Ślad: rozdział czterdziesty pierwszy

Było ciemno. Czerń torturowała jego oczy, nie pozwalając dostrzec tego, na czym tak bardzo mu zależało – miejsca swojego pobytu. Nie wiedział, czy pomieszczenie jest małe, czy może duże, jak wysoko znajduje się sufit, czy ma szansę na znalezienie wyjścia. Leżał na lodowatej podłodze, której nierówności boleśnie wbijały się w całe jego ciało. Gdy stracił przytomność, musiał zostać bezceremonialnie rzucony w miejsce, w którym się teraz znajdował, czuł to bowiem w całym ciele. Miał wrażenie, że jest posiniaczony. Związane nadgarstki i kostki piekły go, miał wrażenie, że jeśli się poruszy, to sznury przetną jego ciało bardzo głęboko. Chłód podłoża koił trochę ból piekącego policzka.

Nicolas wiedział, że nie może tak leżeć w nieskończoność. Musi wstać, wydostać się stąd, choćby za cenę własnego życia. Wolał umrzeć jako ktoś, kto próbuje odzyskać wolność, niż leżąc na podłodze jak ostatnia oferma. Poruszył się odrobinę i syknął, czując nierówność wbijającą się w jego obolałe ramię. Przeszkadzało mu to, że ręce ma związane z tyłu Było mu trudno podeprzeć się na nich, gdy próbował usiąść, ale po kilku próbach udało mu się to. Czuł na dłoniach zaschniętą krew. Musiał spróbować wyswobodzić się z więzów, ale każdy ruch powodował ogromny ból. Podkurczył nogi, zbliżając kolana do twarzy i rozbujał się, chcąc wstać. Kilkakrotnie omal się nie przewrócił, ale po paru próbach udało mu się wyprostować.

Nie mógł liczyć na swój wzrok – w pomieszczeniu było tak ciemno, że nie potrafił nic dostrzec. Nie wiedział, w którą stronę powinien się kierować. Nie mógł odejść na związanych nogach, więc podskoczył raz i drugi, zmierzając przed siebie. Zdawało mu się, że z tamtej strony dobiegł go powiew wiatru, dlatego pomyślał, że to właśnie tam może się znajdować wyjście.

Skakanie na związanych nogach nie było wcale proste, zwłaszcza jeśli wciąż towarzyszyła mu myśl, że może uderzyć głową o sufit lub wskoczyć na ścianę. Zacisnął jednak zęby i z determinacją poruszał się wprzód. Nim dotarł jednak do wyjścia, usłyszał jakiś ruch i mrożący krew w żyłach pisk wydany przez otwierane, stare drzwi.

Nicolas znieruchomiał, gdy zobaczył przed sobą oślepiające światło różdżki. Starał się nawet nie oddychać. Przez chwilę nic się nie działo, a później…

- Chyba sobie żartujesz – zganił go ochrypły głos i, nim się zorientował, przybysz podszedł do niego i z rozpędu uderzył go pięścią w twarz.

Nicolas zatoczył się i upadł. Stęknął, gdy jego obolałe ciało zderzyło się z podłożem. Szybko wykręcił głowę, próbując dostrzec twarz mężczyzny, ale ten trzymał różdżkę w taki sposób, że światło jedynie rzucało blady cień na jego zakapturzoną głowę, nie pozwalając na rozpoznanie go. Mężczyzna schylił się, przybliżając różdżkę do twarzy Nicolasa, który utkwił wzrok w rozżarzonej końcówce. Nie śmiał się poruszyć.

- Lepiej siedź tu grzecznie i nie narzekaj, to nic ci się nie stanie.

- Dlaczego? – spytał Nicolas i zdziwił się na brzmienie swojego głosu: głośnego, stanowczego i czystego. Miał sucho w ustach, strasznie chciało mu się pić.

Mężczyzna zaśmiał się krótko, niemal dotykając różdżką jego twarzy.

- Ponieważ Pan tak chce.

- To na pewno nie jest mój Pan – odparł Nicolas, krzywiąc się. Taka bliskość różdżki wywoływała u niego niepokój, ale postanowił być twardy i nie pokazać nic po sobie. Na pewno tak postępowałby Draco, a Nicolas chciał go naśladować. – Co to w ogóle za tytuł? „Pan”. – Prychnął.

Wyczuł, że zdenerwował mężczyznę, który zbliżył twarz do jego własnej. Zabłyszczały ciemne oczy i uwydatniły się bruzdy na twarzy. Nicolas był przekonany, że nigdy wcześniej go nie widział.

- Na pewno nie taki, z którego można żartować. Zrób to jeszcze raz, a pożałujesz.

Nicolas podniósł gwałtownie głowę, uderzając nią w różdżkę i wytrącając ją z dłoni niczego niespodziewającego się mężczyzny. Ta upadła z pustym dźwiękiem na podłogę i potoczyła się po niej, gasnąc. W tym momencie Nicolas poczuł na swojej szyi uścisk dużych, silnych dłoni, przygniatających go do podłogi. Jego oczy napełniły się łzami, gdy nie mógł oddychać. Próbował się szarpać, ale ręce tylko coraz bardziej napierały na jego gardło, zupełnie pozbawiając go tchu.  Był związany i zbyt słaby. Nie potrafił się obronić.

* * *

Gdy się ocknął, siedział na twardym, drewnianym krześle. Jego nogi były przywiązane do nóżek, a ręce do oparcia. Ktoś zasłonił jego oczy opaską. Mógł jedynie zdać się na węch i słuch. Czuł zapach wilgoci i chłód na ciele, gdzieś w oddali co kilka sekund rozlegał się dźwięk kapiącej wody. Wszystko bolało go tak bardzo, że już nawet poruszanie się nie mogło niczego zmienić. Szamotał się, aż rozbujał krzesło i razem z nim przewrócił się, uderzając z impetem głową o coś twardego. Przed oczami ujrzał gwiazdki.

Usłyszał szuranie kroków o podłoże i po chwili poczuł na sobie dotyk czyichś rąk, podnoszących go razem z krzesłem z ziemi. To były co najmniej dwie osoby. Poruszał głową na boki, jakby mogło mu to pomóc w zobaczeniu czegokolwiek.

- Masz szczęście, że Pan chce cię żywego – usłyszał syk i rozpoznał głos mężczyzny, który go dusił.

- Nie próbuj uciekać, to może nawet zostawimy cię w spokoju.

- W takim razie możecie zabić mnie już teraz – odpowiedział im Nicolas, nie wykonując żadnego ruchu. – Ja nie zamierzam się wam poddać.

Usłyszał rechoczący śmiech i zacisnął usta w wąską linię, powstrzymując się od wykrzykiwania obelg. Jego sytuacja nie była zbyt fortunna i, mimo zapewnień, nie zamierzał jej pogarszać… no cóż, na razie.

- Chętnie zobaczę, jak się wydostajesz – stwierdził pierwszy głos, będąc bliżej niż wcześniej. Mężczyzna prawdopodobnie pochylał się nad Nicolasem, tworząc wrażenie poufności, gdy mówił wprost do jego ucha.

Na jego słowa Nicolas szarpnął kilkukrotnie rękoma, ale te, przywiązane do krzesła, nie mogły mu w niczym pomóc. Mężczyźni znów się zaśmiali, a głos tego, który się pochylał, oddalił się, jakby wstał.

Nicolas czuł się upokorzony. Nic nie widział, prawie nie mógł się ruszyć i był całkowicie uzależniony od kogoś, kogo nigdy wcześniej nie spotkał. Burczało mu w brzuchu, bolały siniaki na całym ciele i piekły go miejsca, w które wpijały się liny. Nie podobał mu się zatęchły, nieco wilgotny zapach miejsca, w którym się znajdował, a na dodatek chciało mu się siku. Nie miał jednak zamiaru się do tego przyznać. Zacisnął zęby, znosząc w ciszy komentarze na temat tego, że wygląda teraz jak menel i jest zdany na ich łaskę. Chciał, żeby chociaż podnieśli go z tej ziemi, otrzepali policzek, w który wbijały się niezidentyfikowane przez niego drobinki i zostawili w spokoju. Cały czas powtarzał sobie, że to jakiś idiotyczny sen, z którego już za niedługo się obudzi. Nigdy, przenigdy w całym życiu nie wyobrażał sobie, że znajdzie się w takiej sytuacji.

Gdy mężczyźni skończyli z niego drwić, po krótkiej wymianie zdań zdecydowali, że wypadałoby podnieść więźnia z podłogi, choć nie byli do tego chętni.

- Pan nie byłby zadowolony, gdyby zobaczył go przewróconego.

- Tego nie wiemy na pewno. Pan jest nieprzewidywalny.

- I nie lubi tego gnojka.

Nim Nicolas zdążył się zorientować, co się dzieje, poczuł, że mężczyźni podnoszą go i znów siedział na krześle, tym razem czując piekący ból policzka i żałując, że tak się wcześniej szamotał. Nie miał szans na wydostanie się z tych więzi, a nawet jeśli, to co dalej? Nawet nie wiedział, gdzie jest. Mógł być w jakiejś jaskini, gdzieś głęboko pod ziemią, odgrodzony od świata setką tuneli i ślepych zaułków. Mógł być w jakimś lochu. Albo w czyjejś piwnicy. Denerwowało go to, że nie może się nigdzie umiejscowić. Czuł się tak, jakby wykreślono go z mapy, a najgorsze było to, że nikt nie przyjdzie go szukać. Był zdany tylko i wyłącznie na siebie.

- Pan się z tobą porachuje, szczeniaku – zagroził jeden z mężczyzn, ale nie napawało to Nicolasa strachem. „Pan” był kimś odległym, nieznanym i na tę chwilę nierealnym.

- A co, sam nie potrafisz? – wyrwało mu się, gdy rozmyślał, jak mógłby się wyswobodzić i nic nie przychodziło mu do głowy.

Poczuł mocne uderzenie w obolały policzek i jęknął mimowolnie, odginając głowę.

- Pan jeszcze nauczy cię pokory, gówniarzu – odezwał się drugi z mężczyzn. – Mam wrażenie, że jest ci tu zbyt swobodnie.

Nicolas nie wiedział, co ma na myśli, póki nie poczuł materiału zbliżającego się do jego ust i zawiązywanego ciasno wokół jego głowy. Chciał zaprotestować, ale materiał skutecznie wytłumił słowa, sprawiając, że brzmiały jak ciąg bezładnych dźwięków. Świetnie.

* * *

Nicolas próbował zmusić się do zaśnięcia, licząc baranki, ale było mu zbyt niewygodnie. Burczało mu w brzuchu, chciało mu się pić i musiał skorzystać z toalety. Nie miał o co oprzeć głowy i kark bolał go nieznośnie, gdy starał się znaleźć wygodną do spania pozycję. Był niesamowicie zmęczony, ale sen nie chciał nadejść. Nie wiedział, ile czasu już siedzi praktycznie bez ruchu – godzinę, dwie, może dziesięć, a może cały dzień. Czuł, że nie wytrzyma już dłużej, a równocześnie nie mógł nic na to poradzić. Miał ochotę krzyczeć, szarpać się i uciec stąd jak najprędzej, ale wiedział już, że to nie skończy się dobrze. Jego uwagę przykuł jakiś szmer w oddali, kroki i zbliżające się głosy. Nie mając nic lepszego do roboty nastawił uszu, mając nadzieję, że dowie się czegoś nowego o swojej sytuacji.

- …nieprzemyślane… błąd… kara… - denerwowało go to, że dochodziły do niego tylko strzępki rozmowy, które nie były w stanie powiedzieć mu niczego konkretnego. - …co robić?... nie w naszym stylu… To przecież wbrew temu, co zawsze robimy!

- Ale to polecenie Pana…

- Pana! I gdzie on teraz jest? Kazał go zostawić przy życiu, niepomny na konsekwencje i…

- Jeśli masz jakieś obiekcje, to mu o tym powiedz.

- Oczywiście, bo ty zamierzasz z pokorą wykonywać każdy rozkaz.

- Zobacz. Jest spokojny. Nic mu się nie stanie, jeśli poczeka jeszcze trochę. Nie jest dla nas problemem.

- Jest zagrożeniem.

Mężczyźni najwyraźniej przystanęli, przyglądając się mu, ale nie mógł być tego pewien. Denerwowało go ograniczenie bodźców. Miał ochotę zerwać przepaskę z oczu, przez co bycie związanym jeszcze bardziej go frustrowało. Z braku snu bolała go głowa. Chciał po prostu odpłynąć. Może powinien ich sprowokować, żeby go uderzyli, a wtedy straci przytomność, aby nie musiał tego wszystkiego czuć, cierpieć… Mężczyźni zaczęli się oddalać.

- Nie uważam, żeby to było dobre posunięcie. Do czego on jest mu potrzebny? Czego od niego chce?

- To już sprawa Pana. Nic nam do tego.

- Chcesz mi powiedzieć, że nie jesteś nawet odrobinę ciekawy… to co się dzieje… być może… bezradność – głosy oddalały się, cichnąc i mieszając ze sobą, aż pozostała plątanina nic niemówiących dźwięków. Oni sami nie wiedzieli, dlaczego Nicolas tu jest. To było bardzo niepokojące, a równocześnie dało mu odrobinę satysfakcji, że nie jest jedynym, który nie ma pojęcia, co się dzieje.

* * *

Wydawało mu się, że dopiero zdążył zamknąć oczy, gdy z głębokiej czerni snu i nieświadomości wyrwało go nagłe i gwałtowne szarpnięcie. Spanikował, nie mogąc nic zobaczyć i zaczął się szarpać, odkrywając ze zdziwieniem, że jest skrępowany, i dopiero po kilku chwilach przypomniał sobie o swoim położeniu.

- Spokój, Malfoy – usłyszał nieprzyjemny, basowy głos, przyprawiający go niemalże o ciarki. Poczuł dotyk z tyłu głowy i zaprotestował krzykiem, który został stłumiony przez knebel w jego ustach. – Nie szamocz się. I siedź cicho.

W stosunku do tego konkretnego mężczyzny, którego głos słyszał po raz pierwszy i identyfikował go z kimś barczystym, wysokim i silnym, a nade wszystko przerażającym, czuł dziwny rodzaj respektu. Nie rozumiał, dlaczego zgodnie z poleceniem znieruchomiał. Wyczuł, że mężczyzna stanął za jego plecami, i chwilę później poczuł, jak uwalnia go z knebla. Poruszył szczęką, pozbywszy się materiału dotychczas krępującego ruchy mięśni.

- Dokąd mnie zabierasz? – spytał, gdy przybysz męczył się z więzami krępującymi jego dłonie. Nicolas był przekonany, że nie rozwiązuje go tylko po to, żeby było mu wygodniej. Nie usłyszał odpowiedzi na swoje pytanie. Sznur puścił, uwalniając jego ręce, które zabolały w proteście na zmianę pozycji. Rozruszał barki i stawy łokciowe, a później zaczął masować obolałe nadgarstki. Pod palcami wyczuł strupy i zaschniętą krew.

Mężczyzna tymczasem rozwiązał sznury więżące jego nogi. To była niesamowita ulga móc w końcu się poruszyć. Nicolas odruchowo sięgnął do opaski przesłaniającej jego oczy, ale zatrzymał ręce w połowie drogi, czując wbijający się w plecy koniec różdżki przybysza.

- Ani mi się waż – upomniał go poirytowany głos. Nicolas powoli opuścił ręce na kolana, nie zamierzając walczyć. Nie miał na to sił, był głodny i okropnie chciało mu się pić. Poczuł, że jego nogi odzyskują swobodę. Ucisk różdżki na plecach nie zelżał. – A teraz wstań, powoli.

Nicolas zacisnął usta i podniósł się z krzesła, dźwigając się na rękach i zatoczył się, gdy poczuł zawroty głowy. Silna dłoń przytrzymała go w pionie, zakleszczając uścisk na ramieniu. Poczuł silniejszy nacisk różdżki na plecy.

- Idziemy – usłyszał warknięcie i zrobił krok przed siebie. To było idiotyczne. Nie wiedział, czy za chwilę nie trafi na ścianę albo schody, nie przewróci się i nie rozwali sobie głowy. Nie był w stanie zaufać mężczyźnie, który prowadził go w niewiadome miejsce, ale nie mógł odmówić, o czym uporczywie przypominał przeklinany przez niego w myślach patyk wbijający się w plecy. Nie wiedział, czy sobie to wyobraża, ale miał wrażenie, że końcówka różdżki ma zdecydowanie wyższą temperaturę, niż powinna, która na dodatek ciągle rośnie.

Potknięcie się zdziwiło go, choć przecież był przygotowany na taką okoliczność. Runął do przodu, podczas gdy ręka na jego ramieniu pociągnęła go w tył, co pozwoliło mu zachować równowagę.

- Uważaj, jak chodzisz – skarcił go mężczyzna, a Nicolas nie mógł powstrzymać się od odpowiedzi.

- Może gdybym coś widział, byłoby prościej – syknął przez zaciśnięte zęby. Musiał bardzo mocno powstrzymywać się, żeby nie sięgnąć rękoma do opaski zasłaniającej jego oczy. Miał dość ciemności.

- Nic z tego, kolego – odparł mężczyzna. – Pan życzy sobie, żebyś nic nie wiedział.

Nicolas prychnął, ale nie skomentował osoby „Pana”, która niezmiennie wzbudzała w nim chęć śmiechu. W jak bardzo chorą sytuację się wpakował? O co takiego chodziło? Czy ten cały „Pan” był jakimś wrogiem jego ojca? Komu takiemu podpadł Draco? Czy chodziło o jakiegoś rządnego zemsty śmierciożercę, owładniętego obsesją na punkcie nieżywego Voldemorta? Czy pragnął rewanżu za zdradę? A może to jakaś bardziej osobista sprawa? W ciągu wielu godzin spędzonych w samotności, Nicolas zdążył już wymyślić setki możliwości, ale jak na razie nie miał sposobności skonfrontować ich z rzeczywistością.

Podróż korytarzami – a przynajmniej tak mu się wydawało – nie należała do najprzyjemniejszych. Echo ich kroków tylko utwierdzało go w przekonaniu, że są w czymś w rodzaju piwnicy, podziemia czy jaskini. Podłoże nie było równe i kilkakrotnie potrącił pojedyncze kamyki, które z hałasem toczyły się do przodu. Parę razy potknął się na nierównościach, a raz otarł ramię o chropowatą ścianę. Mężczyzna za jego plecami milczał, a on sam wydał z siebie tylko kilka cichych przekleństw przy napotkaniu którejś z przeszkód. Wciąż zastanawiał się, gdzie jest prowadzony. Nie mógł nic poradzić na to, że niepewność ściskała go pulsacyjnie w żołądku.

Mężczyzna naciskiem na ramię dał do zrozumienia, że teraz skręcą w prawo. Nicolas mógł się tylko domyślać, że wejdą do jakiegoś nowego pomieszczenia, dlatego zachował ostrożność na wypadek, gdyby miał przewrócić się o wystający próg czy coś w tym rodzaju. Podłoże jednak nie zmieniło poziomu, co utwierdziło go w hipotezie na temat piwnicy czy jaskini, choć skłaniał się ku temu drugiemu. Po kilku krokach mężczyzna kazał mu się zatrzymać i posadził go na krześle. Nicolas nie mógł się powstrzymać od nerwowego obracania głową, jak gdyby w ten sposób mógł przeniknąć wzrokiem przez opaskę. Na plecach wciąż czuł nacisk różdżki. Zastanawiał się, czy powinien podjąć próbę ucieczki. Nie powinno być trudne odwrócenie się i wyrwanie niespodziewającemu się mężczyźnie różdżki z ręki, ale Nicolas nadal nic nie widział. Możliwe, że wcale nie znajdowali się sami w tym pomieszczeniu. Może pod ścianą stał rządek oprawców, gotowych go zaatakować, gdy tylko wykona jakiś niestosowny ruch. Przełknął głośno ślinę, myśląc o tym, że Draco z pewnością by się nie poddał. Walczyłby do końca, wolałby polec, próbując uciec, niż pozostać więźniem. Na pewno skorzystałby z okazji, gdy był prowadzony korytarzem, zaatakowałby swojego przewodnika bez skrupułów i uciekł. Powinien wziąć z niego przykład. Ale może lepszą rzeczą na tę chwilę byłoby dowiedzieć się, co takiego planują względem niego? I dlaczego w ogóle go przetrzymują?

- Zostaw go mnie – usłyszał niespodziewanie nowy głos, niski i niepokojący, który sprawił, że przeszły go ciarki. Już kiedyś słyszał ten głos.

- Tak jest, Panie. - Mężczyzna za nim, wnioskując po lekkim echu kroków, wyszedł z pomieszczenia, zostawiając go sam na sam z, najwyraźniej, przywódcą. Nicolas uniósł dumnie podbródek.

- A więc w końcu spotykam inicjatora tego przedsięwzięcia? – Uśmiechnął się kpiąco. Naprawdę drażniąca okazała się potrzeba zobaczenia go, ale ten, jakby czytając mu w myślach, podszedł do niego i Nicolas poczuł, jak różdżką unosi jego podbródek jeszcze bardziej. Z trudem przełknął ślinę.

- Pyskaty, tak jak można się było tego spodziewać.

Chciał odpowiedzieć, ale ugryzł się w język. Jeszcze nie chciał sprowadzać na siebie gniewu „Pana”. Najpierw powinien rozeznać się w sytuacji.

- Dlaczego tutaj jestem? – spytał. – Czym takim się naraziłem?

Odpowiedział mu śmiech, który jedynie wywołał w nim irytację.

- No właśnie, dlaczego tu jesteś?

Nie wiedział, czy powinien odpowiedzieć coś na to pytanie, czy też miało być ono retoryczne. Zacisnął usta. Różdżka z jego gardła przesunęła się na klatkę piersiową i w okolice mostku. W linii, którą naznaczyła na jego ciele, poczuł mrowienie.

- Miałem nadzieję, że ty odpowiesz mi na to pytanie – powiedział w końcu mężczyzna, głosem, który spokojnie można by uznać za pieszczotliwy. – Co takiego robisz, że wciąż przecinasz nam drogę? Co masz zamiar osiągnąć?

A więc on nie wie, uświadomił sobie z całą mocą Nicolas i poczuł nagłą ulgę, rozchodzącą się kojąco po każdym zakamarku ciała. Nie musiał mu nic mówić. To była jego sprawa i pozostanie taka na zawsze. A może tylko z tobą pogrywa?, odezwał się w jego głowie drugi, natarczywy głosik. Takiej opcji też nie mógł wykluczyć. Musiał rozeznać się w sytuacji.

- Odpowiedz – zażądał mężczyzna, ale Nicolas tylko uśmiechnął się kpiąco. Jeśli tak bardzo pragnie odpowiedzi, to jej nie dostanie. – Crucio.

Zanim zorientował się, co tak naprawdę się dzieje, jego klatkę piersiową, w miejscu uderzenia zaklęcia, a później całe ciało, przeszedł nagły, ostry i gwałtowny ból, jakby ktoś przypiekał go na żywym ogniu, albo rozrywał na kawałki, albo…

Zsunął się z krzesła, krzycząc i wijąc się po podłodze. Błagam, niech to się skończy. Jeszcze nigdy w życiu nie czuł takiego rodzaju bólu, nawet kiedy po zderzeniu z pałkarzem Gryffindoru spadł z miotły i rąbnął w ziemię, skręcając nadgarstek, łamiąc nogę i żebro. Do tej pory myślał, że nic nie może się równać z uczuciem rozsypywania się przy uderzeniu całym ciałem spadając ze znacznej wysokości, ale ten ból był niczym w porównaniu z tym, co czuł w tym momencie. Pragnął ukoić ból, odciąć się od niego, ale nie potrafił.

Nagle wszystko ustało, a Nicolas znieruchomiał. Nagły brak bólu zadziwił go, ale niedawne wspomnienie sprawiało, że drżał na całym ciele, a oczy zaszły mu łzami. Podniósł się na rękach, siadając na podłodze.

- Nadal nie będziesz skory do mówienia? – spytał mężczyzna, tym razem z wyraźną drwiną w głosie i czymś na kształt zaczepki. Nicolas nadal próbował otrząsnąć się po tym, co właśnie się stało, kiedy zaklęcie ugodziło w niego ponownie, tym razem z większą mocą. Wiedział już, czego się spodziewać, ale nie sprawiło to, że zaboli mniej. Chciał umrzeć, chciał, żeby to wszystko się skończyło, żeby dano mu spokój. Chciał wrócić do domu, cofnąć czas, nigdy nie wyruszać w ostatnią podróż, nie dać się złapać. Anne miała rację, mówiąc mu, że to niebezpieczne. Dlaczego, do cholery, jej nie słuchał?

Znieruchomiał, gdy zaklęcie zostało cofnięte, i opadł płasko na podłogę, dysząc ciężko. Czuł się gorzej, niż po najbardziej męczącym dniu. Całe ciało dziwnie go mrowiło, jakby nie potrafiło przyzwyczaić się do braku bólu. Zadrżał.

Przywódca zawołał kogoś, kto najwyraźniej czaił się w pobliżu, nie wymieniając jego imienia czy nazwiska – wszyscy tutaj bardzo się pilnowali w tym względzie. Nicolas poczuł szarpnięcie, gdy ktoś złapał go za tył zniszczonego ubrania, unosząc do góry. Nogi odmawiały mu posłuszeństwa, gdy próbował chwiejnie się podnieść. Uginały się pod nim i dygotały.

- Do celi z nim – rozkazał przywódca zimnym, pozbawionym emocji głosem. – Zobaczymy, czy po kilku dniach nie zechce nam wszystkiego wyśpiewać.

Podróż korytarzami była torturą dla jego mięśni, odrętwiałych i nieposłusznych. Osoba, która prowadziła go do celi, nie bawiła się w delikatności. Wciąż trzymała jego ubranie na plecach, szarpiąc nim, gdy zachodziła taka potrzeba, a czasem nawet dla własnej przyjemności.

- Co ja wam takiego zrobiłem? – spytał Nicolas, ale nie otrzymał odpowiedzi. Zatrzymali się i usłyszał zgrzyt towarzyszący otwieraniu starych, ciężkich drzwi. Bezceremonialnie został wepchnięty do środka, potknął się o rozwiązaną sznurówkę buta i upadł, zdzierając skórę dłoni. Drzwi za nim zamknęły się hałaśliwie. Usłyszał zasuwanie nienasmarowanej zasuwy i podzwanianie łańcucha. Później wszystko ucichło.

- Lepiej współpracuj z Panem – powiedział do niego zupełnie niespodziewany, czysty, damski głos. – To nie jest zabawa.

Nicolas uniósł się nieco i zerwał z oczu opaskę, w końcu mogąc coś zobaczyć. W celi było ciemno, ale przez małe, zakratowane okienko w drzwiach wpadała odrobina światła. Wstał i podszedł do niego, by wyjrzeć na zewnątrz, chcąc zobaczyć tę kobietę i uwierzyć, że ktoś z płci żeńskiej zdecydował się na przebywanie w takim miejscu. Ale jego oczom ukazał się długi, wąski korytarz, oświetlony kilkoma pochodniami. Był zupełnie pusty.

* * *

To musiała być jakaś jaskinia, wydrążona w skale przez wodę mnóstwo lat temu. Ściany były mokre i oślizgłe, panowało przenikliwe zimno i wszystko było nierówne. Nicolas leżał na swojej marnej imitacji pryczy zbudowanej z żerdzi, nieprzykrytej żadnym materacem, jedynie cienkim, poprzecieranym, śmierdzącym stęchlizną kocem, przez który konstrukcja wbijała się boleśnie w jego ciało.

Na korytarzu usłyszał kroki i uniósł głowę, wbijając wzrok w małe okienko w drzwiach celi. Po chwili światło wpadające do środka przesłoniła czyjaś głowa. Zgrzytnęła zasuwa, zabrzęczał łańcuch i drzwi otworzyły się ze skrzypieniem, a przybysz wszedł do środka, szybkim krokiem podchodząc do niego. Nicolas usiadł, ale nie zdążył nawet zareagować, zanim osobnik zakrył jego oczy opaską i zawiązał ją mocno.

- Wstawaj. – To był ten budzący respekt głos mężczyzny, który ostatnim razem uwolnił go z więzów i zaprowadził na spotkanie z „Panem”. Miał rację, że jest wysoki i barczysty, ale nie udało mu się dostrzec jego twarzy. Posłusznie wstał i pozwolił się zaprowadzić korytarzami do pomieszczenia, w którym już czekał na niego przywódca. Posadzono go na krześle i kazano odpowiadać na pytania. Nicolas nie zamierzał zdradzić tym ludziom swojej misji, nie wspomniał nawet słowem o Draconie i o tym, czego konkretnie szukał. Stowarzyszenie musiało mieć jakieś pojęcie o tym, co robił, bo jednak znało lokalizację wspomnień, ale wydawało się, że nie wiedzą, co się tam znajduje. Więc skąd znali miejsce?

- Śledziliście mnie? – spytał Nicolas. – To o to chodzi? Czego ode mnie chcecie? Ja nic nie wiem!

- Wiesz, ale jeszcze nie jesteś gotów się przyznać. Crucio!

Ból po raz kolejny tego dnia przeszył jego ciało, ale miał wrażenie, że znoszenie go przychodzi mu coraz lepiej. Albo może po prostu wszystko tak bardzo go bolało, że nie czuł już różnicy. Najgorsze było to, że nie miał pojęcia, o co tak naprawdę chodzi tym ludziom. Co, jeśli zdradziłby im, że poszukuje wspomnień ukrytych i zabezpieczonych przez Dracona? Co by to zmieniło? Czy byłaby to odpowiedź, jakiej oczekują? W co takiego się wplątał?

Po sesji naprzemiennych tortur i wypytywań został odprowadzony do celi, gdzie czekała na niego taca ze szklanką wody i dwiema suchymi kromkami chleba. Minął ją bez słowa i położył się na pryczy, gdy drzwi za jego plecami zatrzaskiwały się. Przewrócił się na bok i podkurczył nogi, zwijając się w kłębek. Wszystko go bolało. Miał dość. Musi się stąd wydostać, i to jak najszybciej, bo inaczej zwariuje.

* * *

Nie miał pojęcia, ile czasu spędził w jaskini. Od dłuższego czasu nie widział światła słonecznego, nie wiedział nawet, czy jest noc, czy dzień. Nie potrafił stwierdzić, ile godzin mija pomiędzy jednym przesłuchaniem a następnym. Ciągle był zmęczony, głodny i wycieńczony. Zastanawiał się, czy to możliwe, żeby umarł kiedyś na tej pryczy we śnie. Uparcie odmawiał picia i jedzenia, mając nadzieję, że w ten sposób bardziej się osłabi i w którymś momencie nie wytrzyma tortur. Jeszcze nigdy w swoim życiu nie spotkał się z działaniem zaklęcia Cruciatus i wiedział już, dlaczego jest ono zakwalifikowane do niewybaczalnych. Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiał, właściwie wydawało mu się to idiotyczne – istniało mnóstwo zaklęć tnących, parzących, duszących, ale jako zakazane określano niefizyczny ból? Teraz wiedział, że wolałby już, aby znęcano się nad nim fizycznie. Przed bólem psychicznym nie było ucieczki.

Musi się stąd wydostać, albo zwariuje. Nie miał już sił na tortury, na wicie się po podłodze, krzyki. Najgorsza jednak była świadomość, że jest w tym zupełnie sam. Nikt nie przyjdzie go szukać, ratować go, bo nikogo tak naprawdę nie obchodzi. Nie miał już rodziny, przyjaciół, Anne. Nikt nawet nie zauważy jego zniknięcia.

Tak bardzo chciało mu się pić. Utkwił wzrok w tacce, która od dłuższego czasu stała przy drzwiach. Woda w szklance nie należała do najświeższych, a chleb wysechł. Powinien spróbować ucieczki jeszcze jeden raz. Może przy okazji go zabiją, a jeśli nie, to nic innego mu nie pozostanie, i wtedy się zagłodzi. Woda przyciągała go jak narkotyk. Zszedł z pryczy i podniósł szklankę, zbliżając ją do ust. Pierwsze krople zmoczyły jego suche wargi, dając im cudowne, chłodne ukojenie. Wypił łapczywie całą szklankę, czując ulgę nieporównywalną do niczego innego. Potrzebował więcej wody, ale nawet ta odrobina rozjaśniła mu umysł. Musiał się ratować, uciec stąd. Nie miało znaczenia to, jakie poniesie konsekwencje. Ucieknie, lub zginie próbując. I tak prędzej czy później się go pozbędą – gdy otrzymają potrzebne informacje, lub gdy zorientują się, że nigdy ich nie dostaną.

Wziął do ręki kromkę chleba, w duchu krzywiąc się na jej nieświeżość, ale zanim zdążył podnieść ją do ust, usłyszał ciche kroki w oddali korytarza, powoli zbliżające się w kierunku jego celi. Znieruchomiał, podejmując błyskawiczną decyzję – TERAZ, zrób to teraz. Wstał i stanął obok drzwi, tak, by nie było go widać, jeśli zajrzy się do środka. Kroki były coraz bliżej. W jego ciele krążyła adrenalina, pierwszy raz od dłuższego czasu, pobudzając go do działania i wzmagając jego siły. Usłyszał dźwięk odblokowywania drzwi i ustawił się przed nimi, a gdy tylko zaczęły się otwierać, z całej siły kopnął je. Uderzyły w przybysza i odskoczyły od niego gwałtownie. To była szansa Nicolasa, musiał działać szybko i sprawnie. Dopadł kobietę – miał szczęście, że to nie ten barczysty mężczyzna – gdy oszołomiona podnosiła się z podłogi i rzucił się na nią, przygważdżając ją do podłoża aż stęknęła i wyrywając jej z dłoni różdżkę. Kobieta otworzyła usta i zaczęła krzyczeć, ale szybko rzucił na nią Silencio i oszołomił zaklęciem, po czym bezceremonialnie wrzucił ją do celi i zamknął drzwi.

Trząsł się na całym ciele, gdy spojrzał przez całą długość pustego korytarza, po raz pierwszy mając możliwość zobaczenia go w całej okazałości. Napięte mięśnie pchały go do przodu, myśli krzyczały, żeby jak najszybciej stąd uciekał. Zacisnął zęby i ruszył do przodu, aż dotarł do rozwidlenia. Ostrożnie zajrzał w oba korytarze, upewniając się, że nikogo w nich nie ma. Który powinien wybrać? Na ślepo skierował się w prawo, przyspieszając kroku coraz bardziej. Serce biło mu jak oszalałe, oddychał szybko i spazmatycznie. Nie mógł teraz dać się złapać. Musiał znaleźć wyjście. Tylko jak wydostać się z labiryntu ciemnych, nieznanych korytarzy?

Zaczął biec. Rozum podpowiadał mu, że powinien robić jak najmniej hałasu, ale powoli już wariował. Chciał wydostać się stąd jak najszybciej, bez względu na koszty. W którą stronę powinien pójść? Wybierał korytarze na ślepo, licząc, że kiedyś wyjdzie na zewnątrz, choć towarzyszyło mu nieznośne uczucie, że zapuszcza się coraz bardziej w głąb jaskini. Nie mógł uwierzyć w to, że nie spotkał jeszcze nikogo na swojej drodze i wydawało mu się to niepokojące. Może rzeczywiście wybrał zły kierunek. Może straże pilnują wyjścia.

Przystanął, gdy na końcu korytarza zobaczył postać w długiej, czarnej szacie. W jego stronę pomknęło zaklęcie, ale uchylił się i wycelował swoje. Nie trafił, ale nie mógł się poddać. Biegł do przodu, zbliżając się do intruza, który próbował wycelować w niego zaklęcie. Różnokolorowe strumienie światła śmigały koło jego głowy, ale jakimś cudem udawało mu się ich unikać. Jednym celnym zaklęciem udało mu się unieruchomić przeciwnika, który zastygł ze zdziwionym wyrazem twarzy i runął z głośnym tąpnięciem na ziemię. Nicolas przeskoczył nad nim i pobiegł dalej. Jego kroki niosły się głośnym echem i wydawało mu się, że już odkryto jego nieobecność w celi. Gdzieś w oddali słyszał kroki innych, ale nie potrafił stwierdzić, czy z tyłu, z przodu, a może z jakiejś bocznej odnogi tunelu. Biegł przed siebie, choć brakowało mu tchu. Widział ciemne, wilgotne ściany i blask czarodziejskich pochodni, których światło miało nigdy nie zgasnąć. Wyjął jedną z uchwytu i cisnął na ziemię, mając nadzieję, że w ten sposób zatrzyma choć na chwilę pościg. Żar z pochodni rozsypał się, tworząc na podłożu rozsypaną kupkę gorących drobinek. Starał się biec jak najszybciej i modlił się, żeby nie trafić na jakiś ślepy zaułek. Gdzieś z tyłu usłyszał krzyki. Wiedział już, że go gonią. Spanikował. Skręcił w któryś z kolei tunel i grunt uciekł mu spod nóg. Spadł w dół w kompletnej ciemności, obijając się boleśnie o wystające skalne stopnie i próbując przerwać turlanie, ale nie miał się czego chwycić. Uderzenie plecami o podłogę na dole pozbawiło go na chwilę tchu i znieruchomiał, zastanawiając się, czy wszystko w porządku z jego płucami. Kroki gdzieś w górze zmusiły go do wznowienia ucieczki. Teraz nic nie widział, bo w ścianach nie umieszczono pochodni, biegł po omacku, wyciągając przed siebie ręce jak ślepiec, by uchronić się przed wpadnięciem na ścianę. Wyczuł palcami, że tunel skręca i poddał się jego biegowi, wciąż słysząc za plecami wściekłe odgłosy pogoni. Jeśli ci ludzie tak bardzo się denerwowali, to mogło świadczyć tylko o jednym – kieruje się w dobrą stronę! Podwoił wysiłki i biegł przed siebie, aż poczuł na twarzy powiew świeżego powietrza, który wciągnął łapczywie do płuc. Uczucie radości wzbierało w nim powoli. Wydawało mu się, że robi się jaśniej, ale nie wiedział, czy po prostu sobie tego nie wyobraził. Obejrzał się do tyłu, ale nie był w stanie niczego dojrzeć, mógł jedynie usłyszeć tupot wielu nóg, szelest płaszczy i krzyki. Rzucił się do przodu i poślizgnął, tracąc równowagę i upadając, zsunął się prosto do wody, powodując głośny plusk i znajdując się pod jej powierzchnią.

Tak go to zdziwiło, że gdy woda zaczęła wypełniać jego nos i usta, nadal próbował oddychać. Wypłynął na powierzchnię, kaszląc i parskając. Było zbyt głęboko, by mógł stanąć na nogach. Robił zbyt wiele hałasu, próbując utrzymać się na powierzchni. Zacisnął zęby, czując, jak wzbiera w nim panika. Był już tak blisko, nie mógł się poddać! Wymacał rękoma śliski, skalisty brzeg i podniósł się z trudem, czołgając się po skale. Odkaszlnął kilkakrotnie, próbując pozbyć się wody z gardła, ale nie miał na to czasu. W jego stronę poleciało zaklęcie, ale on, wpadając do wody, wypuścił z ręki różdżkę. Nie miał jak się bronić, jedyne co mu pozostało to ucieczka. Któreś z zaklęć trafiło go w nogę, rozcinając nogawkę i raniąc skórę. Nie poczuł bólu tylko i wyłącznie przez adrenalinę buzującą w jego organizmie. Wstał, ślizgając się na skałach i rzucił się do wyjścia, podążając za powiewem powietrza i unikając czarów. Próbował się deportować, ale w jaskini trzymało go zaklęcie antyteleportacyjne. Musiał się stąd wydostać za wszelką cenę. Trafiło go kolejne zaklęcie, raniąc tym razem w łokieć, co wywołało krótki, piekący ból. Skręcił i na końcu korytarza zobaczył światło. Aż zachłysnął się z wrażenia, ale nie zwolnił biegu. Jasny punkt był coraz bliżej, powiększając się i stając coraz bardziej realnym. Wypadł z jaskini i zorientował się, że znajduje się na urwisku, a jedyna możliwa droga prowadzi w bok. Nie miał jednak na to czasu, goniący go czarodzieje byli coraz bliżej. Skoczył, rzucając się w przepaść i ryzykując życie. Przez chwilę unosił się, wolny jak ptak, po czym poczuł grawitację ciągnącą go w dół i zaczął spadać, coraz szybciej i szybciej. Zamknął oczy i teleportował się.

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

 

Przepraszam Was z całego serca za tak długi okres oczekiwania. Tłumaczenie się z mojej strony jednak nie ma sensu, bo co tu nowego – brak czasu, dużo spraw na głowie, brak weny, ciężki rozdział, dużo przemyśleń i wątpliwości. Na dodatek nie chciałam dodawać byle jakiego chłamu, a porządny fragment opowiadania. Co prawda myślałam, że wyjdzie nieco dłużej, ale i tak myślę, że jest nieźle w tym względzie. Bardzo ciężko mi się go pisało, chyba uzależniłam się od wątków uczuciowych i powoli tracę zdolność do pisania czegokolwiek innego ;) a poza tym jestem już porządnie zmęczona i zniechęcona perspektywą trzecioosobową i tylko marzę o tym, żeby w końcu, z ulgą, wziąć się za coś pierwszoosobowego.

Zbliżamy się do końca opowiadania i muszę przemyśleć i pozamykać wiele wątków, dlatego też schodzi mi dużo czasu, bo zamiast pisać, zastanawiam się, czy to rzeczywiście jest dobry sposób na rozwiązanie danego wątku. Nie chciałabym przyspieszać i zniżać poziomu, zależy mi na tym, żeby ślad, jak ttj, wbiło Wam się w pamięć i nad tym obecnie pracuję – analizując opowiadanie. Piszę je już długo i myślę, że niektóre rzeczy mogłam rozegrać inaczej, niektórych żałuję, ale chcę ostatecznie podnieść poziom. Dlatego wybaczcie mi, że schodzi tak dużo czasu, ale nie chcę Was rozczarowywać.

Pozdrawiam serdecznie i do następnego :*

Ig.