Ślad: rozdział dwudziesty siódmy

Convalie zamknęła oczy, rozkoszując się ciepłymi promieniami słońca ogrzewającymi jej twarz. Nareszcie była wolna i miała czas na tego typu przyjemności. W końcu ubrała krótkie spodenki, odsłaniające jej blade nogi, a także bluzkę na ramiączkach. Czerwcowe słońce grzało mocno, a jej zamknięte w chłodnych ścianach zamku ciało łaknęło gorąca.

Ostatnie tygodnie były dla niej ciężkie ze względu na sumy. Zależało jej na tym, aby uzyskać jak najlepsze wyniki i móc kontynuować naukę z jak największej ilości przedmiotów. Nie mogła się zdecydować, jaką karierę chce podjąć po Hogwarcie, dlatego też postanowiła zostawić sobie maksimum możliwości. Cóż, zawsze mogła zrezygnować z jakiegoś przedmiotu, jeśli zdecyduje, że to jednak nie to. Poza tym liczyła, że w wakacje uda jej się dojść do jakichś wniosków – oczywiście w oparciu o lekturę odpowiednich książek. Będzie miała na to naprawdę dużo czasu.

- Zgadnij! – usłyszała za swoimi plecami dokładnie w momencie, w którym dłonie Lucasa zasłoniły jej zamknięte oczy. Starała się nie roześmiać.

- Owładnięty żądzą krwi centaur? – spytała, a Lucas nachylił się nad nią i pocałował ją w czoło. Chwyciła jego dłonie w swoje i odciągnęła od twarzy, by móc na niego spojrzeć. Chłopak usadowił się koło niej i objął ją w pasie ramieniem.

- Widzę bimbamy sobie na mundurek? – zauważył, patrząc natarczywie na jej nogi. Nagle poczuła się głupio, że nie posiada na nich złotobrązowej opalenizny, ale wiedziała, że i tak nie ma szans na uzyskanie takiego efektu. Po Ginny odziedziczyła jasną skórę, która w początkowej fazie opalania robiła się czerwona, a dopiero kilka dni później delikatnie brązowiała.

- W końcu wolne – wymamrotała w odpowiedzi, wtulając się w jego bark. – Nie mogę uwierzyć, że sumy już za nami.

- Więc teraz spokojnie możesz zacząć się uczyć do owutemów – stwierdził Lucas. Wpatrywała się w jego poważne, niebieskie oczy, które teraz nie odrywały się od jej twarzy. Uśmiechnęła się.

- Mam w planach małą przerwę – sprostowała. – Owutemy mogą poczekać.

- A cóż takiego może być ważniejsze od owutemów?

W milczeniu przyłożyła palec do jego ust i pogładziła je opuszkiem, wpatrując się intensywnie w jego oczy. Już chwilę później musnęła wargami jego wargi, a on zamknął ją w mocnym uścisku. Błądziła dłońmi po jego policzkach, później włosach i karku. Nie mogła sobie wyobrazić obecnego życia bez niego. Czy to był ten chłopak, na którego czekała? Czy ten pierwszy mógł się okazać ostatnim? Dziwnie czuła się z tą myślą. Było jej dobrze z Lucasem, ale… Nie, wolała nie roztrząsać tego tematu i z obecnego stanu czerpać jak najwięcej korzyści.

- W te wakacje muszę przedstawić cię mojej mamie – powiedziała, gdy po pewnym czasie uciekła przed jego ustami w bok. Ze swojego rodzaju satysfakcją napotkała jego odrobinę nieobecny wzrok. Uwielbiała to uczucie, gdy tracił dla niej głowę.

- Dobrze – wymamrotał w końcu, gdy otrząsnął się z chwilowego zamroczenia. – Co tylko chcesz.

Zaśmiała się.

- Daj spokój – powiedziała. – Nie masz na to najmniejszej ochoty.

Wzruszył ramionami, przekrzywiając lekko głowę. Wyglądał tak słodko, że nie mogła powstrzymać się od ponownego zatracenia się w pocałunku.

Tak, ten rok szkolny przyniósł wiele zmian. Przyniósł jej Lucasa. Przyniósł Ivy. Wreszcie poczuła się dobrze, będąc po prostu sobą. Miała jeszcze pewne problemy z określeniem, kim tak naprawdę jest Convalie Alexandra Malfoy, ale była na dobrej drodze do rozwiązania tej zagadki.

* * *

Ginny wprost umierała z ciekawości, co też takiego miała jej do zakomunikowania Demelza. Przyjaciółka wysłała do niej wiadomość, że musi się z nią pilnie spotkać, jak najszybciej, najlepiej już za chwilę, i że Ginny koniecznie musi ją odwiedzić! Znała Demelzę na tyle długo, że rozumiała powagę sytuacji. Zamknęła więc dom na cztery spusty i ruszyła polną drogą do miejsca, z którego zwykle się teleportowała.

Ona i Danny oficjalnie byli ze sobą już cztery miesiące. W walentynki mężczyzna zabrał ją do Wenecji. Wenecji! Załatwił świstoklik, a doskonale wiedziała, że uzyskanie pozwolenia na legalny transport tym środkiem nie jest proste, a już zwłaszcza na podróże pozakrajowe. Nie wiedziała, dlaczego myśli o tym akurat w tej chwili, śpiesząc się do Demelzy. Nigdy nie zapomni kolacji jedzonej podczas przeprawy gondolą, w towarzystwie gondoliera śpiewającego wzruszające serenady, setek świateł, morza zapachów i ciemnego nieba. Rumieniła się, przypominając sobie, jak Danny złapał ją w pasie, popchnął na ścianę w jednym z zaułków i całował, całował… Przy nim znów czuła się jak nastolatka. Jej serce biło szybko, ręce się trzęsły, gubiła się we własnych myślach…

Już za chwilę wakacje. Lada dzień Convalie wróci do domu. Jak ma jej powiedzieć, że w jej życiu pojawił się mężczyzna? Jak wytłumaczyć, dlaczego zwlekała z tą informacją? Jak przedstawić Danny’ego? Czy córka będzie miała jej to wszystko za złe? Czy była złą matką, bo chciała zaznać jeszcze trochę szczęścia…?

Droga skręcała w prawo i Ginny wreszcie znalazła się poza zasięgiem ciekawskich spojrzeń sąsiadów, wkraczając w otoczoną drzewami alejkę. Rozejrzała się dla bezpieczeństwa i teleportowała w okolicę domu Demelzy. Wyszła z zaułka i ruszyła przed siebie, tym razem chodnikiem, mając w uszach gwar rozmów, ryk silników samochodów i smród spalin. Zmarszczyła nos i przyspieszyła kroku.

Pisała więcej. Zarabiała więcej. Zapominała o… mężczyźnie, który był jej mężem. Wszyscy nosili w sercu swoje historie miłosne, zarówno te zakończone happy endem, ostatecznym rozrachunkiem z przeszłością, czy też zatruwające życie. Nie trafiła przecież źle. Zawsze mogło być gorzej. To przecież nic złego odwrócić się tyłem do przeszłości i pójść dalej. Wszyscy w pewnym punkcie tak robili.

Demelza kochała miasto. Kochała ruch, tłum, hałas i co tam jeszcze mogło kojarzyć się z ruchliwymi ulicami Londynu. Mieszkała w szeregówce. Nie, nie byle jakiej. Duży plac umiejscowiony od frontu dziesięciu połączonych ze sobą domów był otoczony wysokim płotem, a do środka można było dostać się jedynie przez bramę – monitorowaną i otwieraną przez mieszkańca konkretnego domu, do którego dzwoniło się fonodomem. Czy jak to się nazywało. Ginny miała problemy z zapamiętaniem tego dziwnego wyrazu. Demelza wpuściła ją od razu, a nawet wyszła za drzwi, rozradowana, chcąc jak najszybciej przywitać przyjaciółkę.

To nie były jakieś tam domki szeregowe. To były niemal rezydencje. Z zewnątrz wyglądały bardzo gustownie i kosztownie, wszystkie śnieżnobiałe, o wielkich oknach i okazałych balkonach. Ginny wiedziała, że w środku wyglądają jeszcze lepiej, a przynajmniej ten dom, który należał do Demelzy. Długi, szeroki korytarz, salon, w którym mnóstwo obrazów, rzeźb i antycznych mebli sprawiało, że czuła się jak w muzeum, ogromna, czarno-biała kuchnia urządzona w nowoczesnym stylu, przylegająca do niej jadalnia, będąca wystrojem czymś pomiędzy salonem a kuchnią. Jeszcze kwestia pięter. Na pierwszym – trzy sypialnie. Ta należąca do Demelzy zapierała dech w piersiach – ogromne łoże z kolumienkami i muślinowymi zasłonkami to to, o czym sama zawsze marzyła. Do tego ta toaletka, mnóstwo luster… Nie wiedziała jednak, do czego przyjaciółce potrzebne są pozostałe dwie sypialnie, skoro gości miewała rzadko. Całe poddasze było zaś ogromną pracownią, a może gabinetem? To tam Demelza spędzała większość czasu. Ginny czuła zazdrość na samą myśl o łazienkach umiejscowionych na każdym z pięter, wszystkie duże, gustowne, a te wielkie wanny…

Demelza uścisnęła ją tak mocno, że na chwilę zabrakło jej tchu. Wciągnęła Ginny do środka i zamknęła drzwi, zapewniając, jak bardzo cieszy się z jej wizyty i jak ważna jest ona dla niej. Usadziła przyjaciółkę na miękkim krześle w jadalni i przeszła do kuchni, żeby zaparzyć herbatę. Ginny w milczeniu śledziła wzrokiem malowidła zawieszone na ścianach, słuchając odgłosów krzątaniny dobiegających z kuchni. Wreszcie Demelza pojawiła się, niosąc dwie filiżanki, i usiadła naprzeciwko niej. Zaraz jednak wstała, zarumieniona z emocji.

- Co się stało? – spytała w końcu Ginny, nie mogąc znieść dziwnego zachowania przyjaciółki.

- Ginny… Ginny! – Demelza w kółko powtarzała jej imię, dodając co jakiś czas westchnienie, nerwowy chichot czy krótki jęk. Kilka razy próbowała też usiąść, ale coś nie pozwalało jej pozostać w jednym miejscu.

- Na gacie Merlina, Robins, uspokój się, bo jak matkę kocham, zaraz przetransportuję cię na oddział zamknięty w Mungu, ja nie żartuję! – zagroziła Ginny i dopiero wtedy Demelza uspokoiła się, ściskając dłońmi oparcie krzesła. Oczy błyszczały jej niesamowicie, a te rumieńce…

Ginny nie pamiętała, kiedy ostatnio widziała przyjaciółkę tak szczęśliwą. Ona sama poczuła, że powoli napełnia ją radość, choć jeszcze nie znała przyczyny takiego stanu u Demelzy. Przeczuwała, że wydarzyło się coś naprawdę dobrego, coś niesamowitego. Przeczuwała? Ba, ona wiedziała! Wystarczyło spojrzeć na stojącą przed nią kobietę!

- Ginny – powiedziała spokojniej. – Nie mogę w to uwierzyć, to po prostu nie do wiary… ja… ja jestem w ciąży.

Ginny z wrażenia aż opadła szczęka. Przez chwilę nie mogła znaleźć słów, które pozwoliłyby jej na wyrażenie swojego zdumienia, a Demelza chętnie to wykorzystała.

- Do stu dementorów, ja! W ciąży! – wykrzykiwała, a uśmiech na jej twarzy był tak szeroki, jak chyba jeszcze nigdy przedtem. – Nie sądziłam, że kiedykolwiek… Jestem taka szczęśliwa! Chcemy się pobrać. Jak najszybciej. Jeszcze zanim będzie widać brzuszek. Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Ginny! Czy ty to pojmujesz?

Ginny sama już nie wiedziała, co o tym myśleć. Cieszyła się ze szczęścia przyjaciółki, naprawdę, a jednak te rewelacje obudziły w niej cień tego dawnego uczucia, gdy… To było tak dawno… Czuła, że przybiera na twarz dziwną maskę. Miała nadzieje, że zgodnie z zamiarem uśmiecha się, ale bez lustra nie mogła tego stwierdzić.

- Masz trzydzieści sześć lat – powiedziała cicho, w zamyśleniu.

- Nie jestem jeszcze stara! – zaprotestowała Demelza, przyjmując obronną pozycję, jeszcze zanim nastąpił atak.

- Oczywiście, że nie jesteś! – zreflektowała się szybko Ginny. Wstała i obeszła stół, aby przytulić przyjaciółkę. – Tak bardzo cieszę się, że nareszcie układasz sobie życie. Ja też nie wierzę… to wspaniała wiadomość.

Demelza rozpływała się w jej objęciach. To śmiała się, to płakała. Ginny w końcu udało się usadowić ją przy stole i zmusić do wypicia herbaty. Sama usiadła tuż obok, przytrzymując Demelzę za rękę. Słuchała cierpliwie jej opowieści, skarg na złe samopoczucie i gorączkowych zapewnień, że ze wszystkim da sobie radę, że jest taka szczęśliwa…

Kilka godzin później wychodziła od Demelzy otumaniona rewelacjami, potokiem słów przyjaciółki, planami weselnymi i wstępną aranżacją pokoju dla dziecka. Przesłała Danny’emu wiadomość, w której prosiła go, aby odebrał ją od Demelzy. Nie wiedziała sama, jak się czuje. To tak dobrze, że Robins w końcu zapomniała o swojej niespełnionej, młodzieńczej miłości, że układa sobie życie, że jest szczęśliwa… Ale z drugiej strony miała wrażenie, jakby coś ją ominęło. Jakby coś zaniedbała. Tylko co to było? Jak można równocześnie cieszyć się szczęściem przyjaciółki i ubolewać nad własnym losem? Czy to była zazdrość? Czy ona również chciała zajść w ciążę, ale tym razem z mężczyzną, który pozostanie z nią do końca jej dni? Potrzebowała bezpieczeństwa i stabilizacji. Tak dawno tego nie zaznała.

Uśmiechnęła się na widok ciemnoblond czupryny mężczyzny, który na nią czekał. Szybko wtuliła się w niego i zniknęła w jego objęciach. Był statkiem, który pojawił się na horyzoncie, gdy tonęła, próbując uchwycić się tratwy. Podał jej linę, wciągnął na pokład i…

- Demelza bierze ślub z Johannem – poinformowała jego bark.

- Wiem – odpowiedział jej Danny. – Słyszałem w pracy. To wspaniała nowina.

- Hm – mruknęła Ginny, wdychając zapach jego perfum, które sama mu kupiła na jego urodziny miesiąc temu. – Wspaniała. Zostanę ciocią, wiesz?

Danny nie umiał poprawnie określić jej nastroju, więc milczał. Ona też nie potrafiła tego zrobić. W końcu zabrał ją do cukierni. Zjedli po wielkim ciastku, od którego zrobiło jej się niedobrze i zapragnęła wrócić do domu. Danny odprowadził ją pod same drzwi i pocałował na pożegnanie. Gdy już położyła się w swoim łóżku, mając nadzieję na ustanie mdłości, pomyślała, że to dość dziecinne zachowanie. Przecież byli dorośli. Mogła poprosić go, by został.

Gdy już poczuła się lepiej, przekręciła się na bok i wpatrzyła w okno. Robiło się ciemno. W końcu zamknęła oczy, mając nadzieję na sen, który nie przychodził.

Celowo przywołała we wspomnieniach rozmowę z Demelzą. Po raz kolejny zastanawiała się, jak powinien wyglądać pokój dziecka. Demelza liczyła na nią. W końcu to ona miała dwójkę dzieci. Kołyska, taka bardzo w stylu antycznego salonu Demelzy, na pewno fotel bądź kanapa, i dużo szuflad… i półek… i szafek… Ziewnęła. I takie kolorowe ściany. I mnóstwo zabawek. I sama kupi to coś, karuzelę do powieszenia nad łóżeczko, obwieszoną zabawkami i wygrywającą melodyjkę… Zasnęła z uśmiechem na ustach, postanawiając być najlepszą ciocią na świecie.

* * *

Droga Vee,

Tak, zgadzam się z Tobą, miłość to wspaniałe uczucie, dodające skrzydeł i tak dalej. Ale czy jesteś pewna, że kochasz tego właśnie chłopaka? Jesteś jeszcze młoda, na pewno życie samo podpowie Ci, co dla Ciebie dobre. Właściwie to czy do tego wszystko się sprowadza? Do bycia z kimś, nawet na siłę? Można funkcjonować samodzielnie, facet nie jest potrzebny do szczęścia, ale… No dobra. Jest taki jeden. Czuję, że tracę dla niego głowę i to mi się bardzo nie podoba. Na ogół jestem samowystarczalna. Mam wrażenie, jakby cały mój świat miał wywrócić się do góry nogami, jeśli przyznam, że coś do niego czuję. Nigdy nie pomyślałabym, że ktoś jego pokroju… Ale dość o mnie.

Vee, mam nadzieję, że wszystko ułoży się po Twojej myśli i będziesz szczęśliwa. Całuję

Bridget

* * *

Kochana Bridget,

Nie wiem, czy mam ochotę się zastanawiać. Może lepiej brać życie takim, jakie jest, a nie roztrząsać, czy będę szczęśliwa, czy też nie. Bo jestem. I na razie tylko to się liczy, jak myślisz? Nie chcę myśleć o tym, co będzie jutro. Bo nigdy nie wiadomo.

Tak bardzo cieszę się, że miłość spotkała i Ciebie! Proszę Cię, nie opieraj się jej, po prostu spróbuj. Nieważne, czy będziesz tego żałować, czy nie. Ważne żeby żyć, zbierać doświadczenia, uczyć się na błędach. Choć mam nadzieję, że to nie będzie błąd. Ściskam cieplutko

V.

* * *

Ryan po prostu jej nie lubiła. Nie wiedziała, dlaczego. Przecież nigdy nic jej nie zrobiła. A może to taki styl bycia rudowłosej dziewczyny? Może naprawdę – co rude, to wredne? Uparcie ignorowała ją przy każdej okazji, gdy się spotykały. Juliette denerwował taki stan rzeczy. Była dziewczyną Dylana, a jego przyjaciółka traktowała ją jak… sama nie wiedziała, jak to nazwać. Nie podobało jej się to, że tych dwoje się przyjaźniło. Najchętniej zabroniłaby Dylanowi kontaktów z tą dziewuchą, ale miała jeszcze na tyle zdrowego rozsądku, aby nie próbować ograniczać go w taki sposób. To nie przyniosłoby niczego dobrego.

Co dziwniejsze – relacje z Sue, drugą z przyjaciółek Dylana, określiłaby jako ciepłe. Może nie przyjacielskie, ale z pewnością koleżeńskie. Dziewczyna była dla niej miła i uprzejma, toteż odwdzięczała się jej tym samym. Potrafiły porozmawiać, poplotkować, udzielić sobie rad, podczas gdy Ryan łypała na nią z wyższością. Irytujące.

Z kolei kumple Dylana z drużyny zwykli traktować ją z należnym szacunkiem. Uwielbiała widok ich zazdrosnych spojrzeń, gdy towarzyszyła Dylanowi. Była atrakcyjną, pewną siebie dziewczyną, więc czemu tu się dziwić? Dylan to prawdziwy szczęściarz, że spotkał ją na swojej drodze. A ona, że spotkała jego.

Ryan nie pozwalała zapomnieć o swojej obecności. Mówiła coś do Sue, gestykulując żywo, a jej donośny głos od czasu do czasu przebijał się przez gwar rozmów, raniąc uszy Juliette. Ścisnęła mocniej dłoń Dylana, który torował im barkiem drogę pomiędzy uczniami, próbując znaleźć powóz, do którego mogliby wsiąść. Słyszała wyrwane z kontekstu słowa jak „idealnie”, „niesamowicie”, „głupia”, „spaghetti” wypowiedziane głosem Ryan. Przewróciła oczami. Sam głos ją irytował.

- Kochanie, tam! – wykrzyknęła, widząc niedaleko podjeżdżający powóz. Przyspieszyli kroku. Dotarli do powozu w momencie, w którym ten się zatrzymał. Dylan pomógł jej wejść do środka, a gdy usiadła, zajął miejsce obok niej. Juliette błagała w myślach, żeby tylko uczniowie zajęli pozostałe siedzenia, zanim wejdą Ryan i Sue. Nie chciała nawet patrzeć na rudowłosą.

Niestety trafiła jeszcze gorzej. Z niedowierzaniem patrzyła, jak dwa ostatnie miejsca naprzeciw niej zajmuje nie kto inny, jak jej ukochana kuzyneczka Convalie w towarzystwie swojego ślizgońskiego chłopaka. Malfoy była nie mniej zdziwiona niż ona, gdy już usiadła i zobaczyła, kto będzie jej towarzyszyć w podróży. Jej szaroniebieskie oczy rozszerzyły się, gdy przenosiła wzrok na Dylana. Juliette zareagowała błyskawicznie, zaciskając dłoń na dłoni swojego chłopaka i wysyłając w ten sposób niemy przekaz: „on jest mój”. Nie odrywała oczu od Convalie, która, świadomie lub nie, wsunęła rękę pod łokieć Ślizgona, który łypał podejrzliwie na Dylana. Juliette nie miała odwagi, żeby spojrzeć na swojego chłopaka.

Powóz ruszył, wioząc ich do Hogsmeade, a atmosfera zrobiła się tak gęsta, że można by ją kroić nożem. W jej piersi serce biło z całej siły, wyprowadzając ją z równowagi. Całym ciałem odbierała sygnały, że coś jest nie tak. Jej intuicja wrzeszczała. Wreszcie spojrzała na Dylana, który utkwił wzrok gdzieś za oknem. Odetchnęła z ulgą, gdy już zmierzyła się z tym widokiem i jej chłopak nie wpatrywał się w Convalie. Kuzynka musiała mu namieszać w głowie. Cieszyła się, że po dołożeniu wszelkich starań, aby Dylan zapomniał o tej wiedźmie i myślał tylko o niej samej, odniosła ostateczny sukces. Naprawdę nie wiedziała czy i co kiedyś wydarzyło się pomiędzy tamtą dwójką, ale nie była ślepa. Widziała te spojrzenia Convalie, które utwierdzały ją w przekonaniu, że powinna trzymać Dylana jak najdalej od niej.

Ślizgon przechylił głowę i zaczął coś szeptać do ucha Convalie. Dziewczyna zarumieniła się, a jej oczy rozbłysły. Juliette postanowiła nie spuszczać z niej wzroku. Blondynka chciała odpowiedzieć swojemu chłopakowi, ale ten nie pozwolił jej na to, zamykając jej usta pocałunkiem. To gra, coś mówiło w jej wnętrzu. To tylko cholerna gra, ja dobrze wiem, że gdyby tylko mogła, już wpychałaby język w usta Dylana.

Minuty przeciągały się w nieskończoność, ale w końcu dojechali do Hogsmeade, gdzie powóz ostatecznie zatrzymał się. Szybko wstała i pociągnęła Dylana za rękę, żeby odseparować go od swojej kuzynki. On należał do niej. Będzie go bronić do samego końca. Wygra tę walkę. Nie ma innej opcji.

* * *

Nienawidziła tego miejsca. Było ciemne, ponure, odbierające wszelką radość, nadzieję, plany i marzenia. Zimne. Nieprzyjemne. Takie, które najchętniej wyrzuciłaby z myśli i nigdy nie powracała do wspomnień o nim.

Ale nie mogła. Bo tutaj był Jimmy, jej kochany Jimmy. Jej serce krwawiło na samą myśl o nim i o tym, przez co musi przechodzić. To nie jego wina. On niczego nie zrobił. Po prostu znalazł się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie, a pewna osoba skwapliwie to wykorzystała. Nie mogła zrobić nic poza zaciskaniem pięści i szczęk, planowaniem zemsty i złorzeczeniem w myślach. On na to nie zasłużył. Nie na przebywanie w takim miejscu.

- Ach, no tak, dzisiaj ostatni dzień miesiąca – powiedział ubrany w długą, czarną szatę czarodziej, gdy tylko ją zobaczył. Przystanęła przed wejściem, nie odzywając się ani słowem. Nienawidziła tego człowieka, choć nigdy nie poznała jego tożsamości. Wystarczył jej sam fakt, że pracował w takich warunkach. Okropieństwo.

Duże, masywne drzwi otworzyły się i czarodziej ukazał się jej w całej okazałości. Jeszcze chwilę wcześniej jego twarz widziała przez grube kraty. Weszła do środka i podążyła za mężczyzną, który chwycił pochodnię ze ściany i poprowadził ją wgłąb ciemnego korytarza. Było niesamowicie zimno. Drzwi zatrzasnęły się za nią z głośnym trzaskiem i, jak zawsze, wzdrygnęła się. Już po chwili poczuła pierwszego dementora. Blask bijący od pochodni przygasł, zrobiło się jeszcze zimniej, a jej wnętrze opanowywała rozpacz. Starała się nie rozglądać na boki, bo wiedziała, że będzie ich więcej. Ciarki przechodziły jej po plecach za każdym razem, gdy pojawiała się w tym miejscu. Raz na miesiąc, czyli tak często, jak tylko jej na to pozwalali.

Czarodziej zaprowadził ją do małego pomieszczenia, w którym było jaśniej i cieplej niż w korytarzu. Pomieszczenie to przedzielono na pół, a przez środek ścianki działowej przebiegały kraty. Podeszła najbliżej nich, jak tylko mogła, i uchwyciła je dłońmi, chcąc przeniknąć na drugą stronę. Drzwi umiejscowione dokładnie naprzeciwko jej oczu otworzyły się i do środka wszedł młody mężczyzna w starej, przetartej gdzieniegdzie szacie. Brudny, zagłodzony, ledwo powłóczył nogami. Jego brodę i policzki porastał kilkudniowy zarost, a włosy były dłuższe, niż kiedy ostatnim razem go widziała. Chciała podbiec do niego, przytulić, ale nie mogła tego zrobić. Tuż za nim pojawiło się dwóch dementorów, którzy ustawili się po dwóch stronach drzwi. Mężczyzna patrzył wprost w jej oczy i wydawało jej się, że dostrzegła uśmiech… Podszedł do niej powoli, ostrożnie, jakby coś go bolało. Wyciągnęła ręce daleko przed siebie, chcąc go dosięgnąć, a on szedł tak wolno, zbyt wolno…

- James – szepnęła – to ja, poznajesz mnie przecież.

Mężczyzna zatrzymał się w pół drogi, oceniając sytuację. Czarodziej stojący za jej plecami przypominał o swoim istnieniu nerwowym potupywaniem. Starała się nie zwracać na niego uwagi i skupiła się maksymalnie na Jamesie. Choć miał dwadzieścia trzy lata, wyglądał na trzydzieści. Jego twarz lśniła od potu i brudu. Tak rzadko pozwalali mu na doprowadzenie się do porządku. Nie mogła ścierpieć tego, że jest wolna, może robić co chce, kiedy chce, podczas gdy Jimmy…

- Anne – powiedział głosem zachrypniętym w sposób wskazujący na to, że dawno go nie używał. Odetchnęła, gdy udało mu się ją rozpoznać. Azkaban sprawiał, że ludzie zapominali o świecie, zamykali się w sobie, pogrążali w rozpaczy i tracili zmysły. Powtarzała sobie, że jeszcze tylko pół roku. To jeszcze tylko sześć długich miesięcy, sześć wizyt. A później będzie wolny, nareszcie wolny! Zaprowadzi go do domu, zaopiekuje się nim, postara się, żeby wrócił do normalności, żeby był taki, jak przedtem.

Podszedł do niej, stanowczo zbyt wolno i zbyt ostrożnie. Sięgnęła do jego dłoni, chwyciła je i przyciągnęła do siebie. W jej brązowych oczach zalśniły łzy. Tak bardzo za nim tęskniła!

- Wyglądasz okropnie – stwierdziła cicho. – Kiedy tylko wrócisz do domu…

Głos jej się załamał. Jimmy przyglądał się jej w milczeniu, jakby próbował zapamiętać każdy szczegół jej twarzy. Albo jak gdyby porównywał ją z tą Anne sprzed miesiąca. Ona też chłonęła go wzrokiem. Jej policzki przylegały do chłodnych prętów, gdy próbowała być jak najbliżej Jamesa.

- …zadbam o ciebie, zobaczysz – kontynuowała. – Od razu przytyjesz, zrzucisz te łachmany i w końcu zaczniesz wyglądać jak porządny mężczyzna.

Na jego ustach błąkał się cień uśmiechu. Wydobył delikatnie dłoń z jej uścisku, a później pstryknął ją w nos.

- Aniołku, w to nie wątpię – powiedział zaskakująco przytomnie. – Ale powiedz mi, co u ciebie? Co u tego chłopaka? Czy ten auror…

- Cii – szepnęła Anne, przykładając mu palec do ust. – Nie rozmawiajmy o tym, proszę. Będziemy mieć na to dużo czasu. Za pół roku. To tylko sześć miesięcy. Obiecuję, że wezmę wolne i wyjedziemy gdzie tylko będziesz chciał. Do jakichś ciepłych krajów. Musisz się w końcu wygrzać w słońcu. Pamiętaj o tym, proszę, nie zapominaj…

Jego oczy przybrały nieobecny wyraz i nie wiedziała już, czy myśli o ich małych wakacjach, czy o czymś zupełnie innym.

- James – powiedziała, patrząc intensywnie w jego oczy. – Słyszysz mnie? Czy odlatujesz?

Zamrugał. Na jego twarz powróciło zrozumienie. Był bardziej przytomny, niż w trakcie całej rozmowy. Zobaczyła całą paletę emocji. Złość. Strach. Niezrozumienie. Gorycz. Nienawiść. Chyba tylko ona bardziej niż on nienawidziła człowieka, który mu to zrobił. Wiedziała, że kiedyś się zemszczą. Ale najważniejsze było, żeby James w końcu stąd wyszedł, żeby wrócił do życia. Na razie tylko to się liczyło.

- Nie chcę tu być – poskarżył się tak cicho, że ledwie go słyszała. – To okropne miejsce, ja… widzę różne rzeczy i… Anne, ja powoli wariuję, nie chcę tego, próbuję zachować jasność umysłu, ale…

Potrząsnął głową, jakby próbował się czegoś z niej pozbyć. Anne pogładziła go dłonią po policzku. Rozumiała go, tak bardzo chciała działać, ale była bezsilna. Nie mogła płakać, choć ściskało ją w gardle. Nie mogła się rozklejać. Musiała być silna – dla niego.

- Jimmy, wiem, wiem to – powtarzała. – Jeszcze tylko troszkę, musisz wytrzymać, poradzimy sobie. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.

Dementorzy szeleścili swoimi szatami, poruszając się niespokojnie. Czarodziej za plecami Anne postukiwał podeszwami butów o posadzkę, a oni chcieli tylko chwili prywatności…

- Anne, ja tak bardzo… tak bardzo chciałbym zobaczyć błękitne niebo – wyznał z zamkniętymi oczami, jakby próbował wyobrazić sobie ten widok. – Tak dawno go nie widziałem, już od… od…

Uśmiechnęła się pokrzepiająco, choć nie mógł jej zobaczyć. Dlaczego próbował przypomnieć sobie datę, dlaczego jej to robił, ranił? Nie chciała o tym myśleć. Liczyła się przyszłość – sześć miesięcy, wytrzyma, to wcale nie tak długo.

James otworzył oczy, ale zniknął z nich ten błysk zrozumienia. Powoli zatapiał się w swoim szaleństwie. Wszystko to z winy dementorów, którzy zbliżyli się do niego.

- Niech oni odejdą! – krzyknęła do czarodzieja, który ją tu przyprowadził, ale ten tylko pokręcił lekko głową.

- Czas minął – powiedział. – Przykro mi.

Coś wewnątrz niej eksplodowało z hukiem. Była tak wściekła, tak rządna zemsty… Gdy James osunął się w ramiona dementorów, odwróciła się na pięcie i wybiegła w ciemny korytarz, w którym otoczyli ją kolejni przerażający strażnicy Azkabanu. W głowie słyszała krzyki, przypominała sobie najgorsze sytuacje, które spotkały ją w życiu, pogrążała się w chaosie, cierpieniu, znikała…

Wybiegła na zewnątrz i wzięła głęboki wdech świeżego, ciepłego powietrza. Fale uderzały o strome, kamienne brzegi wyspy. Gdzieś w górze fruwały ptaki, porozumiewając się na swój sposób ćwierkaniem, świergotaniem, krzykiem. Huk fal był ogłuszający. Chciała zapomnieć o tym, co widziała. Jeśli miała przeżyć kolejny miesiąc, musiała wyrzucić z głowy obraz Jamesa, i to już. Jak co miesiąc powoli wypierała z siebie wspomnienia, próbując odzyskać spokój ducha. Ale to nie było takie proste. Nie po tym, co widziała w Azkabanie. Jej największym życzeniem było, aby już nigdy więcej tu nie wrócić, a z drugiej strony ciągnęło ją do Jamesa. Tęskniła za nim tak bardzo, że bolało, jakby ktoś wyciął z niej potrzebny do życia organ. Ledwo funkcjonowała. Ale wiedziała, że to chwilowe. Że zaraz otrząśnie się z tego wszystkiego i przetrwa kolejny miesiąc.

 Z głębokim westchnieniem sięgnęła do kieszeni spodni po monetę, która była jej świstoklikiem. Odliczyła po cichu i już po chwili stała w gabinecie człowieka odpowiedzialnego za łączność z Azkabanem w Ministerstwie. Spojrzała bez słowa na czarodzieja siedzącego spokojnie za biurkiem, niezdolnego do zrozumienia tego, co ona przeżywa. Skinęła mu głową i wyszła z pomieszczenia.