Ślad: rozdział trzydziesty dziewiąty

- Jeremy – powiedziała Ginny, z rozmachem otwierając drzwi do wypełnionego światłem gabinetu szefa, który siedział za biurkiem i przeglądał jakieś papiery, a na dźwięk jej głosu podniósł głowę i utkwił w niej spojrzenie swoich jakby wyblakłych, jasnoszarych oczu. Nie zatrzymała się, popchnęła drzwi za sobą tak, że zamknęły się z lekkim trzaskiem, i ruszyła w stronę biurka, zatrzymując się tuż przed nim i kipiąc złością. – Co to ma znaczyć? – spytała, rzucając kilka kartek spoczywających w jej dłoni na papiery znajdujące się na blacie.

Jeremy Wilson zmieszanym gestem potarł czoło i utkwił wzrok w najbardziej widocznej kartce, bardzo starając się nie spojrzeć Ginny w oczy. Ta oparła rękę na biodrze i wpatrywała się z wściekłością w swojego szefa. Miała wielką ochotę coś zniszczyć.

- Temat jak temat – odpowiedział po chwili namysłu, spokojnie, jakby przeczuwał zbliżającą się katastrofę, której jeszcze w jakiś sposób może zapobiec. Ginny czuła, że robi się czerwona ze złości.

- Dlaczego on? – spytała, bardzo starając się nie krzyczeć. – Dlaczego mi to robisz? Przecież wiesz, że był moim mężem, że nie życzę sobie…

- Ginny – przerwał jej uspokajająco, ostrożnie podnosząc na nią wzrok. – Przecież nie musisz brać tego zlecenia. Niech zrobi to ktoś inny. Nie musisz nawet tego czytać.

Co za głupota. Oczywiście, że to przeczyta. Oczywiście, że zaboli ją każde słowo, które ktoś zupełnie obcy miałby wypowiedzieć na temat Dracona. Poza tym skąd to nagłe zainteresowanie? Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć o tym czytać?

- Dlaczego po tylu latach? – spytała, licząc na odpowiedź, która mogłaby przekonać ją, że to nic złego, że nikt nawet nie zwróci uwagi na ten mały artykulik.

- Robimy specjalne wydanie poświęcone wojnie z Sama-Wiesz-Kim. Mówiłem ci o tym milion razy.

- Tylko jakimś sposobem zapomniałeś dodać, że masz zamiar umieścić tam Dracona.

Ze złości było jej strasznie gorąco. Opadła na krzesło przed biurkiem, chwytając pierwszą lepszą kartkę i wachlując się nią. Jeremy machnął od niechcenia różdżką, włączając klimatyzację. Chłodne powietrze przyjemnie owiało twarz Ginny.

- To krótki artykulik – odpowiedział szef. – To osoba poległa w walce, w dodatku o znanym nazwisku, z poważanego rodu, nie można tak po prostu go pominąć.

- Ja to zrobię – stwierdziła, zabierając mu kartkę sprzed nosa i wpatrując się w kilka krótkich, zwięzłych zdań. – Nie pozwolę na to, żeby ktoś inny się w to wtrącał. I te też zabieram – poinformowała, wskazując na pozostałe kartki, które przyniosła. Wśród wymienionych nazwisk znajdowali się państwo Sileo razem z córką, Elissą, a także Dominic Attaway. Znała jeszcze kilka innych poległych osób.

Jeremy spojrzał na nią z niedowierzaniem. Spodziewał się wybuchu i kłótni, a Ginny z całych sił starała się do tego nie doprowadzić. Powtarzała sobie, że nie jest już dzieckiem. Ludzie zasługiwali na to, by przeczytać o ofiarach bezsensownej wojny, poznać całą prawdę. No dobrze, może nie całą. Ale najważniejszą część – owszem.

Wymaszerowała z podniesioną wysoko głową z gabinetu. Jeremy zdążył tylko życzyć jej powodzenia. Spojrzała na trzymane przez siebie kartki i złożyła je na pół, by zmieściły się w torebce. Potrzebowała Danny’ego. Nie, to zły pomysł. Nie mogła lecieć do niego z płaczem, bo musi napisać kilka zdań o Draconie. To na pewno mu się nie spodoba. Danny wiedział doskonale, że nigdy nie będzie jedynym mężczyzną w jej życiu, że nie ma szans, żeby tak po prostu przebolała Draco. Ale nie musiała mu o tym przypominać na każdym kroku.

Zatrzymała się, niepewna, gdzie może pójść w takiej sytuacji. To nie aż tak poważna sprawa, żeby potrzebowała tony czekolady czy litra wódki. Nie musi urządzać babskiego wieczoru. Po prostu potrzebowała zająć czymś myśli. Odczuwała niepokój. Na Merlina, po prostu chciała się przytulić!

Przygryzła wargę, ale ruszyła przed siebie. Nie musi od razu o wszystkim opowiadać Danny’emu. Nie może nawet powiedzieć mu o tym temacie. Zdradzi ją jej mina, gesty, wszystko. Upewniła się, że materiały spoczywają bezpiecznie niewidoczne w jej torebce. Odetchnęła głęboko i przybrała na twarz uśmiech. Widziała Danny’ego na końcu korytarza. Nie miała za dużo czasu na myślenie. Przyspieszyła i wsunęła dłoń w jego, sporo większą. Poczuła ciepło, owionął ją zapach balsamu po goleniu używanego przez mężczyznę i spojrzała na jego gładkie policzki. Uśmiechnął się na jej widok, a ona poczuła, jak momentalnie robi jej się lżej na sercu.

O wiele łatwiej jest iść przez życie z kimś, kto się o ciebie troszczy. Ginny zdążyła się już o tym przekonać. Nie wiedziała, jak mogła żyć tyle lat w samotności. Wszystko jest o wiele prostsze, gdy ma się świadomość, że jest ktoś, kto nie ma prawa tak po prostu odejść. Gdy jest ktoś, kto sprawia, że zwyczajny dzień staje się piękniejszy. I najważniejsza jest świadomość, że można na tym kimś polegać w każdej sytuacji, bez względu na wszystko.

* * *

Juliette siedziała sama przy stole Gryfonów, jedząc ostatnie w tym roku śniadanie w Hogwarcie. Powoli żuła tosta, przyglądając się innym uczniom. Dylan jeszcze nie przyszedł do Wielkiej Sali, więc miała chwilę dla siebie. Ona i Natalie nie odzywały się do siebie od kilku dni. Nikt nie miał jej przeszkadzać.

Chciała czegoś więcej. Pragnęła namiętności, gwałtowności, życia tu i teraz. Pragnęła, by jej związek z Dylanem był mniej nudny i przewidywalny. Kochała go, ale czy on kochał ją? Gdyby tak było, nie traktowałby jej jak zwykłej koleżanki. Poświęcał jej za mało czasu. Chciała, by ją wielbił, by okazywał jej swoje uczucia, czy to tak wiele? Miała wrażenie że daje całą siebie, a w zamian dostaje marny strzępek uwagi.

Westchnęła i przechyliła głowę, opierając ją na dłoni. Co miała robić? Dylan nie kochał jej tak, jak tego pragnęła. Może to nie była właściwa osoba. Może po prostu nie byli sobie przeznaczeni.

Mogła mieć każdego. Uchwyciła co najmniej kilka zainteresowanych spojrzeń skierowanych w jej stronę. Dlaczego jej serce musiało bić dla niego? Dlaczego tak ciężko było się odkochać? To nie jej typ. Nie powinni być razem. Podobał się jej, ale co z tego? Dlaczego w ogóle zabiegała o jego względy? Dlaczego ciągnęła ten związek? Bo chciała zrobić na złość Convalie?

Powróciła myślami do ostatniego wieczoru, gdy szła do biblioteki, by spotkać się ze swoim chłopakiem. Tęskniła za nim, za jego pocałunkami, objęciami. Nie rozumiała, dlaczego wciąż ją odtrąca.

Na korytarzu minęła Convalie. Nie mogła mieć pewności, że ta wyszła z biblioteki, bo wciąż dzieliło ją od niej kilka korytarzy, ale przeczuwała to. Obrzuciła kuzynkę pełnym wyższości, wyzywającym spojrzeniem, na które ta natychmiast odpowiedziała. Wolała ją, gdy potulnie spuszczała wzrok i szukała drogi ucieczki. Przynajmniej wtedy mogła mieć pewność, że jest winna. Tyle że to nie przesądzało o jej niewinności. Harde spojrzenie mogło po prostu oznaczać, że się jej nie boi i nie zamierza stosować się do jej przykazów.

Przyspieszyła kroku, zmierzając do biblioteki i zostawiając Convalie za swoimi plecami. Na pewno tam była. Skąd jeszcze mogłaby wracać? Wiedziała, że coś jest na rzeczy. Że Dylan…

- Stop – powiedziała sobie, zaciskając na chwilę oczy. Nie chciała i nie mogła o tym myśleć. Nie mogła sobie zatruwać życia. Jeśli tak rzeczywiście było… cóż, może powinna to bardzo dobrze przemyśleć. Poddać się.

Weszła do biblioteki, ale nie dostrzegła od razu Dylana. Musiała minąć kilka regałów pełnych książek, żeby dostrzec go przy jednym ze stolików. Skierowała tam kroki, starając się iść najciszej jak mogła, by nie przykuć od razu jego uwagi. Musiała mu się przypatrzeć. Wyglądał na niezwykle skupionego na książce, którą czytał. Po co ktoś miałby czytać książkę na dzień przed wyjazdem z Hogwartu? To nie ma sensu. Nie potrzebował się uczyć.

Znała tę pozycję. Lekko zaokrąglone plecy, przedramiona oparte o blat stołu, wzrok pilnie śledzący każdą linijkę tekstu. Podeszła bliżej i stanęła za nim, zaglądając mu przez ramię. Wyczuł jej obecność i odwrócił się do niej.

- Cześć! – powiedział entuzjastycznie. Pochyliła się i pocałowała go na powitanie, a następnie wgramoliła się na ławkę obok niego.

- Co czytasz? – spytała, choć niespecjalnie ją to interesowało. Dylan pokazał jej okładkę książki, zamigotały połyskliwe litery tworzące tytuł: „Magiczne stworzenia Wielkiej Brytanii”. Zmarszczyła brwi. – Po co ci to?

Wzruszył delikatnie ramionami.

- Interesuje mnie to.

No pewnie. Wolał czytać o zwierzętach niż spędzić z nią trochę czasu.

- Ale po co to czytasz? – spytała. – To znaczy… co ci to daje?

- Wiedzę – odparł bez namysłu. – I rozrywkę.

Prychnęła cicho. Jasne.

Milczeli przez chwilę oboje, Dylan kończył czytać rozdział, a ona rozmyślała. O sobie, o nim, o Convalie. I nie mogła dojść do żadnych wniosków.

- Była tutaj, prawda? – spytała znienacka. – Convalie. - Dylan nie spojrzał na nią, ale powoli, jakby z namysłem kiwnął głową. Najwyraźniej nie wyczuł żadnego podstępu. Wciągnęła haust powietrza, chcąc zacząć tyradę, ale powstrzymała się w ostatniej chwili. To, że powie parę niemiłych słów na temat kuzynki, nie sprawi, że zrazi do niej Dylana, a nawet może zaszkodzić jej samej. Poczuła się, jakby połknęła cytrynę, i uśmiechnęła się równie przekonująco jak w takiej sytuacji. Oparła głowę na ramieniu Dylana, a on krótko pogładził ją po włosach. Przymknęła oczy. Zrozumiała wtedy jedną rzecz. Że tych dwoje coś ciągnie do siebie i nie była pewna, czy jest w stanie to powstrzymać.

Wróciła myślami do rzeczywistości, przyłapując się na gapieniu w pusty talerz. Westchnęła i dopiła resztkę soku dyniowego ze swojego pucharka i wstała od stołu, zamierzając jeszcze raz sprawdzić, czy spakowała już wszystko, czego będzie potrzebować w domu. Gdy przemierzała salę, jej wzrok padł na stół Krukonów i na Dylana, który wydawał się być tak bardzo pochłonięty rozmową z kolegami z drużyny, że nawet jej nie zauważył. Zmusiła się, by oderwać od niego wzrok i ruszyć dalej. Jeszcze nie wiedziała, jak to wszystko będzie wyglądać za dzień, dwa, za miesiąc. Powinni trochę od siebie odpocząć, nabrać dystansu i zobaczyć, co z tego wyniknie.

* * *

Coleen wpadła do pustego przedziału, ciągnąc za sobą Lucasa. Rzuciła się na jedno z siedzeń i zaśmiała głośno. Ślizgon zamknął ostrożnie drzwi i zajął miejsce naprzeciwko niej. Na jego ustach czaił się cień uśmiechu.

- Nareszcie do domu! – westchnęła. – Muszę odpocząć od tego zamku. Trochę normalnego życia, och! Zakupy, imprezy…

Drzwi do przedziału otworzyły się i ich oczom ukazała się wspierająca ręce na biodrach Amarie. Spoglądała to na jedno, to na drugie.

- Czy potrzebne jest specjalne zaproszenie? Nie dostałam takowego. Ale mam nadzieję, że to zwyczajne przeoczenie.

Coleen uśmiechnęła się szeroko i chwyciła przyjaciółkę za rękę, by pociągnąć ją na siedzenie obok siebie. Teraz brakowało im tylko Rosalie i Ivy i żadna z nich raczej się nie zjawi. Rosalie odmawiała spędzania czasu z Lucasem, poza tym była zbyt zajęta kręceniem się wokół swojego nowego chłopaka, którego imienia Coleen wciąż zapominała. Zaczynało się chyba na P… albo to było T? A Ivy najwyraźniej utracili już na stałe. Wiedziała, że to po części jej zasługa. Nie powinna traktować jej protekcjonalnie, wciąż mieć pretensje i obwiniać ją o byle co. Nie była dobrą przyjaciółką dla Ivy i dlatego nie mogła narzekać na to, że ta się od niej odwróciła. A właściwie – od nich wszystkich.

Cóż, przynajmniej odzyskała Lucasa. Znali się od kiedy tylko pamiętała i bolało ją, gdy nie mogła po prostu podejść do niego i porozmawiać od serca. Na szczęście ten czas już minął. Teraz mogła podzielić się z nim każdą myślą, wszystkim, co tylko ślina przyniosła jej na język. To wszystko sprawiało, że czuła się wspaniale.

Pociąg nie zdążył jeszcze ruszyć na dobre, gdy Amarie wyciągnęła talię kart ze swojej podręcznej torby i zakomunikowała, że teraz będzie im przepowiadać przyszłość. Zarówno Coleen jak i Lucas przewrócili oczami i stłumili chichot, ale starali się nie pokazać Amarie, że nie traktują jej poważnie. Chociaż ta i tak musiała już dobrze o tym wiedzieć. Nigdy nie brali wróżbiarstwa na serio.

Coleen dowiedziała się, że czeka ją ciężki sprawdzian. Trochę pocierpi, ale szczęście się do niej uśmiechnie. I ponoć urodzi się jej braciszek. W to ostatnie szczerze wątpiła, ale dobrze było się pośmiać. Lucas dostanie pod choinkę nowe buty. Postanowiła, że specjalnie mu je kupi. Ale się zdziwią! Poza tym zdobędzie miłość swojego życia. Jakże wygodnie – bezterminowo! Ciekawe kto mógłby nią być.

- Koniec tego dobrego – zaprotestowała Coleen, gdy Amarie zadeklarowała, że teraz powróży im z dłoni. Z korytarza dobiegł ją odgłos tarabaniącego się wózka z jedzeniem. – Zaraz będziemy mieć ucztę.

- Mogę powróżyć z czekoladowej żaby – zaaferowała się Amarie. – Jeszcze tego nie próbowałam, ale…

- Amma – jęknęła Coleen, wywołując tłumiony śmiech Lucasa.

Drzwi do ich przedziału otworzyły się i w przejściu stanęła kobieta sprzedająca słodycze.

- Coś dla was kochaneczki?

Każde z nich kupiło ulubione pyszności, a gdy tylko drzwi do przedziału zamknęły się, rzucili się na fasolki wszystkich smaków Bertiego Botta, śmiejąc się i przekrzykując. Lucas natrafił na miodową i aż wykrzyknął z radości:

- Nie sądziłem, że taka istnieje!

Nadeszła kolej Amarie, która zamknęła oczy i odwróciła głowę, sięgając do opakowania. Wyłowiła fasolkę w intensywnie brązowym kolorze, ale nie spojrzała na nią, tylko od razu wpakowała sobie do ust. Przeżuwała przez chwilę, nie zmieniając wyrazu twarzy.

- I co? – dopytywała Coleen, szczerze zaciekawiona.

- Kawa – powiedziała w końcu Amma, otwierając oczy i uśmiechając się.

- Wyglądało jak gówno – stwierdził Lucas i obie zgromiły go wzrokiem.

Teraz Coleen musiała wyłowić zjadliwą fasolkę. Wolała widzieć, co bierze do ust, więc jej oczy pozostały otwarte. Wyciągnęła z opakowania czerwoną fasolkę.

- Truskawka? – spytała niepewnie.

- Krew – skomentował Lucas, uśmiechając się wrednie. Coleen wykrzywiła się do niego i wsadziła całą fasolkę do ust, po czym nadgryzła…

- Chili! – wykrzyknęła i zaczęła szybko oddychać, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu czegoś do picia. Oczy zaszły jej łzami.

Amarie podsunęła jej pod nos butelkę z sokiem dyniowym, który łapczywie wypiła aż do dna. Lucas zwijał się ze śmiechu.

- Nie rżyj tak, bo jesteś następny – uciszyła go Coleen, ścierając łzy z policzków. Ten zrobił dziwną minę i sięgnął po kolejną fasolkę, która miała biały kolor. Ugryzł ją.

- Mydło – powiedział, krzywiąc się. – Ble!

- Dobrze ci tak.

Nie udało im się dociągnąć zabawy do końca opakowania. Zrezygnowali w połowie, kiedy Amarie zjadła fasolkę o smaku surowego mięsa, co ostatecznie ich odrzuciło. Każde z nich chwyciło po czekoladowej żabie, chcąc zabić smak żelek. Przez resztę drogi objadali się wszystkim, tylko nie fasolkami.

* * *

Convalie usiadła przy starym, dobrze jej znanym stole w kuchni. Odwzajemniła uśmiech Ginny, która przyglądała się jej przez ramię, przygotowując kolację. Gdy mama się odwróciła, podążyła wzrokiem wzdłuż blatu i po wszystkich przyrządach i akcesoriach kuchennych. Dobrze być w domu, ale jednak trochę dziwnie. Convalie miała wrażenie, że wszystkie wspomnienia związane z tym pomieszczeniem są odległe o lata świetlne i wcale nie czuła się tutaj tak komfortowo, jak powinna. Zamknęła oczy, silnie koncentrując się na przypomnieniu sobie siebie w tej kuchni, siedzącej setki razy tak jak teraz, na tym krześle. Pamiętała to wszystko, ale wciąż miała wrażenie, że przybyła tu z innej galaktyki.

Cóż, takie są uroki mieszkania w szkole z internatem. Nie umiała sobie wyobrazić, że codziennie wraca po szkole do domu, odrabia lekcje, wychodzi gdzieś z przyjaciółmi. To było takie dziwne, a jednak niezupełnie nieosiągalne. Mnóstwo nastolatków tak żyło. Tyle że ci nie uczęszczali do Hogwartu. Najbardziej zapierającej dech w piersiach szkoły, starym zamku, będącym dla wielu uczniów drugim domem, wspominanym przez lata jako najlepszy czas w życiu. Nawet Ginny musiała to przyznać. Wielokrotnie opowiadała swoim dzieciom o Hogwarcie na dobranoc, gdy nie mogły się doczekać, aż będą w odpowiednim wieku do rozpoczęcia nauki. Convalie uśmiechnęła się, gdy oczami wyobraźni ujrzała siedzącą na brzegu łóżka Ginny, głaszczącą ją po włosach, uśmiechającą się do niej łagodnie i opowiadającą o lekcjach, ucztach, zakamarkach zamku, chatce Hagrida, Zakazanym Lesie i Hogsmeade.

- Zielona czy zwykła? – Jej rozmyślania przerwał głos Ginny, machającej do niej dwoma opakowaniami herbat.

- Och… zielona – wymamrotała Convalie i poprawiła się na krześle, gdy spostrzegła, że siedzi przekrzywiona, opierając się o stół. Ginny odwróciła się, by przygotować napój, a Convalie utkwiła wzrok w jej ogniście rudych włosach, opadających gęsto na ramiona. Podziwiała refleksy świetlne, które sprawiały, że włosy nabierały odcieni złota i miedzi. Od kiedy tylko pamiętała, zazdrościła mamie tej intensywnej barwy wyróżniającej ją z tłumu ludzi. Nigdy nie miała problemu ze znalezieniem jej w sklepie czy na ulicy, gdy była na tyle nieostrożna, by się oddalić. Ginny była wyjątkowa. Ale Convalie, oczywiście, musiała odziedziczyć nudne blond włosy po ojcu, którego na oczy nie widziała, co sprawiało, że tak bardzo różniła się od Ginny. Czasem ludzie patrzyli na nie dwie, jakby nie wierzyli, że osoby o tak różnych kolorach włosów i typach urody mogą być ze sobą spokrewnione. Ginny – charyzmatyczna, pewna siebie kobieta o ciepłych, brązowych oczach, ognistej, bujnej grzywie i takim samym temperamencie, i Convalie – mała, drobna, skulona, cicha blondyneczka o smutnych, szaroniebieskich oczach, chowająca się za spódnicą matki. Nawet Nicolas był bardziej podobny do Ginny niż ona. Gdy była mała, martwiła się, że została adoptowana – dopóki Nicky nie zaczął się z niej śmiać i uświadomił jej, że skoro on jest podobny do Ginny, a Convalie do niego, to muszą być spokrewnieni.

Ginny postawiła na stół parujące naczynie żaroodporne, w którym znajdowała się aromatyczna zapiekanka z mięsa mielonego i warzyw, z przepięknie zrumienionym serem na wierzchu. Następnie rozłożyła talerze i sztućce przed Convalie i naprzeciwko niej, dla siebie, i rozdysponowała kubki z herbatą. Convalie uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością i, wiedząc, że Ginny czeka, aż zrobi to pierwsza, nałożyła sobie na talerz część zapiekanki.

- Jak tam w szkole? Coś nowego? Coś o czym jeszcze nie wiem? – spytała Ginny, na co Convalie potrząsnęła przecząco głową.

- Nic nowego, mamo, to Hogwart. Poza tym przecież pisałam do ciebie.

- Raz na kilka tygodni – odparła Ginny, zabierając się do jedzenia. – Poza tym rozmowa poprzez listy to nie to samo co twarzą w twarz, przecież wiesz o tym.

Convalie wywróciła oczami, przygotowując się na komentarz mamy, ale Ginny powstrzymała się od niego. Widocznie tęsknota za córką była na tyle duża, że mogła powstrzymać swoje wychowawcze zapędy.

- Tak, mamo – jęknęła. – Ale to tylko szkoła. O czym mam opowiadać?

Ginny przełknęła jedzenie i odezwała się dopiero mając puste usta.

- Co tam u Lucasa?

Convalie spuściła głowę i wbiła wzrok w talerz. Szybko też nabrała jedzenia na widelec i próbowała sprawiać wrażenie niezwykle zaabsorbowanej przeżuwaniem. Nie poinformowała mamy o tym, że już nie są razem. Nie widziała potrzeby, żeby to robić, a teraz przeklinała w myślach samą siebie za to, że nie napisała tego po prostu w liście. Czuła na sobie wyczekujący wzrok Ginny, niezwykle palący, dlatego postanowiła się w końcu odezwać.

- Zerwaliśmy – wymamrotała, czując jak płoną jej policzki. To było zbyt skomplikowane, żeby musiała dyskutować o tym z własną matką. Sprawy sercowe zawsze były czymś, co ją peszyło. Poza tym nie lubiła się zwierzać.

Ginny wydała z siebie pocieszający pomruk i położyła ciepłą dłoń na znieruchomiałej, ściskającej widelec lewej dłoni Convalie.

- Tak mi przykro… Dlaczego nie powiedziałaś? Nie poruszałabym tego tematu.

Convalie czuła, jak nieznośna gula zbiera jej się w gardle i nie chciała ciągnąć tego tematu. Pokręciła energicznie głową, nie podnosząc wzroku na twarz mamy.

- Nie chcę o tym rozmawiać.

- W porządku – odparła Ginny i zabrała dłoń. Zapadła między nimi cisza, przerywana jedynie szczękiem sztućców. Po kilku minutach walki z samą sobą i swoimi wrzeszczącymi myślami, Convalie zdecydowała się spojrzeć na Ginny.

- Jest ktoś inny – powiedziała z trudem. – Tylko że on jest zajęty.

Ginny spojrzała na nią, odkładając sztućce na talerz. Zmarszczyła czoło, jakby próbowała sobie coś przypomnieć.

- Chodzi o tego… Dylana? Tak?

Convalie znieruchomiała i oblała się rumieńcem. Czy to było tak oczywiste? Merlinie! Skąd Ginny mogła wiedzieć o czymś takim? Kto jej o tym powiedział?

- Wybacz – powiedziała szybko Ginny, kręcąc głową. – To niedorzeczne. Po prostu Angelique wymyśliła… nieważne.

Convalie przygryzła wargę, bijąc się z myślami. Nie wiedziała, czy powinna to zbagatelizować, czy przyznać rację. Zdecydowała, że postawi na szczerość.

- Tak, chodzi o Dylana – przyznała, wywołując lekki uśmiech na twarzy Ginny. – Ale on jest z Juliette – dodała płaczliwie i szybko zganiła się, gdy pomyślała o tym, jak bardzo żałośnie brzmi.

Ginny lekko wzruszyła ramionami, jakby próbowała samą siebie kontrolować.

- Angelique uważa, że pasujecie do siebie.

- Ugh. - Convalie wzdrygnęła się i spojrzała na mamę z wyrzutem. – Mamo, nie możecie znaleźć sobie lepszych tematów do rozmów? Proszę. To nieco peszące.

- Gdyby Hermiona mnie usłyszała, więcej by się do mnie nie odezwała – ciągnęła Ginny, nie zważając na jej protesty. – Na początku nie byłam zbytnio za tym pomysłem, ale po dłuższym namyśle uważam, że to niesprawiedliwe, że dwie osoby powstrzymuje przed byciem ze sobą tylko to, że są w innych związkach. Co prawda w mojej sytuacji okazało się, że związek Harry’ego z Parvati to najlepsza rzecz, jaka mogła mi się przydarzyć, ale…

- Czekaj, czekaj – przerwała jej Convalie, a jej oczy zabłysły. – Kochałaś się w Harrym Potterze? I nic mi nie powiedziałaś?

Ginny machnęła ręką.

- Nie ma co opowiadać, to było jednostronne uczucie i do niczego nie doszło pomiędzy nami. Ale wracając do ciebie…

- Mamo, nie chcę tego słuchać – zaprotestowała, zatykając dłońmi uszy. – Skończ, proszę cię. To nie jest dobry temat do obgadywania z przyjaciółkami, zwłaszcza że dotyczy twojej córki. Wstydź się.

Jednak Ginny, zamiast okazać choć odrobinę skruchy, roześmiała się głośno i radośnie.

- Powiedz mi lepiej o Dannym – rzuciła oskarżycielsko Convalie. – Chciałabym wiedzieć, czy będę miała ojczyma, czy może…

- Convalie – przerwała jej Ginny, gromiąc ją wzrokiem. – To jest sprawa dorosłych i nie chcę, żebyś się w to zagłębiała. Zapewniam cię, że jeśli będę miała tego typu plany, to cię o tym poinformuję, a na razie nie powinnaś się tym w ogóle interesować.

- No jasne – mruknęła Convalie, grzebiąc w jedzeniu widelcem. – Bo ty to inna sprawa.

Ginny westchnęła.

- Connie, to nie tak, to po prostu… skomplikowane.

- Widzisz, nie tylko twoje życie jest skomplikowane. Zwróć na to uwagę.

* * *

Słowa Convalie dały jej do myślenia. Drogi Merlinie, czy naprawdę zachowywała się jak egocentryczna egoistka? Czy mogła być tak ignorancka wobec innych, że jedynie własne sprawy uważała za prawdziwe problemy? Zrobiło jej się przykro. Zasypiając, nie mogła przestać o tym myśleć. To że jest dorosła w żadnym stopniu nie uprawnia jej do traktowania Convalie jak głupiej smarkuli, której sprawy ją bawią. Może i była to domena ludzi dorosłych – bagatelizowanie wszystkiego, co spotyka nastolatków – ale coś nie dawało jej spokoju. Przewróciła się na bok, wpatrując w noc za oknem. Była niewiele starsza od Convalie, gdy spotkał ją zawód miłosny ze strony Harry’ego. Choć z perspektywy czasu cała ta sytuacja, całe zauroczenie nim wydawało jej się śmieszne i dziecinne, w tamtym momencie wcale tak nie uważała. Musiała się mocno skupić, by odnaleźć w sobie te głęboko pogrzebane uczucia – rozpacz, ból, poczucie braku sensu i motywacji w życiu. Najgłupsza rzecz, którą mogła zrobić – przespanie się z Draconem – z biegiem czasu wydała jej się mniej nierozważna, bo to wydarzenie sprawiło, że stał się dla niej miłością jej życia. Gdyby wszystko potoczyło się inaczej, gdyby nie zaszła w ciążę, nie byłaby tą samą osobą co teraz.

Na galopujące gargulce, czy Convalie uprawiała seks? Och, nie chciała o tym myśleć! Zacisnęła mocno powieki, próbując wyrzucić z głowy te myśli, ale im mocniej się starała, tym bardziej ją nękały. Cały czas widziała w niej swoją małą córeczkę, którą chciała chronić przed światem. Nie była w stanie dopuścić do siebie myśli, że ktoś mógłby się do niej zbliżyć, być może zrobić jej krzywdę…

Daj jej spokój, powtarzała sobie. Próbowała pamiętać o tym, że to nie jej sprawa. Zamiast tego zaczęła myśleć o Dannym. O tym, jak obdarzał jej ciało pocałunkami, jak bardzo był troskliwy i jak wiele rozumiał. Jak w końcu pozwoliła mu na coś więcej niż tylko całowanie.

Nawet o tym nie mogła myśleć bez poczucia winy. Wracała wspomnieniami do kolacji i do słów Convalie. Należały jej się jakieś wyjaśnienia.

Nie zastanawiając się wiele, wstała i przeszła przez pokój, by wyjść na korytarz i zatrzymać się, nasłuchując, czy z sypialni Convalie dobiegają jakieś dźwięki świadczące o tym, że jeszcze nie śpi. Usłyszała trzeszczenie łóżka, mogące informować o tym, że jak to często się zdarza, córka czyta przed snem jakąś książkę. Zapukała delikatnie do drzwi i usłyszała „proszę”, więc weszła do środka i podeszła do łóżka, gdzie istotnie Convalie zakopana z pościel pochłaniała książkę. Przysiadła na brzegu i pogładziła córkę po jasnych, budzących tak wiele wspomnień włosach. Ale to nie były wspomnienia o Draconie. To były wspomnienia o prawie siedemnastu cudownych latach z Convalie. Z jej kochaną córeczką.

- Naprawdę chciałabyś coś usłyszeć o Dannym? – spytała cicho.

Convalie spojrzała na nią z uśmiechem.

- Niekoniecznie – odparła. – Chciałabym tylko wiedzieć, czy dobrze cię traktuje.

Ginny odwzajemniła uśmiech, nie przestając gładzić jej włosów.

- Bardzo dobrze – odpowiedziała. – Cieszę się, że jest w moim życiu. Ale nie chciałabym, żebyś miała z tym jakiś problem, więc jeśli coś ci nie odpowiada, po prostu mi to powiedz.

- Wszystko jest okej, mamo. – Convalie zamyśliła się. – Moglibyśmy pójść gdzieś wszyscy razem, w trójkę? Chciałabym go lepiej poznać i przekonać się na własne oczy, że nie trzeba mu skopać tyłka.

- Connie! – oburzyła się widowiskowo Ginny, ale nie traktowała tego zbyt poważnie. Nie była jeszcze za stara na żartowanie z nastolatką. Pogroziła jej palcem. – Musiałabyś mieć bardzo poważny powód.

- Wiem, mamo.

Convalie przesunęła się, by zrobić obok siebie miejsce dla Ginny, która położyła się obok niej. Obie wpatrzyły się w sufit, ściskając nawzajem swoje dłonie. Krople deszczu uderzały monotonnie w okno, kołysząc je do snu.

* * *

Coleen wpadła do pokoju swojej siostry w tempie błyskawicy i zatrzymała się, mając wrażenie, że trafiła do złego pomieszczenia. Niby wszystko wyglądało jak powinno, ale jednak nie do końca. Omiotła wzrokiem wszystkie ściany, meble, podłogę, szukając tego, co jej nie pasowało. Zniknęły wszystkie ramki ze zdjęciami, a Nadine miała ich sporo. Zniknął plakat z jej ulubionym piosenkarzem i wszystkie ozdobne poduszki, zawsze schludnie poukładane na łóżku. Teraz pokrywała je tylko granatowa narzuta. Jasne, kremowe ściany były puste i sprawiały przygnębiające wrażenie. Zniknęło też mnóstwo osobistych rzeczy siostry – kosmetyki, szczotka do włosów, biżuteria – na które można się było natknąć na biurku, komodzie i szafce nocnej. Pokój wyglądał na opuszczony.

Cofnęła się na korytarz.

- Mamo! – krzyknęła głośniej niż zamierzała. Czuła, że coś w niej buzuje. Z dołu usłyszała spokojny głos matki: „tak, kochanie?”. Przygryzła wargę, zastanawiając się nad tym, jak sformułować pytanie. – Nadine, czy ona… wyprowadziła się?

Nie uzyskała odpowiedzi, za to po kilku sekundach usłyszała kroki na schodach. Już po chwili korytarzem szła w jej stronę ubrana w elegancki, szary kostium kobieta. Nogawki jej lekko rozszerzanych spodni kończyły się w miejscu, gdzie zaczynały sięgające kostki sznurowane półbuty z lakierowanej skóry, osadzone na średnio wysokim obcasie. Stukały strasznie głośno po drewnianej podłodze, gdy kobieta szła w jej stronę. Jej wyraz twarzy wskazywał na to, że ma jej coś ważnego do powiedzenia.

- Kochanie… - zaczęła, unosząc lekko obie ręce. – Nie spodziewałam się, że Nadine… czy nie miałaś z nią kontaktu?

Coleen stała nieruchomo, śledząc wzrokiem uważnie każdy ruch warg matki. W głębi siebie już znała wszystkie odpowiedzi, ale wciąż nie chciała dopuścić prawdy.

- Oczywiście, że się z nią kontaktowałam – odpowiedziała napastliwie. – Jest moją siostrą. Ale dlaczego nikt, NIKT nie powiedział mi, że…

Zwiesiła głos, zdając sobie sprawę z tego, jak jest wściekła. Odetchnęła kilka razy głęboko pod czujnym wzrokiem matki, która wyciągnęła rękę i chwyciła jej dłoń.

- Kochanie – powiedziała raz jeszcze, z przepraszającą miną. – Nie miałam pojęcia, że Nadine ci nie powiedziała. Wyprowadziła się pod koniec września. – Usta kobiety zadrżały i Coleen zorientowała się, że w jej oczach, oczach twardej, silnej osoby, czają się łzy. – Wynajmuje pokój gdzieś pod Londynem. Nie życzyła sobie, byśmy jej szukali.

Coleen wyrwała dłoń z jej uścisku i pokręciła głową.

- Jak mogliście, ty i tata… jak mogliście jej na to pozwolić? Dlaczego jej nie pomogliście? Dlaczego nie zaprowadziliście jej do kogoś, do lekarza, po pomoc… Teraz już za późno.

Poczuła tak nagłe i silne wyrzuty sumienia, że aż zakręciło jej się w głowie. Mama wołała za nią, ale nie słuchała – szła do swojego pokoju, znajdującego się dalej w głąb korytarza, by zatrzasnąć drzwi i w spokoju pomyśleć. Opadła na swoje łóżko.

Nadine nie potrafiła pogodzić się ze stratą Nicolasa, przecież to jasne. Chociaż Coleen tłumaczyła jej wiele razy, jak bardzo nieodpowiedni jest dla niej ten chłopak, to ta i tak nie słuchała. Była skupiona tylko na tym, że ułożyła sobie w głowie jakąś wizję przyszłości, której kurczowo się trzymała, nie widząc tego, że nie ma szans na jej urzeczywistnienie. Prawdę mówiąc już dawno powinna pójść do psychomaga, ktoś powinien uświadomić jej, że to najlepsze w tej chwili rozwiązanie. I tym kimś powinna być Coleen, która… no cóż… nawaliła. Dlaczego nie dostrzegała, że listy pisane co tydzień do siostry to jak rzucanie grochem o ścianę? Dlaczego nie potrafiła wyłapać fałszu w odpowiedziach Nadine? Myślała, że wszystko zmierza ku najlepszemu. Perfidna żmija oszukała ją – oszukała wszystkich. Miała poważne problemy psychiczne i ktoś powinien się tym zająć. Jak do tego doszło? Jak to możliwe, że wszyscy dali się nabrać?

Coleen wiedziała dokładnie, co planuje siostra. Pamiętała jej słowa mówiące o zemście. Wtedy myślała, że to czcza gadanina, ale było w tym coś więcej. Najświętsza prawda.

Ukryła twarz w poduszce, starając się nie krzyknąć z bezsilności. Musi jej pomóc za wszelką cenę. Nie dopuści do najgorszego – Nadine była nieobliczalna. Nawet nie chciała myśleć, do czego jest zdolna.

~ ~ ~ ~ ~ ~

 Kurczę, znowu zeszło mi strasznie długo. Czas tak okropnie szybko leci, zwłaszcza jak są wakacje, ładna pogoda i dobre towarzystwo ;) Wybaczycie, co? Wiem że wielokrotnie zawiodłam jak nigdy wcześniej i mam tu na myśli czasy ttj [ktoś z wtedy jest tu jeszcze?] ale staram się. Po prostu więcej zajmuję się życiem niż pisaniem. Mam świadomość tego, że przez te długie przerwy zacierają się elementy historii i tak dalej - sama tego nie lubię. Po prostu już za długo to piszę i odczuwam jakieś takie... zniechęcenie. Chociaż kocham Nicolasa, Convalie i resztę, to mam ich już po dziurki w nosie. Nigdy więcej TAK długiego opowiadania. Ale już niewiele zostało, może się uporam jakoś w miarę szybko ;) Pozdrawiam :*
Ach, i PS: bardzo, bardzo Was proszę - podpisujcie się w komentarzach, nawet w opcji "anonim" na końcu, bo nie wiem kto jest kto, nie wiem czy już z tą osobą rozmawiałam itd. To trochę dezorientujące i mylące, chyba wiecie o co chodzi? I miło jest dostrzegać znajome imiona/pseudonimy pod kolejnym rozdziałem :)