Ślad: rozdział czterdziesty drugi

Może to było lekkomyślne. Może wpakowywał sam siebie w jeszcze większe tarapaty, ale, tak na dobrą sprawę, gdzie mógłby być bezpieczniejszy? Powtarzał sobie, że nie ma innego miejsca, w którym chciałby się znaleźć, dokąd mógłby pójść. Straże były zajęte pilnowaniem go w jaskini – tak podejrzewał – więc jeśli nie teraz, to kiedy? Jeżeli wróciłby do domu, by wyleczyć rany i odpocząć, wzmogliby ochronę przy wspomnieniu, a wtedy nie miałby z nimi najmniejszych szans.

Teleportując się, wylądował w śmierdzącym i śliskim bagnie, stracił równowagę i runął jak długi do tyłu, lądując w mazi pośladkami. Chlupoczący dźwięk, który temu towarzyszył, sprawił, że skrzywił się z obrzydzenia. Musiał zanurzyć ręce w błocie, żeby się podnieść. Miał mnóstwo ran i siniaków, bolały go chyba wszystkie kości, a na dodatek jeszcze to! Ślizgał się przez chwilę, próbując wstać i utrzymać równowagę w mlaskającej w odpowiedzi na jego kroki mazi. Przeklął pod nosem i, powolutku, żeby nie upaść ponownie, dotarł do stosunkowo suchego pasa.

Nie pamiętał, w którą stronę powinien pójść. Wszystko wyglądało tak samo. Drzewa ogołocone z liści, śmierdzące bagna, wyschnięta, skurczona trawa i kilka czarnych, przygnębiających ptaków. W jego plecy świeciło słabe, jakby przymglone słońce, ale nie miał pojęcia, która jest godzina. Równie dobrze mogła to być dziewiąta jak i piętnasta, a przecież o takich porach znajdowało się w różnych pozycjach. Przeklinał samego siebie, że nigdy nie był bardziej uważny przy wszelkich wzmiankach pomagających ustalić położenie bez różdżki. Szedł przed siebie powoli, czując się bardzo niepewnie. Nie miał pojęcia, czy przypadkiem zamiast zbliżać się do wspomnienia, coraz bardziej się od niego nie oddala. Nie był w stanie rozpoznać, czy poprzednim razem przechodził tędy, czy może nie. Wszystko tutaj wydawało się takie stałe, każdy fragment trasy tak podobny do siebie…

Westchnął głęboko i przystanął, zamykając oczy, kiedy nagły pomysł przyszedł mu to głowy. Może to głupie, ale warto spróbować. Skupił się tylko i wyłącznie na słuchu i na doznaniach własnego ciała. Słyszał wiatr dmący w ogołocone korony drzew, pomiatający ostatnimi, suchymi, opadłymi liśćmi, który uderzał w niego delikatnie. Czuł jego dyskretną pieszczotę, kojącą rany na ciele, i uświadomił sobie, że drży z zimna. Był mokry po wpadnięciu do wody, brudny od błota i wielu dni poniewierania po podłodze, jego ubranie w większości przetarło się lub podziurawiło i nie miał kurtki, która jeszcze kilka dni temu gwarantowała mu ciepło. Tyle że jego ciało było tak odrętwiałe i zasiedziałe od niewoli, że zajęło mu dużo czasu, zanim w ogóle zdał sobie z tego sprawę. Coś było nie tak z jego kostką, podejrzewał, że w którymś momencie szaleńczej ucieczki ją skręcił. Plecy niemożliwie bolały go po upadku ze skalnych stopni, być może coś stało się z jego żebrami. Jego ręce były brudne, pełne drobnych ran i otarć. Wolał nawet nie mieć możliwości, by zobaczyć, jak się prezentuje. Podejrzewał, że nie rozpoznałby własnego odbicia w lustrze. Jego włosy z pewnością były tłuste, posklejane w strąki, potargane i matowe. Czuł, że ma podpuchnięte oko, więc prawdopodobnie wokół niego wykwitł niezdrowo wyglądający siniak.

Ale nie to było najważniejsze. Starał się odrzucić te odczucia, żeby wyłapać coś innego, ważniejszego. Dźwięk, wrażenie, cokolwiek. Wibracje. Delikatne brzęczenie i podmuch magii… Obrócił się lekko w prawo, nadstawiając ucho, bo wydawało mu się, że powinien skierować się w tamtą stronę. Zrobił kilka kroków, uważnie nasłuchując i chłonąc wrażenia. W pewnym momencie wydawało mu się, że coś poczuł, więc przystanął, próbując uchwycić to wrażenie, które jednak szybko zniknęło.

Rozczarowany Nicolas przygryzł mocno dolną wargę, nakazując sobie całkowite skupienie. Słuchaj, czuj, powtarzał, ale im usilniej próbował, tym mniej wiedział. Tak bardzo zależało mu na tym, żeby odnaleźć to wspomnienie, że sama myśl o zaniechaniu poszukiwań napawała go gniewem i rozczarowaniem. Czas mijał nieubłaganie. Nie wiedział, dokąd podążą jego prześladowcy, ale prawdopodobnie choć część teleportuje się w to miejsce, by upewnić się, że nie zdobędzie wspomnienia. No dobrze, najprawdopodobniej nie wiedzieli o wspomnieniach, ale zdecydowanie wiedzieli o barierach chroniących coś niedostępnego dla nich, a co z pewnością chcieliby zdobyć. Na samą myśl o tym krew w jego żyłach zawrzała, zmuszając go do działania. Przyspieszył kroku, choć nadal nie wiedział, czy podąża w dobrym kierunku. Kierował się przeczuciem i nadzieją. I nagle… tak, był tego pewien, poczuł coś! To ten rodzaj delikatnych wibracji towarzyszący magii. To mogło oznaczać tylko jedno – rzeczywiście zbliżał się do bariery.

Nie zważając na obolałe ciało puścił się biegiem przed siebie. Z każdym przebytym odcinkiem drganie powietrza wzmagało się, upewniając go w tym, że obrał dobry kierunek. Raz tylko musiał lekko zboczyć w lewo, gdy poczuł, że to właśnie z tamtej strony dobiegają fale wibracji. Słyszał drgania coraz wyraźniej. Przypominały dźwięk prądu przepływającego przez ogrodzenie, pełne wyładowań i jakby metalicznych odgłosów. I jeszcze… stanął jak wryty słysząc wyraźny trzask. Ten dźwięk był mu bardzo dobrze znany, choć przez chwilę nie zdawał sobie sprawy z tego, co oznacza. To był trzask wydany przez nadepniętą gałąź. Nie odwrócił się za siebie, by sprawdzić swoje przypuszczenia, tylko ruszył na barierę, pragnąc dobiec do niej jak najszybciej, zanim ktokolwiek go dopadnie. Czuł, że jest coraz bliżej. Serce waliło mu w piersi tak mocno jak nigdy wcześniej. Powoli ogarniał go zimny, paraliżujący strach. Więc uciekł po to, żeby go schwytali? Jeśli da się złapać, to go zabiją, tego mógł być pewien. Oni mieli różdżki, a on nie. Nawet nie mógł się bronić. Był słaby, wygłodzony i obolały, ale za to bardzo mocno przestraszony. Krzyknął, gdy ktoś wyrósł na jego drodze, a on wpadł na niego, przewracając ich obu.

Przetoczył się na plecy, karcąc się w myślach za wrzaski, ale szybko oprzytomniał. Obok niego leżał mężczyzna, nieco zamroczony uderzeniem i upadkiem, ale już zaczynał dochodzić do siebie. Nicolas, niewiele myśląc, rzucił się na niego z pięściami. Nim mężczyzna zaczął się bronić, otrzymał kilka ciosów w twarz i brzuch. Wypuścił z ręki różdżkę, by uderzyć napastnika, ale Nicolas zrobił unik i, niewiele myśląc, porwał z ziemi różdżkę.

- Avada Kedavra – powiedział bez namysłu.

Zanim zorientował się, co tak naprawdę zrobił, było już za późno. Jak w zwolnionym tempie zobaczył tlącą się na końcu różdżki zieloną iskrę, rozrastającą się niczym płomień, mknącą do przodu i uderzającą w człowieka. Mężczyzna znieruchomiał, choć wciąż miał otwarte, przerażone oczy. Nicolas potrząsnął go za ramię. Nie docierało do niego to, co się wydarzyło. Sparaliżował tego gościa, a teraz mógł po prostu iść dalej…

- Proszę pana? – spytał, potrząsając nim. – Nic panu nie jest? Niech się pan obudzi!

Ale z każdą chwilą zdawał sobie sprawę, że to niemożliwe. To było jak sen, w którym zrobił coś strasznego, ale jeszcze nie rozumiał konsekwencji. Zerwał się na równe nogi i pobiegł przed siebie, próbując odrzucić jakiekolwiek myśli o tym wydarzeniu. To się nie stało. To tylko sen, powtarzał sobie w kółko jak mantrę, zbliżając się coraz bardziej do bariery. Niechciane myśli coraz natarczywiej przedostawały się do jego głowy.

Zabiliby mnie bez mrugnięcia okiem, tłumaczył sobie, musiałem się bronić! Ja albo oni…

Ja albo oni.

JA ALBO ONI!!!

Biegli za nim. Widział zaklęcia śmigające tuż koło niego i uderzające w pnie drzew. Czuł, że depczą mu po piętach. Słyszał ich pokrzykiwania, tupot wielu stóp i świst uroków, ale wszystko to dochodziło do niego jakby z oddali. Co chwilę tracił i odzyskiwał ostrość słuchu. Nie był w stanie zrozumieć, co do niego krzyczą. Miał wrażenie, że posługują się jakimś nieznanym mu językiem, zapomnianym przez świat.

Minął barierę i odwrócił się, patrząc na goniące go postaci. W jego stronę pomknęły zaklęcia, ale roztrzaskały się zaledwie metr od niego o niewidzialne pole siłowe, tworząc różnokolorowe, połyskujące kleksy, by później opaść i zniknąć. Po raz pierwszy mógł się przyjrzeć twarzom ich wszystkich, ale był stuprocentowo pewny, że żadnego z nich nie widział nigdy wcześniej. Jeden z mężczyzn zatrzymał resztę ruchem ręki i zbliżył się do bariery, wyciągając dłoń w jej stronę. Nicolas stał, niewzruszony, czekając na rozwój wypadków. Dłoń mężczyzny zatrzymała się w powietrzu, zupełnie jakby napotkała szkło. Jego oczy zwęziły się ze złości, ale nawet kiedy uderzył w barierę pięściami, jedynym, co udało mu się osiągnąć, był ból. Spojrzał prosto w oczy Nicolasa.

- Wezwać posiłki. Otoczyć teren – powiedział spokojnie, ale Nicolas czuł, że gdyby tylko mężczyzna mógł, rzuciłby się na niego i rozszarpał na maleńkie kawałeczki. Nie interesowało go to z resztą. Był bezpieczny. Nikt nie zmusi go do opuszczenia tego terenu i nie wyrządzi mu krzywdy. Dopóki chroniły go zaklęcia ojca, był bezpieczny.

* * *

Kochana Juliette,

Plany nieco się zmieniły i zostaniemy w Australii do końca przerwy świątecznej. Tata zdecydował się na jakieś interesy z wujkiem, ale nie ukrywam, że jest mi to na rękę.

Odwiedziłem już wiele wspaniałych miejsc, ale tyle jeszcze przede mną! Piszę do Ciebie wracając z podziemnej kryjówki czarodziejów z czasów wojny z Voldemortem. To naprawdę niesamowite przeżycie – wyobrazić sobie, jak to było, strach tych ludzi i ich wolę przetrwania. Oni naprawdę stworzyli wspaniały system, coś jak podziemne państwo. Nikt nie mógł ich tutaj znaleźć! Z dnia na dzień dowiaduję się coraz więcej, odwiedzam miejsca, o których czytałem tylko w książkach i czuję się, jakbym już wcześniej tu był. Na samą myśl o wyjeździe jest mi żal, że zostało tak mało czasu.

Przepraszam, wiem, że liczyłaś na nasze spotkanie, ale zobaczymy się już niedługo w pociągu. Będę miał Ci dużo do opowiedzenia. I, oczywiście, opowiesz mi szczegółowo o tym, jak spędziłaś święta. Tęsknię,

Dylan

- Oczywiście.

Juliette wybrała się na samotne zakupy na Pokątną. Musiała odreagować. Tak bardzo liczyła na to, że spotka się ze swoim chłopakiem gdzieś poza Hogwartem, spędzą razem dzień, a może i nawet noc, przeżyją coś romantycznego, wyjątkowego, nieograniczani murami Hogwartu wybiorą się do restauracji, może do teatru, będą spacerować trzymając się za ręce w świetle księżyca i szeptać sobie czułe słówka. Oczywiście Dylan musiał wszystko zepsuć. Jak Australia mogła być ważniejsza od niej? Dlaczego nie rozumiał, jak bardzo go potrzebuje?

Rzuciła się w wir zakupów. Kilka nowych bluzek, spodnie, wśród jej łupów nie zabrakło też nowiutkiej, prześlicznej sukni, którą miała zamiar założyć na szkolny bal. Planowała, że wybierze ją razem z Dylanem. Marzyła o chwili, kiedy będzie mierzyć te wszystkie prześliczne sukienki, a on popatrzy na nią z aprobatą i w końcu powie: „Ta! W tej wyglądasz jak bogini!”, a ona uśmiechnie się niewinnie, odpowiadając: „Jesteś pewny? Wydaje mi się, że mogłaby być trochę…”, na co on przerwie jej, protestując i zapewniając, że to najpiękniejsza suknia na świecie, a ona wygląda w niej zjawiskowo.

W zamian musiała wybrać ją sama, ale jeszcze nie wszystko stracone. Nie pokaże mu jej. Zobaczy ją dopiero, gdy będzie czekał na nią przed balem, a szczęka opadnie mu do podłogi. Olśni go i zaczaruje, sprawi, że nigdy więcej nie pomyśli o żadnej innej dziewczynie, zadeklaruje jej dozgonną miłość i oddanie. Później się jej oświadczy, wezmą ślub, będą mieli synka i córeczkę i będą żyli razem długo i szczęśliwie.

Ale w tym momencie była na niego wściekła. Może gdyby chociaż zaproponował jej wspólny wyjazd do tej cholernej Australii, gdzie spędziliby razem święta, byłoby inaczej. Co prawda mama z pewnością nie pozwoliłaby jej jechać, ale liczyłby się sam gest, a Dylan wyraźnie nie życzył sobie, by mu towarzyszyła. Mógł chociaż poruszyć temat. Tak bardzo mimochodem.

Mruczała pod nosem obelgi na jego temat, gdy usłyszała, że ktoś woła ją po nazwisku. Zatrzymała się i poczuła na ramieniu czyjąś dłoń.

- Norwood – powiedziała, odwracając głowę i rozpoznając chłopaka. – Czego chcesz?

- Pytanie brzmi: czego ty chcesz? – spytał, szczerząc zęby w uśmiechu. – Wyglądasz, jakbyś czegoś szukała.

Skrzywiła się na te słowa.

Coś się stało. Nie mogła oderwać wzroku od jego twarzy. Nie znała zbyt dobrze Lucasa Norwooda. Dla niej zawsze to był „chłoptaś Convalie”, dopóki, no cóż… nie przestał nim być. Jedyne co się nie zmieniło, to fakt, że pozostawał Ślizgonem, a Juliette nie przepadała za Ślizgonami.

- Na pewno nie szukam ciebie – odpowiedziała, zrzucając jego dłoń z ramienia i odchodząc, jednak czuła, że chłopak podąża za nią.

- Skąd możesz wiedzieć, że nie szukasz właśnie mnie? Może spadłem ci z nieba? Jestem twoim wybawieniem i rozwiązaniem wszelkich problemów? Nie możesz tego wykluczyć.

Juliette prychnęła, nie zwalniając kroku.

- Posłuchaj… - Odwróciła głowę przez ramię, by uświadomić mu, jak bardzo się myli, ale zamilkła, widząc jego twarz tuż koło swojej. Odskoczyła, czując się bardzo nieswojo.

- Taak? – dopytywał. – Co takiego chciałaś mi powiedzieć?

Pokręciła głową ze zrezygnowaniem.

- Słuchaj, nie mam ochoty na twoje towarzystwo, czy mógłbyś po prostu…

Złapał jej rękę, zmuszając ją do zatrzymania się i skupienia na nim uwagi. Sama nie wiedziała, czemu uciekła wzrokiem, nie mogąc na niego spojrzeć.

- Nie mógłbym – odparł z niezwykłą pewnością siebie. – Czy zechciałabyś pójść ze mną na kawę? – Nie otrzymawszy odpowiedzi dodał: - Herbatę? Kremowe piwo?

Rozbawił ją. Zaśmiała się krótko, nie będąc pewną dlaczego. Spojrzała na niego spod rzęs, napotykając nieustępliwy wzrok. Wiedziała, że się od niej nie odczepi. Może zresztą wcale tego nie chciała?

- Norwood…

- Lucas – poprawił ją.

- Nieważne. – Machnęła ręką i spojrzała mu prosto w oczy. – Wybacz, mam chłopaka.

Nie wyglądał na ani trochę speszonego. Przesunęła wzrokiem po jego gładkiej twarzy, dostrzegła cień jasnego zarostu, zwróciła uwagę na nieco rozwichrzone blond włosy. Zdała sobie sprawę z tego, że jest niezwykle pociągający. W zupełnie inny sposób niż Dylan, a jednak…

- Kto powiedział, że to będzie randka? – zapytał Lucas, a ona, nagle speszona, poczuła, że się czerwieni.

- W porządku. Możemy iść na kawę.

* * *

- Jak to zaginął?

Ginny spędziła miło dzień. Już od momentu gdy się obudziła, miała uśmiech na twarzy. Uszykowanie się do pracy zabrało jej jakoś mniej czasu niż zwykle. Przygotowała kanapki na śniadanie dla siebie i Convalie – te dla córki przykryła pokrywką i zostawiła na później, by zjadła, kiedy już wstanie i zejdzie na dół. Na środku blatu zostawiła karteczkę:

Smacznego! Kanapki na stole, a w lodówce masz kurczaka z wczoraj na lunch.

Baw się dobrze! Kocham, mama

Uśmiechając się do siebie wyszła z domu i ruszyła przyprószoną śniegiem niczym pudrem drogą. Odrobina tak rzadko spotykanej bieli napawała ją optymizmem. Sprawiała, że świat wydawał się czysty, dobry i piękny, a przy tym orzeźwiającemu, lekko mroźnemu powietrzu udało się ją skutecznie dobudzić.

Teleportowała się do pracy, gdzie ruszyła prosto do swojego gabinetu, pozdrawiając mijanych po drodze ludzi.  Pracowała nad zebranymi materiałami do momentu, gdy zgłodniała, więc zostawiła resztę zadań na później i wyszła na lunch. Z wielką chęcią poprosiłaby Danny’ego, żeby się do niej przyłączył, ale ten wyjechał na kilka dni w poszukiwaniu materiałów do artykułu, który przejął od niej z wytłumaczeniem, że będąc na miejscu spędzi czas z córką. Ginny uważała to za szalenie romantyczne.

Po posiłku złożonym z soku i sałatki z kurczakiem wróciła do gabinetu, w którym czekał na nią wielki bukiet różnokolorowych kwiatów. Odczytała na załączonym bileciku, że Danny za nią tęskni i kocha, co wprawiło ją w niemal euforyczny nastrój. Przez te wszystkie lata, gdy nie interesowała się żadnym mężczyzną, zdążyła zapomnieć, jakie to wspaniałe uczucie być w kimś zakochanym i czuć się adorowaną. W tym punkcie nie potrafiła już zrozumieć, dlaczego tak bardzo wzbraniała się przed związkami.

Po pracy udała się do pobliskiego butiku, w którym czasem udawało jej się kupić okazjonalnie jakiś ładny ciuszek. Przekopała się przez mnogość wieszaków i sterty ubrań, by zdecydować się na nowy szaliczek. Był soczyście zielony, jak trawa, i lekko połyskiwał. Ucieszona zakupem wróciła do domu w bardzo dobrym humorze. Po ugotowaniu i zjedzeniu obiadu, rozłożyła się na kanapie w salonie, z kubkiem gorącej herbaty w ręku, biorąc się do lektury książki. I wtedy ktoś zadzwonił do drzwi.

Teraz stała naprzeciwko nieznanego jej mężczyzny, przedstawiającego się jako auror, który mówił jej, że Nicolas Malfoy zaginął.

- Pan chyba żartuje – skwitowała po krótkiej chwili milczenia. – Coś musiało się panu pomylić. To niemożliwe, żeby…

Podczas gdy próbowała poskładać słowa w zdania, jej umysł podążał zupełnie inną ścieżką. Utkwiła wzrok w twarzy nieznajomego, a przed jej oczami pojawił się moment, w którym Nicolas uciekł z domu. Tak na dobrą sprawę dla niej zaginął już dawno temu, chociaż i tak wiedziała, gdzie jest… A teraz tak po prostu obcy człowiek mówi jej, że go tam nie znajdzie? Że gdyby w tym momencie zechciała go zobaczyć, to by go nie zastała? Co za absurd!

- Zostaliśmy powiadomieni przez pracownika pana Malfoya, że od kilku dni nie było go w domu. Jego szef potwierdza, że nie pojawia się w pracy. Czy wie coś pani na ten temat? Kiedy ostatnio kontaktowała się pani z synem?

Ginny zamrugała, nie rozumiejąc, co mężczyzna do niej mówi. Słyszała jego słowa, ale nie docierał do niej sens. Tak jakby utraciła punkt, który jarzył się jasno na mapie, wskazując miejsce pobytu pierworodnego syna. Nigdy go nie zostawiła. To nieprawda, że nie pragnęła kontaktu z nim. Obserwowała go z oddali od dawna, czekając, aż wyciągnie do niej rękę, będąc gotową na otwarcie przed nim ramion. Ale on tego nie zrobił.

- Jak to zaginął? – spytała jeszcze raz, słabo. Nie mieściło jej się to w głowie. Uchwyciła się futryny, bojąc się utraty równowagi. – Mój syn nie mógł zaginąć. Nie mógł. Rozumie pan? Straciłam męża. Siedemnaście lat temu. To jakaś pomyłka. Wyszedł i nie wrócił, chociaż obiecywał. Pan tego nie rozumie. Nicolas by tego nie zrobił. Nie odszedłby. Nie zostawiłby mnie… - Nie potrafiła powstrzymać potoku słów, wydobywającego się z jej ust. – To niemożliwe, żeby tak po prostu zniknął. Ludzie tego nie robią. Niech nie opowiada pan głupot. Nie chcę chodzić na kolejny grób. Nie mogę…

- Proszę się uspokoić – przerwał jej uprzejmie mężczyzna, głosem bez emocji. – Na tę chwilę nie możemy wykluczyć żadnej możliwości, ale to nie musi oznaczać, że pani syn nie żyje. Na razie jest tylko zaginiony. Będę musiał zadać pani kilka pytań.

Zauważyła, że trzyma długopis i podkładkę do notowania. Zlustrowała mężczyznę wzrokiem ze wstrętem i niedowierzaniem.

- Ja chyba śnię? Przychodzi pan tutaj i mówi, że mój syn zaginął i każe mi pan być spokojną? Ma pan w ogóle dzieci? Wie, co to znaczy dla rodziców? Bo chyba nie jest pan sobie w stanie wyobrazić, jak wielki to jest ból i niepewność. Jak pan w ogóle śmie przychodzić tutaj i oczekiwać, że pomogę panu wypełnić jakiś raport? Proszę z łaski swojej odnaleźć mojego syna, a nie przychodzić z jakimiś karteluszkami i opowiadać głupoty!

Ugryzła się w język, żeby nie powiedzieć czegoś, co postawiłoby ją w jeszcze gorszej pozycji. Dyszała z wściekłości. Jeśli Nicolas zaginął, to powinni go szukać. Powinni postawić na baczność cały oddział i go, do cholery, znaleźć, czy tak?

- Proszę na mnie nie krzyczeć – odpowiedział mężczyzna, jakby jej wybuch nie zrobił na nim żadnego wrażenia. – To standardowa procedura. Może moglibyśmy przejść w jakieś miejsce, w którym moglibyśmy porozmawiać?

Ginny popatrzyła na mężczyznę jak na karalucha. Nie miała ochoty z nim współpracować i on doskonale o tym wiedział, a mimo to naciskał.

- Rozumiem, że jest to dla pani ciężka sytuacja – ciągnął swoim monotonnym głosem – ale pani odpowiedzi być może wskażą nam jakiś trop. To niezwykle istotne.

- Znajdziecie go? – tylko to chciała wiedzieć. Spodziewała się usłyszeć coś o statystykach zaginionych i tego, że tak naprawdę nic nie wiedzą, i sama myśl o tym sprawiała, że czuła jeszcze większą złość. To był jej syn, a nie, do stu hipogryfów, czyjś inny.

- Nie wolno tracić nadziei – odparł mężczyzna.

* * *

Nie miał pojęcia jak, do stu dementorów, uciec z tego potrzasku. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał? Ludzie byli wszędzie. Co z tego, że zdobył wspomnienie, skoro najprawdopodobniej zgnije w tym bagnie? Czarodzieje nie wyglądali, jakby zamierzali się dokądś wybierać, a on, przyklejony plecami do drzewa, starał się nie wejść w ich pole widzenia. Sytuacja była beznadziejna. Zrobił już koło, nie zbliżając się zbytnio do granic bariery, i wiedział, że każdy milimetr został obstawiony tak, żeby nie miał szans uciec.

Co mam robić? Co robić?, w głowie kołatało mu tylko to jedno pytanie, a im więcej czasu mijało, tym bardziej czuł się bezradny. Trzeba było wrócić do domu. Zostawić to wszystko w cholerę i żyć jak… nie, tego nie mógł zrobić. Nigdy więcej nie byłby w stanie spojrzeć sobie w oczy. No dobrze, a gdyby tak wszedł po drzewie, przeszedł na następne i następne… to bez sensu. Przecież drzewa nie mają liści. Zostanie dostrzeżony w mgnieniu oka. I nie może też zrobić podkopu. Wyprawienie się samemu, z jedną różdżką - i to nie własną - na nich wszystkich, równałoby się z samobójstwem. Nie mógł tego zrobić.

Słyszał, że napastnicy naradzają się, co powinni zrobić w tej sytuacji. Próbowali już wcześniej posyłać w jego stronę różnorodne zaklęcia, rzucali kamieniami, patykami, wszystkim, co wpadło im w ręce, ale nic nie mogło przeniknąć przez barierę. Zastanawiali się, jak wysoko ona sięga, po czym metodą prób i błędów w przerzucaniu przedmiotów ustalili, że ma kształt kopuły i dali sobie spokój. Doszli do wniosku, że jedyny sposób, by dopaść Nicolasa, to wywabić go na zewnątrz, ale jeszcze nikt nie wymyślił, jak tego dokonać. Więc czekali, a on razem z nimi, łudząc się, że przeciwna strona odpuści.

- Wiemy, że tam jesteś, Malfoy – usłyszał głośny i wyraźny głos. – Mamy pyszne jedzonko. Chciałbyś trochę?

Nicolas był tak wygłodzony po dniach spędzonych w jaskini, że oddałby wszystko za kromkę chleba. Musiał zacisnąć zęby i siedzieć cicho. Nie mógł pokazać, że go to w ogóle rusza. Myśl, myśl… Jednak był tak wycieńczony, że nawet nie zarejestrował momentu, w którym oparł głowę o pień, przymknął oczy i zasnął.

Obudziły go rozentuzjazmowane pokrzykiwania i coś jakby trzaski. Było ciemno i poczuł zapach dymu. Wyjrzał zza drzewa, żeby zobaczyć, o co chodzi. Ludzie rozpalili ogień, podpalając wysuszone gałązki drzew, i na zmianę to zbliżali się, to oddalali od płomieni, pełniąc wartę. Była już noc. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał? Zerwał się na równe nogi, a nagłe zawroty głowy sprawiły, że musiał oprzeć się o pień. Nie może działać tak impulsywnie! Odszedł kilka kroków, wspierając się o kolejne drzewa, jak najdalej od zgromadzonych. Musiał znaleźć lukę i wrócić do domu. Potrzebował snu, jedzenia, kąpieli i spokoju. Nie chciał nigdy więcej widzieć tych ludzi.

To nie było tak proste, jak się tego spodziewał. Prawdopodobnie było jeszcze za wcześnie, żeby poszli spać. W ogóle skąd się wzięła ta cała, ogromna grupa? Dlaczego się na niego uwzięli? Czy to naprawdę takie ważne, że zbiera wspomnienia Dracona? Jaki mają w tym interes? I dlaczego jest ich tak wielu? To jakieś stowarzyszenie? Sekta?

Zatoczył koło i powrócił do wcześniej okupowanego drzewa. Oparł się o pień i osunął w dół, siadając na brudnej, zimnej ziemi. Kilka godzin wcześniej rzucił na siebie zaklęcie rozgrzewające, ale przy zetknięciu z podłożem nie na wiele się zdawało. Gdyby tylko miał jakiś koc, cokolwiek, albo gdyby chociaż znał zaklęcie, którym mógłby transmutować kamień w coś ciepłego! Był już na skraju wyczerpania. Gdy opadła z niego adrenalina, wrócił ból, głód i pragnienie, a także przygnębienie. Czuł, że jeśli za niedługo się stąd nie wyrwie, to zwariuje albo umrze.

Sekundy mijały bardzo powoli, a Nicolas nawet nie miał zegarka. Nie wiedział, czy jest dwudziesta, czy może druga w nocy. Wiedział za to, że jest bardzo słaby i senny. Tak bardzo senny… nic się nie stanie, jeśli na chwilę zamknie oczy i odpocznie… A co, jeśli się nie obudzisz?, spytał nieznośny głos w jego głowie, na co podniósł powieki i skupił wzrok na postaci maszerującej w tę i z powrotem tuż przy barierze. Założył, że wszyscy tutaj to mężczyźni, bo przecież kobiety nie są tak brutalne. Ale co, jeśli się mylił? Zmrużył oczy, próbując przeniknąć przez ciemności. Sylwetkę postaci raz po raz oświetlało ognisko, do którego się zbliżała, a on coraz bardziej upewniał się w przekonaniu, że to kobieta. Uśmiechnął się sarkastycznie. Przecież ona nie ma z nim żadnych szans! A tam, kawałek dalej? To również kobieta, choć ciepło ubrana, to jednak drobna. A tam… nie, to akurat mężczyzna.

Owszem, kobiety mogły być dobrymi czarodziejkami, ale wątpił, żeby miały z nim szanse w bezpośrednim kontakcie. Musiał tylko pozbawić je różdżek, odbiec kawałek i teleportować się. Tylko jak to wszystko, do diaska, zrobić?

I ile jeszcze tak miał siedzieć, czekając na odpowiednią okazję? Teraz albo nigdy! Podniósł się, tym razem ostrożnie, wspierając się o pień, po czym wycelował różdżką w najbliższą osobę. Bariera nie przepuszczała nic z zewnątrz, ale czy działała tak samo od środka? Czy może to był jednostronny rodzaj ochrony? Mógłby posłać małe zaklęcie na próbę, ale zdawał sobie sprawę z tego, że będzie miał tylko jedną szansę. Jeśli to nie wypali i zaklęcie uderzy w barierę, rozbłyśnie i narobi hałasu, alarmując wszystkich o jego próbie ucieczki. Wtedy będzie mógł tylko biec.

Ustawił się i wycelował. Kobieta zatrzymała się, grzejąc dłonie przy ogniu. Rozejrzał się uważnie, ale pozostali odmaszerowali w różne strony. Została tylko ona. Zrób to TERAZ! Ręka nawet mu nie drgnęła, gdy posłał zaklęcie oszałamiające. Widział jak w zwolnionym tempie, jak strumień światła mknie do przodu, zbliżając się coraz bardziej i bardziej do bariery, i gładko przez nią przechodzi, by trafić prosto w kobietę, która na chwilę znieruchomiała, a później podrapała się po głowie, jakby nie bardzo wiedziała co się stało.

Nicolas nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. To on tkwił tu przez tyle godzin, kiedy mógł tak po prostu unieszkodliwić każdego po kolei? To byłoby prostsze od bułki z masłem! Żaden z nich nie mógłby się mu przeciwstawić. Ale nie powinien teraz się tym zajmować. Ważne, że miał drogę względnie wolną i mógł wybiec z ukrycia.

Nie zastanawiając się dłużej, wyskoczył zza drzewa i pognał przed siebie najszybciej, jak potrafił. Poczuł wibracje przy przenikaniu przez barierę, ale nie pozwolił, by to go spowolniło. Przebiegł obok oszołomionej kobiety, która nawet nie zwróciła na niego uwagi. Nie był pewien, w którym miejscu będzie mógł się teleportować. Może już, a może dopiero za kilometr? Przyspieszył, chcąc odbiec jak najdalej. Usłyszał za sobą czyjś głos, a później krzyki. Coś przewróciło mu się w żołądku, a gardło ścisnął strach. Cholera! Powinien najpierw pozbyć się przeciwników, a dopiero później uciekać, ale tak bardzo zależało mu na szybkim wyrwaniu się z tego miejsca! Nadal biegnąc, spojrzał przez ramię, by oszacować, jaką ma przewagę, i w tym właśnie momencie zderzył się z kimś, przewracając ich oboje. Wylądował z impetem, nie mając czasu sprawdzić na kim. Poderwał się, a wtedy poczuł dłoń w okolicach kostki, zaburzającą jego równowagę. Przewrócił się po raz kolejny, a nie miał na to czasu.

- Avada Kedavra! – wykrzyknął z wściekłością, a z jego różdżki wydobył się zielony strumień światła, godząc w przeciwnika. Chwyt na jego kostce zelżał i mógł, nie obracając się za siebie, wstać i pobiec dalej. Kilka metrów później teleportował się, zostawiając wszystko daleko w tyle.

* * *

- Paniczu Malfoy?! – Harvey, który otworzył mu drzwi, wyglądał na wstrząśniętego. I przerażonego. – Co się stało? Czy to była napaść? Wezwać uzdrowiciela?

Nicolas nie miał na to czasu. Uciszył lokaja jednym ruchem ręki.

- Wszystko dobrze.

Miał cichy i zachrypnięty głos. Jego gardło zaprotestowało bólem. Odchrząknął i wyminął Harveya w drzwiach, kierując się prosto do saloniku. Mężczyzna podążył za nim, nie odzywając się ani słowem, ale Nicolas zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Myślodsiewnia, gdzie ona jest? Podążył do kredensu i wziął w ręce szklaną misę, wypełnioną srebrzystobiałą, kłębiącą się substancją. Postawił ją na stole i zagłębił się w fotelu. Co takiego było w tych wspomnieniach, że mogło uczynić je ważnymi dla potencjalnych poszukiwaczy? Czy myśleli, że są jakiegoś rodzaju bronią? Sekretem? Narzędziem do zniszczenia świata?

Rozległo się pukanie do drzwi.

- Paniczu Malfoy? Może chociaż herbaty?

- Nie.

Nie miał czasu na takie bzdury. Wyciągnął z kieszeni fiolkę ze wspomnieniem i przelał jego zawartość do myślodsiewni. Nie zastanawiając się dłużej, zagłębił się we wspomnieniu.

* * *

- ZWARIOWAŁAŚ?!

Draco stał naprzeciwko około czterdziestoletniej kobiety o ciemnych, splątanych włosach i dzikim wyrazie twarzy. Znajdowali się w małym pomieszczeniu oświetlonym jedynie płomieniem świecy. Każdy mebel wyglądał, jakby był z zupełnie innej parafii – skórzany fotel, kanapa w biało-czerwone pasy, wyszczerbiony stół, trzy różne krzesła i dwie szafy – jedna prosta i biała, druga brązowa, ozdobiona zawiłym wzorkiem. Do tego stary, wyleniały dywan i obraz na szarej ścianie, przedstawiający górę.

- Draco – powiedziała przepełnionym fałszywą słodyczą głosem kobieta. – Czarny Pan uważa tę dziwkę wraz z bachorem za zagrożenie. Chyba nie myślisz, że pozwoliłabym…

- Nie mów tak o niej – warknął Draco, obnażając zęby – ani o nim. To moja rodzina.

Kobieta zaśmiała się perfidnie, wyrzucając ręce w powietrze.

- Rodzina. No to ładnie się urządzasz!

- Nie denerwuj mnie, Bellatriks. To JA tu decyduję o ich losie, nie ty.

- Chyba coś ci się pomyliło, maleńki. Czarny Pan decyduje o tym, co się z nimi stanie. I na pewno byłby mi bardzo wdzięczny za zlikwidowanie ich obojga.

Draco był bardzo zły. Świadczył o tym niezdrowy rumieniec wypełzający na jego policzki, zacięty wyraz twarzy i zaciśnięte z całych sił pięści.

- Ty nie masz tu nic do powiedzenia. Nie zostały wydane żadne rozkazy. Jak śmiałaś ją zaatakować? Jak mogłaś zrobić coś takiego za moimi plecami?

Bellatriks przewróciła oczami.

- Och, mój drogi, możesz mi uwierzyć, że za kilka lat byś to docenił.

- Trzymaj się od niej z daleka – wycedził przez zaciśnięte zęby, zbliżając się do niej. – Jeśli jeszcze raz znajdziesz się w jej pobliżu, będziesz miała do czynienia ze mną.

Draco opuścił pokój w akompaniamencie śmiechu.

* * *

Voldemort nie wydawał się Nicolasowi ani trochę bardziej przyjazny, niż gdy zobaczył go po raz pierwszy. Coś w jego twarzy sprawiało, że miał ochotę odsunąć się jak najdalej, by ustrzec się cielesnego kontaktu z tym człowiekiem, choć przecież znajdował się we wspomnieniu. Voldemort budził w nim wstręt. Podziwiał Dracona za to, że potrafi stać naprzeciwko niego, gdy zasiada na fotelu za biurkiem, i nie mieć wyrazu twarzy, jak gdyby chciał zwymiotować.

- Więc jak brzmi twoja propozycja? – spytał Voldemort, splatając palce na wysokości klatki piersiowej i nachylając się w stronę Draco.

- Panie, uważam, że lepszą strategią byłoby zbliżenie się do Ginny Weasley. Zaopiekowanie się nią, wzbudzenie zaufania, zmanipulowanie i uzyskanie informacji o Zakonie, Dumbledorze i Potterze. Wpłynie to też pozytywnie na aspekt związany z dzieckiem.

- I kto mógłby się podjąć takiego zadania?

- Ja – odpowiedział Draco z rzucającą się w oczy pewnością siebie. – Jestem ojcem tego dziecka. Już raz mi zaufała, gdy byliśmy razem, sądzę, że będzie potrafiła zrobić to po raz drugi.

Voldemort uniósł brwi w czymś na kształt zdziwienia.

- Imponujące. Chcesz zbliżyć się do niej podstępem, zaopiekować, a potem co?

- Cokolwiek zachcesz, Mistrzu – zapewnił Draco, skłaniając lekko głowę w geście szacunku. – Dziecko ma posiadać specjalne… moce. Może zamiast je zabijać, zdecydowałbyś się na skorzystanie z tego dobrodziejstwa?

- Wyszkolić potężnego potomka mojego wiernego śmierciożercy – Voldemort podążył za jego tokiem myślenia. – Podoba mi się ten pomysł. Jedyną przeszkodą jest dziewczyna.

Draco uśmiechnął się z samozadowoleniem.

- Tak się składa, że dziewczyna jest we mnie zakochana. Poza tym nikomu nie zaszkodzi mała dawka manipulacji.

Po krótkiej chwili zastanowienia, Voldemort odparł:

- W porządku. Masz wolną rękę w tej sprawie. Tylko mnie nie zawiedź.

* * *

- Kochasz ją? - Dumbledore spoglądał zza swoich okularów-połówek roziskrzonymi, błękitnymi oczami. Twarz Draco nie wyrażała żadnych emocji.

- Chyba zależy nam na tym, żeby była bezpieczna, prawda?

- Oczywiście – przyznał Dumbledore, odchylając się nieco na krześle. – Pytanie tylko, dlaczego z własnej inicjatywy zdecydowałeś się na układ z Voldemortem? Dlaczego zaryzykowałeś własną reputacją, przyszłością i komfortem życia dla Ginny? Co skłoniło cię do tak bardzo ludzkiego odruchu?

Zapadła długa cisza, przerywana tylko posapywaniami i pochrapywaniami portretów byłych dyrektorów Hogwartu, które udawały, że mocno śpią. Draco najwyraźniej nie zamierzał odpowiedzieć Dumbledore’owi, ale ten wiedział swoje.

- To miłość – stwierdził. – To ona sprawia, że chcemy być lepszymi ludźmi i troszczyć się o innych. Ona daje siłę, by przeciwstawić się wszelkim przeciwnościom losu. Ale jest to również słabość, widzisz… to właśnie miłość potrafi zranić cię najmocniej. Bądź ostrożny, Draconie.

* * *

To musiał być pokój hotelowy. Było zbyt pięknie i zbyt wystawnie. Ku wielkiemu zdziwieniu Nicolasa na ogromnej i zapewne przyjemnie miękkiej kanapie siedzieli pogrążeni w rozmowie Draco i Ginny. Przetarł oczy ze zdziwienia. Wyglądali jak przyjaciele. Ale chwila… Ginny była zalana łzami. A Draco… ją pocieszał?

- Attaway to dupek – powiedział, a Ginny zaszlochała. Dominic Attaway? Ten, któremu tak bardzo zależało na Ginny? Co takiego się stało, że okazał się być „tym złym”, a Ginny siedzi tuż obok Dracona, wyglądając, jakby miała ochotę rzucić się mu w ramiona?

- To mój przyjaciel – wykrztusiła słabo.

- Przyjaciel mówisz? Nie żebym się na tym znał, ale wydaje mi się, że przyjaciele tak nie robią.

- Zraniłam go.

Ku zdziwieniu Nicolasa, Draco delikatnie chwycił jej twarz w dłonie, nawiązując kontakt wzrokowy.

- Ginny, po prostu się nim nie przejmuj. Widać nie jest wart, żeby…

- W ogóle go nie znasz. – Ginny płakała przez tego idiotę (tak naprawdę Nicolas za nim nie przepadał) i jeszcze go broniła?

- Daj sobie trochę czasu. Nie zapomnisz od razu, ale może kiedyś…

- A co ty tam wiesz.

Ginny odsunęła się, zrywając tę subtelną nić kontaktu, która się pomiędzy nimi wytworzyła. Nicolas zorientował się, że ma otwarte usta, i natychmiast je zamknął. Albo Draco rzeczywiście był w niej zakochany, albo tak dobrze grał. Nie pozostawiało jednak wątpliwości to, że wprowadzał swój plan w życie. I to z dobrym skutkiem. Zachwycony wzrok Ginny mówił sam za siebie.

* * *

- Chcę, żebyś ze mną zamieszkała, idiotko.

- Aha. – Ginny nie wyglądała, jakby zrozumiała, co Draco ma jej do powiedzenia, zresztą tak samo jak Nicolas. Nie mogło upłynąć wiele czasu; byli w tym samym pokoju, jedynie w innych strojach. – Mam… zamieszkać? Z tobą?

- To chyba najlepsze rozwiązanie – mówił Draco tonem, który Nicolas bez wahania określiłby jako biznesowy. – Dziecko będzie miało matkę i ojca, a ty będziesz miała za co żyć.

- A co ty będziesz z tego miał? Coś musisz w tym widzieć.

Ginny przyglądała mu się podejrzliwie, i całkowicie słusznie. Nicolas miał wrażenie, że Draco w ogóle podjął tę rozmowę tylko dlatego, że się do tego zobowiązał.

- Ja… Po prostu się zgódź i tyle. Nie myślmy o tym.

Oboje przetrawiali te słowa, milcząc przez parę chwil.

- Załóżmy, że się zgodzę – powiedziała w końcu Ginny. – Zamieszkamy razem, choć to brzmi jak scena żywcem wyjęta z komedii… I co potem? Znajdziesz sobie kolejną dziewczynę, która zajdzie w ciążę, i wtedy…

- Nie będzie innych dziewczyn, nie rozumiesz? – Draco brzmiał tak pewnie, że Nicolas mógłby mu nawet uwierzyć, gdyby wciąż nie bił się z myślami na jego temat. Ten człowiek był tak pełny sprzeczności, że nie wiadomo, czy należy go kochać, czy nienawidzić. – Skoro coś ci proponuję, to znaczy, że dokładnie to przemyślałem. Nie musisz się martwić, że mówię tak pod wpływem chwilowego kaprysu…

- Co bardzo by do ciebie pasowało.

- …a za chwilę się rozmyślę. Wiesz doskonale, że to najlepszy pomysł.

- Zwariowałeś, tak? – Ginny wygłosiła monolog na temat zdrowia psychicznego Draco, ale on nie sprawiał wrażenia, jakby się tym przejął.

- Czy ty w końcu zrozumiesz, że jesteś dla mnie… ważna? Że cię… w każdym razie… No, zrozumiesz?

- Nie musisz tego wszystkiego robić, przecież obiecałam, że nie będę sprawiać ci problemów. A teraz powiedz mi, jakie byś chciał imię dla…

- Do diabła z tym, Ginevro Weasley, kocham cię!

Słowa rozbrzmiały echem, a obraz rozpłynął się przed oczami Nicolasa, wypychając go do szarej rzeczywistości, w której bajka pod tytułem: „I żyli długo i szczęśliwie”, tak naprawdę nigdy nie miała miejsca.

* * *

Anne była niezmiernie zdziwiona, gdy mama obudziła ją, mówiąc, że ktoś do niej przyszedł, ale jeszcze bardziej zdziwiła się, gdy zeszła na dół, opatulając się pośpiesznie szlafrokiem, i zastała w salonie lokaja Nicolasa.

- Harvey? – spytała. – Co ty tu robisz?

Mężczyzna wyglądał na nieco przestraszonego, jakby miał świadomość, że zachował się niestosownie, ale zmusił go do tego jakiś ważny cel.

- Panienko Annelise – powiedział, kłaniając się przed nią. – Panicz Malfoy… źle z nim.

Anne przystanęła i zbladła. Czuła, jak paraliżuje ją dziwne, nieprzyjemne uczucie.

- Co to znaczy: „źle z nim”? Co się stało?

- Najlepiej by było, jakby sam panience wyjaśnił. Nie było go przez kilka dni, po czym wrócił, ranny i posiniaczony, wyglądał jak upiór! A gdyby tylko panienka widziała jaki jest wymizerowany!

- Gdzie był?

- Nic mi nie powiedział! Zamknął się w saloniku, tajemniczy jak zawsze, odmówił jedzenia, picia, opatrzenia ran i prosto stamtąd poszedł do swojego pokoju. Nie odzywa się, nie nawiązuje kontaktu wzrokowego, nie wiem, co mam robić! Zakazał sprowadzania uzdrowicieli, panienko Annelise, jest panienka moją ostatnią nadzieją.

Anne nie zastanawiała się ani chwili nad możliwymi konsekwencjami. Tak jak stała, w kilku krokach dopadła butów stojących w przedpokoju i popędziła Harveya, żeby jak najszybciej znaleźć się w Malfoy Manor. Tam rzuciła buty w kąt i pognała po schodach na górę, odprowadzana spojrzeniami skrzatów domowych. Wpadła do pokoju Nicolasa i dopiero tam się zatrzymała, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo jest zdyszana.

Nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi, nawet gdy zapaliła lampkę na stoliku nocnym i usiadła na brzegu łóżka, gdzie skulił się i drżał pod kołdrą.

- Coś ty ze sobą zrobił? – jęknęła. Przejechała dłonią po jego tłustych włosach i przekręciła jego głowę tak, by na nią spojrzał, jednak nawet wtedy jego spojrzenie pozostało nieobecne. Jego skóra była gorąca, paliła. Musiał mieć gorączkę. Zeszła na dół, do kuchni, po jakieś środki potrzebne w walce z chorobą, a także po dzbanek pełen wody. Skrzaty polecały rosół, ale grzecznie podziękowała im za fatygę i wróciła na górę, odprowadzana pytającym spojrzeniem Harveya.

Zmusiła Nicolasa do wypicia eliksiru wzmacniającego, a następnie popicia specyfików zbijających temperaturę i uśmierzających ból wodą. Pił bardzo długo, jakby nie miał żadnego napoju w ustach przez dłuższy czas. Dotknęła jego czoła, ale temperatura jeszcze nie uległa zmianie. Niewiele myśląc, położyła się za chłopakiem i objęła go w pasie.

- Nicolas – wyszeptała do jego ucha – co się stało? Skąd to wszystko?

Nie sądziła, że jej odpowie, i on prawdopodobnie również. Dlatego zdziwiła się, słysząc jego zachrypnięty, przerywany głos.

- To była pułapka… oni chcieli mnie… zamknęli… w takiej małej celi… chcieli, żebym powiedział… - zrobił pauzę, ale Anne nie popędzała go, pozwalając mu się wygadać we własnym tempie. Wkrótce podjął wątek. – Uciekłem im… mam wspomnienie… ale ja… - Wciągnął gwałtownie powietrze. – Anne, ja… zrobiłem coś strasznego.

Pocałowała go w skroń.

- To nieważne. Jesteś tutaj. Jesteś bezpieczny.

- Nie, nie jestem. Ja… - Ze zdziwieniem zorientowała się, że Nicolas płacze. – Oni byli niewinni. Chcieli mnie dopaść. Ale nie miałem prawa. Ja ich po prostu… zabiłem.

To słowo zawisło między nimi w ciszy. Anne nie spodziewała się, że usłyszy coś takiego. Wydawało jej się to tak nierealne, jakby powiedział, że za chwilę przyjedzie pizza. Milczała, gładząc dłonią jego kark. Po dłuższej chwili zaczęła powoli, cichutko nucić. Nicolas drżał, szlochając, ale ona go nie osądzała. Nie znała sytuacji. Nie miała prawa tego robić.

W końcu się uspokoił, a temperatura jego ciała spadła. Leżał spokojny w jej objęciach, zupełnie jakby nigdy się nie rozstawali.

- Kochałem cię – wyznał cicho, stawiając wyraźną, ogromną kropkę. Nie zamierzał powiedzieć nic więcej i ona to rozumiała. Widocznie nie byli sobie przeznaczeni.

- Ja ciebie też kochałam – odpowiedziała, podkreślając grubą linią koniec pewnego rozdziału w życiu.

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

 

Wcześniejsze dodanie rozdziału uniemożliwiła mi dzisiejsza cholernie trudna poprawka, przez którą świrowałam od kilku dni, a także wcześniejsze zaliczenia. Ach te studia... Ale jak na razie wszystko zaliczone i mam nadzieję tego się trzymać ;) Następny rozdział w lutym. Trzymać kciuki, żeby wena dopisała i był długi i genialny i tak dalej i tak dalej! Buziaczki :*