Ślad: rozdział trzydziesty czwarty

Nicolas siedział w fotelu w swoim salonie, obejmując dłońmi kubek z gorącą, parującą herbatą z rumem, którą Anne przyrządziła dla niego osobiście, nie zważając na protesty Lolka i Ważki, jego skrzatów domowych. Utkwił oczy w kominku, w którym wesoło trzaskał ogień, napełniając pomieszczenie przyjemnym ciepłem. Czuł na sobie wzrok Anne siedzącej nieopodal, ale starał się go ignorować.

To miała być łatwa i szybka wyprawa po wspomnienie, jak zawsze. Nie spodziewał się żadnych trudności. Odnalazł na mapie współrzędne miejsca, do którego następnie się teleportował. Przywitał go górzysty teren, pełen niepewnych skał, po których musiał stąpać z największą ostrożnością. Po dokładnym rozejrzeniu się i zaznajomieniu z terenem, położył różdżkę na wyciągniętej przed siebie dłoni, zamknął oczy i wypowiedział zaklęcie, dzięki któremu jej koniec wskazał mu stronę, w którą powinien się udać. Rozpoczął powolną podróż w górę, uważając na obsuwające się skałki. Wiał silny, zimny wiatr, który jakby starał się odwieść go od zamiaru sięgnięcia po wspomnienie, ale uparcie go ignorował.

- Nicolas – usłyszał cichy głos Anne, przywołujący go do rzeczywistości. Zamrugał i spojrzał na nią. Wyglądała na odrobinę zniecierpliwioną, jakby wcześniej wołała go już kilka razy.

- Przepraszam. – Starał się zrobić wystarczająco skruszoną minę, ale ona nie wyglądała na przekonaną.

- Możesz mi w końcu powiedzieć, co się stało?

Od kiedy znalazł ją w parku, bardzo troskliwie się nim zajęła. Przeniosła go do jego rezydencji, opatrzyła rany, zminimalizowała obrażenia, posadziła w fotelu, owinęła kocem i przykazała mu wypić herbatę. Okazało się, że miał zwichniętą kostkę, potłuczone żebra, złamany nos i mnóstwo paskudnych siniaków, które Anne nasmarowała mu śmierdzącą maścią. W czasie tych wszystkich operacji nie odezwał się do niej praktycznie ani jednym słowem, ale ona również nie była skora do rozmowy. Wciąż wyglądała, jakby coś ją gryzło i rozważała to intensywnie w myślach.

- Nie bardzo wiem – odpowiedział jej, znów utkwiwszy wzrok w płomieniach. Zmarszczył brwi. – Nie do końca rozumiem.

Dotarł na szczyt wzgórza i sięgnął po różdżkę, która znów wskazała mu właściwy kierunek. Przed nim rozpościerał się las iglasty, który kontrastował zielenią na tle ponurych skał. Gdzieś w oddali szumiała woda, więc pomyślał, że musi tam być jakiś strumień, rzeka, a może nawet wodospad? Zaczął pomału schodzić w dół, uważając, żeby nie runąć w dół razem z niestabilnymi skałkami.

- Więc powiedz mi wszystko, co pamiętasz – zaproponowała. – Może mnie uda się coś zrozumieć.

Nie był tego tak pewien jak ona, ale skupił się na szczegółach wyprawy. Na tym, jak powietrze przesiąkło zapachem igieł, gdy skierował się wąską ścieżką w głąb lasu. Na tym, jak szedł coraz szybciej i szybciej, niemal drżąc z niecierpliwości. Na tym, jak stracił czujność.

- Teleportowałem się u podnóża skalnego wzniesienia – zaczął swoją opowieść. Przebrnął przez wszystkie te jej fragmenty, które wciąż i wciąż powtarzał sobie w głowie. Aż dotarł do miejsca, w którym czuł tak wyraźne wibracje magii, że aż przeszedł go dreszcz. – Minąłem barierę – objaśnił – taką samą, jak przy każdym innym wspomnieniu. Anne, to są potężne zaklęcia!

Skinęła krótko głową, nie odzywając się. Ona również musiała być tego świadoma. Opowiedział, jak dotarł do samego środka magicznego pola, jak wykopał spod ziemi małą skrzyneczkę, w której była zamknięta kolejna fiolka z etykietką z następnymi współrzędnymi. Później zawrócił i ruszył w drogę powrotną. I wtedy zaczęły się problemy.

- Gdy tylko wyszedłem poza barierę, usłyszałem świst zaklęcia. Zanim sięgnąłem do różdżki, było tuż koło mnie, więc zdążyłem tylko zrobić unik i oberwałem kolejnym. To była drętwota. Zwaliłem się bezwładnie na ziemię, ujrzałem zbliżającą się postać… to musiał być mężczyzna, ale nie zdążyłem zobaczyć jego twarzy, bo zaczął mnie okładać pięściami i kopać, pozostając poza moim polem widzenia. W pewnym momencie zemdlałem, a gdy odzyskałem przytomność, mogłem już się ruszać. Dowlokłem się te kilkaset metrów dalej, gdzie mogłem się już deportować i pomyślałem, że być może jesteś w parku, więc wylądowałem tam.

Wyrzucił to z siebie niemal na jednym oddechu, bardzo szybko, czując, jak na policzki wpływa mu delikatny rumieniec. Wiedział, że nie powinien był dać się tak zaskoczyć i było mu niezmiernie głupio z tego powodu. Anne musiała uważać go za mięczaka. Zdecydowanie unikał jej wzroku, patrząc wszędzie, tylko nie na nią.

- No cóż – powiedziała po dłuższej chwili milczenia, która wydawała mu się wiecznością. – Powinieneś zachować większą ostrożność, ale kto mógłby przypuszczać, że ktoś będzie chciał ci przeszkodzić?

- No właśnie – powiedział szybko Nicolas, kiwając gorliwie głową. – Kogo mogłoby to interesować? – Cieszył się, że Anne nie zwaliła całej winy na niego. – Zabrał mi skrzynkę – dodał. – Musiało mu zależeć na tym wspomnieniu.

- Albo na tym, żebyś nie znalazł następnych – dokończyła za niego Anne, która wiedziała o tym, że kolejne współrzędne znajdują się na fiolce.

Nicolas sięgnął do kieszeni spodni i po krótkiej szamotaninie wydobył z niej fiolkę z kłębiącą się mgiełką w środku i małą, białą etykietką na zewnątrz. Anne wzięła głęboki oddech.

- Nie zabrał ci…? Nicolas, to się nazywa mieć szczęście w nieszczęściu – skomentowała. Jako że nadal na nią nie patrzył, nie mógł dostrzec wyrazu jej twarzy, ale sam jej głos mówił za siebie: niedowierzanie i ulga. Może jednak te wspomnienia interesowały ją bardziej, niż dawała po sobie poznać.

- Nie wiem, czemu wyjąłem ją ze skrzynki – powiedział, próbując zapanować nad uśmiechem, który cisnął mu się na usta. – To był impuls, ale, jak widać, dobrze zrobiłem. Lolek!

Już po chwili skrzat aportował się przed nim i skłonił, niemal sięgając głową ziemi.

- Tak, paniczu Malfoy? – spytał swoim skrzekliwym głosem.

- Przynieś mi, proszę, myślodsiewnię z mojego pokoju.

- Tak jest, sir.

Kiedy skrzat zniknął, Anne podeszła bliżej i położyła mu rękę na ramieniu, pochylając się i próbując zajrzeć mu w oczy. Nicolas zmusił się, by na nią popatrzeć.

- Przepraszam cię za wcześniej – powiedziała do niego. W ułożeniu jej brwi i mięśni wokół ust widział pewne napięcie, które najwyraźniej ją ogarnęło. – Nie powinnam była mówić, że masz obsesję, że powinieneś dać sobie z tym spokój. Wiem, że ja na twoim miejscu bym nie potrafiła – przyznała. – To było głupie i bardzo samolubne.

- Samolubne? – powtórzył po niej Nicolas, wpatrując się w jej brązowe oczy o rozszerzonych źrenicach. – Czyżbyś po prostu zdenerwowała się, że cię wystawiam?

Przygryzła wargę i spuściła wzrok, dając mu jasno do zrozumienia, że tak właśnie było. Może nie tylko to nią kierowało, ale przynajmniej do tej części się przyznała. Nie odpowiedziała mu, zawstydzona, ale on nie potrzebował jej tłumaczeń.

- W porządku – stwierdził. – Ja też zachowałem się nie fair w stosunku do ciebie. Chyba powinienem to z tobą ustalać. Ale może zechcesz obejrzeć ze mną teraz kolejne ze wspomnień? – zaproponował w momencie, gdy rozległ się trzask oznajmiający przybycie Lolka z myślodsiewnią.

Anne pokiwała lekko głową, zgadzając się na tę propozycję i zdecydowanie zauważył u niej ulgę. Nie lubiła się z nim kłócić, tak samo jak i on z nią. Była dla niego zbyt ważna, by ją stracić. I tylko dlatego pozwolił jej po raz kolejny zanurzyć się z nim we wspomnieniach.

* * *

Obserwował ją. Nicolas pamiętał, jak wielka niechęć malowała się na twarzy Dracona, gdy Dumbledore przykazał mu pilnować Ginny. Ale mimo że najwyraźniej wtedy nie miał na to ochoty, teraz jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć, gdy patrzył na dziewczynę z oddali. W korytarzu podczas wędrówki na kolejne zajęcia, w Wielkiej Sali podczas posiłków, w bibliotece podczas nauki – obserwował ją wszędzie, w bezpiecznej odległości, tak że ona prawdopodobnie niczego nie zauważyła. Nicolas uśmiechnął się do siebie po następnym z urywków wspomnienia, na błoniach, bo uznał za dość zabawne to, że Draco tak wielką wagę przyłożył do tego, żeby Nicolas wiedział, że wykonywał polecenia Dumbledore’a.

Anne wyglądała na nieco skołowaną. W pewnym momencie chwyciła mocno jego ramię, a gdy spojrzał na nią, zauważył, że pobladła.

- Przepraszam – powiedziała – po prostu to się tak szybko zmienia, że zrobiło mi się niedobrze.

Ale Nicolasowi było wszystko jedno, w jakim tempie pojawiały się kolejne wspomnienia. Zobaczył pokój wspólny ślizgonów i aż uśmiechnął się na ten znajomy widok. Przez tyle lat praktycznie nic się w nim nie zmieniło. Poczuł się jak w domu, z kolei mina Anne mówiła sama za siebie – nie podobało jej się tutaj.

W pomieszczeniu panowało zamieszanie. Dopiero po chwili Nicolas zauważył, że uczniowie gromadzą się wokół mężczyzny o tłustych, czarnych włosach, ziemistej cerze i nieprzyjaznym wyrazie twarzy.

- Profesorze Snape! – wołał ktoś wśród gwaru rozmów. Chłopak stał daleko od nich, więc nie usłyszeli jego następnych słów. Zresztą Nicolas miał ważniejsze zajęcia – musiał w tłumie przepychających się i przekrzykujących uczniów odnaleźć Dracona.

- Pomóż mi go znaleźć – poprosił Anne, która skinęła głową i zmrużyła oczy, wypatrując uważnie.

Profesor Snape wykonał jakiś ruch, czy też powiedział coś, co sprawiło, że wszyscy nagle zamilkli, co było dość niezwykłe.

- Tych, którzy zostają w zamku na święta, proszę o wpisanie się na listę – powiedział cicho i spokojnie głosem mrożącym krew w żyłach. Nicolas nagle poczuł ogromną ulgę i szczęście, że nie dane mu było poznać tego mężczyzny i ogarnął go przypływ sympatii do Howarda Washingtona, obecnego opiekuna Slytherinu.

Niewielu uczniów postanowiło się wpisać wśród ogólnej atmosfery szyderstw i uśmieszków. Nicolas nadal nie był w stanie wypatrzyć Dracona, mimo pomocy Anne. Profesor Snape odwrócił się i wyszedł z pokoju, powiewając swoją czarną szatą. Coś go tknęło i poszedł za nim, nie odzywając się do Anne, która z miną wyrażającą zdziwienie i niezrozumienie dotrzymywała mu kroku. I miał rację, gdy tylko znaleźli się w korytarzu, zobaczył Draco rozmawiającego z profesorem. Podeszli bliżej, by słyszeć konwersację, odbywaną bardzo cichymi głosami, ale zanim zdążyli zbliżyć się na tyle, żeby dowiedzieć się, o co chodzi, Snape podał Draconowi pióro, którym ten zamaszyście podpisał się na podsuniętej mu liście.

Nicolas zmarszczył brwi. Czyżby Draco tak bardzo liczył się z opinią innych, że postanowił zostać w zamku po kryjomu? I dlaczego nie wracał do domu? Przecież miał matkę, która na pewno na niego oczekiwała… Chociaż najwyraźniej nie.

Gdy wspomnienie się zmieniło, Nicolas poczuł niemal żal, kiedy znów znalazł się w gabinecie Dumbledore’a. Powoli zaczynał mieć dość wpatrywania się w starego dyrektora, jego porozstawiane wszędzie, dziwaczne urządzenia i całe mnóstwo portretów. Ale Anne najwyraźniej była tu po raz pierwszy, bo potoczyła zaciekawionym wzrokiem dookoła.

- Słyszałam, że Dumbledore ma trochę nierówno pod sufiem, ale ten pokój… - powiedziała, kręcąc nieznacznie głową. – No cóż, jest niesamowity. W pewien sposób. Ale nie wiem, czy jako przerażony uczeń chciałabym znaleźć się akurat tutaj.

Nicolas odwzajemnił uśmiech, który wykwitł na jej twarzy, ale nie odezwał się, bo do pomieszczenia właśnie wszedł Draco. Coś się w nim zmieniło, ale na początku nie był w stanie stwierdzić, co takiego. Dopiero po dłuższej chwili intensywnego wpatrywania się w niego dostrzegł, że jego włosy są w nieładzie, a pod oczami ma ciemne sińce. Właściwie cała jego twarz wyrażała zmęczenie. Usiadł na krześle przed biurkiem Dumbledore’a, który przyglądał mu się uważnie zza okularów-połówek.

- I jak, gotowy do dalszych ćwiczeń? – spytał, a Draco popatrzył na niego z niewyraźną miną. Nicolas doskonale widział jego zmęczenie i niechęć do „dalszych ćwiczeń”, cokolwiek to miało oznaczać. Draco musiał mieć jednak silniejszą wolę, niż on sam, bo tylko skinął lekko głową.

Nicolasa zżerała ciekawość. Co też takiego on i Dumbledore mieli ćwiczyć? Zaklęcia? Czy to dlatego, żeby był w stanie obronić Ginny? Czy dlatego został w zamku w czasie przerwy świątecznej? Wspomnienia Dracona były tak wybiórcze… Co prawda dawały mu jakiś obraz całości, ale nie zaspokajały całej jego ciekawości i żądzy wiedzy. Czasem wręcz zapominał, że jego i Draco dzieli osiemnastoletnia różnica, a uważał go za swojego rówieśnika, znajomego. Cóż, może po prostu ta różnica ich nie obowiązywała, bo przecież Draco nie żył. Gdy umarł, był niewiele starszy od niego samego.

Owe „ćwiczenia” jednak szybko nabrały sensu, gdy Draco i Dumbledore stanęli naprzeciwko siebie i wyciągnęli różdżki. Draco wyglądał, jak gdyby mocno się na czymś skupiał, podczas gdy Dumbledore machnął od niechcenia różdżką.

- Co oni robią? – Anne wyglądała na nieco przestraszoną, gdy Draco zachwiał się, a wyraz skupienia powoli znikał z jego twarzy. Ale w głowie Nicolasa zaświtała krótka, przelotna myśl, wyjaśnienie.

- Legilimencja – powiedział po prostu. – Draco uczy się kłamać.

Starał się z całych sił nie zdradzić swojego niepokoju, bo przeczuwał, dlaczego to robią. Już wkrótce Draco będzie musiał zmierzyć się z perfidną sztuczką Voldemorta z zaglądaniem w umysł. Musi być przygotowany.

Draco miał siedemnaście lat. Choć w świetle prawa osiągnął pełnoletniość, to nadal był nastolatkiem, dzieckiem, o które ktoś powinien się troszczyć. O niego nie miał się kto zatroszczyć. Dorósł zbyt szybko i zbyt wcześnie musiał zmierzyć się z konsekwencjami swoich czynów. Dopiero teraz Nicolas zrozumiał piętno wojny, piętno Voldemorta – tracisz wszystko to, czym mógłbyś się cieszyć. Ogarnia cię strach o najbliższych, ale i o własne życie. Musisz dorosnąć jak najszybciej. Musisz być w stanie się bronić. Bo inaczej już jest po tobie.

* * *

Jak na listopad, to był nawet ładny dzień. Słońce świeciło na bezchmurnym niebie, nie wiał wiatr i mimo późnojesiennego chłodu było całkiem przyjemnie. Ginny zrobiła sobie dzień wolny od pracy i wybrała się na Pokątną, by pooglądać wystawy i zapoznać się z nowościami. Może znajdzie coś ciekawego dla siebie? Weszła do „Manekina”, nowego sklepu z ubraniami, gdzie w okazyjnej cenie można było kupić wiele ładnych rzeczy. Wybrała dla siebie ciepły, zielony sweterek, który z pewnością rozgrzeje ją w lodowate, zimowe dni, jednak idąc do kasy zatrzymała się, bo wydawało jej się, że coś zauważyła. Rozejrzała się dokładnie, próbując znaleźć rzecz, która zamajaczyła na granicy jej świadomości, ale dopiero po kilku sekundach udało jej się skupić uwagę na śnieżnobiałym, puchowym sweterku. Z pewnością to nie był jej rozmiar, ale znała osobę, której pasowałby  wręcz idealnie. Uśmiechnęła się i podeszła bliżej, by zbadać miłą, miękką strukturę. Zdecydowanie spodoba się Convalie.

Wyszła na zewnątrz z firmową siatką i z uśmiechem na ustach skierowała się do księgarni. Pomyślała, że może znajdzie dla siebie jakąś ciekawą lekturę. Ostatnio dostała w pracy nagrodę pieniężną za szczególne zaangażowanie i mogła pozwolić sobie na trochę przyjemności.

Jednak w połowie drogi do „Esów i floresów” usłyszała, jak ktoś woła jej imię, więc zatrzymała się i obejrzała. Jej oczom ukazała się Angelique, ubrana w malinową kurtkę z futerkowym kapturem i wymachująca do niej wściekle rękoma. Z jej wysokiego kucyka wysypywały się pojedyncze blond kosmyki. W ogóle nie wyglądała na swój wiek i Ginny poczuła nagłe ukłucie zazdrości, że sama nie potrafi zachować świeżego, młodzieńczego stylu, ubierając się w rzeczy proste i eleganckie, które może nadawały jej powagi i respektu, ale na pewno nie odmładzały.

- Nie spodziewałam się, że cię tu spotkam! – wykrzyknęła Angie, kiedy już zrównała się z nią i uściskała mocno na przywitanie. – Cóż to się stało, że nie zapracowujesz się na śmierć?

Ginny przewróciła oczami.

- Nie robię tego – wyjaśniła. – Pisanie to po prostu moje hobby, to mnie interesuje i naprawdę mam ochotę na spędzanie czasu z…

- Dobra, dobra – przerwała jej przyjaciółka, machając na to ręką. – Więc co się stało, że odwiedziłaś Pokątną? Poczekaj, niech zgadnę: piszesz o czymś niezwykle ciekawy artykuł, który nie może poczekać do jutra.

Ginny, choć czuła, że powinna okazać minimalną złość, zachichotała. Była w zbyt dobrym humorze, żeby warczeć na kogokolwiek.

- Nie. – Zrobiła pauzę dla lepszego efektu i uniosła siatkę ze sweterkami. – Robię zakupy.

Angelique przyłożyła dłoń do ust i pisnęła.

- Nie wierzę! – wykrzyknęła i zanim Ginny zorientowała się, co się dzieje, już dusiła się w szaleńczym uścisku przyjaciółki. – Ginny! To prawdziwy cud! Musimy to oblać! Wpadnij do mnie dziś wieczorem, Carl wyjechał służbowo, poplotkujemy sobie jak za starych dobrych czasów. Ściągnąć Hermionę, Demelzę, kogokolwiek?

Ginny pokręciła głową z niedowierzaniem, oczywiście gdy tylko Angelique wypuściła ją z niedźwiedziego uścisku, ale uśmiechnęła się.

- Wiesz co, to nie jest taki zły pomysł – stwierdziła ostatecznie. - Zaproś je obie, koniecznie. Chyba potrzebuję babskiego wieczoru, dawno żadnego nie miałyśmy.

Angelique, jak można się było tego spodziewać, błyskawicznie zapaliła się do tego pomysłu i aż podskoczyła z radości, równocześnie klaszcząc w dłonie.

- Załatwione! Punkt ósma u mnie i nie próbuj się spóźnić!

* * *

Pani Pomfrey w końcu pozwoliła Dylanowi opuścić skrzydło szpitalne. Juliette miała z tego powodu bardzo dobry humor. Zaplanowała, że zje ze swoim chłopakiem uroczystą kolację przy świecach, pójdą na wieczorny spacer po błoniach, znajdą jakąś pustą klasę i zajmą się sobą…

- Strasznie tęskniłam za tym, co możemy robić poza skrzydłem szpitalnym – zwierzyła się, gdy tylko, trzymając się za ręce, minęli drzwi.

- Na przykład za czym? – spytał Dylan, uśmiechając się do niej promiennie. Taki uśmiech lubiła najbardziej – obejmował nie tylko jego usta, ale całą twarz, oczy, każdą wytworzoną zmarszczkę, policzki, czoło… Zaczęła obcałowywać go po twarzy.

- Za wszystkim. Za tobą. Za tym.

Naparła na jego usta, które rozchylił lekko, pozwalając się całować. Była tak spragniona jego dotyku, wszystkiego tego, czego nie mogli robić w skrzydle szpitalnym – przytulać się, całować…

Po kilku chwilach speszony Dylan leciutko odepchnął ją od siebie, nadal się uśmiechając.

- Juliette, jesteśmy na środku sali wejściowej – zauważył, ale ona nie poczuła się ani odrobinę niewłaściwie. Zachichotała.

- Kocham cię – powiedziała, stając na palcach, wprost do jego ucha. Objął ją jedną ręką w pasie i nachylił się.

- Ja też ciebie kocham, Julie – odpowiedział. – I też się stęskniłem. Ale czy możemy przejść w jakieś bardziej ustronne miejsce? Wszyscy się gapią.

Rozejrzała się i rzeczywiście, przyciągali uwagę uczniów wchodzących lub wychodzących z Wielkiej Sali. Była to pora obiadu, więc nic dziwnego. Ale jedna osoba w szczególności przykuła jej wzrok. Convalie Malfoy właśnie wychodziła z Sali i przystanęła w drzwiach. Juliette obrzuciła ją rozgniewanym spojrzeniem, a ta spuściła wzrok i ruszyła w stronę schodów prowadzących na piętra. Cała jej radość nagle prysła, zupełnie jak gdyby ktoś przekłuł balonik, który wypełniał ją od środka. Przytuliła się mocniej do Dylana i zamknęła oczy, próbując zapomnieć o kuzynce i o rozmowie, którą odbyły. Convalie praktycznie się przed nią odkryła. Do tamtej pory próbowała tłumaczyć sobie, że ma zbyt bujną wyobraźnię, że całe to rzekome uczucie Convalie do Dylana to brednie, które podsuwa jej zazdrosna podświadomość. Ale to było coś więcej, to intuicja, która wrzeszczała, że jest zagrożona. Convalie definitywnie czuła coś do Dylana, choć próbowała przekonać ją, że tak nie jest. Miała tylko nadzieję, że będzie trzymać się swojej obietnicy i nie zbliży się do niego. Miała nadzieję, że ma na tyle poczucia przyzwoitości, że zostawi ich w spokoju. Ale mleko już się rozlało – znała jej uczucia i pozostawała jej tylko wiara w to, że będzie dobrze.

- Julie, dusisz mnie – wysapał Dylan wprost do jej ucha. – Co się dzieje?

Zaśmiała się sztucznie i odsunęła od niego o krok, przestając go obejmować. Czuła, że mięśnie twarzy odmawiają jej posłuszeństwa.

- Nic się nie dzieje, mówiłam ci, po prostu okropnie się stęskniłam! Chcesz coś zjeść, czy idziemy dokądś? Gdziekolwiek chcesz. Cokolwiek chcesz.

Dylan przyglądał jej się z zainteresowaniem, jakby próbował zdobyć wystarczające dowody, że kłamie, ale ostatecznie zostawił to w spokoju.

- Chodźmy coś zjeść – zadecydował. – Na inne rzeczy będziemy mieli czas później.

* * *

Minęło już sporo dni, od kiedy postanowiła unikać Lucasa. Za każdym razem, gdy ją dopadał i próbował porozmawiać, zbywała go różnego rodzaju wymówkami – że idzie do toalety, że musi się uczyć, że bardzo się śpieszy… W końcu zorientował się, że coś jest bardzo nie tak. Gdy spotkała go, wracając z numerologii do pokoju wspólnego, nie pozwolił się spławić prośbą o zostawienie jej w spokoju, bo jest bardzo zmęczona i chyba musi się zdrzemnąć. Chwycił ją mocno za ramię, uniemożliwiając ucieczkę.

- Convalie, spójrz na mnie – poprosił, wbijając w nią wzrok tak intensywnie, że poczuła się, jakby była naga. Na policzki wstąpił jej gwałtowny rumieniec i przekręciła głowę tak, żeby widzieć jego twarz, ale nie patrzyła mu w oczy, tylko gdzieś w okolicach nosa.

Lucas westchnął i ręką, którą nie przytrzymywał jej za ramię, uniósł jej podbródek, tak, żeby w końcu przykuć jej uwagę. Gdy jej spojrzenie padło na niebieskie tęczówki, poczuła w żołądku gwałtowny skurcz, połączenie poczucia winy i strachu.

- Co się dzieje? – spytał łagodnie, widocznie dostrzegając te uczucia w jej oczach. – Dlaczego mnie unikasz?

Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale żadne sensowne wyjaśnienie nie przychodziło jej do głowy. Lucas wpatrywał się w nią z wyczekiwaniem, a ona czuła, jak robi jej się coraz goręcej, nie będąc w stanie się wytłumaczyć.

- Nie unikam cię – powiedziała w końcu, choć to, że próbowała go nie spotykać, było nawet bardziej niż oczywiste. – Po prostu ostatnio mam sporo na głowie i… jakoś tak wychodzi – zakończyła kulawo, ale widziała, że jej nie uwierzył.

- Convalie – powiedział niemal ostro, przybliżając się do niej tak, że niemal stykali się nosami. – Znam cię. Wiem, kiedy kłamiesz. I wiem, kiedy nie chcesz mnie widzieć.

Przygryzła wargę, zdradzając swoje zakłopotanie. Miała nadzieję, że jej twarz nie wyraża takiego zrozpaczenia, jakie odczuwała. Chciała, żeby dał jej spokój. Musiała to wszystko jakoś rozgryźć sama, bez niczyjej pomocy, a już tym bardziej bez jego obecności.

- Przepraszam – powiedziała w końcu. – Mam ostatnio ciężki okres. Chciałabym… chciałabym pobyć sama. To nie ma nic wspólnego z tobą, naprawdę.

Ostatnio coraz częściej kłamała. Kiedyś, gdy była dzieckiem, nie potrafiła nikogo oszukać. Wiedziała, że jest marnym kłamcą, ale starała się nadać swojej twarzy wyraz jak najbardziej wiarygodny i miała wrażenie, że Lucas to kupił.

- Więc daj mi znać, jak ci przejdzie – powiedział w końcu, puszczając jej ramię, i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, jak mocny był jego uścisk. Odsunął się, przyglądając się jej podejrzliwie, a ona powstrzymała się przed przygryzieniem wargi po raz kolejny.

- W porządku – odpowiedziała i odwróciła się na pięcie. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na pokręcenie głową z niedowierzaniem. Czuła się jak kretynka. Zacisnęła na chwilę oczy z całej siły, próbując pozbyć się sprzed nich wyrazu jego twarzy, gdy powiedziała te ostatnie słowa. „W porządku”, a kto tak mówi? Ostatnia z niej idiotka.

Ale przynajmniej kupiła sobie kilka dni do namysłu.

* * *

Ginny siedziała przy prostokątnym stole w kuchni Angelique, trzymając w ręku szklankę z drinkiem. Miała zarumienione policzki i błyszczące oczy, a z jej ust nie schodził uśmiech. Obok niej siedziała Hermiona, która, kiedy wybuchała śmiechem, opierała głowę o jej ramię. Naprzeciwko siedziała Angelique, która często kręciła się na krześle i przypadkowo kopała Ginny pod stołem, ale nie przeszkadzało jej to. Obok Angelique siedziała Demelza, jedyna niepijąca alkoholu, ale niemniej radosna niż reszta.

Z radia ustawionego na blacie dochodziły dźwięki jakiejś skocznej muzyki, której rytm przywodził Ginny na myśl słoneczne plaże i morze. Świece, stojące na środku stołu, były jedynym źródłem światła w pomieszczeniu.

Angelique, z ustami pełnymi chipsów, opowiadała zabawną historyjkę o Stephanie, koledze Carla, którego wszystkie cztery znały i zaśmiewały się z niego do łez – był niski, miał okrągłą, pucołowatą twarz, zawsze czerwoną, i odstające uszy, a posiadał bardzo wysokie mniemanie o sobie i swoim wyglądzie. Swego czasu zajmował się zalecaniem do każdej z nich po kolei.

Później, gdy ich szklanki zostały opróżnione, Hermiona zabrała się do przyrządzania nowych drinków, co spotkało się z protestem ze strony Demelzy.

- To nie fair – mówiła, krzywiąc się. – Jak możecie mi to robić? Jak możecie pić alkohol, gdy ja muszę się zadowolić limonkowym soczkiem?

- Lubisz limonowy soczek – zauważyła Angelique. – Nie mów, że dzieje ci się taka wielka krzywda.

Demelza westchnęła i przewróciła oczami.

- To prawda – przyznała – ale wolałabym go z dodatkiem wódki, to wszystko.

Na to stwierdzenie każda z pozostałych zaczęła zapewniać ją, że jeszcze tylko kilka miesięcy, a będzie mogła pić z nimi, po czym wypomniały, że one wszystkie już były w ciąży i dopiero teraz ma szansę poznać ich punkt widzenia.

- Myślałam, że bliźniaki rozerwą mnie od środka – narzekała Hermiona. – Któreś ciągle mnie kopało, poza tym mój brzuch był OGROMNY! Każdego dnia bałam się spojrzeć w lustro, żeby nie okazało się, że powiększył się jeszcze bardziej.

Angelique zachichotała.

- Masz rację, wyglądałaś, jakbyś miała wybuchnąć. Bliźnięta zdecydowanie zajmują za dużo miejsca. Ale przynajmniej nie musiałaś leżeć.

Ciąża Angelique od początku była zagrożona i dlatego przez cały czas jej trwania trzeba było obchodzić się z nią jak z jajkiem. Przez wiele długich miesięcy musiała siedzieć w domu, narzekając na brak zajęcia i zainteresowania ze strony innych. Stała się tak uciążliwa, że wszystkie trzy musiały się niemal zmuszać do odwiedzin.

- Ale ty jedyna wyglądasz, jakbyś nigdy w życiu nie była w ciąży – zaprotestowała Ginny. – Nigdy bym nie powiedziała, że po urodzeniu Convalie moja figura ulegnie tak drastycznej zmianie. Merlinie, spędziłam  l a t a, próbując odzyskać dawne kształty.

Hermiona, która zdecydowanie przytyła najbardziej z nich wszystkich, spojrzała na nią z wyrzutem.

- A myślisz, że ja nie próbowałam? Próbowałam, i nie da rady! Popatrz na to, o! – Zebrała rękoma skórę w okolicach brzucha, wpatrując się w nią wyczekująco. – Oto, co mi zostało.

Tym razem zaprotestowała Angelique:

- Po bliźniętach byłaś chudsza niż my wszystkie kiedykolwiek!

Ginny i Demelza potwierdziły to energicznym kiwaniem głowami. Hermiona westchnęła.

- Myślę, że to kwestia tego urwania głowy, które mi zafundowali – przyznała w końcu. – Byłam pewna, że zwariuję. Jak jedno zasnęło, to drugie wrzeszczało, że chce jeść, jak w końcu i to zasnęło, pierwsze się budziło… i tak w kółko.

- Wiesz, że bym ci pomogła – wyznała ze skruchą Ginny, która zawsze to sobie wyrzucała. – Po prostu miałam w domu dwójkę małych dzieci i zostałam sama, ja nie chciałam… - zawiesiła głos, nie kończąc zdania. „Się angażować”. Szczerze mówiąc w tamtym okresie niespecjalnie interesowały ją czyjekolwiek sprawy poza jej własnymi.

Hermiona machnęła ręką.

- W porządku, nie mam do ciebie pretensji. Pani Weasley bardzo nam pomagała, moja mama też odwiedzała nas, kiedy tylko mogła. Jakoś przeżyliśmy.

- Hej, ja też pomagałam! – przypomniała Angelique. – Byłam przy tobie. I przy tobie też – wskazała na Ginny. – Dlaczego musiałyście mieć dzieci w tym samym czasie? To było takie męczące, wszędzie tylko krzyki, rzygi i zużyte pieluchy. – Aż wzdrygnęła się na to wspomnienie.

- Nie u mnie – przypomniała Demelza, uśmiechając się szeroko. Jej ręce gładziły widoczny już brzuszek. – Jak widzicie, ja potrafię się ustawić najlepiej z was wszystkich, i dlatego zaskarbiam sobie całą waszą uwagę.

Wszystkie trzy spojrzały na nią, uśmiechając się.

- Poczekaj, aż urodzisz – powiedziała Angelique, uśmiechając się szeroko. – Nawet to nie pomoże. O mój Boże, a pamiętacie, jak Natalie miała tę alergię na mleko? Koszmar! Trzeba było biegać po sklepach nawet w nocy, żeby uzupełnić zapas koziego, bo była tak żarłoczna, że wszystko znikało w kilka sekund!

- To nie pobije kolek Rose – skomentowała Hermiona. – Ciągle mam te krzyki w głowie, ciągle!

- Nic dziwnego, nie minęło aż tak dużo czasu – stwierdziła Demelza.

- Convalie to był aniołek – zauważyła Ginny. – Najspokojniejsze dziecko, jakie w życiu widziałam.

Hermiona i Angelique natychmiast jej przytaknęły, wzdychając z zazdrością, jednak Demelza musiała wtrącić swoje trzy grosze.

- Co z tego, skoro Nicky dokazywał za dwoje? Ciebie też dopadła sprawiedliwość - przypomniała.

- Och, on był okropny, gdy urodziłam Convalie – przyznała Ginny, zamykając oczy i przypominając sobie zdarzenia z przeszłości. – Był tak strasznie o nią zazdrosny! Zabierał jej wszystkie zabawki, przedrzeźniał, gdy płakała, hałasował, gdy spała… Nie wiem, jakim cudem ona pozostawała spokojna.

- Nie tak do końca – przypomniała Angelique. – Najczęstszym dźwiękiem u ciebie był jej płacz.

- Nie, to był Nicky – wtrąciła szybko Ginny. – Coś musiało ci się pomylić.

- Nie pomyliło jej się – zaśmiała się Hermiona. – Po prostu chcesz myśleć, że Convalie nigdy nie sprawiła ci kłopotu, ale przyznaj to: każde dziecko daje w kość.

Demelza patrzyła na nie wszystkie z klinicznym wręcz zainteresowaniem, nie zabierając głosu i ciągle gładząc się po brzuchu. W pewnym momencie wszystkie trzy spojrzały na nią, milknąc, a następnie zaczęły zalewać ją słowami pocieszenia.

- To nie znaczy, że twój berbeć też taki będzie.

- Dzieci są naprawdę różne, każde zachowuje się inaczej.

- Nie chciałyśmy cię nastraszyć.

Demelza popatrzyła z uniesionymi brwiami na każdą z nich, a później, niespodziewanie, wybuchnęła śmiechem.

- Spokojnie, poradzę sobie! Przecież nie zwariuję. Jasne, że dam sobie radę.

Nadal się śmiejąc, zalała się łzami. Przez chwilę żadna nie wiedziała, jak się zachować, a później wszystkie wstały i zaczęły ją przytulać, poklepywać i pocieszać.

- Śmierdzicie wódką – wychlipała Demelza. – Doceniam, że chcecie mi poprawić humor, ale naprawdę, naprawdę robi mi się niedobrze, więc błagam was, wróćcie na swoje miejsca.

Gdy godzinę później Ginny wychodziła od Angelique, myślała tylko o Nicolasie. Nie mogła go wyrzucić z głowy, wciąż i wciąż przychodziły jej na myśl wszystkie chwile z jego dzieciństwa. Pamiętała, jak przewrócił się, gdy prosiła, by nie biegał po ogródku babci Molly, i skręcił nadgarstek. Pamiętała, jak zdemolował kuchnię, szukając czekolady. A jak to było na ślubie Angelique? Nagle zniknął wszystkim z oczu i nie mogli go znaleźć przez równe pół godziny, a on zasnął pod stołem.

Otwierając drzwi do domu, westchnęła, bo niemal miała nadzieję, że gdy wejdzie, zobaczy go w przedpokoju, umorusanego błotem, wyciągającego rączki w jej stronę, by go przytuliła. Pamiętała jego rozpacz, gdy nie chciał rozstawać się z nią, idąc do Hogwartu. Tak bardzo go kochała! Jak to się stało, że w późniejszych latach tak bardzo się od siebie oddalili? Dlaczego ranił ją swoim zachowaniem, nieposłuszeństwem, pyskówkami? Taka już rola nastolatków, pomyślała, ale zaraz przypomniała sobie o Convalie, o tym, jak nigdy się nie kłóciły. Odnalazła dłonią włącznik i jasne światło zalało przedpokój. Zamrugała, a cały panujący porządek wydał jej się strasznie, strasznie sztuczny. Była tutaj zupełnie sama. Nienawidziła czuć się samotna. Dlatego zgasiła światło i wycofała się na ganek, chwilę później teleportując się tuż przed drzwi Danny’ego.

Otworzył jej, będąc w spodniach dresowych, z zaspanymi oczami i śladem poduszki odciśniętym na policzku.

- Cześć – powiedziała, uśmiechając się zachęcająco, próbując sprawić, by zaskoczenie i niedowierzanie widoczne na jego twarzy zniknęło. – Tak, jestem tu – dodała. – Nic ci się nie śni. Przepraszam, że cię obudziłam, ja… - Czuła, jak spożyty przez nią alkohol krąży w jej ciele. Czuła się pewniej, niż kiedykolwiek. Nawet się nie zaczerwieniła. – Mogę u ciebie spać? – spytała. – Nie chcę być sama.

Danny, nadal w lekkim szoku, cofnął się, by przepuścić ją w drzwiach. Zrobiła krok nad progiem, mając świadomość, że robi coś, czego się po sobie nie spodziewała, coś, co będzie w stanie zmienić ich dalsze relacje. Ale w tej chwili niezbyt się tym przejmowała.

~~~~~~

Rozdział miał być troszkę wcześniej, ale z nieznanych mi powodów nie mogłam zabrać się za ostatni fragment, więc czekał wiele długich dni, żebym w końcu się za to wzięła. Ha, ostatnio wychodzą mi dłuższe te rozdziały, jestem z tego powodu bardzo z siebie zadowolona ;) Ale równie dobrze może to być znak, że zostało mi za mało miejsca do napisania zbyt dużej ilości rzeczy. W każdym razie ostatnich szesnaście rozdziałów przed nami i nie mogę się doczekać :)