Ślad: rozdział trzydziesty szósty

Są takie dni, kiedy człowiek budzi się rano i przez kilka chwil czuje, że coś jest nie tak, ale nie może sobie uświadomić, co takiego. Próbuje przypomnieć sobie wydarzenia, które wywołały to uczucie, ale nie potrafi znaleźć logicznego wyjaśnienia. Convalie leżała na plecach, wpatrując się w sufit szeroko otwartymi oczami. Czuła niepokój. Coś się zmieniło. Coś bardzo ważnego.

Wkrótce wydarzenia powróciły do niej i usiadła, chowając twarz w dłoniach. No tak, od wczoraj już nie była w związku. Pozostała sama. Bała się tego – bała się, jak to teraz będzie. Przyzwyczaiła się, że ma kogoś, na kim zawsze może polegać, do kogo może przytulić się, gdy ma ciężki dzień, kto pocieszy ją, wysłucha i zrozumie. Potrzebowała mężczyzny, który będzie gotów jej bronić, stać pomiędzy nią a światem jak tarcza. Ona właśnie straciła tę ochronę i czuła się niesamowicie wręcz bezbronna, odkryta.

Nie miała siły, żeby wstać z łóżka. Gdy mówiła o swojej decyzji Lucasowi, wiedziała, że czyni słusznie. Nie przypuszczała jednak, że to odbije się na jej własnym stanie psychicznym aż tak bardzo. Miała wielką ochotę się rozpłakać, czuła, że to mogłoby przynieść jej ulgę, a jednak trwała w dziwnym stanie otępienia, niezdolna do jakichś silniejszych reakcji.

Zamknęła pewien etap swojego życia i teraz nie mogła odnaleźć się w kolejnym rozdziale. Miała ochotę przeleżeć w łóżku cały dzień. Czuła, że to mogłoby w jakiś sposób pomóc jej w uporaniu się z tym wszystkim. Znów się położyła i przykryła kołdrą pod samą brodę.

Ale kiedy po piętnastu minutach spojrzała na zegarek, uświadamiając sobie, że powinna szykować się na obronę przed czarną magią, coś przewróciło się jej w żołądku i poczuła dziwny rodzaj ekscytacji. Wstała i, choć nie do końca przekonana do tego pomysłu, skierowała się w stronę łazienki, by się przyszykować.

Dopiero stojąc przed lustrem i kończąc ciemniejszy i mocniejszy niż zwykle makijaż, zorientowała się, że okłamuje samą siebie, próbując wyprzeć z myśli to, że na tych zajęciach spotka Dylana. Znieruchomiała na kilka chwil, wpatrując się w swoje jasne, szaroniebieskie oczy. Otaczająca je ciemnoszara kredka nadała im dziwnej wyrazistości, której nigdy wcześniej nie dostrzegła. Czy to nadal była ona, czy może ktoś inny? Wciąż przyglądała się swoim oczom, próbując znaleźć jakieś połączenie, które zabrałoby ją do dawnej Convalie. Ale nie czuła się ani trochę inaczej. Czuła się dokładnie tak samo sobą jak wczoraj, przedwczoraj i miesiąc temu. Zbliżyła twarz do lustra tak bardzo, że oczy praktycznie złączyły się w jedno. Z tej odległości i w tym świetle tęczówki wydawały się bardziej szare, choć próbowała odnaleźć w nich niebieskość. Ale nie mogła jej namierzyć, bo ogarnął ją dziwny rodzaj smutku. Jej oczy były bardziej niebieskie, kiedy była szczęśliwa.

Odsunęła się lekko od lustra, tak, by widzieć dwoje oczu, po czym uśmiechnęła się na próbę. Nie wyglądało to zbyt przekonująco, więc spróbowała jeszcze raz. A później następny.

- Jestem Convalie Malfoy. Jestem szczęśliwa – powiedziała sobie, poszerzając uśmiech. A później wyszła z łazienki, narzuciła na ramiona szary, rozpinany sweterek, żeby nie zmarznąć, chwyciła swoją torbę z książkami i skierowała się na zajęcia.

* * *

Coleen siedziała przy stole Slytherinu, jedząc kanapki z sałatą i pomidorem. Rosalie, która siedziała obok niej, sączyła powoli kawę, z zainteresowaniem wodząc wzrokiem po Ślizgonach. Coleen to wszystko nie interesowało – była głodna i właśnie pochłaniała swoje upragnione śniadanie. Ale nie mogła nie zauważyć pogłębiającego się uśmieszku Rosalie.

- Co się dzieje? – spytała w końcu, gdy blondynka nie kwapiła się do jakichkolwiek wyjaśnień. Rosalie podparła głowę o rękę, opartą łokciem o stół. Spojrzała na Coleen, nadal uśmiechając się w miarę dyskretnie, po czym oczami wskazała miejsce dalej, za sobą.

Coleen wychyliła się lekko, sięgając po dzban z sokiem dyniowym i przy okazji wpatrując się w odległy fragment stołu. Pierwszym, co przykuło jej wzrok, była Convalie Malfoy, która dziobała widelcem w swoim talerzu pełnym jajecznicy, wpatrując się gdzieś w przestrzeń i uśmiechając lekko. Coleen nalała sobie soku do szklanki, po czym odstawiła dzban i spojrzała na Rosalie.

-  No i? – zapytała, wpatrując się w nią wyczekująco i nie rozumiejąc, o co chodzi. Na to Rosalie uśmiechnęła się szeroko i powiedziała:

- Spójrz w drugą stronę. Ale dyskretnie.

Coleen westchnęła, zastanawiając się, jak by to zaaranżować. W końcu zdecydowała się sięgnąć do swojej torby, udając, że szuka jakiejś książki. Potoczyła wzrokiem po twarzach uczniów i wtedy zauważyła Lucasa, który wyglądał jakoś inaczej… Znieruchomiała, próbując zorientować się, co dokładnie się zmieniło, na co Rosalie kopnęła ją pod stołem.

„Ała”, wyartykułowała bezgłośnie, robiąc minę do Rosalie, po czym wyjęła z torby książkę i położyła ją przed sobą na stole.

- O co chodzi? – spytała cicho. – Co jest nie tak?

- Siedzą oddzielnie – wyjaśniła Rosalie. – Musieli się pokłócić. Albo lepiej. Może Amarie coś pokręciła z tym swoim wróżeniem z kart. Może mieli się rozstać nie przed końcem roku szkolnego, a kalendarzowego? Zresztą… co za różnica? Widziałaś, jak na nią patrzy?

- Nie – odparła Coleen – bo ktoś mi przeszkodził.

Rosalie wywróciła oczami.

- Bo ktoś nie umie być dyskretny! Zaraz by się zorientował, że o nim mówimy.

- No i co z tego? Przyjaźnimy się. Albo przyjaźniliśmy. Nieważne. Po prostu… i co z tego?

Rosalie potrząsnęła głową, dając jej do zrozumienia, że nie zamierza tracić czasu na tego typu rozmowy z nią, po czym wróciła do sączenia kawy i zerkania w różne strony. Coleen nie dawała jednak spokoju ta sytuacja. Próbowała utrzymać przed oczami obraz Lucasa. Co było nie tak? Nie zadbał o fryzurę? Wyglądał na zmęczonego? Może rzeczywiście zerwali. A może tylko się pokłócili. Ale czy to tak naprawdę ważne? Owszem, nigdy nie pragnęła szczęścia Convalie, ale Lucas był jej przyjacielem, co nieco komplikowało sprawę. Dlatego od dłuższego czasu starała się pozostawać obojętna na ich związek.

Nie miała głowy do tego, żeby się nad tym zastanawiać. Poza tym to nie była jej sprawa. Chyba nie mogłaby się cieszyć ze smutku Convalie i równocześnie smucić ze straty Lucasa. Nie była potworem. Dlatego nie miała ochoty się w to mieszać.

* * *

Convalie siedziała razem z Ivy w swoim dormitorium, zmuszając się do rozmowy o niczym. Bardzo chciała opowiedzieć jej o tym, jak na obronie przed czarną magią Dylan uśmiechnął się do niej, a później zajął miejsce tuż obok, tak, że mogła patrzeć na niego przez całą godzinę – oczywiście gdyby nie była zbyt zajęta wpatrywaniem się w swoje notatki. Cały czas do jej nozdrzy docierał delikatny zapach jego perfum, niemal odurzający. Gdy tylko cyrkulacja powietrza sprawiała, że docierała do niej nowa, silniejsza fala, czuła dziwne ciepło rozchodzące się po jej ciele. Wiedziała, że to nie w porządku. Zerwała w Lucasem zaledwie wczoraj. Ale nic nie mogła poradzić na swoje uczucia.

Gdy zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec zajęć, Convalie na chwiejnych nogach wstała i zaczęła pakować swoje rzeczy do torby. Starała się nie zwracać uwagi na Dylana, ale kiedy odwróciła się, chcąc udać się w stronę wyjścia, stanęła z nim twarzą w twarz.

- Słyszałem, co się stało – powiedział, jakby to było naturalne, że rozmawia z nią na takie tematy. Przy tym wyglądał na szczerze poruszonego. – Przykro mi.

Convalie, nie wiedząc, co powinna odpowiedzieć, skinęła głową, nie spuszczając wzroku z jego twarzy, jak gdyby mogła coś przeoczyć, gdyby to zrobiła.

- To było nieuniknione – powiedziała w końcu, po przeciągających się sekundach ciszy pomiędzy nimi, gdy w tle rozbrzmiewały dźwięki rozmów innych uczniów.

- No cóż… przykro to słyszeć – powtórzył Dylan. – Byliście razem bardzo długo. Jak się czujesz? Potrzebujesz jakiegoś… wsparcia?

Uśmiechnęła się lekko. Właśnie za takie podejście go uwielbiała. Uwielbiała w nim to, że starał się każdemu pomóc, niezależnie od możliwości odniesienia osobistej korzyści. Szczerze mówiąc nie sądziła, że Lucas byłby zdolny chociażby do zainteresowania się stanem psychicznym kogoś, kto nie jest bezpośrednio z nim powiązany.

- Wiedz, że jeśli chciałabyś porozmawiać, to zawsze możesz się zwrócić do mnie – ciągnął. – W każdej chwili. Możesz na mnie liczyć.

- Dziękuję, Dylan – powiedziała cicho, gdy ich spojrzenia zderzały się w powietrzu. Nie mogła oderwać wzroku od jego brązowych tęczówek, tak różnych od oczu Lucasa, jasnych i niebieskich, chłodnych. Ten brąz sprawiał, że czuła się tak, jakby zaraz miała się rozpłynąć – może właśnie w rondelku z czekoladą. Zachciało jej się śmiać na tę myśl, więc uśmiechnęła się szerzej, starając się nadal sprawiać sympatyczne wrażenie. – Jest mi trochę ciężko – wyznała. – Trudno tak przyjąć do wiadomości, że coś, co było prawdą przez tyle miesięcy, nagle nią nie jest. Bo już nie mam chłopaka.

Nie wiedziała, jakim cudem te słowa wypływają z jej ust tak swobodnie. Czuła się, jakby rozmawiała z kimś, kogo zna od lat, komu może powierzyć każdą swoją myśl i nie zostanie to wykorzystane przeciwko niej. Dziwne wrażenie jak na kogoś, kto zawsze był skryty i bał się, że może zostać zraniony.

- Rozumiem – powiedział Dylan, potakując. – To na pewno nietypowa sytuacja i trochę minie, zanim się do tego wszystkiego przyzwyczaisz. Wiesz, gdybyś… - przerwał, pozostawiając pomiędzy nimi nieskończone zdanie, które szybko zaczęło ją denerwować. Dylan znów otworzył usta, chcąc dokończyć. – Będę dziś wieczorem w bibliotece. Jeśli potrzebowałabyś towarzystwa, wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Dopiero to sprawiło, że Convalie przerwała połączenie wzrokowe, odwracając minimalnie głowę. Speszyła ją ta sytuacja. Znów, jak kiedyś, wydało jej się, że Dylan ze wszystkim działa trochę zbyt szybko, podczas gdy ona potrzebuje czasu i długiego procesu przyzwyczajania się. Cóż, u Lucasa ci to nie przeszkadzało, prawda?, zakpiła z samej siebie. Tyle że Lucas po prostu stawiał ją przed faktem dokonanym, podczas gdy Dylan zostawiał jej wybór.

- W porządku – odpowiedziała. – Może tak zrobię.

- Może zakończycie pogawędkę i wyjdziecie z klasy? Nie mam całego dnia. – To profesor Kennessey, który stał przy drzwiach, ocierając chusteczką swoją błyszczącą łysinę, niecierpliwił się ich ociąganiem.

Convalie ruszyła przodem, czując obecność Dylana tuż za plecami. Pożegnali się z profesorem i ruszyli razem korytarzem. Pozwoliła Dylanowi zrównać z nią krok, choć żadne z nich nie wróciło do tematu, który poruszyli w klasie. Czuła się dziwnie, mając go u swego boku. Zupełnie nierealnie. Dotarli do Wielkich Schodów, gdzie oboje przystanęli.

- Mam teraz numerologię – powiedziała Convalie, starając się nie patrzeć na Dylana, bo zaczęła zdawać sobie sprawę z intensywności niedawnej rozmowy.

- Ja eliksiry – odparł szybko Dylan, po czym oboje zorientowali się, że jedno idzie w górę, a drugie w dół. Pożegnali się, w przypadku Convalie bardzo szybko, po czym udali w zupełnie różne strony.

Teraz, siedząc razem z Ivy w dormitorium, czuła, że dobrze zrobiła, nie zgadzając się na spotkanie. Co prawda nie powiedziała, że nie przyjdzie, co, być może, stawiało Dylana w sytuacji, gdzie oczekiwał jej przybycia. Ale z drugiej strony nie powiedziała też, że pojawi się w bibliotece. Gdy tylko się rozeszli, poczuła wyrzuty sumienia i przypomniała sobie o Juliette. Nawet jeśli Dylan nie miał na myśli niczego, czego nie obejmowałaby zwykła przyjaźń, to i tak nie powinna się w to pakować, bo z jej strony było to coś więcej i czułaby się nie w porządku.

- Ale właściwie dlaczego nie poszłaś? – dopytywała Ivy, gdy w końcu wydusiła z siebie całą historię, nie rozumiejąc tego zagadnienia. – Zależy ci na nim, przecież to widzę. Czemu odmawiasz sobie tej szansy? Czemu nie pozwalasz spróbować?

Convalie westchnęła.

- Ivy, to nie jest takie proste. On jest w związku, wiesz o tym. Nie mogę tak sobie przyjść i stwierdzić, że chciałabym, żeby był ze mną.

- Przecież on praktycznie zaprosił cię na randkę! – protestowała Ivy, nie rozumiejąc powodów, dla których Convalie nie mogła się zgodzić na spotkanie. – Dlaczego nie ruszysz swojego zadka i nie pójdziesz na spotkanie ze swoim księciem z bajki?

- Bo nie – odpowiedziała Convalie, unikając jej wzroku. – Bo nie mogę.

- Nie możesz, czy nie chcesz? Nie odbieraj sobie szansy. Jeśli nie spróbujesz, będziesz już zawsze żałować.

Convalie miała tego świadomość, ale nie mogła zrobić tego Juliette. Nie mogła zrobić tego Dylanowi, który przecież miał dziewczynę i prawdopodobnie był z nią szczęśliwy. Nie mogła zrobić tego Lucasowi, bo już to byłby dla niego prawdziwy cios. Nie cechowała się bezdusznością.

- Convalie, błagam cię, idź tam – prosiła Ivy. – Zrób to dla mnie. Zawalcz o swoje szczęście.

Ale Convalie nie posłuchała jej, opadając na poduszki i zamykając oczy. Nie miała zamiaru iść do żadnej biblioteki. Wiedziała, że z tego nie wyniknie nic dobrego.

* * *

Bezczynność dobijała go. Wszystkie jego rany już dawno się zagoiły, zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Był gotowy do działania, do zdobywania nowych wspomnień. Jednak jego możliwości zostały zablokowane, zamrożone.

Denerwowała go ta zależność od Anne. Nie powinna go ograniczać. Nie zdawała sobie sprawy, jak wiele to zmieniało. Chciała jego dobra – słyszał to. Ale nie rozumiał. Jak mogła mówić, że chce dla niego jak najlepiej, równocześnie robiąc coś wręcz odwrotnego? Tak naprawdę nie potrzebował jej. Doskonale poradziłby sobie bez niej. Ze wszystkim.

Dlatego czekał na nią przed wejściem do Departamentu Tajemnic, po skończonej pracy. Opierał się o ścianę, z rękoma złożonymi na piersiach. Miał ważniejsze sprawy na głowie niż uganianie się za sfochaną nastolatką. Próbowała go kontrolować i wtrącać się w jego sprawy. Dlatego zaczął ją odbierać jako zagrożenie.

Drzwi tuż obok niego otworzyły się i przeszła przez nie – z gęstymi, czekoladowymi lokami, ściśnięta w talii paskiem beżowego płaszcza, opatulona jasnoróżowym, puchatym szalikiem i stukająca obcasami ciemnobrązowych kozaczków. Nie zauważyła go.

- Anne – chciał zawołać, ale wypowiedział to jak zwyczajne zdanie oznajmujące. Odwróciła się, a na jej twarzy wymalował się wyraz zdziwienia.

- Nicolas, co ty tu…? – Zbliżył się do niej, a ona przełknęła głośno ślinę. - …robisz? – dokończyła niepewnie.

- Pracuję – odpowiedział, wbijając wzrok w jej sarnie oczy tak intensywnie, że aż cofnęła się o krok, uśmiechając ze zdenerwowaniem. – I czekam na ciebie.

Zamrugała szybko kilkakrotnie, a wyraz zdziwienia nie znikał z jej twarzy.

- Jeśli chciałeś się ze mną spotkać, to wystarczyło po prostu powiedzieć – stwierdziła, poprawiając ciemnobrązową, skórzaną torbę, która zjeżdżała jej z ramienia. – Umówilibyśmy się jakoś na później, czy…

- Chciałem się z tobą zobaczyć teraz – przerwał jej, zastanawiając się, kiedy zrozumie, po co tak naprawdę chce ją widzieć. A może już się zorientowała. Nie miał czasu na owijanie w bawełnę. – To ważne – podkreślił, a ona westchnęła.

- Nicolas, tłumaczyłam ci to setki razy… - a jednak załapała, o co chodzi. – Nie jesteś gotowy. Nie rozumiesz, jak to na ciebie wpływa. Robisz się zirytowany, pełny złości, zgorzkniały. Nie umiesz się od tego oddzielić. Dopóki nie nauczysz się panować nad sobą, ktoś powinien pilnować, żeby to wszystko nie zabrnęło za daleko.

- Ktoś, czyli ty? – spytał kpiąco, patrząc na nią z wyższością. – Wierz mi, potrafię zadbać o własny tyłek.

- Ale nie o własną głowę – odcięła się. – Nie mogę dać ci tych współrzędnych, bo wiem, jak to się skończy. Poza tym nadal nie wiemy kto i dlaczego cię zaatakował…

- I się tego nie dowiemy! – Na chwilę stracił panowanie nad sobą i musiał zamknąć oczy, oddychając ciężko, by się uspokoić. – Po prostu daj mi te współrzędne, zapisz w pamiętniku, że misja nawrócenia się nie powiodła, i znajdź kolejną ofiarę.

Wyglądała, jakby nie bardzo rozumiała, co się dzieje.

- Nicolas, ale… dlaczego tak mówisz? Czy kiedykolwiek dałam ci powód, byś wątpił, że cię kocham? Żebyś traktował mnie w taki sposób?

Wiedział, że dla własnego dobra powinien ją przeprosić, ale nic nie mógł poradzić na to, że nie miał takiej ochoty.

- Chcę tylko współrzędnych. Daj. Mi. Je – wycedził przez zaciśnięte zęby, na co Anne zmrużyła wojowniczo oczy i odrzuciła opadające jej na twarz włosy do tyłu.

- Nie, dopóki zachowujesz się jak narkoman na głodzie. Uspokój się.

- Uspokój się? To ty się uspokój. Czy ta sprawa w ogóle cię dotyczy? Czy to wspomnienia twojego ojca?

Anne prychnęła i, odchodząc w stronę wind, rzuciła:

- Nie będę z tobą rozmawiać, kiedy jesteś w takim stanie. Przemyśl to wszystko dokładnie, może wtedy dojdziemy do jakiegoś porozumienia.

Nicolas zacisnął mocno pięści, powstrzymując się od tego, by pobiec za nią i jej grozić. Nakazał sobie minimum opanowania, bo czuł, że powoli zaczyna przesadzać. Tracił z oczu rozróżnienie tego, co powinien, a czego nie powinien. Cel ponownie zawęził pole jego widzenia. Nie mógł dać się zwariować.

Gdy Anne stała tak samotnie, czekając, aż podjedzie winda, powoli rozluźniały się wszystkie jego mięśnie i zdecydował, że jest gotowy na dalszą rozmowę. Podszedł do niej i stanął obok, patrząc na nią z góry.

- To, że przetrzymujesz współrzędne, nic nie da – spróbował wyjaśnić na spokojnie. – Jeśli chcę dowiedzieć się, kto za tym stoi, to muszę się z nim skonfrontować. Jak mam to zrobić, siedząc w domu?

- A nie przyszło ci do głowy, że to jest niebezpieczne? – spytała, nawet na niego nie patrząc. – Dlaczego chcesz tak ryzykować?

Przez chwilę milczał, słuchając hałasu zwiastującego rychłe przybycie windy.

- Bo nie mam nic do stracenia – odpowiedział szczerze to, co czuł. – Nie zależy mi ani na pracy, ani na tym domu…

- Ani na mnie – dokończyła cicho Anne, nadal na niego nie patrząc. Wydawało mu się, że usłyszał w jej głosie charakterystyczną nutę, zupełnie jakby płakała, ale kiedy w końcu spojrzała na niego, jej oczy były zupełnie suche, a mimo to… obce.

Westchnął i powstrzymał się od przewrócenia oczami.

- To nie tak – powiedział. – Jasne, że mi na tobie zależy, po prostu…

- Po prostu nigdy nie byłam na pierwszym miejscu, prawda? – niemal warknęła, sięgając do torebki i szukając w niej czegoś. Obserwował ją, kątem oka widząc, jak winda zatrzymuje się na piętrze i złote kraty powoli rozsuwają się z niemożliwym hałasem. Anne widocznie znalazła to, czego szukała, bo wyciągnęła w jego stronę rękę z małym kawałkiem papieru. – Proszę – zachęciła, zaciskając usta w cienką linię. – Ja po prostu… nie wiem, dlaczego w ogóle się przejmuję.

Nie wziął od niej karteczki, więc cisnęła ją na podłogę i weszła do windy, a kraty natychmiast się za nią zamknęły.

* * *

Convalie nie wiedziała, jaka to tajemnicza siła zmusiła ją, by ubrała ciepły płaszcz, zakryła szczelnie głowę czapką i szyję szalikiem, i udała się na trybuny boiska do quidditcha. Gdy dotarła na miejsce, drużyna Ślizgonów śmigała wysoko w powietrzu, doskonaląc taktykę przed zbliżającym się meczem z Gryfonami. Usiadła na ławeczce z głową uniesioną w górę, przykładając dłonie do ust i chuchając na nie, żeby choć trochę je ogrzać. Był już grudzień i zima zbliżała się wielgachnymi krokami. Convalie miała wrażenie, że za chwilę z pary wylatującej z jej ust utworzą się kryształki lodu. Nie lubiła takiej pogody – gdy było wystarczająco zimno, by zamarzać, ale niedostatecznie, by spadł pierwszy śnieg. Nie powstrzymało jej to jednak przed opuszczeniem zamku, by obserwować trening.

Niemal natychmiast zauważyła Lucasa, który – jeszcze nieświadom jej obecności – był rozluźniony i spokojny. Blond kosmyki tu i ówdzie wystawały spod czapki osłaniającej jego głowę. Sama kupiła mu ją podczas ich ostatniej wyprawy do Hogsmeade. Nawet zdziwiło ją to, że jej nie wyrzucił – ona pewnie by tak zrobiła.

Tego dnia drużyna, mimo przenikliwego zimna, które wyżej było z pewnością jeszcze bardziej lodowate, grała dobrze. Ścigający wspaniale synchronizowali ruchy, tak, że Convalie momentami miała problem z rozstrzygnięciem, który z nich jest w posiadaniu kafla. Ale może to dlatego, że skupiała się głównie na Lucasie. Jednak mimo dopracowania taktyki mieli problem z przerzuceniem piłki przez pętle, chociaż może był to skutek tego, że bramkarz wiedział, jakich trików będą używać, żeby zdobyć punkty. Pałkarze, jak to pałkarze, krążyli wokół, chroniąc wszystkich przed tłuczkami, a szukający z góry obserwował boisko i to, co się na nim działo.

Przez ten czas gdy była z Lucasem przyzwyczaiła się do uczestniczenia w treningach drużyny. Choć nadal nie była zagorzałą fanką quidditcha, to jednak udało jej się zdobyć sporo wiedzy na temat tego sportu, który nigdy wcześniej jej nie interesował. Niesamowite,  jak drugi człowiek może wpłynąć na zainteresowania czy myśli. Wiedziała też, że to dzięki niej Lucas miał lepsze stopnie niż kiedykolwiek. Ona nie potrafiła przestać chodzić na treningi, więc może on też nie odzwyczai się tak szybko od oddawania prac w terminie?

Nie wiedziała, w którym momencie ją zauważył, ale miała całkowitą pewność, że jej nie przeoczył, ponieważ widocznie podwoił wysiłki wkładane w grę. Na jej ustach czaił się mały uśmieszek, choć nie umiała jeszcze rozstrzygnąć, czy rzeczywiście powinno ją to cieszyć. Niezaprzeczalnie był jej bliski i nie chciała stracić tej znajomości. Ale czy to możliwe po słowach, które wypowiedziała wtedy na schodach? „Nie kocham cię i nigdy nie kochałam”. Wiedziała, że sprawiła mu ból. To była prawda w świetle jej ostatnich rozważań, ale przecież były takie momenty, gdy czuła, że go kocha. Może jej nie uwierzył. A może wręcz przeciwnie – uwierzył tak mocno, że nie chce już jej znać. Musiała użyć tych słów, żeby zostawił ją w spokoju. I dla własnego poczucia, że wszystko zostało wyjaśnione. Chciała też przekonać go, że ją samą nie jest tak łatwo zranić, że jest nieczuła na różnego rodzaju uczucia i nabrała siły, by mierzyć się z wymierzonymi w nią potencjalnymi atakami. Choć wiedziała, że dała mu się poznać na tyle, żeby miał o tym swoje własne zdanie.

Trening dobiegł końca. Widziała to po zamaszystym geście ręki kapitana, którą wskazywał na ziemię. Po chwili siedem zielonych postaci pomknęło w dół, wyhamowując przed zderzeniem z gruntem i zeskakując z mioteł z większym lub mniejszym rozmachem. Lucas zrobił to naprawdę widowiskowo i wydawało jej się, że przy tym zerknął w jej stronę, ale była za daleko, żeby móc to stwierdzić z całą pewnością. Drużyna skierowała się do szatni, lecz Convalie dalej siedziała, nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Dawniej schodziła na dół i czekała na Lucasa, aż się przebierze i dołączy do niej. Teraz mogła wrócić do zamku, albo siedzieć tak dalej, niemiłosiernie marznąc.

Minuty mijały, a ona nadal nie mogła się zebrać. Robiło jej się coraz zimniej, ale nie miała ochoty na samotny powrót do zamku. To tylko przypomniałoby jej o tym, że poza Ivy nie ma już na kogo liczyć i sama jest temu winna. Wiedziała, że związek z Lucasem zmierzał donikąd, ale… nie tak łatwo zapomnieć o wszystkich wspólnie przeżytych chwilach, o słowach, które zostały wypowiedziane, o specyficznych gestach, o myślach, że w końcu spotkało ją szczęście, że dzięki niemu czuje się kompletna…

To już nie wróci. Wiedziała o tym. Zniszczyła to. Głupie i nieodpowiedzialne uczucie do Dylana zniszczyło wszystko to, co kiedykolwiek istniało między nimi, nawet jeśli był przyczyną tego, że coś w ogóle się wydarzyło. Nienawidziła go za to, że zniszczył życie, które udało jej się ułożyć, a równocześnie kochała niemal irracjonalnie. Bo jak można szaleć na czyimś punkcie nie widząc najmniejszej szansy na bycie razem, wiedząc, że nie będzie szczęśliwego zakończenia?

- Czekasz na coś?

Podskoczyła na ławce na dźwięk głosu za plecami i obróciła się błyskawicznie, przykładając dłoń w okolicach serca. To, że zobaczyła Lucasa, nie tyle ją zdziwiło, ile zmieszało, ale powtarzała sobie, że nie może tego okazać.

- Lucas – powiedziała, mrugając szybko, bo zdała sobie sprawę, że jej oczy w którymś momencie nabiegły łzami i musiała się ich jakoś pozbyć. – Ja… - Wsparła się rękoma na ławce i przerzuciła nogi na drugą stronę, tak by siedzieć przodem do rozmówcy. – Nie, na nic nie czekam – odpowiedziała w końcu.

Przyglądał jej się podejrzliwie, a ona zdała sobie sprawę, że od jakiegoś czasu nie widziała go z tak bliska i bardzo za tym tęskni. Zapadła między nimi nieznośna cisza i czuła, że musi coś powiedzieć, ale miała kompletną pustkę w głowie.

- Tak się tylko zastanawiam… - zaczęła, ale nie była pewna, jak zakończyć to zdanie.

- Nad czym? – spytał. Wiedziała, że to zrobi. Zacisnęła usta i pokręciła nieznacznie głową, po czym utkwiła wzrok w ziemi. Było jej wstyd za siebie i za to, że postawiła ich w takiej sytuacji – zarówno w tym momencie, jak i ogólnie.

Po kilku kolejnych niezmiernie długich sekundach Lucas podszedł bliżej i usiadł na ławce obok niej. Nie patrzyli na siebie.

- Dlaczego tu przyszłaś? – zapytał w końcu, a ona splotła palce i ułożyła dłonie na kolanach.

- Nie wiem – odpowiedziała. – Chyba chciałam cię zobaczyć. Źle się czuję z tą sytuacją.

Kątem oka zobaczyła, jak kiwa głową, nie komentując, dlatego zdecydowała się kontynuować, choć wiedziała, że później będzie sobie to wszystko wypominać.

- Jest mi bardzo przykro, że tak cię potraktowałam. Nie chciałam w żaden sposób sprawić ci przykrości. Wiem, że to, co teraz mówię, w ogóle do ciebie nie przemawia, może mnie nienawidzisz, nie wiem… Ale… - Łza spłynęła po jej policzku i szybko otarła ją rękawem. Nie mogła przestać mówić. -  Lucas, ja… ja ciebie nie nienawidzę. Chciałabym, żebyś to wiedział. Żebyś wiedział, jak wiele ci zawdzięczam, że zawdzięczam ci to, że jestem sobą, że… Ja po prostu nie czuję już tego, nie wydaje mi się właściwe, żebyśmy… Nie kocham cię. – Poczuła, jak poruszył się na te słowa. Nie mogła pozwolić mu mówić. – Przepraszam cię, ale to jest prawda. Nie chcę cię oszukiwać. Lubię cię, nawet bardzo, ale nie możemy być razem. To po prostu nie ma sensu i…

- Och, zamknij się – przerwał jej, wstając. Zmusiła się, by na niego spojrzeć, z oczami pełnymi łez. Nie wyglądał na tak wściekłego, jak myślała. Właściwie to wydawał się stosunkowo spokojny. – Powtarzasz w kółko to samo. Mam dość słuchania tego. Myślisz, że to takie proste? Przychodzisz tu, żeby powtórzyć po raz kolejny, że nie chcesz ze mną być; więc po co tu jesteś? Usłyszałem za pierwszym razem, nie mam też problemów z pamięcią.

- Lucas… - próbowała wtrącić, ale podniósł rękę, uciszając ją.

- Wystarczy – powiedział. – Słyszę cię, ale już nie słucham.

- Czy nie możemy po prostu…?

- Wystarczy.

Otworzyła usta, by zaprotestować, ale on odwrócił się i odszedł w kierunku schodów, zostawiając ją samą na ławce.

- …zostać przyjaciółmi? – dokończyła cichutko, ale jako że nikt jej nie usłyszał, nie miał jej też kto odpowiedzieć. Ukryła twarz w dłoniach. To wszystko nie miało tak wyglądać. Miała czuć się lepiej podejmując decyzję, wierzyła, że wybrała dobrze, ale to w ogóle nie tłumaczyło tego, co teraz działo się w jej sercu i umyśle. Miała wrażenie, jakby wpadła w wielką, czarną otchłań, z której nie będzie łatwo się wydostać. I że brak jej już celu, do którego mogłaby dążyć.

~~~~~~

Hej, nawet lubię ten rozdział. Uwielbiam wszystkim wszystko rujnować, jestem okropnym, bezlitosnym, nieczułym człowiekiem, który tylko komplikuje życie biednym żuczkom egzystującym sobie pokojowo w opowiadaniu. Uwielbiam się nad nimi znęcać, mwahahaha ;)

Jakiś może team Lucas? Czy bardziej team Dylan? Macie ich obu w rozdziale. Zamieszczę więcej konfrontacji, to na pewno, ale jak dotąd - jaki byłby Wasz wybór? Czekam na opinie :)