Ślad: rozdział trzydziesty piąty

Anne szła zatłoczoną londyńską ulicą z rękami wsadzonymi głęboko w kieszenie, z opuszczoną głową, zakrytą kaszkietem, którego daszek zasłaniał jej twarz. Był ponury, pochmurny dzień i miała wrażenie, że wszystko jakby sprzysięgło się przeciwko niej. Jej dolna warga drżała i nie mogła nad tym zapanować. Czuła, jak coś dławi ją od środka, próbuje się wyrwać na wolność. Musiała jednak powściągnąć emocje. Powinna zachowywać się dojrzale. Od kilku lat hamowała swoje reakcje, tłumiła uczucia na ile tylko mogła. Kiedyś była inna. Radosna, bezpośrednia i szczera. To było wtedy, gdy miała przy swoim boku Jamesa. Jego utrata sprawiła, że utraciła również część siebie.

Stawała się obojętna na ból, twardsza. Ale nie znaczyło to, że nie można jej było zranić. Wracała właśnie z Azkabanu, gdzie po raz ostatni odwiedzała Jamesa. Został mu już tylko miesiąc do wyjścia na wolność. Wciąż i wciąż powtarzała sobie, że kiedy tylko ten koszmar się skończy, wszystko się zmieni. Że ona i James wyjadą gdzieś, że odzyska spokój ducha i dawną siebie. Tylko jak mogłaby zapomnieć o tych trzech latach? Wszystkie wspomnienia zostaną razem z nią, w głębi serca, i już nigdy, przenigdy nie będzie taka, jak kiedyś.

Mijała mnóstwo ludzi, ale nikt nie wydawał się dla niej choć odrobinę znajomy. Czuła się nieswojo w tym tłumie obcych, nic niemówiących jej twarzy. Na świecie było tylu ludzi, a ona nie potrafiła nawet wyobrazić sobie, że ktoś jest w stanie czuć to, co ona sama. Była samotna. Choć otaczali ją ci nieznajomi, choć na co dzień przebywała w towarzystwie swojej tak licznej rodziny, Nicolasa… wciąż czuła się samotna.

Merlinie, błagam, niech to wszystko minie, powtarzała uparcie. Starała się żyć jak każdy. Pomagała w domu, przy rodzeństwie, pracowała, spotykała się z Nicolasem. A jednak wciąż i wciąż towarzyszyło jej przygnębienie, nie mogła wyzwolić się od tego nastroju, choć rozpaczliwie próbowała. Zdawała sobie sprawę z tego, że z jej psychiką nie jest wszystko w porządku. Że choć udaje, że choć sprawia pozory radosnej, pewnej siebie i błyskotliwej kobiety, to jednak ma problemy, których sama nie potrafi rozwiązać. Tylko że była tak pewna tego, że nie potrzebuje niczyjej pomocy, że to wszystko zniknie, gdy tylko na horyzoncie znów pojawi się James… Tak, to wtedy, gdy jej go zabrali, wszystko się zaczęło. Wydawało się więc logiczne, że gdy go odzyska, jej świat i ona sama znów się zmieni.

Wierzyła w to wszystko tak mocno, że aż nieracjonalnie, kurczowo chwytała się tej myśli, uważając, że znalazła lek, remedium na wszystkie troski, wszystkie sprawy, które nie dawały jej spokoju.

I trwała tak, dryfując na tratwie po wielkim oceanie, mając nadzieję, że natrafi na wyspę, która zmieni całe jej dotychczasowe życie.

* * *

Lucas przestał ją nachodzić tak, jak to robił przez czas poprzedzający ich ostatnią rozmowę. Czuła, że z każdym tygodniem oddalają się od siebie coraz bardziej. Widywała jego wbity w nią wzrok, widziała to nieme pytanie w jego oczach. Nie wiedział, dlaczego traktuje go w taki sposób, a ona nie potrafiła i nie chciała mu tego wyjaśniać. Nadal jej na nim zależało. Ale po prostu nie umiała dalej z nim być.

Kiedy w końcu udało jej się w swoich rozważaniach dojść do takich wniosków, poczuła się lepiej. Odetchnęła, odnajdując rozwiązanie. Skoro nie mogła być z Dylanem, a nie chciała oszukiwać Lucasa, lepiej zostać samą. Wiedziała, że tą decyzją skazuje się na samotność i smutek, ale Ivy była przy niej.

Convalie od zawsze cechowała się nieśmiałością i skrytością. Nie lubiła wciągać innych w swoje sprawy i dlatego tak ciężko było jej zaakceptować fakt, że Ivy potrzebuje jej wyjaśnień, by przestać się o nią martwić. Ale pewnego wieczoru po prostu nie wytrzymała i, zalewając się łzami, wyznała przyjaciółce wszystko, od początku do końca. O tym, jak spotkała Dylana ponad rok temu w pociągu, jak ich relacja powoli stawała się zbyt intensywna i jak uciekła, żeby później zdać sobie sprawę, że jednak jej na nim zależy. Jak przeniosła swoje zainteresowanie na Lucasa i jak odkryła, że popełniła błąd. Opowiedziała też o rozmowie z Juliette.

- Na galopujące gargulce, ty naprawdę go kochasz – wyrzuciła z siebie Ivy, która po wysłuchaniu rewelacji aż zrobiła wielkie oczy. Convalie na te słowa zaczerwieniła się i spuściła wzrok, bo świdrujące spojrzenie Ivy peszyło ją. – Dlaczego nie miałam o niczym pojęcia? I dlaczego, na Merlina… skąd ten Lucas?

Convalie nie miała zamiaru odpowiadać na te pytania. Wydawało jej się, że to oczywiste, choć ona sama zrozumiała to dopiero niedawno. Miłość do Lucasa była nie tyle płomiennym uczuciem, co wdzięcznością i przywiązaniem. Tak bardzo przyzwyczaiła się do myśli, że go kocha, że nie potrafiła spojrzeć na ich związek w inny sposób. Wiedziała, że od samego początku wszystko sobie wmawiała. Ona chciała, żeby tak było, żeby go kochała, żeby on kochał ją i żeby to wszystko okazało się prawdą. Chciała zaznać szczęścia.

- I co teraz? – dopytywała Ivy, na co Convalie wzruszyła ramionami. Było jej już wszystko jedno. Musiała poczekać, aż wszystkie uczucia staną się mniej intensywne i będzie w stanie, kiedyś – w przyszłości, przenieść je na kogoś innego, kogoś, kto będzie ich wart.

- Nic – odpowiedziała Convalie. – Nic nie mogę z tym zrobić.

* * *

- Rosalie!

Rosalie siedziała w fotelu ustawionym blisko kominka w pokoju wspólnym. Uniosła głowę, odrywając wzrok od tańczących płomieni, i zauważyła Liama Lambertza, wpatrującego się w nią z wyczekiwaniem. Wydęła usta w imitacji uśmiechu.

- Tak? – spytała od niechcenia.

- Dlaczego mnie olewasz?

Twarz Liama wyrażała niezrozumienie i urazę, ale to już niespecjalnie ją obchodziło. Wstała, by zrównać się z nim twarzą najbardziej, jak było to możliwe, choć i tak musiała zadrzeć głowę, by spojrzeć mu prosto w oczy.

- Ponieważ – syknęła – już cię do niczego nie potrzebuję. Oprócz tego znudziłeś mi się.

Liam cofnął się o krok i przyjrzał się jej uważnie, jakby niedowierzał, że mogła być zdolna do wypowiedzenia takich słów.

- Słucham?

- Dobrze słyszałeś – zapewniła go. – Nie chcę cię już znać. Wykorzystałam cię. A teraz przepraszam cię bardzo, ale zejdź mi z oczu, bo nie mam ochoty na ciebie patrzeć.

Po tych słowach zapadła się na powrót w fotelu, zupełnie ignorując chłopaka, który stał jeszcze przez kilka chwil tam, gdzie go zostawiła, po czym odwrócił się i odszedł. Rosalie uśmiechnęła się szeroko, myśląc o tym, jaki sprawiła mu ból. On definitywnie coś do niej poczuł. Dobrze mu tak.

* * *

- Convalie, poczekaj.

Zatrzymała się raptownie na środku korytarza, czując, jak krew odpływa z jej twarzy. Znieruchomiała, czekając, aż Lucas do niej dołączy. Stanął tuż przed nią, a ona zadrżała, bo tak dawno nie widziała jego twarzy z tak bliska.

- Wiem, że dałem ci czas, ale… - Westchnął. – Convalie, minął już miesiąc, a ja wciąż nie dowiedziałem się, co się dzieje. Martwię się o ciebie. I o nas. Czy jeszcze jesteśmy razem? Nie wiem, na czym stoję.

Wiedziała, że ma rację i powinien poznać odpowiedź, ale tak trudno było jej wydusić z siebie cokolwiek… Jak miała mu powiedzieć o wszystkim, co czuje? Jak miała wyznać, że nadal jej na nim zależy, ale nie mogą już być razem, bo kocha innego i nie chce go oszukiwać? Dlaczego akurat ona musiała się mierzyć z taką sytuacją? Nie mogła dokonać dobrego wyboru i być szczęśliwą, nie musząc się tłumaczyć z takich rzeczy?

Lucas, nie uzyskawszy odpowiedzi, nie poddawał się.

- Jeśli chcesz, możemy o tym porozmawiać w jakimś innym miejscu. Przyjdę po ciebie po kolacji i wtedy…

- Nie – przerwała mu Convalie, zanim zdążyła pomyśleć. Zrobiła pauzę, próbując wymyślić, co teraz mogłaby powiedzieć. – To znaczy ja… - Zdecydowanie źle to wszystko zabrzmiało. Nie chciała rozmawiać z nim w taki sposób. – Spotkajmy się na szczycie Wieży Wschodniej – zaproponowała. – Punkt ósma.

Lucas kiwnął głową, wyrażając zgodę, choć jego oczy zadawały jej nieme pytania. Pytania, na które nie chciała odpowiadać. Ale to ona nawarzyła sobie piwa i teraz będzie musiała je wypić.

* * *

Juliette była zadowolona. Od dłuższego czasu obserwowała Convalie, próbując zauważyć jakieś oznaki, które powiedziałyby jej, że ona i Dylan spotykają się za jej plecami, ale niczego takiego nie dostrzegła. Musiało więc istnieć rozwiązanie: żadne z nich nie nawiązywało kontaktów z drugim, co bardzo ją cieszyło. Teraz wreszcie będzie mogła odetchnąć i skupić się na tym, jak bardzo kocha swojego chłopaka.

To znaczy… gdy chłopcy, jak teraz, taksowali ją wzrokiem, na przykład w drodze do stołu Gryffindoru, czuła się niezwykle mile połechtana, a próżność nakazywała jej trzepotać zalotnie rzęsami, uśmiechać się i może nawet mrugnąć do kogoś… W takich momentach kołysała biodrami bardziej niż zwykle, a jej plecy automatycznie się prostowały, wypychając klatkę piersiową do przodu. Taka była jej natura i nic nie mogła na to poradzić.

Przywitała się z Hazel i Audrey, swoimi współlokatorkami, które siedziały naprzeciwko miejsca, które zajęła, i sięgnęła po dzban z sokiem dyniowym, żeby nalać go do stojącej przed nią szklanki. Ciągle czuła na sobie jakieś spojrzenia, ale nie przeszkadzało jej to ani trochę. Odstawiła dzban i sięgnęła po szklankę, by się napić. Kątem oka uchwyciła wzrok Demetriego Foulkera, niezwykle seksownego szukającego Gryffindoru, owutemisty. Odstawiła szklankę i otarła usta serwetką, a później spojrzała w jego stronę. Rzeczywiście, spoglądał na nią z zainteresowaniem, ale nie zmieszał się, gdy pochwyciła jego wzrok. Uśmiechnęła się do niego zachęcająco, a on uśmiechnął się do niej, więc ona odwróciła wzrok, po drodze rzucając mu powłóczyste spojrzenie, i sięgnęła do misy z owsianką.

Kochała Dylana, to prawda, ale czy to oznaczało, że ma zrezygnować ze wszystkiego, co kiedyś dawało jej poczucie pewności siebie i satysfakcję? Przecież go nie zdradzała. Właściwie mogła nawet nie być świadoma swojego zachowania, tak też się zdarzało. A skoro Dylan niczego nie zauważał, to dlaczego miałaby się tego w jakiś sposób wstydzić? Nie robiła nic złego.

Nalała owsiankę do miseczki i zaczęła powoli jeść, starając się nie wyglądać na tak głodną, jak była w rzeczywistości. Od kiedy dwa tygodnie temu postanowiła przestać jeść kolacje, była wiecznie głodna, ale wciąż powtarzała sobie, że to tylko okres przejściowy, że z czasem będzie lepiej i przestanie odczuwać tak wielki apetyt na wszystko, co może zjeść. Chciała schudnąć, bo od jakiegoś czasu nie zwracała na siebie tak wielkiej uwagi, jak powinna, i dlatego lekko przytyła. Musiała zrzucić nadprogramowe gramy jak najszybciej. Convalie była od niej chudsza. To niesprawiedliwe.

Po kilku minutach powolnego i dystyngowanego delektowania się owsianką, choć miała ogromną ochotę pożreć ją razem z miską, wyczuła, że ktoś siada obok niej. Poczuła cmoknięcie w policzek, owionął ją zapach znajomych perfum i automatycznie uśmiechnęła się szeroko.

- Cześć, piękna – powiedział niskim głosem do jej ucha Dylan. – Zgubiłaś się?

- Nie i dziękuję za próbę pomocy – odparła, drocząc się z nim i mrużąc oczy.

Na te słowa objął ją mocno w pasie.

- Zabieram cię do stołu Krukonów, co powiesz?

Zaśmiała się.

- Dylanie West, ja mam swój stół i swoje miejsce, dlaczego nie możemy zjeść tutaj?

- No wiesz? – Zrobił urażoną minę. – A kto mnie tu widzi? Nie wiesz, że po moim spektakularnym upadku stałem się sławny? Że każdy teraz chce ze mną rozmawiać, być obok mnie i…

Juliette wywróciła oczami i zatkała mu usta pocałunkiem, choć próbował jeszcze coś mamrotać pod naciskiem jej warg. Gdy się uspokoił, odsunęła się od niego, na co nabrał powietrza i już miał coś powiedzieć, gdy przyłożyła mu palec do ust.

- Cii… Tak jest dobrze.

Kiedy Dylan zaczął rozglądać się w poszukiwaniu czegoś smacznego na śniadanie, nie mogła powstrzymać się od spojrzenia w stronę Demetriego. Nadal na nią patrzył, więc uśmiechnęła się i mrugnęła do niego, zanim na powrót skupiła swoją uwagę na Dylanie. Tak było dobrze.

* * *

Nicolas czuł, jak powoli traci rozum. Nie rozumiał, co się z nim dzieje. Dryfował pomiędzy dwoma światami – tym swoim i Dracona – nie bardzo wiedząc, co ze sobą począć. Opuścił się w pracy, wszystkie raporty pisał mozolnie i z brakiem skupienia, a pan Barnes przestał wychwalać go pod niebiosa. Jedyne, co się nie zmieniło, to tęskne spojrzenia rzucane mu przez sekretarkę, Gillian. Wiedział, że jeśli się nie poprawi, to może zostać zwolniony. Tylko z tego powodu jeszcze starał się utrzymywać pozory, że ciężko pracuje i jest zaangażowany w to, co robi, ale było mu coraz trudniej oszukiwać kogokolwiek, a tym bardziej samego siebie.

Coś było z nim bardzo nie w porządku. Sprawa Dracona wciągnęła go zbyt mocno. Może Anne miała rację? Może nie powinien podchodzić do wszystkiego tak emocjonalnie? Zrobić sobie przerwę, wyciszyć się, przemyśleć… Lecz kim był ten ktoś, kto chciał ukraść mu wspomnienie? Dlaczego go zaatakował? A co, jeśli – Nicolas myślał o tym z prawdziwym przestrachem – ten ktoś znajdzie resztę wspomnień przed nim? Tego by chyba nie zniósł.

Gdy wracał do domu, nie mógł skupić myśli, które wciąż i wciąż uciekały w stronę myślodsiewni. Może powinien umieścić tam własne wspomnienia. Może to pozwoliłoby mu chociaż w minimalnym stopniu oczyścić umysł, zaznać trochę spokoju. Tylko że tak naprawdę tego nie chciał. To, czego chciał, na tę chwilę było poza jego zasięgiem. Marzył o tym, żeby poskładać w końcu wszystkie kawałki układanki, by uzyskać wyraźny i zrozumiały przekaz. Nie bez powodu Dracon zostawił mu swoje wspomnienia. Za tym musiało stać coś więcej niż zwykła próżność, a on się tego dowie.

Jedyną przeszkodą do uzyskania kolejnego wspomnienia było tylko to, że Anne zabrała mu karteczkę ze współrzędnymi, twierdząc, że odda mu ją, gdy będzie gotowy. Ale jak można zdefiniować „gotowy”? On był gotowy cały czas, przez całą dobę, siedem dni w tygodniu. Wystarczyłoby mu tylko słowo i mógł wyruszać w podróż. Anne twierdziła, że to niebezpieczne. Że ten ktoś, kto go zaatakował, może na niego czekać przy kolejnym wspomnieniu. Że nic o nim nie wiedzą i powinni rozgryźć, dlaczego przeszkadza. Ale Nicolas nie rozumiał, jak mogliby to zrobić, nie decydując się na bezpośrednią konfrontację. Nie miał najmniejszych nawet podejrzeń, kim mógł być atakujący. Nie znał nikogo, kto chciałby mu przeszkodzić, chyba że… to byłaby Anne.

Nie, nie, uspokój się, powtarzał sobie, chodząc w kółko po swojej sypialni i szarpiąc włosy. Wariujesz. To nie mogłaby być Anne. Ona nie ma żadnego interesu w tym, żeby ci przeszkodzić. Uspokój się. Ale gdy już przyszło mu do głowy to oskarżenie, nie potrafił się od niego uwolnić. To ona wiecznie miała do niego pretensje o to, że za dużo myśli o Draconie, że przedkłada wspomnienia nad nią, a teraz jeszcze zabrała mu tę kartkę i…

Kręcił uparcie głową, próbując nie myśleć w ten sposób. Ufał jej. A przynajmniej chciał, żeby tak było. Kochał ją i ponoć z wzajemnością. Czy kobieta, która go kocha, pozwoliłaby na to, żeby działa mu się krzywda? Musiałaby mieć jakieś spaczone spojrzenie na świat, jeśli ranienie go miałoby mu pomóc w jakikolwiek sposób.

Z drugiej strony Anne bywała dziwna. Wiedział o tym, że dla swojej rodziny zrobiłaby wszystko. Mógł się założyć o tysiąc galeonów, że nawet popełniłaby przestępstwo. Była dobra, ale miała jasno ustalone priorytety. Gdyby tylko stwierdziła, że jego działanie nie jest w interesie jej lub czegokolwiek jej dotyczącego…

- To nie jest Nadine – powiedział sobie wolno i wyraźnie. Anne nie zrobiłaby czegoś wbrew zasadom, nie manipulowałaby nim, nie zasłaniała się miłością…

Sam już nie wiedział, co ma myśleć. Miał wrażenie, że jest sam przeciwko całemu światu. Nie wiedział, komu może ufać, na kim może polegać i do kogo zwrócić się o pomoc. Poniekąd sam wybrał sobie takie życie, ale wcześniej niespecjalnie mu to przeszkadzało, bo chciał czuć się wolny i niezależny. Uciekł od świata kłamstw, by ostatecznie przekonać się, że poza klatką jest jeszcze gorzej. Usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach. Co miał robić? Wciąż przyświecał mu szczytny cel, który miał wpływ na wszystkie jego działania, wartości i priorytety. Tylko że to nie było takie proste. Nic w życiu nie było proste, bo nie można ograniczyć się do jednej rzeczy, pomijając wszystko inne. Pozostałe również się liczyły i nie mógł o nich zapominać, ale zupełnie sobie z nimi nie radził.

Co mam robić?

* * *

Był jeszcze ktoś, kto chciał coś od Convalie. Na jej wielkie nieszczęście to ta sama osoba, która spowodowała całą jej obecną sytuację i z którą zdecydowanie nie pragnęła teraz rozmawiać. Tyle że była już zmęczona tym wszystkim i długim dniem, który dał jej w kość. Siedziała przy stole w bibliotece, czytając po raz setny tę samą stronę i nie mogąc się na niej skupić, gdy poczuła znajomy zapach subtelnych perfum, który, musiała przyznać, bardzo ją pociągał. Chwilę później Dylan zajął miejsce naprzeciwko niej i ujrzała jego uśmiech, a w tym momencie wszystko to, co ją dręczyło, gdzieś umknęło i poczuła spokój.

- Hej – powiedziała do niego, odwzajemniając uśmiech – milczący znajomy, który zakłócasz moją samotność. – Miała ochotę mocno uderzyć się w głowę za te słowa.

- Również cieszę się, że cię widzę – odparł, wyciągając z torby czystą rolkę pergaminu, kałamarz i pióro, a także podręcznik do obrony przed czarną magią.

Convalie przyglądała mu się przez chwilę, kiedy układał to wszystko w jakimś znanym tylko jemu porządku na stole. Widziała, jak kosmyk brązowych włosów zachodzi mu na czoło, jak jego brwi marszczą się pod wpływem nieznanych jej myśli i jak jego dłonie o nieco kościstych palcach, z pewnością bardzo ciepłe, w przeciwieństwie do jej wiecznie zimnych, dotykają jego rzeczy i zarumieniła się, myśląc o tym, że chciałaby być jedną z nich…

Dylan uniósł głowę, a ona spuściła wzrok na leżącą przed nią książkę. Miała nadzieję, że nie zauważył, jak zachłannie się w niego wpatruje. Serce biło jej w piersi tak mocno, że wyraźnie czuła jego pracę w całym ciele. Czy Dylan też je słyszał…? Błagam, niech on przestanie się na mnie patrzeć, bo zaraz rozpuszczę się tutaj ze wstydu i gorąca.

Jakby wysłuchawszy jej rozpaczliwych próśb, Dylan wstał i skierował się do półek z książkami, a ona mogła w końcu odetchnąć i oderwać wzrok od drobnych, czarnych literek, które nic a nic jej w tym momencie nie mówiły. Ręce jej się trzęsły, więc schowała je pod stół i oparła na udach. Wzięła głęboki oddech, nakazując sobie spokój, ale na niewiele się to zdało. Spróbowała więc po raz kolejny skupić całą uwagę na czytanym tekście. Przez chwilę szło jej nawet nieźle, ale później Dylan wrócił do stolika i, siadając, przypadkowo trącił stopą jej nogę.

- Przepraszam – powiedział szybko, robiąc taki wyraz twarzy, jakby popełnił przestępstwo, ale ona nie odezwała się, nie bardzo wiedząc, co mogłaby powiedzieć, a jedynie skinęła głową. Od czasu jego upadku z miotły, czyli gdy definitywnie uświadomiła sobie, że coś do niego czuje, znów zrobiło się niezręcznie w ich relacjach. Być może Dylan nie był świadom, co mogło być tego przyczyną, ale wystarczyło jej, że ona wiedziała, żeby spalić się ze wstydu.

Wiedziała, że nie powinna z nim przebywać. Zdecydowanie łamało to zasady, które ustaliła z Juliette. Ale coś w jej głowie podpowiadało jej, że to przecież nie ona szukała jego towarzystwa, a wręcz przeciwnie – to on się do niej dosiadł. Juliette nie powinna mieć jej tego za złe. Przecież tak naprawdę nawet nie rozmawiają ze sobą, dlaczego więc miałaby sądzić, że robią coś niestosownego?

Nie, nie mogła się usprawiedliwiać w ten sposób. Dała swoje słowo. Bała się tego, co może zrobić Juliette, gdy się dowie. Z pewnością całą prawdę obnaży przed wszystkimi i Convalie będzie tak bardzo wstyd, że więcej nikomu się nie pokaże.

Kilkakrotnie próbowała już zamknąć książkę, wstać i wyjść z biblioteki, jednak coś ciągle ją powstrzymywało. Gdy zerkała na pochylonego nad księgą Dylana, który koniuszkiem czystego pióra wodził bardziej lub mniej świadomie w okolicach ust, czuła się jak sparaliżowana. Czuła jakieś dziwne, błogie uczucie, które zatrzymywało ją w miejscu.

Dylan podniósł wzrok znad książki i ich spojrzenia się skrzyżowały. Serce Convalie znów zabiło mocniej i musiała z całych sił powstrzymać się przed jakąś gwałtowną reakcją, na przykład wybiegnięciem z biblioteki, albo i gorzej… pocałowaniem Dylana. Nawet nie powinna o tym myśleć.

- Pójdę już – powiedziała po kilku długich, przesyconych jakby pewnym naładowaniem elektrycznym sekundach, odwracając wzrok i wstając z krzesła. Nie spojrzała na Dylana, pakując swoje rzeczy do torby, ani nawet wtedy, gdy przewiesiła ją przez ramię. Czuła wysoką niestosowność tej chwili i pragnęła wreszcie dobrnąć do jej końca. Podniosła dłoń w geście pożegnania i odwróciła się, czując straszną suchość w gardle. Nie sądziła, żeby była zdolna do wypowiedzenia choć jednego słowa więcej.

- Convalie! – zawołał za nią, a ona, nim się odwróciła, zamknęła oczy, próbując wyperswadować sobie ten pomysł.

Jej myśli tworzyły tysiące scenariuszy, co też Dylan ma jej do powiedzenia. Może poprosi ją, by jeszcze została. Może zapyta, dlaczego chce odejść? Może zaproponuje jakieś spotkanie, albo wyzna, że za nią tęsknił i… odwróciła się. Dylan uśmiechał się do niej delikatnie, a jego oczy połyskiwały radością.

- Zapomniałaś pióra – powiedział, wyciągając je w jej stronę, a ona stała tak, niepewna, czy to rzeczywiście jest jej pióro, czy po prostu ją nabiera. Czuła, jak zalewa ją fala rozczarowania.

- Ach… no tak… - stwierdziła po chwili i zbliżyła się, wyciągając rękę daleko przed siebie, by odebrać swoją własność. Bardzo starała się, żeby nawet nie musnąć jego palców, ale to on wyciągnął rękę w jej stronę tak, że ich skóra się zetknęła. Convalie poczuła coś na kształt ukłucia prądu i znieruchomiała niczym przestraszone zwierzątko, nie bardzo rozumiejąc, co właśnie się stało. Uświadomiła sobie jednak, że ta chwila się przedłuża i zdecydowanie powinna ją przerwać. W popłochu cofnęła rękę, zabierając pióro i skierowała się do wyjścia z biblioteki, wkładając wiele wysiłku w to, by nie biec.

* * *

Ona wiedziała wszystko. Miała oczy dookoła głowy przez cały czas. Może nie potrafiła podsłuchać każdej prywatnej rozmowy, ale mogła śledzić Annelise Campbell. A co najlepsze – ta dziewczyna nigdy nawet nie pomyślała, że mogłaby to robić, bo nigdy nie zostały sobie przedstawione!

Ona, Nadine Georgia Baker, była cierpliwa – choć nigdy wcześniej nie podejrzewała siebie o taką umiejętność. Spokojnie zbierała dowody, by następnie uderzyć z całą mocą i rozbić ich związek w drobne kawałeczki. Zasłużyli na to oboje – Nicolas, bo jej nie chciał, i Campbell, bo jej go ukradła.

To było irracjonalne, ale nie kochała go słabiej niż w dniu, gdy z nią zerwał. Nie kochała go słabiej niż kiedykolwiek. Nie potrafiła się uwolnić, wciąż pamiętając te chwile, które dały jej tyle szczęścia – pamiętając, jak ją całował, jak przytulał, jak szeptał czuła słowa i jak dobrze było w jego ramionach. To przeminęło, ale kto powiedział, że nigdy nie powróci? Musiała go zranić i wstrząsnąć nim, żeby zrozumiał, że on też ją kocha. Jeśli kochał ją choć przez chwilę, na pewno będzie zdolny do odnalezienia w sobie tego uczucia. Po prostu musiała pogrążyć go w rozpaczy i wkroczyć do akcji. Wiedziała, że mężczyzna, którego Campbell odwiedza w Azkabanie, niedługo wyjdzie na wolność. Ona tylko czekała na ten moment. Wiedziała zdecydowanie wystarczająco o tej relacji, by potrafić zmanipulować Nicolasa. Nie bez powodu natura obdarzyła ją takimi nogami. Nawet strażnik z Azkabanu jej uległ. Dlatego wiedziała, że już za miesiąc urocza Campbell zniknie ze sceny, a wtedy wkroczy ona sama. Już nie mogła się doczekać.

* * *

To była jedna z najtrudniejszych wypraw w życiu Convalie. Wchodzenie na szczyt Wieży Wschodniej z łatwością mogłaby przyrównać do wchodzenia na Mount Everest, a przynajmniej pod względem jej długości. Czuła się z każdym krokiem coraz cięższa i cięższa i wkrótce, gdy patrzyła w górę, kręte stopnie wydawały się jej nieskończenie długie. Miała wrażenie, że nigdy nie dotrze na samą górę. Czy Lucas już tam był? Miał tendencję do spóźniania się, ale ona również nie przyszła punktualnie. Co prawda, gdyby samej siebie nie powstrzymywała, przyszłaby jakąś godzinę wcześniej, bo denerwowała się tak bardzo, iż nie mogła znaleźć sobie miejsca. Z drugiej strony nie miała najmniejszej ochoty na odbywanie tej rozmowy, dlatego dwie walczące w niej osoby – ta, która chciała załatwić wszystko jak najszybciej i ta, która próbowała tego uniknąć – toczyły nieustanną walkę.

Powiewy wiatru odczuwalne na jej twarzy stawały się coraz mocniejsze i zimniejsze, co uświadamiało jej, że zbliża się do końca podróży, a tam nie będzie już odwrotu. Zwolniła jeszcze bardziej i zerknęła na zegarek. Dziesięć po ósmej. Jeśli Lucas już był, to na pewno się niepokoi, bo to nie w jej stylu tak się spóźniać. Ale jeśli jeszcze nie przyszedł, nie będzie to miało dla niego najmniejszego znaczenia.

Ostatnie stopnie zbliżały się nieubłaganie i zobaczyła nad nimi skrawek ciemnego nieba. Wzięła głęboki oddech i pokonała odległość na szczyt niemal w biegu. Gdy w końcu stanęła na ostatnim stopniu, zawahała się. Było ciemno i nie widziała wyraźnie całej płaszczyzny wieży. Może Lucasa jeszcze nie było, a może po prostu stał gdzieś w cieniu, czekając na nią. Opatuliła się szczelniej płaszczem i zrobiła kilka kroków, rozglądając się.

- Lucas? – spytała cicho, ale nikt jej nie odpowiedział, więc zrobiła pierwsze, co przyszło jej na myśl – odwróciła się i zaczęła zbiegać po schodach. Myślała tylko o tym, żeby znaleźć się na dole jak najszybciej i uciec, unikając konfrontacji. Ale mniej więcej w połowie wysokości wieży zderzyła się z Lucasem i krzyknęła, zaskoczona. Mimo że to ona wpadła na niego z impetem, nie zatoczył się do tyłu, a to ona się zachwiała, wspierając się na jego rozpostartych ramionach.

- Co się stało? – spytał. Wtuliła się w niego, próbując rozszyfrować te uczucia, które pojawiły się, gdy go zobaczyła. Nie widziała jego twarzy, a jedynie czuła zapach jego lekko ostrawych perfum, jedną dłoń obejmującą ją w pasie i drugą, gładzącą po głowie. Musiała wyglądać jak idiotka, zbiegając na dół.

- Ja… przypomniałam sobie, że zapomniałam… ale właściwie to nie ma znaczenia, po prostu myślałam, że zdążę, zanim przyjdziesz – zmyśliła naprędce, mając nadzieję, że nie zwróci zbytnio uwagi na jej słowa.

Ulga. Czuła ulgę. I coś jeszcze. Wdzięczność?

- Przepraszam za spóźnienie – powiedział. – Lambertz mnie zatrzymał i zagadał, straciłem poczucie czasu…

- W porządku.

To nie była wdzięczność. To była radość. Cieszyła się z tego, że przyszedł. Cieszyła się z jego obecności. Może jednak kochała go choć trochę? Może było to bardziej prawdziwe, niż jej się wydawało? Musiała to sprawdzić. Sprawą priorytetową było dowiedzenie się wszystkiego. Dlatego odchyliła się do tyłu, spoglądając w jego twarz, a później, nim zdążył coś powiedzieć, przybliżyła usta do jego ust i musnęła je bardzo, bardzo delikatnie.

To nie był ten pokrętny rodzaj prądu, który czuła przy dotyku Dylana. Ale to jeszcze nic nie znaczyło. Po prostu przyzwyczaiła się do bliskości Lucasa, dlatego już tak na nią nie działał. Próbowała przypomnieć sobie początki. Wtedy peszył ją tak samo jak Dylan, na pewno!

Lucas pochwycił aluzję i pocałował ją zdecydowanie bardziej energicznie niż ona jego, przesuwając dłoń wzdłuż linii jej kręgosłupa. Convalie cały czas analizowała każde uczucie, którego doświadczała, a teraz było jej przyjemnie. Więc to, co robiła, było dobre. Pozwoliła całować się zachłanniej, potwierdzając swoją teorię. To zdecydowanie sprawiało, że czuła się wspaniale. Ale nie wyjaśniało, dlaczego cały czas myślała o Dylanie, dlaczego choć przez chwilę próbowała wyobrazić sobie, że to on ją całuje. Napawało ją to takim poczuciem winy, że odsunęła się od Lucasa i stanęła dwa stopnie wyżej, co sprawiło, że odrobinę go przewyższyła. Wpatrywała się w niego tak, jakby od tego zależało jej życie. Czy go kochała? CZY TAK? Nie potrafiła tego stwierdzić. Gdyby wiedziała, że go nie kocha, na pewno nie ciągnęłaby tego związku na siłę. Ale nie potrafiła jednoznacznie zdecydować, co oznaczają jej uczucia. Była pewna jedynie tego, że wolałaby stać tu z Dylanem. Czy to czyniło ją tak złą osobą? Przecież nie potrafiła na to wpłynąć.

- Czy już wszystko w porządku? – dopytywał Lucas. – Czy między nami jest okej?

Przez chwilę miała ochotę się wycofać, z kolei później pomyślała o tych miesiącach, które spędzili razem, które sprawiły, że stała się inną osobą. Jak mogła to wszystko zaprzepaścić przez głupie widzimisię? Gdyby tylko potrafiła widzieć przyszłość, gdyby wiedziała, dokąd ją to zaprowadzi! Nie mogła dłużej zwodzić Lucasa, wymawiając się „trudną sytuacją” i „brakiem czasu”. W końcu sam by ją zostawił, nie wytrzymując tego napięcia. Więc może lepiej… przynajmniej na razie… niczego nie zmieniać.

Lucas patrzył na nią wyczekująco i czuła się jak pod obstrzałem zaklęć. To nie był Dylan. Czuła, że nie wytrzyma dłużej w kłamstwie. Patrząc na Lucasa nie widziała kogoś, kogo kocha całym sercem. Widziała kogoś, kto jest jej bliski jak przyjaciel i chociaż podczas całowania wzbudzał w niej pozytywne emocje, to czy nie był to efekt samej czynności…?

- Ja… - urwała, po czym zamknęła usta i pokręciła lekko głową, cofając się o jeszcze jeden stopień. Gdy patrzyła jak najbardziej z góry, czuła się lepiej, pewniej. Lucas chwycił obie jej ręce.

- Convalie – powiedział, chyba już przeczuwając, jaka będzie jej decyzja. Na jego twarzy malowała się determinacja. – Nie rób tego.

Przełknęła głośno ślinę i dopiero po chwili zorientowała się, że obraz stojącego przed nią Lucasa rozmywa się, zupełnie jakby… płakała. Odwróciła głowę, chcąc udaremnić mu dostrzeżenie łez, ale on już je widział.

- Księżniczko – szepnął jednym z najłagodniejszych tonów, wchodząc wyżej i zbliżając się do niej. – Rozumiem, że jesteś zdezorientowana, choć nie bardzo wiem, co takiego się stało. Jeśli chcesz, dam ci jeszcze czas. Dam ci tyle czasu, ile będziesz chciała.

Podczas gdy mówił, ona coraz silniej zalewała się łzami, kręcąc głową. Nie chciała, by tak twierdził. Poruszał w ten sposób czułą strunę, a jeśli w tym momencie nie zakończy całej sprawy, to jeszcze może się rozmyślić.

- Lucas – powiedziała łamiącym się głosem – to po prostu nie my, nie ta bajka. Zrozum… nie pasujemy do siebie. Nigdy nie pasowaliśmy. Tak będzie lepiej.

Była dumna z siebie, że udało jej się wydusić tak logiczną wypowiedź. Musiała trzymać się tej myśli z całych sił. Kątem oka dostrzegła, że Lucas wygląda, jakby ktoś uderzył go w twarz.

- Nie mów tak – odparł. – To nieprawda, że do siebie nie pasujemy. Uzupełniamy się idealnie. Kocham cię.

Na te ostatnie słowa jej usta zadrżały. Kiedyś budziły w niej tyle pozytywnych emocji. Teraz wydały jej się kłamstwem.

- Przykro mi – powiedziała, szykując się do odejścia – ale ja ciebie nie kocham i nigdy nie kochałam.

Wiedziała, że w ten sposób sprawia mu ból i że nie jest to do końca prawda, bo przecież w pewnym momencie była przekonana, że jest całym jej światem. Wyswobodziła dłonie z jego uścisku i wyminęła go, stojącego bez ruchu, schodząc na dół. Otarła rękawem mokre policzki. To była jedna z najtrudniejszych decyzji jej życia. Ale, paradoksalnie, nie poczuła ulgi. Czuła się winna. Lucas niczym nie zasłużył sobie na takie potraktowanie. Powinna zaproponować, by zostali przyjaciółmi, by byli w kontakcie… Tyle że to niemożliwe. Nie potrafiłaby patrzeć na niego i nie widzieć wszystkich swoich błędów.

Sama była sobie winna. Sama musi się z tym wszystkim uporać. Kropka.

~~~~~~

Rozdział trochę misz-maszowaty, ogólnie jestem z niego średnio zadowolona, bo prawie nic się nie dzieje, a są same... hm, zapowiedzi. Może poza ostatnią sceną, gdzie dzieje się coś konkretnego.

Robaczki, jeszcze 15 rozdziałów! Tak, wiem, że mnie nienawidzicie za to, że wciąż przypominam. Ale jestem strasznie podekscytowana perspektywą przejścia wkrótce do czegoś nowego. Plus do zobaczenia śladu jako całości!

Nie przewiduję, żeby następny rozdział miał się pojawić jakoś później, więc stawiałabym na za tydzień. Tak na... hm, 99%. I piszcie swoje opinie na temat poczynań bohaterów, uwielbiam patrzeć z innej perspektywy!