Ślad: rozdział trzydziesty trzeci

Kolejne wspomnienie przeniosło go na korytarze Hogwartu. Nieco zdezorientowany tym, że znalazł się wśród tłumu uczniów, przyparł do ściany i dopiero stamtąd zdecydował się rozpocząć poszukiwania Dracona. Wytężał wzrok, ale wśród tylu osób ciężko było wypatrzeć kogokolwiek. W końcu, gdy ze zrezygnowaniem zamierzał iść dokądkolwiek, mignęły mu rude włosy Ginny. Za nią z nieprzeniknioną miną kroczył Draco. Nicolas zmarszczył brwi i, uważając, żeby nikt przez niego nie przeszedł, bo choć fizycznie nic nie czuł, było to dziwne wrażenie, podążył za tą dwójką. Dziewczyna przygryzała wargę i wyglądała na bardzo niepewną. Spłoszonym wzrokiem rozglądała się dookoła, jakby czegoś szukając. Draco trzymał dłonie w kieszeniach spodni, a w lekkim grymasie jego twarzy ze zdziwieniem dostrzegł zniecierpliwienie. Może to dlatego, że mieli podobną mimikę…

Dotarli do opustoszałego korytarza i Ginny zatrzymała się. Draco przebył dzielącą ich odległość i stanął tuż przy niej.

- Lepiej, żeby było to coś ważnego – powiedział, a Nicolas po raz kolejny wzdrygnął się na dźwięk jego głosu, który był tak podobny do jego własnego.

- Wierz mi, warte poświęcenia kilku minut twojego jakże ważnego życia – odpowiedziała Ginny, wykrzywiając się.

- No to streszczaj się – ponaglił ją chłopak. Nicolas również był ciekawy, o co może chodzić, więc przeżywał wszystko z tą samą niecierpliwością, co jego ojciec.

Ginny znów ruszyła przed siebie, ale tym razem Draco nie został w tyle, lecz nie odstępował jej na krok. Rzucała w jego stronę ukradkowe spojrzenia, czerwieniąc się coraz bardziej z każdą chwilą.

- Malfoy, musimy pogadać – powiedziała w końcu cicho.

- No, to już ustaliliśmy – zakpił chłopak, po czym dodał: - Nie powiedziałaś mi nadal, o co chodzi.

Zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

- O… o styczeń. O… wiesz co.

Nicolas szedł równo z tą dwójką, po drugiej stronie Ginny. Spijał każde słowo z jej ust.

- Nie za bardzo – odpowiedział jej Draco. Miał wrażenie, że jego wystudiowany, znudzony głos lekko zadrżał przy tej wypowiedzi.

- O Pokój Życzeń – uściśliła, a Nicolas poczuł nagły skurcz w żołądku. Chyba już rozumiał, o co chodzi. „Jestem za młody na dziecko”, pamiętał głos Dracona wypowiadający te słowa w gabinecie Dumbledore’a. Przyjrzał się uważnie twarzom ich obojga. Nie wyglądali na zakochanych.

- Nadal nie za bardzo wiem, o co chodzi – ciągnął swoje Draco. Ginny wyglądała, jakby miała zaraz eksplodować. Może po prostu chodziło mu o to, żeby ją zdenerwować. Albo chciał zyskać na czasie. Kącik jego ust drgał nieznacznie, gdy próbował zachować swoją obojętną minę, więc Nicolas domyślił się, że Draco boi się tego, co usłyszy.

- Mianowicie chodzi o to, co zrobiliśmy – powiedziała niespodziewanie spokojnym głosem Ginny. – Jest taka sprawa… Jestem w ciąży.

Choć Nicolas spodziewał się tego, to i tak te proste słowa wywołały w nim coś na kształt szoku. Coś zamajaczyło na granicach jego zawężonego do tej dwójki pola widzenia. Szybko zorientował się, że Dracon idzie wprost na zbroję i… tak, z hukiem wpada na nią, odbija się i upada na plecy. Zbroja sypie się malowniczo na posadzkę, a trzymana przez nią tarcza przygniata Dracona, który właśnie próbuje się podnieść. Ginny rozejrzała się, zdezorientowana, i jej wzrok padł na chłopaka, który teraz już półleżał. Przygryzła wargę, ale tym razem jakby powstrzymując się od śmiechu. W jej oczach zauważył cień rozbawienia. Draco, z niezadowoloną miną, zaczął rozmasowywać sobie głowę. Ginny wywróciła oczami.

- Zachowujesz się jak dziecko – powiedziała, choć mógłby przysiąc, że ten żartobliwy ton kosztował ją wiele wysiłku.

Ale Nicolas w skupieniu obserwował, jak twarz Draco się zmienia. Jak jego rysy stają się jeszcze ostrzejsze, na policzki wstępuje delikatny cień różu, a oczami ciska błyskawice. Wstał powoli, zrzucając z siebie tarczę i zaciskając pięści. Nicolas niemal czuł narastającą w nim furię, zupełnie jakby wytworzyło się wokół niego elektryzujące pole siłowe. Ginny najwyraźniej też je poczuła, bo z niepewną miną cofnęła się o krok.

- CO powiedziałaś?

Ginny wykonała kolejny krok w tył, za to Draco zbliżył się do niej.

- Jesteś W CIĄŻY?!

Narastająca furia zmieniła zupełnie jego twarz i Nicolas szczerze pomyślał, że gdyby była ona skierowana w jego kierunku, to nieco by się przestraszył. Przerażona Ginny cofała się, ale Draco, niczym drapieżnik, nie pozwalał na zwiększenie dystansu pomiędzy nimi. W końcu dziewczyna natrafiła plecami na ścianę. Wyglądała tak bezbronnie i żałośnie, że Nicolas miał ochotę cisnąć w Dracona jakimś zaklęciem, a ją zabrać daleko stąd. Chłopak zbliżył się do niej tak, że dzieliły ich cale.

- Na co ty czekasz?! – ryknął Draco. - Jeszcze nie pozbyłaś się problemu?! Potrzebujesz zgody na papierku?!

Nicolas rozumiał, dlaczego ojcu puszczają nerwy. Rozumiał to, że się boi, bo właśnie spełnia się przepowiednia. Że wyrzuca sobie całą zaistniałą sytuację, a złość, upokorzenie i frustrację rozładowuje na nieświadomej prawdziwego problemu dziewczynie, niemniej jednak nie pochwalał tego, choć z pewnością sam postąpiłby tak samo. W oczach Ginny zalśniły łzy. Chciał przytulić ją mocno, choć na ogół łzy dziewczyn po prostu go denerwowały. Ale to nie była zwykła dziewczyna – to była jego matka, kobieta, która go urodziła, wychowała i kochała.

- Co ty sobie myślisz?! – kontynuował swoją tyradę Draco. – Może naciągniesz mnie na mnóstwo galeonów?! Może zaszantażujesz, że powiesz wszystko moim rodzicom, co?! I liczysz na to, że wywalą mnie z domu?!

Rodzicom? Przecież Lucjusz nie żył… Dlaczego Draco tak powiedział? Oszukiwał Ginny, czy może sam siebie? Nie do końca rozumiał też, dlaczego zagrał tą kartą, ale wydało mu się to dobrym posunięciem. Nie wiedział, czy sam byłby zdolny do zatajenia prawdziwego problemu przed Ginny, nie kiedy patrzyła takim smutnym, błagalnym wzrokiem.

- Nie chcę pieniędzy – powiedziała niemal bezgłośnie, z drążącymi ustami. – Nic od ciebie nie chcę.

- Usuń ciążę i będziemy kwita, bo ja też NIC od ciebie nie chcę! – zaproponował Draco, ale nie potrafił przedstawić tego bez emocji.

- Nie usunę – powiedziała już nieco pewniej Ginny, unosząc podbródek. Ona nic nie wiedziała, nic nie rozumiała… Może gdyby Draco powiedział, o co naprawdę chodzi… ale wtedy nie byłoby Nicolasa. Musiał być jej wdzięczny za tę decyzję.

- Owszem, usuniesz, bo ja tak mówię – upierał się Draco, ale widział już, że nic nie wskóra. Swoim uporem sprawił, że Ginny jeszcze bardziej utwierdziła się w podjętej decyzji. Zdradził się, że ma to dla niego jakiekolwiek znaczenie, że wzbudza emocje, czego absolutnie nie powinien był robić, jeśli chciał osiągnąć swój cel.

- A ja powiedziałam, że nie usunę i nic mnie nie obchodzi, co sobie myślisz! A wiesz dlaczego?! Bo kocham to dziecko, mimo że jego ojcem jest ktoś, kto ma serce z kamienia! I nie zamierzam nigdy nikomu powiedzieć, że to właśnie ty. Jesteś dla mnie nikim!

Spoglądał to na nią, to na niego, ciekaw, co będzie dalej. Jego rodzice długo milczeli, mierząc się wzrokiem. Widział, że Draco podejmuje jakąś decyzję, walcząc ze sobą, i że Ginny będzie trwała przy swoim.

- W takim razie – powiedział w końcu Draco – rób sobie, co chcesz.

Odsunął się od Ginny, która prawdopodobnie pod wpływem impulsu odepchnęła się od ściany i pospieszyła korytarzem jak najdalej od niego. Nicolas jeszcze długo wpatrywał się w Dracona, który zaciskał pięści tak mocno, że pobielały mu kłykcie. Patrzył na jego zaciśnięte wargi i zacięty wyraz twarzy. Nie mógł nawet wyobrazić sobie, co przeżywa wewnętrznie, ale domyślał się, że sprawia mu to ból.

Było to jedno z najdłuższych wspomnień i Nicolas myślał, że dziś nie zobaczy już nic więcej, ale się mylił. Gdy obraz zawirował, znalazł się nie z powrotem w swoim pokoju, a w gabinecie Dumbledore’a. Dyrektor czytał w skupieniu jakąś księgę, a w pomieszczeniu panowała niczym niezmącona cisza. Do momentu, gdy rozległo się potężne pukanie i drzwi otworzyły się na oścież, a w nich stanął rozwścieczony Draco.

- Nie wiem, co mam robić! – zaczął od wejścia. – Jak ona może… Dyrektorze! Proszę coś zrobić! Ta dziewucha nie zamierza nawet rozważyć…!

- Draconie – przerwał mu Dumbledore, wskazując krzesło przed swoim biurkiem, ale Draco nie skorzystał z zaproszenia. Uderzył w drzwi z taką siłą, że zamykając się trzasnęły głośno.

- Nawet sobie pan nie wyobraża, co ona… Ugh!

- Draconie – powiedział jeszcze raz Dumbledore – nalegam, abyś się uspokoił i usiadł. Tak, wiem, co zamierza panna Weasley.

- Skąd pan wie o…

Dumbledore skinął głową i po raz kolejny wskazał krzesło. Tym razem Draco, prawdopodobnie wskutek szoku, postanowił go posłuchać i usiadł naprzeciw dyrektora.

- Rozmawiałem z panną Weasley kilka tygodni temu – powiedział spokojnie starzec, utkwiwszy spojrzenie niebieskich oczu w Draconie. – Musieliśmy ustalić kilka rzeczy. Jak mniemam, dopiero się o wszystkim dowiedziałeś?

Dracon zmrużył oczy i wyglądał, jakby miał zamiar powiedzieć coś nieprzyjemnego, ale ugryzł się w język i tylko lekko pokiwał głową. Dumbledore westchnął.

- Nie mamy wpływu na przeszłość. Należy pogodzić się z tą sytuacją i podjąć kroki niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa zarówno Ginny, jak i dziecku…

Ale tym razem Draco mu przerwał.

- Profesorze, ale skąd pewność, że to jest to dziecko? W przepowiedni była mowa o miłości, a my się nawet nie lubimy, więc…

- Więc z nienawiści wzięło się dziecko, tak? – Dumbledore uśmiechnął się lekko, za to Draco spiął się.

- Nie kocham jej – powiedział szybko, jakby z nadzieją. – Ona nic dla mnie nie znaczy, nigdy nie znaczyła i…

Zaciął się, a Dumbledore nie zamierzał niczego dodawać do jego wypowiedzi. Kręcił młynka kciukami, wpatrując się w niego intensywnie niebieskimi oczami. Nicolas widział, że Draco poczuł się nieswojo. Niespokojnie wiercił się pod spojrzeniem dyrektora, unikając jego wzroku.

- Może… - zaczął i szybko urwał, jakby zawstydzony tym, co chciał powiedzieć. Nicolas pamiętał z własnego doświadczenia, jak przenikliwe potrafi być spojrzenie Dumbledore’a, zwłaszcza utkwione w winnym delikwencie. Draco próbował zapanować nad swoimi emocjami, ale najwyraźniej było ich tak wiele i w takim natężeniu, że nie potrafił tego zrobić.

Dyrektor milczał i cisza panująca w gabinecie przeciągała się wręcz w nieskończoność. Nicolas nie mógł oderwać wzroku od Dracona. Tak wiele by dał, żeby móc wniknąć do jego głowy, poznać wszystkie myśli, które w tym momencie się w niej kłębiły! Poza tym miał wrażenie, że Dumbledore jest w stanie je poznać, i bardzo mu tego zazdrościł.

Rozległo się ciche i krótkie pukanie. Staruszek oderwał wzrok od Dracona, który wyraźnie poczuł się pewniej i pozwolił sobie na rozluźnienie spiętych mięśni, i utkwił go w drzwiach, które otworzyły się powoli, ukazując chłopaka będącego mniej więcej w wieku Dracona, a może i nawet Nicolasa, który zmrużył oczy, przypatrując się przybyłemu. Nieznajomy również był blondynem, o ciemnych oczach i bardzo niepewnej minie.

- Dzień dobry, profesorze Dumbledore – powiedział niemal pytająco, patrząc to na dyrektora, to na Dracona.

- Witaj, Dominicu – odparł Dumbledore, posyłając w stronę chłopaka dobroduszny uśmiech. A więc to jest ten słynny Dominic Attaway!, przemknęło przez głowę Nicolasowi, który przeniósł całą swoją uwagę z Dracona na niego. Otaksował go uważnie wzrokiem, wyrabiając sobie zdanie na jego temat. Niepewny. Niegroźny. Frajer.

- Co ty tu robisz? – chciał wiedzieć Draco, który wykręcił głowę, spoglądając na Dominica. Mięśnie na jego twarzy napięły się, z kolei przybyły wyglądał na speszonego.

- Jestem tu… - zaczął, ale w zdanie wszedł mu Dumbledore.

- Poprosiłem pana Attawaya o przybycie tutaj, żebyśmy mogli ustalić kilka spraw w kwestii czuwania nad panną Weasley.

Draco błyskawicznie odwrócił głowę tak, by utkwić zmrużone ze złości oczy w dyrektorze.

- Pan chyba żartuje.

Dominic przekroczył niepewnie próg gabinetu i wykonał kilka powolnych kroków w stronę biurka. Drzwi za jego plecami zamknęły się z cichym trzaśnięciem, ale żaden z obecnych nie zwrócił na nie najmniejszej uwagi. Dumbledore podniósł z biurka różdżkę i wykonał nią kilka skomplikowanych ruchów, a przed biurkiem pojawiło się drugie krzesło, które wskazał Attawayowi.

- Dołącz do nas, proszę – zachęcił, ale mina Dracona dobitnie wskazywała na to, że nie jest tu mile widziany, toteż Dominic zawahał się. Dopiero pod spojrzeniem badawczego wzroku Dumbledore’a zdecydował się usiąść obok Ślizgona, który natychmiast odwrócił głowę, jakby spotkała go obraza. To było odrobinę przesadzone i lekko zabawne, ale przynajmniej pozwalało Nicolasowi na dobre zapoznanie się z sytuacją.

- Draconie – zaczął Dumbledore, ale ten wciąż unikał spojrzenia na kogokolwiek. – Rozmawiałem wcześniej z panem Attawayem. Okazuje się, że posiada on pewne… umiejętności, które mogą okazać się bardzo przydatne.

Nicolas mógłby przysiąc, że Draco prychnął, ale tak cicho, że niemal niezauważalnie.

- W związku z zaistniałą sytuacją – ciągnął Dumbledore – musimy podjąć działania, które pozwolą nam na zminimalizowanie negatywnych skutków. – Nicolas widział, że Draco czuje się winny, choć bardzo stara się to maskować lekceważącym wyrazem twarzy. – Ginny nie może zostać sama, ktoś ciągle musi pilnować, żeby nie działa jej się krzywda. Czy to, co mówię, jest dla was zrozumiałe?

Dominic pokiwał z zaangażowaniem głową, a Draco wydął wargi, pozostawiając monolog Dumbledore’a bez komentarza.

- Nie mam możliwości przewidzieć, czy będzie w niebezpieczeństwie, a jeśli tak, to kiedy. Ona nie może się o tym dowiedzieć, więc nie możecie wzbudzić jej podejrzeń. Trzeba chronić ją przed tą wiedzą najdłużej, jak się da. Panna Weasley w niczym tu nie zawiniła i warto pozwolić jej na normalność.

- Czy pan, dyrektorze, chciałby mi coś powiedzieć? – spytał Draco, unosząc sugestywnie brew. Nicolas nadal widział poczucie winy, które rozpaczliwie wyzierało spod maski obojętności. Dumbledore przypatrywał mu się przez chwilę w zamyśleniu.

- Trzeba brać odpowiedzialność za swoje czyny, Draconie – powiedział w końcu spokojnie, niemal uprzejmie. Nicolas próbował doszukać się w postawie staruszka czegokolwiek, co wyglądałoby na karcące, ale ten był nie do rozszyfrowania. Może tak naprawdę wcale nie winił Dracona? Przecież jak można walczyć z przeznaczeniem! – Najważniejsze, żeby twój syn pozostał bezpieczny, cały i zdrowy, jak najdalej od Voldemorta.

* * *

Convalie unikała Lucasa, jak tylko mogła. Bała się swoich uczuć i tego, co może przez przypadek zdradzić swoją mimiką, gestami czy słowami, wolała więc unikać konfrontacji. Wiedziała, że kiedyś będzie musiała się z tym zmierzyć, ale, na Merlina, jeszcze nie teraz!

Wypadek podczas meczu quidditcha zmienił ją. Sprawił, że przestała samą siebie oszukiwać. Zdecydowanie czuła coś do Dylana i nie były to tylko i wyłącznie przyjacielskie uczucia. To było coś więcej, coś, co bała się nazwać.

Dlatego więc stała teraz przed wejściem do skrzydła szpitalnego, wahając się. Musiała go zobaczyć, musiała upewnić się, że wszystko z nim w porządku i nie ucierpiał zbytnio na tej perfidnej, oburzającej i hańbiącej akcji Ślizgonów. Wręcz umierała z niewiedzy. W tym momencie nic nie liczyło się dla niej bardziej niż to, żeby zobaczyć Dylana. Ale nie mogła zmusić się do przejścia przez te cholerne drzwi, stojąc jak sparaliżowana i na przemian czerwieniąc się i blednąc.

Weź się w garść, dziewczyno!, karciła samą siebie w myślach, próbując zmusić się do wyciągnięcia ręki i pchnięcia tych głupich drzwi, które wydały jej się nagle strasznie wielkie, ciężkie i niemożliwe do pokonania.

Czatowała tak już jakieś pół godziny, na przemian zbliżając się do nich i cofając. Gdyby ktoś ją teraz zobaczył, na pewno uznałby za wariatkę. Na sto procent.

Wykonała właśnie kolejny krok w stronę drzwi, obiecując sobie, że tym razem nie stchórzy, choć z każdą minutą czuła się coraz mniej pewnie i coraz rozpaczliwiej, gdy otworzyły się tuż przed jej nosem i stanęła oko w oko ze swoją kuzynką. Juliette zatrzymała się i zmierzyła ją wzrokiem od góry do dołu i z powrotem, a Convalie przełknęła głośno ślinę. Nie była przygotowana na taką okoliczność. Z kolei kuzynka nie wyglądała na zaskoczoną jej widokiem, a raczej na rozwścieczoną.

- Mogę ci w czymś pomóc? – spytała, potrząsając lekko głową tak, że z jej brązowych włosów do nozdrzy Convalie dotarł zapach orzechowego szamponu.

- Ty nie – odpowiedziała jej, nie chcąc wdawać się w zbędną dyskusję, ale Juliette zignorowała tę subtelną prośbę, czającą się w jej oczach. Zamknęła za sobą drzwi i zrobiła krok w stronę Convalie, która poczuła, że kuzynka narusza jej przestrzeń osobistą.

- Chyba musimy coś sobie wyjaśnić – powiedziała dobitnie Gryfonka, wyciągając przed siebie palec i kierując go w stronę Convalie. – Nie myśl, że nie widzę, co tu się dzieje. Że nie widzę, jak na niego patrzysz. On jest m ó j, rozumiesz? Odczep się od niego.

Czy to naprawdę było aż tak oczywiste? Convalie poczuła, jak zalewa ją fala rozpaczy, goryczy i upokorzenia. Nie chciała, żeby wszyscy dookoła znali jej uczucia. A jeśli Juliette je dostrzegła, to mógł to zrobić każdy.

- Ja nie… Juliette… to wcale nie tak – popatrzyła na kuzynkę, starając się dostrzec w niej osobę, która kiedyś była dla niej niczym siostra. Nie chciała jej zranić. Nie chciała też ranić Lucasa, który również mógł się już domyślić, co czuje do Dylana. Ogarnął ją wstyd. Jak mogła być tak łatwa do rozszyfrowania?

- Wcale nie tak? – powtórzyła po niej Juliette, unosząc brwi. – A jak? Nie jest tak, że próbujesz mi go odebrać? Zaprzecz, proszę bardzo, zaprzecz, że ci na nim zależy.

Convalie otworzyła usta, by zgodnie z jej życzeniem powiedzieć, że nic nie czuje do Dylana, ale nie mogła tego zrobić. Jej policzki płonęły.

- Julie… ja naprawdę… tak mi przykro. – Słowa popłynęły z jej ust bez udziału rozsądku, który mógłby je powstrzymać. – Naprawdę nie chciałam, żebyś tak się poczuła, ja…

Nie wiedziała już, co powinna powiedzieć. Czuła się winna, czuła się źle z powodu swoich uczuć, nad którymi nie potrafiła zapanować.

Juliette wymachiwała wycelowanym w nią palcem.

- Nie mam pojęcia, co ty sobie myślałaś. Że tak po prostu mi go odbierzesz? Czerpiesz z tego jakąś radość? Chodzi ci o to, żeby mnie zranić?

Convalie słyszała ją, ale nie rozumiała. Przecież zupełnie nie o to jej chodziło! Jak Juliette mogło przyjść do głowy, że chciałaby zrobić jej na złość, kiedy ona naprawdę, naprawdę bardzo mocno chciała tylko… Ona tylko się zakochała…

- W żadnym wypadku – zaprzeczyła. – Juliette, proszę cię, nawet tak nie myśl. Ja… przecież nigdy nie zrobiłabym czegoś, żeby cię zranić, jesteś moją kuzynką, do stu hipogryfów, byłaś mi siostrą!

Juliette złożyła ręce na piersi i łypała na nią z powątpiewaniem.

- Siostrą, mówisz? – spytała powoli, z namysłem. – W takim razie uszanuj to, że Dylan jest moim chłopakiem. Obiecaj, że nie zrobisz niczego, żeby mi go odebrać. Obiecaj mi to.

Convalie czuła się oszołomiona przez masę uczuć, które towarzyszyły jej w tym momencie, więc dopiero po pewnym czasie przyłapała się na gorliwym kiwaniu głową.

- Juliette, ja nic do niego nie czuję, naprawdę – skłamała, starając się wyglądać przekonująco. – To mój przyjaciel, po prostu martwię się o niego, chciałam wiedzieć, jak się czuje… Tak, obiecuję, obiecuję ci, że nigdy, przenigdy nie stanę między wami.

Gryfonka nie wyglądała na w pełni przekonaną, ale już przynajmniej na udobruchaną. Napięte mięśnie wokół jej ust rozluźniły się.

- Ma trochę złamań i jest poobijany, ale wyjdzie z tego – powiedziała, kręcąc z politowaniem głową. – Zostaw go w spokoju.

Convalie przygryzła wargę, odwróciła się i odeszła, czując na sobie wzrok kuzynki, który odprowadził ją aż do zakrętu. Była zagubiona i sama już nie wiedziała, co ma robić. Czuła, że nie może wrócić do życia, które prowadziła przez wypadkiem. Że kiedy już uświadomiła sobie to, iż Dylan jest dla niej ważny, nie będzie potrafiła udawać, że tak nie jest. Ale co z Lucasem? On też był dla niej ważny. Nie chciała go skrzywdzić, nie chciała go stracić. Co robić?

Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na to pytanie.

* * *

Nicolas siedział w kawiarni, w której umówił się z Anne, przekładając z ręki do ręki papierek z wypisanymi współrzędnymi geograficznymi miejsca, w którym znajdowało się kolejne wspomnienie Dracona. Chciał wyruszyć po nie jak najszybciej. Zdobywanie kolejnych fiolek stało się dla niego nałogiem, musiał za wszelką cenę poznać dalszą część historii, musiał widzieć ojca takiego, jakim był, bo tylko w ten sposób mógł go poznać. Uzależnił się od przebywania w jego wspomnieniach, śledzenia go. Każdy z dotychczasowych fragmentów obejrzał po kilka, a może kilkanaście razy, wciąż spragniony obecności Malfoya w swoim życiu. Musiał zrozumieć, dlaczego odszedł, dlaczego nie dane mu było go poznać i przeżyć razem te kilkanaście lat swojego życia. Musiał zrozumieć, w jakich okolicznościach zginął.

Anne pojawiła się w drzwiach, rozglądając się w poszukiwaniu stolika, przy którym siedział. Pomachał do niej, dostrzegła go i podeszła, by zająć miejsce naprzeciwko niego.

- Co się stało? – spytała, przypatrując się uważnie jego twarzy. Ona już wiedziała.

- Anne, wiem, że mieliśmy razem spędzić ten dzień, ale…

Uniosła rękę, uciszając go.

- Nie kończ – powiedziała. Jej nozdrza zadrgały. – Jesteś… ty po prostu jesteś… - Nie mogła znaleźć na niego określenia, a on nie zamierzał jej pomóc. – Jesteś niemożliwy! – wydusiła w końcu. – Rozumiem, że to dla ciebie ważne, ale nie możesz tak się w tym zatracać, zrozum, to nie jest twoje życie, to przeszłość, a oglądanie jej nic nie zmieni.

- To ty nie rozumiesz – uciął. – Nie rozumiesz, jak bardzo tego potrzebuję.

Wzniosła oczy ku sufitowi i pokręciła z niedowierzaniem głową.

- Masz jakąś obsesję, powinieneś uważać, bo…

- Bo co?

Prychnęła i utkwiła w nim wzrok, jakby chciała mu dać do zrozumienia, że to, co ma do powiedzenia, jest oczywiste.

- Bo się w tym zatracisz. – Wywrócił oczami na te słowa, nie chcąc nawet przyjąć do wiadomości, że mogłaby mieć rację. – Nie uważam, żeby to było zdrowe pojęcie, za bardzo się w to angażujesz, boję się, że to się może źle skończyć.

- Na przykład jak?

Wiedział, że nie ma odpowiedzi na to pytanie, choć usilnie próbowała coś wymyślić. Wytrącił jej argument z ręki. Nie miała racji. Nie rozumiała, jak wielką wagę przywiązuje do poznania tych wspomnień. Może po prostu nie chciała zrozumieć.

Anne nadal milczała, gdy wstał i skierował się do drzwi. Nie obejrzał się, ale mógł być pewien, że ona też się za nim nie odwróciła.

* * *

Rosalie nadal nie mogła wyjść z oburzenia, które było spowodowane współpracą Lucasa i Liama. Tyle zrobiła, żeby ich skłócić, a oni co, tak po prostu dalej byli przyjaciółmi? Nie rozumiała facetów. Ani odrobinę.

- Col – powiedziała do przyjaciółki, która ślęczała nad książką do transmutacji.

- M-hmm? – mruknęła czarnowłosa, nie odrywając się od czytania.

Rosalie westchnęła i sięgnęła po książkę, zabierając ją i zamykając.

- Hej! – oburzyła się Coleen. – Dlaczego mi… skad teraz będę wiedziała, na której byłam stronie?

Pokój wspólny wypełniały głośne rozmowy uczniów. Nie miała pojęcia, w jaki sposób przyjaciółce w ogóle udawało się skupić na czytanym tekście, ale już zupełnie nie obchodziło jej, na której była stronie. Wywróciła oczami.

- Przejdź się ze mną, proszę.

- To nie brzmiało jak prośba – zauważyła Coleen, nadal obrażona.

Rosalie zrobiła błagalną minę i zamrugała kilkakrotnie oczami, a Coleen westchnęła i wstała z fotela, wyrywając z jej rąk książkę.

- Nienawidzę cię – skomentowała, na co Rosalie uśmiechnęła się.

- Skarbie, przecież ty mnie uwielbiasz – sprostowała, otaczając ją ramieniem. – Daj spokój. Idziemy.

Wyszły do ciemnych i zimnych lochów, pozostawiając za sobą ciepło i gwar pokoju wspólnego. Nierówne ściany wyglądały niesamowicie w świetle pochodni. Ich kroki dudniły głośno, jakby znajdowały się w jaskini, a nie w zwyczajnym korytarzu w lochach.

- O co chodzi? – spytała w końcu Coleen, wbijając wzrok w przyjaciółkę.

Rosalie pokręciła lekko głową, zanim zaczęła mówić.

- Nie mam… nie mam zielonego pojęcia, co zrobiłam źle.

Nie powiedziała nic więcej, więc Coleen, ze zmarszczonymi brwiami, przypatrywała jej się w skupieniu, ale nie poprosiła o dalsze informacje, więc Rosalie westchnęła i wróciła do przerwanego wątku.

- Dobija mnie ta cała sytuacja z Norwoodem. Chciałam dać mu nauczkę, i chyba po części mi się to udało, ale nie zniszczyłam jego związku, nie sprawiłam, że któreś z nich czuje się tak, jak ja się czułam, gdy mnie zostawił… Rozumiesz, o co mi chodzi? – Coleen pokiwała gorliwie głową. – Chodzi mi tylko o zemstę. Tylko o to. Potrzebuję jakiegoś zadośćuczynienia, s a t y s f a k c j i. Ale jestem już tym wszystkim zmęczona.

- Może po prostu zależy ci na tym aż za bardzo – wtrąciła Coleen. Rosalie przyjrzała się jej uważnie, próbując zwietrzyć jakiś podstęp. Coleen lubiła mówić w zawoalowany sposób, ale najwyraźniej nie tym razem. – Może nie powinnaś przywiązywać do tego takiej wagi. Wiem, że to ważne, ale nie powinno być najważniejsze, bo zobacz… Zatracasz się w tym.

Rosalie przygryzła w zamyśleniu wargę, rozważając słowa dziewczyny. Może miała trochę racji. Rzeczywiście za bardzo skupiała się na swoim celu, co powodowało u niej rozdrażnienie i frustrację. Chyba powinna zwolnić.

- Myślę, że możesz mieć odrobinę racji – powiedziała w końcu, wbijając wzrok w ciemną podłogę. – Są ważniejsze rzeczy, prawda? Chyba mogę trochę odpuścić.

Usłyszała, że Coleen odetchnęła i kątem oka zauważyła, że uśmiecha się lekko. Sama również zmusiła się do uśmiechu, chociaż nie do końca miała na to ochotę. Czuła się przytłoczona, zupełnie jakby na jej barkach spoczywał niewyobrażalny ciężar, który chce ją zagiąć.

- Oczywiście zgadzam się z tobą, że trzeba się im odpłacić, obojgu – poparła ją Coleen. – To nie podlega dyskusji. Zasłużyli sobie. Nikt nie będzie gnoić mojej kochanej Rosalie. – Po tych słowach wzięła przyjaciółkę pod ramię, i szły tak razem, troszkę chybotliwie, zupełnie jak wtedy, gdy były w pierwszej klasie.

- Och, skarbie, dzięki. – Rosalie czuła się zobowiązana, żeby to powiedzieć. Nigdy nie wątpiła w przyjaźń Coleen, ale po jej słowach zrobiło jej się tak jakoś ciepło na sercu… Jak dobrze jest mieć osobę, na której można polegać, nawet kiedy cały świat jest przeciw tobie! Potrafiła docenić to, że jest ktoś, komu na niej zależy, nawet jeśli ukochana osoba złamała jej serce i pozostawiła samą, na pastwę losu. Nawet jeżeli zdradziła, zadając tym ból stokroć większy, niż samo rozstanie. Nawet jeśli zdradziła z najgorszym wrogiem.

Rosalie odetchnęła głęboko, czując, jak z każdym krokiem nieznośny ciężar spływa z jej barków i staje się coraz lżejsza i lżejsza. Przez te wszystkie miesiące powoli zapominała, dlaczego w ogóle pragnie zemsty. Minął już rok i wspomnienia zaczęły się zacierać. To było wręcz śmieszne, że nienawidziła, pragnęła się zemścić, a przyczyny powoli traciły dla niej wartość. Tylko że nie mogła tak tego zostawić. Coleen to rozumiała. Zupełnie jak ona nienawidziła Convalie Malfoy, chociaż tak naprawdę nigdy nie rozmawiały o tym, dlaczego. Tak po prostu było już od kilku lat i nawet nie miała ochoty tego roztrząsać.

* * *

Convalie siedziała po turecku na swoim łóżku w dormitorium, przyglądając się uważnie swoim paznokciom, choć tak naprawdę ich nie widziała. Czuła się potwornie z całym tym poczuciem winy. Dlaczego wszystko tak się pogmatwało? Przecież była szczęśliwa, Lucas dawał jej szczęście, czemu to wszystko musiało nagle przeminąć? Było jej głupio, że odkryła cząstkę siebie, która żywiła do Dylana uczucia, które zdecydowanie nie powinny się pojawić. Czuła się tak, jakby zdradziła Lucasa, choć nie zrobiła nic złego. To nie było zależne od niej. Zacisnęła mocno powieki, próbując wyperswadować sobie myśli o tym, że mogłaby być zakochana w Dylanie. To Lucas sprawił, że się zmieniła, że polubiła siebie taką, jaka jest, że odkryła pewność siebie i stała się zupełnie inną osobą. Była mu za to niezmiernie wdzięczna, co jeszcze bardziej pogłębiało jej poczucie winy. Jak to zrobić, żeby wyprzeć te nieznośne uczucia? Nie mogła być zakochana w Dylanie. Nie mogła być zakochana w dwóch osobach na raz. Przecież wybrała Lucasa.

Wszystko jeszcze bardziej skomplikowała rozmowa z Juliette. Chociaż nie przyjaźniły się już od kilku ładnych lat, nie potrafiła jej nienawidzić, nie potrafiła zlekceważyć jej prośby, żeby zostawiła Dylana w spokoju. Wiedziała, jak powinna postąpić. Powinna być szczęśliwa w swoim związku z Lucasem i pozwolić Juliette i Dylanowi na to samo. Dlaczego do tego wszystkiego musiało wtrącić się jej serce? Dlaczego tak po prostu nie mogła wymazać tych niewygodnych uczuć? Zaplątała się w to wszystko i nie potrafiła powiedzieć, co będzie dalej.

Rozległo się pukanie i Convalie podniosła głowę, by utkwić wzrok w drzwiach, w których po chwili stanęła Ivy.

- Tu jesteś! – wykrzyknęła. – Mam wrażenie, że od kilku dni chowasz się przede mną. Nigdzie nie mogę cię złapać!

Zamknęła za sobą dokładnie drzwi i podeszła do łóżka, by usadowić się wygodnie koło Convalie.

- Nie przywitasz się? – spytała, trącając milczącą przyjaciółkę w ramię. – Mam ci TYLE do opowiedzenia! – mówiąc to rozpostarła ręce, pokazując przerażającą ilość informacji, którymi musiała się podzielić. Convalie zerknęła na nią, ale nie okazała zainteresowania tematem, więc Ivy spochmurniała. – Okej, teraz już naprawdę musisz mi powiedzieć, co jest nie tak – zażądała.

Convalie nie miała na to najmniejszej ochoty. Ivy była zbyt radosna, a ona zbyt smutna. Nie wiedziała, czy rozmowa jest dobrym pomysłem. Ivy nie zrozumie jej przygnębienia, z kolei ona nie będzie w stanie skupić się na uśmiechu. To nie miało sensu.

- Ivy, ja po prostu nie mam humoru… Bardzo cię przepraszam, nie jestem w nastroju… wolałabym zostać sama.

Nie odważyła się popatrzeć na Ślizgonkę, znów utkwiwszy wzrok w swoich paznokciach. Po części miała ochotę wyrzucić z siebie wszystko to, co ją dręczyło, ale nie czuła się jeszcze na to gotowa. Najpierw musiała sama jakoś to uporządkować, żeby dopiero wtedy podzielić się tym z kimkolwiek. Miała nadzieję, że Ivy to zrozumie.

Zrozumiała. Wstała i powoli skierowała się w stronę drzwi. Convalie uniosła lekko wzrok, przyglądając się, jak odchodzi.

- Naprawdę, naprawdę mi przykro – bąknęła. – Znajdę cię później, dobrze?

Ivy odwróciła się do niej zaledwie kilka cali od drzwi. Miała zamyślony wyraz twarzy.

- W porządku – odpowiedziała. Convalie próbowała znaleźć u niej jakieś oznaki tego, że nie czuje się w porządku, ale niczego takiego się nie dopatrzyła. – Po prostu… porozmawiamy później. Trzymaj się.

Kiwnęła jej głową i wyszła z dormitorium, zamykając za sobą drzwi. Convalie, która znów została sama, poczuła jeszcze większą rozpacz niż kilka minut temu. Nie wiedziała, co powinna zrobić z tym wszystkim. Nic już nie wiedziała.

* * *

Anne siedziała na ławce w parku. Robiło się coraz ciemniej, ale nie potrafiła zmusić się, by wstać i pójść do domu. Siedziała tu od momentu, gdy wyszła z kawiarni. Ogarnęło ją otępienie. Choć myśli powinny kłębić się w jej głowie i podburzać ją, ona nie czuła nic. Nie była głodna ani nie było jej zimno, choć wiedziała, że na jej ramiona wstąpiła gęsia skórka. Jesień powoli przeradzała się w kolejną zimę, znów zabijając całą zieleń i całą radość.

Wiedziała, że nie powinna angażować się w związek z Nicolasem. Powtarzała to sobie setki razy, ale nie potrafiła od niego odejść. Stał się dla niej zbyt ważny. Wciąż i wciąż znajdowała nowe argumenty, które powinny sprawić, że go zostawi, ale brakowało jej odwagi. Wiedziała, że gdy to zrobi, załamie się. Stał się dla niej wszystkim, co sprawiało, że miała ochotę wstawać rano z łóżka i zaczynać nowy dzień z uśmiechem. Nie czuła się tak radosna przez ostatnie trzy lata, od czasu, gdy James usłyszał zarzuty. To właśnie wtedy dla niej wszystko się skończyło, a jednak okazało się, że coś jeszcze na nią czeka…

Musiała to zrobić. Musiała powiedzieć mu, że dłużej już tak nie może. Ranił ją za bardzo, chciała, ale nie potrafiła go zrozumieć. Był już listopad. Jeszcze tylko półtora miesiąca i wszystko zmieni się diametralnie, bo James w końcu będzie wolny.

Czyjś cień pojawił się przed nią i zmusił ją do podniesienia wzroku. Choć wiedziała, że tylko jedna osoba mogła ją tu znaleźć, jej serce zabiło mocniej na widok Nicolasa. Gdy przyjrzała się jego twarzy, odruchowo podniosła dłoń do ust.

- Ty… ty krwawisz – wydusiła. Wstała, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Był posiniaczony, poobijany, miał rozcięty łuk brwiowy i prawdopodobnie złamany nos. Zauważyła też, że niepewnie stoi na jednej nodze, która być może również była złamana, albo skręcona, albo…

Choć wcześniej myślała nad słowami, którymi powinna go pożegnać, teraz rzuciła się na niego, przytulając mocno i nie zwracając uwagi na jego pełen bólu syk.

- Po prostu mi pomóż – powiedział cicho. – Jesteś jedyną osobą, której jeszcze na mnie zależy. Pomóż mi, proszę.

Nie wierzyła, że te słowa wyszły z jego ust i dlatego wiedziała, że jego stan musi być poważny. Inaczej nie poprosiłby jej tak dobitnie o pomoc, był na to zbyt dumny. Odsunęła się od niego i jeszcze raz uważnie się mu przyjrzała, doszukując się obrażeń.

- Kto ci to zrobił, co… co się stało?

Nicolas po prostu patrzył na nią oczami bez wyrazu, nie odzywając się. Po chwili pokręcił lekko głową, jakby dając jej do zrozumienia, że sprawa jest poważna i nie będą teraz o tym dyskutować. Musiała po prostu mu pomóc, nie zadając pytań. Doskonale wiedział, że to zrobi, tak jak i ona tuż po jego pojawieniu się, jeszcze zanim dostrzegła, że coś jest nie tak, wiedziała, że nie będzie potrafiła usunąć go ze swojego życia. Jeszcze nie teraz.

Objęła go mocno i zamknęła oczy, koncentrując się na bramie Malfoy Manor, po czym okręciła się, teleportując ich oboje parę kilometrów stąd.

~~~~~~

Świeżynka! W końcu znalazłam czas, żeby wziąć się za pisanie. Teraz jeszcze trzeba doszlifować wygląda bloga i szczegóły i wracam do kończenia opowiadania, ha ha xD Miło by było spiąć się i dać radę jeszcze przed sesją letnią, która pewnie znowu mnie wciągnie. Trzymajcie się i oczekujcie na nowości! Ach, no i dzielę się oficjalnie informacją, że po zakończeniu Śladu biorę się za dramione. Właściwie to już się za nie zabrałam, ale cii, fabuła jest na razie wielką tajemnicą ;)