Ślad: rozdział czterdziesty

Ginny stała przed lustrem, przeglądając się ze wszystkich stron. Bardzo denerwowała się tym wieczorem. Wszystko musiało przebiec jak najlepiej. Nie wiedziałaby, co zrobić, jeśli coś pójdzie nie tak. Nie mogła nawet dopuszczać do siebie takiej opcji! Westchnęła, przygładzając przód swojej prostej, szarej sukienki sięgającej kolan. Było zbyt zimno, żeby pozostawić odkryte ramiona, dlatego zarzuciła na siebie lawendowy, rozpinany sweterek. Zmrużyła oczy, przyglądając się swojemu makijażowi. Uspokój się, nakazała sobie, to tylko zwykła kolacja z facetem… i z córką. Skrzywiła się do swojego odbicia i obróciła się na pięcie, zmierzając do drzwi. Im dłużej będzie się nad tym zastanawiać, tym więcej niechcianych myśli przyjdzie jej do głowy. Wystarczy.

 Od niechcenia machnęła różdżką, a ubrania porozrzucane przez nią na łóżku uniosły się w powietrze, poskładały i pofrunęły do otwartej szafy, której drzwi zamknęły się za nimi z lekkim skrzypieniem. Mebel miał już swoje lata, zresztą jak wszystko w tym domu. Ginny nie była dobra w szastaniu pieniędzmi składowanymi na koncie, dlatego też przez wszystkie lata, od kiedy wprowadziła się do tego domu, dokonała jedynie zmian najbardziej potrzebnych.

Wyszła na korytarz i pokonała odległość dzielącą ją od pokoju Convalie. Zapukała trzykrotnie w zamknięte drzwi, przytupując nerwowo nogą.

- Connie! – zawołała. – Czy jesteś już gotowa?

Odpowiedziała jej pospieszna szamotanina i głuche łupnięcie. Zmarszczyła brwi.

- Czy wszystko w porządku?

Po chwili odpowiedział jej zasapany, jakby przytłumiony głos:

- Taak.

Cóż tam się mogło dziać? Czy Convalie denerwowała się tak samo jak ona? To byłoby dziwne: owszem, Convalie należała do delikatnych, podatnych na wpływ emocji osób, ale na ogół zachowywała zewnętrzny spokój. Czy to spotkanie było dla niej tak ważne, że zdenerwowanie wpłynęło na każdy jej ruch?

- Connie? – spróbowała jeszcze raz. – Potrzebujesz w czymś pomocy? - Usłyszała pospieszne kroki i drzwi uchyliły się odrobinę, ukazując głowę Convalie. Ginny zamrugała. – Ty się malujesz?

Istotnie, oczy dziewczyny zostały oprószone białym, srebrnym i czarnym cieniem, obwiedzione ciemną kreską i mocno wytuszowane. Ginny jeszcze nigdy nie widziała jej tak mocno umalowanej, zwłaszcza że po przyjrzeniu się zauważyła muśnięte różem policzki, przyciemnione brwi i pociągnięte błyszczykiem usta. Skrzywiła się.

- Wiedziałam, że źle wyglądam! – wykrzyknęła na to Convalie i zatrzasnęła jej drzwi przed nosem. Ginny wywróciła oczami.

- Nie wyglądasz źle, po prostu inaczej – sprostowała najłagodniej jak umiała. – Wiem, że za niedługo osiągniesz pełnoletniość, ale zrozum, dla mnie zawsze będziesz…

- Małą córeczką – dokończyła razem z nią Convalie, znów otwierając drzwi, tym razem szerzej. – Tak, wiem. Ale może powstrzymasz się od komentowania?

Ginny wytrzeszczyła oczy na widok bałaganu panującego w pokoju córki. Było gorzej niż u niej, a przecież to właśnie Convalie bardziej dbała o porządek. Wszędzie sterty ciuchów, porozrzucane przybory do włosów, chusty, buty, torebki, biurko całe zawalone kosmetykami leżącymi bez ładu i składu.

- Co tu się stało? – zdziwiła się, na co Convalie obróciła się, ogarniając wzrokiem rozmiar bałaganu. Gdy znów na nią spojrzała, w jej oczach czaiła się prośba.

- Mamusiu… - zwiesiła głos, a Ginny już chyba wiedziała, o co chodzi. – Czy mogłabyś... tak szybciutko machnąć różdżką?

Powstrzymała śmiech, mając wrażenie, że zachowałaby się nieodpowiednio. W końcu sama przed chwilą użyła zaklęcia do posprzątania własnej sypialni, więc wyjdzie na hipokrytkę, ale gdyby miała wszystko robić za córkę z pomocą magii, to byłoby to bardzo niepedagogiczne. Spróbowała przybrać surową, rodzicielską minę.

- O nie, koleżanko, sama nabałaganiłaś, sama będziesz sprzątać.

- Wiedziałam, że tak powiesz – odparła nadąsana Convalie, krzywiąc się. – Nie mogłabyś choć raz mi pomóc? To nie fair. Mam urodziny za dwa miesiące…

- Więc za dwa miesiące będziesz mogła używać czarów do woli. A teraz posprzątaj to, byle szybko, zanim przyjdzie Danny.

Convalie z ponurą miną mruknęła coś pod nosem i zamknęła drzwi, zostawiając Ginny samą w korytarzu. Ta sapnęła tylko z poirytowaniem i skierowała się na dół, do salonu, chcąc przed wyjściem usiąść w fotelu i skupić się na czytaniu książki, która czekała na nią na stoliku do kawy. Zapadła się w miękkiej kanapie, z lekturą w ręku, postanawiając przez jakiś czas nie myśleć o tym, co ma się wydarzyć.

Nie udało jej się skupić myśli na czytanym tekście. Nie dobrnęła nawet do końca strony, gdy przyłapała się na konstruowaniu możliwych scenariuszy. Convalie nie spodoba się Danny, przez cały wieczór będzie spoglądać na niego z wyższością, z olewającym podejściem, pokazując humorki prawdziwej nastolatki. On będzie dla niej miły, bo przecież taka jego natura, będzie się starał, podczas gdy jej to w ogóle nie obejdzie. Zrobi mu się przykro i Ginny również będzie przykro. Convalie musiała polubić Danny’ego. Co prawda widziała go już parę razy, ale to nie to samo co rozmowa w cztery… no dobrze, w sześcioro oczu. Chociaż z drugiej strony córka nie okazywała niechęci do mężczyzny. Może będzie zupełnie inaczej, może to Convalie będzie starała się sprawić dobre wrażenie, polubić go, a to on potraktuje ją protekcjonalnie? Pamiętała o tym, że Danny nie ma dzieci i chyba nawet nigdy się żadnym nie opiekował. Convalie to żywe przypomnienie tego, że Ginny była wcześniej w związku, z którego powstały dzieci. Może to sprawi mu przykrość? Może wolałby nie mieć do czynienia z jej córką?

Nonsens. Kochała ich oboje i to nie było możliwe, żeby darzyli się negatywnymi uczuciami. Byłoby jej bardzo, bardzo przykro.

Jeszcze kilkakrotnie starała się przenieść uwagę na książkę, aż poddała się, słysząc dzwonek do drzwi.

- Connie! – krzyknęła, wstając z sofy i odkładając książkę na miejsce. – Jesteś gotowa?

Odpowiedział jej pomruk mogący zawierać zarówno treść pozytywną jak i negatywną. Pokonała odległość dzielącą ją od drzwi wejściowych i otworzyła je, witając szerokim uśmiechem Danny’ego, wystrojonego w schludny, dokładnie wyprasowany garnitur, z zaczesanymi do tyłu włosami. Nie zastanawiając się długo, stanęła na palcach, by czule go pocałować. Jego dłoń objęła ją w talii, a na ustach poczuła jego uśmiech.

- No cześć – powiedział do niej, przytulając policzek do jej czoła. – Chyba się stęskniłaś?

- W ogóle – odpowiedziała z uśmiechem, odsuwając się na odległość wyciągniętej ręki i chłonąc oczami jego twarz. Po tak długim czasie wciąż miała wrażenie, że spotykanie się z nim to coś wyjątkowego i nadzwyczajnego. Że w każdej chwili może od niej uciec.

- Właśnie widzę. – Uśmiechnął się do niej i pogładził ją dłonią po policzku, a ona przylgnęła do niej jak do ukochanej poduszki. Szybko jednak odskoczyła nieznacznie, słysząc kroki na schodach. Odwróciła się, by popatrzeć, jak Convalie, sunąc dłonią po poręczy, schodzi w dół. Była ubrana w obszerną, tiulową spódnicę jak u baletnicy, w kolorze brzoskwiniowym, sięgającą do połowy łydki, a do tego dopasowaną, gładką, białą bluzeczkę wsadzoną w środek spódnicy i brzoskwiniowy żakiet zwężany w talii. Ze zdziwieniem zorientowała się, że jeszcze nigdy nie widziała córki w takim zestawieniu zarówno kolorystycznym, jak i stylistycznym, a w jeszcze większe zdumienie wprowadziło ją to, że na nogi ubrała jej własne, eleganckie botki na obcasie.

No dobrze, wystroiła się, więc chyba ma dobre intencje? Wyglądało na to, że bardzo chce zaimponować Danny’emu. Ginny nie wiedziała, czy powinna pozwolić sobie na odetchnięcie z ulgą, czy jeszcze na to za wcześnie.

Convalie uśmiechnęła się czarująco i powiedziała słodko:

- Dzień dobry.

- Dzień dobry – odpowiedział jej Danny, wyminął Ginny i spotkał się z Convalie przy schodach, gdzie ucałował jej dłoń na powitanie. Ginny nie była pewna, czy powinna się poczuć urażona, czy szczęśliwa.

Z wieszaka przy drzwiach zdjęła swój ulubiony płaszcz, a na nogi założyła najnowsze kozaczki, pasujące kolorem do jej szarej sukienki. Sięgnęła jeszcze po torebkę i była gotowa, by wyjść przed dom. Za nią podążyli Convalie, która pospiesznie narzuciła na siebie płaszcz i obwiązała szyję szalikiem, i Danny, który przepuścił nastolatkę w drzwiach. Ginny nie opuszczało uczucie zdenerwowania, wypełniające całe jej ciało i zatruwające wszystkie myśli. Nie nawykła do takich sytuacji. Po raz pierwszy w życiu jej córka poznawała jej mężczyznę i nie wiedziała, jak powinna się zachowywać. To wszystko było… dziwne.

* * *

Convalie nie sądziła, że jej mama kiedykolwiek się z kimś zwiąże. To było takie dziwne mieć ich siedzących naprzeciwko siebie w restauracji. Danny obejmował roześmianą Ginny w talii, gdy ta opowiadała historię o tym, jak pewnego dnia pięcioletnia wówczas Convalie postanowiła wyprowadzić się z domu. Źle się czuła z tym, że tych dwoje jest parą już prawie od roku. Rozumiała dlaczego Ginny początkowo ukrywała swój związek. Na pewno bała się reakcji Convalie, a może nie była pewna, czy to coś poważnego. Tłumaczyła to sobie wielokrotnie, ale i tak bolało ją, że Ginny miała przed nią taką tajemnicę. Właściwie po raz pierwszy spotkała Danny’ego na weselu cioci Demelzy. Niezbyt sprzyjająca okoliczność do rozmowy czy poznawania się. Reszta wakacji zleciała bardzo szybko, a Ginny jakoś unikała tego tematu. Convalie wróciła do Hogwartu i dopiero teraz zapadła decyzja o wspólnym wyjściu.

- Rozbiła w ogrodzie namiot – zaśmiała się Ginny. – Miała problem z linkami wspomagającymi, więc większości nie użyła. Gdy tylko weszła do środka, wszystko zawaliło jej się na głowę.

Podgryzając grzanki z masłem czosnkowym, podążała wzrokiem od szczęśliwej twarzy mamy do skupionej Danny’ego. Ten zerknął na nią przelotnie, więc szybko spojrzała gdzie indziej. Wiedziała, że go nie polubi. Niby sprawiał wrażenie sympatycznego, ale… przystawiał się do jej mamy. To chyba normalne, że jest co do niego podejrzliwa i nieufna. Niech nawet sobie nie myśli, że się do nich wprowadzi!

- Żartujesz – powiedział Danny na coś, czego Convalie nie wyłapała z paplaniny Ginny, która, nawiasem mówiąc, zachowywała się jak rozszczebiotana nastolatka. I kto tu był poważniejszy? – Nie do wiary, że o tym pomyślałaś, masz niezawodny instynkt! – Przy tym wlepiał wzrok w jej mamę tak bezczelnie, że chciała warknąć na niego, by się stąd wynosił.

Przyszedł kelner z ich zamówieniem i położył przed każdym talerz z wybranym daniem. Convalie z niechęcią spojrzała na kawał mięcha na talerzu mężczyzny i skierowała wzrok na swoją sałatkę z owocami morza. Cóż, Danny stawiał. Mogła sobie pozwolić na wybredzanie.

Owszem, sama chciała, żeby Ginny zaaranżowała spotkanie. Chciała poznać jej faceta, ale w tym momencie nie wiedziała, czy to taki dobry pomysł. Nie mogła powstrzymać się od ciągłego komentowania w głowie każdego jego gestu czy słowa. Była po prostu uprzedzona.

- Wyśmienite – pochwaliła Ginny swoją polędwiczkę w sosie kurkowym, na co Danny roześmiał się.

- Mówiłem, że to wspaniała restauracja. Wszystko tu jest dobre.

Niestety Convalie musiała w duchu przyznać mu rację, choć milczała, nie chcąc sprawić wrażenia, że go lubi. Przeżuwała w milczeniu, spoglądając tylko co chwilę na parę siedzącą naprzeciwko. Nie podobało jej się to, że stykali się ramionami i że wyglądali na… no cóż, zakochanych. Westchnęła cicho. Zależało jej na tym, żeby Ginny była szczęśliwa. Ale dlaczego musiała znaleźć sobie faceta? W dodatku takiego, który nie był jej ojcem? Kogoś zupełnie obcego, kto wkradnie się niepostrzeżenie w ich życie i zajmie całkiem pokaźnych rozmiarów miejsce? Dlaczego Ginny nawet nie kwapiła się, żeby poczekać, aż Convalie dorośnie i wyprowadzi się z domu? Wtedy byłoby jej wszystko jedno.

Dopiero w okolicach deseru Ginny zorientowała się, że coś jest nie tak.

- Mogę cię poprosić na słówko? – spytała, wstając od stołu bez czekania na odpowiedź.

 Danny uprzejmie nie okazał zdziwienia czy zaciekawienia, kiedy Convalie wywróciła oczami i podreptała za Ginny w kierunku damskiej toalety. Gdy tylko znalazły się w środku, Ginny przystąpiła do ataku.

- Nie bawisz się za dobrze – to było stwierdzenie, nie pytanie. Czy to nie oczywiste? Jednak Ginny wyglądała, jakby bardzo zależało jej na tym, żeby kolacja wypadła jak najlepiej. – Co się dzieje? Źle się czujesz? Coś nie tak?

Convalie nie wiedziała, co jej odpowiedzieć. Nie mogła przecież stwierdzić, że nie lubi Danny’ego. To nie do końca tak było, po prostu… musiała się mieć na baczności. Ginny na pewno nie ucieszyłaby się na takie wyznanie.

- Trochę boli mnie głowa – zmyśliła na poczekaniu. – Przepraszam.

Ginny matczynym gestem pogładziła ją po włosach.

- Chcesz wrócić do domu? – spytała, na co Convalie nieznacznie pokręciła głową. Wiedziała, że sprawi jej przykrość. Ginny naprawdę bardzo chciała, żeby się polubili. Widziała to teraz wyraźnie w jej oczach. Może spróbuje zachowywać się inaczej. Powiedzieć do Danny’ego coś miłego. Mimo że nie zapałała do niego sympatią, chyba może to zrobić dla niej?

- Wytrzymam – odpowiedziała. – Wróćmy do stolika, dobrze? Skończmy normalnie deser i dopiero możemy pomyśleć o powrocie.

Ginny westchnęła, wpatrując się w nią trochę podejrzliwie, postarała się więc zrobić jak najbardziej niewinną i szczerą minę.

- Jesteś pewna? – dopytywała. – Jeśli źle się czujesz, możemy wziąć na wynos.

- Daj spokój, mamo, wracajmy do stolika.

Cała ta sytuacja sprawiała jednak, że miała ochotę się rozpłakać. Jak mogła być tak okropna, jak mogła nie lubić Danny’ego tylko dlatego, że umawia się z jej mamą? Jak mogła przed nią udawać, że wszystko jest w porządku? Nie było w porządku. Nie chciała kierować się uprzedzeniami, ale to było silniejsze od niej. O wiele silniejsze od zdrowego rozsądku.

Convalie była niewyobrażalnie wręcz zazdrosna.

* * *

Wróciły do stolika, gdzie czekał na nie Danny. Ginny szybko wślizgnęła się na miejsce obok niego, lgnąc do ciepła jego ciała, a on objął ją ramieniem, jakby nie było jej przez całą wieczność, a nie tylko przez kilka minut. Convalie zajęła swoje miejsce naprzeciwko nich. Ginny nie była głupia ani ślepa. Widziała, jak spogląda na Danny’ego. Dała jej szansę, żeby do wszystkiego się przyznała, ale ona wolała twierdzić, że boli ją głowa. Okej, nie chciała sprawiać jej przykrości. Ale nie rozumiała, że większą przykrość sprawia jej patrzenie, jak nic nie mówi, chcąc ją zadowolić.

- Twoja córka chyba mnie nie lubi – szepnął jej do ucha Danny, gdy wychodzili z restauracji. Prychnęła.

- To tylko nastolatka, ma swoje dąsy, przejdzie jej. - Danny wzruszył tylko ramionami i spojrzał na Convalie, idącą obok nich z rękami ukrytymi głęboko w kieszeniach płaszcza. – Porozmawiamy później, dobrze?

Skinął głową. Musiała wyjaśnić mu, jak czuje się Convalie. Dlaczego nie pomyślała o tym, żeby z nią porozmawiać przed tym spotkaniem? To oczywiste, że może mieć coś przeciwko temu, że spotyka się z mężczyzną. Nigdy nikogo nie było w jej życiu. Mogła przewidzieć, że tak się zachowa – tak poczuje. Westchnęła po raz setny tego wieczoru. Dlaczego wszystko nie mogło być prostsze?

* * *

Chociaż miała przeczucie, że nie powinna robić sobie nadziei, bo raczej to nie będzie takie proste, Coleen pchnęła oszklone, duże drzwi wejściowe do Mademoiselle – butiku, w którym pracowała Nadine. Koło jej ucha rozdzwonił się mały dzwoneczek, a jej nozdrza owionął znajomy zapach perfum, którymi właścicielka kazała spryskiwać pomieszczenie kilka razy dziennie. Ich woń kojarzyła się Coleen z siostrą, gdyż ta wielokrotnie wracała do domu wypachniona nimi od stóp do głów.

Rozejrzała się, szczególną uwagę zwracając na miejsca za wieszakami, gdzie mogłaby przebywać niewidoczna na pierwszy rzut oka ekspedientka. Wydawało się jednak, że w sklepie nie ma nikogo poza nią.

- Dzień dobry! – zawołała, idąc wolnym krokiem w kierunku lady i poszukując kogoś, kto tu pracuje. Usłyszała jakiś szelest i obróciła głowę w tamtym kierunku, przystając, a zza jednego z wieszaków wyłoniła się koleżanka Nadine, Bethany. Choć Coleen wiedziała, że tutaj pracuje, i tak kojarzyła ją tylko i wyłącznie z Hogwartem – ubraną w uczniowską szatę, przemierzającą korytarze z grupą koleżanek, śmiejącą się z czegoś głośno w Wielkiej Sali. Bethany była cztery klasy wyżej, dlatego też Coleen nie znała jej zbyt dobrze.

Dziewczyna przyglądała jej się ze zmarszczonymi brwiami, jakby próbowała sobie przypomnieć, skąd ją zna, po czym jej twarz rozpogodziła się, na usta zawitał uśmiech, a ona sama klepnęła się otwartą dłonią w czoło.

- Coleen, siostra Nadine, prawda? – zaszczebiotała. – Co mogę dla ciebie zrobić?

Coleen obserwowała zbliżającą się ekspedientkę, mnąc w palcach dolną część swojej ortalionowej kurtki. Doszła do wniosku, że była Ślizgonka wygląda na dość zapracowaną. Świadczyło o tym widoczne na jej twarzy zmęczenie, wysypujące się z kitki kosmyki włosów i kilka trzymanych przez nią wieszaków; wiszące na nich ubrania zamiatały podłogę.

- Owszem, jestem Coleen. Chciałam dowiedzieć się, kiedy ostatnio miałaś kontakt z moją siostrą.

Bethany, która już wyciągała dłoń na powitanie, odchrząknęła i schowała ją do kieszeni. Przygryzła wargę.

- Tak dokładnie to nie pamiętam – odpowiedziała. – To było jakoś… chyba jeszcze w wakacje. Z dnia na dzień postanowiła odejść. Nawet się ze mną nie pożegnała. – Wyglądała na oburzoną okazanym jej brakiem uwagi ze strony starszej z sióstr Baker, a równocześnie na uradowaną tym, że młodsza ją wypytuje.

- Podała jakieś powody? Informacje kontaktowe? Cokolwiek?

Bethany szybko pokręciła głową.

- Nie, nie mam pojęcia, co się z nią dzieje. Nie mieszka z rodzicami?

- Wyprowadziła się.

Coleen czuła w ustach gorzki smak tych dwóch słów. Nie rozumiała, jak Nadine mogła zachować się w ten sposób. Zupełnie jakby zniknęła z powierzchni ziemi. Pisała do niej codziennie od powrotu do domu, przeklinając na nią i złorzecząc oraz dopytując, gdzie się podziewa, ale nie otrzymała informacji zwrotnej. Nie rozumiała, jak można zachować się tak lekkomyślnie, okrutnie i bezdusznie.

Bethany nie wyglądała na szczególnie zdziwioną tą informacją. Poruszyła swoim zadartym nosem, co pozwoliło Coleen myśleć, że ta coś ukrywa.

- Mówiła o tym? – spytała. – Czy rozmawiałyście na temat jej wyprowadzki? Dlaczego uciekła, dlaczego to zrobiła?

Bethany uciekła wzrokiem.

- Słuchaj – bąknęła – to naprawdę nie jest najlepszy…

- Bethany – skarciła ją ostro, sprawiając, że ta spojrzała jej w oczy. – Chodzi o moją siostrę. Skup się i powiedz mi o wszystkim, co może w jakikolwiek sposób przybliżyć mnie do odnalezienia jej. Skup się!

Ekspedientka wywróciła oczami na wybuch jej złości, sprawiając, że Coleen zacisnęła dłonie w pięści. Miała ochotę jej przyłożyć. Jeśli dziewucha wiedziała, że Nadine zamierza uciec, i nikomu o tym nie powiedziała, to chyba jest jakaś nienormalna.

- Jest z nim? – spytała. – Czy o co chodzi, bo nie rozumiem?

- Z nim? – Bethany przez chwilę wyglądała, jakby nie wiedziała, o kogo chodzi, ale szybko na jej twarzy pojawiło się zrozumienie. – Ach, mówisz o Malfoyu. Nie, nie sądzę. On prowadza się z jakąś nową nieszczęśnicą.

- Więc powiedz mi coś, co może pomóc!

Bethany westchnęła ciężko. Wszystko wyglądało tak, jakby miała zamiar zrobić jej na złość i jak najbardziej przeciągnąć chwilę, w której w końcu udzieli jakichś informacji. Czy rzeczywiście chodziło o to, że nie chciała mówić, czy może rozkoszowała się każdą sekundą uwagi, którą udało jej się zdobyć? Coś czającego się w jej oczach mówiło, że jednak to drugie.

- Nadine… ona… - Coleen spijała każde słowo z ust rozmówczyni. – Powiedzmy, że ześwirowała. Prawie się nie odzywała, wychodziła w godzinach pracy w jakichś tajemniczych sprawach, nie dbała o swój wygląd.

Coleen przetwarzała otrzymane informacje, będąc coraz bardziej zniesmaczoną.

- I nie pomyślałaś, że potrzebowała pomocy? – spytała ostro, oskarżycielsko.

- Nie chciała pomocy – odparła szybko Bethany, zaczynając się tłumaczyć. – Wielokrotnie pytałam ją o co chodzi, czy ma jakiś problem, czy chce gdzieś wyjść razem… Zresztą to nie jest moja przyjaciółka. Jej sprawa. – Wzruszyła ramionami, a w Coleen się zagotowało.

- Byłaś tutaj przez cały czas, widziałaś ją praktycznie codziennie, wiedziałaś, że coś jest nie tak, a mimo to nie zrobiłaś zupełnie nic?

Bethany wydęła wargi i cofnęła się o krok pod jej gniewnym spojrzeniem. Złożyła ręce na piersi w geście obrony.

- To nie moja sprawa – powiedziała. – Nie będę na siłę niańczyć kogoś, kto tego nie chce. Pogódź się z tym. Twoja siostra nie chce pomocy.

Coleen miała ochotę mocno ją spoliczkować, ale zacisnęła wargi i w porę się powstrzymała. Nie chciała tracić nad sobą kontroli i zachowywać się jak zdesperowana nastolatka. Zamiast tego wyprostowała się i spojrzała na Bethany z góry, będąc od niej o kilka centymetrów wyższą.

- Jakie szczęście, że żadna z nas się z tobą nie przyjaźni. Wiesz doskonale, jak to jest dbać tylko i wyłącznie o własny tyłek.

Odwróciła się i skierowała do wyjścia, słysząc za sobą odpowiedź Bethany:

- A Nadine to może co, nie dbała tylko o siebie? Rozpuszczona pannica, na nikim jej nie zależy, najważniejsze żeby ona sama świetnie się bawiła. Zawsze wszystko musiało się kręcić wokół niej, więc teraz ma za swoje.

Coleen nie odwróciła się, żeby zobaczyć pogardliwy uśmieszek. Te słowa w ogóle jej nie dotykały, odbijały się od niej jak groch od ściany. Najważniejsza była Nadine. Nie musiała przejmować się jakąś tam Bethany.

* * *

 - Panie Malfoy, to już drugi raz w tym tygodniu – powiedział Barnes w ramach przywitania, wchodząc bez pukania do gabinetu Nicolasa, gdy ten nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w ścianę. Zaskoczony widokiem szefa zamrugał i utkwił w nim spojrzenie, próbując rozszyfrować, co ten właśnie do niego powiedział. Barnes jednak nie rozumiał, że Nicolas potrzebuje dłuższej chwili na skupienie uwagi, a może nawet w ogóle go to nie obchodziło. Podszedł do biurka podopiecznego i pochylił się w jego stronę, opierając dłonie na blacie. – Dlaczego jeszcze nie dostałem papierów z poniedziałku?

Nicolas poczuł, jak coś klika mu w głowie i zdołał przypomnieć sobie, o które konkretnie dokumenty chodzi. Ze zmieszaniem rozpoczął przekopywanie się przez stos leżących przed nim papierzysk i dostał się do dużej, granatowej teczki, którą szybko wyciągnął w stronę szefa.

- Proszę – powiedział. Barnes jednak nie wziął od niego teczki, a tylko przyglądał się jej podejrzliwie.

- Chcesz mi powiedzieć, że to jest wszystko? – spytał powoli i dobitnie.

Nicolas pokręcił nieznacznie głową i ponownie zanurzył się w stercie papierzysk, poszukując tych z poniedziałku. Niestety nie mógł sobie przypomnieć, jak one wyglądały. Z każdą chwilą był coraz bardziej podenerwowany. W ogóle nie miał kontroli nad tym, co dzieje się w jego gabinecie, a najgorsze, że Barnes był tego świadkiem.

- Daję ci pół godziny – stwierdził w końcu szef, prostując się i patrząc na niego groźnie z góry. – Czekam w moim gabinecie. Jeśli czegoś zabraknie, wylatujesz.

Nicolas chciał coś powiedzieć, ale żadne słowa nie przychodziły mu do głowy i tylko otworzył usta, by po chwili je zamknąć. Barnes w tym czasie odwrócił się do niego plecami i, ściskając w dłoniach granatową teczkę, wyszedł z pomieszczenia. Gdy drzwi zamknęły się za nim z cichym trzaskiem, Nicolasa ogarnęła panika. Gorączkowo przerzucał dokumenty, próbując przypomnieć sobie, nad którymi siedział w poniedziałek i później. Pamiętał jakieś swoje zapiski, ale nie było to nic konkretnego. Schował twarz w dłoniach i zacisnął mocno powieki, próbując się skupić. Jeśli tego nie znajdzie, straci pracę. Jeśli straci pracę, to… No właśnie, co? Miał dom i pieniądze, czego więcej potrzebował? Skup się, nakazał sobie. Na pewno było coś o Churchu, na sto procent… I jeszcze… Wydobywał wspomnienia z umysłu jak z zasychającego cementu.

W końcu zrzucił wszystko na ziemię i padł na kolana, próbując to posegregować według dnia. Dokumenty zawierały daty sporządzenia, dlatego zaczął układać je od najstarszego do najnowszego. Później odłożył na bok te dzisiejsze, czwartkowe, i starał się przypomnieć sobie, które otrzymał poprzedniego dnia. Na koniec został mu poniedziałek i wtorek. Lepiej, żeby oddał coś dodatkowego z wtorku, niż żeby zabrakło czegoś z poniedziałku. Z bijącym mocno sercem rozdzielił stos na dwa mniejsze i pierwszy z nich położył z powrotem na biurku. Zostało mu dwadzieścia minut. Musiał wszystko dokładnie przejrzeć i uzupełnić braki w swoich notatkach. Na szczęście większością zajął się już wcześniej, więc miał nadzieję, że zdąży z resztą w wyznaczonym czasie.

Już od dawna jego mózg nie pracował na tak dużych obrotach. Pisał, aż bolała go ręka. Czytał w tempie błyskawicy. Wnioskował w sekundę. Skończył i zerwał się, minutę po czasie, by zanieść wszystko do gabinetu Barnesa, zanim ten przyjdzie do niego, by oznajmić, że jest zwolniony. Przeszedł obok piłującej paznokcie Gillian, która zerknęła tylko przelotnie w jego stronę, i zapukał do drzwi gabinetu szefa, po czym wszedł do środka.

- Flambert – powiedział Barnes, nie podnosząc wzroku znad czasopisma rozłożonego przed nim na biurku, za to wyciągając rękę w stronę Nicolasa. – Znajdź mi go, ale już.

Rzucił się do kartkowania i część trzymanego w ramionach pliku spadła na podłogę. Schylił się, by podnieść papiery, starając się zachować kamienną twarz, choć czuł się głupio i był zdenerwowany. Gdzieś mignęło mu nazwisko „Flambert” i musiał wrócić do kartki, na której zostało napisane. Wyprostował się i umieścił informacje w wyciągniętej ręce Barnesa.

- Przygotuj się, za piętnaście minut wychodzimy na rozprawę. Mam nadzieję, że udało ci się coś zapamiętać.

Nicolas kiwnął głową, czując wypełniającą go powoli panikę. W ogóle nie pamiętał, kto to jest ten Flambert i co takiego zrobił. Wrócił do swojego gabinetu, w roztargnieniu szarpiąc swoje włosy. Zdecydowanie nie szło mu najlepiej i zasługiwał na zwolnienie. Do stu hipogryfów, nawet nie zależało mu na tej pracy tak, jak powinno! Miał inne rzeczy na głowie, nie uśmiechało mu się marnować czasu na jakieś bzdety. Nie wiedział, dlaczego Barnes ciągle go trzyma, bo gdyby sam był swoim szefem, już dawno by siebie zwolnił.

Rozprawa okazała się całkowitą porażką dla Nicolasa. Nawet gdy przewodniczący komisji przedstawił dotychczasowy przebieg sprawy, nie mógł przypomnieć sobie, żeby kiedykolwiek czytał coś na ten temat. Oczami wyobraźni widział siebie wpatrującego się w kartkę z nazwiskiem Flamberta, ale nie zapamiętał jej treści. Kątem oka widział, jak Barnes przygląda się mu uważnie, i było mu głupio, że tak nawalił.

- Co o tym myślisz? – spytał go szef w pewnym momencie, a Nicolas odpowiedział mu wymijająco. Powtórzyło się to jeszcze kilka razy, zupełnie jakby Barnes wiedział, że jest myślami gdzie indziej, i chciał mu dopiec, wykazując jego niekompetencję. Kiedy wychodzili z sali, widział, jak Barnes kręci z niezadowoleniem głową. Ulotnił się najszybciej jak tylko mógł i wrócił do domu, by zaszyć się w swojej sypialni. Ukrył twarz w dłoniach.

 Tak naprawdę myślał tylko o jednym. O Draconie. Nie był już taki pewny, że to błogosławieństwo – raczej przekleństwo. Z trudem powstrzymywał się od rzucenia wszystkiego i wyruszenia na poszukiwanie wspomnień. Czuł, że nie powinien się w tym zatracać. To wymykało się spod kontroli. Miał problem z myśleniem o własnym bezpieczeństwie, planowaniem. Pragnął po prostu zapakować do plecaka najpotrzebniejsze rzeczy i znaleźć wszystkie wspomnienia, które pozostały. Może to nie taki zły pomysł. Ale równocześnie bał się tego, że one kiedyś się skończą. Jak będzie wtedy żył? To oznaczałoby ostateczne pożegnanie z ojcem. Przecież on nie żyje. Poza wspomnieniami nie pozostało już nic.

Zżerała go ciekawość, a równocześnie bał się końca. Codziennie bił się z własnymi myślami, nie wiedząc, jak postępować. Próbował skupić się na sobie, na swoim życiu i pracy. Nawet kilkakrotnie wyskoczył do baru ze znajomymi z Ministerstwa, ale nie potrafił się rozerwać. Wciąż towarzyszyło mu jakieś napięcie, był rozdrażniony i niezainteresowany tym, co dzieje się wokół niego. Miał wrażenie, że w którymś momencie zgubił drogę i teraz błądzi po omacku jak ślepiec, niepewny, czy w ogóle chce ją odnaleźć.

Może powinien wziąć kilka dni wolnego. Zdobyć te wspomnienia i mieć spokój… Ale już za chwilę święta. Czy to konieczne brać urlop? Może uda mu się zebrać wszystko w tym czasie? A jeśli nie? Będzie musiał wrócić do pracy przed sylwestrem, a nie wiedział, czy uda mu się wtedy skupić na czymkolwiek. No cóż, czeka go improwizacja. Barnesowi na pewno nie spodoba się, że chciałby wziąć wolne, kiedy na jego biurku są takie zaległości.

Ciekawe, co robi Anne.

Potrząsnął głową, chcąc wyrzucić tego typu myśli z głowy. Anne była jak natrętna mucha, która pojawia się w najmniej chcianym i oczekiwanym momencie. Nie miał ochoty o niej myśleć. To ona zasiała w jego sercu ziarnko wątpliwości. Ona sprawiła, że nieustannie bił się z myślami. Wyrwała go z transu, do którego nie potrafił wrócić. Może byłby szczęśliwszy, nie rozmyślając tak dużo. Może byłby szczęśliwszy, gdyby nigdy jej nie poznał. Jak możesz tak myśleć?, usłyszał w głowie głos i wyobraził sobie, jak ucisza go poduszką. Nie miał ochoty myśleć o dobrych chwilach z Anne – gdy widział jej uśmiech, błysk w jej oczach gdy na niego patrzyła, ciepło jej ciała gdy ją przytulał i miękkość ust kiedy całował. Nie miał ochoty w ogóle myśleć o Anne.

Piątek był ostatnim dniem jego pracy przed weekendem i łączącymi się z nim świętami. Postanowił dać z siebie dwieście procent i skończyć ze wszystkimi dokumentami jeszcze przed szykującą się przerwą. Wszedł do gabinetu wcześnie rano i nie opuścił go, aż nie rozprawił się ze wszystkim, co leżało na jego biurku. Kiedy wyszedł z Ministerstwa, było już późno. Teleportował się przed rezydencję, czując wielką ulgę, że nic nad nim nie ciąży. Mógł skupić się nareszcie na swoich sprawach.

Zjadł kolację i przejrzał dzisiejszą pocztę. Znalazł zaproszenie od Tysona na przyjęcie świąteczne, ale nie zamierzał się na nie wybrać, choć wiedział, że będzie tam mnóstwo jego starych znajomych. A może po części właśnie dlatego.

Poszedł wcześniej do łóżka, mając w planach wyruszyć o poranku. Położył się na plecach, splatając ręce na klatce piersiowej, i wbił wzrok w jednolity, biały sufit, na który w różnych kompozycjach padało światło lamp z ogrodu. Mrugał miarowo i starał się nie wiercić, choć miał na to wielką ochotę. Powoli wprowadzał się w stan osłupienia, starając się wyrzucać z umysłu wszelkie gwałtowne i naszpikowane emocjami myśli. Było to niezwykle trudne. Sufit ciągle wyglądał tak samo. Próbował wyobrazić sobie, że to jego przyszłość – czysta, niezapisana, nieukształtowana. Wszystko mogło się wydarzyć. To zależało tylko i wyłącznie od niego.

Zasnął po ciągnących się w nieskończoność minutach, jego głowa opadła na bok, ale splot dłoni się nie poluźnił. Dręczyły go pełne przygód sny, niedorzeczne, poprzeplatane ze sobą i nie tworzące spójnej całości. Gdy otworzył oczy, był już ranek.

W jego ciało uderzał silny, odpychający wiatr, zupełnie jakby wszystko sprzysięgło się, by go odrzucić, utrzymać z dala od celu. Zaciskał pięści z całych sił, brnąc naprzód. Jego nogi grzęzły w błocie, gdy przemierzał podmokły, śmierdzący teren. Nie zamierzał się poddać mimo tak niesprzyjających warunków pogodowych. Na niebie kłębiły się ciężkie, szare chmury, jakby zbliżając się ku ziemi, ciążąc nad jego głową niczym obietnica niepowodzenia. Gdzieś w oddali zobaczył błysk rozrywający niebo, a chwilę później dudniący grzmot. Na jego głowę zaczęły spadać pierwsze krople lodowatego, zmrożonego chłodem deszczu.

Czuł, że coś się nie zgadza. Miał wrażenie, że ktoś go obserwuje, widział sylwetki nieistniejących ludzi, którzy go obserwowali. Świst wiatru, szum deszczu i uderzenia piorunów potęgowały jego niepokój. Zimna woda spływała z jego włosów na twarz i kark, wpełzając za kołnierz kurtki. Czuł się zmrożony. Jego kroki były powolne i ostrożne. Miał już dość ciągłych poszukiwań. Chciał się od tego uwolnić, a jedyny sposób, dzięki któremu osiągnie spokój, to znalezienie wszystkich fragmentów wspomnień.

Zobaczył nagły błysk, tym razem o wiele bliżej, ale czyżby oczy go myliły? Czy ujrzał jakiś kolor? Musiało mu się przywidzieć. Wiatr huczał w jego uszach, zagłuszając wszelkie inne dźwięki. Deszcz zacinający w oczy ograniczał widoczność. Przez głowę przeleciała mu myśl, że może powinien zawrócić, spróbować innego dnia, ale determinacja nie pozwalała na poddanie się. Przecież nie rozpuści się od deszczu ani nie odleci z wiatrem. Prawdopodobieństwo, że uderzy w niego piorun było śmiesznie małe, a to, że wywróci się w śliskim błocie, to nie koniec świata.

Zbliżał się do bariery. Z każdą nową lokalizacją odczuwał jej drgania coraz wyraźniej. Nabrał wprawy w rozpoznawaniu tych delikatnych wibracji powietrza przeładowanego potężną magią. Był dumny z tego, że jego ojciec potrafił wyczarować coś takiego. Każde drganie dotykające jego ciało było jak pieszczota.

Zatrzymał się gwałtownie, gdy zaklęcie minęło jego głowę o milimetry. Odwrócił się i nie spodobało mu się to, co zobaczył. W oddali majaczyło kilka postaci, zbyt dobrze zamaskowanych i rozmazanych przez deszcz, żeby mógł kogokolwiek rozpoznać. Szybko przeanalizował sytuację, spychając strach i zaskoczenie gdzieś na dalsze tory umysłu. Ich było czterech, on jeden. Cztery różdżki przeciwko jednej to sporo, zwłaszcza jeśli miał do czynienia z wykwalifikowanymi czarodziejami. Nie ważne czy byłby sobą, czy doświadczonym, posiadającym niesamowite umiejętności mężczyzną. Nie mógł też liczyć na przewagę swojej siły. Był zbyt rozproszony, by próbować teleportacji. Skup się, skup!, krzyczał do siebie podczas tych kilku sekund, gdy wpatrywał się w zbliżających się przeciwników. Każdy z nich celował w niego różdżką, a on miał swoją w kieszeni. Mógł po nią sięgnąć i próbować się bronić, ale nie miał szans na wyjście z tego bez szwanku. Czego oni chcieli? Zabić go? To musiała byś jakaś pomyłka. Wiedział, że ktoś na niego czyha, ale jednak nabrał złudnego przeświadczenia, że od wszystkiego się wywinie. Opanował drżenie rąk i zacisnął zęby, wypychając z głowy lawinę myśli i szybko obracając się wokół własnej osi…

Coś chwyciło go za rękę. Otworzył oczy. Była to świetlista, złota lina oplatająca jego nadgarstek jak bluszcz. Szarpnął, próbując się wyswobodzić, ale tylko czuł, jak przeszkoda zaciska się coraz mocniej i mocniej. Chciał sięgnąć do różdżki, ale ku drugiej ręce wystrzelił podobny sznur, wypuszczony przez drugiego z napastników. W brzuchu poczuł nagły, niepokojący ucisk, paraliżujący z wolna całe jego ciało. Szarpnął się z całej siły, mając nadzieję na wytrącenie różdżek z dłoni czarodziejów, ale skończyło się to tym, że nadgarstki zapiekły go z niewyobrażalną siłą. Nie zamierzał jednak się poddać. Szamotał się we wszystkie strony, nie dopuszczając do siebie myśli o przegranej. Kolejny sznur wystrzelił w jego stronę, oplatając jego wierzgające nogi i powalając go na ziemię. Nie zaprzestawał prób wyrwania się, gdy czwarta osoba podeszła bliżej niego, celując różdżką w jego głowę.

- Kim jesteś?! – wykrzyczał Nicolas. Do oczu napłynęły mu niekontrolowane łzy bólu. Miał wrażenie, jakby ktoś przypalał mu kończyny rozgrzanym do granic możliwości pogrzebaczem. – Czego chcesz?!

Z wycelowanej w niego różdżki wystrzeliło zaklęcie i ugodziło go, zacierając obraz wszystkiego, co znajdowało się wokół niego. Zrobiło mu się ciemno przed oczami i zamknął je, odpływając w nicość, tracąc świadomość.

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

  Jak tam w szkole? ;) Pozdrawiam studentów, którzy jak ja zaczynają dopiero w przyszłym tygodniu. Zresztą - rozdział na osłodę dla wszystkich! Wiecie, że zostało już tylko 10 rozdziałów? 80% opowiadania za nami. To napawa mnie optymizmem :D

Pozdrawiam, xoxo