teraz powiedzieć mi, że zawsze myślałeś o mnie?

- To nie tak. – Dylan wyglądał na zakłopotanego. – Pozwól mi to wytłumaczyć.

Convalie pokręciła głową i odwróciła się w stronę wyjścia z sali. Marzyła o tym, żeby wyjść do ogrodu, odetchnąć świeżym powietrzem i wszystko sobie przemyśleć, ale Dylan złapał ją za rękę, nie pozwalając jej odejść.

- Ty też kogoś miałaś. Myślałem, że nie liczę się dla ciebie.

- Nigdy bym z nim nie była, gdybyś nie zaprosił jej na ten głupi bal.

Wyrwała rękę z jego uścisku i ruszyła przed siebie, czując ogarniające ją poczucie winy. Może to i prawda, że nie zgodziłaby się na propozycję Lucasa, gdyby wcześniej złożył taką Dylan, ale to brzmiało tak, jakby ich związek nie był prawdziwy, jakby nigdy nic do niego nie czuła, a to kłamstwo. Przecież w pewnym momencie byli bardzo szczęśliwi. Nie żałowała tego.

- Nie poszedłbym z nią, gdybyś nie kazała mi spadać – usłyszała za sobą głos Dylana, co poinformowało ją, że idzie za nią. – Zresztą to nie ja ją zaprosiłem, tylko ona mnie.

- Gratulacje – warknęła, nie odwracając się. Wyszła do sali wejściowej, a Dylan wypadł za nią i zrównał się z nią krokiem.

- Zamierzasz mi to teraz wypominać? Teraz, kiedy wyznałem, co do ciebie czuję? Dlaczego nie możemy wszystkiego skreślić i zacząć od nowa?

Udawała głuchą na jego słowa, wypadając przez otwarte drzwi na zewnątrz, do ogrodu przesiąkniętego zapachem róż. Szła przed siebie wąską ścieżką, o pół kroku przed Dylanem.

- Zostaw mnie w spokoju – poprosiła.

- Przed chwilą mówiłaś, że nie powinienem cię wtedy zostawiać. Czy to podobna sytuacja? A może teraz naprawdę o to ci chodzi?

Westchnęła.

- Chcę to wszystko przemyśleć. To dla mnie za dużo. Proszę cię o czas.

Wszystko działo się zbyt szybko. Właśnie dowiedziała się, że chłopak, do którego wzdychała, tak naprawdę nigdy nie przestał się nią interesować. Stracili rok na głupie gry, zwodzenie i domysły, a ona odkryła, że nie chce tak po prostu tego zaakceptować i pójść dalej.

- Ile czasu potrzebujesz? – dopytywał. – Jak długo mam zastanawiać się, czy warto na ciebie czekać? Czy cokolwiek do mnie czujesz?

Przystanęła i spojrzała na niego z niedowierzaniem. Widziała w jego oczach nadzieję, ale cała jego postawa była gniewna. Rozumiała, że ma powody do zdenerwowania, ale nie podobało jej się to, że był w stosunku do niej taki napastliwy i agresywny. Nie tak go sobie wyobrażała.

- Marzyłam o tobie, od kiedy cię poznałam – wyznała, zaskakując samą siebie odwagą. – Miałam cię za jakiś pieprzony ideał, wzdychałam do ciebie, przeklinając siebie za to, że zmarnowałam naszą szansę. Ale może to nie ja ją zmarnowałam.

Twarz Dylana była tak blisko, że mogła dokładnie zobaczyć kolorowe plamki w jego tęczówkach. Była wściekła. I zagubiona. Potrzebowała czasu do namysłu, albo czaru, który sprawi, że wszystko się ułoży. Nie wiedziała już, czego tak naprawdę chce. Ale na pewno nie chciała jego pocałunku, nie w takiej chwili, nie w tych okolicznościach. Odwróciła się i odeszła w kierunku dalszych zakątków ogrodu. Czuła za sobą jego obecność, słyszała jego kroki i oddech.

- Dobrze, więc może oboje powinniśmy się nad tym zastanowić – powiedział. – Przemyśleć, dojść do jakichś wniosków, poukładać swoje sprawy, i może wtedy spróbować.

- Może – odparła. Irytowało ją to, że nie chce jej zostawić, a z drugiej strony cieszyła się, że się nie poddał.

- Naprawdę cały ten czas myślałaś o mnie? – spytał cicho, jakby z niedowierzaniem. Convalie pomyślała, że to dobrze, że nie widzi jej zaczerwienionej twarzy. W złości powiedziała więcej, niż powinna.

- Tak – potwierdziła, nie chcąc kłamać, a on więcej się nie odezwał. Dotarła do krańca labiryntu, mogąc skierować się w prawo lub w lewo, albo pozostać w tym miejscu i skonfrontować się z Dylanem. Przygryzła wargę i odwróciła się do niego. Spojrzała w jego oczy, szukając w nich szczerości.

- Dlaczego związałeś się z Juliette? Czy tylko dlatego, że ja ciebie odrzuciłam? Czy tylko dlatego nadal jesteście razem?

- Tak.

Odwrócił wzrok. Skłamał.

- Dylan – powiedziała, chwytając jego twarz w dłonie, a on zareagował na jej niemą prośbę i spojrzał na nią.

- Nie. Lubię ją. Ale nie tak jak ciebie.

Jej surowe spojrzenie złagodniało. Dobrze, mogła to zrozumieć. Ona też żywiła uczucia do Lucasa. To, że myślała o Dylanie, nie znaczyło, że nie mogła czuć czegoś do kogoś innego.

Dylan położył palce na jej dłoniach i przesunął nimi delikatnie po jej skórze, wzbudzając przyjemne ciarki. Nachylił się bardziej w jej stronę. Ich oddechy mieszały się, dzieląc powietrze w przestrzeni między nimi. Ich nosy prawie się stykały. Convalie chciała tego, a równocześnie bała się, czy wszystkie jej oczekiwania nie okażą się na wyrost, czy piękna bajka nie stanie się kłamstwem. Nie mogła posunąć się dalej, a Dylan nie naciskał. Stali tak, wpatrując się w siebie, bliżsi niż kiedykolwiek, kiedy szelest po jej prawej stronie sprawił, że odskoczyli od siebie.

Kilka metrów dalej znajdowała się ławka, a tuż za nią wgłębienie w linii krzewów różanych. Właśnie stamtąd wyszła Juliette, przygładzając włosy, w których utkwiła gałązka, z podrapaną kolcami twarzą i dłońmi.

- Juliette? – spytał Dylan, a Convalie drgnęła na dźwięk jego głosu, pełnego niedowierzania. Juliette zaczerwieniła się gwałtownie, gdy tylko ich dostrzegła, i poprawiła swoją sukienkę. Z krzaków wyszedł ktoś jeszcze.

Convalie nie mogła powstrzymać dłoni, która powędrowała do jej ust, gdy uświadomiła sobie, z kim Juliette się obściskiwała. Nie sądziła, że to tak nią wstrząśnie, ale przecież nigdy nie myślała, że coś takiego może mieć miejsce!

- Lucas? – Jej głos był cichy, prawie przechodził w szept i drżał. Przed chwilą prawie pocałowała Dylana. Ale u nich nie skończyło się na „prawie”.

- Co wy tu…? – zaczął Dylan, ale Convalie nie chciała tego słyszeć. Spojrzenia jej i Lucasa spotkały się. Był wyprostowany, opanowany i pełny dumy. Nie mogła uwierzyć w to, że zrobił jej coś takiego.

- Przepraszam – rzuciła i odeszła stamtąd, ale nie mogła uciec od wszystkich swoich lęków, obaw, zmartwień i natrętnych myśli. Zaczęła biec. Nie była nawet pewna, co tak bardzo nią wstrząsnęło. Chodziło o Dylana, Lucasa, Juliette, czy o wszystkich naraz? Nie potrafiła rozeznać się w swoich uczuciach. Tego było zbyt wiele jak na jeden wieczór. Jej myśli galopowały z zawrotną prędkością, nie mogła uchwycić się żadnej z nich. Chciała tylko zostać sama.

Wróciła do swojego pokoju. Nie potrafiła zmusić się, by iść do Wielkiej Sali, by znaleźć Ivy i wszystko jej opowiedzieć. Potrzebowała tego, ale nie mogła pokazać się całemu Hogwartowi w takim stanie. Usiadła na brzegu swojego łóżka i zacisnęła dłoń na kolumience w jego rogu, ściskając coraz mocniej i mocniej. Miała szybki, urywany oddech, a gdy przyłożyła drugą dłoń do twarzy, zorientowała się, że jest mokra. Krzyknęła – ze złości, frustracji, z bólu. Położyła się i głośno rozpłakała, nie potrafiąc sobie z tym wszystkim poradzić. Płakała, dopóki nie skończyły się jej łzy, póki jej gardło nie ochrypło, a oczy spuchły tak, że nie potrafiła utrzymać ich otwartych. Leżała przez wiele godzin, a w tym czasie pierwsze promienie słoneczne przebiły się przez taflę wody i dotarły do jej okna. Dopiero wtedy zasnęła.

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

 

Właściwie to nie mam nic do powiedzenia tym razem. Lubię ten rozdział, myślę, że całkiem nieźle mi wyszedł i PRAWIE całkiem zgodnie z założeniem :D I jejeje w końcu coś się ruszyło do przodu w tych wątkach ;)