Ślad: rozdział czterdziesty trzeci

To była bardzo długa noc. Nicolasa męczyły koszmary – wydawało mu się, że budził się kilkakrotnie, przeskakując z okropnej rzeczywistości do jeszcze gorszej. W jego snach było pełno nieruchomo stojących ludzi, o martwych spojrzeniach. Na czołach mieli wypisane krwią: ty to zrobiłeś. Na koniec zobaczył swoje własne odbicie w lustrze i przytknął palce do swojego zakrwawionego czoła. Ciecz ściekała wszędzie, zalewając mu twarz i koszulkę. Przetarł czoło rękawem i zobaczył wycięty napis: MORDERCA.

Obudził się z krzykiem.

- Cii, cii – słyszał szept kierowany wprost do jego ucha kojącym głosem. Obrócił się i dostrzegł Anne, która miała na ustach delikatny, przyjazny uśmiech. Poczuł ulgę, ale wtedy zobaczył, jak puste są jej oczy… Na jej czole wykwitł krwawy napis. Odskoczył.

Obudził się w oświetlonym słońcem pokoju. Poza nim w jego łóżku nie było nikogo. We śnie musiał rozkopać pościel. Jego ciało było suche, ale klejące. Musiał się nieźle napocić w nocy. Nie do końca przytomnym wzrokiem potoczył po pokoju, ale najwyraźniej był tu tylko on.

Położył rękę na części materaca, na której powinna spać Anne. Była tu, czy może to też tylko sen? Zacisnął dłoń na pustym prześcieradle, przytknął nos, by poczuć nikły zapach. Musiała tu być. Przecież nie wyobraziłby sobie tego. Nie myślał o niej od dawna, bo to był zamknięty rozdział.

Wciąż czuł na sobie jej dłonie, gdy go uspokajała, gdy z nim zasypiała. To wspomnienie przeplatało się z majakami, których doświadczał w gorączce, ale uchwycił się go, wmawiając sobie, że jest prawdziwe. Tylko to się liczyło.

Jego wzrok padł na szafkę nocną, na której stała szklanka wody i ustawione w równym rządku fiolki z różnokolorowymi eliksirami. A obok nich leżała kartka.

Zapomnij o mnie. To ostatni raz, gdy się widzieliśmy. Uważaj na siebie.

Anne

Poczuł w gardle coś dziwnego, jak gdyby się dławił. To było ostateczne. Dlaczego do niego przyszła? Dlaczego spędziła z nim noc, jeśli nie zamierza się z nim więcej spotkać? Czy to było po prostu pożegnanie? Czy w ten sposób, wyświadczając mu przysługę, chciała dać mu ostatnie wspomnienie z nią związane? To, co dla niego zrobiła, na zawsze pozostanie w jego pamięci. Nie miał nikogo, a zjawiła się ona. Chociaż odrobinę rozproszyła mrok, w którym brodził, nie widząc żadnego wyjścia. Sprawiła, że zobaczył światełko w tunelu. Tego się tak łatwo nie zapomina. Nie ma możliwości, żeby tak po prostu to wszystko odpuścił. Nie powinna tego od niego żądać. Dlaczego miałby spełnić jej prośbę?

Anne zawsze była dla niego za dobra. Nie zasługiwał na to, by się nim opiekowała, a jednak ona to zrobiła. Nie mógł tego zignorować. Wisiał jej ogromną przysługę i nie mógł pozwolić na to, by tak po prostu odeszła. Była dla niego zbyt ważna.

* * *

Anne przymknęła oczy. Jej twarz owiało czyste, morskie powietrze i gdyby nie to, że wiedziała, gdzie się znajduje, mogłaby udawać, że spaceruje plażą. Jej policzki były mokre od łez. Nie tak wyobrażała sobie ten dzień. Miał być jednym z najcudowniejszych w jej życiu, a ona czuła, jak pęka jej serce. Wszystko przez Nicolasa. Nie powinna była spędzić z nim tej nocy. Wyrzuciła go z pamięci, a później poszła rozdrapywać rany. Powiedział jej, że ją kochał. Problem w tym, że ona chyba nigdy nie przestała…

Otworzyła oczy i otarła łzy. Stała przed Azkabanem. Czekała ją wędrówka obok dementorów, którzy sprawią, że poczuje się jeszcze gorzej. Szła po Jamesa, który po tak długim czasie w końcu ujrzy światło dzienne, ujrzy niebo, o którym tak marzył. A ona myślała o mężczyźnie, z którym spędziła kilka szczęśliwych miesięcy. Jamesa znała całe życie. To jemu powinna poświęcić każdą swoją myśl, każdy uśmiech. Cierpiał, choć nie zawinił, a ona powinna być dla niego oparciem. Zaopiekuje się nim, najlepiej jak będzie potrafiła. Ale jak ma to zrobić, skoro nie umie zaopiekować się samą sobą?

Drzwi otworzyły się przed nią, ukazując w całej okazałości tego samego mężczyznę, którego widywała tu od początku odsiadki Jamesa. Jakim cudem jeszcze nie oszalał, przebywając w tym miejscu? Ona zwolniłaby się po tygodniu. Nie wspominając już o tym, że nigdy nie chciałaby tu pracować.

Ruszyła zimnym i ciemnym korytarzem za mężczyzną, który niósł pochodnię. Drzwi za jej plecami zamknęły się z trzaskiem po raz ostatni. Już nigdy więcej nie zatrzasną jej w środku tego okropnego miejsca. Widziała, jak jej oddech zmienia się w parę, tak bardzo było tu zimno. Nawet zimniej, niż na zewnątrz, choć panowała zima. Do jej nozdrzy dobiegał smród wilgoci i zgnilizny. Wzburzone morze czasem podmywało fundamenty Azkabanu, wlewając się do piwnic, ale mieli w tym udział również dementorzy, rozsiewający zapach rozpaczy i śmierci.

Po raz kolejny znalazła się w pomieszczeniu przedzielonym kratą na pół, a po drugiej stronie, na wyrzeźbionej w kamiennej ścianie ławce, siedział James. Anne przystanęła, tak bardzo zabolał ją jego widok. Mężczyzna przyglądał się swoim dłoniom i mruczał coś do siebie. Nawet nie zwrócił uwagi na to, że się pojawiła.

- Chyba przyszła pora się pożegnać z tym miejscem – powiedział nieuprzejmie człowiek, który ją tu przyprowadził, umieszczając pochodnię w uchwycie. Zbliżył się do kraty, wyciągając różdżkę, po czym wypowiedział kilka niezwykle skomplikowanych formułek, a pręty jakby skurczyły się, rozstępując na boki i robiąc przejście, w którym mogłaby zmieścić się wyprostowana, wysoka osoba.

Anne nie zauważyła nawet, że do w pomieszczeniu znalazło się jeszcze dwóch mężczyzn, dopóki nie minęli jej i nie weszli do drugiej części pokoju, za kratę. Czuła, jak szczękają jej zęby, ale nie potrafiła określić, czy to z zimna, czy ze strachu.

Zbliżyli się do Jamesa i podnieśli go, chwytając za łokcie z obu jego stron. Ten wykrzyknął coś niezrozumiale i potoczył dzikim wzrokiem w przestrzeni, nie skupiając go na niczym. Nie mogła na to patrzeć. Utkwiła spojrzenie w podłodze, w myślach wciąż mówiąc do siebie, że to James, jej James, ten, którego pamiętała sprzed kilku lat, a nie wynędzniały więzień, którego prowadzono w jej stronę. Jej oczy znów wypełniły się łzami i nie mogła ich powstrzymać. Potoczyły się po policzkach, a ona mrugała, próbując zahamować napływ następnych.

Zatrzymali się naprzeciwko niej, a ona zmusiła się, by spojrzeć na Jamesa. Przytknęła dłoń do ust. Była świadkiem tego, jak z miesiąca na miesiąc się zmieniał, jak coraz mniej kontaktował ze światem. Patrzył na nią, ale tak, jakby jej nie poznawał.

- James – wydusiła z siebie – to ja.

Wyciągnęła rękę, chcąc go dotknąć, ale ten cofnął się gwałtownie, pociągając za sobą mężczyzn, którzy szarpnęli nim w odpowiedzi.

- James – spróbowała jeszcze raz. – Zabieram cię stąd. Wychodzisz. Wychodzisz ze mną. Zaopiekuję się tobą.

Nie odpowiedział jej. Strażnicy byli wyraźnie zniecierpliwieni. Chcieli jak najszybciej pozbyć się niepotrzebnego balastu. Nakazali jej iść za nimi, gdy będą prowadzić Jamesa na zewnątrz i przenosić do Ministerstwa. Znów szła ponurym korytarzem, z każdym krokiem czując się coraz gorzej. To nie tak miało wyglądać. Mieli paść sobie w ramiona z radością, cieszyć się wolnością i przyszłością. A James nawet jej nie poznał.

Z każdym krokiem ku światłu dnia upadały jej nadzieje i wyobrażenia. Co ona sobie myślała, że zabierze go stąd i wyjadą na wakacje? Przecież to niemożliwe. James potrzebuje pomocy. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek jeszcze będzie taki, jak kiedyś.

Wyszli na zewnątrz, ona, James i dwóch prowadzących go mężczyzn. Ustawili się w kole, by skorzystać ze świstoklika. Nie mogła oderwać wzroku od Jamesa. Gdyby nie widywała go co miesiąc, nie rozpoznałaby jego twarzy. Kiedyś gościł na niej uśmiech, uwydatniający urocze dołeczki w policzkach. Jego brązowe oczy błyszczały życiem i radością. Jego zadbane, ciemnobrązowe włosy opadały gładko na czoło. Teraz ledwo mogła dostrzec ich prawdziwy kolor, tak były zmatowiałe i splątane. Sięgały mu za ramiona. Jego kości policzkowe uwydatniły się, nadając twarzy zupełnie inne, ostrzejsze rysy. Był wychudzony, jakby zapadnięty. W życiu nie powiedziałaby, że kiedyś określała go atrakcyjnym.

Nie odrywał od niej dzikich, rozbieganych oczu. Nie pojawiało się w nich zrozumienie, ale dostrzegała strach i zaciekawienie. Nie mogła być z resztą tego pewna. Nie znała tego człowieka, a on nie znał jej, choć ona nie zmieniła się prawie wcale, a on…

- James – spróbowała jeszcze raz. – Pamiętasz mnie? Wiesz, kim jestem?

Nie odezwał się, ale też nie przerywał intensywnego kontaktu wzrokowego. Jeden z mężczyzn polecił jej dotknąć książki zamienionej w świstoklik. Raz, dwa, trzy.

* * *

Zmywał z siebie brud, ból i winę. Miał wrażenie, że woda, która obmywa jego ciało, zabarwia się na czerwono. Wciąż czuł się nieczysty. Po raz kolejny zmywał z siebie mydliny, łudząc się, że tym razem w końcu odczuje ulgę, ale ta nie przychodziła. Woda leciała nieprzerwanym strumieniem, wypełniając wannę niemal po brzegi. Miał to gdzieś.

W końcu wyszedł z wody i wytarł dokładnie ciało ręcznikiem. Czuł zapach mydła, ale wciąż wydawało mu się, że pachnie też błotem, kurzem i krwią. Podarte, brudne i śmierdzące ubrania spalił, tak samo jak pościel, w której spał. Zniszczy wszelkie dowody tego, co się wydarzyło w ostatnich dniach, aż w końcu przekona samego siebie, że nic z tego nie miało miejsca. Nic poza Anne. To dla niej musiał żyć dalej, otrząsnąć się z tego wszystkiego, dokonać czegoś wielkiego i wspaniałego. Zapanować nad swoim życiem. Otrząsnąć się z przeżyć ostatnich dni.

Założył czyste, pachnące świeżym praniem ubranie i dokładnie wyszorował zęby. Przeczesując jeszcze wilgotne włosy, wyszedł z łazienki i znieruchomiał. Nigdy, przenigdy, nawet za tysiąc lat nie spodziewałby się takiego widoku.

Na łóżku siedziała jego matka.

* * *

Anne co chwilę łapała się na tym, że obgryza paznokcie. Nie robiła tego od wielu lat. Myślała, że pozbyła się tego nawyku na dobre jeszcze w Hogwarcie, ale najwyraźniej nie potrafiła poradzić sobie ze stresem.

Od Jamesa oddzielała ją gruba szyba. Siedziała zwrócona twarzą do sąsiedniego pomieszczenia, razem z kilkoma osobami, które notowały coś zawzięcie. Wszyscy mieli granatowe podkładki, z logo św. Munga na odwrocie. Była to komisja, oceniająca możliwość powrotu Jamesa do świata zewnętrznego, składająca się z trzech uzdrowicieli i trzech uzdrowicielek, wyszkolonych w kierunku psychologii i psychiatrii. Skrobanie ich piór przyprawiało ją o ciarki. To wszystko wyglądało tak, jak gdyby James był królikiem doświadczalnym uwięzionym w klatce, pod pozorem miłej rozmowy przy herbatce z kobietą, która siedziała tam razem z nim.

- Czy uważasz, że potrzebujesz pomocy medycznej? Czy coś ci dolega? Ból, choroba, złe samopoczucie? Czy jest coś, co moglibyśmy dla ciebie zrobić w szpitalu?

Głos kobiety docierał do nich tak, jak gdyby siedziała tuż obok. Anne miała wrażenie, że siedzi razem z nią i Jamesem w tym małym, jasno oświetlonym pomieszczeniu, przypatrując się to jednemu, to drugiemu. Chciała chwycić za dłoń Jamesa i ścisnąć ją, dodać mu otuchy. Był tam zupełnie sam. Nie dość, że skazali go na Azkaban, to jeszcze znęcali się nad nim teraz. James potrzebował bliskich mu ludzi, ciepła i serdeczności, a nie komisji!

Kiedy przyprowadzili go do Munga, wyglądał jak małe, bezbronne zwierzątko, mrugające tak, jakby raziło go światło, przerażone miejscem, w którym się znalazł, i uzależnione od ludzi, których się bał. Anne została zapewniona o tym, że w pomieszczeniu, w którym zostanie przesłuchany, będzie mu ciepło, bezpiecznie i komfortowo. James nie widział komisji z sąsiedniego pomieszczenia, szkło pozwalało im zobaczyć jego, ale dla niego to była tylko ściana. Anne jeszcze nigdy nie spotkała się z czymś takim. To musiała być jakaś mugolska technologia, zaadaptowana do czarodziejskiego świata. To dobrze, że James nie był świadomy tego, ile par oczu się w niego wpatruje. I tak wyglądał na przerażonego.

Siedział w tym pomieszczeniu już dobrą godzinę, ale jeszcze nie wydał z siebie głosu. Po około czterdziestu minutach udało mu się skupić wzrok na kobiecie, ale dopiero teraz po raz pierwszy pokręcił w odpowiedzi głową. To był już jakiś przełom.

- Czy odczuwasz dyskomfort fizyczny? Masz ochotę na coś do jedzenia lub picia? Chcesz się położyć? Czy jest ci zimno?

James kręcił głową, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w rozmówczynię. Wyglądał, jakby był w jakiegoś rodzaju szoku, co nawet by jej nie zdziwiło. Zaciskała kciuki tak mocno, że drętwiały jej palce. Dlaczego nie mogli jej do niego wpuścić? Z nią na pewno by porozmawiał. Znał ją od zawsze. Jeśli ktoś może wyrwać go z otępienia, to właśnie ona.

- Czy czujesz, że jesteś w dobrym miejscu? Czy czujesz się niezręcznie lub niekomfortowo? Czy uważasz, że powinieneś wrócić do Azkabanu?

Na słowo Azkaban oczy Jamesa rozszerzyły się ze strachu, a on sam stał się niespokojny i nerwowy. Chwycił rozmówczynię za przedramię i energicznie pokręcił głową.

- Nie… niii-e, tylko… n-nie…

Jego głos był bardzo cichy i roztrzęsiony. Kobieta uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, po czym pogładziła jego dłoń, na co nieznacznie się wzdrygnął.

- Jeżeli będziesz się dobrze sprawował, to nie wrócisz tam już nigdy więcej. Twoja kara dobiegła końca. Jesteś wolny.

Skrobanie piór irytowało Anne coraz bardziej. Miała ochotę zasłonić uszy dłońmi, byle uwolnić się od tego nieprzyjemnego dźwięku. Jak mogli go tak traktować? Był żywym, czującym i rozumiejącym człowiekiem, a oni zachowywali się, jakby obserwowali ciekawy okaz w zoo. Gdy James zaczął płakać, nie wytrzymała i wstała ze swojego krzesła.

- Dość! Dajcie mu spokój! Dajcie mu odpocząć!

- Panno Campbell – odezwała się najbliżej siedząca kobieta o ciemnych włosach związanych w ciasny kok i okularach w rogowej oprawie, ubrana, zresztą jak inni, w idealnie czysty, sztywny, biały uniform, z wygrawerowanym w okolicy serca znakiem Munga. – Proszę powściągnąć emocje. To standardowa procedura. Więzień może powrócić do społeczeństwa dopiero, kiedy stwierdzimy, że z jego zdrowiem psychicznym wszystko w porządku. A na razie tak nie jest.

- Więc kiedy będzie?

- To indywidualna sprawa. I proszę nie przeszkadzać w badaniu. Ma pani szczęście, że w ogóle pozwolono pani tutaj wejść.

Anne zacisnęła usta, by powstrzymać się od obrzucenia komisji obelgami. Z oparcia krzesła, na którym wcześniej siedziała, zdjęła swoją torbę i zarzuciła ją na ramię. Nie patrząc na nikogo, opuściła pomieszczenie. Zbyt wiele kosztowało ją przebywanie w tym miejscu.

* * *

- Convalie! Tutaj!

Ivy stała jakieś dziesięć metrów od niej i machała energicznie rękoma. Convalie przepchała się przez tłum i podeszła do przyjaciółki, by uściskać ją na powitanie.

- Ivy! Co u ciebie słychać? Jak tam święta? A jak u Michaela? Mówiłaś, że oficjalnie przedstawi cię swoim dziadkom…

Ivy zaśmiała się, obrzucona potokiem słów, i przytknęła palec do ust.

- Cii – szepnęła. – Wszystko w swoim czasie. A tu jest za dużo ludzi.

Stały w Magicznych Dowcipach Weasleyów, gdzie zawsze było pełno klientów, a już szczególnie na tak krótko przed powrotem do Hogwartu. Convalie miała wrażenie, że minimum trzy czwarte klientów to uczniowie młodsi od niej. Ivy bardzo chciała się z nią tu spotkać, by pomogła jej w wyborze puszka pigmejskiego, który miał być prezentem na urodziny pani Jones. Ivy bardzo chciała podarować w tym roku mamie coś, czym będzie mogła się opiekować, gdy jej córka znajduje się tak daleko od niej.

Podeszły do klatki z różnokolorowymi, puchatymi kulkami, które poruszały się śmiesznie we wszystkie strony.

- Ładnie im, kiedy są kolorowe, prawda? – odezwał się męski głos za ich plecami.

- Wujku George!

Convalie rzuciła się, by uścisnąć swojego wujka, a ten uniósł ją nad ziemię, jak zawsze, i zawirował razem z nią dookoła. Convalie zaśmiała się. George Weasley wyglądał jak zawsze – mimo zbliżającej się czterdziestki, wciąż zachował psotne usposobienie i łagodną, przyjazną twarz. Nawet delikatne zmarszczki nie dodawały mu powagi. Convalie zawsze patrząc na niego dziękowała wszechświatowi, że jednak nie odziedziczyła słynnych, rudych włosów po rodzinie Weasleyów.

- Poeksperymentowaliśmy z Fredem i oto rezultat – różnokolorowe puszki! Nie mogliśmy już patrzeć na ten róż i fiolet, ble.

- Są wspaniałe – stwierdziła Convalie. Ivy przyglądała się zwierzątkom z bardzo małej odległości, ale raptownie odsunęła się do tyłu.

- Ten puszek zmienił kolor, przysięgam! Był pomarańczowy, a teraz jest żółty – powiedziała, wpatrując się wyczekująco w George’a, który zachichotał.

- Owszem, istnieje taka możliwość. Część z nich ma do tego predyspozycje, że tak powiem… genetyczne. To wersja nówka sztuka, niedawno zakończyliśmy eksperymenty. W tej klatce znajdziesz takich może dwa-trzy.

- Nieważne, chcę tego – zadeklarowała. – Coś podobnego, metamorfo... puszki.

George wydobył puszka z klatki i umieścił go w pojemniczku, który wręczył Ivy. Dziewczyna nie mogła oderwać oczu od zwierzątka, zaklinając go, by znów zmienił kolor, ale ten nic sobie z tego nie robił i pozostawał żółty.

- A widziałyście już nasz nowy zestaw czekolad rozgrzewających? – spytał George, zaganiając je do części sklepu oznaczonej wielkimi, jaskrawymi transparentami informującymi o nowościach w ofercie. – Truskawkowa jest bajeczna, a robi się ciepło w kilka sekund. W sam raz na zimowe wieczory.

Convalie i Ivy wyszły ze sklepu obładowane darmowymi próbkami i oszołomione gwarem rozmów. W porównaniu z tym miały wrażenie, jakby ulica Pokątna jeszcze nigdy wcześniej nie była tak cicha.

- Dobrze, więc teraz pokażę ci sukienkę, którą wypatrzyłam sobie na bal – zakomenderowała Ivy. – Nadal nie jestem pewna, czy powinnam ją kupić. Jest trochę za droga…

- Przynajmniej jakąś wypatrzyłaś – zauważyła Convalie, markotniejąc. – Ja nie mam żadnej. Nie mam nawet partnera. Nie wiem, czy jest sens, żebym w tym roku szła na bal.

Ivy zmierzyła ją groźnym spojrzeniem.

- W zeszłym roku mówiłaś to samo.

- No właśnie. I zobacz, jak to się skończyło. Ta cała sprawa z Lucasem. Nie powinnam nigdy się na to zgadzać.

- Nawet tak nie mów.

To nie było tak, że żałowała tego, co wydarzyło się przez ostatni rok. Chwile spędzone z Lucasem były czymś niesamowitym i niezapomnianym. Tyle tylko, że zmieniły się w coś, do czego nie chciała wracać. Tęskniła za nimi, a równocześnie wiedziała, że nie mogłaby trwać w kłamstwie. Brakowało jej Lucasa, tęskniła za jego uśmiechem, żartami, sposobem, w jaki układał wargi, mówiąc do niej: „księżniczko”. To było jak film, jak opowieść, która tak naprawdę jej nie dotyczyła. Wszystkie wspomnienia powoli stawały się dla niej obce.

Wywróciła oczami.

- Okej, może i powinnam. Po prostu żałuję, że tak się to wszystko potoczyło. Żałuję, że to nie Dylan zaprosił mnie wtedy na bal.

- Równie dobrze to ty mogłaś zaprosić jego, póki miałaś okazję – przypomniała jej Ivy. – Zanim zaprosił twoją kuzynkę.

- Dobrze, nieważne – ucięła Convalie, wzdychając. – To i tak nic nie zmieni.

Marzyła o tym, żeby Juliette magicznym sposobem zniknęła z powierzchni ziemi, zostawiając Dylana dla niej. Być może tym razem, dostając drugą szansę, rozegrałaby to wszystko inaczej. Miała wrażenie, że są dwoma częściami duszy, która powinna się połączyć, ale ciągle coś jej przeszkadza. Nie mogła tak po prostu iść do niego i zasugerować, że powinien zostawić dla niej Juliette. Zwłaszcza że nie miała pewności, czy on czuje to samo w stosunku do niej.

- I co myślisz? – spytała Ivy dziesięć minut później, prezentując się jej w lekko połyskliwej, kremowej sukience z szerokimi ramiączkami i rozkloszowanym dołem. Materiał opływał miękko ciało Ivy od góry do pasa, wyglądając tak, jakby był zaprojektowany specjalnie dla niej.

- Jest idealna – powiedziała szczerze Convalie. – Powinnaś ją kupić.

Uradowana Ivy przejrzała się jeszcze raz w lustrze.

- Najwyżej zrezygnuję z kupowania słodyczy – zadeklarowała. – Muszę mieć tę sukienkę.

- Koniecznie! – zapewniła ją Convalie, a jej wzrok padł na wieszaki z pięknymi, balowymi sukniami. Przygryzła wargę. Już po raz kolejny w ciągu kilku dni wyrzuciła z głowy obraz siebie, wchodzącej do sali i przykuwającej uwagę wszystkich chłopców, a w szczególności Dylana, który zapomina o Juliette i śpieszy, by zaoferować jej ramię…

- Naprawdę powinnaś coś dla siebie znaleźć – powiedziała Ivy zza materiału otaczającego przebieralnię. – Do balu zostało jeszcze trochę czasu. Może znajdziesz jeszcze parę. Może Dylan kopnie w zadek Juliette i zrozumie, że jesteś sensem jego życia.

- Ej, to nie fair!

Naprawdę nie w porządku było żartowanie z ich relacji. W każdym razie jej nie było ani trochę do śmiechu. Nie miała też ochoty na wybieranie sukienki. Tak naprawdę myślała o tym, żeby założyć tę, którą miała na sobie na weselu cioci Demelzy – fiołkową, zwiewną, ozdobioną różyczkami. Podzieliła się tym pomysłem z Ivy.

- Ta sukienka jest piękna – potwierdziła przyjaciółka, nadal schowana za materiałem. – Ale naprawdę myślisz, że jest odpowiednia na bal? Jak dla mnie jest trochę zbyt… świętoszkowata.

Convalie zezłościła się. Ta sukienka była idealna. Wyglądała w niej bajecznie.

- Świętoszkowata? Upadłaś na głowę? To co, mam założyć krwistoczerwoną przepaskę na biodra, jak Rosalie?

Ivy w odpowiedzi parsknęła śmiechem i wysunęła głowę z przebieralni.

- Nie, nie o to mi chodziło. Po prostu wszystkie twoje sukienki są prawie takie same. Różnią się kolorem i ewentualnymi detalami. Przypomnij sobie tę białą, którą miałaś na balu rok temu.

- Ta też jest cudowna! – zaprotestowała szybko, obronnie. No dobrze, może Ivy miała trochę racji. Ale co mogła poradzić na to, że lubi delikatne, zwiewne sukienki? Tak bardzo pasowały do niej, jej typu urody i charakteru. – Poza tym sama mówiłaś, że wyglądam w niej… jak to było? Jak księżniczka?

Zaczerwieniła się, uświadamiając sobie, że tak samo nazywał ją Lucas. Może to miało związek z sukienką. A może nie.

Ivy rozsunęła zasłonę i wyszła z przebieralni z nachmurzoną, dyktatorską miną.

- Nie przeczę. Wyglądałaś w niej pięknie. Tak jak w tej fioletowej. Ale może przyszedł czas na drobną odmianę? Wszyscy już wiedzą, jaka jesteś dziewczęca, może czas, żeby stać się kobietą?

Convalie wyrzuciła ręce w górę.

- No pewnie! Krytykuj mnie! Co jest nie tak z moim gustem?

Ivy podeszła do sukienek wiszących niedaleko nich i zaczęła je przebierać. Wyciągnęła jedną z nich – bladoróżową, z lekkiego, unoszącego się materiału, z dekoltem w łódkę – i spojrzała na nią wyczekująco.

-  Jest ładna – powiedziała szczerze Convalie, na co Ivy natychmiast odwiesiła sukienkę na miejsce, kręcąc głową.

- Jest dziewczęca.

- Ładna.

- Ale nie sexy.

- Dlaczego miałabym wyglądać sexy, skoro mogę wyglądać ładnie?

Ivy nie odpowiedziała na pytanie. Pokazała jej czarną, prostą sukienkę z głębokim dekoltem.

- Elegancka, ale nie w moim stylu. W życiu bym czegoś takiego nie założyła.

- Nie wątpię – Ivy wyglądała na zaaferowaną swoją teorią, jakkolwiek by ona brzmiała. – Ale powiedz mi, ile lat dałabyś osobie, która ją założy? Piętnaście? Czy może dwadzieścia?

A co to miało do rzeczy?

- Dlaczego sądzisz, że chciałabym wyglądać na dwudziestolatkę?

Ivy obróciła się, by odwiesić sukienkę. Jej brwi były ściągnięte, jakby zastanawiała się usilnie, jak przekonać Convalie do swoich racji.

- Posłuchaj – powiedziała w końcu. – Nie ma nic złego w byciu ślicznym i niewinnym.

- Ślicznym i niewinnym – powtórzyła za nią Convalie kpiąco. Owszem, to brzmiało tak, jakby było czymś złym. Ivy ją zignorowała.

- Ale jeśli naprawdę chcesz zrobić wrażenie, to potrzebujesz czegoś, co przykuwa uwagę. Grzeczne dziewczynki też czasami muszą być niegrzeczne, bo byłyby zbyt nudne, rozumiesz? I już moja w tym głowa, że olśnisz wszystkich na balu, czy ci się to podoba, czy nie.

* * *

- Co ty tutaj robisz?

Nicolas stał jak sparaliżowany, wpatrując się w Ginny, która obdarzyła go nieprzeniknionym spojrzeniem. Wyglądała tak jak zawsze – dumna, zadbana, stanowcza. Ale po sposobie, w jaki marszczyło się jej czoło i jak przełykała ślinę, mógł stwierdzić, że jest zatroskana.

Wstała z łóżka, przyjmując tą swoją matczyną, autorytatywną postawę, z którą karciła go już gdy był małym chłopcem.

- Gdzie byłeś, Nicky? – spytała zadziwiająco czule. Nicolas poczuł piekącą suchość w oczach, gdy ton jej głosu szarpnął w nim jakąś strunę.

- Mamo, niepotrzebnie się denerwowałaś, to nic takiego… - Dobrze, że zdążyłem się wykąpać, pomyślał. Wyglądał teraz znośnie, choć miał świadomość tego, że bardzo schudł.

Ginny podeszła do niego tak szybko, że nie zdążył nawet się poruszyć, nim przytuliła go bardzo, bardzo mocno.

- Tak strasznie się o ciebie martwiłam. Szukali cię aurorzy? Co się stało?

Nie mógł jej przecież powiedzieć prawdy. Spanikowałaby. A poza tym, gdyby to zrobił, musiałby opowiedzieć jej też o wspomnieniach Draco. To na pewno by się jej nie spodobało.

- Nic takiego. Wyjechałem na kilka dni za granicę ze znajomymi, pobyt trochę się przedłużył…

Ginny odsunęła się i popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Cały ty – powiedziała. Wyglądała na rozczarowaną. – Nic się nie zmieniłeś. Nie obchodzi cię to, że wszyscy cię szukają, że masz obowiązki, pracę… Tylko zabawa ci w głowie.

Chciał jej powiedzieć, jak bardzo się myliła, ale nie mógł. Zamiast tego patrzył na nią w milczeniu, pozwalając jej się wygadać.

- Był u mnie auror, powiedział, że zaginąłeś. Czy wiesz, jak bardzo mnie przestraszył? Czy w ogóle wyobrażasz sobie, co ja przeżywałam? Jak mogłeś się tak zachować?

- Mamo…

Uniosła rękę, uciszając go.

- Przestań, proszę cię. Nie chcę słuchać twoich wymówek. Myślałam, że coś ci się stało, że masz problemy, jesteś w szpitalu, miałeś wypadek, albo ktoś cię zamordował, a tymczasem ty… - prychnęła. – Wiesz co? Dorośnij, bo takie życie może się dla ciebie źle skończyć.

- Ale to nie tak.

- A jak? No, słucham?

Ręce na biodrach. Postawa pochylona do przodu. Miał wielkie, wielkie kłopoty.

- Nie mogłem wrócić, ani z nikim się skontaktować.

- Dlaczego?

Otworzył już usta, żeby się wytłumaczyć, ale przecież nie mógł jej o tym opowiedzieć. Spanikowałaby. Oprócz tego czuł, że nie powinien nikomu mówić o tamtych ludziach i o tym, że go ścigają. Musiał sam to rozgryźć. Zamknął usta i pokręcił głową, a Ginny skrzywiła się.

- Dałam ci szansę. Ale najwyraźniej miałam rację. Najważniejsza jest zabawa, prawda? Jesteś taki, jak kiedyś twój ojciec.

- Dla mojego ojca nie była najważniejsza zabawa – powiedział, zanim zdążył to przemyśleć. Ginny uniosła brwi.

- Tak? A co ty możesz o tym wiedzieć?

Nie odpowiedział. Nie powinien się z tym wyrywać. Ginny uważała, że nic o nim nie wie i tak powinno pozostać. Niby skąd miałby wiedzieć?

- Nie wiesz nic. I dopóki będziesz miał tak lekceważący stosunek do wszystkiego, to nie oczekuj, że będę traktować cię jak dorosłego. I wiesz co? Zdziwiłabym się, gdyby twój szef zgodził się na twój powrót do pracy.

- Nie wracam do pracy – odpowiedział. Miał ważniejsze rzeczy na głowie. Pracą może zająć się zawsze. A swoje sprawy musiał rozwiązać już teraz.

Ginny zaśmiała się sztucznie.

- Oczywiście – skomentowała. – Bo po co miałbyś się przemęczać? Wiesz co, to był błąd. Nie powinnam tu przychodzić. Jak zmądrzejesz, to wiesz, gdzie mnie szukać.

Wyszła, nim zdążył jej odpowiedzieć. Może to i lepiej. Niech trzyma się z daleka od niego i od tej sprawy. Przynajmniej ona będzie bezpieczna. Ona i Convalie.

* * *

- Fizycznie wszystko z nim w porządku…

Jasne, pomyślała Anne, pomijając oczywiście rażące zagłodzenie, wyziębienie, osłabienie i co tam jeszcze… Powstrzymała się jednak od komentarza.

- …ale jest w szoku. Nie wie, gdzie jest i co tu robi. Pani towarzystwo powinno pomóc mu wrócić do normalności.

Powinno…

- Jestem więcej niż pewna, że po kilku dniach intensywnej opieki uda się go postawić na nogi.

- Dziękuję – odpowiedziała Anne, choć nie czuła, że jest coś, za co powinna być wdzięczna. Byłaby wdzięczna, gdyby wyciągnęli go szybciej z Azkabanu. Wtedy, kiedy jeszcze mogła z nim normalnie porozmawiać. To była najszczersza prawda, że ludzie w tym więzieniu tracą zmysły. – Ale jak chcecie odwrócić wpływ dementorów na jego psychikę? Jak macie zamiar sprawić, że zapomni o tych wszystkich okropieństwach, których doświadczył?

Uzdrowicielka, ta sama, która była w komisji, z ciasnym kokiem i okularami, pokręciła nieznacznie głową.

- Nie ma możliwości, żeby to wszystko zniknęło. Będzie się z tym borykał do końca życia.

- A eliksir zapomnienia? – spytała szybko Anne, z nadzieją, ale na twarzy uzdrowicielki pojawił się grymas.

- To zabronione przez prawo – wyjaśniła. – Nie jest ofiarą, tylko więźniem. Musi pamiętać swoją karę.

Anne prychnęła, odwracając głowę. Karę. James niczego nie zrobił. Był niewinny. Dlaczego nikt tego nie rozumiał? Dlaczego nikt się za nimi nie wstawił? Czy naprawdę wystarczy jeden wrogo nastawiony czarodziej, żeby skazać niewinnego człowieka na Azkaban? Nienawidziła prawa, a także ludzi, którzy wydawali niesprawiedliwe wyroki. Gdyby to ona przesądzała o winie, wolałaby uwolnić człowieka, który zawinił i dać mu drugą szansę, niż zniszczyć życie komuś, kto na to nie zasługiwał!

- Poza tym – ciągnęła uzdrowicielka – nie ma gwarancji na to, że gdy wymaże wspomnienia, jego stan jeszcze bardziej się nie pogorszy, ponieważ jego psychika nadal byłaby zachwiana, ale nie miałby możliwości powiązania tego z jakimś wydarzeniem w swoim życiu.

Drzwi do sali Jamesa otworzyły się i wyszedł z niej siwiejący uzdrowiciel o wyglądzie serdecznego dziadka. Podniósł oczy znad trzymanej przez siebie dokumentacji i spojrzał na Anne oraz swoją koleżankę z pracy.

- Ellen, jeśli nie masz nic przeciwko, panna Campbell może wejść do środka.

Uzdrowicielka kiwnęła głową mężczyźnie.

- Dziękuję, Paul – odparła i zwróciła się do Anne: - Oczywiście, może pani wejść do sali. Tylko proszę stosować się do regulaminu, który znajdzie pani na ścianie. I opuścić oddział przed ciszą nocną, która zaczyna się za… - spojrzała przelotnie na zegarek – trzy godziny. Jeśli miałaby pani jakieś pytania, mój gabinet znajduje się na końcu korytarza, ostatnie drzwi po prawej.

Anne podziękowała uzdrowicielce Ellen i czym prędzej weszła do pokoju. Nie spodziewała się, że będzie tak bardzo… przyjazny. Brzoskwiniowe ściany ozdabiały różnokolorowe obrazy, okno zostało przesłonięte brązową zasłonką z motywem kwiatowym, a na parapecie stało parę roślinek w kolorowych doniczkach. No tak, bo przecież to nie był zwykły pokój i zwykły oddział. To oddział zamknięty. Dla czubków.

James półsiedział w brązowej pościeli, bawiąc się kciukami. Podeszła do niego i podsunęła sobie krzesło tak, by móc sięgnąć jego dłoni. Czując dotyk, James spojrzał na nią bez słowa.

- Cześć – powiedziała do niego najbardziej spokojnym i najsłodszym tonem, na jaki mogła się zdobyć. Wykrzywiła usta w czymś w rodzaju uśmiechu. – Miło jest odwiedzić cię w tak przyjaznym miejscu. Wyglądasz świetnie.

- Nie – odpowiedział James i odwrócił wzrok. Gładziła jego dłoń, powstrzymując łzy cisnące się do oczu. Musiała bardzo mocno skupić się na czymś innym, niż myśli, że James tak wiele przecierpiał.

- Co ty mówisz? Przystojniak z ciebie. Musisz teraz tylko dużo jeść, by nabrać trochę ciała. I jesteś bardzo blady. Trochę się opalisz. Potrzebujesz fryzjera i tak dalej, ale to tylko kwestia czasu.

- Nie – powtórzył James jak robot. – Nie. Nie, nie, nie.

- W porządku, jeśli nie chcesz, przecież nie będę cię do niczego zmuszać.

- Nie.

Anne przygryzła wargę. Nie mówi tego, żeby sprawić ci przykrość, to postęp, że mówi cokolwiek, tłumaczyła sobie, ale niespecjalnie poprawiało to jej nastrój. Jeszcze kilka miesięcy temu był zdolny do tego, żeby z nią porozmawiać. Gdyby wypuścili go wtedy… Poczuła, jak łza spływa po jej policzku i wytarła ją szybkim ruchem. To był ułamek sekundy. James podskoczył, wyrwał dłonie z jej uścisku i zaczął krzyczeć. Anne odsunęła się, przestraszona, nie będąc przygotowana na taką okoliczność.

- Jimmy, to tylko ja – starała się mówić uspokajająco. – Przepraszam cię, tak strasznie cię przepraszam, nie chciałam.

Próbowała pogładzić go pocieszająco po ramieniu, ale odsunął się, unikając jej dotyku. Zamilkł, ale patrzył na nią, jak gdyby miała mu wyrządzić krzywdę. Nie mogła nad tym zapanować, łzy popłynęły z jej oczu niczym już niehamowane. Łkała po cichu, starając się go nie przestraszyć, ale ku swojemu zdziwieniu, zobaczyła w jego twarzy coś, czego się nie spodziewała. Smutek. Współczucie.

- James? – spytała łamiącym się głosem. – Poznajesz mnie?

Miała wrażenie, że te kilka sekund, przez które czekała na odpowiedź, ciągną się całą wieczność. Tak wiele miała nadziei, że chyba złamałoby ją kolejne odrzucenie. Ale wtedy James delikatnie, powoli kiwnął głową. Wstrzymała oddech, nie będąc do końca pewną, czy jej się to nie przywidziało.

- James?

Nie odrywał od niej wzroku, a ona nie śmiała się poruszyć, nie chcąc go spłoszyć. Był tu z nią. Nawiązała się między nimi nić kontaktu i nie mogła jej zniszczyć.

- Jesteś bezpieczny – powiedziała. – Jesteś ze mną. Nigdy już tam nie wrócisz. Kocham cię i będę dbać o ciebie, cokolwiek się będzie działo. Jesteś bezpieczny – powtórzyła, obserwując, jak z każdym słowem jego oczy robią się coraz bardziej wilgotne. Nie mogła tego znieść. Powoli, starając się go nie wystraszyć, znów chwyciła jego dłoń. Nie zaprotestował. Nie miała zamiaru robić nic więcej. Ważne, że wracał do niej, tylko to się liczyło. Przesiedzi tutaj choćby i tydzień, a nawet kilka, jeśli będzie musiała. Była mu to winna.

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

 

Znów sama końcówka miesiąca. Rozdział skończyłam tydzień temu, korzystając z wolnego, które udało mi się uzyskać, pisząc egzaminy tak rewelacyjnie (yhy...), że nie miałam żadnej poprawki ;) Nie pojawił się wcześniej, bo musiałam od niego troszkę odpocząć, by móc "na świeżo" podejść do wprowadzania poprawek.

Nowy semestr, nowe przedmioty, nowe zobowiązania i obietnice, a przed nami jeszcze kilka rozdziałów śladu. Jestem ostatnio nakręcona pozytywną energią do tego opowiadania i mam nadzieję, że wpłynie to zarówno na treść, jak i częstotliwość dodawania rozdziałów. Myślę, że w końcu mam realne szanse na zakończenie tej historii, po wszystkich wzlotach, upadkach i latach(!), które na nią poświęciłam.

Ostatnia sprawa: przepraszam, ale rezygnuję z informowania o nowych rozdziałach. Pojawiają się one na tyle rzadko, że każdy zainteresowany chyba zdąży na nie trafić, i na tyle często, że nie będą chyba wielkim zaskoczeniem. Są osoby, których nie informuję, a jednak słowo od nich pojawia się pod nowymi rozdziałami, z kolei od osób informowanych bardzo często nie dostaję żadnego przekazu zwrotnego, chociażby krótkiego komentarza, co sprawia, że czuję się, jakbym zwracała się do ściany. Nie mówię oczywiście, że to dotyczy wszystkich ;)

Pozdrawiam serdecznie. I żeby zima już nie wróciła!